Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
30-01-2010
De buitenwereld wordt gecreëerd door wat in ons allen schuilt Mijn buitenwereld word gecreëerd door wat er in mijzelf schuilt. Verander wat binnen is,en je veranderd wat buiten is. Een negatieve gedachte,emotie of handeling creëert een negatief effect.
DE ZON SLEUTELWOORD=LEVEN
de tarot kaarten gelegd voor Brenda
ALGEMENE SITUATIE
Rijkelijke gevoelens zijn een genade, maar ze kunnen iemand ook heel goed 'afmaken' - met 'af' in de dubbele betekenis van uitgeput en rijp. Af en toe vinden we misschien wel dat we te veel gevoelens hebben en deze de wortel zijn, zo niet van alle kwaad, dan toch van verschillende teleurstellingen.
VERLANGENS De wet komt aan de orde, men heeft er in deze tijd mee te maken. Ook zijn er overmatige spanningen. Helaas zal men ook een onplezierige les leren, maar dat is nu eenmaal nodig omdat men ander op de oude voet doorblijft gaan. Men zal geoogste hebben wat men zaait
INVLOEDEN VERLEDEN U ervaart en bereikt veranderingen op vele niveaus. Snelheid is nu geen hekserij meer, maar staat of valt met een verhoogd energieverbruik, die vele dingen gemakkelijker en veel meer mogelijk maakt dan het gangbare denken veronderstelt. Er gebeurt niets zolang je alles vasthoudt
ACHTERGROND
Omgekeerd blijft elke zege niet meer dan een halve zege, zolang we er ons recht op persoonlijke totaliteit voor opofferen. De kaart symboliseert tevens valse trots. Te veel trots in wat geleerd is waardoor men niet ziet wat nog geleerd moet worden.
HUIDIGE POSITIE
Menselijke koude, nood en kwel zijn voor een deel 'zelf bereid'. Bepaalde kanten aan uzelf en/of anderen moet u nu accepteren, indien u een ellendige situatie wilt voorkomen of veranderen. Ook 'zwakte' heeft haar waarde. Houd wel rekening met verschillende ontwikkelingstempo's. Vergelijk geen appelen met peren!
INVLOEDEN OMGEVING
Mogelijk zijn er wat vooroordelen en kortzichtigheid, Er wordt niet verder dan zichzelf gekeken. Ook weegt men niet de zaken tegen elkaar af en bekijkt alles slechts vanuit één perspectief. We reageren op een gedrag patroon en het lukt maar niet oude gedragspatronen en angsten van zich af te werpen. Probeer deze innerlijke fixaties op te lossen.
HOOP EN VREES
De negatieve aspecten van de voornoemde kwaliteiten komen aan het licht. De kaart symboliseert het onvoorziene. misschien was men niet goed voorbereid en was het geheugen te versnippert om bepaalde zaken met elkaar te verbinden.
UITKOMST
Zelfs één Pentakel of één Schijf bezit al de spreekwoordelijke 'twee zijden van dezelfde medaille'. Elk stuk materie - alle 'stof', elke zakelijke kwestie - is zodoende dubbelzinnig! 'Er is een universum ook in het innerlijk.' Het komt er nu op aan dat u deze materiële tegenspraken ter hand neemt en de spanning ertussen,
de potentiële energie, die u zoals ieder mens en elke stand van zaken eigen is, onderkent en nuttig gebruikt. De menselijke natuur is een dubbele natuur. U bent een 'bewoner van twee werelden'. Ook het dierlijke en wilde in de mens bezit wederom een dubbel karakter, dat zich onder andere in 'donkere aandriften' en anderzijds in een 'wild denken', in spoken en geesten uit. Benut deze kaart als een kans om tot een nieuw begrip van het belang en de betekenis van uw bestaan te komen. 'Like a rolling stone': breng de steen aan het 'rollen', ontdek opnieuw wat de aarde u te bieden heeft en wat u haar kunt geven.
Hallo mijn kleine lieve kindjes, Ik heb zo een verschrikkelijke avond..nacht achter de rug... Ik had gisteren een ganse dag in de zetel gehangen,geslapen,gerust echt..Geen klop gedaan. MIjn rug bleef maar pijn doen,en tging weer van kwaad naar erger. Tegen de avond kon ik niet meer recht zitten,kreeg scheuten van pijn en was alsof ik weeën kreeg. Echt heel raar die pijn,kon het echt vergelijken met contracties,alhoewel dan weer niet. Ik begon serieus te twijfelen aan mezelf,heb ik nu pijn in mijn rug, of heb ik nu buikpijn,wat heb ik nu eigenlijk?! Toen tante Anja mijn rug masseerde voelde ik dat het echt wel degelijk mijn rug was, en even ging de pijn over,want ze had heel hard gemasseerd dat het bijna verdoofd was van te duwen en te wrijven Even later kwam de pijn gewoon weer terug,ik huilde er bij.. Mijn pijngrens ligt nochtans heel hoog,maar dit kon ik echt wel niet dragen. Ik ben in bedje gekropen om 22uur,en tien minuten later ben ik er weer uitgegaan. Ik kon niet slapen,ik voelde rare dingen,raar gevoel hoor.. Ik kon het beschrijven alsof ik een miskraam deed,alhoewel ik totaal niet weet hoe dat voelt,en waar het pijn doet,maar ik voelde langsonder alsof ik opening maakte. Alsof het er bijna uit zou kwakken. Ik weet...je zal denken dat ik te veel panikeer,maar misschien is dat zo. Ik hield mij niet rustig,ik was helemaal niet kalm;ik kon alleen maar hopen dat ik zo snel mogelijk in slaap viel,iedereen hier thuis sliep al,en ik tsjoolde rond.. Ik lag in de zetel,heb gesmst met Kimmie,alleen zij kon mij helpen om mij te kalmeren. Ik smste ze dat ik mijn kindje niet wou verliezen,dat ik bang was dat ik opening maakte. Ah...Ik weet het op den duur zelf niet meer wat ik aan het denken was,en wat er gebeurde. Ik had nog nooit in mijn leven zoveel pijn gehad,fysiek dan toch,en ik kon het helemaal niet aan ook! Kimmie heeft mij kunnen kalmeren,en ik had zoiets van;als het nu niet gebeurd,dan zal het wel goed zitten,en toen ik kalmer werd,ben ik terug naar bedje gegaan,ik heb nog wat rondgereden in mijn bedje,en ben toen als een blok in slaap gevallen. Wat een nacht..zo denken dat het niet goed zat,ik wekte papa bijna om mij binnen te dragen in de spoedafdeling,zo erg was het. Ik dacht al dat ik deze nacht het kindje van in mijn buik in het toilet ging vinden,of in mijn bed. Ik was zo bang...zo bang dat ik eigenlijk niet rustig werd door mijn eigen toedoen. Maar nu vandaag...Ben ik wakker geworden,weliswaar met pijn,maar dragelijke pijn. Voorlopig toch.. En ik hoop dat het een klein beetje beter zal gaan vandaag,want die pijn is echt wel niet zo leuk. Ik heb liever andere pijn. Maar ik zal pas gerust zijn als ik naar de gynaecologe kan,als zij mij kan zeggen dat het hartje klopt en dat alles voorlopig normaal lijkt. Meer dan dat wens ik voorlopig niet. IK hoop uit de grond van mijn hart dat er nu niks mankeert,en dat ik voor ene keer die overgang kan maken naar een gezonde baby en een volledige zwangerschap. Ik verlang niks liever. Toen ik laatst zwanger was,gingen de weken die op gingen naar de testen veel vlugger. En ik was er wel mee bezig,maar minder als nu,nu loop ik paranoya rond. Bij iedere draai die ik maak in mijn bedje denk ik ;zal het nu goed gaan,zal het dit,zal het dat.. Pft en tis zo lastig,weken aftellen naar iets belangrijks duurt zo lang. Weken tussen leven en dood leven,is zo hard.. Je zou er voor minder voor craschen. En of ik nu gecrascht ben?;tjah het kan,het ligt allesins serieus op mijn schouders wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt,en nu moet ik daar even van recupereren. En dit keer heb ik er ook aan toegegeven. Ik ben thuis,en ga niet werken tot zolang ik me niet goed genoeg voel. Zo,ik ga jullie nu laten,ik ga nu terug een beetje rusten,want de pijn is daar weer...
Hallo lieve kindjes, Mama heeft naar de dokter mogen gaan gisteren,ik kon niet meer van de pijn in mijn rug. Het straalde door naar mijn buik,en ik werd ongerust. Blijkbaar is mijn lichaam overbelast,en kan ik enkel rusten. Recht zitten,en wandelen is al moeilijk geworden,en zelfs liggen is geen optie om geen pijn te hebben. De vele zwangerschappen,het verdriet en verlies,het veel moeten werken,minder slaap en rusteloze dagen spelen mij parten dus. Ik ben normaal gezien thuis tot einde zwangerschap,maar ik kan mijn collega's dat niet aan doen. Mijn winkel blijft dan achter,Kimmie blijft achter..neen,maandag ga ik terug werken. Anders als de testen dan negatief uitdraaien heb ik al die tijd voor niks thuis gezeten. Het babytje in mijn buikje zal er niet onder lijden als ik werk. En als ik voel dat het echt niet meer gaat zoals nu,dan zal ik wel thuis blijven voor een paar dagen. Ik kan ook weinig doen via het werk,want ik heb mijn bazen nog niet verteld dat ik zwanger ben, ik durf het deze keer niet meer te zeggen,ik heb schrik dat ze anders zullen boos zijn, alhoewel ik weet dat mijn bazinneke een hele lieve en begripvolle,maar toch... Ik loop er niet meer mee te koop hoor.
Ik heb gisteren nog een domper gekregen. Toen ik van de dokter kwam kreeg ik telefoon van papa... Wij hebben onlangs buisjes in Toby zijn oortjes laten plaatsen omdat zijn gehoor heel slecht was. Nu is dat probleem opgelost,en hebben wij testen moeten laten doen om die logopedie voor zijn spraakgebrek in gang te steken. Voor die testen moest Toby een EQ behalen van 86... Het probleem is nu echter dat Toby dat niet haalt,en dus zwak begaafd is.. Het is heel moeilijk voor ons als ouders om dat te aanvaarden,en wij staan ook machteloos tegen dat... Het probleem ligt er ook dat zelfs het ziekenhuis weet en zelf zegt dat het onbetaalbaar is om Toby te kunnen helepen. Had zijn EQ hoger dan 85 gelegen,al was het maar eentje,dan kwam de ziekenbond er in tussen en betaalden wij voor de logopedie en motorische behandeling zo een 250 euro per maand. Nu ligt dat EQ lager en komt de ziekenbond er niet intussen en schommelt het bedrag vanaf 400 euro per maand.. Voor ons is dat niet te doen,wij hebben ook een leven,een huis,auto's... Ik weet het allemaal niet meer,wat is dat toch met onze kindjes. Het is niet leuk alles hier neer te schrijven,want ik vind het niet leuk als mensen nu over mijn zoontje en jullie broertje gaan praten,maar toch..ik moet het aan iemand kwijt. Ik zal Toby in de eerste plaats moeten verplaatsen van school.. En dan zien we wel zeker? Ik heb in ieder geval heel de avond gehuild.. Alles loopt mis
Hey kindjes, Mama heeft een tukske gedaan wi deze namiddag broertje was gaan spelen naar een indoorspeelplein van neefje Baptiste zijn verjaardag, en terwijl heb ik een dutje gedaan. Ik kon eigenlijk niet meer recht van de pijn in mijn onderrug die maar blijft geduren. Heb heel eventjes overwogen om naar de dokter te gaan,maar is eigenlijk nutteloze moeite. Hij kan niks zien,en niks doen..Want mamie mag geen medicijnen nemen. Dus ga ik nu nog een weekje lopen sukkelen,en ga dan aan de gyneacologe wel vragen hoe het zit.Blijkt dat mijn bekken aan het uitzetten is,wat ik sterk betwijfel,want alles is nog gevormd door de laatste zwangerschappen. Kan ook een ontsteking zijn,maar weet het niet.. Ik heb ook weer last van overgeven,moet s'morgens weer een halfuurke vroeger opstaan, of ik geraak er niet om mijn haartjes te wassen,het duurt een halfuur vooraleer ik kan beginnen met wat ik moet beginnen,lig nog eerst efkes voor de wc.. En herpak u dan maar eens.. Ik heb eigenlijk nu geen energie meer om te gaan werken,maar tot de testen er zijn moet ik nog even doorgaan. Nog welgeteld vijf weken,en ik weet alweer of ik mijn kindje mag houden. Lig er alweer wakker van hoor! Heb deze voormiddag in de winkel geweest van babyspulletjes,en guess what;!;;; ik was echt teleurgesteld dat ik niet eens er bij stil kon staan welke kleuren ik zou nemen voor babyspulletjes,dat ik niet eens mag meedoen met al die dingen. Ik zou zoooooooooooooo graag spulletjes kleertjes kopen,en ik mag nog niet. Gisteren de tarotkaarten gelegd voor mezelf,kweetet... Hmmm,misschien geloven jullie daar niet in kindjes,maar ikke wel.. Het zou een vruchtbaar jaar worden voor mij,maar er zal een wedergeboorte plaats vinden, djeez wat kan ik daar nu van denken,er zal iemand gaan,en iemand komen,wie of wat en waar kunnen ze niet zeggen.. Denk er al een ganse dag aan,misschien tante Wendy bevallen,en ik weer slecht niews?? Hopelijk niet he,zal ze straks nog eens opnieuw gaan leggen. Wie weet..Beter nieuws Heb ook nen droom gehad..Zou in mijn droom toch goed nieuws moeten zijn... We zullen zien he kindjes,ik denk... Dak jullie altijd verschrikkelijk veel ga missen,ik zei deze week nog tegen papa, dat het verschrikkelijk lang duurt die periode van huilen,en pijn,en onmacht, het gaat eigenlijk nooit over,enkel in vlaaien,enkel op het werk nu en dan als ik even weer kan giegelen,en dan nog.. Even later keert het terug..
hallo meisjes. hier ben ik dan terug nog niet zo lang geleden kdoe mijn best hoor. Wat een dag vandaag kben vermoeid net zoals je mama... ze zat er ook wel door wi. gekon het mooi zien ik ook kwas stil. tleek wel of ik boos was... maar dat is dus niet zo kben gewoon vermoeid. kzal vroeg in me bedje kruipen kzit er al ik maar dan nog met de laptop in me handen tegen dat 8.30 is liggek te slapen... tzal nodig zijn mijn voeten doen pijn en verschrikkelijke hoofdpijn tzal wel over gaan duimen jullie nog altijd mee samen met ons dat alles in orde komt met babytje van jullie mama? ik denk het wel ik ben het zeker!!! kon dit nu maar lukken!!!!!!!!!!!!!!!! het zou een van de dromen zijn die toch uitkomen... kzal jullie laten kzal mijn oogjes gaan toedoen en wat proberen te slapen khoop dak ne keer goed zal slapen pffft dedaaah lieverdjes. xxxxxxx
Iedereen is op zoek naar dat iets... Dat iets dat je zo compleet maakt.. Je vind het op de vreemdste plaatsen,en op de raarste manieren, plaatsen waarvan je nooit dacht,dat het kon. Sommigen vinden het in de gezichtjes van hun kindjes, sommige in hun geliefde hun ogen.. Wie kan er nu ontkennen dat het vreugde brengt wanneer je dat speciale 'iets'vind.? Sommigen vinden het in het delen van de ochtend, sommige in hun solidaire leven Je vind het in de woorden van anderen een simpele zin kan je aan het lachen brengen.. Je vind het in het diepste van een vriendschap, die band die je hebt voor het leven En wanneer je weet hoeveel dat betekend dan heb je dat speciale ding gevonden. Hoe onmogelijk het kan lijken, je moet vechten voor iedere droom want wie weet wat je hebt laten gaan, wat je verloren bent?! Het kan van je leven zo een puinhoop maken
voor mij... Voor mij is dat iets dat ik mag ontwaken door jullie gehuil.. Naar de zonsopgang kijken met jullie in mijn armen te wetenn dat ik jullie kan horen huilen,jullie voelen, op elke tijd en elke plaats Het zijn de kleine dingen die ik mij herinner, dat zijn de dingen die jullie voor goed van mij zullen maken, want jullie zijn mijn speciale meisjes,mijn dochtertjes,mijn kindjes en jullie zijn de plaats waar mijn leven begon, en jullie zullen er zijn waar het voor mij eindigt dat is de vreugde die jullie mij brengen
hallo meisjes, Ik weet het is al een hele tijd geleden dat ik hier nog kwam... Maar had het ontzettend druk op het werk samen met je mama... maar ik zag het soms niet zitten om op de pc in de cafe te zitten waar alle mensen dan naar je kijken wat ik aan het doen ben pffff. die nieuwsgierige mensen e maar Woensdag geleden was het mijn verjaardag en heb een laptop gekocht allez van mama cadeau gekregen sjiek e hehe en nu kan ik in alle rust in me bedje een beetje schrijven naar jullie... Jullie mama is terug zwanger. Ik hoop echt echt echt dat het nu wel in orde komt. En jullie hopen dat natuurlijk ook. kzou zo graag eens naar je mama gaan kijken met een babytje in haar armen die toch gezond en kan leven. dar ik het kan vastnemen en zeggen tegen je mama van proficiat met je zoontje of dochtertje... Tzou echt een droom zijn e niet alleen voor je mama maar ook natuurlijk voor mij............. Veel vriendinnen pff die heb ik toch niet ik heb er wel maar er is maar een waar je op kan rekenen alles kan aan vertellen. en toch ook veel steun van krijgt en dat is jullie mama.. wij vullen elkaar aan hoe zot het ook klinkt wij hebben veel plezier samen maar ook soms verdriet vooral als het om jullie gaat. Kwil zo graag jullie mama helpen maar ik kan dat niet. ik kan natuurlijk samen met jullie en mijn mamie en zusjes bidden en hopen dat alles nu wel in orde komt voor je mama... het zou zo leuk zijn e. Babyspulletjes kopen samen met je mama. En ze moet van mij rusten ze kan niet anders Kverlang naar het moment dat ze mij kan zeggen het komt goed en dan kan het mij niet schelen ze mag nie meer werken van mij. ze moet veel rusten dan. Maar ik kan er wel altijd op rekenen als ik haar nodig heb. jammer daj ze niet kan leren kennen tis echt een zotte een lieve een begripvolle al wat je maar kan opnoemen in positieve zin... ze is soms ook wel een beetje vrijgevig op gebied van werk dan e als collega's dagen vragen en al ze geeft dat ook altijd e jah maar dat is bren nu eenmaal e en de collega's op het werk e pfft soms e haha beetje stront e sorry Vandaag wast wel vermoeiend wi die inventaris pfft maar we zijn al zover e nooit gedacht nu alleen te hopen dat alles in orde is en geen herinventaris toen gaak kapot gaan e tis nu al zo lastig. je mama heeft mij geholpen met zo een mooie job en kben haar zo dankbaar om haar assistente te mogen zijn!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ik meen het echt!!!!!!!!! maar soms zou ik daar graag die sleutels gooien en zeggen pft gasten doet allemaal zelf e ajt beter kan ofzo maarja.. ik wil da niet e want mijn job is mijn toekomst en ook wel iets waar ik voor leef. kben soms liever op mijn werk dan thuis. hoe raar het ook kan klinken nuja kzal jullie nu laten want kga slapen zi morgen terug vroeg dag
Ik ben jullie komen bezoeken op het kerkhof.. Op weg naar daar had ik het al verschrikkelijk moeilijk,en eens ik daar was was de realiteit nog harder dan ik verwacht had.. Ik liep moederziel alleen in de bijtende kou naar jullie strooiweide op.. Het was er koud en kil..en eenzaam en triestig Ik keek eerst naar alle kindjes die er begraven lagen,las al de briefjes die hun mama en papa hen geschreven had,en was toen triestig omdat ik geen briefje had meegebracht,maar al zou je dit niet vaak kunnen zeggen,mama heeft geen inspratie om wat te schrijven,ik kan in een opwelling van verdriet of in een laai van enthousiasme heel wat neerpennen,maar daar blokkeer ik.. Ik heb jullie 2 beertjes op jullie plaatsje neergelegd,het beertje die er voorheen lag voor jou ,Zoë was weg..ik weet niet waarheen,ik kan niet zeggen waarom.. maar het lag er niet meer.. Ik heb op mijn knieën voor jullie as gezeten,of toch tenminste waar ik vermoed dat het uitgestrooid lag,en ik heb er in de steentjes 2 putjes gegraven met mijn handen en jullie beertjes er diep in gestopt,zodat ze niet konden wegwaaien. Ik heb gehuild,gesnikt...wat is het toch hard te weten dat jullie lichaampje daar ligt. Dat ik niet eerder en meer ben gekomen,is een schuldgevoel waar mee ik kamp, maar het is daar zo verschrikkelijk eng en kil. Ik zag dat ik niet de enige was die zo een vreselijk verdriet moet meedragen er zijn nog zovele babytjes die nooit het levenslicht hebben gezien.. er zijn zovele mama's en papa's die hun baby niet hebben horen huilen.. Wat vind ik de wereld zo wreed! Ik heb op zijn minst mijnbest gedaan er naartoe te gaan,sinds lange tijd. En ik zal het beslist nog wel eens doen.. En ik ben trots op mezelf dat ik die stap heb gezet,om vandaag naar jullie toe te gaan en te smeken dat jullie een engel zouden zijn hierboven die mij een beetje geluk zouden kunnen geven,dat jullie mama zouden helpen het verdriet te dragen, en jullie in je hartje zouden weten dat mama zielsveel van jullie houd. Ik zal jullie nooit vergeten kusje , mama
... De laatste dagen weer last van emotionele buien.. Blijft maar geduren en ik krijg het niet van mij af. Wetende dat ik zwanger ben maakt het er gewoon niet beter op. Ik beleef alles telkens maar opnieuw,en het gaat van kwaad naar erger. Ik droom en lig wakker,ik denk en ik spreek over niks anders.. En ik word er zo zot van! Ik moet leren twee keer nadenken voor ik aan iets begin, want de gevolgen kunnen zo groots zijn,en ik sta er nooit bij stil. Nu en dan denk ik dat ik heel egoïstisch ben geweest, mijn relatie kan stuk gaan als wij dit nog eens meemaken, ikzelf kan het misschien straks niet meer verwerken als wij dit verdriet nog eens moeten meemaken. Wij zijn niet eens over het verdriet van nu en ik maak er al een nieuwe bij.. Maar ik heb die droom..een babyke..het is een must geworden! Ik verlang er naar..ik droom er elke dag van,dat het in mijn wiegje ligt dat ik het in bad kan stoppen,dat ik er zoveel liefde kan van krijgen. Dat ik s'nachts kan opstaan,en genieten van het flesje samen met hem of haar.. Het moet gewoon zalig zijn.. Ik herinner mij nog vaag wat het was,wat het mij deed toen broertje Toby er kwam.. Hij was zo een lieve schattige baby..Ik zie hem zo graag, maar het kleine babytje is eruit,en mijn klokje tikt verder.. Ik heb nog zo veel jaren om er eentje te krijgen,maar ik wil het graag nu. En jullie zijn de reden die mij de kracht geven om verder te doen. Ik heb jullie gezien,gevoeld en ik kon jullie ruiken, ik heb de smaak te pakken van een klein boeleke,en ik kan die drang niet meer opzij duwen.. Ik kan niet beloven dat als het misgaat,ik het nu zal opgeven, maar..als het nu weer misgaat..dan denk ik ..dat ik zal stoppen. Want wat je diep treft,doet voor altijd pijn.. En ik kan het niet meer. Ik zal denk ik ,genoeg bewezen hebben dat ik ervoor gevochten heb, dat ik het werkelijk wou,en dat mijn verlangens oprecht waren. Het zou dan gwoon niet meer in mijn toekomst liggen om het kleine geluk in mijn gezinnetje te mogen verwelkomen. Broertje Toby wil kost wat kost een broertje,en ik wou dat hij begreep dat wij dat niet zomaar kunnen geven,dat er veel aan vast hangt om hem dat te geven,en graag hoor..heel graag,kon het maar zo simpel zijn.. Elke keer als ik naar jullie foto's kijk,ben ik zo hard getroffen, alsof ik het pas begrijp wat er gebeurd is,alsof ik er helemaal nog niet over ben. Het zijn zo een bange dromen..maar jullie zijn er om mama te helpen om mama doorheen de tijd te helpen,en de bange resultaten afwachten zullen een hel zijn..ik weet waar ik voor sta,en ben er echt bewust van wat ik kan verliezen Ik zoek mij zot achter tekens waardoor het mij kan tonen dat alles goed komt,ik zoek op de computer redenen die zou kunnen aantonen waardoor het kan fout lopen,of goed komen,niks vind je over alles wat ik heb meegemaakt,het is zo zeldzaam dat je er nergens informatie over vind,slechts nu en dan vind je iets,en dan is het totaal anders! Soms word ik paranoya,en denk ik dat de testen niet juist zijn gegaan, of dat er altijd iets zal te zien zijn aan de dna van de babytjes in mijn buik het is zelfs zo danig ver gekomen dat ik denk dat er met Toby ook iets mis is gegaan,maar dat hij er toch is gekomen,omdat de dokter van toen al oud was,en misschien iets over het hoofd zag, en dan denk ik,zie je wel,hij is er toch ook! Paranoya is dat wel he?! En ik besef nochtans heel goed,dat alles wat ik hier en nu schrijf,allemaal dikke bullshit is,Toby is zo gezond als wat,maar waarom jullie niet? Ze zeggen dan tegen mij;Bren,het loopt niet altijd mis wi, maar tspijt hen dan als ze horen dat het al twee keer fataal is geworden. Ik begrijp het gewoon niet.. En ik zal het verzeker nooit echt goe begrijpen Had het nu cmv virus geweest,of een kinderziekte die ik had opgelopen of weet ik veel wat,maar neen,uitgerekend bij mij een moeilijke eenzame diagnose,die niet eens in boekjes staat beschreven, die niet eens op te lossen is,en die in de verste verte bijna nog nooit is voorgekomen,eentje die eigenlijk bijna niet voorkomt in familie gebeurtenissen dan nog.. Wij zijn aanzien als broer en zus,papa en mama.. en als die vent daar van op de tv met zijn dochter in zijn kelder zeven kinderen maakt,of weet ik veel hoeveel,dan nog zijn ze allemaal goed en gezond,en ik die totaal geen familie ben met papa, ja ik moet dat tegen komen,onverklaarbaar hoor! Je zou er voor minder kwaad en teleurgesteld door worden. Ik kan in gans mijn leven nooit meer zeggen dat er een kindje komt, ik kan nooit meer genieten van een mooie zwangerschap,al zei ik altijd al dat zwanger zijn niet leuk was voor mij omdat er teveel kwaaltjes waren waarvan ik erg afzag..ik wil nog elke dag mijn hart en ziel uitkotsen,ik wil nog afzien bij de bevalling,ik wil alles doen, als diegene die mijn lot beslist mij zou geven wat ik wil.. Ik heb niks te willen,en ik kan niks in de plaats ervoor geven, maar zou het echt doen als ik de mogelijkheid had.. En als ik alles kon in mijn leven,dan haalde ik elk van jullie direct terug. Ik hoefde niemand anders dan jullie..jullie zijn voor altijd van mij Ik ben nooit ziek geweest,was nooit depressief,was altijd 'gelukkig' deed alles wat ze mij vroegen,hield van iedereen en alles en zag mijn leven zo rooskleurig in,huisje tuintje kinderen enzoverder.. Niks lijkt ons gegund te zijn,niets gewoon.. Ik hoop maar dat die testen er vlug zijn,is nu nog een 5 tal weken, en ik hoop dat ze vlug voorbij gaan,en liefst zonder al die pijn, nadien 8 dagen tussen leven en dood leven,en dan eindelijk die verlossing van mijn schouders,goed of slecht..het blijft een verlossing ik smeek..een goede test met positieve uitslag, dat is alles waar ik nu op hoop en naar toe leef Kon ik het nu maar weten.. 8februari de eerste echo,als die ook al maar goed verloopt
Ik zal jullie nu moeten laten kindjes,ik heb nog zoveel te doen en over na te denken, als jullie maar niet vergeten dat ik er voor jullie ben elke dag aan jullie denk,en dat de kaarsjes er alle twee branden voor jullie. Ik mis jullie ondanks alle verdriet en pijn zitten jullie in mijn hartje,en vergeef mama dat ze nu even een dipje had xxx
Hallo lieve meisjes van mij.. Hier ben ik dan weer...Hier mag en kan ik tenminste zagen en brullen over het feit dat ik zo bang ben nu... Ik had vandaag een gesprek via de telefoon met mijn regiomanager.. Mijn bazinneke dus.. Ze vroeg hoe het nu met mij ging,en toen ik antwoorde dat het met ups en downs gaat,zei ze dat ze het begrijpt net nu de feestdagen achter de rug zijn.. Ook zei ze dat ik beter nu een beetje rust neem voor mijn lichaam en zo.. Oeps,te laat!Ik ben alweer zwanger! Maar dat heb ik dan maar verzwegen,want ik wil niet dat ze zich nu al zorgen zal maken om mij. Ik denk dat ik het voor haar zal verzwijgen tot de testen voorbij zijn. Ik kan dan bij eventuele negatieve uitslag nog altijd zeggen dat het zo was. Ik heb nu vele uurtjes gewerkt zodat ik heel wat overuurtjes heb en dan kan ik indien nodig twee weekjes verlof ter compensatie opnemen voor maart als de testen er zijn en een eventuele bevalling. Ja hoor,mama moet daar allemaal mee rekening houden,en zodus heb ik gans de maand december alle zondagen open gedaan en ze ook effectief gewerkt,zo kwam ik sneller aan mijn overuren. En kon ik ze met voorbedachte rade opsparen tot ik ze nodig had. Dan moet ik al mijn verlof niet opnemen voor dit. Want broertje Toby heeft ook nog veel vakantie en ik moet ook een beetje aan hem denken he?! Ik voel mij al behoorlijk zwanger,wel veel pijn in mijn rug,kan natuurlijk zijn dat mijn baarmoeder alweer heel wat gegroeid is,of de baby daar ergens rond mijn rug ligt dat ik het zo fel voel. Ik heb ook last van serieus wat krampen,mijn buik doet echt massa's veel pijn. Als ik een ganse dag gewerkt heb voel ik de ganse avond krampen. Vind het nu wat te vroeg om te stoppen met werken,want ik houd nog altijd in mijn achterhoofd dat het kan fout lopen,en dan twee maanden thuis zitten voor niks,zou zonde zijn om mijn collega's en winkel in de steek te laten. Wat ik misschien wel zou doen is,als alles in orde komt een beetje meer rust te nemen,maar dat zien we dan nog wel als het zover is. Nu is het alleen afwachten,en genoegen nemen met de prille zwangerschapskwaaltjes. Ik ben enigzins blij dat ik die kwaaltjes heb,want dat betekend meestal dat het goed zit, of tenminste dat er leven in mij zit Anderzijds zal het daar niet aan liggen Ik heb ook weer van die dromen,deze nacht een goeie droom gehad, ik droomde dat ik telefoon kreeg van de gyneacologe en dat de testen positief waren Goh...je kan niet geloven hoe blij ik zou zijn,voor die ene keer geen teleurstelling.. Wat zou ik' gelukkig 'zijn,wat moet het leuk zijn dat ik dan naar de babywinkel kan gaan en mij helemaal gaan uitleven... Wat verlang ik naar die tijd.. Wie weet...of misschien...misschien moet ik het weer afgeven.. Wat dan?weeral opnieuw beginnen?Moet ik dan weeral die ganse dag en of nacht gaan afzien voor niks?met lege handen thuiskomen? Moet ik dan weer die tegenslag verwerken en de sterren op huilen? Wil dan niemand hierboven mij dat geluk nog gunnen?Wat is dat toch met mijn leven? En ja..met al de vragen reis ik de dagen af..denk ik weer aan niks anders meer.. Zie ik elke bevalling voor mij die ik al heb meegemaakt.. En soms denk ik...Had ik jou maar laten komen Zoë,een klein beetje later en je had misschien overleefd,hoe erg het ook had geweest,ik had je kunnen leren kennen, ik had je horen huilen,en daar..heb ik nog steeds zoveel pijn van. Ik weet dat iedereen zegt dat het beter zo is..Maar beter iets dan niets zeg ik altijd. En ja..later had ik je dan wel moeten afgeven,je zou sterven,maar dan nog.. Ik mis je zo verschrikkelijk kleine meid. Je was zo sterk in mijn buikje,je kende mij al,en ik jouw. Ik kon precies met je praten,alsof je alles aan mij begreep en mij volgde in alles wat ik deed. Ik vergeet mijn leven lang niet wat ik die laatste uren met jou heb doorgemaekt, wat jij mij hebt gegeven in die paar uurtjes voor het afscheid. Ik huil als ik eraan denk,en ik ben blij dat ik nog heel veel huil, dat is een teken kindje,een teken dat ik van je hou,en dat ik je mis. En dat het mij nog steeds heel wat verdriet aan doet. Ik kan niet elke dag nog boeken gan schrijven over wat ik voel,en ik kan ook soms niet meer uitdrukken wat ik denk,maar het is er nog,en heel veel zelfs.. Elke avond kijk ik naar de sterren,en dan zie ik jullie;; Ja Amy,ook aan jou denk ik kindje,ocharme zo klein en teer dat jij was, bijna onmogelijk dat jij een echte baby aan het worden was.. Verdikke toch,waar heb ik dat aan verdiend zeg?! In ieder geval ga ik tegenwoordig door het leven zonder beloftes en zeker met geen kwade gedachten. Ik vloek niet en ik vervloek niet! Zo kan het mij in ieder geval niet meer terug pakken op wat ik zou hebben misdaan. Ook probeer ik een klein beetje meer gelovig te worden,ik bid en ik bid dat is alles wat ik op dit moment kan doen. En ja ik heb voor jullie allebei gebeden,maar het hielp niet,en het wou mij niet helpen ook! Maar deze keer geef ik alles op alles! Ik wil en ik moet deze baby hebben,jongen of meisje maakt niet uit, zolang ik het nu maar niet weer moet verliezen. Want het doet o zo vele pijn,en het blijft maar knagen... De wonde is nog steeds open hoor meisjes.. Dikke kus en knuf je mama
Hallo mijn kleine lieve meisjes, Ik leef nu elke dag met heel veel angst ik herbeleef alles weer opnieuw. Vele mensen zijn niet meer enthousiast over het babytje in mijn buikje, en dat maakt het niet meer zo aangenaam voor ons. Iedereen denkt nu ineens heel wat negatiever dan voorheen,en nochtans is de diagnose nog altijd hetzelfde gebleven als toen Het is niet beter of slechter,het is gewoon een herhalingskans met 1 op de 4.. Dat wil zeggen dat mama en papa wel 75 procent kans hebben dat het deze keer wel kan lukken hé,in ieder geval heb ik goede moed,al verlies ik die natuurlijk wel eens,en denk ik soms ook dat het weer zal mislukken. Maar een derde keer? Ik zeg natuurlijk nooit,nooit! Ik heb goede hoop en positieve krachten,ik duim elke avond in mijn bedje ik durf zelfs bidden naar God toe ,dat hij mij deze keer geen verdriet aan doet. Dat ik de testen door kan staan zoals de vorige keer. Al mogen ze de pijn er deze keer bij weglaten. Ik weet nu wat er komt,ik weet hoeveel pijn het zal doen,en eerlijk gezegd dat zie ik helemaal niet meer zitten,het is het ergste van mijn hele zwangerschap, na de bevalling natuurlijk. Alhoewel een bevalling iets natuurlijks is,iets dat ieder mens moet doen om zijn kindje ter wereld te zetten,ook al verliezen wij het telkens weer..Toch vind ik de testen het ergste naar de pijn toe dan wel. Dat is fysieke pijn,de emotionele pijn is voor niemand te dragen. Nu nog vertellen wij aan mensen dat het voor ons ondraaglijk is,en dat wij niet eens kunnen zeggen dat 2009 een goed jaar was,vrijdagavond was er iemand die zei dat wij al bij al toch het jaar 2009 in ons hart zullen dragen ,maar dat kunnen wij helemaal niet zeggen. 2009 was een rotjaar met veel te veel ups en downs,wij hebben dat jaar afgesloten en wij wilden niet eens dat het voorbij ging. Het jaar dat jullie geboren zijn,lijkt ineens zo ver weg achter ons. Iedereen leeft nu in een ander jaar,iedereen is jullie vergeten,alleen wij en jullie blijven achter met die grootse leegte. Elke dag moet ik jullie missen,zie ik jullie voor mij,hoor ik de gyneacologe nog bellen en zeggen dat het deze keer weer niet goed is met de baby... Alweer die grote teleurstelling meemaken,alweer die hoop die zo snel ineen valt.. Ongelooflijk dat het ons twee keer heeft kunnen treffen. Twee keer in een korte tijd... En nu..wat zal het nu brengen? En hoe gaan wij hier tegenover staan? Ik durf niet eens zeggen dat er in september een kindje komt. Ik durf niet eens kijken naar de babyspulletjes.. Ik heb niet eens een naam vor beide geslachten als het er op aan komt dat het toch weer slacht is.. Ik heb een naam nodig tegen maart...Dat het kindje die er dan zou kunnen zijn ook een naam krijgt zoals jullie... En ik vind geen meer..Mijn rijtje was op na Amy.. Ik kan zelfs niet zoeken naar namen,want stiekem hoop ik dat ik pas een naam nodig heb die ik pas in september hoef te zeggen.. Maar ook dat is iets waar ik niet kan van meespreken.. Alles zal op hoop en zegen zijn.. En ik hoop.. En ik weet..dat jullie hierboven goede engeltjes zijn,en dat jullie mama heel graag gelukkig zouden zien... Want elke dag weer mis ik jullie,en ontbreekt er in mijn hart en ziel twee deeltjes in mijn leven,die mij verschrikkelijk veel pijn hebben aangedaan. Als je dat maar weet dikke kus en knuf,je mama
Na een trotse dag gisteren,viel ik deze morgen bij het opstaan al direct in een donker gat! Ik had zo een bangelijk gevoel,ik dacht bij mezelf,Bren;wat heb je nu weer gedaan,denk jij niet na? Maar even later ben ik dan zo blij dat er weer iets leeft binnen in mij,dat ik al die angsten zou durven opzij duwen,en toch heel even zou willen genieten van het kindje in mijn buikje. Ik durf mij natuurlijk nooit meer uitspreken,maar volgens mij komt dit wel goed. Enigzins zou ik zelfs durven zeggen dat het moet! Ik heb nu al zoveel afgezien,zou mijn lot nu niet voor die ene keer dat babytje willen geven aan ons. Het is van mij,en ik wil het zo graag houden. Toen ik deze morgen naar het werk reed,zette ik mijn radio op,en er speelde een liedje, het deed mij stil staan bij alles wat ik heb meegemaakt,het deed mij bijna huilen, ik kreeg waterige ogen,maar liet mij niet doen,ik wil sterk zijn,sterk blijven,sterk worden. En natuurlijk denkt iedereen dat ik een sterke vrouw ben,maar wat kon ik nog meer doen dan ik gedaan heb. Ik heb op 7 maanden tijd twee kindjes naar het kerkhof laten brengen,ik heb mijn eigen vlees en bloed een plaatsje gegeven op de weide in de groenestraat,ik heb mezelf zie ups en downs krijgen wat kan een mens nog meer doen versterken? Er zijn er natuurlijk heel veel die zich zouden laten hangen,en niets meer zouden terecht brengen van hun leven,maar dat is een keuze die jij zelf in de handen hebt,en ik had ook een keuze; mijn gezin in de steek laten,of vechten tegen het kwade. En ik heb zo hard gevochten,maar wees gerust dat mama nog altijd een zwak hartje heeft, en nog steeds niet dezelde Bren is,als tevoren. Ik heb een duw gekregen die nooit meer zal herstellen,maar wel kan genezen, op een of andere manier zal alles met de tijd slijten. En zullen de wonden helen. Mijn inzet nu is hoger dan de vorige zwangerschap. Ik was heel pessimistich over die zwangerschap,voelde dat het niet juist ging zitten, maar bleef hopen op goed nieuws. Nu daarentegen voelt het beter aan,maar of het daarom goed zal lopen zal een andere vraag zijn. Ik probeer op dit moment te genieten,en hopelijk zijn de kwaaltjes voor na het 'goede' nieuws, zodat ik voor heel even,een paar prachtige weken kan krijgen met mijn babytje. Het is er...en ik hou er nu al van. Ik heb zelfs geen voorkeur meer van geslacht,het maakt mij allemaal niet meer uit, zolang het maar gezond is! Je hoopt als mama altijd stiekem naar een dochtertje,maar nu..neen hoor, geef mij maar dat gezond jongentje,en ik zal er even gelukkig mee zijn als met mijn dochtertjes. Ik ben zo gelukkig terug zwanger te zijn dat ik het van de daken zou willen schreeuwen. Maar ik moet mijn geluk heel wat verbergen om andere mensen niet te willen kwetsen. Ik zal het toch dit weekend aan mijn opa en oma vertellen,want ik denk dat zij graag op de hoogte zouden zijn van wat komen kan .. Ook de testen liggen alweer in onze vooruitzichten,en dat kan niet in het geheim worden gedaan. Bovendien is broertje Toby op de hoogte van de baby in mijn buikje, en hij praat nu en dan al eens zijn mondje voorbij. Weliswaar praat Toby nog heel vel over jou kleine Zoë,hij kent jou het best van allemaal. Hij heeft op school een theelichtje gemaakt in een glaasje,en toen hij vanavond thuis kwam zei hij tegen papa dat het voor bij Zoë'tje was... Je blijft verder leven in dat manneke zijn gedachten,en dat vind ik zo prachtig aan hem. Hij mist zijn zusjes in zijn leven,hij mist iets,die hij helemaal niet kent,enkel van foto, enkel van dingen die wij zeggen over jouw. Maar ik blijf praten over jullie alle twee,zodat hij jullie nooit of te nimmer vergeet. Dat is het enige wat ik voor jullie kan doen
Ik geef wel toe dat de laatste weken nogal raar zijn voorbij gegaan.. Ik begreep niet echt wat ik moest doen,moest denken,ik verloor ergens mijn hoop. Ik had geen zin meer om te schrijven,het hielp mij zo plots niet meer vooruit. Alsof iedereen en alles ons vergeten was........... Maar dat is het niet.. Ik weet dat voor velen de sensatie verloren was in mijn gesprekken,maar het kon niet altijd slecht gaan in mijn schrijven,ik wou het trouwens ook niet meer gaan schrijven.. Het hielp mij gewoon helemaal niet! Ik heb op het werk heel veel steun gehad aan al mijn collega's die mij begrepen en hielpen toen het even niet meer ging. Heb vorige zaterdag nog mijn dipje gehad,en zelfs Kimmie huilde mee... Het verhaal vertellen over jullie komen en gaan treft mij en anderen nog altijd zo diep. Enkel diegene die samen met mij werken kunnen getuigen dat ik nog altijd verdrietig ben. Buitenstaanders denken vaak dat ik alweer mijn weg heb gevonden.. Maar ik kan niet altijd huilen en snikken als ik iemand zie. Trouwens,je komt het gewend om zo te leven... In ieder geval,ik heb echt waar...een serieus klapje gekregen... Ik mis jullie zo verdomd veel!
Hallo Zoë en Amy... Hier ben ik dan weer.. Ondertussen heb ik nieuws voor jullie... Of het goed nieuws is of slecht nieuws,dat kunnen jullie uitmaken voor jullie zelf Iedereen zal er anders op reageren,maar...mama is opnieuw zwanger Ik ben heel erg blij,en tergelijkertijd heel erg bang. Zoals gewoonlijk kan ik maar zeggen dat het met gemengde gevoelens is en dat ik weeral niet mag gaan hechten aan deze zwangerschap,maar dat ik wel zal proberen postief te zijn. De laatste keer was ik helemaal niet positief,had ook nauwelijks naar de echo willen kijken,maar nu..zal ik toch met goeie moed verder doen. Ik ben zoals vorige keer weer direct zwanger en dat is ook niet altijd zo positief. Ik zou heel graag een beetje langer moeten proberen en dat het blijft duren dan nu.. Maar wij hebben niet ervoor gedaan,het kwam spontaan. Alle andere keren was het echt ervoor gaan,dit keer waren we zelfs niet intiem met de eisprong,en toch is het zo! Moet ik nu blij of triest zijn,dat zal het de komende weken wel voor ons uitmaken. Ik ga ervan uit dat wij 1 op de 4 kansen slecht bevallen,en 3 op de 4 dat wij goed 'varen' en van die drie op de vier,kan en zal het nu misschien eens goed zijn. Een nieuw jaar een nieuw begin en hopelijk een wolkje van een baby! Enigzins ben ik weer een beetje opgelucht,ik kan weer mee doen in de babyboom. Het viel behoorlijk zwaar iedereen rond mij zwanger te zien,al die geboorte kaartjes in mijn bus,en ik ..ik kon helemaal niet meer mee doen in die rage.. Niet dat het om een ander gaat dat ik wou zwanger zijn,maar het stak ergens wel in mijn gemoedstoestand. Jullie zijn de eerste die het mogen weten,papa weet het zelfs nog niet.. En ik ben heel benieuwd naar zijn reactie..het zal niet zo positief zijn gezien de situatie maar hij wist natuurlijk wel dat het kon,dat de mogelijkheid er was, en wij wilden allebei wel dat er nog een kinneke kwam,ondanks de negatieve uitslag! Ik vermoed ook dat onze families helemaal niet en niet meer op deze site komen, dus weet ik dat slechts een paar van de bloglezertjes dit nieuws zullen weten en dat ook zij het niet aan familie zouden vertellen. Want zoals ik mij heb voorgenomen zal ik het opa en oma pas vertellen als er goed nieuws uit de bus komt,des te minder het verdriet bij een negatieve test. Anderzijds ga ik het wel vertellen aan tante Anja,omdat ik weet dat zij heel graag en is misschien het juiste woord niet dat heel graag,maar moest het negatief zijn zou zij heel graag bij ons in het moederhuis er bij zijn om het verdriet te helpen dragen. Alweer moet ik over een paar weken naar Brugge om de testen te laten doen en te zien of deze baby van ons lot de kans krijgt om in september geboren te worden. Op hoop van zegen he meisjes?! Ik hoop in ieder geval dat jullie mee hopen voor mama en papa,en dat wij dit niet weer hoeven te verliezen,en afscheid moeten nemen van ons kindje, het zou mij echt een heeeeeeeeeeeel groot plezier doen,en heel wat verdriet besparen. Zal 2010 mij dit gunnen? I hope so
wat jullie betreft..voor eeuwig in mijn hartje, in het hartje van ons allemaal en weet dat als ik niet schrijf..mijn verdriet er nog steeds is,want zoals ik deze morgen al zei..ik heb al elke dag heel hard gehuild om jullie twee en het verdriet blijft er maar zitten,zelfs nog slechter dan een paar weken geleden. Ik zeg het gewoon niet altijd meer..ik kan niet altijd zagen en zeuren over dit
maar toch..Ik mis jullie en zie jullie nog elke dag voor mijn ogen. kusje en knuf ,je mama
Hallo lieve meisjes, Ik heb een weekje lang niet kunnen schrijven,ik ben een beetje ziekjes geweest had s'avonds de kracht en de tijd niet om te schrijven,was zo moe... Heb ook een rotweekje achter de rug.. Heb een ganse week gehuild..mijn emoties kregen weer de bovenhand. Ik weet niet hoe het komt,maar opeens was het daar en ik kreeg het ook niet meer weg. Begrijp nog steeds niet dat jullie er niet meer zijn,en ik denk soms dat ik droom. Ik knijp dan eens in mijn arm,en nog beleef ik die zelfde nachtmerrie. Ik voel ook dat ik emotioneel niet sterk meer sta. Ik hoef niet veel dobber tegen te komen of ik ween al. Ik voel ook dat ik zo sterk niet meer ben,dat ik vroeger tegen heel wat meer kon dan nu. Waarom het mij nu treft weet ik niet,het is nu al zo een tijd geleden van de eerste bevalling,en sinds november van de tweede bevalling.. En nu net na nieuwjaar krijg ik het zwaar?!! Ik begrijp er niets van. Nu en dan denk ik dat ik toch in een depressie zit..en dan weer niet. Het gaat op en af ,maar de laatste dag meer af dan op! Ik hoop in ieder geval dat alles weer een beetje op zijn plooi mag komen en dat ik mij vanaf nu weer een beetje beter kan en mag voelen. Het verdriet heeft misschien in het begin een beetje opzij geschoven geweest omdat ik zo heel snel weer zwanger was en wou zijn.. ik zal jullie straks nog eens schrijven,ik moet nu met broertje naar school
Ik weet niet altijd meer wat ik moet schrijven,en waarschijnlijk is dat omdat mijn verwerkingsproces een klein beetje vordering maakt en aan het herstellen is. Niettemin denk ik nog elke dag aan jullie tweetjes. Vandaag heb ik al jullie spulletjes ingepakt en veilig opgeborgen in een mooie doos op zolder. Ik heb jullie albums en beertjes en dekentjes een kusje gegeven en daarna afscheid genomen. Daar gaat mijn alles..daar is mijn leven.. Ik heb heel wat gehuild toen ik alles wegstak,het doet mij verschrikkelijk veel pijn, en even wou ik ze terug van de zolder halen,maar..ik moet jullie loslaten. Ik heb tegen jullie gepraat daarnet..waarom jullie van mij weg zijn gegaan,waarom jullie niet bij mij konden zijn.. waarom..waarom is de vraag die ik mijzelf altijd zal stellen..Ik heb mij op de grond van mijn kamer neergeploft,heb alles bekeken,jullie foto's,jullie kaartjes, jullie dekentjes dicht tegen mij aangedrukt,even dacht ik jullie te ruiken.. Ik besefte vandaag pas..dat jullie nooit meer zullen terug keren. Het deed zo zeer,ik huilde,de tranen rolden zo vloeiend over mijn wangen, het stopte gewoon niet! Ik voelde mij zo verlaten daarnet,moest ophouden met huilen,kan niet altijd zo in de put blijven zitten.. het verdriet verwerken gaat zo traag..het is zo pijnlijk..het is zo..raar eigenlijk. Ik heb nog nooit zoiets verschrikkelijks moeten meemaken,en ik weet nu zelfs nog steeds niet hoe mijn leven er de komende jaren zal uitzien. Nog steeds kan ik niet zeggen dat alles goed gaat en dat ik gelukkig ben,ondanks al de mensen die mij helpen en steunen,ik kan het nog steeds niet aanvaarden. Ik bewonder ergens mijzelf wel dat ik al een lange weg heb afgelegd en alles heb kunnen schrijven wat op mijn hartje lag. Dat ik heb kunnen rouwen op mij manier,al was en is dat nog steeds heel moeilijk. Jullie zijn nu in een andere wereld en waarschijnlijk zijn jullie voor al de mensen rondom ons wel vergeten,maar voor ons..voor mij waren jullie onze dochtertjes jullie lagen in mijn armen,en ik heb jullie kunnen voelen en aanraken, die gedachte ,die herinnering nemen ze mij nooit meer af. Als ik over jullie praat dan komen de gevoelens en de pijn weer boven, en ik spreek zo graag over jullie,maar dan pas besef ik ,dat ik nog steeds de pijn meedraag die ik heb,de pijn die mijn leven serieus heeft veranderd. De pijn die mijn leven kapot heeft gemaakt. Of ik ooit nog zal gelukkig zijn is een vraag die ik mijzelf elke dag stel. En misschien net daarom ben ik niet gelukkig,omdat ik te veel stil sta bij het verleden, te veel nadenk over mijn toekomst,te veel afgezien heb van jullie heengaan. En dan is het ook nog een feit dat helemaal niemand kan begrijpen wat wij voelen wat ik voel als mama,dat de kamer nog steeds leeg is,en ik niet eens verder doe voor een andere baby.. Ik ben zo bang dat ik alles opnieuw zal meemaken,dat ik het niet meer zal overleven, maar naast de schrik en de pijn,verlang ik zo intens naar dat warme goedruikende babytje die in mijn armen zou kunnen liggen,en die mij mijn verdriet kan stelpen, en mijn geluk kan bevorderen. Maar wat als het weer gebeurd?Wie zal er dan zijn om ons te helpen? Ik besef ook dat niemand na het verlies van Amy er aan dacht dat wij nog zo in de put zaten,iedereen bekijkt jou als een vruchtje,maar dat was je niet ... jullie waren mijn kindjes,mijn babytjes ik mis jullie
Hallo lieve Zoë en Amy, Ik ben er eindelijk nog eens geraakt. Gelukkig nieuwjaar kindjes van mij... Wij hebben oudejaar in familiekring doorgebracht en het was eigenlijk redelijk kalm. Papa had echt geen zin om naar het nieuwe jaar over te gaan, omdat dit jaar is niet meer het jaar is van jullie geboorte. Over zes maanden is het alweer de verjaardag van jouw Zoë ! Zo vlug gaat de tijd wel. Ik heb niet zo veel aan oudejaarsavond gehad,ik had pijn in mijn maag, en kon niets eten,toch bijna niets. Ook het humeur van papa was alles behalve!! Ik heb het er dan maar bijgenomen,en ondanks alles die avond er het beste van gemaakt. Ik had er ook helemaal geen zin in hoor,maar we konden niet anders. Ik die normaal elk jaar weer uitkeek naar dat feest! Was nu helemaal niet meer hetzelfde als voorheen. Toch wil ik jullie zeggen dat ik gans de avond aan jullie gedacht heb, en dat ik wou dat de tijd even stil kon blijven staan bij '2009' maar alles gaat zo vlug voorbij,en je hebt geen tijd om te blijven trappelen. Ik heb geen nieuwjaarsbeloftes gemaakt,want zoals ik voordien al zei; ik kom ze toch niet na! Wel hoop ik dat dit jaar mij meer vreugde dan verdriet zal brengen. In alles wat wij doen!
Maar weet je,ik heb jullie aan mijn zijde,dicht bij mijn hart hangt jouw kettingetje Zoë,en jou ringetje Amy draag ik aan mijn ringvinger.. Jullie zijn altijd bij mij.. Ik draag jullie in mijn hartje en koester de mooie herinneringen die ik aan jullie heb. Jullie mooie tere lichaampje die nog zo fel in mijn gedachten zit. Vandaag toonde ik nog je foto aan mensen in de winkel,Zoë..en ze zeiden allemaal dat je een mooie volmaakte baby was.. Helaas had ik de foto van jou,Amy'tje niet bij..ik zou het ook niet graag tonen. Maar was zo trots om over jullie te vertellen,ook al zijn jullie er niet meer, ik ben een trotse mama van twee mooie dochtertjes. En met deze gedachte ga ik voortaan door het leven,dit houd mij recht! Het verdriet mag voortaan een plaatsje krijgen,al huilen wij nog vaak voor jullie, het heeft een plaats gekregen,wat ik nooit gedacht had. Ik huil in mijn bedje..ik huil bij mensen die ik nooit of vaak zie, maar bij de mensen die ik heel goed ken,en heel veel zie,kan ik al eens lachen, en kan ik wel eens uithuilen,maar het voelt nu al beter aan. 6maanden na de ene geboorte en een maand en een half na de andere geboorte heb ik het eindeloze pad bewandeld van verdriet,pijn en wanhoop.. zag het even niet meer zitten,maar ga met goeie moed terug het pad bewandelen die ik ooit al bewandeld heb,en aub mijn lot,geef mij wat ik wil
xxx ik mis jullie elke dag! en ik hou van jullie mama
Hallo lieve meisjes.. Vandaag een dipdagje... Papa en mama zijn samen naar het shopping in Kuurne geweest om kadokes voor oma opa,meme en pepe... Bij het terugkomen moesten we broertje Toby ophalen bij tante Heidy.. Papa een flesje wijn gekraakt,helemaal alleen,en dan komen de emoties boven. Hij vertelde al wenend dat hij jullie allebei mist,dat hoe klein jullie ook waren, zijn verdriet zo heel groot is,en dat hij mama soms kwetst met zijn woorden. Dat hij er eigenlijk helemaal niks kan aan doen. Dat hij zo graag aan de buitenwereld wil tonen dat hij wel een hart heeft, en dat hoe stoer en sterk hij er wel uitziet,hij zeer zeker verdriet heeft. Hij heeft zoveel pijn die hij niet kan uiten,en nu de feestdagen bezig zijn, is alles voor ons dubbel zo moeilijk. En nu drinkt hij weleens een glaasje meer,en dan komen de ware gevoelens boven. Tante Heidy heeft alles mogen zien wat papa in zijn binnenste voelt. Ook ik had er veel deugd van,ik heb gehuild..Voelde mij precies zoals hij zich voelt. Opgesloten in ons eigen verdriet,niet naar buiten kunnen komen met ons verdriet want voor zoveel mensen en eigenlijk alle mensen is alles al lang voorbij,en zij kunnen met een gerust hartje gaan slapen. Wij liggen nog elke avond wakker,al beseffen wij dat niet van elkaar. Wij proberen ons verdriet te verbergen voor elkaar. Papa heeft soms van die dagen dat hij mama kwetst,en hij wil dat niet,ik weet dat, op dat moment misschien niet,maar nadien weet ik dat zijn spijt oprecht is. Als je blokkeert met je gevoelens ben je zo,je uit alles zoals het komt,en van papa is dat woede. Hij is kwaad op de wereld,omdat ongeluk hem treft. Van jou kleine Zoë dacht hij dat we even geen chance hadden,om het op zijn west ik vlaams te zeggen, maar van jouw Amy,wisten we dat het geen toeval meer was,het is ongeluk hebben in het leven. En iedereen zegt wel;je hebt nog een zoon,wij nemen daar geen genoegen mee! Daar stopt het voor ons niet,en al zeker voor mij als mama niet. Wat ik dit jaar kwijt ben,kan niemand meer herstellen,dat kan geen geld,geen baby,niemand. Wij moeten het nieuwe jaar inzetten,en wel heel ongelukkig,wij moeten een strijd aangaan, die niemand van onze omgeving kent,niemand kan ons begrijpen,en zeker niet als je het zelf niet hebt meegemaakt. Het is zoals papa zegt;voor de mensen die weten wat wij hebben meegemaakt,wij wensen het niemand toe, maar probeer eens in te beelden hoe het voor ons moet zijn..., Zouden jullie nog kunnen lachen,drinken,feesten en plezier maken? En begrijp je dat wij als wij eens een goede dag hebben,dat wij ons daar schuldig over voelen, dat wij onze pijn verbergen omdat wij met andere mensen hun woorden en begrip ons verdriet niet kunnen verhelpen,nooit zal niemand ons helpen. Wat gebeurd is ,is onomkeerbaar,het is nu eenmaal zo.. En ..wij moeten een manier vinden om met dat te kunnen omgaan. Wij alleen hebben jouw Amy kunnen zien,kunnen voelen en kunnen ruiken... Jouw Zoë hebben we gedeeld met anderen... Er was gewoon geen tijd ... Hebben alles in zeven haasten moeten doen.. En nu staan wij hier in de kou.. Wij als papa en mama weten ons geen raad met ons verdriet.. Jullie hebben een deeltje van ons leven en geluk weggenomen met jullie heengaan.. En waarom? Waarom lukte het gewoon niet! Ik heb deze avond al weer heel wat tranen achter de rug,en er komen er vast en zeker nog heel veel, ik hoop op geluk in 2010. Ik mis jullie,en papa ook... Hij houd van jullie,mist jullie en zal jullie nooit vergeten,papa is op onze site geweest, en de laatste tijd wel meerdere keren.. Ik hoop dat jullie hem kunnen helpen als het nodig is.. Papa is nu even aan het crashen,mama heeft hem nu wel nodig,want straks gaan we terug de duisternis in met een nieuwe zwangerschap aan te gaan.. Hopend dat het lot ons wat gunt.. Ik hou van jullie, als jullie dat maar weten,van allebei! xxx
Hallo lieve meisjes, Vandaag alweer gaan werken,is niet anders de laatste weken. Maar zo gaat de tijd snel,en heel wat beter voorbij dan het anders zou zijn. Ik had het vandaag over jullie,eigenlijk was ik nu nog altijd in zwangerschapsverlof geweest,en moest ik volgende week pas weer starten. Dan ging ik de solden niet meer meemaken,alé t'is te zeggen,ik zou ze niet moeten afprijzen,en de drukke dagen zouden al heel wat voorbij zijn geweest. Ben anderzijds wel blij voor mijn collega's en vooral voor Kimmie dat ik er wel ben. Misschien hadden ze dan heel wat problemen,of een vieze gerante boven hen en zouden ze misschien al weggelopen zijn. Je mama is een brave gerante hé,als tniet goed is zeg ik het ook wel, maar ze krijgen meestal alles wat hun hartje verlangd. Zo zijn wij een uniek team hé. Moet wel zeggen dat het de laatste weken weer leuk is op het werk. Leuk in de sarcastische zin dan wel. Altijd jaloerse verkoopstertjes,en dan eindigt dat meestal in een kinderruzietje. Ik trek me er weinig van aan,heb al genoeg miserie met mezelf. Ik zeg altijd,en vooral de laatste maanden;er zijn ergere dingen in het leven dan al die kidnjespap hier
Vandaag helemaal niet druk op het werk. Beetje veel minder dan vorig jaar hoor.. Vorige week kon het nog aan de sneeuw liggen,dit keer kan het niet meer aan de regen gelegen hebben, want het was bewolkt en regenachtig tot even voor de middag. Tja de winkels die mee zouden open doen met ons,hebben zich op het laatste nippertje bedacht. En ik kon mijn klanten dat niet aan doen,dus ben ik wel open geweest. Voor een gesloten deur staan zou niet zo klantvriendelijk van ons zijn geweest. Maar de dag ging redelijk snel,het opstaan is altijd het moeilijkste. Nu nog een paar dagen werken,en woensdag heb ik mijn vrije dag,dan is het weer doortrekken tot de week erop de donderdag denk ik..
Met oudejaar zal het kalmpjes zijn,naar tante Heidy gaan eten samen met opa en oma en meme en pepe,vermoed dat het kalm maar leuk zal zijn. Het hoeft ook neit zo laat te worden als met kerstavond,want ik moet mijn solden de dag erna gaan afprijzen,en zie dat ik het niet correct doe
Morgen gaat Toby gaan slapen bij tante,mama moet een teambespreking houden, en dat kan heel laat uitlopen. Maar broertje vind dat altijd leuk,hij logeert overal graag,en is elders altijd beter dan thuis hé. Hij praat nog altijd heel veel over jullie. Hij gebruikt het woordje 'dood' heel veel,en vraagt zich nog altijd af waarom jullie nu nog niet naar beneden zijn gekomen. Ik moet dan uitleggen dat jullie ziek zijn,en nooit meer zullen met hem kunnen komen spelen. Ah hij is nog zo klein,hij zal zich nog veel vragen stellen denk ik..
Net als wij ons steeds afvragen waarom het bij ons altijd slecht gaat,en nooit bij een ander.. Als wens je dit niemand toe,het gebeurd altijd wel bij ons hé. Ik mis jullie nog elke dag evenveel,soms heb ik een dipje,al verberg ik het nog altijd heel goed. De mensen denken al lang niet meer aan jullie en aan ons,en vooral het nieuwe jaar voor de deur staat,dan zijn ze het nog meer vergeten dat jullie hebben bestaan. Maar voor mama zullen jullie er altijd zijn. Ik zal jullie binnenkort nog eens komen bezoeken op het kerkhofje.. Het is nu alweer een tijdje geleden.. En deze morgen dacht ik;mijn meisjes verdienen ook iets op hun grafje.. Dus,woensdag zal ik waarschijnlijk eens langskomen kindjes.. Hopelijk huil ik dan niet te veel.. Mama huilt niet meer graag de laatste tijd.. Het is soms zo zinloos,maar het komt zo spontaan. Ik zal jullie nu moeten laten,de plicht roept en Toby wil wat aandacht, dada xxxxxxxxxxx ik hou van jullie
Hallo mijn kleine schaapkes, Merry Christmas baby's. Mama moest gisteren weg naar opa en oma en vandaag moest ik al weer gaan werken,dus kon ik niet schrijven. Zal nu mijn schade zo snel mogelijk terug inhalen. Met kerstavond was het eigenlijk nog leuk.. Het begon heel kalmpjes,en is eigenlijk kalm gebleven,maar was toch kwart voor vijf toen mama haar bedje zag. Naar het einde van de avond toe heeft mama toch een traantje gelaten. Het gesprek was er natuurlijk wel aan gepaard. Ik wou tante Anja uitleggen dat mijn verdriet nog steeds niet weg is, dat ik eigenlijk zo sterk niet ben als de mensen wel van mij denken. En dat ik kost wat kost nog een keertje zal proberen zwanger te raken. Zij zou ook graag hebben,dat als ik nu zwanger ben en het loopt verkeerd dat ik haar dan laat weten hoe het nu gaat,en dat als ik moet huilen, ik naar haar toe ga,en dat vind ik heel lief,maar dat is zo moeilijk om ergens te gaan uithuilen,dat ligt zo niet in mijn aard. Trouwens heb ik altijd wel dat gevoel dat niemand mij begrijpt. En dat niemand zo zal treuren om jou,Amy,zoals wij van Zoë hebben gedaan. Voor mij zijn jullie allebei gelijk,maar ik denk,en ben ervan overtuigd,dat voor andere mensen er een groot verschil is. Jullie hadden nochtans alle twee een kloppend hartje! Gisteren gaan feesten bij oma en opa,en meme en pepe waren er ook. Hebben bewust niet over jullie gepraat,zag het niet zitten om weer te moeten huilen, en ik was zo verschrikkelijk moe. Toen ik thuiskwam ben ik als een blok in slaap gevallen. En vandaag wist ik eigenlijk niet dat ik nog op de wereld liep, zo moe was ik wel! Ik kon amper iets doen op mijn werk voelde de walletjes onder mijn ogen drukken. Denk trouwens dat iedereen vandaag verschrikkelijk moe moet zijn geweest . Ik ga deze avond heel vroeg slapen,morgen weer werken. En heb nog steeds zo verschrikkelijk veel pijn in mijn rug.. Nog steeds niet naar de dokter geweest,beetje bang voor de prikjes die ik zou kunnen krijgen,heb een hekel aan naalden,en trouwens,ik ga zo vlug niet naar de dokter. Maar vermoed dat ik toch eens zal moeten gaan,ik kan mijn panty s'morgens niet meer aantrekken,moet mijn voet op de wc zetten en dan nog lukt het niet. Lol,25 jaar oud en ik ben al kreupel aan het worden. Opa denkt dat het een zenuw is die ontstoken kan zijn van de epuderale die ik heb gekregen bij de bevalling. Dan kan het nog lang duren voor het geneest. Ik had het inderdaad gekregen toen ik bevallen was,maar is nu alleen maar verslechterd. Ik heb nu een zalfje om eraan te smeren,en hopen dat ik morgen weer kan werken zoals voorheen,en anders word het nog de dokter voor nieuwjaar. Zo,ik moet jullie nu wel laten,want ik ga een klein beetje rusten, dada kindjes xx mama
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes.. Gisterenavond een dipje gehad.. Zat alleen na het schrijven op ons blogje.. En staarde gewoon naar de hemel vanuit mijn zeteltje.. Had het ineens zo verschrikkelijk moeilijk,ik kon even weer niet positief denken,ik begreep het niet,had zo een goeie dag, en ineens eindigd hij dan in tranen. Ik dacht nochtans sterk te zijn ,maar als die momenten er komen kan ik ze eigenlijk niet tegen houden. Een goed nachtje rust,en alles was weer voorbij. Vandaag heel veel gewerkt,zoals de laatste dagen een must zijn. Moest goed doordoen,want ben morgen thuis,en zaterdag beginnen de non tex solden al,dus moest ik zeker klaar geraken met het uitzoeken van alles. En ja hoor,ik ben er zoals altijd geraakt op tijd en stond. Dus kan ik morgen lekker luieren,alé ja is te zeggen,ik moet mij huisje kuisen,mijn tafel dekken,mijn nieuwe kleetjes nog eens proberen, het eten ophalen,want morgen komen pepe nico,tante Anja,meme en Willy en Lynn en Kelly ,dus mag er niks ontbreken he. Alles moet perfect in orde zijn!
Morgen eerste kerstavond zonder jullie.. Wat zal het geven? Zal ik huilen? Zal ik echt ontroerd mijn kerstavond doorbrengen ,kerstavond,die zo belangrijk voor mij is,mag al van in de morgen nooit verkeerd lopen, want dan verpest het mijn dag,altijd al geweest. Ik wil op zo een dag geen discussie's,ruzie's of eender wat.. Zal ik het dit jaar zelf voor mijn eigen verpesten.?
Zullen tranen van verdriet mijn ogen vervullen? Zal de herinnering er morgen weer zijn? Ik vraag mij af hoe het nu met jullie hierboven gaat. hoe het leven is in de hemel. Kunnen jullie daar jezelf ontplooien,en gelukkig zijn ik die hier nu achterblijf,zoek nog steeds een oplossing voor die vraag Kon ik jullie maar eens opzoeken,dat wil ik zo graag. Zonder jullie ben ik zo verslagen,zonder jullie zo voorgoed zonder jullie ineen gedoken, zonder jullie weet ik niet wat ik moet zonder jullie ben ik mijzelf kwijt geen dag en nacht en geen benul van tijd het maakt voor mij geen enkel onderscheid. Midden in de nacht zie ik jullie stralen als sterren aan de hemel Hoog in de lucht,kwamen jullie schitteringen naar beneden dalen 2 kleine stipjes,zo ver weg,de mooiste sterren die ik ooit zag met allemaal kleinere stipjes erom heen,maar die van jullie blonk eruit! Ik kijk elke nacht naar boven,hoog naar de maan dan denk ik altijd aan jullie,mijn Zoë en Amy
en dan denk ik,op een wolkje zitten jullie zacht kijk je naar de regenboog,of de maan die naar je lacht sterretjes blinken om je heen en de zon verwarmt jullie huid daarboven ben je niet alleen,je bent ons vast vooruit
speciaal voor kerstavond morgen heb ik voor elk van jullie een klein gedichtje;
Voor Zoë;
je eerste lachje niet kunnen horen, even knuffelen kan nu niet het ontdekken van je tandjes of je troosten bij verdriet of je eerste stapjes hand in hand maar ondanks dit alles heb ik met jou een band ik zal je nooit mama horen zeggen en dat doet vreselijk veel pijn maar jij mijn allerliefste zal altijd bij mij zijn ik heb je nog even vast kunnen houden het was een intens moment je was m'n dierbaarste bezit ben blij dat ik je heb gekend de warmte die jij mij gaf was als een strakende zon maar ik wist dat ik je niet houden kon toch vind ik het heel fijn jouw mama te zijn als ik dan mijn ogen sluit dan zie ik jou,mijn kleine spruit een engel om me heen een herinnering voor mij alleen
xx fijne kerstavond mijn schatteke
Voor Amy;
je bent er geweest,en zal altijd wel ergens zijn al zal de pijn minder worden, en zwijgen anderen over jou ik zal je altijd met mij meedragen waarheen ik ook ga ik zal je bestaan nooit ontkennen maar het koste moeite eraan te wennen dat je er nooit eht zult zijn. Dertien weken voelde ik iets groeien in mijn buikje, ik moest alweer overgeven, blijkt dat je er toch echt was.. Al was je nog zo klein,zo nog geen baby voor mama was je een echt baby, je had een hartje,je was zo..fragiel zo teer.. Maar ik zag je o zo graag, en zie je nog steeds graag mijn appeltje.. Mijn kleinste kindje ,dat ben jij! Mis je
