De voorbije dagen waren voor mij het traditionele hormonaal bepaalde dieptepunt van de maand. Soms heb ik er weinig last van. Deze keer was het dubbel zo erg. Naast me slecht in mijn lijf voelen, had ik twee dagen migraine, wat zich gisteren begon af te bouwen, en vandaag helemaal lijkt weg te trekken. Resultaat : ik kan heel weinig verdragen en men moet me gewoon gerust laten.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Helaas, hier treft PMS niet alleen mezelf, maar lijkt het besmettelijk, en weet mijn partner er dus ook goed van. Over de migraine zwijg ik al zoveel mogelijk tegen hem want het heeft alleen maar commentaar tot gevolg : waarom ik geen Dafalgan neem als ik pijn in mijn hoofd heb? Helaas, dat werkt niet bij migraine, maar dat kan er bij Ivan niet in : Hoofdpijn is hoofdpijn, en bij hem werkt Dafalgan altijd. Waarom zou het bij mij dan niet werken?

Altijd handig een dokter in huis :(

Ik heb medicatie die wel werkt, maar ik loop er zo high van rond, en het vertraagt mijn reactievermogen, zodat ik ze eigenlijk enkel neem als de pijn echt niet meer te harden is, en ik niet min  of meer verder kan werken. Of als ik 's nachts wakker lig van migraine (meestal niet), want tegen de ochtend is het ergste 'high-" gevoel dan wel over.

Het resultaat van zijn PMS besmetting is dat hij heel geïiriteerd rond loopt, niets kan verdragen, continue op mijn dak zit, of mij voor allerlei onbenulligheden steeds weer nodig heeft. En dat op een ogenblik dat ik eigenlijk, met uitzondering van een lieve geste of een doodgewone fijne knuffel, het liefst van al gewoon gerust gelaten wordt. De voorbije dagen waren dan ook één ellende : preek over dit, preek over dat, ik moet dit, ik moet dat,... pfffffff.  Het resultaat is dat ik, vanaf dat hij nog maar zijn mond open doet, ik het gevoel heb dat ik al mijn stekels al aan het opzetten ben om in de aanval te gaan, of de aanval of te weren. Het lijkt er helemaal niet meer op aan te komen wat hij te zeggen heeft. Ik moet mezelf gewoon dwingen om die stekels even nog te laten rusten en eerst te horen wat er uit zijn mond komt. Tegen de kinderen kan ik het openlijk zeggen : let op, laat me gerust, want ik heb mijn stekelvarkenvel op. En zij weten dan wel dat ze best even uit de buurt blijven. Maar bij Koen zou dat toch maar een volgende preek uitlokken : dat hij dan wel duidelijk is dat ik niets meer van hem moet hebben, dat ik altijd pinnig op hem reageer, en dat het dus duidelijk allemaal mijn fout is. En dat is net wat ik niet moet hebben, ook al weet ik dat mijn stekelvarkenvel ook geen lieverdje is.

Enfin, voor mij is het tij aan het keren, en naarmate ik me terug beter in mijn vel voel zal Koen ook wel volgen. Hopelijk heb ik er over vier weken beduidend minder last van.