Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
17-02-2010
Woensdag 17 februari 2010
Hallo kleine meisjes, Hier ben ik dan weer.. Gisteren een dagje Kimmie gaan vervangen op het werk. Ik had er eigenlijk niet zo veel zin in,maar eens ik er was,ging het wel. In de namiddag kwam de regiomanager langs. Ik was heel zenuwachtig,en ze zag het ook,ik weet zelfs helemaal niet waarom, maar toch was het zo. Ik heb helemaal niet verteld dat ik zwanger was,heb wel verteld over de probleempjes die er zich voordoen in het filiaal,maar heb er helaas geen antwoord op terug gekregen. Ik ben dus geen stap verder dan voordien. Over de babbelingen die er zich op dit moment voordoen in andere filialen moet ik mij niks van aantrekken,maar is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan als men op je hartje trapt. Ik heb ook voor de zoveelste keer de laatste maanden een domper op mijn gezicht gekregen. Ik heb in Juni 2009 een aanvullend examen moeten afleggen voor mijn functie als gerante. Helaas was ik daarvoor gezakt,en kreeg ik de daarop volgende drie weken tijd om het examen mondeling opnieuw te doen. In die tijd werd jij,kleine Zoë geboren en was ik in die tijd afwezig op het werk. Diegene die mijn examen af ging liggen was daar heel kwaad en onbegripvol over dat ik er toen niet was, en heeft wel drie keren naar mijn filiaal gebeld om te zeggen dat ik er nu nog niet was en het examen wel degelijk zou moeten doen. Op dat moment was dat examen voor mij het laatste waar ik nog kon aan denken,mijn hoofd zat vol met vedriet,teleurstelling en boosheid. Ik was emotioneel te zwak om te leren,en om het examen dan ook af te leggen. Mijn regiomanager heeft toen ook een mail gestuurd naar de desbetreffende heer dat ik het nu helemaal niet kon doen. Nu...een paar maanden later sta ik weer voor datzelfde feit...Alleen is er ondertussen al weer heel wat gebeurd,en zal er weel veel komen te gebeuren en staat mijn hoofd alweer niet naar een examen,en vooral dat mijn functie er nu voor op het spel staat. Als ik het examen niet haal,dan kan ik de rest ook maar vergeten. Het examen zal zich dan ook weer voordoen op een moment dat het voor hen past, en wanneer denk je dan,dat het zal zijn,waarschijnlijk in maart hé?! En dan is het voor mij helemaal geen periode om te leren. Straks lig ik in het moederhuis een kindje te baren en moet ik de daarop volgende dag een examen afleggen. Het zeggen dat ik zwanger was,zou een domme beslissing zijn voor mij,want voor hen is dit geen uitzondering. Ik ben slechts een nummertje in de rij,en dat pionnetje kunnen ze verplaatsen wanneer zij dat willen. Ik weet ook wel dat het niet altijd zo een vaart zal lopen,maar als ik heel eerlijk moet zijn, ik ken niks noppes nada van dat examen,begrijp er ook niks van. Het gaat niet over de winkel zelf,gedeeltelijk natuurlijk wel,maar het gaat ook over risico inventarisatie en arbo... Ik ken daar helemaal niks van,en heb dat trouwens ook nooit nodig om mijn werk te doen. Iets waar ik dagelijks mee bezig ben kan ik natuurlijk mooi mondeling gaan herhalen en examens over doen,maar dit....??? Als ik goed was in studeren dan was ik advocate geworden,en helemaal niet in een kledingwinkel gestaan. Ah ja.... Aan het eind van de dag was ik helemaal kapot.. Ik twijfel al een tijdje om mijn functie op te zeggen,om mezelf de eer aan te doen dat zij het niet hoeven te doen,en nu dit.. En het beste van al is,ik doe mijn job heel graag,en doe het nu ook al zeven jaar,waaronder een dikke vijf jaar dat ik gerante ben,en eigenlijk...Sinds het verlies van jullie heb ik gewoon geen zin meer. Ik ben ook niet meer zo sterk in problemen tussen collega's op lossen. Vroeger kon iedereen voor mij zitten,en lostte ik het wel op.. Maar nu is er zodanig veel gebeurd dat ik er geen raad meer mee weet. Dat ik ook voor het minste gekwest ben,en dat ik ook over banale dingen waarover zij op het werk zich druk maken,allemaal onnozel vind.. Maar hier zit ik dan,met een pak boeken voor mijn neus,in de hoop dat ik iets van leerstof vind zodat ik het kan proberen uit mijn hoofd te leren,en hopen dat ik er ook iets van snap,en dan hopen dat er tussen nu en eind deze week een mail mee is dat ik nog voo de testen van mijn zwangerschap het examen kan doen en er dan ook voor geslaagd ben. In ieder geval bereid ik mij voor op het ergste.. En thuis zijn ze er ook op voorbereid.
Zo zie je maar...dat het leven niet altijd rozegeur en maneschijn is,dat het niet altijd loopt zoals je wilt. En dat waar je denkt ook goed in te zijn,je soms lelijk aan kan mispakken. Ik zie op dit moment geen mooie toekomst voor ogen. Ik zie alles zwart in,ben een zwartkijker geworden.. En waar ik het opeens vandaan haal dat ik zo depressief ben geworden,ik weet het zelf niet. Blijkbaar treft het je ,wanneer je het minst verwacht. En de spanning om deze zwangerschap te kunnen behouden ligt er natuurlijk ook wel aan. En na dit alles,zal ik rust nemen,want mijn hoofdje schreeuwt stooooooooooooooooooooop!!!!! En mijn lichaam zegt,rusten Bren... Als alles voorbij is,zal ik op mijn gemak alles los proberen te laten,en te leven op de manier waarop het leven voor mij beslist heeft om te leven. Het leven met verdriet,met angst,met schuldgevoelens en vooral het gemis,die zo ondraaglijk is,en elke dag slechter en slechter word. Het verdriet die mij naar het diepe sleurt,mij een totaal ander karakter heeft gegeven, die mij bozer lijkt dan vroeger,die niks meer kan verdragen en vooral niet meer ben wie ik was. En met dit alles moet je ook maar weer eens vrede nemen. En als je dat allemaal kan aanvaarden,ben je begonnen aan een nieuwe fase in je leven. Ik ben nog altijd verdrietig om jullie tweetjes,ik zie jullie nog allebei voor mij, en soms wil ik jullie o zo graag nog eens aanraken. Ik wil niet dat jullie vergeten worden,en ik wil niet dat alles zoals voorheen word. Want dan zijn jullie uit de gedachtes van andere mensen,zijn jullie niet echt voor hen. En dan begrijpen zij ook niet dat het voor ons het einde van ons leven betekent. Dat het voor ons ,ons ganse leven moeilijk zal zijn om door te gaan met dat wat we hebben. En wat wij hebben voor ons niet 'goed genoeg is'. Wat bij ons weg is,nooit meer kan opgevuld worden,en dat wij iets missen wat een ander niet mist. Het kost ons,mama en papa elke dag zeer veel moeite om op te staan,en door te gaan met ons leven. Geen enkele dag gaat voorbij of wij praten over jullie,ver hoe moeilijk wij het hebben te aanvaarden wat er is gebeurd,en waarom nu net met ons? En ook al horen en zien wij in de omgeving net zoveel mensen met net zoveel verdriet als ons maar dan misschien om andere dingen,dan nog kan ons dat niet vooruit helpen,want wij.. Wij missen jullie,en de pijn die het met zich meebracht,was verschrikkelijk;intens en ondraagelijk. Hoe het verder moet,zien wij wel van dag tot dag... Maar wij zijn er voor elkaar,en dat is voorlopig het allesbelangrijkste in ons leven. Dat wij beseffen dat wij er voor elkaar zijn,en wij tweetjes de enige zijn die naar jullie kijken als onze kinderen,als een inmens groot verdriet,hoe klein jullie ook zijn,en waren.. Het zijn jullie die ons leven voor altijd veranderd hebben. Kusje, mama
