xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De vloerplaat van onze woning is al enkele weken gegoten. De werken liggen nu stil, en even leek het alsof dit tot rust zou leiden. Geen gezeur of gezaag meer over hoe het dan volgens Koen wel allemaal zou moeten uitgevoerd worden, wat allemaal verkeerd is, en boos omdat ik daar niet tegen optreed.

Het hoogtepunt was dat hij twee dagen na het beëindigen van de werken plots in zijn hoofd haalde dat ik niet gezorgd had voor de nodige waterkeringen in de muren en dat we dus vochtige muren zouden hebben door opstijgend grondvocht. Nou ja, die waterkeringen zitten wel hoger dan de vloerplaat en waren dus nog niet aan de orde. :-) Volgens hem had ik het helemaal verkeerd voor. Met het argument dat hij dan dringend overal orde op zaken moest stellen, en dringend moest gaan les geven in de bouw, want dat de waterkeringen dan in elke bouw verkeerd geplaatst waren, zweeg Koen toch, maar het illustreert wel hoe indringend hij zich met alles moeit.

Het is angst, zegt mijn begeleidster, en hij vraagt in feite om continue gerust gesteld te worden. Alleen vreet dit energie en waar blijf ik?

De angst is er ook verantwoordelijk voor dat hij de laatste weken continue de aannemer afbrak, niet op zijn werk, want dat kon hij niet hard maken, maar wel op zijn persoon. Niet tegenover de aannemer zelf, maar wel tegenover mij. Vanuit zijn optie ziet hij hoe het contact tussen de aannemer en mij vlot, en ervaart hij het feit dat we aan één lijn trekken (de bouw wordt op een normale manier uitgevoerd, dus is er weinig discutie) als samenspannen tegen hem. Want hij ziet het op veel punten net anders.

Dus is hij bang mij kwijt te geraken, zodat ik ook daar heel veel energie moet in stoppen.

Heel veel van die energie is tijdelijk, net zolang tot het huis af is, en dan is ons eilandje weer veilig voor ons alleen en hoeft hij geen rekening te houden met indringers.
Alleen, als ik me realiseer wat het betekent dat ik me volledig moet aanpassen aan hem, dat dat de enige manier is om te leven met hem, dan wordt het koud om m''n hart. Want als ik dan ga kijken naar wat hij waarschijnlijk werkelijk nodig heeft (en wat hij eigenlijk al die jaren al eist), dan betekent dit dat ik wel mag blijven werken omdat dit geld oplevert, maar dat ik buiten mijn werk om niets mag.

Geen vriendschappen, geen uurtjes weg op een zondag of zaterdag om een poosje te wandelen, alleen maar mijn werk, helpen met hem op het bedrijf, het huishouden, en de routinematige contacten met zijn familie. Verder kan voor hem niets. En in dat alles krijg ik de volledige verantwoordelijkheid, zodat hij mij onmiddelijk kan terechtwijzen als het niet is zoals het volgens hem hoort te zijn. En of dat alles zal oplossen? Altijd zal er IETS zijn wat hem onzeker maakt of triggert

Dit doet me beseffen hoe ver ik in dit straatje verzeilt geraakt ben, hoe ik al jaren, zelfs voor ik wist van zijn autisme, mezelf verloochen en me veel te ver aanpas aan hem. Zijn geborgen eilandje is voor mij een gevangenis. Gooi ik de deuren open, dan geraakt Koen zijn houvast kwijt en krijg ik zijn frustraties over me heen.

Ik besef wel, dat Koen op zijn manier zijn best doet. Toen er voor hem even rust was, na het beëindigen van de werken, en ik het druk had met mijn werk, gaf hij aan dat ik gerust om belegde broodjes mocht stoppen voor het middageten, in plaats van een gewone maaltijd klaar te maken. En dat is heel wat voor hem : beseffen dat ik het heel druk heb, en dat het dus wel een extra last is om ook nog te koken. Afstand doen van zijn idee van een normale maaltijd en een alternatief voorstellen. En dat waardeer ik dan ook wel, maar voor dat kan, mag hij wel niets anders aan zijn hoofd hebben, en dan wordt het wel heel zeldzaam.

Ondertussen start zo langzaamaan de winterperiode op het landbouwbedrijf, en dat zorgt ervoor dat de werkdruk terug hoger is. Koen zijn frustraties nemen weer toe, en ik kan voor het ogenblik weinig tot niets goeds doen in zijn ogen.

Het besef groeit (na bijna 17 jaar is dat niets te vroeg) dat dit een patroon is, die zich door de jaren heen steeds zal herhalen : zomermaanden waarin het met mijn partner, als de druk laag is, toch leefbaar is.

Wintermaanden, waar de werkdruk hoger is, en zijn frustraties steeds opnieuw oplopen, wat hij vooral op mij afreageert. Het is onvermogen van hem, geen onwil, dat weet ik maar al te goed, maar emotioneel loop ik er zelf op vast. De vraag is : hoe lang kan ik hier nog mee omgaan, wil ik op deze manier nog verder?

En ondertussen zijn we wel een huis aan het bouwen, een huis waar heel veel van mezelf in zit... Niet onoverkomelijk om afstand van te doen, maar toch...

De rek is er uit en wat ook wel meespeelt is dat ik ontzettend moe ben. Ik val 's avonds om 21 u als een blok in slaap, en moet me 's morgens om 6u uit mijn bed slepen. Als ik over de middag even durf liggen, val ik opnieuw als een blok in slaap. Ik heb het gesignaleerd aan de huisarts. Bloedonderzoek heeft niets uitgewezen : geen bloedarmoede, niets dat wijst op ziekte of ontstekingen,... Wel fijn om te weten, maar mijn moeheid geraakt er niet door opgelost, en Koen is er nu helemaal van overtuigd dat het alleen maar verbeelding is. Pffff.