Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
vandaag reed ik naar Groede, een gemeente in Zeeland, een 12tal buiten Sluis.Na een 1u en 25m(veel wegenwerken) kwamen we eindelijk aan in Groede. Na iets te hebben gedronken, begonnen we aan deze tocht. We besloten om de 24km te wandelen. Deze tocht was in 2 delen gemaakt. Het eerste gedeelte stapten we richting Nieuwvliet, via rustige wegen tot onze eerste rustpost. na deaze gingen we terug naar Groede, richting de zeedijk. Het grootste deel van deze tocht wandelden we via het fietsennetwerk, dus heel de tijd over verharde wegen. Dit was niet als verleden jaar. We vonden dit heel jammer, nochtans liggen er degelijk wat andere paadjes dan deze fietspaden. Toen we terug aankwamen bij de start, besloten we om te stoppen. We hadden het even gehad, we aten nog onze boterham op en reden terug huiswaarts. Hier nog enkele foto's. Het was wel een heel rustige tocht, maar verleden jaar was deze stukken beter.
het traject Groede Podium, de start locatie Eén van de bunkers die men kon bezoeken Kerk van Groede Na een 5tal km kregen we ons 1° niet verhard pad.
Hier waren we al in Nieuwvliet. We een beetje zicht op de duinpolders na onze rustpost Hier een glimp op de zee
We besloten zelf om op dit pad te wandelen in plaats van op het fietspad.
Nog een zicht op een kreek dicht bij de startzaal.
Deliriumtocht: We gingen vandaag eens wandelen in Melle, waar de Deliriumtocht doorgaat. Wel geen 50km maar we stapten er de 27km. We kregen een mooi parcours voorgeschoteld met heel veel afwisseling. Het weer was opperbest, soms een tikkeltje te warm om te wandelen. Geniet even mee van de foto's.
Het parcours
Alle afstanden hebben zowat de traditionele aanloop naar de eerste rustpost in Lemberge via rustige wegen .
Na een 6tal km kwamen we aan de eerste rust van deze tocht. ILVO, dit is een instituut voor landbouw- en visserijonderzoek is een intern verzelfstandigd agentschap(IVA), opgericht bij het Besluit van de Vlaamse regering van 9 december 2005. het ILVO behoort als Wetenschappelijke Instelling tot het beleidsdomein Landbouw en Visserij van de Vlaamse overheid. Het ILVO is onderverdeeld in 4 eenheden; de Eenheid Dier, Eenheid Plant,Eenheid Technologie en Voeding en de Eenheid Landbouw & maatschappij, die elk op hun beurt onderverdeeld zijn in onderzoeksdomeinen. Na onze koffie te hebben gedronken vertrokken de 50km en de 27km gezamenlijk richting Moortsele via enkele proefvelden van het UGent. Hier tussen de proefvelden op weg naar Moortsele.
We passeerden langs het stationnetje van Gontrode en stapten dan richting Aelmoeseneiebos. Het Aelmoeseneiebos ligt tussen het verstedelijke gebied van Gent en de Vlaamse Ardennen. het bos is 28.5ha groot en ligt op het grondgebied van de gemeenten Melle en Oosterzele. De spoorlijn Gent-Geraardsbergen deelt het bos in twee. Het Aelmoeseneiebos is het proefbos van de Unief Gent; het wordt beheerd door het Labo voor Bos en Natuur. het bos heeft heel wat te bieden(wikipedia)
Het Aelmoeseneiebos was samen met heel wat omliggende gronden eeuwenlang eigendom van de Sint-Baafsabdij van Gent. Tijdens de Franse periode(1794-1815)werd het overgedragen aan de openbare armenzorg van de stad gent. In 1967-1968 kocht de Belgische Staat het bos zodat de Rijksuniversiteit Gent het als proefbos kon gebruiken. De naam "Aelmoeseneie"bos verwijst naar de periode waarin het bos toebehoorde aan de aalmoezenij van de Sint Baafsabdij. In de Eerste en Tweede Wereldoorlog werden grote delen van het bos gekapt. Nadien werden jonge boompjes geplant om het bos te herstellen, ook uitheemse soorten als Amerikaanse eik en de Japanse lork. Sinds 1950 wordt het bos beheerd als hooghout.
Hier zijn we dan aangekomen in Moortsele bij onze 2° rust.Hier aten we ons broodje op. Na dit te hebben gedaan vertrokken we terug richting Lemberge waar we voor de 2°maal de ILVOloods aandeden.
Kerk van Moortsele. Via enkele mooie doorsteken en enkele doorgangen tussen de proefvelden kwamen we terug aan in Lemberge.
Daarna ging de tocht verder richting Brouwerij Huyge waar de wandelaar een Delirium aangeboden kreeg van de plaatselijke wandelclub.
Hier zijn we dan aan de Brouwerij met het Roze Olifantje aangekomen, nog enkele tientallen meters om de binnen plaats te bereiken.
brouwerij Huyge, ook bekend als Brouwerij Delirium Tremens, is een grote Belgische familiale brouwerij, gelegen in het Oost-Vlaamse gemeente Melle. Op de oorspronkelijke bedrijfsite werd al sinds 1654 gebrouwen. De huidige brouwerij werd in 1906 door Leon Huyge opgericht
Naar de binnenkoer van de brouwerij waar de wandelaar een delirium of frisdrank kon krijgen. daarna nog een 700tal m te wandelen tot aan de startzaal. Het was een mooie en rustige tocht.
Vandaag waren er enkele wandelingen afgelast qua de regen. Sommige paadjes waren er glad door de regen. Gelukkig was dit onze laatste dag, wij deden hier een kleine dorpswandeling in de regen. Daarna was de tijd aangebroken om onze valies te maken en nog wat te vertellen in de foyer. morgen moeten we helaas terug naar huis. het beloofd terug een lange rit te worden. Het was een hele toffe week met Wandelsport Vlaanderen, we waren ook omringd door ervaren gidsen en vriendelijke mensen in ons verblijf. Deze reizen zijn zeker een aanrader.
Deze namiddag reden we met de bus naar Sion. Eénmaal aangekomen werden we verdeeld in 3 groepen(96 wandelaars). We kregen een deftige uitleg tijdens de wandeling betreft Sion. Sion , de 2talige hoofdstad van het kanton Wallis, staat bekend als de "door de zon meest verwende stad" van Zwitserland. Sion herkent men van ver aan in de lucht omhoog stekende torens van de burchtruïne Tourbillon en de vestiging Valeria. In Sion gaan verleden en toekomst naadloos in elkaar over; de oudste stad van Zwitserland is tegenwoordig het economisch centrum van Wallis en een belangrijk verkeersknooppunt met een eigen kleine internationale luchthaven.
Een van de vele kerken in Sion
Onze voorzitter was van dienst als gids.
Een bekend koppeltje in Sion
Ook hier zijn er mooie huizen te bewonderen.
Karakteristiek aan Sion is het middeleeuwse stadsbeeld, dat beheerst wordt door de rots van Valeria,621m, met de pelgrimskerk Notre-Dame de Valère uit de 12° en 13°eeuw. De basilique de valère ook wel Chateau de Valère of Notre Dame de Valèere, is een gefortificeerde kerk op de zuidelijkste van de 2 heuvels aan de oostzijde van de oude stadsgrens van Sion.
Hier een zicht op de burchtruïne de Tourbillon(655m)
Hier terug aangekomen in Zinal. Het was een interessante wandeling, zo heeft men wat opgestoken over deze stad Sion. Ook dank aan alle gidsen die ons deze info gaven.
Ook vandaag kozen we voor 2 wandelingen. deze wandeling in de voormiddag is ook eentje hier in de buurt. We volgden terug het riviertje de Navisence tot aan het brugje en steken dan de weg over om daar door het bos de beklimming aan te vatten voor deze wandeling. We moesten een 200tal meter stijgen en dalen over enkele smalle paden.
hier stapten we langs de Navisence
Op weg naar de beklimming in het bos.
Ook af en toe een mooi zicht vanuit het bos.
Af en toe uitkijken waar men de voetenplaatst.
Hier voor het eerst een reetje gezien. Eventjes een rust inlassen.
Deze brug dwarsen , het pad volgen tot we het bos uit zijn en we waren terug aan ons hotel.
Vandaag stond er een BBQ in de bergen op het programma. Ook hier konden we kiezen uit een aantal voorstellen. Wij namen de de kabelbaan vanuit Grimentz naar Sorebois en keerden terug via een beklimming vanuit Sorebois naar Grimentz. We kregen een mooi panorama vanuit de nieuwe kabelbaan.De 3 pilonen overbruggen een lengte van 3.5km. Aangekomen op de Sorebois konden we de muziek al horen, nog eventjes wat afdalen(268m) hoogteverschil op een lengte van ongeveer 2km. Er was al aardig wat volk toen wij aankwamen, De ambiance zat er al aardig in bij de wandelaars, de hoteldirectrice nam de touwtjes in handen qua het aanschuiven voor de BBQ. Er was wijn en water in overvloed. Na het eten werden er enkele nummertjes opgevoerd door sommige wandelgroepen. Het was heel leuk. Wij konden heelaas niet te lang blijven daar we nog de beklimming moesten ondergang naar de kabelbaan. We keerden terug via deze kabelbaan naar Grimentz waar we een dorpswandeling deden.
Willy en Christiane op het terras Zicht op de bergen aan de kabelbaan Aan de kabekbaan. Mooie panorama Tijdens de afdaling tussen de koeien. Aangekomen bij de BBQ Onze kok was al aardig aan het werk. Genieten van een frisse pint Onze voorzitter hield ons in de gaten. Aan wat denken zij?
Heel mooi en rustig Deze padstappers voerden hun nummertje op Zingen en uitbeelden. Nog een laatste foto alvorens wij aan de beklimming begonnen
mooi koppelke hé
Terug aangekomen bij de kabekbaan
Hallo
Hier zijn we dan aangekomen in Grimentz voor een dorpswandeling. Dit zijn de kraantjes waar de brandweermannen hun slangen op aansluiten.
Onze gids vertelde heel wat over dit mooi dorpje
Bassin van de wasplaats. Dit bassin uit 1919 werdt gebruikt door de wasvrouwen van het dorp en men kwam er water halen. een reglement verbood om te komen wassen voor 8uur en na 16uur, zodat het water terug proper zou zijn wanneer het vee terugkwam.
Het kerkhof, dat dateert van 1934, hebben alle graven dezelfde afmetingen en zijn de kruisjes identiek. Dit verwijst ernaar dat we in het hiernamaals allen gelijkwaardig zijn. De enige uitzondering is het graf van de priester Alexandre Boitzy, dat 2 plaatsen inneemt. De bewoners hebben beslist om de enige priester die heir begraven ligt, op deze wijze te eren. Binnenkant kerk De parochiekerk van Grimentz, gewijd aan Sint Théodule is de meest recente uit de vallei. Ze werd gebouwd in 1828-1831 en herbouwd in 1950-1951, uit schrik dat-na de aardbeving van 1946 het gewelf zou instorten.
Het ketelplein. Dit pleintje dankt zijn naam aan de grote ketel. Voor de bouw van de stuwdam die afgewerkt werd in 1958, waren er twee alpenweiden in de vallei van Moiry: de 'Alpage de Torrent' op de linkeroever van de Gougra en de 'Alpage de Chateau-pré' op de rechteroever. Wanneer deze 2 Alpages opgeslokt werden door het water achter de stuwdam, ging men naar een hogere alp, die Moiry genoemd werd. De oude namen werden niet opnieuw gebruikt om geen mensen te beledigen die vroeger op de ene of andere Alpage zijn kudde liet grazen. De ketel van Chateau-Pré werd dan geschonken aan de Maatschappij ter Ontwikkeling van het dorp, die hem tentoon stelde op dit plein. Het was in deze ketel dat men kaas maakte.
Een snede van een lork
We verlieten terug Grimentz en namen opnieuw de PTT bus om af te reizen naar Zinal.
Na het middagmaal vertrokken we met de PTT bus richting Grimentz. Deze wandeling vertrok aan de post en we stapten deels door het oudste gedeelte van de gemeente Grimentz. Grimentz is een voormalige gemeente in het Kanton Wallis en maakt sinds 1 januari 2009 deel uit van de gemeente Anniviers. Grimentz is een bergdorp in de Val d'Anniviers, het dorp staat bekend om zijn mooi afgewerkte huizen, waar anno 2003 op iedere vensterbank wel een weelderige bloembak staat. De kranen waar de brandweer water uit put, zijn gemaakt in de vorm van een brandweermannetje. Nabij de gletsjer bevinden zich grotten en kelders voor Gletsjerwijn. We wandelden tot voorbij de kabelbaan, slaan links af en begonnen aan de afdaling richting Zinal. Deze afdaling verliep grotendeels door het bos. de paden wisselden elkaar af, we kregen soms brede en ook enkele smalle paden.
We vertrokken aan de parking van de post We stapten naar het oudste gedeelte van dit dorpje. Zicht op de kerk van Grimentz.
Willy aan het infokantoor van toerisme Overvolle bloembakken met mooie bloemen Dit kennen we uit de tocht naar Compostela Eventjes tijd maken voor een kiekje.
Heel mooi om er even te vertoeven
Hier waren we begonnen aan onze afdaling. Af en toe een glimp door het bos.
Hier wat uitleg van onze gids. Hele mooie panorama's
Nu op weg voor de laatste klim naar onze verblijfplaats in Zinal.
vandaag kozen we voor een voormiddagwandeling en een namiddagwandeling. De wandeling deze voormiddag was een plaatselijke toer naar een mooie uitkijkplatform. Na het oversteken van de Navisence klimmen we door het bos naar het uitzichtpunt boven de rotsblok. Tijdens deze korte klim stegen we 171m . We kregen daar een mooi zicht over Zinal en omliggende. Daarna dezelfde weg terug afdalen. Eénmaal beneden volgden we de Navisence tot aan een brugje die we moesten oversteken en keerden terug via Oud Zinal. Geniet even mee van de mooie beelden.
Het traject van de Belvedere
de gids nam de groep op sleeptouw Hier op het uitzichtpunt kregen we een kijk op Zinal
Mooi zicht over de omgeving Nog even bekomen van deze klim en daarna begonnen we aan de afdaling.
Hier wandelden we langs de Navisence tot aan de brug.
Zicht op het riviertje.
Hier ons keerpunt
Terug aangekomen in Zinal. Eerst nog iets eten om dan onze namiddag wandeling aan te vatten.
Vandaag gingen we naar de Gornergrat in Zermatt. We namen de bus tot Täsh, vandaar ging het met de trein, daar Zermatt geen auto's toelaat. Zermatt is een dorp en gemeente aan de voet van de Matterhorn in het Duitssprekende deel van het kanton Wallis. Het ligt op ongeveer 10km van de grens met Italië. Het dorp is autovrij, het vervoer binnen Zermatt vindt plaats met electgrische voertuigen. Zermatt is zeker één van de bekendste toeristenplaatsen van Zwitserland. Zermatt ligt aan het einde van het Matterdal, oog ing oog met de beroemde Matterhorn(4478)Eenmaal aangekomen in Zermatt konden de wandelaars kiezen uit een aantal varianten, een stadswandeling doen of een kijkje nemen tot de Gornergrat en terug naar Zermatt of hetzelfde doen en tevens de afdaling tot het middenstation op de Riffelberg. Wij verkozen de laatste optie. We namen het bergtreintje in Zermatt en kwamen na 45min aan op de Gornergrat. We kregen daar een heel mooi uitzicht over enkele vierduizendsters. We hadden ook een kijk op de Matterhorn, jammer dat we de top niet helemaal konden bewonderen.
Dit beeld kregen we te zien boven aan de Gornergrat. Hier Doortje met achter haar een uniek panorama op de Walliser Alpen, met de tweeling Castor en pollux en het hoogste punt van Zwitserland, de Dufourspitze(4634m)
De Gornergrat is een bergkam in de Walliser Alpen, in de nabijheid van de Matterhorn. De Gornergrat bevindt zich tussen de Gornergletscher en de Findelgletscher en biedt een zicht op meer dan 20 vierduizenders, waaronder de Monte Rosa, de Matterhorn en de Lyskamm. De Gornergrat is het eindstation van de in 1898 geopende Gornergratbahn, die vanaf Zermatt via de Riffelalp en Riffelberg gaat en daarbij een hoogteverschil van bijna 1500m doormaakt. Bij het eindstation op 3098m bevindt zich op de zuidwestelijke top een berghotel. We begonnen aan de afdaling, deze keer moesten we bijna 600m dalen tot aan het middenstation Riffelberg.
We kregen onder weg heel veel mooie zichten te zien.
onze groep
Hier een zicht op de Matterhorn die gedeeltelijk in de wolken verdwijnt. De Matterhorn is één van de bekendste bergen ter wereld. De berg is 4478m hoog, gelegen in de Walliser Alpen, op de grens van Zwitserland en Italië. In 1581 werd de Matterhorn de eerste keer onder de naam Mont Cervin genoemd, later kwamen ook nog Monte Silvio en Monte Servino voor. In 1682 werd de naam Matterhorn de eerste keer in een oorkonde vermeld. Van de kant van Zermatt heeft de Matterhorn een piramide vorm, het is bijna een toren. Dat maakt hem meteen moeilijk te beklimmen. De berg is een veel beklommen vierduizender in Europa. Bij deze beklimmingen zijn al meer dan 500 mensen omgekomen.
Terug aangekomen aan het middenstation Riffelberg, nog even wachten op de tadrad om naar Zermatt af te dalen. Nog vlug een blik op die mooie zichten.
Eénmaal aangekomen in Zermatt konden we de trein nemen naar Täsh waar onze bus ons stond op te wachten. We kregen terug een mooie wandeling.
Na het ontbijt vertrokken we met de bus richting St Luc, waar we aan het benedenstation de funiculaire(bergtreintje) namen richting Tignousa. De wandeling vertrok aan het bergstation van Tignousa. Het beloofde een prachtige hooggebergte wandeing te worden in de omgeving van de Bella Tola en de Touno. We moeten vandaag 697m stijgen en dalen. onderweg houden we halt bij de 3 meren.
Het eerste gedeelte van de tocht volgt hetzelfde parcours als de klim naar de Bella Tola. Op het punt waar de zigzag begint slaan we rechtsaf. Men bereikte vrijwel onmiddellijk het Lac de la Bella Tola. Een heel mooi bergpad leidde ons naar het Lac de l'Armina. bewonder de Bella Tola, de Meidspitz en de Touno. Nog eventjes wat klimwerk en we bereikten het hoogste punt, daar waar de klim naar de Meidspitz begint. Nu wat afdalen tot we aan het Lac du Combavert komen. we zien ook nog enkele andere meren die geen expliciete naam hebben. vanaf het Lac du Combavert gaat het vrij steil tot op het traject van de Planetenweg. Via Chalet Blanc wandelen we terug naar Tignousa waar men de funiculaire naar St Luc nemen.
het parcours van deze wandeling
Zicht vanaf het bergstation in Tignousa
Tijdens deze wandeling kregen we hele mooie panorama's te zien. de funiculaire(bergtreintje)
Af en toe een donkere wolk eventjes een pauze houden, na wat klimwerk.
hier kregen we wat uitleg over de verschillende toppen die we konden bewonderen. Afdalen naar het meertje, we moesten ook wat rotspartijen overwinnen hier een van de vele meertjes die geen naam hebben.
Nog even wat rusten. eventjes wat omkijken hoeveel mensen er achter bleven. Bij dit meertje aten we onze picknick, er viel wat gedruppel op dit tijdstip.
Daarna trokken we verder naar het volgende meer.
Hier aan het Lac de Combavert mochten we eens op de foto staan.
Nog een babbelke slaan alvorens men terug verder stapten. Mooi zicht
Hier nog een laatste blik op het gebergte alvorens men terug de funiculaire nam tot St.Luc. Dit was ook een hele mooie wandeling
Dit waren de woorden van onze gids: Zin in een stevige klim met als bekroning een zalige picknick aan een lieflijk bergmeertje? Er kom wel wat klimwerk aan te pas. We verlieten het hotel en wandelen naar het eind van het dal. deze tocht was een 16tal km lang en men moest 753m stijgen en ook 753m dalen. Na ongeveer 3km begint de weg te stijgen tot men aan de grote brug aan de Naviscence bereikt. Onderweg hadden we al de afslag naar de kopermijn en de splitsing met het bospad naar Petit Mountet gepasseerd.
Onze gids die de laatste richtlijnen uitlegt betreft de wandeling.
Naar het einde van de vallei
We kregen al zicht op de bergen. Hier aan de brug, daarna begon de weg geleidelijk te stijgen. De Naviscence
We zetten de klim verder via het bos. deze tocht maak men beter niet als het daags voordien geregend heeft. Dit gedeelte in het bos kan er behoorlijk glad bijliggen.
We kregen brede en ook smalle paden voor de voeten. De klim in het bos is vrij steil, maar na een uurtje klimmen komen we aan in de alpenweiden van Le Chiesso.
hele mooie zichten.
Hier nog enkele rotspartijen bewandelen.
Op weg naar de alpenweiden.
Hier eventjes rusten vooraleer men naar het meertje verder klimt. Mooie zichten vanop het kruis.
Hier de afdaling vanaf het meertje. Er was weinig water in het meertje.
We keerden terug langs dezelfde weg tot aan ons hotel. Het was een pittige wandeling voor onze eerste wandeldag
Hier wat uitleg over de tocht. Eenmaal aangekomen aan het hotel konden we nog eerst wat drinken, dan douchen en eten en terug voor de volgende dag wat uitleg over de wandelingen. Morgen gaan we de wandeling van de 3 meren doen.
Wandelsport Vlaanderen naar Zwitserland 28-08 tot 06-09-2016
Met de Wandelfederatie naar Zinal:
Vandaag vertrokken we met de bus naar Zinal in Zwitserland. Het was het 2°jaar op rij dat Wandelsport Vlaanderen een akkoord bereikte met Intersoc om in een van hun hotels een wandelweek te organiseren. We verbleven in het Hotel Les Diablons in Zinal. Wij vertrokken vanuit Kortrijk via Lille - Reims - Dijon - Bourg en Bresse(grensovergang) - Geneve - Zinal. Met regelmatig een stop bereikten we Zinal ongeveer om 19u15. Na de kamer verdeling en de bagage, konden we gaan eten. Daarna nog de bagage uitpakken en om 20u45 de uiteenzetting voor morgen betreft de verschillende wandelingen. Na deze uiteenzetting nog wat drinken en dan onder de dekens. Want morgen beginnen we aan de bergwandelingen. Het Walliser vakantieoord Zinal ligt op 1670 hoogte in Val d'Anniviers. Een beetje verscholen in het majestueuze berglandschap van vierduizenders Weishorn, Zinalrothorn, Obergabelhorn en Dent Blanche, is Zinal het vakantieoord bij uitstek voor wandelaars. Zinal telt ongeveer 700 inwoners, deze vallei uit het westelijke deel van het kanton Wallis vormt een zuidelijk dwarsdal van de Rhonevallei en eindigt op de grens met Italië. Hier enkele beelden van de laatste stop net over de grens in Zwitserland.
Vandaag reden we richting Sint Gillis Waas, waar de Gasthofstappers er hun Komiezentocht organiseerden. Alvorens we vertrokken, dronken we eerst nog een koffie. Terug uit blessure koos ik voor de 7km, de rest deed meer. We liepen een tijdje tezamen tot aan de splitsing, daarna wandelde ik met Christiane tot aan de centrale rustpost. Daar moesten de grotere afstanden één of meerdere lussen doen. Toen Christiane terug was van de lus, dronken we wat en vervolgden dan onze weg terug naar de start. het was een mooie en rustige wandeling, rondom de streek van de Klinge.
De startzaal Door de boomgaarden
Een van de ingangen van het Stropersbos. Hier wandelden we door een mooie dreef tot aan de rustpost in de Klinge.
Mooie zichten vanuit de dreef.
oud stationneke aan de rustpost.
Vanmiddag was het klompen aan het spit.
De centrale rustpost. na de rust trokken we verder via het stropersbos. Hoe groter de afstand hoe meer men wandelde in het bos.
Hier zijn we op weg naar het bos.
Het Stropersbos strekt zich uit over een oppervlakte van 350ha en ligt op grondgebied van de gemeenten Stekene en Sint-Gillis-Waas. Het is een erkend Vlaams natuurreservaat en domeinbos, een beschermd landschap en het gebied maakt deel uit van het habitatrichtlijngebied 'bossen en heiden van zandig Vlaanderen Oostelijk deel'. De waardevolle natuur werd er hersteld met steun van het Europese LIFE programma. De afwisseling in vochtigheid en voedselrijkdom maakt van het gebied een gevarieerd landschap dat centraal wordt doorsneden door de Linie, een historisch restant van de Spaanse successieoorlog in 1702. In het noorden vinden we de uitloper terug van de dekzandrug Maldegem-Stekene. Deze langgerekte droge dekzandrug is voedselarm en was voornamelijk aangeplant met dennen. Dankzij het project kleuren heide en heischrale graslanden opnieuw de voedselarme vlakte.
Een mooi stukje natuur.
2 dikke vrienden.
Terug aangekomen aan de startzaal.
Een kijkje binnen in de startzaal. Het was een mooie en rustige wandeling.
Onze voorkeur ging deze keer naar naar een tocht in het Pajottenland, nl naar Bogaarden. Bogaarden is een plaatsje in de Vlaams Brabantse gemeente Pepingen. Bogaarden ligt op een heuvelrug(65 à 70m), de waterscheidingskam tussen twee zuid-noord gelegen valleien in de vertakte bovenloop van het Zuunbekken. Bogaarden is een kerndorp met een concentratie van huizen rond de kerk. De wandeling vertrok vanuit het 't Schoolhuys. We begonnen meteen met een afdaling om daarna terug een klimmetje te maken. het 1° gedeelte ging over rustige wandelwegen met heel veel vergezichten richting Heikruis.
De parcours
Kerk van Bogaarden.
Hier aangekomen in Heikruis bij de St Bernarduskerk. Hier onze rustpost in het OC van Heikruis. De dorpskern van Heikruis ligt op de waterscheidingskam van het Zuun en het Laubecqbekken(2 zijrivieren van de Zenne), meteen ook het hoogste punt van Groot pepingen. Thans is Heikruis een straatdorp met een Ursilinnenklooster en de natuurstenen kerk Sint Bernardus aan de ene zijde van de straat en de pastorie, het OC en enkele woningen aan de overkant. Het zuidelijke gedeelte van de gemeente heeft een uitgesproken agrarisch karakter met her en der kwadraathoeven. Bossen strekken zich uit aan beide zijden van de taalgrens. We begonnen aan de lus die ons naar het domein Ter Rijst bracht.
Hier kregen we wat meer veldwegels en stapten zo richting de bossen.
Op weg naar het bos. We kregen hier wat meer koeling.
Het was heel rustig Na dit pazrk bereikten we een hoeve die dienst deed voor rustpost. na een halte te hebben gehad begonnen we aan de terug naar Heikruis via het open park Ter Rijst.
Het kasteel domein is een mooi bebost domein van ong.50ha met waterpartijen en een classicistisch kasteel, daterend van ca. 1775. De vorm van het park leunt aan bij de Engelse tuinarchitectuur. Opmerkelijk is het lange wandelpad, dat je langs mooie bomen en planten leidt. Het park mag alleen te voet betreden worden, honden zijn niet toegelaten. Heel mooi park om er te wandelen. Zicht op de waterpartijen. Wij deden een kortere tocht ten opzichte van enkele andere afstanden.
Zicht op het kasteel.
Eenmaal het park te hebben verlaten stapten we verder richting Heikruis voor de 2°maal.
Nu we Heikruis verlieten wandelden we nu naar het eindpunt in Bogaarden via veldwegels en rustige wegen.
Mooie zichten.
Nu nog wat klimwerk en we zijn terug bij onze startzaal. Een rustige en mooie wandeling door het Pajottenland.
We reden deze keer naar Nieuwkerke, een deelgemeente van Heuvelland. Het is de meeste zuidelijke deelgemeente van Heuvelland, tegen de grens met Frankrijk en Wallonië. In het zuiden van de gemeente liggen de grens gehuchtjes De Seule en Romarin. Tot Nieuwkerke behoorde in het zuidoostelijke uitloper van het grondgebied ook het gehuchtje Clef de Hollande. Hier werd Frans gesproken en het gehuchtje werd bij de vastlegging van de Taalgrens in 1963 aangehecht bij Ploegsteert, dat van de provincie West-Vlaanderen naar de Waalse provincie Henegouwen werd overgeheveld. De start was in het Seultje.
Startzaal 't Seultje Het was constant flirten met de grens Frankrijk en België.
Heel veel afwisseling tijdens de wandeling.
Er dreigde wat wolken, maar het bleef ok.
Aangekomen op de rustpost waar we een lus deden.
De Verloren hoek, ook hier was de ene kant Frankrijk de andere België.
Heel rustige wandeling
Hier een zicht op de Kemmelberg. Wat info over de vergezichten.
We reden vandaag net over de taalgrens richting Peronnes-lez-Antoing, waar de wandelclub Randonneurs du Haute Escaut er hun jaarlijkse wandeling organiseerde. Peronnes-lez-Antoing is een deelgemeente van Antoing en ligt ten zuiden van Doornik, een kleine 50km van bij ons. Toen we er aan kwamen was er al wat volk op de been. We begaven ons richting startzaal (Salle Paroissiale), deden onze verplichten,dronken nog wat en begaven ons op het parcours. We opteerden voor de 25km.
Plannetjes op zijn Waals. Afstandstabel Het kleine startzaaltje. En weg waren wij... Het parcours was heel anders in het begin dan de jaren voordien, nu kregen we meestal veel rustige wegen in plaats van veldwegels. We verlieten Peronnes en stapten richting Fontenoy. Het bekendste koppeltje van West-Vlaanderen(Willy en Christiane)
Na 45minuten kwamen we aan in Fontenoy, waar onze eerste rustpost was, vlak naast de kerk. We dronken daar iets en moesten daar een lus maken. We kregen regelmatig wat mooie vergezichten , maar we wandelden voor het grootste gedeelte op de weg. Na de doortocht door vezon kwamen we na een tijdje terug aan in Fontenoy. Na de tweede rust gingen we richting Maubray.
Hier stapten we omgekeerd als het jaar voordien, nu kregen we meer paden en stille wegen.
het was heerlijk wandelen in deze dreven, daar we wat beschutting kregen tegen de felle zon.
Hier kwamen we voorbij de samenvloeiing met canal du centre. We volgden een hele poos de sluizen van Peronnes.
Hier onze laatste rust bij de hengelclub, vandaar nog een kleine 2kilometer alvorens we terug aan de startzaal aan kwamen.
Vandaag was het een busreis met onze club naar Tollembeek, waar de Urbanustochten plaatsvinden. Even na 9u bereikten we de startzaal, kregen we onze inschrijvingskaart en konden vertrekken voor de wandeling. Ik koos voor de 22km (die er bijna 26was). We stapten richting Herne via St Pieterskapelle. Dit is een deelgemeente van Herne. Na een saaie 9km bereikten we de rustpost in open lucht in een schilderachtig decor alwaar kunstenares Joëlle, de wandelaars verwachtte voor een aangename verpozing. De 32km maakte hier een lus.
Het parcours van de 22km. Het standbeeld van den Urbanus. Kerk van Tollembeek Hier enkele clubgenoten.
Dit is? weet niet wat het is, dit was een heel groot veld met dit gewas erop.
We kregen eindelijk eens een veldweg.
Hier is Paul al de lus van de 32km Aangekomen bij de kunstenares van Art Valley.
Na deze mooie stop gingen we verder met deze tocht, nu richting Herne.
het begin was terug saai, heel veel lange stukken beton, er liggen wel wat veldwegels, maar ze gebruiken ze niet. Dit is wel jammer voor de wandelaar. Via een holle weg en een oversteek van de Markriver(?) belanden de wandelaars in de Konijnenbosweide. In volle natuurgebied en kronkelend naast de Mark bereiken we langzaam onze 2° bestemming.
Dit was al heel wat beter deze passage dan het vorige. Hier een zicht op Herne. Na iets te hebben gedronken en wat gegeten, begonnen we aan een lus.
Ook deze lus was goed, dit mag ook gezegd worden. Een donkere wolk kwam op ons af en we kregen wat regendruppels.Na de 2° halte in Herne begonnen we aan de terugweg naar Tollembeek via wat landelijke wegen en de Tollembeekse meersen. Dit was een mooi stukje om te wandelen.
Wat verdop kwamen we een ijskar tegen, en ja , we konden er niet aan weerstaan. Na onze dessert stapten we de laatste km verder naar de eindstreep. Hier clubgenoten die nog eventjes bleven zitten. Terug aan de Kerk van Tollembeek.
Als laatste bezienswaardigheid wandelden de wandelaars voorbij het standbeeld van de "Kaatser". Deze immens populaire balsport kende in de jaren 80&90 zijn gloriejaren in Tollembeek.
Een wandeling in Oost Vlaanderen, we reden naar Oordegem, het centrum van de boomkwekerijen rond het Wetterse en deelgemeente van Lede. Daar organiseerde de wandelclub Land van Rhode er hun Midzomertocht.Eerst onze plicht vervullen, dronken nog een kop koffie, de dames bleven nog wat ter plaatse en wij gingen er van door.
Startzaal Kerk van Oordegem
Alle afstanden maken kennis met deze boomkwekerijvelden, jammer is dat de rozenkweek in deze contreien niet meer is wat het tot voor enkele jaren geweest is, de handenarbeid en intensiteit van onderhoud blijken ook hier de boosdoeners te zijn. De 6km bestaat uit 2 lussen met rust in de startzaal. De overige afstanden (10-15-18-22) gaan samen tot Smetlede door de boomkwekerijen van de streek. De volgende splitsing wandelen de 15en 22km via een ommetje naar de wijk Briel. We komen terug samen aan de kerk van Smetlede en wordt de wandeling verder gezet via mooie paden naar de rustpost te Papegem. Prettig wandelen door deze velden, weg van al die drukte. geniet even mee.
Aangekomen te Papegem waar de centrale rustpost was. Na iets te hebben gedronken maakten hier de 22km een mooie lus.
We zijn vertrokken op de lus. We gingen naar de Wellebeek en Hofsmeer gaan rond Impe en vervolgen onze weg langs Molenbeek en volgden er een deel van de Geelstervallei route. Die is heel nieuwsgierig.
De Geelstervallei ligt in de vallei van de Molenbeek, de levensader van het gebied. De naam van het gebied slaat op de zeldzame bosgeelster die in het gebied voorkomt.
Het is hier ook genieten in dit stukje natuur.
Eens deze wegel voorbij komen we opnieuw aan de rustpost in Papegem. De parcourmeester Etienne is druk bezig. Hier aten we onze boterham op en dronken nog wat. Na deze was de tijd aangebroken om de terugweg aan te vatten.
Ook hier kregen we op de terugweg heel wat onverharde paden onder de voeten geschoven.
De 15 en de 22km maakten hier nog een ommetje vooraleer we het einde bereikten.
Terug aan de kerk van Oordegem
Het was een mooie en rustige wandeling, zeker de moeite waard om er even te gaan.
De wandeling van vandaag startte in het Portaal te Wervik. Een zomerse wandeling in het licht glooiend Leie-landschap dat je kon afsluiten met een barbecue.
We stapten door 't Oud Park( Werviks oudste woonwijk), een sociale woonwijk daterend uit de periode 1920-1930 werd kort na de eerste WO aangebouwd om de Wervikse bevolking te voorzien van nieuwe behuizing. In handen van de Duitse invallers werd Wervik zwaar beschadigd tijdens WO I. Enkele jaren terug werd de woonwijk volledig vernieuwd en groen ingekleurd. Meteen een kleurige aanvang van deze Barbecuetocht. Waarna, eenmaal de behuizing achter ons gelaten, het open landschap van de Wervikse tabakstreek zich ontsluit. Via rustige veld en andere wegen stapten we richting Komen. Deze route leidt ons langs enkele mooie hoeven die ooit deel uitmaakten van de Kasselrijen van Kortrijk en Ieper.
Hier door de oudste woonwijk
Op de grens van Ten Brielen - Comines wenken de wieken van Soetes Molen. Ook Wervik kende vroeger maar liefst 15 molens, vandaag blijven er nog 2 over: de Briekenmolen aan het Tabaksmuseum en de Ma Campagne molen.
Nu stapten we verder richting Zandvoorde.
De kleine doorsteek van Wallonië leidt ons naar de groene contouren van Zandvoorde. Terwijl de langste afstand geniet van een mooie wandellus langs Zandvoorde en de Gasthuisbossen.
Het zogenaamde Jacques Breldorp wordt er geruild voor een stukje provinciale Kruiseke wandelroute. Ook hier is het tabaksverleden nooit veraf. De naam De Hooghen Busschen laat vermoeden dat we op het hoogste punt van Wervik vertoeven. Even de tijd nemen voor de mooie panoramisch landschap.
Door de bossen was het prachtig vertoeven en heel rustig.
Zalig om door deze bossen te wandelen.
Een bloeiende vlasveld Terug zicht op Zandvoorde.
Brits oorlogskerkhof.
Hier waren we op de terugweg naar Wervik.
Nog een anderhalve kilometer te wandelen en we waren terug aan onze startzaal.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
