Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
22-12-2009
Dinsdag 22 december 2009
Hallo Zoë en Amy,
Hoe gaat het met jullie? Met mama gaat alles redelijk goed.. Zoals altijd net thuis van het werk,had weer vastgezeten met punto en was iets later thuis dan voorzien. Eigenlijk heb ik weer eens goed gelachen vandaag, Kimmie en ik doen altijd zotjes in de winkel,en lachen altijd met tranen en tuiten. Altijd leuk bij ons hoor. Wilden Severine op het werk eens goed liggen hebben,door met een spuitbuis met sneeuw op haar te spuiten,maar ze had ons al zien kruipen onder de bakken, dus zijn we maar terug gekeerd:lol: Kimmie doet al een ganse week een eendje na,en daar hebben we dan ook alle plezier om gehad.Ja meestal rond de avond zijn wij als losgelaten beesten, dan gieren wij voor gans de winkel,er is dan toch nog weinig volk,en de teamspirit komt dan boven hoor:-P Dus,ja mama heeft op het werk genoeg om haar gedachten te verzetten. Vandaag ook telefoon gehad van collega vriendin Sylvy,ze is terug uit zwangerschapsverlof en heeft de ganse weg van mij en jullie intens meegeleefd. Ze was heel nieuwsgierig hoe het nu met mij gaat,en zoals gewoonlijk zeg ik dan; het gaat wel.. Alhoewel het soms niet gaat,kan ik toch altijd beter zeggen dat alles goed gaat. En ik moet er ook niet om liegen,de laatste dagen amusseer ik mij te pletter op het werk, en kan ik echt wel heel goed mijn gedachten verzetten,alsof ik nu en dan terug de oude Bren ben.. Wat waarschijnlijk een illusie is,want als ik helemaal alleen ben,dan komt het verdriet altijd op. Weliswaar ben ik weinig alleen,en kom ik dat dan niet zo vaak meer tegen. S'avonds als ik in mijn auto stap,dan ben ik inderdaad alleen,en wel voor een kwartiertje soms iets langer lang,maar dan zet ik de radio keelgaten luid open,en dan zing ik uit volle borst mee met de muziek,en dan voel ik mij beter,ik kan mijn gevoelens dan loslaten, en leuk dat ik dat vind:-P Ik mag huilen,treuren,lachen en springen,geen kat die mij dan ziet, en als ze mij zien,zal het waarschijnlijk schoon zicht zijn,haha.
Nee,serieus nu.. Ik reed vanavond naar huis,al zingend dus:-P en ik dacht bij mijzelf,bren ge hebt u zelf nog de tijd niet gegund om eens aan je meisjes te denken,wat ik eigenlijk vandaag wel al had gedaan,maar naar mijn gedacht niet zo goed, en toen ja zat ik te denken dat alweer zo een tijd voorbij is gevlogen,en waar was ik dan in die tijd, hier op aarde? Ik weet amper iets nog van wat rondom mij is gebeurd in de afgelopen zes maanden. Sedert de bevalling van jou,Zoë,weet ik eigenlijk niet wat ik allemaal gedaan heb. Alsof ik van deze periode een black out heb.. Heel raar... Alsof ik er nu pas een beetje bovenop geraak. En waar ik dan ook aan gedacht heb,door het telefoongesprek met Sylvy natuurlijk is, dat als ik nu nog eens zwanger zal zijn,zou ik dan schrik hebben... En eerst durfde ik bijna te zeggen,neen heb geen schrik.. Maar als ik dan heel goed nadenk over wat ik dan mogelijk weer zal moeten afgeven, en welke pijn ik moet doorstaan,om het babytje te willen houden, die punctie,de testen,de uitslag,de bevalling,de pijn,de koorts en het verdriet.. Dan durf ik zeer zeker zeggen ja ,ik heb schrik,en heel veel zelfs er zijn nachten dat ik wakker word in zweet..dat ik pas weer in die droom een baby heb afgestaan,of dat ik jullie allebei in mijn armen terug zie liggen,of soms huil ik wel in mijn slaap, en dan..Dan durf ik niks meer aan,hoe moedig ik ook ben,en geweest was, ik ben zo bang van de keuze die ik maak om terug ervoor te gaan, maar toch..mijn mamagevoel is zo sterk,de kinderwens is er,en zal er altijd zijn.. Ik zal er toch voor gaan,moedig blijven,sterk zijn,en liefde geven,en nemen en wij geraken er wel. Wat kan mij nu nog meer treffen?
Al mag ik niet te vroeg victorie kraaien,het lot kan mij nog altijd andere dingen laten ervaren, en dat wil ik helemaal niet!! Mijn kleine kindjes toch..er rest mij alleen nog te denken aan de vraag;waarom jullie eigenlijk niet bij mama mogen zijn,waarom het mij echt niet gegund is,en waarom met papa en mij.. Horen wij dan echt volgens de medische termen niet samen te zijn,of toch geen kindjes te maken? Ik begrijp dat soms toch niet hoor,hoe kan dat eigenlijk,en hoe is jullie broer er dan wel gekomen. Ik denk dat vele mensen hun dit afvragen,en nochtans papa is wel degelijk de papa hoor, dat is al meerdere keren bewezen geweest,en zelfs met dna testen,maar toch..
Met papa is alles redelijk goed.. Hij praat er niet meer over,denkt er wel nog aan.. Maar vertelt mij niks trouwens zien wij elkaar bitter weinig de laatste dagen ,alles gaat telefonisch en als wij elkaar zien ,val oftewel ik of hij in slaap. Altijd zo druk voor ons allebei rond deze periode,ik heb solden ,hij drukke dagen en nachen. Is dan zo eenzaam voor mij als ik thuis kom,dan moet hij alweer gaan slapen. Maar dan heb ik wel even wat meer tijd om naar jullie te schrijven,en dat doe ik met veel plezier. Ik doe niets anders,en ik denk aan niets anders. Alhoewel de inspiratie mij soms ontbreekt,komt er altijd wel iets terecht op mijn scherm. En ik schrijf niet om te schrijven,ik schrijf voor jullie,omdat ik van jullie hou, zoals een mama dat hoort te doen. Zo,ik ga nu wat televisie kijken,en dan gaan slapen. Dikke kus en knuf,tot morgen schaapjes van mij dada xxxxxxxxxxxx
