Raar onderwerp kun je denken, maar voor mij een belangrijke mijlpaal. Mijn lange haren zijn hier altijd een zwaar geladen onderwerp geweest. Vanmorgen besefte ik dat dit eigenlijk voor mezelf altijd al een beladen onderwerp geweest is : mijn moeder heeft een enorme voorliefde voor kort geknipte kapsels, en eigenlijk is mijn haar laten groeien als kind en puber een manier geweest om mijn verzet te uiten, zonder dat het opviel. Een negatieve ervaring bij de kapper, waarbij mijn haren veel korter geknipt werden dan de bedoeling was, toen ik twaalf was (alhoewel mijn moeder altijd beweert heeft van niet, verdacht ik haar van samenzwering met de kapper), hebben mij ook niet echt kapper-minded gemaakt. De jaren voor ik huwde ben ik er wel af en toe langs geweest (NOOIT meer bij de kapper van mijn moeder!) om mijn haar bij te knippen, en daar bleef het bij.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

En toen kwam Koen, en hij koos mij uit omwille van mijn lange haren. Dat heeft hij altijd gezegd, en pas toen ik weet had van autisme besefte ik dat dit geen grap was, maar pure ernst. Zijn moeder had lange haren toen hij kind was, zijn schoonzus heeft nog steeds lange haren, en dus moest zijn vrouw ook lange haren hebben. Ik ben er nog altijd niet uit of ik zijn manier van kiezen wel of niet kan appreciëren. Nog een troost : het was niet het enige criterium waaraan zijn vrouw moest voldoen. Ze moest ook nog slim zijn! Of was dat alleen maar mooi meegenomen?

Enfin, toen we gehuwd waren ben ik éénmaal naar de kapper geweest, in het eerste jaar dat we gehuwd waren. Om gewoon bij te knippen. Zijn conclusie :

teveel geld en tijdverspilling. Dat kon zijn moeder ook. Dat klopte wel :

gewoon wat bijknippen kon ze ook! Ik was toen nog heel tevreden met mijn lange haar en mijn echtgenoot.  Alleen was het wel vervelend dat hij eigenlijk nooit wou dat ik het liet bijknippen. Dat gebeurde toch, maar meestal met de nodige tegenwind. En toen ik die eerste keer van de kapper kwam, zag hij niet dat het korter was (zei hij!), maar als ik het liet bijknippen door mijn schoonmoeder, ook al was het maar enkele centimeter, zag hij het meteen!

In 2003 was ik mijn lange haren kotsbeu en op een moment dat Koen blijkbaar toch wel toleranter was (of dacht hij dat ik het niet zou doen???) heeft mijn schoonzus mijn haren afgeknipt tot een klassieke carré. Mààr, hoe gul hij die keer ook zijn toestemming gaf, ik heb niets anders mogen horen dan dat ik nu helemaal op niets meer trok, dat ik een echte rattekop had. En zo werd mijn haar geleidelijk aan weer langer…

Ook onze dochter Evy had lange haren. Tot ze ze deze zomer wou afknippen.

Iets langer dan schouderlengte en in laagjes. Dus geen echt kort kopje. Maar ze kreeg er een totaal andere look mee, en het staat haar enorm goed. Dus, ook bij mij begon het opnieuw te kriebelen, wat op dat ogenblik op hevig verzet stootte bij Koen : hij kreeg al nachtmerries van een dochter en vrouw die al hun geld vergooiden aan de kapper! En ik voelde me op dat ogenblik niet sterk genoeg om er tegen in te gaan. Nee, nu besef ik dat ik op dat ogenblik gewoon bezig was om terug zijn zin te doen, omwille van de lieve vrede.

Voorlopig naar de achtergrond, maar niet vergeten!  De tijd dat mijn haar nog bijgeknipt werd… ik weet het niet meer. Het was al lang geleden. En het groeide maar verder. Tot ik mij enkele weken terug de bedenking maakte dat ik wel overal lange haren vond, en ik bij het samen nemen van mijn haar tot één staart bemerkte dat die wel erg dun geworden was. Ik vermoed dat ik in enkele maanden tijd de helft van mijn haar verloren ben! Niet dat het nu erg dun staat, maar ik had altijd heel veel haar. Dit was uiteindelijk voor mij de druppel die de emmer deed overlopen, want tenslotte trek ik zelf ook nog altijd een aantal haren los bij het ontwarren van zo’n lang haar. En dat extraatje kon er voor mij nu niet meer van af. Uiteindelijk was mijn haar na zolang niet meer knippen, ook erg kapot, zelfs tamelijk ver. Gewoon bijknippen kon dit niet meer ongedaan maken. Dus, alle hens aan dek, en mijn haarzorgen over Koen spuien, duidelijk vermelden dat lang haar als het te dun staat ook op niets trekt, dat het beter was, voor het uitvallen, dat het korter geknipt was, tot ik dacht dat hij me begreep en aan het idee gewend was.

Zaterdagavond, naar ik dacht op een gepast moment, heb  ik hem gezegd dat ik een afspraak gemaakt had met de kapper. Helaas, het huis was te klein. Hij was woedend, vond dat ik net zo goed het geld helemaal kon buitengooien,… En ik werd woedend, zo woedend dat ik uitriep dat hij zijn zin wel zou krijgen, dat ik het dan niet zou doen! Ik ben gevlucht naar het toilet en heb daar een kwartier zitten huilen, echt huilen, voor het eerst sinds jaren echt huilen, zodat ik mijn pijn en verdriet daarin kwijt kon en het opluchtte. En toen besefte ik wat voor stommiteit ik uitgestoken had : het gewone liedje :

hij wil iets niet, maakt zich kwaad, en krijgt zijn zin! Ik heb mezelf dan maar eens bij de oren genomen : “Sofie, dat doe je niet! Je plooit niet! Het patroon dat hij gebruikt om zijn zin door te drijven MOET doorbroken worden.

Zet je daar boven!” Enfin, hij is kwaad gaan slapen, en ik ben maar gevolgd op het ogenblik dat ik vermoedde dat hij sliep!

Zondagmorgen nog een hele rij achter mijn hoofd en de vermelding dat ik het voor hem niet moest laten om mezelf om zeep te laten helpen, want dat ik anders nog in staat zou zijn om hem de schuld te geven als ik kaal werd! Hoe onnozel ik die redenering ook vond, ik ben er grif op in gegaan, heb bevestigd dat het dan inderdaad zijn schuld zou zijn! Ik heb er dan nog eens duidelijk bij gezegd dat hij niet begreep hoe ik er mee in zat dat mijn haar uitviel. De rest van de dag is er niet meer over gesproken. De dag was al zwaar beladen genoeg doordat ik met de kinderen ging nieuwjaar vieren bij mijn ouders. Ook gisteren is er geen woord meer over gezegd. Vanmorgen heb ik gewoon meegedeeld dat mijn afspraak met de kapster deze voormiddag was, en behalve de opmerking dat ik me beter meteen kaal kon laten scheren, zodat het lang zou duren voor ik terug moest, kwam er geen reactie.

Ik was deze morgen wel te prooi aan een hele boel emoties : Enerzijds zat het mij wel dwars dat de goedkeuring van Koen wel veel meer voor me betekent dan ik zou willen. Anderzijds voelde ik wel dat mijn vertrouwen in kapsters nog niet echt groot was, ook al wist ik na de twee keer dat Evy er nu geweest is, dat het iemand is die wel zeer vakkundig knipt : Evy's laagjeskapsel valt perfect, en ik heb al opgemerkt dat niet iedere kapster dat op die manier kan. Bij een nichtje (andere kapster) is het altijd net dat niet wat het volgens mij zou moeten zijn. Ik heb opgemerkt dat het nog steeds heel eng is voor mezelf om de controle uit handen te geven. Want dat is het toch wat je bij een kapster doet : zij heeft het resultaat in handen, ik moet er mee verder. Loslaten is dus blijkbaar nog altijd niet even evident. En net op zo’n moment zou een bemoedigend woord “Het zal wel meevallen!” zoveel betekenen. Dat steuntje in de rug, van je partner, maar net dat is er nooit. Ik heb er mee leren leven, maar af en toe mis ik het wel!

En het resultaat? Yes, het mag er zijn! Ik voel me er goed bij. Omdat ik bij Evy destijds een foto voor en na genomen heb, wou Thomas dit ook van mij doen. En Koen??? Complimenten verwachtte ik niet. Het is voor hem hoe dan ook wennen. Echte kritiek heb ik tot nu toe ook niet gekregen, dus beschouw ik dat al als een groot compliment :) Het meest vreemde vind ik dat hij me met mijn nieuwe kapsel vergelijkt met een schaap. Als er nu iets is wat ik niet heb, en een schaap wel, zijn het krullen.

Deze middag kreeg ik van Thomas een sms-je : "En hoe valt het kapsel mee?" Ik heb geantwoord : "schaapachtig, zegt papa, maar aangezien hij de krullen heeft en al heel de middag bè zegt..."  Want dat is zijn manier om mij er op te wijzen dat hij mij net een schaap vindt : telkens hij mij ziet begint hij te blaten als een schaap. Ik laat hem maar, kan het loslaten, vind dat het meer zegt over hem dan over mij.

Om een lange blog kort samen te vatten : ik vind dit een gigantische stap van mezelf, ben trots op mezelf. Ik heb al belangrijke stappen gezet, maar dit is een voor Koen heel duidelijk zichtbare stap, en dat is nog iets totaal anders. Wat hij niet weet, is dat dit pas een begin is. Nu eerst terug mijn kilo's kwijt. Voor wie wist dat ik in het voorjaar verschillende kilo's kwijt geraakt ben, ze zijn er allemaal terug :(, zodat ik me ook op dat vlak terug goed in mijn vel voel. En dan zou ik willen mijn hele look (lees mijn kleerkast) veranderen, maar zover ben ik nog niet :)