Het zijn de voorbije dagen hectische dagen geweest : Donderdagnamiddag is mijn schoonvader onwel geworden. De huisarts dacht dat het van de hitte en te weinig te drinken was. Maar vrijdag ging het verder bergaf met hem. Ik heb hem binnengebracht op spoed en daar bleek het om een trombose in de hersenen, een beroerte dus, te gaan. Het was ik, omdat dit de meest voor de hand liggende keuze was. Mijn man en ik wonen het dichtst bij hen, waren allebei thuis op dat ogenblik, en mijn man is daar de geschikte persoon niet voor, alhoewel hij dat zelf niet toegeeft. Voor mij vormt dat geen probleem. Op het ogenblik dat we vertrokken was het rond 15u. De opname zelf werd vlot opgestart, en er werd gevraagd of we, tijdens het onderzoek, even konden wachten in de wachtkamer. Het "kwartiertje" werd uiteindelijk drie kwartier, maar al bij al bleek dat nog mee te vallen. Toen (rond 16u15) begon het wachten, bij mijn schoonvader op spoed, op de arts. Het zou "niet zo lang" duren. Helaas, het bleef duren en was 19u voor we de arts zagen. Al die tijd zaten we alleen bij mijn schoonvader, die op momenten vrij onrustig was, zijn lakens wegtrok, zijn kleren wou uittrekken, wilde recht staan wat hij niet kon zonder te vallen,... De reacties van mijn schoonmoeder maakten hem nog meer onrustig, ik kon het wel aan, kon verhinderen dat hij stommiteiten uithaalde. Ondertussen was ik er me wel van bewust dat Koen nerveus zou zijn dat hij niets van me hoorde. Maar mijn gsm lag af, omdat dit moet op spoed, en ik zag echt geen gelegenheid om even weg te gaan. Ik wou mijn schoonmoeder op dat moment niet alleen laten. Toen de arts er was, en we wisten dat het om een trombose ging in de rechterhersenhelft, én de arts uitgelegd had wat het vervolg nu was, ben ik, terwijl de arts daar de nodige papieren opmaakte, even weggelopen naar de wachtzaal om te bellen. Een hele lading kreeg ik over mij, dat het ongehoord was dat ik nog niet thuis was, dat het niet kon dat mijn gsm af lag, dat ik al lang thuis geweest moest zijn, dat zijn broer mij had afgelost als ik niet te "koppig" geweest was om de gsm op te nemen op het ogenblik dat hij gebeld had. Ik heb hem toen gezegd dat we, van zodra mijn schoonvader op een kamer lag, naar huis zouden komen. Hij heeft de telefoon dicht gegooid zonder te vragen wat zijn vader mankeerde, om dat nog geen minuut later te beseffen en terug te bellen. Wat moest hij anders vertellen tegen zijn broer en zus???
Ik wist dus dat het geen leuke thuiskomst zou zijn. Alsof men op zo'n momenten nog niet genoeg onder druk staat. Helaas vlotte het toen nog niet echt en was het 20u voor we uit het ziekenhuis konden vertrekken. Ik heb eerst mijn schoonmoeder afgezet. Zij was doodop en vroeg me nog de anderen te bellen om te zeggen hoe het zat, en te vragen of ze haar die avond met rust wilden laten, omdat ze wou gaan slapen.
Thuis kreeg ik inderdaad de volle lading, dat dit niet kon dat ik zo lang weg was, dat hij de kalveren had moeten drinken geven.... met alle mogelijke verwijten erbij. Hij was nog buiten, ik ben naar binnen gevlucht, hoorde van Thomas dat tante die avond nog bij mijn schoonmoeder wou langs gaan, en heb haar dus eerst gebeld om dat te vermijden. Ik was nog aan de telefoon toen Koen kwam kijken wat ik aan het doen was, en dat ik aan het bellen was zinde hem helemaal niet. Ik mocht bellen wanneer HIJ het zei, en niemand anders had daar iets aan te zeggen. Een hele scheldtirade aan mijn adres, nog een reeks voor zijn zus bedoeld (zij was er niet en hoorde het dus ook niet, ik wel!) Ik heb toen maar eten klaar gemaakt, en pas toen hij binnen was, mocht ik bellen naar zijn broer. Op dat moment en geen ander! Hij luisterde, zoals gewoonlijk, mee. Niet dat mij dat kan schelen. Alles wat ik zei mocht hij horen, maar ik had het er wel moeilijk mee dat hij op die manier wist hoe het met zijn vader was. Ik was toen al bijna een uur thuis, en hij had al die tijd, behalve een kwartiertje dat ik niet bij hem was, niets anders gedaan dan mij uit te schelden, en met geen woord gevraagd hoe het met zijn vader was. Dat kan ik niet begrijpen, wetende hoeveel jaren zijn vader hem op het bedrijf geholpen heeft, wetende dat zijn vader altijd pal achter hem staat,... Nee, dat begrijp ik echt niet.
