Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
17-02-2010
Woensdag 17 februari 2010
Hallo kleine meisjes, Hier ben ik dan weer.. Gisteren een dagje Kimmie gaan vervangen op het werk. Ik had er eigenlijk niet zo veel zin in,maar eens ik er was,ging het wel. In de namiddag kwam de regiomanager langs. Ik was heel zenuwachtig,en ze zag het ook,ik weet zelfs helemaal niet waarom, maar toch was het zo. Ik heb helemaal niet verteld dat ik zwanger was,heb wel verteld over de probleempjes die er zich voordoen in het filiaal,maar heb er helaas geen antwoord op terug gekregen. Ik ben dus geen stap verder dan voordien. Over de babbelingen die er zich op dit moment voordoen in andere filialen moet ik mij niks van aantrekken,maar is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan als men op je hartje trapt. Ik heb ook voor de zoveelste keer de laatste maanden een domper op mijn gezicht gekregen. Ik heb in Juni 2009 een aanvullend examen moeten afleggen voor mijn functie als gerante. Helaas was ik daarvoor gezakt,en kreeg ik de daarop volgende drie weken tijd om het examen mondeling opnieuw te doen. In die tijd werd jij,kleine Zoë geboren en was ik in die tijd afwezig op het werk. Diegene die mijn examen af ging liggen was daar heel kwaad en onbegripvol over dat ik er toen niet was, en heeft wel drie keren naar mijn filiaal gebeld om te zeggen dat ik er nu nog niet was en het examen wel degelijk zou moeten doen. Op dat moment was dat examen voor mij het laatste waar ik nog kon aan denken,mijn hoofd zat vol met vedriet,teleurstelling en boosheid. Ik was emotioneel te zwak om te leren,en om het examen dan ook af te leggen. Mijn regiomanager heeft toen ook een mail gestuurd naar de desbetreffende heer dat ik het nu helemaal niet kon doen. Nu...een paar maanden later sta ik weer voor datzelfde feit...Alleen is er ondertussen al weer heel wat gebeurd,en zal er weel veel komen te gebeuren en staat mijn hoofd alweer niet naar een examen,en vooral dat mijn functie er nu voor op het spel staat. Als ik het examen niet haal,dan kan ik de rest ook maar vergeten. Het examen zal zich dan ook weer voordoen op een moment dat het voor hen past, en wanneer denk je dan,dat het zal zijn,waarschijnlijk in maart hé?! En dan is het voor mij helemaal geen periode om te leren. Straks lig ik in het moederhuis een kindje te baren en moet ik de daarop volgende dag een examen afleggen. Het zeggen dat ik zwanger was,zou een domme beslissing zijn voor mij,want voor hen is dit geen uitzondering. Ik ben slechts een nummertje in de rij,en dat pionnetje kunnen ze verplaatsen wanneer zij dat willen. Ik weet ook wel dat het niet altijd zo een vaart zal lopen,maar als ik heel eerlijk moet zijn, ik ken niks noppes nada van dat examen,begrijp er ook niks van. Het gaat niet over de winkel zelf,gedeeltelijk natuurlijk wel,maar het gaat ook over risico inventarisatie en arbo... Ik ken daar helemaal niks van,en heb dat trouwens ook nooit nodig om mijn werk te doen. Iets waar ik dagelijks mee bezig ben kan ik natuurlijk mooi mondeling gaan herhalen en examens over doen,maar dit....??? Als ik goed was in studeren dan was ik advocate geworden,en helemaal niet in een kledingwinkel gestaan. Ah ja.... Aan het eind van de dag was ik helemaal kapot.. Ik twijfel al een tijdje om mijn functie op te zeggen,om mezelf de eer aan te doen dat zij het niet hoeven te doen,en nu dit.. En het beste van al is,ik doe mijn job heel graag,en doe het nu ook al zeven jaar,waaronder een dikke vijf jaar dat ik gerante ben,en eigenlijk...Sinds het verlies van jullie heb ik gewoon geen zin meer. Ik ben ook niet meer zo sterk in problemen tussen collega's op lossen. Vroeger kon iedereen voor mij zitten,en lostte ik het wel op.. Maar nu is er zodanig veel gebeurd dat ik er geen raad meer mee weet. Dat ik ook voor het minste gekwest ben,en dat ik ook over banale dingen waarover zij op het werk zich druk maken,allemaal onnozel vind.. Maar hier zit ik dan,met een pak boeken voor mijn neus,in de hoop dat ik iets van leerstof vind zodat ik het kan proberen uit mijn hoofd te leren,en hopen dat ik er ook iets van snap,en dan hopen dat er tussen nu en eind deze week een mail mee is dat ik nog voo de testen van mijn zwangerschap het examen kan doen en er dan ook voor geslaagd ben. In ieder geval bereid ik mij voor op het ergste.. En thuis zijn ze er ook op voorbereid.
Zo zie je maar...dat het leven niet altijd rozegeur en maneschijn is,dat het niet altijd loopt zoals je wilt. En dat waar je denkt ook goed in te zijn,je soms lelijk aan kan mispakken. Ik zie op dit moment geen mooie toekomst voor ogen. Ik zie alles zwart in,ben een zwartkijker geworden.. En waar ik het opeens vandaan haal dat ik zo depressief ben geworden,ik weet het zelf niet. Blijkbaar treft het je ,wanneer je het minst verwacht. En de spanning om deze zwangerschap te kunnen behouden ligt er natuurlijk ook wel aan. En na dit alles,zal ik rust nemen,want mijn hoofdje schreeuwt stooooooooooooooooooooop!!!!! En mijn lichaam zegt,rusten Bren... Als alles voorbij is,zal ik op mijn gemak alles los proberen te laten,en te leven op de manier waarop het leven voor mij beslist heeft om te leven. Het leven met verdriet,met angst,met schuldgevoelens en vooral het gemis,die zo ondraaglijk is,en elke dag slechter en slechter word. Het verdriet die mij naar het diepe sleurt,mij een totaal ander karakter heeft gegeven, die mij bozer lijkt dan vroeger,die niks meer kan verdragen en vooral niet meer ben wie ik was. En met dit alles moet je ook maar weer eens vrede nemen. En als je dat allemaal kan aanvaarden,ben je begonnen aan een nieuwe fase in je leven. Ik ben nog altijd verdrietig om jullie tweetjes,ik zie jullie nog allebei voor mij, en soms wil ik jullie o zo graag nog eens aanraken. Ik wil niet dat jullie vergeten worden,en ik wil niet dat alles zoals voorheen word. Want dan zijn jullie uit de gedachtes van andere mensen,zijn jullie niet echt voor hen. En dan begrijpen zij ook niet dat het voor ons het einde van ons leven betekent. Dat het voor ons ,ons ganse leven moeilijk zal zijn om door te gaan met dat wat we hebben. En wat wij hebben voor ons niet 'goed genoeg is'. Wat bij ons weg is,nooit meer kan opgevuld worden,en dat wij iets missen wat een ander niet mist. Het kost ons,mama en papa elke dag zeer veel moeite om op te staan,en door te gaan met ons leven. Geen enkele dag gaat voorbij of wij praten over jullie,ver hoe moeilijk wij het hebben te aanvaarden wat er is gebeurd,en waarom nu net met ons? En ook al horen en zien wij in de omgeving net zoveel mensen met net zoveel verdriet als ons maar dan misschien om andere dingen,dan nog kan ons dat niet vooruit helpen,want wij.. Wij missen jullie,en de pijn die het met zich meebracht,was verschrikkelijk;intens en ondraagelijk. Hoe het verder moet,zien wij wel van dag tot dag... Maar wij zijn er voor elkaar,en dat is voorlopig het allesbelangrijkste in ons leven. Dat wij beseffen dat wij er voor elkaar zijn,en wij tweetjes de enige zijn die naar jullie kijken als onze kinderen,als een inmens groot verdriet,hoe klein jullie ook zijn,en waren.. Het zijn jullie die ons leven voor altijd veranderd hebben. Kusje, mama
Hallo lieve meisjes.. Onlangs vertelde mij iemand dat ik misschien beter terug wat meer zou schrijven naar jullie. Dat mijn hartje weer vol zit van verdriet,en ik het nog veel te weinig schrijf als ik met iets zit. En dat is waar ook...Ik heb lang kunnen schrijven wat er op mijn lever ligt,lang heb ik mijn emoties de vrije loop gegeven als ik aan het schrijven was,maar nu ...nu kropt het ergens in mij. Ik heb heel wat te verduren gehad de laatste weken en dagen. Niet alleen op vlak van verdriet en pijn rondom jullie,maar ook op het werk. Ik voel me niet alleen lichamelijk uitgeput,maar ook emotioneel. Ik weet niet waar ik kan beginnen,en waar het zal eindigen,maar zal proberen nu mijn gedachten neer te schrjven en hopen dat ik eens goed kan uithuilen bij jullie,en morgen weer verder kan. Vorige week maandag gingen we naar de gynaecoloog,alles ging goed tot hier toe met de baby. Veel meer dan dat kunnen ze ons daar ook niet zeggen,wij kunnen er alleen maar het beste op hopen. Ik werd direct van de gynaecologe doorverwezen naar dokter Linden van het stedelijk ziekenhuis, omdat mijn heupen en bekken zoveel pijn doen en het haast ondraaglijk is om zo te gaan werken, thuis te zitten,te strijken,te kuisen enzoverder..Niks lukt nog op een goede en gezonde manier. Op het werk heb ik enkel en alleen nog personeel die van langs alle kanten werd overgeplaatst gedegradeerd geweest is,en bij mij terecht zijn gekomen,omdat ze er ergens anders geen plaats voor hebben. Conclusie,dat het voor spanningen zorgt in ons team. Ik zou heel graag mijn regiomanager spreken over ons team,en ook omdat er zich wel probelemen voordoen in ons team,maar heb de indruk dat zij mij wat aan mijn lot overlaat. Ze komt niet,en als ze mailt,dan is het telkens heel kort en bondig,en daar voel ik mij dan niet zo goed bij. Ik kamp de laatste tijd nogal wat met mijn verdriet om jullie,de gedachte dat ik jullie nog altijd kwijt ben ,en voor eeuwig jullie beeld voor ogen zie,maakt mij gek. Ik kan ook niks meer verwerken,elke druppel is teveel voor mijn emmertje. Ik ben mezelf niet meer,heb ook geen krachten meer... Wil gewoon wat rust in mijn hoofdje.. En dat vind ik niet,vind ik nergens...En zal ik het ooit vinden? Het enige wat ik kan zeggen is;het heeft mijn leven kapot gemaakt! Het heeft een enorme last op ons gezin gelegd,het heeft ons leven een andere kijk gegeven, en de vraag is,hoe gaan we er mee verder,en gaan wij hier wel goed mee om? Ik huil meer dan ik goedgezind ben de laatste dagen. Ik krijg zo ook telkens van die dompers op mijn hoofd,die ik helemaal niet meer kan verwerken, zoals;zaterdag ben ik in pauze,klopt iemand op de deur,ah het zijn de ouders van mijn ex, waar ik nog zeer goed contact mee heb,en die innig meeleven met mijn verdriet. Ze wilden mij komen waarschuwen dat de mensen die in het filiaal Izegem staan ,waaronder mijn vriendin en ex collega,dat zij tijdens het werken over mij aan het praten waren, dat Brenda het goed op heeft,dat zij telkens zwanger is,geen klop doet,en altijd maar ziek is. Bijna altijd thuis is,en dat ik mijn funvtie als gerante,en mijn job zal kwijt geraken. Ik stond te beven op mijn benen toen ik het hoorde,ik werd helemaal rood,en kon wel wenen. Ik?Ik die telkens na een bevalling terug aan het werk ga,die na het verlies van jouw Zoë na 15 dagen terug aan de slag ging,terwijl ik recht had op mijn bevallingsverlof, ik die telkens ik ziek ben,toch ga werken,die zo veel heb meegemaakt, is dat mijn stank voor dank? En willen zij na dit alles ook nog eens mijn verdriet er bij nemen,waar ik verdorie elke dag mee kamp?Waar ik niet kan mee leven? En dat ze dan nog mijn job zullen afnemen,is dat dan waar? Ik had meteen zin om de sleutels van de winkel daar te gooien en te stoppen,ik zou geen minuut energie meer in die winkel steken als ik dan toch buiten word gegooid. Ik heb ze opgeteld,en ik werk al zeven jaar daar,en ik heb in die eerste zes jaar geen enkele ziektedag genomen,niks noppes nada! Ik heb dat ook op papier staan,ik heb in 2009 19 dagen ziekte genomen, waaronder 15 voor jou Zoë en 4 voor u ,Amy...Is dat wat het is,gan ze dat zo vuil spelen? Ik heb zelfs de week van de testen niet eens een briefje binnen gegooid,ik heb zelfs recup opgenomen. Ah...Mijn wereld stortte in.. Heb dan ook direct gebeld naar Izegem,om te vragen of dat waar is.. Natuurlijk wist niemand van iets,en bleek het allemaal niet waar te zijn. Toch vraag ik me af,waarom de mensen het mij dan komen vertellen,en er moet toch iets gezegd zijn geweest? Het kan niet zomaar in hun gedachten zijn geschoten dat ze mij eens dat wilden vertellen, mij nog meer verdriet aan doen,mij nog meer in de put steken,er moet iets zijn geweest. Lig er trouwens inmens over wakker,kan er niet aan doen,maar het houd me bezig. Ook het feit dat mijn regiomanager niet komt naar de winkel,en mij zowat negeert zijn allemaal redens die mij doen denken dat het echt waar zal zijn. En als ik dan moet kiezen tussen een zwangerschap en mijn werk,tja dan is zwanger zijn het allerbelangrijkste in mijn leven,en vooral na alles wat er is gebeurd. Niks en niemand kan mij daarin tegen houden,want het is niet dat het mijn werk ooit heeft beïnvloed,het heeft mij natuurlijk lastige dagen gegeven,en ik heb heel veelgeweend in de winkel en dat mocht van de regiomanager en ze begreep altijd ten volste toen ze zag dat het soms niet ging, maar ze zei altijd dat ik een sterke persoon was,dat ik het goed deed,en dat ze blij was dat het altijd maar beter en beter met mij ging,dat de winkel er niet onder geleden heeft,dat hij altjd prachtig is en dat het een plezier binnen komen is in mijn winkel,wat is er dan waarheid? Wat is er dan toch,dat ze opeens mij zo zullen behandelen? Ik verdien natuurlijk niet levenslang respect omdat ik wat heb tegengekomen,en ze hoeven mij ook niet voor te trekken,maar het moet toch wel juist worden gedaan he? In ieder geval,heb ik dan maar een rotweek achter de rug.. Gesproken met papa over de mogelijke problemen die er aan ziten te komen,en wat mijn opties zijn. Hij zegt,dat als het zo zit,het tijd word dat ik verander van werk.. Maar ik doe mijn werk graag,en heb graag mijn collega's,zou ze ondanks alle miserie zelfs echt missen. Ik kan nu even niet werken zoals gewoonlijk omdat ik bekkeninstabiliteti heb,en omdat ik moet overgeven, maar ik kan wel weer worden zoals voorheen. en de dag dat ik niet meer zwanger ben,zal ik het ook niet meer worden,mijn lichaam is moe.. Ik wil rust,en ik wil dat gepieker en al dat verdriet niet meer meemaken,ik stop er echt mee. Dat is honderd procent beloofd. Maar nu ben ik wel zwanger,moet ik afwachten,en zal ik ook doen;en dan zien we wel, als het niet goed is,stop ik,is het goed,dan verwacht ik mijn kindje in september, en dan is het de laatste keer,i promise Donderdagavond was ook zo een lastige avond,papa zat er ook helemaal door,wij hebben dan ook helemaal geen chance in ons leven,papa zijn nieuwe moto is gevallen vorige week dinsdag. Was een mooie winterdag,was helemaal niet gladdig en hij wou zijn moto eens doen rijden, helaas waren zijn banden nog niet opgewarmd,en heeft hij zijn achterste gesmeten en is die nu kapot. Er is nu1000 euro schade aan de moto. De dag erop start zijn auto niet meer van papa. Wilt hij dan naar oma's komen met de auto is er dan nog omleiding.. En zo ja..was papa ook weer kwaad. Alles steekt hem tegen en niks isnog positief. De salon die we hebben gekocht vorig jaar in augustus,moeten we nu nog steeds op wachten. Facturen die nu nog binnen komen van Leuven,van de testen en de onderzoeken voor jou kleine Zoë. Ah het stopt gewoon niet,en waar moet je het op den duur nog van halen om verder te doen met je leven. Het is zoals papa het zegt,er moet een klein iets positiefs in ons leven gebeuren,geen tegenslagen meer.. Gewoon iets goeds,iets gelukkigs... Zaterdagavond kom ik dan thuis na een lange emotionele dag,en wel een slechte dag met al dat gedoe van ontslag op het werk..En ...Er brandde kaarslicht.. Stond gourmet op de tafel..Lag muziek op...Van die muziek voor liefhebbende mensen,van die diepzinnige muziek waar je van moet huilen,waar je bij nadenkt.. Waar je even bij het leven blijft stil staan... En het zat er helemaal op..Broertje Toby zat op mijn schootje,ik gaf hem een kusje, en de traantjes rolden over mijn wangen.. Ik kon niet meer...Ik was het beu van vechten,wou rust in mijn gedachten,wil nergens meer naartoe, wil enkel en alleen thuis zijn waar niemand mij kwetst en iedereen mij begrijpt. Want hier is alleen papa,alleen papa die hetzelfde verdriet als mij meedraagt.. En alleen hij kan weten hoe ik en hoe hij zichzelf aan voelt. En dat gaat gewoon heel moeilijk. En waar zal het stoppen.,,?Gaat het verdriet dan ooit eens over? En vind ik de weg terug om gelukkig te zijn.?
Mijn eerste echotje van mijn nieuwe zwangerschap. Het babytje zijn hartje klopt! Ongelooflijk dat gevoel telkens weer van nieuw leven in mijn buikje. Het is al 11.6 mm groot,nog heel kleintjes,maar groeit zeer snel, en is zijn ruggegraatje al aan het aanmaken. Het eitje komt van mijn linkse eierstok,tja..niets speciaals,maar leuk om weten. Het hartje klopt ook heel normaal,en weer lijkt het alsof het een 'normale 'baby is. Mijn rug die pijn doet is niet mijn rug,maar mijn bekken en heupen. Omdat ik telkens weer nieuwe hormonen aanmaak,en vele bevallingen achter de rug heb,is er wat slijtage op mijn bekken. Vrijdag moet ik naar dokter Linden die mijn heupen en bekken wat zal manipuleren. Maandag 8 maart gebeuren de testen al weer in Brugge,op hoop van... De uitslag is dan voor 16 maart en een mogelijke bevalling is ook voor die datum gepland. ..... Nu maar duimen,want het is de allerlaatste keer,ik meen het ik ben moe,uitgeput en heb te veel pijn,mijn energie is op! Ik houd jullie op de hoogte meisjes van wat er gebeurd, maar nu moet ik even rusten,heb veel te veel pijn, tot later, kusje je mama xxxx ps,ik mis jullie nog elke dag
Hallo mijn lieve kleine meisjes, Ik heb een tijdje niet geschreven,was nogal hectisch op het werk, heb ook heel wat last aan mijn rug,en slaap tegenwoordig in mijn vrije tijd. Ik heb al heel wat emotionele dagen achter de rug,en schrijf dan bewust iets minder. Ook omdat ik niemand wil kwetsen die ons blogje leest,en ook ter bescherming voor mezelf. Ik heb ondertussen al vrede genomen met de mensen die niet kunnen begrijpen welke pijn en emoties dit alles met zich meegebracht heeft, en dat ik ook niet met iedereen nog kan omgaan,waarmee ik voorheen kon mee omgaan. Het hoort nu eenmaal bij deze rouwprocessen. Ik weet dat wij alleen staan om het feit dat niemand nog huilt en of rouwt om jullie. Wij zijn jullie mama en papa,en tot op de dag van vandaag hebben wij het nog zeer moeilijk. Velen willen dat wij een nieuwe pagina omslaan in ons leven,maar dat kunnen wij niet . En dat vinden wij dan ook nog veel te vroeg. Ht jaar 2009 is alweer voorbij,en voor velen is dat al lang vergeten,maar voor ons..??? Voor ons is alles alsof het gisteren is gebeurd,en wij willen dat ook nog even zo houden. Niettemin gaan ook wij verder met ons leven,wij lopen niet rond als mensen die verdoemd zijn om verder te leven,en als wij lachen,dan lachen wij. We steken ons niet weg in ons huisje,kortom wij doen nog zoals wij altijd deden, maar steeds weer op een andere manier,of met andere gedachten. En ik ben er zeker van ,dat niemand ons dat kan kwalijk nemen. Ik wil ook nog geen definitief afscheid van jullie nemen,julli zijn mijn kinderen, alle twee even veel..En de gedachte,dat ik jullie ooit zou kunnen vergeten,lijkt mij heel ver weg. Ik wil pas een nieuwe start maken,als ik weet dat mijn geweten gerust gesteld is, en dat de poging om een babytje in ons gezin te krijgen,gelukt is. Dan pas zal ik alles zijn rust gunnen,en mezelf en papa en broertje Toby ook...
Wel vandaag een positief ietsje.. Mag vandaag voor de eerste keer naar de gynaecoloog,en ben eigenlijk heel nerveus. Moet er om Kwart na vier zijn,en het lijkt wel nog eeuwen te duren. Ik kan niet wachten,wil dat hartje horen kloppen,en hopen dat alles voor even nog oke is. Ik heb al weken schrik dat er iets niet goed zal zijn,niet van hetgeen we altijd mee sukkelen, maar bij het begin misschien al iets niet pluis.. Heb zoveel pijn in rug en buikje,dat ik eigenlijk heel wat bang ben dat er iets is... Ik panikeer nu meer dan de keer ervoor,en misschien is dat wel beter,of slechter, wie zal het zeggen,je hoort ook zoveel van mensen waar het fout loopt, en misschien is dat ook omdat ik er zoveel aandacht aan schenk omdat mensen het mij vertellen dat het ook bij hen mis liep.. Maar toch...er gebeurd veel hoor in de omgeving dat het slecht loopt.. En voor die ene keer nu,zou ik bijna smeken,dat alles nu eens goed zou mogen gaan. Maar is smeken wel voldoende...,? Ik hoop van wel; ik laat jullie straks nog wel eens weten hoe het bij de gynaecologe is gegaan. Tot later meisjes, ik hou van jullie,en ik mis jullie Mijn twee mega kleine engeltjes,waar ik altijd zo verdrietig voor ben, jullie zijn de enige voor mij; xx
Hallo vrienden,collega's,familie enz... Jullie hebben al wel onderstaand bericht van mij kunnen lezen, heb hier nooit iemand willen kwetsen,maar mijn verdriet is voor mij het ergste.. Door negatieve reacties voel ik mij elke dag slechter en slechter.. Ik slaap slecht,huil er door,en maak dan ruzie thuis... Heb nooit van iemand dicht bij in de buurt een negatieve reactie gehad, en iedereen begrijpt mij. Na overleg met papa Yves ging ik normaal mijn blogje afsluiten. Omdat ik ,als ik de blog afsluit het gevoel heb dat ik dan ook mijn kindjes verlaat kan ik dat niet. Maar wat nu...ik wil deze blog niet langer meer toegangkelijk maken voor iedereen; Daarom vraag ik jullie,dat als jullie willen verder lezen af en toe,jullie mij zullen moeten mailen via het vakje mail mij hier rechts op mijn blogje,en ik vanaf volgende week woensdag mijn site zal blokkeren voor iedereen die geen paswoord heeft. Je zal er niet zomaar meer op kunnen,enkel als je via mij het paswoord hebt gekregen. Alvast bedankt voor de maandenlange steun,en hopelijk gaat het bij elk van jullie goed. Groetjes, Bren
Ps Zoë en Amy.... Het kwetst mama te veel om te moeten vechten tegen woorden en daden van anderen. Als mensen weten wat je zwakke plek is,dan raken ze je het diepst!
Hallo Anita, Langs deze weg kan ik enkel maar naar jou toe reageren, ik begrijp heel goed wat een miskraam inhoud,wat een mens moet meemaken als ze plots bij de gyneacoloog toe komen en moeten horen dat hun babytje dood in de buik zit. Ook als je onverwachts wakker word of naar het toilet moet en ziet dat het 'eruit 'is gekomen. Helaas kan ik niet akkoord gaan met jou mening over mijn 'geval ' en een miskraam. Ik heb voor de anatoom patholoog gezeten die de autopsie gedaan heeft van onze kleine meisjes, ik heb voor gyneacologen,professoren enzoverder gezeten,en die prenten het zowat in je dat een miskraam en doodgeboorte een heel iets anders is . Zijn woorden van die patholoog waren,mensen ,meisje jullie hebben hier iets ergs meegemaakt he, zowat het ergste wat een mens in zijn leven kan meemaken. Een verdriet is een verdriet,en dat weten wij allebei heel goed, ik zal niet ontkennen dat het voor beide situaties ondraagbaar is qua pijn. Ik kan zelf persoonlijk ook mensen die hun baby in een miskraam hebben verloren, en ik leef daarin mee,en versta hun pijn. Niettemin weet ik wat ik gedragen heb de eerste maal,van onze Zoë, ik heb ze gevoeld,gezien,aangeraakt... Onze Amy kan je vergelijken met een miskraam,en ik moet je hier op mij eigen site dan eerlijk zeggen,en mensen die mij kennen,familie zijn,of eender wat kunnen dat bevestigen dat; ook al wil ik het niet toegeven,maar het was een inmens verschil tussen Zoë en Amy.. Het doet verdomd veel pijn mijn kindjes te verliezen,maar had ik die eerste keer aan drie maand een miskraam gehad,dan had ik verdomme vrede genomen met de wereld en mijn lot. Het is omdat het dan niet moet zijn als het erop aan komt dat God je dat kind afneemt. Maar ik had een perfecte zwangerschap,en opeens valt mijn wereld in duigen,en er was niet eens iets mis met Zoë. Ik heb een bevalling gehad van 18 uren inmense pijn,om dan nog maar te zwijgen van de emotionele pijn. Ik heb nooit eerder beweerd op mijn blog dat mensen die een miskraam hebben gehad niet mogen of kunnen treuren,juist wel..! Maar ik kan en zal nooit zeggen dat het dezelfde gevolgen heeft als dit van mij. En ik zeg ook niet dat mijn pijn en verdriet het ergste is,als je niet weet waarover je spreekt, dan denk ik...dat je er best niet op reageert,je doet er mij enkel en alleen maar pijn mee. Ik hoef geen medelijden,en ik hoef geen sympathie,ik krijg er wel zonder al dat gedoe van meemaken. Maar mijn leven is voor altijd naar de kloten,ik heb elke dag problemen om mij te concentreren, iedere druppel die de emmer doet overlopen brengt mij een tikkeltje meer naar een depressie toe, iedere ruzie,ieder conflict zelfs over pietluttigheden brengt mijn hoofd op hol en sleurt mij mee naar de dieperik. En weet je,ja hoor ik maak me er druk over als mensen het vergelijken met een miskraam, en Anita weet je waarom,omdat ik niet wil dat mensen denken over mijn meisjes alsof ze niks waren,alsof ze nog geen volmaakte baby was. Want ja hoor op en top een baby! De dag van de geboorte van Amy zei de gynaecologe dat ik binnen moest in het moederhuis, ik dacht,waarom ,kan het niet gecurreteerd worden? Neen klonk het,bij een miskraam is de baby gestorven,van jou Brenda leeft de baby nog en beeïndig je zelf het leven van je baby. Draag dat maar eens mee ihn je hartje. Het spijt mij voor de intense reactie,maar ben het beu dat ik geen recht van spreken heb en een miskraam..ja hoor heel jammer,en heel pijnlijk..maar beslissingen moeten er niet worden genomen in zo een situatie. In onze gevallen,worden er drastische beslissingen genomen die ons hele leven hebben veranderd, en voor een groots deel hebben stuk gemaakt. Ik minimaliseer de pijn van een ander niet,of iemand nu zijn opa verliest,of zijn oma verliest of iemand sterft in een ongeluk,of van ziekte,miskraam,doodgeboorte,het is allemaal dezelfde pijn maar voor mij is mijn pijn het ergste,en voor u ,is u pijn het ergste.. Ik heb eventjes de site bekeken die je opgaf,en als het de juiste is dan is het over dat kindje die gestorven is aan kanker.... EN ja hoor vind het verschrikkelijk,maar ik heb hier niet geschreven op mijn blogje dat anderen niks meemaken en geen pijn lijden he??of wel? Vooraleer je reageert en mij en mijn gezin beschuldigd,lees dan goed wat we schrijven, want ik had het niet over de pijnen,maar het soort gebeurde,en al zeker had ik het er niet over dat een kindje van x aantal maanden of jaren oud sterft door kanker minder erg is dan wat ik heb meegemaakt,ik besef dat het voor mij erger kon. Helaas is mijn pijn de enige die ik ken,met alle respect voor mensen die mijn site lezen,want dat zeg je in je email dus ook dat anderen mijn site lezen,en gekwetst zijn door mijn geschrijf. Bij deze blokker ik alle mensen die niet in mijn contactenlijst staan,zodat ik niet onnodig kwets. Sorry voor diegene die ik mogelijk heb gekwetst. En Anita,mercie voor de uitbrander,je hebt mij in ieder geval een goede nacht bezorgd voor vandaag. Salukes
Hallo lieve meisjes, Mama moest vandaag alweer gaan werken,aleja moeten is een groot woord, maar het is altijd beter je vlug te herpakken dan bij de pakken blijven neer zitten he. Ik zag het zeker niet zitten,ik had gisteren een ganse dag liggen slapen, en ik was nog niet uitgerust. Ik had enorm veel pijn in mijn rug,en ik kon weer niks eten,want dan moet ik het overgeven. Deze morgen ben ik opgestaan en het eerste wat ik heb gedaan is over het toilet gehangen, en alles wat ik binnen had uitgekotst! Ah ik zag er al helemaal tegenop om te gaan werken. Die verdomde winkel dan!!! Ah ja eens ik op het werk was heb ik met veel gezucht er toch maar aan begonnen. Mijn energie ligt zo laag he tegenwoordig,en mijn moed zit me in mijn schoenen. En ik kan niet anders he,echt niet.. Alhoewel ik heel graag volgende week zou vragen aan mijn gynaecologe of ik toch enkele weekjes ,misschien tot na de testen een beetje zou thuis mogen blijven. Al is dat tegen de principes van papa,pfft ik heb echt geen zin,en nog meer.. Ik voel mij echt niet goed. Nu ben ik thuis,en blij dat ik ben,mijn rug is weer overbelast en ik voel dat ik weer niks zal kunnen doen als ik morgen opsta. Ik probeer vol te houden,morgen nog een dagje,en woensdag weer eentje vrij.. Hopelijk gaan ze snel voorbij.. Wachten duurt lang,en vooral het is nog vijf weken voor ik de testen kan doen.
Deze nacht een droom gehad,ik had de testen gedaan,ze waren echt goed verlopen, en even later ging mijn gsm af,het was de gynaecologe om te zeggen dat de testen positief zijn en dat ik de baby mocht houden.. Je kan je niet voorstellen hoe echt die droom leek,en hoe blij ik was met deze uitslag. Ik hoop nu maar dat die dromen een positieve invloed hebben op mijn leven en op de testen die er komen,want ik wil niks liever en dat weten jullie nu al he.
Ik heb vandaag ook weer heel wat over jullie gepraat,het was niet zo bedoeld, en ikzelf ging er niet over beginnen,maar het was in mijn pauze,en een verkoopster die zopas bij ons in diens is begon over haar vriendin,ze zei dat ze mij begreep omdat haar vriendin ook een miskraam heeft gehad aan zes weken.. Ah ik heb er mij niet druk in gemaakt,maar miskramen en doodgeboortes.. In mijn ogen,een inmens groot verschil.. Nu..hoe dan ook we kwamen bij jullie uit,en raad eens.. Ja mama huilde... En mama dacht.tiens,ik voel nog steeds diezelfde pijn,die verschrikkelijk langdurige pijn,dat gevoel gaat nooit weg hoor meisjes.. Als ik er nog maar aan denk,dan huil ik .....
De buitenwereld wordt gecreëerd door wat in ons allen schuilt Mijn buitenwereld word gecreëerd door wat er in mijzelf schuilt. Verander wat binnen is,en je veranderd wat buiten is. Een negatieve gedachte,emotie of handeling creëert een negatief effect.
DE ZON SLEUTELWOORD=LEVEN
de tarot kaarten gelegd voor Brenda
ALGEMENE SITUATIE
Rijkelijke gevoelens zijn een genade, maar ze kunnen iemand ook heel goed 'afmaken' - met 'af' in de dubbele betekenis van uitgeput en rijp. Af en toe vinden we misschien wel dat we te veel gevoelens hebben en deze de wortel zijn, zo niet van alle kwaad, dan toch van verschillende teleurstellingen.
VERLANGENS De wet komt aan de orde, men heeft er in deze tijd mee te maken. Ook zijn er overmatige spanningen. Helaas zal men ook een onplezierige les leren, maar dat is nu eenmaal nodig omdat men ander op de oude voet doorblijft gaan. Men zal geoogste hebben wat men zaait
INVLOEDEN VERLEDEN U ervaart en bereikt veranderingen op vele niveaus. Snelheid is nu geen hekserij meer, maar staat of valt met een verhoogd energieverbruik, die vele dingen gemakkelijker en veel meer mogelijk maakt dan het gangbare denken veronderstelt. Er gebeurt niets zolang je alles vasthoudt
ACHTERGROND
Omgekeerd blijft elke zege niet meer dan een halve zege, zolang we er ons recht op persoonlijke totaliteit voor opofferen. De kaart symboliseert tevens valse trots. Te veel trots in wat geleerd is waardoor men niet ziet wat nog geleerd moet worden.
HUIDIGE POSITIE
Menselijke koude, nood en kwel zijn voor een deel 'zelf bereid'. Bepaalde kanten aan uzelf en/of anderen moet u nu accepteren, indien u een ellendige situatie wilt voorkomen of veranderen. Ook 'zwakte' heeft haar waarde. Houd wel rekening met verschillende ontwikkelingstempo's. Vergelijk geen appelen met peren!
INVLOEDEN OMGEVING
Mogelijk zijn er wat vooroordelen en kortzichtigheid, Er wordt niet verder dan zichzelf gekeken. Ook weegt men niet de zaken tegen elkaar af en bekijkt alles slechts vanuit één perspectief. We reageren op een gedrag patroon en het lukt maar niet oude gedragspatronen en angsten van zich af te werpen. Probeer deze innerlijke fixaties op te lossen.
HOOP EN VREES
De negatieve aspecten van de voornoemde kwaliteiten komen aan het licht. De kaart symboliseert het onvoorziene. misschien was men niet goed voorbereid en was het geheugen te versnippert om bepaalde zaken met elkaar te verbinden.
UITKOMST
Zelfs één Pentakel of één Schijf bezit al de spreekwoordelijke 'twee zijden van dezelfde medaille'. Elk stuk materie - alle 'stof', elke zakelijke kwestie - is zodoende dubbelzinnig! 'Er is een universum ook in het innerlijk.' Het komt er nu op aan dat u deze materiële tegenspraken ter hand neemt en de spanning ertussen,
de potentiële energie, die u zoals ieder mens en elke stand van zaken eigen is, onderkent en nuttig gebruikt. De menselijke natuur is een dubbele natuur. U bent een 'bewoner van twee werelden'. Ook het dierlijke en wilde in de mens bezit wederom een dubbel karakter, dat zich onder andere in 'donkere aandriften' en anderzijds in een 'wild denken', in spoken en geesten uit. Benut deze kaart als een kans om tot een nieuw begrip van het belang en de betekenis van uw bestaan te komen. 'Like a rolling stone': breng de steen aan het 'rollen', ontdek opnieuw wat de aarde u te bieden heeft en wat u haar kunt geven.
Hallo mijn kleine lieve kindjes, Ik heb zo een verschrikkelijke avond..nacht achter de rug... Ik had gisteren een ganse dag in de zetel gehangen,geslapen,gerust echt..Geen klop gedaan. MIjn rug bleef maar pijn doen,en tging weer van kwaad naar erger. Tegen de avond kon ik niet meer recht zitten,kreeg scheuten van pijn en was alsof ik weeën kreeg. Echt heel raar die pijn,kon het echt vergelijken met contracties,alhoewel dan weer niet. Ik begon serieus te twijfelen aan mezelf,heb ik nu pijn in mijn rug, of heb ik nu buikpijn,wat heb ik nu eigenlijk?! Toen tante Anja mijn rug masseerde voelde ik dat het echt wel degelijk mijn rug was, en even ging de pijn over,want ze had heel hard gemasseerd dat het bijna verdoofd was van te duwen en te wrijven Even later kwam de pijn gewoon weer terug,ik huilde er bij.. Mijn pijngrens ligt nochtans heel hoog,maar dit kon ik echt wel niet dragen. Ik ben in bedje gekropen om 22uur,en tien minuten later ben ik er weer uitgegaan. Ik kon niet slapen,ik voelde rare dingen,raar gevoel hoor.. Ik kon het beschrijven alsof ik een miskraam deed,alhoewel ik totaal niet weet hoe dat voelt,en waar het pijn doet,maar ik voelde langsonder alsof ik opening maakte. Alsof het er bijna uit zou kwakken. Ik weet...je zal denken dat ik te veel panikeer,maar misschien is dat zo. Ik hield mij niet rustig,ik was helemaal niet kalm;ik kon alleen maar hopen dat ik zo snel mogelijk in slaap viel,iedereen hier thuis sliep al,en ik tsjoolde rond.. Ik lag in de zetel,heb gesmst met Kimmie,alleen zij kon mij helpen om mij te kalmeren. Ik smste ze dat ik mijn kindje niet wou verliezen,dat ik bang was dat ik opening maakte. Ah...Ik weet het op den duur zelf niet meer wat ik aan het denken was,en wat er gebeurde. Ik had nog nooit in mijn leven zoveel pijn gehad,fysiek dan toch,en ik kon het helemaal niet aan ook! Kimmie heeft mij kunnen kalmeren,en ik had zoiets van;als het nu niet gebeurd,dan zal het wel goed zitten,en toen ik kalmer werd,ben ik terug naar bedje gegaan,ik heb nog wat rondgereden in mijn bedje,en ben toen als een blok in slaap gevallen. Wat een nacht..zo denken dat het niet goed zat,ik wekte papa bijna om mij binnen te dragen in de spoedafdeling,zo erg was het. Ik dacht al dat ik deze nacht het kindje van in mijn buik in het toilet ging vinden,of in mijn bed. Ik was zo bang...zo bang dat ik eigenlijk niet rustig werd door mijn eigen toedoen. Maar nu vandaag...Ben ik wakker geworden,weliswaar met pijn,maar dragelijke pijn. Voorlopig toch.. En ik hoop dat het een klein beetje beter zal gaan vandaag,want die pijn is echt wel niet zo leuk. Ik heb liever andere pijn. Maar ik zal pas gerust zijn als ik naar de gynaecologe kan,als zij mij kan zeggen dat het hartje klopt en dat alles voorlopig normaal lijkt. Meer dan dat wens ik voorlopig niet. IK hoop uit de grond van mijn hart dat er nu niks mankeert,en dat ik voor ene keer die overgang kan maken naar een gezonde baby en een volledige zwangerschap. Ik verlang niks liever. Toen ik laatst zwanger was,gingen de weken die op gingen naar de testen veel vlugger. En ik was er wel mee bezig,maar minder als nu,nu loop ik paranoya rond. Bij iedere draai die ik maak in mijn bedje denk ik ;zal het nu goed gaan,zal het dit,zal het dat.. Pft en tis zo lastig,weken aftellen naar iets belangrijks duurt zo lang. Weken tussen leven en dood leven,is zo hard.. Je zou er voor minder voor craschen. En of ik nu gecrascht ben?;tjah het kan,het ligt allesins serieus op mijn schouders wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt,en nu moet ik daar even van recupereren. En dit keer heb ik er ook aan toegegeven. Ik ben thuis,en ga niet werken tot zolang ik me niet goed genoeg voel. Zo,ik ga jullie nu laten,ik ga nu terug een beetje rusten,want de pijn is daar weer...
Hallo lieve kindjes, Mama heeft naar de dokter mogen gaan gisteren,ik kon niet meer van de pijn in mijn rug. Het straalde door naar mijn buik,en ik werd ongerust. Blijkbaar is mijn lichaam overbelast,en kan ik enkel rusten. Recht zitten,en wandelen is al moeilijk geworden,en zelfs liggen is geen optie om geen pijn te hebben. De vele zwangerschappen,het verdriet en verlies,het veel moeten werken,minder slaap en rusteloze dagen spelen mij parten dus. Ik ben normaal gezien thuis tot einde zwangerschap,maar ik kan mijn collega's dat niet aan doen. Mijn winkel blijft dan achter,Kimmie blijft achter..neen,maandag ga ik terug werken. Anders als de testen dan negatief uitdraaien heb ik al die tijd voor niks thuis gezeten. Het babytje in mijn buikje zal er niet onder lijden als ik werk. En als ik voel dat het echt niet meer gaat zoals nu,dan zal ik wel thuis blijven voor een paar dagen. Ik kan ook weinig doen via het werk,want ik heb mijn bazen nog niet verteld dat ik zwanger ben, ik durf het deze keer niet meer te zeggen,ik heb schrik dat ze anders zullen boos zijn, alhoewel ik weet dat mijn bazinneke een hele lieve en begripvolle,maar toch... Ik loop er niet meer mee te koop hoor.
Ik heb gisteren nog een domper gekregen. Toen ik van de dokter kwam kreeg ik telefoon van papa... Wij hebben onlangs buisjes in Toby zijn oortjes laten plaatsen omdat zijn gehoor heel slecht was. Nu is dat probleem opgelost,en hebben wij testen moeten laten doen om die logopedie voor zijn spraakgebrek in gang te steken. Voor die testen moest Toby een EQ behalen van 86... Het probleem is nu echter dat Toby dat niet haalt,en dus zwak begaafd is.. Het is heel moeilijk voor ons als ouders om dat te aanvaarden,en wij staan ook machteloos tegen dat... Het probleem ligt er ook dat zelfs het ziekenhuis weet en zelf zegt dat het onbetaalbaar is om Toby te kunnen helepen. Had zijn EQ hoger dan 85 gelegen,al was het maar eentje,dan kwam de ziekenbond er in tussen en betaalden wij voor de logopedie en motorische behandeling zo een 250 euro per maand. Nu ligt dat EQ lager en komt de ziekenbond er niet intussen en schommelt het bedrag vanaf 400 euro per maand.. Voor ons is dat niet te doen,wij hebben ook een leven,een huis,auto's... Ik weet het allemaal niet meer,wat is dat toch met onze kindjes. Het is niet leuk alles hier neer te schrijven,want ik vind het niet leuk als mensen nu over mijn zoontje en jullie broertje gaan praten,maar toch..ik moet het aan iemand kwijt. Ik zal Toby in de eerste plaats moeten verplaatsen van school.. En dan zien we wel zeker? Ik heb in ieder geval heel de avond gehuild.. Alles loopt mis
Hey kindjes, Mama heeft een tukske gedaan wi deze namiddag broertje was gaan spelen naar een indoorspeelplein van neefje Baptiste zijn verjaardag, en terwijl heb ik een dutje gedaan. Ik kon eigenlijk niet meer recht van de pijn in mijn onderrug die maar blijft geduren. Heb heel eventjes overwogen om naar de dokter te gaan,maar is eigenlijk nutteloze moeite. Hij kan niks zien,en niks doen..Want mamie mag geen medicijnen nemen. Dus ga ik nu nog een weekje lopen sukkelen,en ga dan aan de gyneacologe wel vragen hoe het zit.Blijkt dat mijn bekken aan het uitzetten is,wat ik sterk betwijfel,want alles is nog gevormd door de laatste zwangerschappen. Kan ook een ontsteking zijn,maar weet het niet.. Ik heb ook weer last van overgeven,moet s'morgens weer een halfuurke vroeger opstaan, of ik geraak er niet om mijn haartjes te wassen,het duurt een halfuur vooraleer ik kan beginnen met wat ik moet beginnen,lig nog eerst efkes voor de wc.. En herpak u dan maar eens.. Ik heb eigenlijk nu geen energie meer om te gaan werken,maar tot de testen er zijn moet ik nog even doorgaan. Nog welgeteld vijf weken,en ik weet alweer of ik mijn kindje mag houden. Lig er alweer wakker van hoor! Heb deze voormiddag in de winkel geweest van babyspulletjes,en guess what;!;;; ik was echt teleurgesteld dat ik niet eens er bij stil kon staan welke kleuren ik zou nemen voor babyspulletjes,dat ik niet eens mag meedoen met al die dingen. Ik zou zoooooooooooooo graag spulletjes kleertjes kopen,en ik mag nog niet. Gisteren de tarotkaarten gelegd voor mezelf,kweetet... Hmmm,misschien geloven jullie daar niet in kindjes,maar ikke wel.. Het zou een vruchtbaar jaar worden voor mij,maar er zal een wedergeboorte plaats vinden, djeez wat kan ik daar nu van denken,er zal iemand gaan,en iemand komen,wie of wat en waar kunnen ze niet zeggen.. Denk er al een ganse dag aan,misschien tante Wendy bevallen,en ik weer slecht niews?? Hopelijk niet he,zal ze straks nog eens opnieuw gaan leggen. Wie weet..Beter nieuws Heb ook nen droom gehad..Zou in mijn droom toch goed nieuws moeten zijn... We zullen zien he kindjes,ik denk... Dak jullie altijd verschrikkelijk veel ga missen,ik zei deze week nog tegen papa, dat het verschrikkelijk lang duurt die periode van huilen,en pijn,en onmacht, het gaat eigenlijk nooit over,enkel in vlaaien,enkel op het werk nu en dan als ik even weer kan giegelen,en dan nog.. Even later keert het terug..
hallo meisjes. hier ben ik dan terug nog niet zo lang geleden kdoe mijn best hoor. Wat een dag vandaag kben vermoeid net zoals je mama... ze zat er ook wel door wi. gekon het mooi zien ik ook kwas stil. tleek wel of ik boos was... maar dat is dus niet zo kben gewoon vermoeid. kzal vroeg in me bedje kruipen kzit er al ik maar dan nog met de laptop in me handen tegen dat 8.30 is liggek te slapen... tzal nodig zijn mijn voeten doen pijn en verschrikkelijke hoofdpijn tzal wel over gaan duimen jullie nog altijd mee samen met ons dat alles in orde komt met babytje van jullie mama? ik denk het wel ik ben het zeker!!! kon dit nu maar lukken!!!!!!!!!!!!!!!! het zou een van de dromen zijn die toch uitkomen... kzal jullie laten kzal mijn oogjes gaan toedoen en wat proberen te slapen khoop dak ne keer goed zal slapen pffft dedaaah lieverdjes. xxxxxxx
Iedereen is op zoek naar dat iets... Dat iets dat je zo compleet maakt.. Je vind het op de vreemdste plaatsen,en op de raarste manieren, plaatsen waarvan je nooit dacht,dat het kon. Sommigen vinden het in de gezichtjes van hun kindjes, sommige in hun geliefde hun ogen.. Wie kan er nu ontkennen dat het vreugde brengt wanneer je dat speciale 'iets'vind.? Sommigen vinden het in het delen van de ochtend, sommige in hun solidaire leven Je vind het in de woorden van anderen een simpele zin kan je aan het lachen brengen.. Je vind het in het diepste van een vriendschap, die band die je hebt voor het leven En wanneer je weet hoeveel dat betekend dan heb je dat speciale ding gevonden. Hoe onmogelijk het kan lijken, je moet vechten voor iedere droom want wie weet wat je hebt laten gaan, wat je verloren bent?! Het kan van je leven zo een puinhoop maken
voor mij... Voor mij is dat iets dat ik mag ontwaken door jullie gehuil.. Naar de zonsopgang kijken met jullie in mijn armen te wetenn dat ik jullie kan horen huilen,jullie voelen, op elke tijd en elke plaats Het zijn de kleine dingen die ik mij herinner, dat zijn de dingen die jullie voor goed van mij zullen maken, want jullie zijn mijn speciale meisjes,mijn dochtertjes,mijn kindjes en jullie zijn de plaats waar mijn leven begon, en jullie zullen er zijn waar het voor mij eindigt dat is de vreugde die jullie mij brengen
hallo meisjes, Ik weet het is al een hele tijd geleden dat ik hier nog kwam... Maar had het ontzettend druk op het werk samen met je mama... maar ik zag het soms niet zitten om op de pc in de cafe te zitten waar alle mensen dan naar je kijken wat ik aan het doen ben pffff. die nieuwsgierige mensen e maar Woensdag geleden was het mijn verjaardag en heb een laptop gekocht allez van mama cadeau gekregen sjiek e hehe en nu kan ik in alle rust in me bedje een beetje schrijven naar jullie... Jullie mama is terug zwanger. Ik hoop echt echt echt dat het nu wel in orde komt. En jullie hopen dat natuurlijk ook. kzou zo graag eens naar je mama gaan kijken met een babytje in haar armen die toch gezond en kan leven. dar ik het kan vastnemen en zeggen tegen je mama van proficiat met je zoontje of dochtertje... Tzou echt een droom zijn e niet alleen voor je mama maar ook natuurlijk voor mij............. Veel vriendinnen pff die heb ik toch niet ik heb er wel maar er is maar een waar je op kan rekenen alles kan aan vertellen. en toch ook veel steun van krijgt en dat is jullie mama.. wij vullen elkaar aan hoe zot het ook klinkt wij hebben veel plezier samen maar ook soms verdriet vooral als het om jullie gaat. Kwil zo graag jullie mama helpen maar ik kan dat niet. ik kan natuurlijk samen met jullie en mijn mamie en zusjes bidden en hopen dat alles nu wel in orde komt voor je mama... het zou zo leuk zijn e. Babyspulletjes kopen samen met je mama. En ze moet van mij rusten ze kan niet anders Kverlang naar het moment dat ze mij kan zeggen het komt goed en dan kan het mij niet schelen ze mag nie meer werken van mij. ze moet veel rusten dan. Maar ik kan er wel altijd op rekenen als ik haar nodig heb. jammer daj ze niet kan leren kennen tis echt een zotte een lieve een begripvolle al wat je maar kan opnoemen in positieve zin... ze is soms ook wel een beetje vrijgevig op gebied van werk dan e als collega's dagen vragen en al ze geeft dat ook altijd e jah maar dat is bren nu eenmaal e en de collega's op het werk e pfft soms e haha beetje stront e sorry Vandaag wast wel vermoeiend wi die inventaris pfft maar we zijn al zover e nooit gedacht nu alleen te hopen dat alles in orde is en geen herinventaris toen gaak kapot gaan e tis nu al zo lastig. je mama heeft mij geholpen met zo een mooie job en kben haar zo dankbaar om haar assistente te mogen zijn!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ik meen het echt!!!!!!!!! maar soms zou ik daar graag die sleutels gooien en zeggen pft gasten doet allemaal zelf e ajt beter kan ofzo maarja.. ik wil da niet e want mijn job is mijn toekomst en ook wel iets waar ik voor leef. kben soms liever op mijn werk dan thuis. hoe raar het ook kan klinken nuja kzal jullie nu laten want kga slapen zi morgen terug vroeg dag
Ik ben jullie komen bezoeken op het kerkhof.. Op weg naar daar had ik het al verschrikkelijk moeilijk,en eens ik daar was was de realiteit nog harder dan ik verwacht had.. Ik liep moederziel alleen in de bijtende kou naar jullie strooiweide op.. Het was er koud en kil..en eenzaam en triestig Ik keek eerst naar alle kindjes die er begraven lagen,las al de briefjes die hun mama en papa hen geschreven had,en was toen triestig omdat ik geen briefje had meegebracht,maar al zou je dit niet vaak kunnen zeggen,mama heeft geen inspratie om wat te schrijven,ik kan in een opwelling van verdriet of in een laai van enthousiasme heel wat neerpennen,maar daar blokkeer ik.. Ik heb jullie 2 beertjes op jullie plaatsje neergelegd,het beertje die er voorheen lag voor jou ,Zoë was weg..ik weet niet waarheen,ik kan niet zeggen waarom.. maar het lag er niet meer.. Ik heb op mijn knieën voor jullie as gezeten,of toch tenminste waar ik vermoed dat het uitgestrooid lag,en ik heb er in de steentjes 2 putjes gegraven met mijn handen en jullie beertjes er diep in gestopt,zodat ze niet konden wegwaaien. Ik heb gehuild,gesnikt...wat is het toch hard te weten dat jullie lichaampje daar ligt. Dat ik niet eerder en meer ben gekomen,is een schuldgevoel waar mee ik kamp, maar het is daar zo verschrikkelijk eng en kil. Ik zag dat ik niet de enige was die zo een vreselijk verdriet moet meedragen er zijn nog zovele babytjes die nooit het levenslicht hebben gezien.. er zijn zovele mama's en papa's die hun baby niet hebben horen huilen.. Wat vind ik de wereld zo wreed! Ik heb op zijn minst mijnbest gedaan er naartoe te gaan,sinds lange tijd. En ik zal het beslist nog wel eens doen.. En ik ben trots op mezelf dat ik die stap heb gezet,om vandaag naar jullie toe te gaan en te smeken dat jullie een engel zouden zijn hierboven die mij een beetje geluk zouden kunnen geven,dat jullie mama zouden helpen het verdriet te dragen, en jullie in je hartje zouden weten dat mama zielsveel van jullie houd. Ik zal jullie nooit vergeten kusje , mama
... De laatste dagen weer last van emotionele buien.. Blijft maar geduren en ik krijg het niet van mij af. Wetende dat ik zwanger ben maakt het er gewoon niet beter op. Ik beleef alles telkens maar opnieuw,en het gaat van kwaad naar erger. Ik droom en lig wakker,ik denk en ik spreek over niks anders.. En ik word er zo zot van! Ik moet leren twee keer nadenken voor ik aan iets begin, want de gevolgen kunnen zo groots zijn,en ik sta er nooit bij stil. Nu en dan denk ik dat ik heel egoïstisch ben geweest, mijn relatie kan stuk gaan als wij dit nog eens meemaken, ikzelf kan het misschien straks niet meer verwerken als wij dit verdriet nog eens moeten meemaken. Wij zijn niet eens over het verdriet van nu en ik maak er al een nieuwe bij.. Maar ik heb die droom..een babyke..het is een must geworden! Ik verlang er naar..ik droom er elke dag van,dat het in mijn wiegje ligt dat ik het in bad kan stoppen,dat ik er zoveel liefde kan van krijgen. Dat ik s'nachts kan opstaan,en genieten van het flesje samen met hem of haar.. Het moet gewoon zalig zijn.. Ik herinner mij nog vaag wat het was,wat het mij deed toen broertje Toby er kwam.. Hij was zo een lieve schattige baby..Ik zie hem zo graag, maar het kleine babytje is eruit,en mijn klokje tikt verder.. Ik heb nog zo veel jaren om er eentje te krijgen,maar ik wil het graag nu. En jullie zijn de reden die mij de kracht geven om verder te doen. Ik heb jullie gezien,gevoeld en ik kon jullie ruiken, ik heb de smaak te pakken van een klein boeleke,en ik kan die drang niet meer opzij duwen.. Ik kan niet beloven dat als het misgaat,ik het nu zal opgeven, maar..als het nu weer misgaat..dan denk ik ..dat ik zal stoppen. Want wat je diep treft,doet voor altijd pijn.. En ik kan het niet meer. Ik zal denk ik ,genoeg bewezen hebben dat ik ervoor gevochten heb, dat ik het werkelijk wou,en dat mijn verlangens oprecht waren. Het zou dan gwoon niet meer in mijn toekomst liggen om het kleine geluk in mijn gezinnetje te mogen verwelkomen. Broertje Toby wil kost wat kost een broertje,en ik wou dat hij begreep dat wij dat niet zomaar kunnen geven,dat er veel aan vast hangt om hem dat te geven,en graag hoor..heel graag,kon het maar zo simpel zijn.. Elke keer als ik naar jullie foto's kijk,ben ik zo hard getroffen, alsof ik het pas begrijp wat er gebeurd is,alsof ik er helemaal nog niet over ben. Het zijn zo een bange dromen..maar jullie zijn er om mama te helpen om mama doorheen de tijd te helpen,en de bange resultaten afwachten zullen een hel zijn..ik weet waar ik voor sta,en ben er echt bewust van wat ik kan verliezen Ik zoek mij zot achter tekens waardoor het mij kan tonen dat alles goed komt,ik zoek op de computer redenen die zou kunnen aantonen waardoor het kan fout lopen,of goed komen,niks vind je over alles wat ik heb meegemaakt,het is zo zeldzaam dat je er nergens informatie over vind,slechts nu en dan vind je iets,en dan is het totaal anders! Soms word ik paranoya,en denk ik dat de testen niet juist zijn gegaan, of dat er altijd iets zal te zien zijn aan de dna van de babytjes in mijn buik het is zelfs zo danig ver gekomen dat ik denk dat er met Toby ook iets mis is gegaan,maar dat hij er toch is gekomen,omdat de dokter van toen al oud was,en misschien iets over het hoofd zag, en dan denk ik,zie je wel,hij is er toch ook! Paranoya is dat wel he?! En ik besef nochtans heel goed,dat alles wat ik hier en nu schrijf,allemaal dikke bullshit is,Toby is zo gezond als wat,maar waarom jullie niet? Ze zeggen dan tegen mij;Bren,het loopt niet altijd mis wi, maar tspijt hen dan als ze horen dat het al twee keer fataal is geworden. Ik begrijp het gewoon niet.. En ik zal het verzeker nooit echt goe begrijpen Had het nu cmv virus geweest,of een kinderziekte die ik had opgelopen of weet ik veel wat,maar neen,uitgerekend bij mij een moeilijke eenzame diagnose,die niet eens in boekjes staat beschreven, die niet eens op te lossen is,en die in de verste verte bijna nog nooit is voorgekomen,eentje die eigenlijk bijna niet voorkomt in familie gebeurtenissen dan nog.. Wij zijn aanzien als broer en zus,papa en mama.. en als die vent daar van op de tv met zijn dochter in zijn kelder zeven kinderen maakt,of weet ik veel hoeveel,dan nog zijn ze allemaal goed en gezond,en ik die totaal geen familie ben met papa, ja ik moet dat tegen komen,onverklaarbaar hoor! Je zou er voor minder kwaad en teleurgesteld door worden. Ik kan in gans mijn leven nooit meer zeggen dat er een kindje komt, ik kan nooit meer genieten van een mooie zwangerschap,al zei ik altijd al dat zwanger zijn niet leuk was voor mij omdat er teveel kwaaltjes waren waarvan ik erg afzag..ik wil nog elke dag mijn hart en ziel uitkotsen,ik wil nog afzien bij de bevalling,ik wil alles doen, als diegene die mijn lot beslist mij zou geven wat ik wil.. Ik heb niks te willen,en ik kan niks in de plaats ervoor geven, maar zou het echt doen als ik de mogelijkheid had.. En als ik alles kon in mijn leven,dan haalde ik elk van jullie direct terug. Ik hoefde niemand anders dan jullie..jullie zijn voor altijd van mij Ik ben nooit ziek geweest,was nooit depressief,was altijd 'gelukkig' deed alles wat ze mij vroegen,hield van iedereen en alles en zag mijn leven zo rooskleurig in,huisje tuintje kinderen enzoverder.. Niks lijkt ons gegund te zijn,niets gewoon.. Ik hoop maar dat die testen er vlug zijn,is nu nog een 5 tal weken, en ik hoop dat ze vlug voorbij gaan,en liefst zonder al die pijn, nadien 8 dagen tussen leven en dood leven,en dan eindelijk die verlossing van mijn schouders,goed of slecht..het blijft een verlossing ik smeek..een goede test met positieve uitslag, dat is alles waar ik nu op hoop en naar toe leef Kon ik het nu maar weten.. 8februari de eerste echo,als die ook al maar goed verloopt
Ik zal jullie nu moeten laten kindjes,ik heb nog zoveel te doen en over na te denken, als jullie maar niet vergeten dat ik er voor jullie ben elke dag aan jullie denk,en dat de kaarsjes er alle twee branden voor jullie. Ik mis jullie ondanks alle verdriet en pijn zitten jullie in mijn hartje,en vergeef mama dat ze nu even een dipje had xxx
Hallo lieve meisjes van mij.. Hier ben ik dan weer...Hier mag en kan ik tenminste zagen en brullen over het feit dat ik zo bang ben nu... Ik had vandaag een gesprek via de telefoon met mijn regiomanager.. Mijn bazinneke dus.. Ze vroeg hoe het nu met mij ging,en toen ik antwoorde dat het met ups en downs gaat,zei ze dat ze het begrijpt net nu de feestdagen achter de rug zijn.. Ook zei ze dat ik beter nu een beetje rust neem voor mijn lichaam en zo.. Oeps,te laat!Ik ben alweer zwanger! Maar dat heb ik dan maar verzwegen,want ik wil niet dat ze zich nu al zorgen zal maken om mij. Ik denk dat ik het voor haar zal verzwijgen tot de testen voorbij zijn. Ik kan dan bij eventuele negatieve uitslag nog altijd zeggen dat het zo was. Ik heb nu vele uurtjes gewerkt zodat ik heel wat overuurtjes heb en dan kan ik indien nodig twee weekjes verlof ter compensatie opnemen voor maart als de testen er zijn en een eventuele bevalling. Ja hoor,mama moet daar allemaal mee rekening houden,en zodus heb ik gans de maand december alle zondagen open gedaan en ze ook effectief gewerkt,zo kwam ik sneller aan mijn overuren. En kon ik ze met voorbedachte rade opsparen tot ik ze nodig had. Dan moet ik al mijn verlof niet opnemen voor dit. Want broertje Toby heeft ook nog veel vakantie en ik moet ook een beetje aan hem denken he?! Ik voel mij al behoorlijk zwanger,wel veel pijn in mijn rug,kan natuurlijk zijn dat mijn baarmoeder alweer heel wat gegroeid is,of de baby daar ergens rond mijn rug ligt dat ik het zo fel voel. Ik heb ook last van serieus wat krampen,mijn buik doet echt massa's veel pijn. Als ik een ganse dag gewerkt heb voel ik de ganse avond krampen. Vind het nu wat te vroeg om te stoppen met werken,want ik houd nog altijd in mijn achterhoofd dat het kan fout lopen,en dan twee maanden thuis zitten voor niks,zou zonde zijn om mijn collega's en winkel in de steek te laten. Wat ik misschien wel zou doen is,als alles in orde komt een beetje meer rust te nemen,maar dat zien we dan nog wel als het zover is. Nu is het alleen afwachten,en genoegen nemen met de prille zwangerschapskwaaltjes. Ik ben enigzins blij dat ik die kwaaltjes heb,want dat betekend meestal dat het goed zit, of tenminste dat er leven in mij zit Anderzijds zal het daar niet aan liggen Ik heb ook weer van die dromen,deze nacht een goeie droom gehad, ik droomde dat ik telefoon kreeg van de gyneacologe en dat de testen positief waren Goh...je kan niet geloven hoe blij ik zou zijn,voor die ene keer geen teleurstelling.. Wat zou ik' gelukkig 'zijn,wat moet het leuk zijn dat ik dan naar de babywinkel kan gaan en mij helemaal gaan uitleven... Wat verlang ik naar die tijd.. Wie weet...of misschien...misschien moet ik het weer afgeven.. Wat dan?weeral opnieuw beginnen?Moet ik dan weeral die ganse dag en of nacht gaan afzien voor niks?met lege handen thuiskomen? Moet ik dan weer die tegenslag verwerken en de sterren op huilen? Wil dan niemand hierboven mij dat geluk nog gunnen?Wat is dat toch met mijn leven? En ja..met al de vragen reis ik de dagen af..denk ik weer aan niks anders meer.. Zie ik elke bevalling voor mij die ik al heb meegemaakt.. En soms denk ik...Had ik jou maar laten komen Zoë,een klein beetje later en je had misschien overleefd,hoe erg het ook had geweest,ik had je kunnen leren kennen, ik had je horen huilen,en daar..heb ik nog steeds zoveel pijn van. Ik weet dat iedereen zegt dat het beter zo is..Maar beter iets dan niets zeg ik altijd. En ja..later had ik je dan wel moeten afgeven,je zou sterven,maar dan nog.. Ik mis je zo verschrikkelijk kleine meid. Je was zo sterk in mijn buikje,je kende mij al,en ik jouw. Ik kon precies met je praten,alsof je alles aan mij begreep en mij volgde in alles wat ik deed. Ik vergeet mijn leven lang niet wat ik die laatste uren met jou heb doorgemaekt, wat jij mij hebt gegeven in die paar uurtjes voor het afscheid. Ik huil als ik eraan denk,en ik ben blij dat ik nog heel veel huil, dat is een teken kindje,een teken dat ik van je hou,en dat ik je mis. En dat het mij nog steeds heel wat verdriet aan doet. Ik kan niet elke dag nog boeken gan schrijven over wat ik voel,en ik kan ook soms niet meer uitdrukken wat ik denk,maar het is er nog,en heel veel zelfs.. Elke avond kijk ik naar de sterren,en dan zie ik jullie;; Ja Amy,ook aan jou denk ik kindje,ocharme zo klein en teer dat jij was, bijna onmogelijk dat jij een echte baby aan het worden was.. Verdikke toch,waar heb ik dat aan verdiend zeg?! In ieder geval ga ik tegenwoordig door het leven zonder beloftes en zeker met geen kwade gedachten. Ik vloek niet en ik vervloek niet! Zo kan het mij in ieder geval niet meer terug pakken op wat ik zou hebben misdaan. Ook probeer ik een klein beetje meer gelovig te worden,ik bid en ik bid dat is alles wat ik op dit moment kan doen. En ja ik heb voor jullie allebei gebeden,maar het hielp niet,en het wou mij niet helpen ook! Maar deze keer geef ik alles op alles! Ik wil en ik moet deze baby hebben,jongen of meisje maakt niet uit, zolang ik het nu maar niet weer moet verliezen. Want het doet o zo vele pijn,en het blijft maar knagen... De wonde is nog steeds open hoor meisjes.. Dikke kus en knuf je mama
Hallo mijn kleine lieve meisjes, Ik leef nu elke dag met heel veel angst ik herbeleef alles weer opnieuw. Vele mensen zijn niet meer enthousiast over het babytje in mijn buikje, en dat maakt het niet meer zo aangenaam voor ons. Iedereen denkt nu ineens heel wat negatiever dan voorheen,en nochtans is de diagnose nog altijd hetzelfde gebleven als toen Het is niet beter of slechter,het is gewoon een herhalingskans met 1 op de 4.. Dat wil zeggen dat mama en papa wel 75 procent kans hebben dat het deze keer wel kan lukken hé,in ieder geval heb ik goede moed,al verlies ik die natuurlijk wel eens,en denk ik soms ook dat het weer zal mislukken. Maar een derde keer? Ik zeg natuurlijk nooit,nooit! Ik heb goede hoop en positieve krachten,ik duim elke avond in mijn bedje ik durf zelfs bidden naar God toe ,dat hij mij deze keer geen verdriet aan doet. Dat ik de testen door kan staan zoals de vorige keer. Al mogen ze de pijn er deze keer bij weglaten. Ik weet nu wat er komt,ik weet hoeveel pijn het zal doen,en eerlijk gezegd dat zie ik helemaal niet meer zitten,het is het ergste van mijn hele zwangerschap, na de bevalling natuurlijk. Alhoewel een bevalling iets natuurlijks is,iets dat ieder mens moet doen om zijn kindje ter wereld te zetten,ook al verliezen wij het telkens weer..Toch vind ik de testen het ergste naar de pijn toe dan wel. Dat is fysieke pijn,de emotionele pijn is voor niemand te dragen. Nu nog vertellen wij aan mensen dat het voor ons ondraaglijk is,en dat wij niet eens kunnen zeggen dat 2009 een goed jaar was,vrijdagavond was er iemand die zei dat wij al bij al toch het jaar 2009 in ons hart zullen dragen ,maar dat kunnen wij helemaal niet zeggen. 2009 was een rotjaar met veel te veel ups en downs,wij hebben dat jaar afgesloten en wij wilden niet eens dat het voorbij ging. Het jaar dat jullie geboren zijn,lijkt ineens zo ver weg achter ons. Iedereen leeft nu in een ander jaar,iedereen is jullie vergeten,alleen wij en jullie blijven achter met die grootse leegte. Elke dag moet ik jullie missen,zie ik jullie voor mij,hoor ik de gyneacologe nog bellen en zeggen dat het deze keer weer niet goed is met de baby... Alweer die grote teleurstelling meemaken,alweer die hoop die zo snel ineen valt.. Ongelooflijk dat het ons twee keer heeft kunnen treffen. Twee keer in een korte tijd... En nu..wat zal het nu brengen? En hoe gaan wij hier tegenover staan? Ik durf niet eens zeggen dat er in september een kindje komt. Ik durf niet eens kijken naar de babyspulletjes.. Ik heb niet eens een naam vor beide geslachten als het er op aan komt dat het toch weer slacht is.. Ik heb een naam nodig tegen maart...Dat het kindje die er dan zou kunnen zijn ook een naam krijgt zoals jullie... En ik vind geen meer..Mijn rijtje was op na Amy.. Ik kan zelfs niet zoeken naar namen,want stiekem hoop ik dat ik pas een naam nodig heb die ik pas in september hoef te zeggen.. Maar ook dat is iets waar ik niet kan van meespreken.. Alles zal op hoop en zegen zijn.. En ik hoop.. En ik weet..dat jullie hierboven goede engeltjes zijn,en dat jullie mama heel graag gelukkig zouden zien... Want elke dag weer mis ik jullie,en ontbreekt er in mijn hart en ziel twee deeltjes in mijn leven,die mij verschrikkelijk veel pijn hebben aangedaan. Als je dat maar weet dikke kus en knuf,je mama
Na een trotse dag gisteren,viel ik deze morgen bij het opstaan al direct in een donker gat! Ik had zo een bangelijk gevoel,ik dacht bij mezelf,Bren;wat heb je nu weer gedaan,denk jij niet na? Maar even later ben ik dan zo blij dat er weer iets leeft binnen in mij,dat ik al die angsten zou durven opzij duwen,en toch heel even zou willen genieten van het kindje in mijn buikje. Ik durf mij natuurlijk nooit meer uitspreken,maar volgens mij komt dit wel goed. Enigzins zou ik zelfs durven zeggen dat het moet! Ik heb nu al zoveel afgezien,zou mijn lot nu niet voor die ene keer dat babytje willen geven aan ons. Het is van mij,en ik wil het zo graag houden. Toen ik deze morgen naar het werk reed,zette ik mijn radio op,en er speelde een liedje, het deed mij stil staan bij alles wat ik heb meegemaakt,het deed mij bijna huilen, ik kreeg waterige ogen,maar liet mij niet doen,ik wil sterk zijn,sterk blijven,sterk worden. En natuurlijk denkt iedereen dat ik een sterke vrouw ben,maar wat kon ik nog meer doen dan ik gedaan heb. Ik heb op 7 maanden tijd twee kindjes naar het kerkhof laten brengen,ik heb mijn eigen vlees en bloed een plaatsje gegeven op de weide in de groenestraat,ik heb mezelf zie ups en downs krijgen wat kan een mens nog meer doen versterken? Er zijn er natuurlijk heel veel die zich zouden laten hangen,en niets meer zouden terecht brengen van hun leven,maar dat is een keuze die jij zelf in de handen hebt,en ik had ook een keuze; mijn gezin in de steek laten,of vechten tegen het kwade. En ik heb zo hard gevochten,maar wees gerust dat mama nog altijd een zwak hartje heeft, en nog steeds niet dezelde Bren is,als tevoren. Ik heb een duw gekregen die nooit meer zal herstellen,maar wel kan genezen, op een of andere manier zal alles met de tijd slijten. En zullen de wonden helen. Mijn inzet nu is hoger dan de vorige zwangerschap. Ik was heel pessimistich over die zwangerschap,voelde dat het niet juist ging zitten, maar bleef hopen op goed nieuws. Nu daarentegen voelt het beter aan,maar of het daarom goed zal lopen zal een andere vraag zijn. Ik probeer op dit moment te genieten,en hopelijk zijn de kwaaltjes voor na het 'goede' nieuws, zodat ik voor heel even,een paar prachtige weken kan krijgen met mijn babytje. Het is er...en ik hou er nu al van. Ik heb zelfs geen voorkeur meer van geslacht,het maakt mij allemaal niet meer uit, zolang het maar gezond is! Je hoopt als mama altijd stiekem naar een dochtertje,maar nu..neen hoor, geef mij maar dat gezond jongentje,en ik zal er even gelukkig mee zijn als met mijn dochtertjes. Ik ben zo gelukkig terug zwanger te zijn dat ik het van de daken zou willen schreeuwen. Maar ik moet mijn geluk heel wat verbergen om andere mensen niet te willen kwetsen. Ik zal het toch dit weekend aan mijn opa en oma vertellen,want ik denk dat zij graag op de hoogte zouden zijn van wat komen kan .. Ook de testen liggen alweer in onze vooruitzichten,en dat kan niet in het geheim worden gedaan. Bovendien is broertje Toby op de hoogte van de baby in mijn buikje, en hij praat nu en dan al eens zijn mondje voorbij. Weliswaar praat Toby nog heel vel over jou kleine Zoë,hij kent jou het best van allemaal. Hij heeft op school een theelichtje gemaakt in een glaasje,en toen hij vanavond thuis kwam zei hij tegen papa dat het voor bij Zoë'tje was... Je blijft verder leven in dat manneke zijn gedachten,en dat vind ik zo prachtig aan hem. Hij mist zijn zusjes in zijn leven,hij mist iets,die hij helemaal niet kent,enkel van foto, enkel van dingen die wij zeggen over jouw. Maar ik blijf praten over jullie alle twee,zodat hij jullie nooit of te nimmer vergeet. Dat is het enige wat ik voor jullie kan doen
Ik geef wel toe dat de laatste weken nogal raar zijn voorbij gegaan.. Ik begreep niet echt wat ik moest doen,moest denken,ik verloor ergens mijn hoop. Ik had geen zin meer om te schrijven,het hielp mij zo plots niet meer vooruit. Alsof iedereen en alles ons vergeten was........... Maar dat is het niet.. Ik weet dat voor velen de sensatie verloren was in mijn gesprekken,maar het kon niet altijd slecht gaan in mijn schrijven,ik wou het trouwens ook niet meer gaan schrijven.. Het hielp mij gewoon helemaal niet! Ik heb op het werk heel veel steun gehad aan al mijn collega's die mij begrepen en hielpen toen het even niet meer ging. Heb vorige zaterdag nog mijn dipje gehad,en zelfs Kimmie huilde mee... Het verhaal vertellen over jullie komen en gaan treft mij en anderen nog altijd zo diep. Enkel diegene die samen met mij werken kunnen getuigen dat ik nog altijd verdrietig ben. Buitenstaanders denken vaak dat ik alweer mijn weg heb gevonden.. Maar ik kan niet altijd huilen en snikken als ik iemand zie. Trouwens,je komt het gewend om zo te leven... In ieder geval,ik heb echt waar...een serieus klapje gekregen... Ik mis jullie zo verdomd veel!
Hallo Zoë en Amy... Hier ben ik dan weer.. Ondertussen heb ik nieuws voor jullie... Of het goed nieuws is of slecht nieuws,dat kunnen jullie uitmaken voor jullie zelf Iedereen zal er anders op reageren,maar...mama is opnieuw zwanger Ik ben heel erg blij,en tergelijkertijd heel erg bang. Zoals gewoonlijk kan ik maar zeggen dat het met gemengde gevoelens is en dat ik weeral niet mag gaan hechten aan deze zwangerschap,maar dat ik wel zal proberen postief te zijn. De laatste keer was ik helemaal niet positief,had ook nauwelijks naar de echo willen kijken,maar nu..zal ik toch met goeie moed verder doen. Ik ben zoals vorige keer weer direct zwanger en dat is ook niet altijd zo positief. Ik zou heel graag een beetje langer moeten proberen en dat het blijft duren dan nu.. Maar wij hebben niet ervoor gedaan,het kwam spontaan. Alle andere keren was het echt ervoor gaan,dit keer waren we zelfs niet intiem met de eisprong,en toch is het zo! Moet ik nu blij of triest zijn,dat zal het de komende weken wel voor ons uitmaken. Ik ga ervan uit dat wij 1 op de 4 kansen slecht bevallen,en 3 op de 4 dat wij goed 'varen' en van die drie op de vier,kan en zal het nu misschien eens goed zijn. Een nieuw jaar een nieuw begin en hopelijk een wolkje van een baby! Enigzins ben ik weer een beetje opgelucht,ik kan weer mee doen in de babyboom. Het viel behoorlijk zwaar iedereen rond mij zwanger te zien,al die geboorte kaartjes in mijn bus,en ik ..ik kon helemaal niet meer mee doen in die rage.. Niet dat het om een ander gaat dat ik wou zwanger zijn,maar het stak ergens wel in mijn gemoedstoestand. Jullie zijn de eerste die het mogen weten,papa weet het zelfs nog niet.. En ik ben heel benieuwd naar zijn reactie..het zal niet zo positief zijn gezien de situatie maar hij wist natuurlijk wel dat het kon,dat de mogelijkheid er was, en wij wilden allebei wel dat er nog een kinneke kwam,ondanks de negatieve uitslag! Ik vermoed ook dat onze families helemaal niet en niet meer op deze site komen, dus weet ik dat slechts een paar van de bloglezertjes dit nieuws zullen weten en dat ook zij het niet aan familie zouden vertellen. Want zoals ik mij heb voorgenomen zal ik het opa en oma pas vertellen als er goed nieuws uit de bus komt,des te minder het verdriet bij een negatieve test. Anderzijds ga ik het wel vertellen aan tante Anja,omdat ik weet dat zij heel graag en is misschien het juiste woord niet dat heel graag,maar moest het negatief zijn zou zij heel graag bij ons in het moederhuis er bij zijn om het verdriet te helpen dragen. Alweer moet ik over een paar weken naar Brugge om de testen te laten doen en te zien of deze baby van ons lot de kans krijgt om in september geboren te worden. Op hoop van zegen he meisjes?! Ik hoop in ieder geval dat jullie mee hopen voor mama en papa,en dat wij dit niet weer hoeven te verliezen,en afscheid moeten nemen van ons kindje, het zou mij echt een heeeeeeeeeeeel groot plezier doen,en heel wat verdriet besparen. Zal 2010 mij dit gunnen? I hope so
wat jullie betreft..voor eeuwig in mijn hartje, in het hartje van ons allemaal en weet dat als ik niet schrijf..mijn verdriet er nog steeds is,want zoals ik deze morgen al zei..ik heb al elke dag heel hard gehuild om jullie twee en het verdriet blijft er maar zitten,zelfs nog slechter dan een paar weken geleden. Ik zeg het gewoon niet altijd meer..ik kan niet altijd zagen en zeuren over dit
maar toch..Ik mis jullie en zie jullie nog elke dag voor mijn ogen. kusje en knuf ,je mama
