Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Na het middagmaal vertrokken we met de PTT bus richting Grimentz. Deze wandeling vertrok aan de post en we stapten deels door het oudste gedeelte van de gemeente Grimentz. Grimentz is een voormalige gemeente in het Kanton Wallis en maakt sinds 1 januari 2009 deel uit van de gemeente Anniviers. Grimentz is een bergdorp in de Val d'Anniviers, het dorp staat bekend om zijn mooi afgewerkte huizen, waar anno 2003 op iedere vensterbank wel een weelderige bloembak staat. De kranen waar de brandweer water uit put, zijn gemaakt in de vorm van een brandweermannetje. Nabij de gletsjer bevinden zich grotten en kelders voor Gletsjerwijn. We wandelden tot voorbij de kabelbaan, slaan links af en begonnen aan de afdaling richting Zinal. Deze afdaling verliep grotendeels door het bos. de paden wisselden elkaar af, we kregen soms brede en ook enkele smalle paden.
We vertrokken aan de parking van de post We stapten naar het oudste gedeelte van dit dorpje. Zicht op de kerk van Grimentz.
Willy aan het infokantoor van toerisme Overvolle bloembakken met mooie bloemen Dit kennen we uit de tocht naar Compostela Eventjes tijd maken voor een kiekje.
Heel mooi om er even te vertoeven
Hier waren we begonnen aan onze afdaling. Af en toe een glimp door het bos.
Hier wat uitleg van onze gids. Hele mooie panorama's
Nu op weg voor de laatste klim naar onze verblijfplaats in Zinal.
vandaag kozen we voor een voormiddagwandeling en een namiddagwandeling. De wandeling deze voormiddag was een plaatselijke toer naar een mooie uitkijkplatform. Na het oversteken van de Navisence klimmen we door het bos naar het uitzichtpunt boven de rotsblok. Tijdens deze korte klim stegen we 171m . We kregen daar een mooi zicht over Zinal en omliggende. Daarna dezelfde weg terug afdalen. Eénmaal beneden volgden we de Navisence tot aan een brugje die we moesten oversteken en keerden terug via Oud Zinal. Geniet even mee van de mooie beelden.
Het traject van de Belvedere
de gids nam de groep op sleeptouw Hier op het uitzichtpunt kregen we een kijk op Zinal
Mooi zicht over de omgeving Nog even bekomen van deze klim en daarna begonnen we aan de afdaling.
Hier wandelden we langs de Navisence tot aan de brug.
Zicht op het riviertje.
Hier ons keerpunt
Terug aangekomen in Zinal. Eerst nog iets eten om dan onze namiddag wandeling aan te vatten.
Vandaag gingen we naar de Gornergrat in Zermatt. We namen de bus tot Täsh, vandaar ging het met de trein, daar Zermatt geen auto's toelaat. Zermatt is een dorp en gemeente aan de voet van de Matterhorn in het Duitssprekende deel van het kanton Wallis. Het ligt op ongeveer 10km van de grens met Italië. Het dorp is autovrij, het vervoer binnen Zermatt vindt plaats met electgrische voertuigen. Zermatt is zeker één van de bekendste toeristenplaatsen van Zwitserland. Zermatt ligt aan het einde van het Matterdal, oog ing oog met de beroemde Matterhorn(4478)Eenmaal aangekomen in Zermatt konden de wandelaars kiezen uit een aantal varianten, een stadswandeling doen of een kijkje nemen tot de Gornergrat en terug naar Zermatt of hetzelfde doen en tevens de afdaling tot het middenstation op de Riffelberg. Wij verkozen de laatste optie. We namen het bergtreintje in Zermatt en kwamen na 45min aan op de Gornergrat. We kregen daar een heel mooi uitzicht over enkele vierduizendsters. We hadden ook een kijk op de Matterhorn, jammer dat we de top niet helemaal konden bewonderen.
Dit beeld kregen we te zien boven aan de Gornergrat. Hier Doortje met achter haar een uniek panorama op de Walliser Alpen, met de tweeling Castor en pollux en het hoogste punt van Zwitserland, de Dufourspitze(4634m)
De Gornergrat is een bergkam in de Walliser Alpen, in de nabijheid van de Matterhorn. De Gornergrat bevindt zich tussen de Gornergletscher en de Findelgletscher en biedt een zicht op meer dan 20 vierduizenders, waaronder de Monte Rosa, de Matterhorn en de Lyskamm. De Gornergrat is het eindstation van de in 1898 geopende Gornergratbahn, die vanaf Zermatt via de Riffelalp en Riffelberg gaat en daarbij een hoogteverschil van bijna 1500m doormaakt. Bij het eindstation op 3098m bevindt zich op de zuidwestelijke top een berghotel. We begonnen aan de afdaling, deze keer moesten we bijna 600m dalen tot aan het middenstation Riffelberg.
We kregen onder weg heel veel mooie zichten te zien.
onze groep
Hier een zicht op de Matterhorn die gedeeltelijk in de wolken verdwijnt. De Matterhorn is één van de bekendste bergen ter wereld. De berg is 4478m hoog, gelegen in de Walliser Alpen, op de grens van Zwitserland en Italië. In 1581 werd de Matterhorn de eerste keer onder de naam Mont Cervin genoemd, later kwamen ook nog Monte Silvio en Monte Servino voor. In 1682 werd de naam Matterhorn de eerste keer in een oorkonde vermeld. Van de kant van Zermatt heeft de Matterhorn een piramide vorm, het is bijna een toren. Dat maakt hem meteen moeilijk te beklimmen. De berg is een veel beklommen vierduizender in Europa. Bij deze beklimmingen zijn al meer dan 500 mensen omgekomen.
Terug aangekomen aan het middenstation Riffelberg, nog even wachten op de tadrad om naar Zermatt af te dalen. Nog vlug een blik op die mooie zichten.
Eénmaal aangekomen in Zermatt konden we de trein nemen naar Täsh waar onze bus ons stond op te wachten. We kregen terug een mooie wandeling.
Na het ontbijt vertrokken we met de bus richting St Luc, waar we aan het benedenstation de funiculaire(bergtreintje) namen richting Tignousa. De wandeling vertrok aan het bergstation van Tignousa. Het beloofde een prachtige hooggebergte wandeing te worden in de omgeving van de Bella Tola en de Touno. We moeten vandaag 697m stijgen en dalen. onderweg houden we halt bij de 3 meren.
Het eerste gedeelte van de tocht volgt hetzelfde parcours als de klim naar de Bella Tola. Op het punt waar de zigzag begint slaan we rechtsaf. Men bereikte vrijwel onmiddellijk het Lac de la Bella Tola. Een heel mooi bergpad leidde ons naar het Lac de l'Armina. bewonder de Bella Tola, de Meidspitz en de Touno. Nog eventjes wat klimwerk en we bereikten het hoogste punt, daar waar de klim naar de Meidspitz begint. Nu wat afdalen tot we aan het Lac du Combavert komen. we zien ook nog enkele andere meren die geen expliciete naam hebben. vanaf het Lac du Combavert gaat het vrij steil tot op het traject van de Planetenweg. Via Chalet Blanc wandelen we terug naar Tignousa waar men de funiculaire naar St Luc nemen.
het parcours van deze wandeling
Zicht vanaf het bergstation in Tignousa
Tijdens deze wandeling kregen we hele mooie panorama's te zien. de funiculaire(bergtreintje)
Af en toe een donkere wolk eventjes een pauze houden, na wat klimwerk.
hier kregen we wat uitleg over de verschillende toppen die we konden bewonderen. Afdalen naar het meertje, we moesten ook wat rotspartijen overwinnen hier een van de vele meertjes die geen naam hebben.
Nog even wat rusten. eventjes wat omkijken hoeveel mensen er achter bleven. Bij dit meertje aten we onze picknick, er viel wat gedruppel op dit tijdstip.
Daarna trokken we verder naar het volgende meer.
Hier aan het Lac de Combavert mochten we eens op de foto staan.
Nog een babbelke slaan alvorens men terug verder stapten. Mooi zicht
Hier nog een laatste blik op het gebergte alvorens men terug de funiculaire nam tot St.Luc. Dit was ook een hele mooie wandeling
Dit waren de woorden van onze gids: Zin in een stevige klim met als bekroning een zalige picknick aan een lieflijk bergmeertje? Er kom wel wat klimwerk aan te pas. We verlieten het hotel en wandelen naar het eind van het dal. deze tocht was een 16tal km lang en men moest 753m stijgen en ook 753m dalen. Na ongeveer 3km begint de weg te stijgen tot men aan de grote brug aan de Naviscence bereikt. Onderweg hadden we al de afslag naar de kopermijn en de splitsing met het bospad naar Petit Mountet gepasseerd.
Onze gids die de laatste richtlijnen uitlegt betreft de wandeling.
Naar het einde van de vallei
We kregen al zicht op de bergen. Hier aan de brug, daarna begon de weg geleidelijk te stijgen. De Naviscence
We zetten de klim verder via het bos. deze tocht maak men beter niet als het daags voordien geregend heeft. Dit gedeelte in het bos kan er behoorlijk glad bijliggen.
We kregen brede en ook smalle paden voor de voeten. De klim in het bos is vrij steil, maar na een uurtje klimmen komen we aan in de alpenweiden van Le Chiesso.
hele mooie zichten.
Hier nog enkele rotspartijen bewandelen.
Op weg naar de alpenweiden.
Hier eventjes rusten vooraleer men naar het meertje verder klimt. Mooie zichten vanop het kruis.
Hier de afdaling vanaf het meertje. Er was weinig water in het meertje.
We keerden terug langs dezelfde weg tot aan ons hotel. Het was een pittige wandeling voor onze eerste wandeldag
Hier wat uitleg over de tocht. Eenmaal aangekomen aan het hotel konden we nog eerst wat drinken, dan douchen en eten en terug voor de volgende dag wat uitleg over de wandelingen. Morgen gaan we de wandeling van de 3 meren doen.
Wandelsport Vlaanderen naar Zwitserland 28-08 tot 06-09-2016
Met de Wandelfederatie naar Zinal:
Vandaag vertrokken we met de bus naar Zinal in Zwitserland. Het was het 2°jaar op rij dat Wandelsport Vlaanderen een akkoord bereikte met Intersoc om in een van hun hotels een wandelweek te organiseren. We verbleven in het Hotel Les Diablons in Zinal. Wij vertrokken vanuit Kortrijk via Lille - Reims - Dijon - Bourg en Bresse(grensovergang) - Geneve - Zinal. Met regelmatig een stop bereikten we Zinal ongeveer om 19u15. Na de kamer verdeling en de bagage, konden we gaan eten. Daarna nog de bagage uitpakken en om 20u45 de uiteenzetting voor morgen betreft de verschillende wandelingen. Na deze uiteenzetting nog wat drinken en dan onder de dekens. Want morgen beginnen we aan de bergwandelingen. Het Walliser vakantieoord Zinal ligt op 1670 hoogte in Val d'Anniviers. Een beetje verscholen in het majestueuze berglandschap van vierduizenders Weishorn, Zinalrothorn, Obergabelhorn en Dent Blanche, is Zinal het vakantieoord bij uitstek voor wandelaars. Zinal telt ongeveer 700 inwoners, deze vallei uit het westelijke deel van het kanton Wallis vormt een zuidelijk dwarsdal van de Rhonevallei en eindigt op de grens met Italië. Hier enkele beelden van de laatste stop net over de grens in Zwitserland.
Vandaag reden we richting Sint Gillis Waas, waar de Gasthofstappers er hun Komiezentocht organiseerden. Alvorens we vertrokken, dronken we eerst nog een koffie. Terug uit blessure koos ik voor de 7km, de rest deed meer. We liepen een tijdje tezamen tot aan de splitsing, daarna wandelde ik met Christiane tot aan de centrale rustpost. Daar moesten de grotere afstanden één of meerdere lussen doen. Toen Christiane terug was van de lus, dronken we wat en vervolgden dan onze weg terug naar de start. het was een mooie en rustige wandeling, rondom de streek van de Klinge.
De startzaal Door de boomgaarden
Een van de ingangen van het Stropersbos. Hier wandelden we door een mooie dreef tot aan de rustpost in de Klinge.
Mooie zichten vanuit de dreef.
oud stationneke aan de rustpost.
Vanmiddag was het klompen aan het spit.
De centrale rustpost. na de rust trokken we verder via het stropersbos. Hoe groter de afstand hoe meer men wandelde in het bos.
Hier zijn we op weg naar het bos.
Het Stropersbos strekt zich uit over een oppervlakte van 350ha en ligt op grondgebied van de gemeenten Stekene en Sint-Gillis-Waas. Het is een erkend Vlaams natuurreservaat en domeinbos, een beschermd landschap en het gebied maakt deel uit van het habitatrichtlijngebied 'bossen en heiden van zandig Vlaanderen Oostelijk deel'. De waardevolle natuur werd er hersteld met steun van het Europese LIFE programma. De afwisseling in vochtigheid en voedselrijkdom maakt van het gebied een gevarieerd landschap dat centraal wordt doorsneden door de Linie, een historisch restant van de Spaanse successieoorlog in 1702. In het noorden vinden we de uitloper terug van de dekzandrug Maldegem-Stekene. Deze langgerekte droge dekzandrug is voedselarm en was voornamelijk aangeplant met dennen. Dankzij het project kleuren heide en heischrale graslanden opnieuw de voedselarme vlakte.
Een mooi stukje natuur.
2 dikke vrienden.
Terug aangekomen aan de startzaal.
Een kijkje binnen in de startzaal. Het was een mooie en rustige wandeling.
Onze voorkeur ging deze keer naar naar een tocht in het Pajottenland, nl naar Bogaarden. Bogaarden is een plaatsje in de Vlaams Brabantse gemeente Pepingen. Bogaarden ligt op een heuvelrug(65 à 70m), de waterscheidingskam tussen twee zuid-noord gelegen valleien in de vertakte bovenloop van het Zuunbekken. Bogaarden is een kerndorp met een concentratie van huizen rond de kerk. De wandeling vertrok vanuit het 't Schoolhuys. We begonnen meteen met een afdaling om daarna terug een klimmetje te maken. het 1° gedeelte ging over rustige wandelwegen met heel veel vergezichten richting Heikruis.
De parcours
Kerk van Bogaarden.
Hier aangekomen in Heikruis bij de St Bernarduskerk. Hier onze rustpost in het OC van Heikruis. De dorpskern van Heikruis ligt op de waterscheidingskam van het Zuun en het Laubecqbekken(2 zijrivieren van de Zenne), meteen ook het hoogste punt van Groot pepingen. Thans is Heikruis een straatdorp met een Ursilinnenklooster en de natuurstenen kerk Sint Bernardus aan de ene zijde van de straat en de pastorie, het OC en enkele woningen aan de overkant. Het zuidelijke gedeelte van de gemeente heeft een uitgesproken agrarisch karakter met her en der kwadraathoeven. Bossen strekken zich uit aan beide zijden van de taalgrens. We begonnen aan de lus die ons naar het domein Ter Rijst bracht.
Hier kregen we wat meer veldwegels en stapten zo richting de bossen.
Op weg naar het bos. We kregen hier wat meer koeling.
Het was heel rustig Na dit pazrk bereikten we een hoeve die dienst deed voor rustpost. na een halte te hebben gehad begonnen we aan de terug naar Heikruis via het open park Ter Rijst.
Het kasteel domein is een mooi bebost domein van ong.50ha met waterpartijen en een classicistisch kasteel, daterend van ca. 1775. De vorm van het park leunt aan bij de Engelse tuinarchitectuur. Opmerkelijk is het lange wandelpad, dat je langs mooie bomen en planten leidt. Het park mag alleen te voet betreden worden, honden zijn niet toegelaten. Heel mooi park om er te wandelen. Zicht op de waterpartijen. Wij deden een kortere tocht ten opzichte van enkele andere afstanden.
Zicht op het kasteel.
Eenmaal het park te hebben verlaten stapten we verder richting Heikruis voor de 2°maal.
Nu we Heikruis verlieten wandelden we nu naar het eindpunt in Bogaarden via veldwegels en rustige wegen.
Mooie zichten.
Nu nog wat klimwerk en we zijn terug bij onze startzaal. Een rustige en mooie wandeling door het Pajottenland.
We reden deze keer naar Nieuwkerke, een deelgemeente van Heuvelland. Het is de meeste zuidelijke deelgemeente van Heuvelland, tegen de grens met Frankrijk en Wallonië. In het zuiden van de gemeente liggen de grens gehuchtjes De Seule en Romarin. Tot Nieuwkerke behoorde in het zuidoostelijke uitloper van het grondgebied ook het gehuchtje Clef de Hollande. Hier werd Frans gesproken en het gehuchtje werd bij de vastlegging van de Taalgrens in 1963 aangehecht bij Ploegsteert, dat van de provincie West-Vlaanderen naar de Waalse provincie Henegouwen werd overgeheveld. De start was in het Seultje.
Startzaal 't Seultje Het was constant flirten met de grens Frankrijk en België.
Heel veel afwisseling tijdens de wandeling.
Er dreigde wat wolken, maar het bleef ok.
Aangekomen op de rustpost waar we een lus deden.
De Verloren hoek, ook hier was de ene kant Frankrijk de andere België.
Heel rustige wandeling
Hier een zicht op de Kemmelberg. Wat info over de vergezichten.
We reden vandaag net over de taalgrens richting Peronnes-lez-Antoing, waar de wandelclub Randonneurs du Haute Escaut er hun jaarlijkse wandeling organiseerde. Peronnes-lez-Antoing is een deelgemeente van Antoing en ligt ten zuiden van Doornik, een kleine 50km van bij ons. Toen we er aan kwamen was er al wat volk op de been. We begaven ons richting startzaal (Salle Paroissiale), deden onze verplichten,dronken nog wat en begaven ons op het parcours. We opteerden voor de 25km.
Plannetjes op zijn Waals. Afstandstabel Het kleine startzaaltje. En weg waren wij... Het parcours was heel anders in het begin dan de jaren voordien, nu kregen we meestal veel rustige wegen in plaats van veldwegels. We verlieten Peronnes en stapten richting Fontenoy. Het bekendste koppeltje van West-Vlaanderen(Willy en Christiane)
Na 45minuten kwamen we aan in Fontenoy, waar onze eerste rustpost was, vlak naast de kerk. We dronken daar iets en moesten daar een lus maken. We kregen regelmatig wat mooie vergezichten , maar we wandelden voor het grootste gedeelte op de weg. Na de doortocht door vezon kwamen we na een tijdje terug aan in Fontenoy. Na de tweede rust gingen we richting Maubray.
Hier stapten we omgekeerd als het jaar voordien, nu kregen we meer paden en stille wegen.
het was heerlijk wandelen in deze dreven, daar we wat beschutting kregen tegen de felle zon.
Hier kwamen we voorbij de samenvloeiing met canal du centre. We volgden een hele poos de sluizen van Peronnes.
Hier onze laatste rust bij de hengelclub, vandaar nog een kleine 2kilometer alvorens we terug aan de startzaal aan kwamen.
Vandaag was het een busreis met onze club naar Tollembeek, waar de Urbanustochten plaatsvinden. Even na 9u bereikten we de startzaal, kregen we onze inschrijvingskaart en konden vertrekken voor de wandeling. Ik koos voor de 22km (die er bijna 26was). We stapten richting Herne via St Pieterskapelle. Dit is een deelgemeente van Herne. Na een saaie 9km bereikten we de rustpost in open lucht in een schilderachtig decor alwaar kunstenares Joëlle, de wandelaars verwachtte voor een aangename verpozing. De 32km maakte hier een lus.
Het parcours van de 22km. Het standbeeld van den Urbanus. Kerk van Tollembeek Hier enkele clubgenoten.
Dit is? weet niet wat het is, dit was een heel groot veld met dit gewas erop.
We kregen eindelijk eens een veldweg.
Hier is Paul al de lus van de 32km Aangekomen bij de kunstenares van Art Valley.
Na deze mooie stop gingen we verder met deze tocht, nu richting Herne.
het begin was terug saai, heel veel lange stukken beton, er liggen wel wat veldwegels, maar ze gebruiken ze niet. Dit is wel jammer voor de wandelaar. Via een holle weg en een oversteek van de Markriver(?) belanden de wandelaars in de Konijnenbosweide. In volle natuurgebied en kronkelend naast de Mark bereiken we langzaam onze 2° bestemming.
Dit was al heel wat beter deze passage dan het vorige. Hier een zicht op Herne. Na iets te hebben gedronken en wat gegeten, begonnen we aan een lus.
Ook deze lus was goed, dit mag ook gezegd worden. Een donkere wolk kwam op ons af en we kregen wat regendruppels.Na de 2° halte in Herne begonnen we aan de terugweg naar Tollembeek via wat landelijke wegen en de Tollembeekse meersen. Dit was een mooi stukje om te wandelen.
Wat verdop kwamen we een ijskar tegen, en ja , we konden er niet aan weerstaan. Na onze dessert stapten we de laatste km verder naar de eindstreep. Hier clubgenoten die nog eventjes bleven zitten. Terug aan de Kerk van Tollembeek.
Als laatste bezienswaardigheid wandelden de wandelaars voorbij het standbeeld van de "Kaatser". Deze immens populaire balsport kende in de jaren 80&90 zijn gloriejaren in Tollembeek.
Een wandeling in Oost Vlaanderen, we reden naar Oordegem, het centrum van de boomkwekerijen rond het Wetterse en deelgemeente van Lede. Daar organiseerde de wandelclub Land van Rhode er hun Midzomertocht.Eerst onze plicht vervullen, dronken nog een kop koffie, de dames bleven nog wat ter plaatse en wij gingen er van door.
Startzaal Kerk van Oordegem
Alle afstanden maken kennis met deze boomkwekerijvelden, jammer is dat de rozenkweek in deze contreien niet meer is wat het tot voor enkele jaren geweest is, de handenarbeid en intensiteit van onderhoud blijken ook hier de boosdoeners te zijn. De 6km bestaat uit 2 lussen met rust in de startzaal. De overige afstanden (10-15-18-22) gaan samen tot Smetlede door de boomkwekerijen van de streek. De volgende splitsing wandelen de 15en 22km via een ommetje naar de wijk Briel. We komen terug samen aan de kerk van Smetlede en wordt de wandeling verder gezet via mooie paden naar de rustpost te Papegem. Prettig wandelen door deze velden, weg van al die drukte. geniet even mee.
Aangekomen te Papegem waar de centrale rustpost was. Na iets te hebben gedronken maakten hier de 22km een mooie lus.
We zijn vertrokken op de lus. We gingen naar de Wellebeek en Hofsmeer gaan rond Impe en vervolgen onze weg langs Molenbeek en volgden er een deel van de Geelstervallei route. Die is heel nieuwsgierig.
De Geelstervallei ligt in de vallei van de Molenbeek, de levensader van het gebied. De naam van het gebied slaat op de zeldzame bosgeelster die in het gebied voorkomt.
Het is hier ook genieten in dit stukje natuur.
Eens deze wegel voorbij komen we opnieuw aan de rustpost in Papegem. De parcourmeester Etienne is druk bezig. Hier aten we onze boterham op en dronken nog wat. Na deze was de tijd aangebroken om de terugweg aan te vatten.
Ook hier kregen we op de terugweg heel wat onverharde paden onder de voeten geschoven.
De 15 en de 22km maakten hier nog een ommetje vooraleer we het einde bereikten.
Terug aan de kerk van Oordegem
Het was een mooie en rustige wandeling, zeker de moeite waard om er even te gaan.
De wandeling van vandaag startte in het Portaal te Wervik. Een zomerse wandeling in het licht glooiend Leie-landschap dat je kon afsluiten met een barbecue.
We stapten door 't Oud Park( Werviks oudste woonwijk), een sociale woonwijk daterend uit de periode 1920-1930 werd kort na de eerste WO aangebouwd om de Wervikse bevolking te voorzien van nieuwe behuizing. In handen van de Duitse invallers werd Wervik zwaar beschadigd tijdens WO I. Enkele jaren terug werd de woonwijk volledig vernieuwd en groen ingekleurd. Meteen een kleurige aanvang van deze Barbecuetocht. Waarna, eenmaal de behuizing achter ons gelaten, het open landschap van de Wervikse tabakstreek zich ontsluit. Via rustige veld en andere wegen stapten we richting Komen. Deze route leidt ons langs enkele mooie hoeven die ooit deel uitmaakten van de Kasselrijen van Kortrijk en Ieper.
Hier door de oudste woonwijk
Op de grens van Ten Brielen - Comines wenken de wieken van Soetes Molen. Ook Wervik kende vroeger maar liefst 15 molens, vandaag blijven er nog 2 over: de Briekenmolen aan het Tabaksmuseum en de Ma Campagne molen.
Nu stapten we verder richting Zandvoorde.
De kleine doorsteek van Wallonië leidt ons naar de groene contouren van Zandvoorde. Terwijl de langste afstand geniet van een mooie wandellus langs Zandvoorde en de Gasthuisbossen.
Het zogenaamde Jacques Breldorp wordt er geruild voor een stukje provinciale Kruiseke wandelroute. Ook hier is het tabaksverleden nooit veraf. De naam De Hooghen Busschen laat vermoeden dat we op het hoogste punt van Wervik vertoeven. Even de tijd nemen voor de mooie panoramisch landschap.
Door de bossen was het prachtig vertoeven en heel rustig.
Zalig om door deze bossen te wandelen.
Een bloeiende vlasveld Terug zicht op Zandvoorde.
Brits oorlogskerkhof.
Hier waren we op de terugweg naar Wervik.
Nog een anderhalve kilometer te wandelen en we waren terug aan onze startzaal.
Vandaag gingen we wandelen in St Maria Aalter, de club uit Aalter, de Lachende wandelaar organiseerde er hun Guldensporentocht. Sint Maria Aalter staat bekend voor hun bosrijk gebied. Het beloofde ook een mooie natuur tocht te worden.Geniet even mee van de mooie natuur rondom ST Maria Aalter.
Deze keer reden we richting Oudenaarde waar de plaatselijke wandelclub, Hanske de Krijger hun Adriaan Brouwertocht organiseerde. De start was vanuit het Sint Bernarduscollege te Oudenaarde. We stapten vandaag de 22km, en die gingen richting Melden via mooie wandelpaadjes en veldwegels.
Afstandstabel
Zicht op het Liedtspark
Via rustige wandelpaden stapten we richting Melden. Een kleine doortocht door het Sprei
Hier wandelden we naar de Koppenberg waar we de flank aandeden.
Hier stapten we langs de flank van de Koppenberg. Mooie zichten. Infobord Bidplaats. Aangekomen in Melden voor onze centrale rustpost.Melden is een dorp in het zuidwesten van de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Oudenaarde. Het is bekend om z'n Koppenberg. Melden is een langgerekt, kronkelend straatdorp, langs de Schelde. In de jaren 60 had het doortrekken van de N8 Brussel - Kortrijk grote gevolgen voor dit dorp. Er werden heel wat huizen gesloopt waardoor het dorpsbeeld grondig veranderde. Een oude kapel werd ingericht tot een mooi klein zaaltje. Na iets te hebben gedronken, begonnen we hier aan een mooie lus.
De hele lus ging richting Koppenberg via de Rotelenberg.(De Rotelenberg is een straatnaam en heuvel gelegen in Melden. Deze helling loopt parallel aan de veel bekendere Koppenberg. Ook hier werden we getrakteerd op mooie en rustige veldwegels.
Mooie vergezichten.
Hier gingen we het Koppenbergbos in. Het natuurgebied is 29ha groot en ligt op het grondgebied van de stad Oudenaarde(deelgemeente melden) en de gemeente Maarkedal(deelgemeente Nukerke). Het bos ligt op de Koppenberg, een 78m hoge heuvel die oprijst uit de Scheldevlakte. Het reservaat wordt beheerd door de Vlaamse overheidsdienst Agentschap voor Natuur en bos. Het reservaat is erkend als Europees Natura 2000-gebied en maakt deel uit van het Vlaamse ecologisch netwerk.
Ook hier was het heel rustig. Geniet even mee
We waren terug dicht bij onze rustpost. Na iets te hebben gedronken begonnen we aan de terugweg richting Oudenaarde via de Scheldemeersen en een oude Scheldearm.
Op weg naar een oude Scheldearm.
Na een tijdje kwamen we uit op het jaagpad en we volgden de Schelde tot Oudenaarde.
Voor we de eindmeet bereikten werden de wandelaars nog eens getrakteerd van de plaatselijke wandelclub op een lekkere Adriaan Brouwer of een frisdrank. Vandaar was het nog 1km te wandelen alvorens we terug aan de startzaal kwamen.
Aangekomen aan de startzaal. Het was een mooie tocht met heel wat bezienswaardigheden en veel afwisseling. Proficiat aan Dirk(parcoursbouwer).
Deze keer een wandeling maken in eigen gemeente. De 12uren van lauwe organiseerden er hun 29° Voettocht. De start was in de basisschool de Wonderwijzer. Men kon kiezen uit een 5 tal afstanden. We kozen voor de 18km. Al de afstanden starten gezamenlijk, maar na een korte tijd verliet de kleinste afstand de rest. Wij stapten via de wijk Opstal naar de Leieboorden en langsheen het jaagpad tot burengemeente Marke. Via enkele mooie natuurgebieden bereiken we de Pontestraat(die zijn naam ontleende aan het vroegere veerpont die de oversteek verzorgde in vroegere tijden.) daarna stapten we via het Markebekepad richting het "open groene" waar we onze eerste rustpost hadden.
De startzaal "De Wonderwijzer" Op weg naar het jaagdpad.
De Golden River(Leie)
Het was aangenaam wandelweer.
Rustig wandelen in deze natuurgebieden.
Op weg naar de eerste rustpost via de kleiputten.Na iets te hebben gedronken verlieten we de rustpost en stapten we verder richting de Klarenhoek. Vandaar ging het verder richting Aalbeke via het Preshoekbos naar onze volgende rustpost.
Hier stapten we richting de Klarenhoek door de natuur. Even mee genieten
Zicht op de gemeente Marke
Er kwam regen op ons af. Hier onze Willy, die meewandelde tot aan de rustpost. Aangekomen aan de kapelhoek, nog een n5tal minuten wandelen en we bereikten onze volgende rustpost te Aalbeke.
Na de rustpauze gaan de afstanden(18-25-30) via de Papeyewegel terug de natuur in. Met een mooi zicht op het monument de Sjouwer wandelen we nu naar de Bramier richting Lauwe.
na de 2° rustpost kregen we wat lichte regen te verwerken. Wat later scheen de zon opnieuw.
Na nog een halte hebben voor een gratis Rodenbach of wat fris bereikten we terug onze startzaal. Een hele rustige en aangename wandeling.
Vandaag gingen we wandelen over de taalgrens, naar Wodecq een deelgemeente van Ellezelles. Het pays des Colinnes is een streek in de provincie henegouwen. de sterk heuvelachtige regio bevindt zich tussen Doornik en Brussel, in het gebied tussen de Schelde en de Dender. Het Pays des Collines vormt landschappelijk één geheel met de net noordelijker gelegen Vlaamse Ardennen. De start was vanuit het plaatselijk schooltje. Het beloofde een mooie tocht te worden volgens hun parcours. Heel veel afwisseling, dat is altijd leuk. Regelmatig glooiende natuurpaden doorheen het ganse parcours brachten ons richting Flobecq, daarna richting Ellezelles, waar we een tijdje doorwandelden om dan nadien terug te stappen naar Wodecq. Geniet even mee.
startzaal
We stapten meteen naar een van de vele paadjes.
De hemel kleurde niet alleen blauw. Regelmatig mooie zichten Ook de paden waren hier en daar bedekt met water. Het was uitkijken waar we onze voeten gingen plaatsen.
Het eerste gedeelte hadden we wel zon en een aangename temperatuur. Aangekomen aan de eerste rustpost.
We stapten nu richting Ellezelles.
Zoals gezegd, er was heel veel variatie op het parcours.
Een mooie spin.
Deze is nog niet thuis hoor!
We kregen hier een fikse regenbui Willen of niet we moeten verder.
Aangekomen op onze 2de rustpost in Ellezelles. Hier dronken we wat en aten onze boterham op. Daarna ging het terug richting Wodecq via rustige wegen en onverharde paden.
Ook naar het einde kregen we regelmatig mooie vergezichten.
Er staat nog heel wat water op de paden.
Ook de zon is er terug.
Nog een kleine km en we zijn terug van weggeweest. Het was een hele mooie wandeling.
We reden vanmorgen in de mist richting Gooik, waar de 2 daagse Heidetochten Kester - Gooik plaatsvonden. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Gooik, en gingen naar de startzaal Edele Brabant. Er was al aardig wat volk op de been. We schreven ons in, dronken een kopje koffie en begonnen dan aan onze wandeling.
Gooik ligt in het centrum van het Pajottenland, een prachtige streek die grofweg begrensd wordt door de Dender in het westen en de Zenne in het oosten, terwijl de noordergrens samenvalt met de weg Brussel - Aalst en de zuidergrens met de weg Edingen -Halle. Gooik bestaat uit de deelgemeenten Gooik, Oetingen, Kester en Leerbeek, al verdiend het gehucht Strijland zeker ook een naamvermelding binnen de fusiegemeente. het reliëf van Gooik is licht golvend, de hoogste heuvel is de Kesterheide met 112 meter boven de zeespiegel. Wij kozen voor het parcours van de 18km. Het eerste gedeelte ging richting Oetingen.
De startzaal Edele Brabant Na enkele tientallen meters kregen we ons eerste pad voorgeschoteld. Jammer dat er nevel was, het belemmerde het zicht om enkele mooie foto's te maken.
Hier en daar waren de paadjes glibberig door de bovenste modderlaag, alhoewel we nog niet mochten klagen. Zulke paden kregen we ook te verwerken, dus uitkijken was de boodschap.
Van het ene naar het andere pad.
We kregen heel veel afwisseling tijdens onze tocht.
Gooik, Parel van het Pajottenland, doet er als moderne, mooie en landelijke gemeente alles aan om zijn beste troeven uit te spelen; de zachte recreatie met een groot aanbod aan wandel-en fietsroutes, mountainbikeroutes, paardenroutes en huifkartochten. het is een paradijs voor wandelaars en fietsers en een oase van rust en stilte op 25km van Brussel, hoofdstad van Europa.
We zijn aangekomen in Oetingen, waar we in het plaatselijk schooltje een rustpost hadden.
De kerk van Oetingen. Oetingen is een dorpen deelgemeente van Gooik. Het dorp heeft zijn landelijk karakter vrij goed bewaard. Het dorp figureerde als dorp van Kamiel in de film Oesje! uit 12997 van Chris Van den Durpel. Het dorp heette in de film Klapsteke. Uitsluitend de dorpsscene's zijn hier opgenomen. Zoals in de film, waar Kamiel zijn eigendom dreigt te verliezen ten voordele van een projectontwikkelaar, wordt het landelijk karakter van Oetingen vandaag bedreigd door verschillende bouwprojecten.
Eens de kerk achter ons te hebben verlaten gingen we nu richting Leerbeek via verharde en onverharde paden.
We kregen terug enkele besmeurde paden. De mist was hardnekkig.
Ook hier was het van pad naar pad, wat allen ten beste is voor de wandelaar.
Hier zijn we dan aangekomen in Leerbeek na 7.2km vanuit Oetingen. Hier aten en dronken we wat. Leerbeek is een deelgemeente van Gooik. In Leerbeek vond een Stevenistische opstand tot stand in 1794 onder leiding van pastoor Philippus Winnepennickx tegen de Franse Napoleonisten en diens groeiende aanmatigingen ten overstaan van de kerk. Ook de pastoos van de omliggende dorpen volgden zijn voorbeeld. Precies op de plaats van de woning waar oud pastoor Winnepenninckx in 1840 overleed, bouwden zijn navolgers in 1918 te zijner nagedachtenis een neogotische kapel. Elke zondag om 9uur is er nog een gebedsdienst in deze kapel. Veel kleurrijke beelden warfen in deze tuin te zien. Nu nog een 5tal km te gaan alvorens we terug zijn in Gooik. Ieder zijn smaak. Terug via mooie wandelpaden naar Gooik.
Een mooi klein domein om er even door te wandelen.
Wederom van pad naar pad, waar halen ze het vandaan?
Terug uitkijken
Jammer dat het er de hele dag mistig was
Het laatste stukje vuil vooraleer we terug aan de zaal kwamen.
Hier is het laatste pad, op het einde naar links en zo kwam er een einde aan deze mooie tocht. Een dikke proficiat aan de parcourbouwer(s). Deze is zeker een aanrader.
Vandaag gingen we richting Lembeke, in het Meetjesland.De wandelclub Groep 't Singel gaf er hun tocht die meetelt voor het streekpakket van het Meetjesland. De start was in de zaal 't Singel, er was al aardig wat volk op de been toen we daar aankwamen.. We schreven ons in, dronken nog een kop koffie en begonnen aan onze tocht.
Lembeke is een dorp in Oost-Vlaanderen en is sinds 1977 een deelgemeente van Kaprijke. het dorp telt iets meer dan 3500 inwoners, waarmee het de grootste kern van de gemeente Kaprijke is. De naam werd voor het eerst vermeld in 1108 als Lembeca. De naam Lembeke wordt op verschillende wijze uitgelegd. De naam Lembeke heeft sinds de jaren 1200 geen veranderingen meer ondergaan. Er is bestaat een Frans charter uit 1281 uit de cisterciënzerinnen abdij van Oosteeklo waarop Lembeke gespeld staat. Lembeke is vooral bekend voor zijn bossen, die 50ha beslaan en voornamelijk bestaan uit aangeplant naaldhout.
We verlieten de zaal en na een paar honderd meter kwamen we al terecht in de bossen.
We konden de moerassige plaatsen omzeilen via het bospad.
Hier kwamen we aan de Slingerij. De Slingerij en de Lembeekse bossen met een gezamelijke oppervlakte van 300ha liggen zij aan zij op het grondgebied van Oosteeklo en Lembeke. Op de oude stuifzandruggen werden oorspronkelijk voor dennen en sparren aangeplant. Het was mooi en rustig om er te wandelen. Hier en daar was de nevel nog niet helemaal opgetrokken. geniet verder mee van de mooie natuur.
Wij deden de kleinste afstand vandaag , maar werden er beloond met heel veel natuur(80% van de tocht). We komen zeker nog terug om er grotere afstanden te wandelen.
Vandaag reed ik naar Poppel, een dorp in de provincie Antwerpen en tevens een deelgemeente van Ravels. Poppel was tot 1977 een zelfstandige gemeenten die bij de gemeente Ravels is gevoegd. Tot de voormalige gemeente behoorde ook het gehucht Nieuwkerk, gelegen in de bossen aan de grens met Nederland. Het dankt zijn naam aan een grenskerk die daar in 1652 werd gebouwd ten behoeve van de parochie van Goirle. Al deze plaatsen behoorden tot Hertogdom Brabant. Sinds 1815 behoren Poppel, Ravels en Nieuwkerk bij de provincie Antwerpen, en sindsdien behoort de gemeente Goirle bij Provincie Noord Brabant. Een aanzienlijk deel van de bevolking van Poppel bestaat uit immigranten uit Nederland. Hierdoor is Poppel het eerste en (enige) dorp in België met een niet - Belgische meerderheid.
De start was vanuit de feestzaal Mieke Pap, en de wandelaars konden kiezen uit een heel breed gamma aan afstanden. Vermits Poppel een echt wandelparadijs voorstelt, zal ook deze keer de natuur in al zijn glorie weer ruimschoots aan bod komen. Van bij de start splitsen de afstanden zich op: wij kozen voor de 22km en gaan langs de Aa, door de bossen van Molenheide, flirten met de grens tussen België en Nederland en langs de bossen van Overbroek. Via een breed en lang zandpad komen we na een hele tijd aan in Tulderheide. Na iets te hebben gedronken begonnen wij hier aan een mooie en lange lus, via het landgoed de Utrecht( is ca 2500ha groot), om dan terug in Tulderheide aan te komen. Na terug iets te hebben gedronken en gegeten begonnen we aan de terugtocht naar Mieke Pap via de Tulderse Beemden en langs de bossen van Overbroek. Een pracht van een tocht. Geniet even mee van deze mooie tocht.
de binnen terras van de feestzaal Mieke Pap.
Heel veel dreven en overhard was de leidraad voor deze wandeling.
Zicht op Poppel Hier waren we in de bossen van Molenheide. De gemeentebossen van Ravels beslaan een totale oppervlakte van 630ha en zijn grotendeels eigendom van de gemeente. Deze bossen liggen verspreid over de 3 deelgemeenten en zijn opgedeeld in 12 bosplaatsen, waarvan Molenheide(Poppel), Hoogeindse Bergen(Weelde) en Klein Ravels(Ravels), in die volgorde, uitgesproken de grootste zijn. Heel prachtig en rustig om er door te wandelen.
Doortje, Willy en Christiane
Aangkomen aan de centrale rustpost
Hier een mooi zicht op de vijver Begonnen aan de mooie lus door het landgoed de Utrecht
Schoon koppelke hé
Bijna terug aan onze rustpost. Het was genieten van deze mooie lus.
We begonnen aan de terugtocht naar Mieke Pap
Terug in Poppel aangekomen gingen we onze wandelboeken afstempelen en iets drinken, en daarna gingen we naar... een mooie tearoom waar we voldeden aan wat extra calorieën. Dit was ook genieten. Willy koos voor een coupe romantica
Deze was de mijne, een vol bord met ijsbollen en warme chocolade saus.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
