Hallo lieve Zoë en Amy,

Na een trotse dag gisteren,viel ik deze morgen bij het opstaan al direct in een donker gat!
Ik had zo een bangelijk gevoel,ik dacht bij mezelf,Bren;wat heb je nu weer gedaan,denk jij niet na?
Maar even later ben ik dan zo blij dat er weer iets leeft binnen in mij,dat ik al die angsten
zou durven opzij duwen,en toch heel even zou willen genieten van het kindje in mijn buikje.
Ik durf mij natuurlijk nooit meer uitspreken,maar volgens mij komt dit wel goed.
Enigzins zou ik zelfs durven zeggen dat het moet!
Ik heb nu al zoveel afgezien,zou mijn lot nu niet voor die ene keer dat babytje willen geven aan ons.
Het is van mij,en ik wil het zo graag houden.
Toen ik deze morgen naar het werk reed,zette ik mijn radio op,en er speelde een liedje,
het deed mij stil staan bij alles wat ik heb meegemaakt,het deed mij bijna huilen,
ik kreeg waterige ogen,maar liet mij niet doen,ik wil sterk zijn,sterk blijven,sterk worden.
En natuurlijk denkt iedereen dat ik een sterke vrouw ben,maar wat kon ik nog meer doen
dan ik gedaan heb.
Ik heb op 7 maanden tijd twee kindjes naar het kerkhof laten brengen,ik heb mijn eigen vlees
en bloed een plaatsje gegeven op de weide in de groenestraat,ik heb mezelf zie ups en downs krijgen
wat kan een mens nog meer doen versterken?
Er zijn er natuurlijk heel veel die zich zouden laten hangen,en niets meer zouden terecht brengen
van hun leven,maar dat is een keuze die jij zelf in de handen hebt,en ik had ook een keuze;
mijn gezin in de steek laten,of vechten tegen het kwade.
En ik heb zo hard gevochten,maar wees gerust dat mama nog altijd een zwak hartje heeft,
en nog steeds niet dezelde Bren is,als tevoren.
Ik heb een duw gekregen die nooit meer zal herstellen,maar wel kan genezen,
op een of andere manier zal alles met de tijd slijten.
En zullen de wonden helen.
Mijn inzet nu is hoger dan de vorige zwangerschap.
Ik was heel pessimistich over die zwangerschap,voelde dat het niet juist ging zitten,
maar bleef hopen op goed nieuws.
Nu daarentegen voelt het beter aan,maar of het daarom goed zal lopen zal een andere vraag zijn.
Ik probeer op dit moment te genieten,en hopelijk zijn de kwaaltjes voor na het 'goede' nieuws,
zodat ik voor heel even,een paar prachtige weken kan krijgen met mijn babytje.
Het is er...en ik hou er nu al van.
Ik heb zelfs geen voorkeur meer van geslacht,het maakt mij allemaal niet meer uit,
zolang het maar gezond is!
Je hoopt als mama altijd stiekem naar een dochtertje,maar nu..neen hoor,
geef mij maar dat gezond jongentje,en ik zal er even gelukkig mee zijn als met mijn dochtertjes.
Ik ben zo gelukkig terug zwanger te zijn dat ik het van de daken zou willen schreeuwen.
Maar ik moet mijn geluk heel wat verbergen om andere mensen niet te willen kwetsen.
Ik zal het toch dit weekend aan mijn opa en oma vertellen,want ik denk dat zij graag
op de hoogte zouden zijn van wat komen kan ..
Ook de testen liggen alweer in onze vooruitzichten,en dat kan niet in het geheim worden gedaan.
Bovendien is broertje Toby op de hoogte van de baby in mijn buikje,
en hij praat nu en dan al eens zijn mondje voorbij.
Weliswaar praat Toby nog heel vel over jou kleine Zoë,hij kent jou het best van allemaal.
Hij heeft op school een theelichtje gemaakt in een glaasje,en toen hij vanavond thuis kwam
zei hij tegen papa dat het voor bij Zoë'tje was...
Je blijft verder leven in dat manneke zijn gedachten,en dat vind ik zo prachtig aan hem.
Hij mist zijn zusjes in zijn leven,hij mist iets,die hij helemaal niet kent,enkel van foto,
enkel van dingen die wij zeggen over jouw.
Maar ik blijf praten over jullie alle twee,zodat hij jullie nooit of te nimmer vergeet.
Dat is het enige wat ik voor jullie kan doen

Ik geef wel toe dat de laatste weken nogal raar zijn voorbij gegaan..
Ik begreep niet echt wat ik moest doen,moest denken,ik verloor ergens mijn hoop.
Ik had geen zin meer om te schrijven,het hielp mij zo plots niet meer vooruit.
Alsof iedereen en alles ons vergeten was...........
Maar dat is het niet..
Ik weet dat voor velen de sensatie verloren was in mijn gesprekken,maar het kon niet altijd
slecht gaan in mijn schrijven,ik wou het trouwens ook niet meer gaan schrijven..
Het hielp mij gewoon helemaal niet!
Ik heb op het werk heel veel steun gehad aan al mijn collega's die mij begrepen en
hielpen toen het even niet meer ging.
Heb vorige zaterdag nog mijn dipje gehad,en zelfs Kimmie huilde mee...
Het verhaal vertellen over jullie komen en gaan treft mij en anderen nog altijd zo diep.
Enkel diegene die samen met mij werken kunnen getuigen dat ik nog altijd verdrietig ben.
Buitenstaanders denken vaak dat ik alweer mijn weg heb gevonden..
Maar ik kan niet altijd huilen en snikken als ik iemand zie.
Trouwens,je komt het gewend om zo te leven...
In ieder geval,ik heb echt waar...een serieus klapje gekregen...
Ik mis jullie zo verdomd veel!