Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
08-02-2010
Maandag 8 februari 2010
Hallo mijn lieve kleine meisjes, Ik heb een tijdje niet geschreven,was nogal hectisch op het werk, heb ook heel wat last aan mijn rug,en slaap tegenwoordig in mijn vrije tijd. Ik heb al heel wat emotionele dagen achter de rug,en schrijf dan bewust iets minder. Ook omdat ik niemand wil kwetsen die ons blogje leest,en ook ter bescherming voor mezelf. Ik heb ondertussen al vrede genomen met de mensen die niet kunnen begrijpen welke pijn en emoties dit alles met zich meegebracht heeft, en dat ik ook niet met iedereen nog kan omgaan,waarmee ik voorheen kon mee omgaan. Het hoort nu eenmaal bij deze rouwprocessen. Ik weet dat wij alleen staan om het feit dat niemand nog huilt en of rouwt om jullie. Wij zijn jullie mama en papa,en tot op de dag van vandaag hebben wij het nog zeer moeilijk. Velen willen dat wij een nieuwe pagina omslaan in ons leven,maar dat kunnen wij niet . En dat vinden wij dan ook nog veel te vroeg. Ht jaar 2009 is alweer voorbij,en voor velen is dat al lang vergeten,maar voor ons..??? Voor ons is alles alsof het gisteren is gebeurd,en wij willen dat ook nog even zo houden. Niettemin gaan ook wij verder met ons leven,wij lopen niet rond als mensen die verdoemd zijn om verder te leven,en als wij lachen,dan lachen wij. We steken ons niet weg in ons huisje,kortom wij doen nog zoals wij altijd deden, maar steeds weer op een andere manier,of met andere gedachten. En ik ben er zeker van ,dat niemand ons dat kan kwalijk nemen. Ik wil ook nog geen definitief afscheid van jullie nemen,julli zijn mijn kinderen, alle twee even veel..En de gedachte,dat ik jullie ooit zou kunnen vergeten,lijkt mij heel ver weg. Ik wil pas een nieuwe start maken,als ik weet dat mijn geweten gerust gesteld is, en dat de poging om een babytje in ons gezin te krijgen,gelukt is. Dan pas zal ik alles zijn rust gunnen,en mezelf en papa en broertje Toby ook...
Wel vandaag een positief ietsje.. Mag vandaag voor de eerste keer naar de gynaecoloog,en ben eigenlijk heel nerveus. Moet er om Kwart na vier zijn,en het lijkt wel nog eeuwen te duren. Ik kan niet wachten,wil dat hartje horen kloppen,en hopen dat alles voor even nog oke is. Ik heb al weken schrik dat er iets niet goed zal zijn,niet van hetgeen we altijd mee sukkelen, maar bij het begin misschien al iets niet pluis.. Heb zoveel pijn in rug en buikje,dat ik eigenlijk heel wat bang ben dat er iets is... Ik panikeer nu meer dan de keer ervoor,en misschien is dat wel beter,of slechter, wie zal het zeggen,je hoort ook zoveel van mensen waar het fout loopt, en misschien is dat ook omdat ik er zoveel aandacht aan schenk omdat mensen het mij vertellen dat het ook bij hen mis liep.. Maar toch...er gebeurd veel hoor in de omgeving dat het slecht loopt.. En voor die ene keer nu,zou ik bijna smeken,dat alles nu eens goed zou mogen gaan. Maar is smeken wel voldoende...,? Ik hoop van wel; ik laat jullie straks nog wel eens weten hoe het bij de gynaecologe is gegaan. Tot later meisjes, ik hou van jullie,en ik mis jullie Mijn twee mega kleine engeltjes,waar ik altijd zo verdrietig voor ben, jullie zijn de enige voor mij; xx
