Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
17-01-2010
Zondag 17 januari 2010
Hallo mijn kleine lieve meisjes, Ik leef nu elke dag met heel veel angst ik herbeleef alles weer opnieuw. Vele mensen zijn niet meer enthousiast over het babytje in mijn buikje, en dat maakt het niet meer zo aangenaam voor ons. Iedereen denkt nu ineens heel wat negatiever dan voorheen,en nochtans is de diagnose nog altijd hetzelfde gebleven als toen Het is niet beter of slechter,het is gewoon een herhalingskans met 1 op de 4.. Dat wil zeggen dat mama en papa wel 75 procent kans hebben dat het deze keer wel kan lukken hé,in ieder geval heb ik goede moed,al verlies ik die natuurlijk wel eens,en denk ik soms ook dat het weer zal mislukken. Maar een derde keer? Ik zeg natuurlijk nooit,nooit! Ik heb goede hoop en positieve krachten,ik duim elke avond in mijn bedje ik durf zelfs bidden naar God toe ,dat hij mij deze keer geen verdriet aan doet. Dat ik de testen door kan staan zoals de vorige keer. Al mogen ze de pijn er deze keer bij weglaten. Ik weet nu wat er komt,ik weet hoeveel pijn het zal doen,en eerlijk gezegd dat zie ik helemaal niet meer zitten,het is het ergste van mijn hele zwangerschap, na de bevalling natuurlijk. Alhoewel een bevalling iets natuurlijks is,iets dat ieder mens moet doen om zijn kindje ter wereld te zetten,ook al verliezen wij het telkens weer..Toch vind ik de testen het ergste naar de pijn toe dan wel. Dat is fysieke pijn,de emotionele pijn is voor niemand te dragen. Nu nog vertellen wij aan mensen dat het voor ons ondraaglijk is,en dat wij niet eens kunnen zeggen dat 2009 een goed jaar was,vrijdagavond was er iemand die zei dat wij al bij al toch het jaar 2009 in ons hart zullen dragen ,maar dat kunnen wij helemaal niet zeggen. 2009 was een rotjaar met veel te veel ups en downs,wij hebben dat jaar afgesloten en wij wilden niet eens dat het voorbij ging. Het jaar dat jullie geboren zijn,lijkt ineens zo ver weg achter ons. Iedereen leeft nu in een ander jaar,iedereen is jullie vergeten,alleen wij en jullie blijven achter met die grootse leegte. Elke dag moet ik jullie missen,zie ik jullie voor mij,hoor ik de gyneacologe nog bellen en zeggen dat het deze keer weer niet goed is met de baby... Alweer die grote teleurstelling meemaken,alweer die hoop die zo snel ineen valt.. Ongelooflijk dat het ons twee keer heeft kunnen treffen. Twee keer in een korte tijd... En nu..wat zal het nu brengen? En hoe gaan wij hier tegenover staan? Ik durf niet eens zeggen dat er in september een kindje komt. Ik durf niet eens kijken naar de babyspulletjes.. Ik heb niet eens een naam vor beide geslachten als het er op aan komt dat het toch weer slacht is.. Ik heb een naam nodig tegen maart...Dat het kindje die er dan zou kunnen zijn ook een naam krijgt zoals jullie... En ik vind geen meer..Mijn rijtje was op na Amy.. Ik kan zelfs niet zoeken naar namen,want stiekem hoop ik dat ik pas een naam nodig heb die ik pas in september hoef te zeggen.. Maar ook dat is iets waar ik niet kan van meespreken.. Alles zal op hoop en zegen zijn.. En ik hoop.. En ik weet..dat jullie hierboven goede engeltjes zijn,en dat jullie mama heel graag gelukkig zouden zien... Want elke dag weer mis ik jullie,en ontbreekt er in mijn hart en ziel twee deeltjes in mijn leven,die mij verschrikkelijk veel pijn hebben aangedaan. Als je dat maar weet dikke kus en knuf,je mama
