Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
18-01-2010
Maandag 18 januari 2010
Hallo lieve meisjes van mij.. Hier ben ik dan weer...Hier mag en kan ik tenminste zagen en brullen over het feit dat ik zo bang ben nu...:oops: Ik had vandaag een gesprek via de telefoon met mijn regiomanager.. Mijn bazinneke dus..:lol: Ze vroeg hoe het nu met mij ging,en toen ik antwoorde dat het met ups en downs gaat,zei ze dat ze het begrijpt net nu de feestdagen achter de rug zijn.. Ook zei ze dat ik beter nu een beetje rust neem voor mijn lichaam en zo.. Oeps,te laat!Ik ben alweer zwanger! Maar dat heb ik dan maar verzwegen,want ik wil niet dat ze zich nu al zorgen zal maken om mij. Ik denk dat ik het voor haar zal verzwijgen tot de testen voorbij zijn. Ik kan dan bij eventuele negatieve uitslag nog altijd zeggen dat het zo was. Ik heb nu vele uurtjes gewerkt zodat ik heel wat overuurtjes heb en dan kan ik indien nodig twee weekjes verlof ter compensatie opnemen voor maart als de testen er zijn en een eventuele bevalling. Ja hoor,mama moet daar allemaal mee rekening houden,en zodus heb ik gans de maand december alle zondagen open gedaan en ze ook effectief gewerkt,zo kwam ik sneller aan mijn overuren. En kon ik ze met voorbedachte rade opsparen tot ik ze nodig had. Dan moet ik al mijn verlof niet opnemen voor dit. Want broertje Toby heeft ook nog veel vakantie en ik moet ook een beetje aan hem denken he?! Ik voel mij al behoorlijk zwanger,wel veel pijn in mijn rug,kan natuurlijk zijn dat mijn baarmoeder alweer heel wat gegroeid is,of de baby daar ergens rond mijn rug ligt dat ik het zo fel voel. Ik heb ook last van serieus wat krampen,mijn buik doet echt massa's veel pijn. Als ik een ganse dag gewerkt heb voel ik de ganse avond krampen. Vind het nu wat te vroeg om te stoppen met werken,want ik houd nog altijd in mijn achterhoofd dat het kan fout lopen,en dan twee maanden thuis zitten voor niks,zou zonde zijn om mijn collega's en winkel in de steek te laten. Wat ik misschien wel zou doen is,als alles in orde komt een beetje meer rust te nemen,maar dat zien we dan nog wel als het zover is. Nu is het alleen afwachten,en genoegen nemen met de prille zwangerschapskwaaltjes. :oops: Ik ben enigzins blij dat ik die kwaaltjes heb,want dat betekend meestal dat het goed zit, of tenminste dat er leven in mij zit:-P Anderzijds zal het daar niet aan liggen:-( Ik heb ook weer van die dromen,deze nacht een goeie droom gehad, ik droomde dat ik telefoon kreeg van de gyneacologe en dat de testen positief waren:lol: Goh...je kan niet geloven hoe blij ik zou zijn,voor die ene keer geen teleurstelling.. Wat zou ik' gelukkig 'zijn,wat moet het leuk zijn dat ik dan naar de babywinkel kan gaan en mij helemaal gaan uitleven... Wat verlang ik naar die tijd.. Wie weet...of misschien...misschien moet ik het weer afgeven.. Wat dan?weeral opnieuw beginnen?Moet ik dan weeral die ganse dag en of nacht gaan afzien voor niks?met lege handen thuiskomen? Moet ik dan weer die tegenslag verwerken en de sterren op huilen? Wil dan niemand hierboven mij dat geluk nog gunnen?Wat is dat toch met mijn leven? En ja..met al de vragen reis ik de dagen af..denk ik weer aan niks anders meer.. Zie ik elke bevalling voor mij die ik al heb meegemaakt.. En soms denk ik...Had ik jou maar laten komen Zoë,een klein beetje later en je had misschien overleefd,hoe erg het ook had geweest,ik had je kunnen leren kennen, ik had je horen huilen,en daar..heb ik nog steeds zoveel pijn van. Ik weet dat iedereen zegt dat het beter zo is..Maar beter iets dan niets zeg ik altijd. En ja..later had ik je dan wel moeten afgeven,je zou sterven,maar dan nog.. Ik mis je zo verschrikkelijk kleine meid. Je was zo sterk in mijn buikje,je kende mij al,en ik jouw. Ik kon precies met je praten,alsof je alles aan mij begreep en mij volgde in alles wat ik deed. Ik vergeet mijn leven lang niet wat ik die laatste uren met jou heb doorgemaekt, wat jij mij hebt gegeven in die paar uurtjes voor het afscheid. Ik huil als ik eraan denk,en ik ben blij dat ik nog heel veel huil, dat is een teken kindje,een teken dat ik van je hou,en dat ik je mis. En dat het mij nog steeds heel wat verdriet aan doet. Ik kan niet elke dag nog boeken gan schrijven over wat ik voel,en ik kan ook soms niet meer uitdrukken wat ik denk,maar het is er nog,en heel veel zelfs.. Elke avond kijk ik naar de sterren,en dan zie ik jullie;; Ja Amy,ook aan jou denk ik kindje,ocharme zo klein en teer dat jij was, bijna onmogelijk dat jij een echte baby aan het worden was.. Verdikke toch,waar heb ik dat aan verdiend zeg?! In ieder geval ga ik tegenwoordig door het leven zonder beloftes en zeker met geen kwade gedachten. Ik vloek niet en ik vervloek niet! Zo kan het mij in ieder geval niet meer terug pakken op wat ik zou hebben misdaan. Ook probeer ik een klein beetje meer gelovig te worden,ik bid en ik bid dat is alles wat ik op dit moment kan doen. En ja ik heb voor jullie allebei gebeden,maar het hielp niet,en het wou mij niet helpen ook! Maar deze keer geef ik alles op alles! Ik wil en ik moet deze baby hebben,jongen of meisje maakt niet uit, zolang ik het nu maar niet weer moet verliezen. Want het doet o zo vele pijn,en het blijft maar knagen... De wonde is nog steeds open hoor meisjes.. Dikke kus en knuf je mama
