Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
13-01-2010
Woensdag 13 januari 2010
Hallo lieve meisjes, Ik heb een weekje lang niet kunnen schrijven,ik ben een beetje ziekjes geweest had s'avonds de kracht en de tijd niet om te schrijven,was zo moe... Heb ook een rotweekje achter de rug.. Heb een ganse week gehuild..mijn emoties kregen weer de bovenhand. Ik weet niet hoe het komt,maar opeens was het daar en ik kreeg het ook niet meer weg. Begrijp nog steeds niet dat jullie er niet meer zijn,en ik denk soms dat ik droom. Ik knijp dan eens in mijn arm,en nog beleef ik die zelfde nachtmerrie. Ik voel ook dat ik emotioneel niet sterk meer sta. Ik hoef niet veel dobber tegen te komen of ik ween al. Ik voel ook dat ik zo sterk niet meer ben,dat ik vroeger tegen heel wat meer kon dan nu. Waarom het mij nu treft weet ik niet,het is nu al zo een tijd geleden van de eerste bevalling,en sinds november van de tweede bevalling.. En nu net na nieuwjaar krijg ik het zwaar?!! Ik begrijp er niets van. Nu en dan denk ik dat ik toch in een depressie zit..en dan weer niet. Het gaat op en af ,maar de laatste dag meer af dan op! Ik hoop in ieder geval dat alles weer een beetje op zijn plooi mag komen en dat ik mij vanaf nu weer een beetje beter kan en mag voelen. Het verdriet heeft misschien in het begin een beetje opzij geschoven geweest omdat ik zo heel snel weer zwanger was en wou zijn.. ik zal jullie straks nog eens schrijven,ik moet nu met broertje naar school
Ik weet niet altijd meer wat ik moet schrijven,en waarschijnlijk is dat omdat mijn verwerkingsproces een klein beetje vordering maakt en aan het herstellen is. Niettemin denk ik nog elke dag aan jullie tweetjes. Vandaag heb ik al jullie spulletjes ingepakt en veilig opgeborgen in een mooie doos op zolder. Ik heb jullie albums en beertjes en dekentjes een kusje gegeven en daarna afscheid genomen. Daar gaat mijn alles..daar is mijn leven.. Ik heb heel wat gehuild toen ik alles wegstak,het doet mij verschrikkelijk veel pijn, en even wou ik ze terug van de zolder halen,maar..ik moet jullie loslaten. Ik heb tegen jullie gepraat daarnet..waarom jullie van mij weg zijn gegaan,waarom jullie niet bij mij konden zijn.. waarom..waarom is de vraag die ik mijzelf altijd zal stellen..Ik heb mij op de grond van mijn kamer neergeploft,heb alles bekeken,jullie foto's,jullie kaartjes, jullie dekentjes dicht tegen mij aangedrukt,even dacht ik jullie te ruiken.. Ik besefte vandaag pas..dat jullie nooit meer zullen terug keren. Het deed zo zeer,ik huilde,de tranen rolden zo vloeiend over mijn wangen, het stopte gewoon niet! Ik voelde mij zo verlaten daarnet,moest ophouden met huilen,kan niet altijd zo in de put blijven zitten.. het verdriet verwerken gaat zo traag..het is zo pijnlijk..het is zo..raar eigenlijk. Ik heb nog nooit zoiets verschrikkelijks moeten meemaken,en ik weet nu zelfs nog steeds niet hoe mijn leven er de komende jaren zal uitzien. Nog steeds kan ik niet zeggen dat alles goed gaat en dat ik gelukkig ben,ondanks al de mensen die mij helpen en steunen,ik kan het nog steeds niet aanvaarden. Ik bewonder ergens mijzelf wel dat ik al een lange weg heb afgelegd en alles heb kunnen schrijven wat op mijn hartje lag. Dat ik heb kunnen rouwen op mij manier,al was en is dat nog steeds heel moeilijk. Jullie zijn nu in een andere wereld en waarschijnlijk zijn jullie voor al de mensen rondom ons wel vergeten,maar voor ons..voor mij waren jullie onze dochtertjes jullie lagen in mijn armen,en ik heb jullie kunnen voelen en aanraken, die gedachte ,die herinnering nemen ze mij nooit meer af. Als ik over jullie praat dan komen de gevoelens en de pijn weer boven, en ik spreek zo graag over jullie,maar dan pas besef ik ,dat ik nog steeds de pijn meedraag die ik heb,de pijn die mijn leven serieus heeft veranderd. De pijn die mijn leven kapot heeft gemaakt. Of ik ooit nog zal gelukkig zijn is een vraag die ik mijzelf elke dag stel. En misschien net daarom ben ik niet gelukkig,omdat ik te veel stil sta bij het verleden, te veel nadenk over mijn toekomst,te veel afgezien heb van jullie heengaan. En dan is het ook nog een feit dat helemaal niemand kan begrijpen wat wij voelen wat ik voel als mama,dat de kamer nog steeds leeg is,en ik niet eens verder doe voor een andere baby.. Ik ben zo bang dat ik alles opnieuw zal meemaken,dat ik het niet meer zal overleven, maar naast de schrik en de pijn,verlang ik zo intens naar dat warme goedruikende babytje die in mijn armen zou kunnen liggen,en die mij mijn verdriet kan stelpen, en mijn geluk kan bevorderen. Maar wat als het weer gebeurd?Wie zal er dan zijn om ons te helpen? Ik besef ook dat niemand na het verlies van Amy er aan dacht dat wij nog zo in de put zaten,iedereen bekijkt jou als een vruchtje,maar dat was je niet ... jullie waren mijn kindjes,mijn babytjes ik mis jullie
Hallo lieve Zoë en Amy, Ik ben er eindelijk nog eens geraakt. Gelukkig nieuwjaar kindjes van mij... Wij hebben oudejaar in familiekring doorgebracht en het was eigenlijk redelijk kalm. Papa had echt geen zin om naar het nieuwe jaar over te gaan, omdat dit jaar is niet meer het jaar is van jullie geboorte. Over zes maanden is het alweer de verjaardag van jouw Zoë ! Zo vlug gaat de tijd wel. Ik heb niet zo veel aan oudejaarsavond gehad,ik had pijn in mijn maag, en kon niets eten,toch bijna niets. Ook het humeur van papa was alles behalve!! Ik heb het er dan maar bijgenomen,en ondanks alles die avond er het beste van gemaakt. Ik had er ook helemaal geen zin in hoor,maar we konden niet anders. Ik die normaal elk jaar weer uitkeek naar dat feest! Was nu helemaal niet meer hetzelfde als voorheen. Toch wil ik jullie zeggen dat ik gans de avond aan jullie gedacht heb, en dat ik wou dat de tijd even stil kon blijven staan bij '2009' maar alles gaat zo vlug voorbij,en je hebt geen tijd om te blijven trappelen. Ik heb geen nieuwjaarsbeloftes gemaakt,want zoals ik voordien al zei; ik kom ze toch niet na! Wel hoop ik dat dit jaar mij meer vreugde dan verdriet zal brengen. In alles wat wij doen!
Maar weet je,ik heb jullie aan mijn zijde,dicht bij mijn hart hangt jouw kettingetje Zoë,en jou ringetje Amy draag ik aan mijn ringvinger.. Jullie zijn altijd bij mij.. Ik draag jullie in mijn hartje en koester de mooie herinneringen die ik aan jullie heb. Jullie mooie tere lichaampje die nog zo fel in mijn gedachten zit. Vandaag toonde ik nog je foto aan mensen in de winkel,Zoë..en ze zeiden allemaal dat je een mooie volmaakte baby was.. Helaas had ik de foto van jou,Amy'tje niet bij..ik zou het ook niet graag tonen. Maar was zo trots om over jullie te vertellen,ook al zijn jullie er niet meer, ik ben een trotse mama van twee mooie dochtertjes. En met deze gedachte ga ik voortaan door het leven,dit houd mij recht! Het verdriet mag voortaan een plaatsje krijgen,al huilen wij nog vaak voor jullie, het heeft een plaats gekregen,wat ik nooit gedacht had. Ik huil in mijn bedje..ik huil bij mensen die ik nooit of vaak zie, maar bij de mensen die ik heel goed ken,en heel veel zie,kan ik al eens lachen, en kan ik wel eens uithuilen,maar het voelt nu al beter aan. 6maanden na de ene geboorte en een maand en een half na de andere geboorte heb ik het eindeloze pad bewandeld van verdriet,pijn en wanhoop.. zag het even niet meer zitten,maar ga met goeie moed terug het pad bewandelen die ik ooit al bewandeld heb,en aub mijn lot,geef mij wat ik wil
xxx ik mis jullie elke dag! en ik hou van jullie mama
Hallo lieve meisjes.. Vandaag een dipdagje... Papa en mama zijn samen naar het shopping in Kuurne geweest om kadokes voor oma opa,meme en pepe... Bij het terugkomen moesten we broertje Toby ophalen bij tante Heidy.. Papa een flesje wijn gekraakt,helemaal alleen,en dan komen de emoties boven. Hij vertelde al wenend dat hij jullie allebei mist,dat hoe klein jullie ook waren, zijn verdriet zo heel groot is,en dat hij mama soms kwetst met zijn woorden. Dat hij er eigenlijk helemaal niks kan aan doen. Dat hij zo graag aan de buitenwereld wil tonen dat hij wel een hart heeft, en dat hoe stoer en sterk hij er wel uitziet,hij zeer zeker verdriet heeft. Hij heeft zoveel pijn die hij niet kan uiten,en nu de feestdagen bezig zijn, is alles voor ons dubbel zo moeilijk. En nu drinkt hij weleens een glaasje meer,en dan komen de ware gevoelens boven. Tante Heidy heeft alles mogen zien wat papa in zijn binnenste voelt. Ook ik had er veel deugd van,ik heb gehuild..Voelde mij precies zoals hij zich voelt. Opgesloten in ons eigen verdriet,niet naar buiten kunnen komen met ons verdriet want voor zoveel mensen en eigenlijk alle mensen is alles al lang voorbij,en zij kunnen met een gerust hartje gaan slapen. Wij liggen nog elke avond wakker,al beseffen wij dat niet van elkaar. Wij proberen ons verdriet te verbergen voor elkaar. Papa heeft soms van die dagen dat hij mama kwetst,en hij wil dat niet,ik weet dat, op dat moment misschien niet,maar nadien weet ik dat zijn spijt oprecht is. Als je blokkeert met je gevoelens ben je zo,je uit alles zoals het komt,en van papa is dat woede. Hij is kwaad op de wereld,omdat ongeluk hem treft. Van jou kleine Zoë dacht hij dat we even geen chance hadden,om het op zijn west ik vlaams te zeggen, maar van jouw Amy,wisten we dat het geen toeval meer was,het is ongeluk hebben in het leven. En iedereen zegt wel;je hebt nog een zoon,wij nemen daar geen genoegen mee! Daar stopt het voor ons niet,en al zeker voor mij als mama niet. Wat ik dit jaar kwijt ben,kan niemand meer herstellen,dat kan geen geld,geen baby,niemand. Wij moeten het nieuwe jaar inzetten,en wel heel ongelukkig,wij moeten een strijd aangaan, die niemand van onze omgeving kent,niemand kan ons begrijpen,en zeker niet als je het zelf niet hebt meegemaakt. Het is zoals papa zegt;voor de mensen die weten wat wij hebben meegemaakt,wij wensen het niemand toe, maar probeer eens in te beelden hoe het voor ons moet zijn..., Zouden jullie nog kunnen lachen,drinken,feesten en plezier maken? En begrijp je dat wij als wij eens een goede dag hebben,dat wij ons daar schuldig over voelen, dat wij onze pijn verbergen omdat wij met andere mensen hun woorden en begrip ons verdriet niet kunnen verhelpen,nooit zal niemand ons helpen. Wat gebeurd is ,is onomkeerbaar,het is nu eenmaal zo.. En ..wij moeten een manier vinden om met dat te kunnen omgaan. Wij alleen hebben jouw Amy kunnen zien,kunnen voelen en kunnen ruiken... Jouw Zoë hebben we gedeeld met anderen... Er was gewoon geen tijd ... Hebben alles in zeven haasten moeten doen.. En nu staan wij hier in de kou.. Wij als papa en mama weten ons geen raad met ons verdriet.. Jullie hebben een deeltje van ons leven en geluk weggenomen met jullie heengaan.. En waarom? Waarom lukte het gewoon niet! Ik heb deze avond al weer heel wat tranen achter de rug,en er komen er vast en zeker nog heel veel, ik hoop op geluk in 2010. Ik mis jullie,en papa ook... Hij houd van jullie,mist jullie en zal jullie nooit vergeten,papa is op onze site geweest, en de laatste tijd wel meerdere keren.. Ik hoop dat jullie hem kunnen helpen als het nodig is.. Papa is nu even aan het crashen,mama heeft hem nu wel nodig,want straks gaan we terug de duisternis in met een nieuwe zwangerschap aan te gaan.. Hopend dat het lot ons wat gunt.. Ik hou van jullie, als jullie dat maar weten,van allebei! xxx
Hallo lieve meisjes, Vandaag alweer gaan werken,is niet anders de laatste weken. Maar zo gaat de tijd snel,en heel wat beter voorbij dan het anders zou zijn. Ik had het vandaag over jullie,eigenlijk was ik nu nog altijd in zwangerschapsverlof geweest,en moest ik volgende week pas weer starten. Dan ging ik de solden niet meer meemaken,alé t'is te zeggen,ik zou ze niet moeten afprijzen,en de drukke dagen zouden al heel wat voorbij zijn geweest. Ben anderzijds wel blij voor mijn collega's en vooral voor Kimmie dat ik er wel ben. Misschien hadden ze dan heel wat problemen,of een vieze gerante boven hen en zouden ze misschien al weggelopen zijn. Je mama is een brave gerante hé,als tniet goed is zeg ik het ook wel, maar ze krijgen meestal alles wat hun hartje verlangd. Zo zijn wij een uniek team hé. Moet wel zeggen dat het de laatste weken weer leuk is op het werk. Leuk in de sarcastische zin dan wel. Altijd jaloerse verkoopstertjes,en dan eindigt dat meestal in een kinderruzietje. Ik trek me er weinig van aan,heb al genoeg miserie met mezelf. Ik zeg altijd,en vooral de laatste maanden;er zijn ergere dingen in het leven dan al die kidnjespap hier
Vandaag helemaal niet druk op het werk. Beetje veel minder dan vorig jaar hoor.. Vorige week kon het nog aan de sneeuw liggen,dit keer kan het niet meer aan de regen gelegen hebben, want het was bewolkt en regenachtig tot even voor de middag. Tja de winkels die mee zouden open doen met ons,hebben zich op het laatste nippertje bedacht. En ik kon mijn klanten dat niet aan doen,dus ben ik wel open geweest. Voor een gesloten deur staan zou niet zo klantvriendelijk van ons zijn geweest. Maar de dag ging redelijk snel,het opstaan is altijd het moeilijkste. Nu nog een paar dagen werken,en woensdag heb ik mijn vrije dag,dan is het weer doortrekken tot de week erop de donderdag denk ik..
Met oudejaar zal het kalmpjes zijn,naar tante Heidy gaan eten samen met opa en oma en meme en pepe,vermoed dat het kalm maar leuk zal zijn. Het hoeft ook neit zo laat te worden als met kerstavond,want ik moet mijn solden de dag erna gaan afprijzen,en zie dat ik het niet correct doe
Morgen gaat Toby gaan slapen bij tante,mama moet een teambespreking houden, en dat kan heel laat uitlopen. Maar broertje vind dat altijd leuk,hij logeert overal graag,en is elders altijd beter dan thuis hé. Hij praat nog altijd heel veel over jullie. Hij gebruikt het woordje 'dood' heel veel,en vraagt zich nog altijd af waarom jullie nu nog niet naar beneden zijn gekomen. Ik moet dan uitleggen dat jullie ziek zijn,en nooit meer zullen met hem kunnen komen spelen. Ah hij is nog zo klein,hij zal zich nog veel vragen stellen denk ik..
Net als wij ons steeds afvragen waarom het bij ons altijd slecht gaat,en nooit bij een ander.. Als wens je dit niemand toe,het gebeurd altijd wel bij ons hé. Ik mis jullie nog elke dag evenveel,soms heb ik een dipje,al verberg ik het nog altijd heel goed. De mensen denken al lang niet meer aan jullie en aan ons,en vooral het nieuwe jaar voor de deur staat,dan zijn ze het nog meer vergeten dat jullie hebben bestaan. Maar voor mama zullen jullie er altijd zijn. Ik zal jullie binnenkort nog eens komen bezoeken op het kerkhofje.. Het is nu alweer een tijdje geleden.. En deze morgen dacht ik;mijn meisjes verdienen ook iets op hun grafje.. Dus,woensdag zal ik waarschijnlijk eens langskomen kindjes.. Hopelijk huil ik dan niet te veel.. Mama huilt niet meer graag de laatste tijd.. Het is soms zo zinloos,maar het komt zo spontaan. Ik zal jullie nu moeten laten,de plicht roept en Toby wil wat aandacht, dada xxxxxxxxxxx ik hou van jullie
Hallo mijn kleine schaapkes, Merry Christmas baby's. Mama moest gisteren weg naar opa en oma en vandaag moest ik al weer gaan werken,dus kon ik niet schrijven. Zal nu mijn schade zo snel mogelijk terug inhalen. Met kerstavond was het eigenlijk nog leuk.. Het begon heel kalmpjes,en is eigenlijk kalm gebleven,maar was toch kwart voor vijf toen mama haar bedje zag. Naar het einde van de avond toe heeft mama toch een traantje gelaten. Het gesprek was er natuurlijk wel aan gepaard. Ik wou tante Anja uitleggen dat mijn verdriet nog steeds niet weg is, dat ik eigenlijk zo sterk niet ben als de mensen wel van mij denken. En dat ik kost wat kost nog een keertje zal proberen zwanger te raken. Zij zou ook graag hebben,dat als ik nu zwanger ben en het loopt verkeerd dat ik haar dan laat weten hoe het nu gaat,en dat als ik moet huilen, ik naar haar toe ga,en dat vind ik heel lief,maar dat is zo moeilijk om ergens te gaan uithuilen,dat ligt zo niet in mijn aard. Trouwens heb ik altijd wel dat gevoel dat niemand mij begrijpt. En dat niemand zo zal treuren om jou,Amy,zoals wij van Zoë hebben gedaan. Voor mij zijn jullie allebei gelijk,maar ik denk,en ben ervan overtuigd,dat voor andere mensen er een groot verschil is. Jullie hadden nochtans alle twee een kloppend hartje! Gisteren gaan feesten bij oma en opa,en meme en pepe waren er ook. Hebben bewust niet over jullie gepraat,zag het niet zitten om weer te moeten huilen, en ik was zo verschrikkelijk moe. Toen ik thuiskwam ben ik als een blok in slaap gevallen. En vandaag wist ik eigenlijk niet dat ik nog op de wereld liep, zo moe was ik wel! Ik kon amper iets doen op mijn werk voelde de walletjes onder mijn ogen drukken. Denk trouwens dat iedereen vandaag verschrikkelijk moe moet zijn geweest . Ik ga deze avond heel vroeg slapen,morgen weer werken. En heb nog steeds zo verschrikkelijk veel pijn in mijn rug.. Nog steeds niet naar de dokter geweest,beetje bang voor de prikjes die ik zou kunnen krijgen,heb een hekel aan naalden,en trouwens,ik ga zo vlug niet naar de dokter. Maar vermoed dat ik toch eens zal moeten gaan,ik kan mijn panty s'morgens niet meer aantrekken,moet mijn voet op de wc zetten en dan nog lukt het niet. Lol,25 jaar oud en ik ben al kreupel aan het worden. Opa denkt dat het een zenuw is die ontstoken kan zijn van de epuderale die ik heb gekregen bij de bevalling. Dan kan het nog lang duren voor het geneest. Ik had het inderdaad gekregen toen ik bevallen was,maar is nu alleen maar verslechterd. Ik heb nu een zalfje om eraan te smeren,en hopen dat ik morgen weer kan werken zoals voorheen,en anders word het nog de dokter voor nieuwjaar. Zo,ik moet jullie nu wel laten,want ik ga een klein beetje rusten, dada kindjes xx mama
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes.. Gisterenavond een dipje gehad.. Zat alleen na het schrijven op ons blogje.. En staarde gewoon naar de hemel vanuit mijn zeteltje.. Had het ineens zo verschrikkelijk moeilijk,ik kon even weer niet positief denken,ik begreep het niet,had zo een goeie dag, en ineens eindigd hij dan in tranen. Ik dacht nochtans sterk te zijn ,maar als die momenten er komen kan ik ze eigenlijk niet tegen houden. Een goed nachtje rust,en alles was weer voorbij. Vandaag heel veel gewerkt,zoals de laatste dagen een must zijn. Moest goed doordoen,want ben morgen thuis,en zaterdag beginnen de non tex solden al,dus moest ik zeker klaar geraken met het uitzoeken van alles. En ja hoor,ik ben er zoals altijd geraakt op tijd en stond. Dus kan ik morgen lekker luieren,alé ja is te zeggen,ik moet mij huisje kuisen,mijn tafel dekken,mijn nieuwe kleetjes nog eens proberen, het eten ophalen,want morgen komen pepe nico,tante Anja,meme en Willy en Lynn en Kelly ,dus mag er niks ontbreken he. Alles moet perfect in orde zijn!
Morgen eerste kerstavond zonder jullie.. Wat zal het geven? Zal ik huilen? Zal ik echt ontroerd mijn kerstavond doorbrengen ,kerstavond,die zo belangrijk voor mij is,mag al van in de morgen nooit verkeerd lopen, want dan verpest het mijn dag,altijd al geweest. Ik wil op zo een dag geen discussie's,ruzie's of eender wat.. Zal ik het dit jaar zelf voor mijn eigen verpesten.?
Zullen tranen van verdriet mijn ogen vervullen? Zal de herinnering er morgen weer zijn? Ik vraag mij af hoe het nu met jullie hierboven gaat. hoe het leven is in de hemel. Kunnen jullie daar jezelf ontplooien,en gelukkig zijn ik die hier nu achterblijf,zoek nog steeds een oplossing voor die vraag Kon ik jullie maar eens opzoeken,dat wil ik zo graag. Zonder jullie ben ik zo verslagen,zonder jullie zo voorgoed zonder jullie ineen gedoken, zonder jullie weet ik niet wat ik moet zonder jullie ben ik mijzelf kwijt geen dag en nacht en geen benul van tijd het maakt voor mij geen enkel onderscheid. Midden in de nacht zie ik jullie stralen als sterren aan de hemel Hoog in de lucht,kwamen jullie schitteringen naar beneden dalen 2 kleine stipjes,zo ver weg,de mooiste sterren die ik ooit zag met allemaal kleinere stipjes erom heen,maar die van jullie blonk eruit! Ik kijk elke nacht naar boven,hoog naar de maan dan denk ik altijd aan jullie,mijn Zoë en Amy
en dan denk ik,op een wolkje zitten jullie zacht kijk je naar de regenboog,of de maan die naar je lacht sterretjes blinken om je heen en de zon verwarmt jullie huid daarboven ben je niet alleen,je bent ons vast vooruit
speciaal voor kerstavond morgen heb ik voor elk van jullie een klein gedichtje;
Voor Zoë;
je eerste lachje niet kunnen horen, even knuffelen kan nu niet het ontdekken van je tandjes of je troosten bij verdriet of je eerste stapjes hand in hand maar ondanks dit alles heb ik met jou een band ik zal je nooit mama horen zeggen en dat doet vreselijk veel pijn maar jij mijn allerliefste zal altijd bij mij zijn ik heb je nog even vast kunnen houden het was een intens moment je was m'n dierbaarste bezit ben blij dat ik je heb gekend de warmte die jij mij gaf was als een strakende zon maar ik wist dat ik je niet houden kon toch vind ik het heel fijn jouw mama te zijn als ik dan mijn ogen sluit dan zie ik jou,mijn kleine spruit een engel om me heen een herinnering voor mij alleen
xx fijne kerstavond mijn schatteke
Voor Amy;
je bent er geweest,en zal altijd wel ergens zijn al zal de pijn minder worden, en zwijgen anderen over jou ik zal je altijd met mij meedragen waarheen ik ook ga ik zal je bestaan nooit ontkennen maar het koste moeite eraan te wennen dat je er nooit eht zult zijn. Dertien weken voelde ik iets groeien in mijn buikje, ik moest alweer overgeven, blijkt dat je er toch echt was.. Al was je nog zo klein,zo nog geen baby voor mama was je een echt baby, je had een hartje,je was zo..fragiel zo teer.. Maar ik zag je o zo graag, en zie je nog steeds graag mijn appeltje.. Mijn kleinste kindje ,dat ben jij! Mis je
Je weet dat ik niet van het begin af wist wat jij moest meemaken. Beetje per beetje heb je kunnen uitleggen wat er is gebeurd met Zoë & Amy.. Ik hoop dat je weet dat ik toen meeleefde met jou & nu nog altijd! Het zou niet mogen gebeuren, met 2 zo'n prachtige mensen als jij & Yves. Ik heb je toen ook eerlijk verteld dat ik nooit wist wat ik kon schrijven of vertellen zodat je je iets beter zou voelen, maar geen woorden of daden kunnen je pijn verlichten... Zelfs nu weet ik nog niet goed wat te zeggen & dat spijt me.. Weet gewoon dat ik met je meeleef & dat ik zeker weet dat je er zal geraken. Je pijn zal verlichten maar zeker nooit weggaan. En zo zal iedereen je twee kleine engeltjes Zoë & Amy voor altijd in onze harten blijven.. Blij erin geloven, Bren! Stefanie x.
Er was zo naar je uitgekeken je hartje had zo blij geklopt Je lijfje had zo goed geleken geen adertje dat leek verstopt.
En toen je eind'lijk werd geboren Is het als in een film gegaan Je had de strijd al snel verloren Het noodlot leek je toe te slaan.
Verdrietig, hulp'loos en verloren Het lege wiegje in de hoek er was een engeltje geboren maar nu al was haar adem zoek.
Soms is het of je boven glimlacht 'Ga door, ik ben bij Vader thuis Hij had iets moois voor mij bedacht ik kreeg de mooiste plaats in huis'.
Dat geeft ons uitzicht in het lijden Begrijpen doen we het nog niet Maar dat jij loskwam van de tijden verlicht ons zwaar en ruw verdriet.
Eens zien wij jou in 't volle zonlicht Dan zijn we altijd bij elkaar Nu nog berooid en vaak ontwricht maar eens in eeuwige vreugde daar...
Vaarwel Zoë & Amy ,, Jullie zitten in onze harten!
dank je wel Stefanie, is mooi geschreven... groetjes Bren p.s we miss you!!!
Hoe gaat het met jullie? Met mama gaat alles redelijk goed.. Zoals altijd net thuis van het werk,had weer vastgezeten met punto en was iets later thuis dan voorzien. Eigenlijk heb ik weer eens goed gelachen vandaag, Kimmie en ik doen altijd zotjes in de winkel,en lachen altijd met tranen en tuiten. Altijd leuk bij ons hoor. Wilden Severine op het werk eens goed liggen hebben,door met een spuitbuis met sneeuw op haar te spuiten,maar ze had ons al zien kruipen onder de bakken, dus zijn we maar terug gekeerd Kimmie doet al een ganse week een eendje na,en daar hebben we dan ook alle plezier om gehad.Ja meestal rond de avond zijn wij als losgelaten beesten, dan gieren wij voor gans de winkel,er is dan toch nog weinig volk,en de teamspirit komt dan boven hoor Dus,ja mama heeft op het werk genoeg om haar gedachten te verzetten. Vandaag ook telefoon gehad van collega vriendin Sylvy,ze is terug uit zwangerschapsverlof en heeft de ganse weg van mij en jullie intens meegeleefd. Ze was heel nieuwsgierig hoe het nu met mij gaat,en zoals gewoonlijk zeg ik dan; het gaat wel.. Alhoewel het soms niet gaat,kan ik toch altijd beter zeggen dat alles goed gaat. En ik moet er ook niet om liegen,de laatste dagen amusseer ik mij te pletter op het werk, en kan ik echt wel heel goed mijn gedachten verzetten,alsof ik nu en dan terug de oude Bren ben.. Wat waarschijnlijk een illusie is,want als ik helemaal alleen ben,dan komt het verdriet altijd op. Weliswaar ben ik weinig alleen,en kom ik dat dan niet zo vaak meer tegen. S'avonds als ik in mijn auto stap,dan ben ik inderdaad alleen,en wel voor een kwartiertje soms iets langer lang,maar dan zet ik de radio keelgaten luid open,en dan zing ik uit volle borst mee met de muziek,en dan voel ik mij beter,ik kan mijn gevoelens dan loslaten, en leuk dat ik dat vind Ik mag huilen,treuren,lachen en springen,geen kat die mij dan ziet, en als ze mij zien,zal het waarschijnlijk schoon zicht zijn,haha.
Nee,serieus nu.. Ik reed vanavond naar huis,al zingend dus en ik dacht bij mijzelf,bren ge hebt u zelf nog de tijd niet gegund om eens aan je meisjes te denken,wat ik eigenlijk vandaag wel al had gedaan,maar naar mijn gedacht niet zo goed, en toen ja zat ik te denken dat alweer zo een tijd voorbij is gevlogen,en waar was ik dan in die tijd, hier op aarde? Ik weet amper iets nog van wat rondom mij is gebeurd in de afgelopen zes maanden. Sedert de bevalling van jou,Zoë,weet ik eigenlijk niet wat ik allemaal gedaan heb. Alsof ik van deze periode een black out heb.. Heel raar... Alsof ik er nu pas een beetje bovenop geraak. En waar ik dan ook aan gedacht heb,door het telefoongesprek met Sylvy natuurlijk is, dat als ik nu nog eens zwanger zal zijn,zou ik dan schrik hebben... En eerst durfde ik bijna te zeggen,neen heb geen schrik.. Maar als ik dan heel goed nadenk over wat ik dan mogelijk weer zal moeten afgeven, en welke pijn ik moet doorstaan,om het babytje te willen houden, die punctie,de testen,de uitslag,de bevalling,de pijn,de koorts en het verdriet.. Dan durf ik zeer zeker zeggen ja ,ik heb schrik,en heel veel zelfs er zijn nachten dat ik wakker word in zweet..dat ik pas weer in die droom een baby heb afgestaan,of dat ik jullie allebei in mijn armen terug zie liggen,of soms huil ik wel in mijn slaap, en dan..Dan durf ik niks meer aan,hoe moedig ik ook ben,en geweest was, ik ben zo bang van de keuze die ik maak om terug ervoor te gaan, maar toch..mijn mamagevoel is zo sterk,de kinderwens is er,en zal er altijd zijn.. Ik zal er toch voor gaan,moedig blijven,sterk zijn,en liefde geven,en nemen en wij geraken er wel. Wat kan mij nu nog meer treffen?
Al mag ik niet te vroeg victorie kraaien,het lot kan mij nog altijd andere dingen laten ervaren, en dat wil ik helemaal niet!! Mijn kleine kindjes toch..er rest mij alleen nog te denken aan de vraag;waarom jullie eigenlijk niet bij mama mogen zijn,waarom het mij echt niet gegund is,en waarom met papa en mij.. Horen wij dan echt volgens de medische termen niet samen te zijn,of toch geen kindjes te maken? Ik begrijp dat soms toch niet hoor,hoe kan dat eigenlijk,en hoe is jullie broer er dan wel gekomen. Ik denk dat vele mensen hun dit afvragen,en nochtans papa is wel degelijk de papa hoor, dat is al meerdere keren bewezen geweest,en zelfs met dna testen,maar toch..
Met papa is alles redelijk goed.. Hij praat er niet meer over,denkt er wel nog aan.. Maar vertelt mij niks trouwens zien wij elkaar bitter weinig de laatste dagen ,alles gaat telefonisch en als wij elkaar zien ,val oftewel ik of hij in slaap. Altijd zo druk voor ons allebei rond deze periode,ik heb solden ,hij drukke dagen en nachen. Is dan zo eenzaam voor mij als ik thuis kom,dan moet hij alweer gaan slapen. Maar dan heb ik wel even wat meer tijd om naar jullie te schrijven,en dat doe ik met veel plezier. Ik doe niets anders,en ik denk aan niets anders. Alhoewel de inspiratie mij soms ontbreekt,komt er altijd wel iets terecht op mijn scherm. En ik schrijf niet om te schrijven,ik schrijf voor jullie,omdat ik van jullie hou, zoals een mama dat hoort te doen. Zo,ik ga nu wat televisie kijken,en dan gaan slapen. Dikke kus en knuf,tot morgen schaapjes van mij dada xxxxxxxxxxxx
Lieve zusjes, Al ben ik nog maar vier maar mijn mama helpt mij hier al zijn de letters als een koe ik zie ze wel,maar schrijven hoe lieve zusjes,jullie zijn een engel je broertje...de kleine bengel xxx
Liedje die mij deze maand heel nauw aan mijn hartje ligt.. Trouwens elk jaar al,maar dit jaar met veel betekenis achter. Gevoelig pietje zeggen ze daar tegen.. Laat dan eens een traantje,lach het dan eens weg, en kan weer verder..
Het zegt ook wat ik denk,het is gewoon een heel skoon lieke.. Tot de volgende keer met nog een liedje kusje jullie mama
Hallo kleine engeltjes van mij, Hier ben ik dan weer terug. Mama moest vandaag werken,was niet zo leuk om te rijden vandaag, want alweer heeft het gesneeuwd,maar deze keer wel heel veel! Gelukig was papa thuis en kon hij mama brengen met de auto, anders durfde ik er niet eens doorrijden. Het zou anders weer toevallig met mij gebeuren dat ik iets tegen kom. Met dat wij dit jaar geen geluk hebben,kan alles nog! In de winkel was het helemaal niet druk,was eigenlijk nog nooit zo kalm op een zondagopening,dus hebben wij besloten om de deuren dicht te doen om 17uur. Er was amper volk in de winkel,de mensen durven niet zo goed buiten te komen he nu.
Voor de rest gaat alles redelijk goed met mama,ik heb geen tot weinig last nog van uitslag in mijn gezicht,het is goed aan het wegtrekken met mijn nieuwe zalfje. Ik heb ook sinds deze middag mijn maandstonden,en ben er eigenlijk wel blij om. Zo weet ik nu tenminste dat alles weer goed is,en dat wij eindelijk kunnen beslissen wat we nu gaan doen.
Met broertje Toby gaat ook alles goed,hij is wat verkouden,maar van zijn buisjes heeft hij eigenlijk geen last. Nu,wij hadden dat wel verwacht ook,want buisjes zijn alom bekend in de familie. En geen van de kindjes die wij kennen vertoonden iets van last.
Morgen weer werkdag,heb eigenlijk niet echt veel zin,want het is zo koud buiten en dan lig ik graag gezellig in een donsdekentje naar een film te kijken. Ik vind dat ze werken zouden moeten afschaffen als het zo sneeuwt en gladdig is buiten Dat zou wel een beetje te veel gevraagd zijn zeker???!!!
Nog drie dagen en we zijn kerstavond.. Eigenlijk verlang ik wel naar die dag,zoals elk jaar gezellig rond de tafel oude herinneringen oprakelen,helaas zijn onze herinneringen van dit jaar niet zo leuk. Toch ben ik ervan overtuigd dat we er een toffe avond zullen van maken. Hoe diep wij ook teleurgesteld zijn dat jullie er niet bij zullen zijn. Een beetje vreugde in ons leven mag wel voor die ene keer,vind ik. Het zal misschien niet hevig zijn,maar kerst is iets dat in stilte moet gevierd worden rond de tafel zonder al te veel bing bling. Andere jaren hebben wij flink gedanst en gelachen,dit jaar zal afwachten worden naar ons humeur..verdriet en pijn.
Wat ons verdriet betreft... Ondervind ik dat wij stilletjes aan onze weg hebben gevonden naar het verwerken van.. Iedere dag is natuurlijk anders,en ieder moment denken wij ook anders. Ik kan hier vandaag schrijven dat het super tof was,en ik mij eigenlijk gelukkig heb gevoeld,maar morgen kan dat heel snel veranderen natuurlijk. Ik moet ook de mensen rondom mij bedanken die mij zo goed hebben geholpen, en die telkens ik heel anders en fel heb gereageerd mij toch blijven steunen en waarderen,ook al heb ik hen soms gekwetst. Was niet mooi van mij...maar ik kon er helemaal niks aan doen. Ik wil hierbij dan ook mijn spijt tonen,en oprecht sorry zeggen!
Onlangs schreef ik hier in mijn dagboekje dat ik voor het komende jaar helemaal geen wensen had,of wou schrijven,dat ze toch niet zouden uitkomen. Ik zou ze nu graag toch zeggen,en hopen dat al mijn wensen waarheid komen. Veel zijn het er niet,maar wil ze toch even neertypen.
Mijn wensjes voor 2010 zijn;
Een gezond jaar.. Een gelukkig gezin,zonder al te veel ditjes en datjes die kunnen optreden.. Dat mijna autoke nog een jaartje mee gaat.. Dat onze Toby een klein beetje meer vooruitgang boekt in zijn spreken en dat hij op school zijn best doet,en eens een klein beetje flinker word bij zijn mama. Dat ik eindelijk eens kan laten van al die lekkere chocolade op te eten. al is deze voorwaarde al een klein beetje verbeterd. Dat ik een paar kilotjes kwijt geraak.. Dat ik nog steeds kan werken zoals ik al altijd gedaan heb,en nog steeds goede punten kan scoren voor mijn winkeltje.. Dat mijn vriendschap met collega en vriendin Kimmie kan blijven duren, zoals het nu al zolang duurt,en dat wij nog samen een lange tijd mogen samen werken want het is super tof,en wij vullen mekaar aan,zowel op het werk als privé Dat ik gespaard blijf van een ziekte,en ongeval..
Dat jullie mij kunnen vergeven dat wij jullie korte leventjes hebben beïndigd en dat jullie gelukkig zijn hierboven.. Dat ik mijn verdriet een plaats kan geven,en die moeilijke periodes achter de rug zijn.
And last but not least.. Dat ik eens in 2010 een gezonde baby kan op de wereld zetten die mijn verdriet een klein beetje kan verzachten,en ik eindelijk rust kan nemen voor mijn lichaam die dit jaar zwaar op de proef gesteld geweest is,en zeker niet de krachten had om nog verder te doen.
Dit zijn allemaal dingen die kunnen verwezenlijkt worden volgend jaar, het zijn geen van die dingen die niet kunnen, dus het zal misschien allemaal een beetje aan mijzelf liggen. In ieder geval ,ik beloof niet om te stoppen met roken,want ik zal die niet kunnen nakomen,en beloftes maak ik hier sowieso niet! Ik kom mijn beloftes heel slecht na,waarom weet ik niet,maar beloof niets aangezien ik mijzelf het beste ken!
Ik hoop voor jullie mijn kindjes dat jullie hierboven ook een prettige kerst hebben, ik zal zeker eens naar jullie kijken,zoals ik echt waar,elke avond doe. Ik kan niet zonder jullie,en niet aan jullie denken kan ik nog veel minder. Voor eeuwig zitten jullie in mijn hartje, kusje mama xx
Alweer sneeuw gevallen.. Ben blij dat ik amper buiten moest vandaag..
Ik heb de ganse voormiddag gekuist,en daarna ben ik naar de kapper geweest. Moesten dringend een paar centimetertjes af hoor. Mijn haartjes groeien altijd heel snel,en dan zie je het na een paar weken al niet meer dat het geknipt is. Toby praat al de ganse voormiddag van jou kleine Zoë. Hebben hier thuis een dekentje met sterretjes op,en Toby vroeg daarnet of hij dat dekentje van jou zou mogen gebruiken om op hem te leggen. Waarschijnlijk door de sterretjes denkt hij dat het jouw fleece dekentje is. Wel lief dat hij nog steeds aan jou denkt. Ben blij dat jullie verder leven in zijn gedachten,en dat hij zo zal opgroeien met zijn twee zusjes. Voor mij blijft het nog steeds om te antwoorden op al zijn vragen, maar hij is nog zo klein en beseft amper wat hij zegt. En als het uit broertje zijn mondje komt,dan vind ik niks erg. Spijtig dat het zolang zal duren voor Toby een speelkameraadje heeft tegen dat mama nog eens positief zwanger is,kan er al een paar jaar voorbij zijn, en is het dan eigenlijk nog de moeite? Toby word nu al 5 jaar in maart.. Als jij Zoë in oktober was gekomen,dan had hij tegen de zomer van 2010 al een beetje speels aan jou..nu heeft hij niks.. En dat doet zoveel pijn,dat hij altijd maar om een broertje of zusje vraagt en wij hem dat voorlopig niet kunnen geven,en dat het helemaal niet simpel is. Ik zou dolgraag kunnen zeggen,nog een paar keer slapen kindje en de baby is er..maar heb die mogelijkheid niet. En zie in de toekomst niet direct een baby geboren worden in ons gezin. Ik heb mijn moed verloren bij jou Amytje.. En ik zou hem heel graag terug komen halen,maar ik heb het lef niet en de angst speelt mij grote parten! Waar is de tijd dat ik zei;ik wil zwanger zijn,en tegen eind dit jaar is ons boeleke er.. Zo zorgeloos zwanger zijn,moet echt leuk zijn om mee te maken. Ik heb dat 1 keer mogen meemaken,en ik kon er toen zelfs niet eens van genieten. Wat moet het leuk zijn,om zoveel keer na elkaar ene kindje in je buikje te voelen zonder zorgen,zonder angst en zonder pijn. Binnen de 9 maanden is het geboren,en alles is weer voorbij..voor ons is het altijd mar bang afwachten,schrik hebben,niet kunnen genieten van de baby in mijn buikje. En dat niet alleen..de pijn en het verdriet die zo eindeloos aansleept. Het verdriet die wij als gezin niet samen kunnen verwerken. Het gemis die nooit zal ophouden,en nooit kan vervangen worden door een nieuw babytje. En al die mensen die zo hun leven weer kunnen doorgaan alsof voor ons niks is gebeurd. Ik moet mijn vreselijk jaar 2009 straks gaan afsluiten,en jullie allebei in dat jaar achterlaten, en dat wil ik helemaal niet. Het lijkt dan ineens zo ver weg,terwijl wij nog altijd heel wat treuren om jullie. Telkens ik ene gesprek aan ga met iemand en het gaat over een zwangerschap of geboorte snijd dat zo midden in mijn hartje,alsof ik er gewoon niet tegen kan, en niemand nog geluk wens,en nochtans diep in mijn hart wens ik iedereen een gezonde baby toe..maar het is zo verdomd moeilijk dat te kunnen gunnen en ook zeggen. Op dat moment wil ik dan gewoon thuis zijn,waar ik veilig ben van woorden. Waar ik mag zeggen en denken wat ik wil,waar niemand mij lastig valt met al die dingen. Ik kan dan gewoon mijzelf zijn,en ik mag huilen en treuren,daar zal niemand mij kwetsen en raar doen.. Ah..jullie moesten eens weten wat voor een verdriet het mij aan doet. En ik weet niet eens..hoe mij daarover te zetten.
Jullie hebben je al flink geamuseerd hé vandaag?! Jullie kussentjes hierboven heel goed uitgeschud.. Mama kon deze morgen amper vertrekken met de auto, was helemaal toegesneeuwd.Moest heel vroeg in het dagziekenhuis zijn met broertje Toby,zijn buisjes moesten geplaatst worden. En zoals iedereen weet,is mama heel bang om te rijden als het glad is. Toch was ik verplicht erdoor te rijden. Toby vroeg mij hoe het kwam dat er sneeuw lag,en mama heeft hem heel mooi uitgelegd dat jullie alle twee jullie kussentjes hebben uitsgeschud en die sneeuw allemaal naar beneden is gevallen. Hij klonk heel verbaasd en zei;ja? Baby Zoë en Amytje hebben dat dan gedaan mama... Zo lief van hem..
Nu ..in ieder geval ben ik heelhuids in het ziekenhuis geraakt,dat was voorlopig het belangrijkste dat wij op tijd waren. Eens in het ziekenhuis ging alles snel,kregen al vlotjes een kamer, en al direct kreeg broertje een siroopje waarvan hij een beetje suf zou worden. Na een kwartier leek hij al moe te worden,maar bleef zo vechten zoals gewoonlijk tegen zijn slaap. Na een halfuur trok broertje hele gekke bekken,en was eigenlijk hilarisch hem zo bezig te zien. Ik heb foto's genomen van hem omdat ik zo hard moest lachen .. Ik zal ze dan eens plaatsen als ik tijd heb zodat je het kan zien. Toen alles eigenlijk snel begon te werken,en hij nu en dan hem neerlegde om vermoedelijk te gaan slapen,klom hij steeds weer op,en moest hij lachen met alles wat rond hem stond. Hij zei ook dat ik te veel praatte..Haha terwijl ik eigenlijk amper iets zei. Ik moest gewoon zwijgen.. En op dat moment moest ik eigenlijk nog meer lachen. Toen mochten we met zijn bedje naar de kamer waar we moesten wachten voor hij het operatiekwartier binnen ging,en daar stonden ganse rijen babybedjes die aan het wachten waren om straks hun buisjes te krijgen. Toby kreeg een mutsje,zoals de dokters dragen en een spuitje om mee te spelen en om hem wat op te beuren. Na eenhalfuurtje wachten mocht hij mee.. En toen moest mama in een zaaltje apart gaan wachten tot hij terug kwam.. En wachten.. Wachten.. EN plots hoorde ik hem! hij weende!! Mijn schaapke... De deur ging open en ik mocht bij hem! Vlug in mijn armen,het huilen een beetje doen stoppen,dekentje rond hem, en twas voorbij.. Weg van de recoverie Beetje snikken en trunten en het was over. Na een ijsje mocht hij mee met mama naar huis,waar hij springlevend rond springt alsof niks is gebeurd. Alles is dus heel goed verlopen vandaag,en daar ben ik superblij om!
Deze middag boodschappen gaan doen samen met papa. De feestdagen staan voor de deur,en hebben volk met kerstavond ,dus moest er nogal geshopt worden vandaag,aangezien mama nu elke dag moet werken en ook zondagwerk doet,moesten we vandaag gaan. Hebben eigenlijk serieus wat afgelachen vandaag,papa moest weer eens lachen met mama haar kleine autootje,beweerde dat hij hem kon tegen houden bij de koffer als ik probeerde aan te zetten,en ja hoor,ik bleef sputteren toen ik wou aan zetten! Toby en ik hebben geschaterd van het lachen. Nu zijn we thuis,gaan een beetje rusten nu.. Papa kijkt tv,Toby ook en mama zit nu even te schrijven. Straks ook wat tv kijken en vroeg slapen,want ben al wakker van vijf uur. En voor mij is dat nog nacht! Kan er niet tegen hé.. Heb wel een beetje slaap nodig. Ben ondertussen te weten gekomen dat mijn hormonen op hol slaan en ik daardoor wat uitslag heb in mijn gezicht en ondertussen in mijn nek. Word daar gek van! Het schijnen dus echt mijn hormonen te zijn,en het enige wat ik kan doen is mijn nuva ring terug in steken,maar dan kan ik niet meer zwanger worden. En...is wel een serieus dilemma nu.. Ofwel verder uitslag creeëren,ofwel niet zwanger zijn. Tja..het is allebei even erg hé... Ik bedoel,ik kom niet graag zo voor de dag,maar ik wil wel een kindje krijgen hoor. Bovendien als ik mijn nuva ring wil insteken moet ik wel eerst mijn regels krijgen, en die heb ik eigenlijk nog altijd niet. Ik denk al elke dag,jah nu gaan ze komen,maar ze blijven mij plagen en stellen het nog steeds uit! En zolang ze uitblijven,no baby!! Normaal gezien ben ik perfect op tijd als het over zo iets gaat. Mijn klokje tikt perfect,maar deze keer is er iets anders denk ik... Misschien iets niet juist gegaan bij laatste bevalling.. I don't kwow
Ik wil zoals gewoonlijk nog steeds eens zeggen dat ik jullie allebei vooral heel erg mis. Kijk nog steeds naar die lieve mooie en roze babyspulletjes als ik in een winkel ga. Ben nog steeds jaloers als ik een bolle buik zie passeren, en heb nog altijd pijn als ik jullie namen in een film op tv zie passeren. Maar moet mezelf dan een beetje sterk houden,en doen alsof ik het eigenlijk niet zie. Hoe dan ook pink ik nog dagelijks dat traantje weg voor alle twee! Ik praat nog steeds heel veel over jullie,en vind het zelfs heel erg dat we straks januari zijn,en dan betekend dat we al weer 6 maanden van jouw Zoë tje s bevalling verwijderd zijn.. Dan zal iedereen je helemaal vergeten zijn. Ondertussen hebben de meesten de kerstkaarten van ons ontvangen.. Aangezien mijn kaarten in de week van de testen va jou,Amy zijn gemaakt,stond jouw naam niet op de kaartjes.. Ik ben er dagen mee bezig geweest,nachten van wakker gelegen dat jouw naam ontbrak op mijn kaartjes,en iedereen zou denken dat wij jou niet als onze baby zagen,zodus vond ik een mooi idee..Een kaartje met een engeltje op en daar heb ik dan een tekstje op gemaakt,die dan in jouw naam is geschreven, en persoonlijk van jouw komt,zo zullen de mensen ook zien,dat ook wij nog steeds aan je denken,en jij in onze familie ook een plaatsje hebt gekregen. En zo is mijn gezinnetje compleet! Slaaplekker lieve kindjes,en tot morgen ps.willen jullie aub jullie kussentjes niet meer uitschudden?
Hoe gaat het hier met mijn kleine meisjes?! Ik heb het zo megadruk dat ik eigenlijk nog amper de tijd heb om te schrijven. Ik moet nu veel werken,en ben s'avonds rat op als ik thuis kom. Weliswaar denk ik elke dag aan jullie,aan hoe het zou geweest zijn als ik jullie nu in mijn armen kon sluiten,en de mooie koude maar toch gezeliige winter en feestmaand met jullie had kunnen doorbrengen. Als ik s'avonds laat na mijn werk naar huis rijd,en ik kijk rondom mij naar de huisjes waar de mooie lichtjes schitteren,en de mensen rond de tafel zitten met hun kindjes,helemaal happy samen aan het eten, dan pas besef ik wat ik thuis allemaal moet missen. Dat ons gezinnetje veel stormen moet doorstaan en dat wij nu helemaal geen feest kunnen vieren. Alhoewel wij in ons binnenste heel wat willen vieren,kan en zullen wij dat niet doen. Het is vooral heel zwaar en lastig te moeten vieren,en voor jullie alleen al zal ik dat niet doen. De gedachte dat jullie ons hierboven toekijken,en jullie eenzaam zonder mama en papa ergens zijn,kan ik het echt niet aan dit te doen. Ik geloof in het bestaan hierboven,of toch ergens anders,en ik zal jullie niet kwetsen. Ik hoop gewoon ..dat jullie niet bang zijn,geen verdriet hebben,en ons vooral niks kwalijk nemen dat wij jullie leven hebben beëindigd. Ik heb misschien wel veel werk nu..ik blijf altijd dat verdriet hebben, en ik blijf altijd maar piekeren over jullie en de dingen die er gebeurd zijn.. En vooral de waarom,waarom ik?En waarom met jullie? Het zal wel zijn dat meisjes mij niet gegund zijn.. Hoe erg dat ook wel klinkt. Daarboven ben ik supertrots op mijn twee kleine meisjes,jullie waren veel te mooi om weg te laten gaan..Maar zoals altijd..het moest zo zijn! Ik ben nog steeds niet ongesteld,en wacht nog altijd af.. Ik voel elke dag wel iets..maar komt nooit door.. Nog een beetje afwachten,en anders naar de dokter.. You'll never know hé!! Alé ik bedoel ,je weet maar nooit dat er iets fout is gelopen. Oma heeft mij zondag jouw ringetje gegeven ,Amy,het is echt prachtig!! Om bij te huilen eigenlijk.. Nu draag ik jou,Zoë rond mijn nek,en jij,Amy aan mijn vinger... Alle twee dicht bij mama.
Gisteren in de winkel een vriendin van mama gezien,net bevallen van een flinke en knappe zoon. Ik had sinds de bevalling van jou Zoë,nog geen baby gezien,toch niet van dicht en van iemand die ik kende,het ging dwars door mijn hart.. Ik keek,en bleef maar kijken naar die baby... Ik rook hem..hij ruikte naar baby..prachtige baby...Zo lief.. OOh wat besefte ik toen dat ik jullie kwijt ben..Jullie hadden precies zo kunnen ruiken,zo net gewassen,en nog dat baby donsje op jullie lichaampje.. En dan ja..Wat denken jullie?Ja ik heb dan gehuild.. Het kwam op..moest de baby uit mijn ogen zien te krijgen,vermijden was de oplossing. Ik had de baby van mijn vriendin niet gaan bezoeken wegens mijn redenen dan, jullie weten dat al wel,en ik moet zeggen,ik ben blij,want ik voelde mij niet zo goed na het zien van loïc.... Maar ben toch blij voor haar dat ze hem in haar wiegje heeft.. Zo,mama gaat nu douchen en Toby in bedje stoppen, slaapwel lieve meisjes,
ps.Toby heeft jullie gisterenavond een kusje gegooid,en slaapwel gewenst. Ik hou van jullie allemaal, mama xx
Hier ben ik weer.. Is een tijdje geleden,maar ben zeer moe de laatste dagen en moesten elke dag wel ergens naartoe.. Tegen dat ik dan thuis ben heb ik geen zin meer gehad om de pc op te starten en nog iets te komen schrijven,maar zoals altijd kom ik iedere keer terug! Met mama gaat het de laatste dagen op en af.. Loop een beetje moe en stressie rond,en thuis is papa ook nu en dan heel kwaad. Zal waarschijnlijk de stress zijn gepaard met ons verdriet die ons nu een beetje blijft plagen nu wij de kerstperiode naderen. Het is de laatste tijd moeilijk overeen te komen,maar hoe dan ook blijven we sterk en houden we vol. Ik weet dat het toch zal overgaan en ergens niet zo slecht bedoeld is allemaal. Toch is het zeer lastig! Ik ben nog steeds niet ongesteld,maar zoals ik al zei,het kan nog een tijdje duren want mijn lichaam weet nog niet goed wat het overkomen is. Normaal gezien zei e gyneacologe dat het niet lang zou duren en alles redelijk normaal zou zijn,maar misschien zat ze ernaast. Heb nog altijd last van uitslag hoor,en elke keer maar meer! Mijn hormonen slaan op hol!! Ik verlang naar menstruatie want dan zal ik pas weer in orde zijn, en al die kwaaltjes zullen dan snel weer verdwijnen. Ook mijn rug doet inmens veel pijn,waarschijnlijk zit daar iets klaar zoals mijn regels,want dan heb ik altijd wel heel veel pijn in mijn rug. Mijn hoofd bonkt ook elke dag,en van al die kwaaltjes ben ik nog mottiger. Ik kan niet lang schrijven,moet straks in de douche,en dan naar oma en opa daarna naar de winkel gaan werken,is zondagopening voor het kerstshoppen, en nu moet mama iedere zondag werken tot de tweede week van januari. Daar gaat mijn heilige dag,normaal is het luilekker in de zetel een filmpje bekijken nu is het gaan werken in de plaats. Ik hoop dat met jullie hierboven alles goed gaat,en dat jullie elkander hebben gevonden en jullie niet te veel verdriet hebben,ik denk elke dag aan jullie en stort nu en dan mijn hartje eens uit..maar het gemis blijft duren en de pijn is niet te dragen, voor ons allemaal,papa en ik ...wij missen jullie verschrikelijk!
Gisteren nog een bewogen dagje voor mama... Toen papa gisteren thuis kwam van zijn werk was hij helemaal niet aangenaam..Was eerder een beetje prikkelbaar,boos.. Ik begreep niet waarom en kan dan wel wat lastig doen als hij zomaar uit het niets boos doet terwijl ik ook maar mijn best doe, maar al snel wist ik het antwoord op al mijn vragen.. Papa had een dipdagje..Kerst en oudejaar zijn in zicht en dan moeten we vieren,papa heeft geen zin. Ook weet hij de laatste tijd niet meer wat hij moet doen. Ik heb mijn blogje om te schrijven,papa heeft niks om zijn gevoelens te uiten,hij kan niet spreken,zijn hart niet luchten,en vooral niet wenen! Tot gisterenavond..Hij huilde opeens zo hard,zag even zijn leven niet meer zitten.. Ik zag ook even geen weg meer.. Huildetoen ook..en daar zaten we dan,samen te huilen in elkanders armen,zo verschrikkelijk lastig,zoveel pijn,zoveel verdriet.. Geen mens kan ons begrijpen.. Komt op dit moment verschrikkelijk hard aan als ook papa het nu niet meer aankan.Ik wist ook totaal niet wat te zeggen ,ik kon hem alleen maar troosten en zeggen dat er nog lastige dagen voorbij zullen gaan, en dat we allebei sterk moeten zijn. Dat als hij nu crasht ,ik er ook niet meer zal geraken. Maar we houden ons sterk,ik was tergelijkertijd wel blij dat papa zijn gevoelens eens kon uiten,en dat hij erover sprak. Misschien deed het eens deugd,en kan hij vandaag weer verder. Het is voor ons allemaal zo moeilijk om door te gaan met ons leven, het ligt zo helemaal overhoop. Moeten wij nu gelukkig zijn? Ik weet het ook allemaal zelf niet meer hoor,ik houd mij recht aan de gedachte dat er nog een kindje komt,en dat ik dan pas alles zal kunnen laten rusten,hoe moeilijk dat ook is,ik ben overtuigd dat er nog geluk komt. Vergeten zullen wij jullie nooit,dat kan helemaal niet maar wij kunnen het toch een plaats geven,en nu lukt ons dat nog steeds niet! Ik zelf ben redelijk goed deze week,heb dipjes maar zijn van korte duur, of ik verberg ze.. Heb het nu te druk om stil te staan,om verdriet te hebben. En ik weet..Ik zal er nog veel hebben..
Ondertussen vandaag.. Net thuis van mijn werk,en ik vermoed dat papa het al weer een beetje beter ziet zitten,het moest er volgens mij gewoon eens uit, eventjes uitblazen,uitrazen en nu kunnen we terug verder. Met een beetje liefde,zullen wij zeer ver geraken. Zo,ik moet nu afsluiten want ik moet nog douchen en broertje Toby vraagt ook een beetje tijd. Dikke kus,van mama ,papa,en broertje Toby
Vandaag een lastig dagje,huisje weeral kuisen,strijken.. enzoverder.. Dan samen met broertje Toby de kerstboom zetten, vielen dan balletjes op de grond,klingelden kapot.. Opnieuw beginnen opkuisen.. De kerstkaartjes klaar schrijven en nog zoveel dingen die ik al niet meer kan opnoemen. En nu..zit ik lekker geploft in de zetel met een fleece plaidje rond mij te schrijven naar jullie. Ben moe,echt doodop! Nochtans al gans de week vroeg in mijn bedje, snooze smorgens zelfs nog vijftien minuutjes en dan nog ben ik niet wakker genoeg. Heb de laatste tijd nogal haarverlies.. had er eigenlijk nog nooit bij stil gestaan dat er zoveel haar op de grond ligt van mij,en nu papa het mij vertelde ben ik er speciaal naar gaan kijken,en nu ik mijn haar waste zag ik dat het inmens was Ik hoop maar dat het niet te lang duurt,want ik mag er dan nog een dikke haarbos hebben,het zou niet leuk zijn als het opnieuw hevig gaat uitvallen,en weer zo gaat uitdinnen. Ik ga nu niet speciaal naar de dokter gaan,maar als ik er moet zijn dan zal ik er wel eens naar vragen,misschien zijn het zenuwen. Ik voel dat ik redelijk wat gestrest rond loop.. een mens kan toch veel hebben hoor. Intussen ben ik nog altijd niet ongesteld,en ik wacht maar.. Het kan inderdaad allemaal een klein beetje ontregeld zijn en dan moet ik idd wel een beetje langer wachten dan voorzien. Maar in juli had ik alles ook perfect op tijd, en volgens de gyneacologe moest ik ze direct na mijn bevalling al weer hebben. Dankzij stress kunnen ze natuurlijk ook uitblijven. We zullen zien,ik maak me gewoon een beetje zorgen dat er toch iets verkeerd is of zo..ahja.. Ik denk nog iedere dag aan jullie hoor mijn meisjes ik kan het nog steeds niet geloven dat ik dit allemaal heb meegemaakt,en dat geen van jullie beiden hier is.. De warme gezinstijden komen er aan,en ik heb niks ik heb enkel broertje Toby en papa,en zelfs dat is niet genoeg! Papa kan er ook niet mee om dat wij moeten feestvieren en dat wij dan moeten gelukkig zijn,en dat zijn wij helemaal niet. Wij hebben ons voorgenomen alles in rust door te brengen en toch eens in stilte aan jullie zullen denken. Natuurlijk doen wij dat elke dag..maar dan nog eens extra meer en beter! Een traantje zal er zeker niet aan ontbreken,al vraag ik mij soms af, hoeveel tranen een mens wel heeft?!
Heb nog eens goed nieuws ontvangen vandaag hehe ik heb een prijs gewonnen op het werk met mijn winkel! Eindelijk eens iets positiefs! En nu zijn we met zijn allen gelukkig he,we moeten nu tot eind december strijden met de rest van de winkels elke week om iets anders,en vorige week waren wij diegene die goed gescoord hebben!
groetjes mama dikke kus en knuf en zorg voor elkander
Mijn gedachten zijn nergens en mijn dromen heel ver Alweer is er in mijn leven hierboven een ster Het kindje is gekomen uit mijn schoot maar ik houd mij groot Weer hoor ik de woorden,ze zijn nog jong!! Ik zou willen schreeuwen terwijl ik liever zong Een liedje voor jullie,mijn engeltjeskinderen Want ook voor jullie geboorte,werd je al echt bemind Ik hou van jullie,al waren jullie nog klein Helaas mochten jullie bij mij niet zijn Als ik naar de hemel kijk,en ik zie een kleine ster dan denk ik,mijn kindjes ,wat zijn jullie ver Maar ik voel die liefde van jullie stromen en dan hoop ik dat wij ooit bij die kleine ster kunnen komen
er werd zo naar jullie komst uitgekeken we waren trots,wilden jullie verwennen en nu blijkt dat wij jullie niet mochten leren kennen Zoë jij pas zes maanden,Amy pas drie maanden heb je ons met je aanwezigheid mogen verblijden een hel voor ieder die bij ons zo dichtbij staat geen woord heb je tot ons kunnen richten in alle droefheid zien wij toch hetgeen ons verzoende de liefde voor al het leven de liefde het leven te laten en dan weer heel even relativeren afzien van resultaten... in onze harten staan jullie namen gegrift zullen je bestaan nooit ontkennen herinneren jullie geboorte als een gift aan jullie afscheid waarschijnlijk nooit wennen Zoë,iedereen die je lief heeft zat daar.. en jij omsloten door liefde lag daar Jij Amy,eigenlijk eenzaam en alleen met ons lag in ons midden.. Ik krijg het moeilijk nu... Wij moeten door,maar jullie ...zijn al klaar...
Al een paar dagen slecht humeur.. Denk al sinds vorige week dat mijn maandstonden er zitten aan te komen, en ze komen maar niet uit. Wegens te kort aan hormonen ,omdat ik dus de nuva ring niet in heb heb ik verschrikkelijk veel last van uitslag in mijn gezicht. Is verschrikkelijk ambetant ,want kan er niks tegen doen, en het doet enorm veel pijn. En nu en dan ook geen prettig zicht Ook heb ik al elke dag krampen in mijn buikje, en zou ik echt denken dat ik ga menstrueren. Wat een vrouw allemaal niet kan hebben hé. Intussen ben ik nog altijd aan het nadenken over mijn toekomst. Wat ik daarmee bedoel is,of ik nu opnieuw wil zwanger worden. Soms denk ik ja,en soms denk ik echt dat het beter zo is. Dat is zo in vlaaien,en als ik er echt bij stil sta,dan weet ik zeker dat dit mijn wens is. Maar wij zullen het dit keer niet gaan forceren,wat komen moet,dat komt! Van forceren komt niks tot een goed einde! En daar zijn wij zeker en vast van overtuigd. Voor de rest heb ik het goed deze week,ik kan goed praten,en denk niet te veel aan mijn zorgen en verdriet. Ik heb het ook inmens druk op het werk,en heb zo niet veel tijd om bij de dingen stil te staan. Nu en dan heb ik het wel over jullie,tegen collega's dan, maar uitgebreid praten laat ik over voor dagen zoals vorige week als ik het even niet meer zie zitten. Ook ondervind ik dat als ik even begin over jullie de traantjes steeds weer blijven vloeien en dat verberg ik liever een beetje. Ben op het punt gekomen dat alles nu een beetje mag rusten in mijn gedachten. Morgen schrijf ik de kerstkaartjes van ons allemaal om ze dan donderdag naar de mensen te versturen,tenminste als ik zo ver geraak. En jullie naampjes mogen er zeker niet aan ontbreken. Dat is het minste wat ik voor jullie kan doen. Zo,ik ga jullie nu een beetje laten,want broertje Toby moet naar zijn bedje, en anders profiteert hij ervan als ik nog aan het schrijven ben om langer op te blijven,en morgen is hij dan doodmoe! Tot later kleine meisjes van mij, ik hou van jullie en mis jullie nog steeds,dat gevoel zal nooit overgaan. Dikke kus van mama en papa en broertje Toby xxxxxxx
