Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
15-02-2010
Maandag 15 februari 2010
Hallo lieve meisjes.. Onlangs vertelde mij iemand dat ik misschien beter terug wat meer zou schrijven naar jullie. Dat mijn hartje weer vol zit van verdriet,en ik het nog veel te weinig schrijf als ik met iets zit. En dat is waar ook...Ik heb lang kunnen schrijven wat er op mijn lever ligt,lang heb ik mijn emoties de vrije loop gegeven als ik aan het schrijven was,maar nu ...nu kropt het ergens in mij. Ik heb heel wat te verduren gehad de laatste weken en dagen. Niet alleen op vlak van verdriet en pijn rondom jullie,maar ook op het werk. Ik voel me niet alleen lichamelijk uitgeput,maar ook emotioneel. Ik weet niet waar ik kan beginnen,en waar het zal eindigen,maar zal proberen nu mijn gedachten neer te schrjven en hopen dat ik eens goed kan uithuilen bij jullie,en morgen weer verder kan. Vorige week maandag gingen we naar de gynaecoloog,alles ging goed tot hier toe met de baby. Veel meer dan dat kunnen ze ons daar ook niet zeggen,wij kunnen er alleen maar het beste op hopen. Ik werd direct van de gynaecologe doorverwezen naar dokter Linden van het stedelijk ziekenhuis, omdat mijn heupen en bekken zoveel pijn doen en het haast ondraaglijk is om zo te gaan werken, thuis te zitten,te strijken,te kuisen enzoverder..Niks lukt nog op een goede en gezonde manier. Op het werk heb ik enkel en alleen nog personeel die van langs alle kanten werd overgeplaatst gedegradeerd geweest is,en bij mij terecht zijn gekomen,omdat ze er ergens anders geen plaats voor hebben. Conclusie,dat het voor spanningen zorgt in ons team. Ik zou heel graag mijn regiomanager spreken over ons team,en ook omdat er zich wel probelemen voordoen in ons team,maar heb de indruk dat zij mij wat aan mijn lot overlaat. Ze komt niet,en als ze mailt,dan is het telkens heel kort en bondig,en daar voel ik mij dan niet zo goed bij. Ik kamp de laatste tijd nogal wat met mijn verdriet om jullie,de gedachte dat ik jullie nog altijd kwijt ben ,en voor eeuwig jullie beeld voor ogen zie,maakt mij gek. Ik kan ook niks meer verwerken,elke druppel is teveel voor mijn emmertje. Ik ben mezelf niet meer,heb ook geen krachten meer... Wil gewoon wat rust in mijn hoofdje.. En dat vind ik niet,vind ik nergens...En zal ik het ooit vinden? Het enige wat ik kan zeggen is;het heeft mijn leven kapot gemaakt! Het heeft een enorme last op ons gezin gelegd,het heeft ons leven een andere kijk gegeven, en de vraag is,hoe gaan we er mee verder,en gaan wij hier wel goed mee om? Ik huil meer dan ik goedgezind ben de laatste dagen. Ik krijg zo ook telkens van die dompers op mijn hoofd,die ik helemaal niet meer kan verwerken, zoals;zaterdag ben ik in pauze,klopt iemand op de deur,ah het zijn de ouders van mijn ex, waar ik nog zeer goed contact mee heb,en die innig meeleven met mijn verdriet. Ze wilden mij komen waarschuwen dat de mensen die in het filiaal Izegem staan ,waaronder mijn vriendin en ex collega,dat zij tijdens het werken over mij aan het praten waren, dat Brenda het goed op heeft,dat zij telkens zwanger is,geen klop doet,en altijd maar ziek is. Bijna altijd thuis is,en dat ik mijn funvtie als gerante,en mijn job zal kwijt geraken. Ik stond te beven op mijn benen toen ik het hoorde,ik werd helemaal rood,en kon wel wenen. Ik?Ik die telkens na een bevalling terug aan het werk ga,die na het verlies van jouw Zoë na 15 dagen terug aan de slag ging,terwijl ik recht had op mijn bevallingsverlof, ik die telkens ik ziek ben,toch ga werken,die zo veel heb meegemaakt, is dat mijn stank voor dank? En willen zij na dit alles ook nog eens mijn verdriet er bij nemen,waar ik verdorie elke dag mee kamp?Waar ik niet kan mee leven? En dat ze dan nog mijn job zullen afnemen,is dat dan waar? Ik had meteen zin om de sleutels van de winkel daar te gooien en te stoppen,ik zou geen minuut energie meer in die winkel steken als ik dan toch buiten word gegooid. Ik heb ze opgeteld,en ik werk al zeven jaar daar,en ik heb in die eerste zes jaar geen enkele ziektedag genomen,niks noppes nada! Ik heb dat ook op papier staan,ik heb in 2009 19 dagen ziekte genomen, waaronder 15 voor jou Zoë en 4 voor u ,Amy...Is dat wat het is,gan ze dat zo vuil spelen? Ik heb zelfs de week van de testen niet eens een briefje binnen gegooid,ik heb zelfs recup opgenomen. Ah...Mijn wereld stortte in.. Heb dan ook direct gebeld naar Izegem,om te vragen of dat waar is.. Natuurlijk wist niemand van iets,en bleek het allemaal niet waar te zijn. Toch vraag ik me af,waarom de mensen het mij dan komen vertellen,en er moet toch iets gezegd zijn geweest? Het kan niet zomaar in hun gedachten zijn geschoten dat ze mij eens dat wilden vertellen, mij nog meer verdriet aan doen,mij nog meer in de put steken,er moet iets zijn geweest. Lig er trouwens inmens over wakker,kan er niet aan doen,maar het houd me bezig. Ook het feit dat mijn regiomanager niet komt naar de winkel,en mij zowat negeert zijn allemaal redens die mij doen denken dat het echt waar zal zijn. En als ik dan moet kiezen tussen een zwangerschap en mijn werk,tja dan is zwanger zijn het allerbelangrijkste in mijn leven,en vooral na alles wat er is gebeurd. Niks en niemand kan mij daarin tegen houden,want het is niet dat het mijn werk ooit heeft beïnvloed,het heeft mij natuurlijk lastige dagen gegeven,en ik heb heel veelgeweend in de winkel en dat mocht van de regiomanager en ze begreep altijd ten volste toen ze zag dat het soms niet ging, maar ze zei altijd dat ik een sterke persoon was,dat ik het goed deed,en dat ze blij was dat het altijd maar beter en beter met mij ging,dat de winkel er niet onder geleden heeft,dat hij altjd prachtig is en dat het een plezier binnen komen is in mijn winkel,wat is er dan waarheid? Wat is er dan toch,dat ze opeens mij zo zullen behandelen? Ik verdien natuurlijk niet levenslang respect omdat ik wat heb tegengekomen,en ze hoeven mij ook niet voor te trekken,maar het moet toch wel juist worden gedaan he? In ieder geval,heb ik dan maar een rotweek achter de rug.. Gesproken met papa over de mogelijke problemen die er aan ziten te komen,en wat mijn opties zijn. Hij zegt,dat als het zo zit,het tijd word dat ik verander van werk.. Maar ik doe mijn werk graag,en heb graag mijn collega's,zou ze ondanks alle miserie zelfs echt missen. Ik kan nu even niet werken zoals gewoonlijk omdat ik bekkeninstabiliteti heb,en omdat ik moet overgeven, maar ik kan wel weer worden zoals voorheen. en de dag dat ik niet meer zwanger ben,zal ik het ook niet meer worden,mijn lichaam is moe.. Ik wil rust,en ik wil dat gepieker en al dat verdriet niet meer meemaken,ik stop er echt mee. Dat is honderd procent beloofd. Maar nu ben ik wel zwanger,moet ik afwachten,en zal ik ook doen;en dan zien we wel, als het niet goed is,stop ik,is het goed,dan verwacht ik mijn kindje in september, en dan is het de laatste keer,i promise Donderdagavond was ook zo een lastige avond,papa zat er ook helemaal door,wij hebben dan ook helemaal geen chance in ons leven,papa zijn nieuwe moto is gevallen vorige week dinsdag. Was een mooie winterdag,was helemaal niet gladdig en hij wou zijn moto eens doen rijden, helaas waren zijn banden nog niet opgewarmd,en heeft hij zijn achterste gesmeten en is die nu kapot. Er is nu1000 euro schade aan de moto. De dag erop start zijn auto niet meer van papa. Wilt hij dan naar oma's komen met de auto is er dan nog omleiding.. En zo ja..was papa ook weer kwaad. Alles steekt hem tegen en niks isnog positief. De salon die we hebben gekocht vorig jaar in augustus,moeten we nu nog steeds op wachten. Facturen die nu nog binnen komen van Leuven,van de testen en de onderzoeken voor jou kleine Zoë. Ah het stopt gewoon niet,en waar moet je het op den duur nog van halen om verder te doen met je leven. Het is zoals papa het zegt,er moet een klein iets positiefs in ons leven gebeuren,geen tegenslagen meer.. Gewoon iets goeds,iets gelukkigs... Zaterdagavond kom ik dan thuis na een lange emotionele dag,en wel een slechte dag met al dat gedoe van ontslag op het werk..En ...Er brandde kaarslicht.. Stond gourmet op de tafel..Lag muziek op...Van die muziek voor liefhebbende mensen,van die diepzinnige muziek waar je van moet huilen,waar je bij nadenkt.. Waar je even bij het leven blijft stil staan... En het zat er helemaal op..Broertje Toby zat op mijn schootje,ik gaf hem een kusje, en de traantjes rolden over mijn wangen.. Ik kon niet meer...Ik was het beu van vechten,wou rust in mijn gedachten,wil nergens meer naartoe, wil enkel en alleen thuis zijn waar niemand mij kwetst en iedereen mij begrijpt. Want hier is alleen papa,alleen papa die hetzelfde verdriet als mij meedraagt.. En alleen hij kan weten hoe ik en hoe hij zichzelf aan voelt. En dat gaat gewoon heel moeilijk. En waar zal het stoppen.,,?Gaat het verdriet dan ooit eens over? En vind ik de weg terug om gelukkig te zijn.?
