Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
30-01-2010
Zaterdag 30 januari 2010
Hallo mijn kleine lieve kindjes, Ik heb zo een verschrikkelijke avond..nacht achter de rug... Ik had gisteren een ganse dag in de zetel gehangen,geslapen,gerust echt..Geen klop gedaan. MIjn rug bleef maar pijn doen,en tging weer van kwaad naar erger. Tegen de avond kon ik niet meer recht zitten,kreeg scheuten van pijn en was alsof ik weeën kreeg. Echt heel raar die pijn,kon het echt vergelijken met contracties,alhoewel dan weer niet. Ik begon serieus te twijfelen aan mezelf,heb ik nu pijn in mijn rug, of heb ik nu buikpijn,wat heb ik nu eigenlijk?! Toen tante Anja mijn rug masseerde voelde ik dat het echt wel degelijk mijn rug was, en even ging de pijn over,want ze had heel hard gemasseerd dat het bijna verdoofd was van te duwen en te wrijven:-x Even later kwam de pijn gewoon weer terug,ik huilde er bij.. Mijn pijngrens ligt nochtans heel hoog,maar dit kon ik echt wel niet dragen. Ik ben in bedje gekropen om 22uur,en tien minuten later ben ik er weer uitgegaan. Ik kon niet slapen,ik voelde rare dingen,raar gevoel hoor.. Ik kon het beschrijven alsof ik een miskraam deed,alhoewel ik totaal niet weet hoe dat voelt,en waar het pijn doet,maar ik voelde langsonder alsof ik opening maakte. Alsof het er bijna uit zou kwakken. Ik weet...je zal denken dat ik te veel panikeer,maar misschien is dat zo. Ik hield mij niet rustig,ik was helemaal niet kalm;ik kon alleen maar hopen dat ik zo snel mogelijk in slaap viel,iedereen hier thuis sliep al,en ik tsjoolde rond.. Ik lag in de zetel,heb gesmst met Kimmie,alleen zij kon mij helpen om mij te kalmeren. Ik smste ze dat ik mijn kindje niet wou verliezen,dat ik bang was dat ik opening maakte. Ah...Ik weet het op den duur zelf niet meer wat ik aan het denken was,en wat er gebeurde. Ik had nog nooit in mijn leven zoveel pijn gehad,fysiek dan toch,en ik kon het helemaal niet aan ook! Kimmie heeft mij kunnen kalmeren,en ik had zoiets van;als het nu niet gebeurd,dan zal het wel goed zitten,en toen ik kalmer werd,ben ik terug naar bedje gegaan,ik heb nog wat rondgereden in mijn bedje,en ben toen als een blok in slaap gevallen. Wat een nacht..zo denken dat het niet goed zat,ik wekte papa bijna om mij binnen te dragen in de spoedafdeling,zo erg was het. Ik dacht al dat ik deze nacht het kindje van in mijn buik in het toilet ging vinden,of in mijn bed. Ik was zo bang...zo bang dat ik eigenlijk niet rustig werd door mijn eigen toedoen. Maar nu vandaag...Ben ik wakker geworden,weliswaar met pijn,maar dragelijke pijn. Voorlopig toch.. En ik hoop dat het een klein beetje beter zal gaan vandaag,want die pijn is echt wel niet zo leuk. Ik heb liever andere pijn. Maar ik zal pas gerust zijn als ik naar de gynaecologe kan,als zij mij kan zeggen dat het hartje klopt en dat alles voorlopig normaal lijkt. Meer dan dat wens ik voorlopig niet. IK hoop uit de grond van mijn hart dat er nu niks mankeert,en dat ik voor ene keer die overgang kan maken naar een gezonde baby en een volledige zwangerschap. Ik verlang niks liever. Toen ik laatst zwanger was,gingen de weken die op gingen naar de testen veel vlugger. En ik was er wel mee bezig,maar minder als nu,nu loop ik paranoya rond. Bij iedere draai die ik maak in mijn bedje denk ik ;zal het nu goed gaan,zal het dit,zal het dat.. Pft en tis zo lastig,weken aftellen naar iets belangrijks duurt zo lang. Weken tussen leven en dood leven,is zo hard.. Je zou er voor minder voor craschen. En of ik nu gecrascht ben?;tjah het kan,het ligt allesins serieus op mijn schouders wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt,en nu moet ik daar even van recupereren. En dit keer heb ik er ook aan toegegeven. Ik ben thuis,en ga niet werken tot zolang ik me niet goed genoeg voel. Zo,ik ga jullie nu laten,ik ga nu terug een beetje rusten,want de pijn is daar weer...
