Ik maak me zorgen om Thomas. Twee jaar terug is Thomas in een zware depressie beland, en alhoewel er ook nog andere factoren een rol speelden, was één van de belangrijkste achterliggende oorzaken de scheefgetrokken relatie met papa. Daarbij spelen bepaalde elementen die niet te veranderen zijn een rol : door zijn autisme (ernstig vermoeden, geen diagnose) is Koen zijn inlevingsvermogen beperkt en vertrekt hij vanuit zijn eigen ervaringen, scoort hij sociaal-emotioneel heel laag,... terwijl Thomas als kind al een vrij groot inlevingsvermogen had, sociaal-emotioneel heel vlug van begrip is, én qua karakter totaal anders is dat Koen. Thomas houdt van lezen, computer,... terwijl dat net de dingen zijn die Koen niet kan, en die hem ook niet interesseren. En hij begrijpt dan ook niet dit voor Thomas belangrijk is. Voor Koen is werken met zijn handen belangrijk. Beide facetten (hoofd of handen) zijn evenwaardig, maar anders. En net dat snapt Koen niet. 95% van mijn job speelt zich af op mijn buro. Dat is geen handenarbeid, en volgens Koen werk ik dus niet.
Niet dat dit commentaar mij nog treft : hoeveel zijn er die geld kunnen verdienen zonder te werken? :-P
Om terug te komen op Thomas : Hij heeft een enorme nood aan erkenning door papa. En net dat krijgt hij niet. Waar hij goed in is, dat vindt Koen totaal onbelangrijk, bezighouding van iemand die te lui is om te werken.  Thomas is niet te lui om een handje toe te steken met papa, maar als bij Koen niet alles gebeurt zoals het in zijn hoofd vast ligt (star denken door autisme) dan is het niet goed. Bijkomend probleem is dat Koen verwacht dat iedereen in zijn omgeving inspeelt op wat hij doet, bij hulp, zoals hij het in zijn hoofd heeft, maar daar zeer gebrekkig over communiceert. En dat moet voor misverstanden zorgen : hoe kun je nu op het juiste ogenblik het juiste doen, als je niet weet wat er van je verwacht word?  Dat dit geen onwil maar niet kunnen weten is, snapt Koen totaal niet : Niemand wil hem helpen!
Vanuit de hulpverlening heeft men destijds steeds gezegd dat het belangrijk was dat Thomas leerde met zijn vader omgaan, de handicap van zijn vader op die manier een plaats leerde geven, en op die manier de oorzaak van zijn depressie verwerkte. Hij zou er boven uit groeien.  Daarnaast heeft men gezegd dat hij volledig zou herstellen, met een grote kans om geen latere depressies meer te ontwikkelen, omdat hij nog zo jong was, maar dat het belangrijk was dat hij gevolgd werd tot minstens 18jaar. Dit omdat de puberjaren toch wel van cruciaal belang zijn bij de ontwikkeling van een persoonlijkheid. Thomas is ook volledig hersteld, en dat was voor Koen het sein om duidelijk te stellen dat de hulpverlening stopgezet kon worden. Het was enkel puur geldklopperij. Op dat moment was Thomas sterk genoeg, had hij een voldoende enthourage op school om zijn positief zelfvertrouwen te ontwikkelen. Alleen iedere vakantie opnieuw, zie ik Thomas opnieuw een stapje achteruit gaan. Iedere keer kon hij het zelf terug ophalen, eens de school terug begonnen. Alleen na de laatste paasvakantie lukte dat niet. En de voorbije weken kreeg hij opnieuw slaapproblemen. Bij de examens lukte het vrij moeilijk om te studeren, omdat hij zich niet kon concentreren, heeft hij meerder malen zitten huilen op zijn bed, omdat het niet lukte, en heb ik hem terug door de examens moeten sleuren, door hem aan te moedigen, te helpen de leerstof te splitsen in kleine facetten waar hij toch iets aan had, door steeds te herhalen dat hij niets te verliezen had, dat zijn enorm geheugen hem niet in de steek zou laten,... en het is hem ook gelukt!
Maar de signalen blijven. Zo wou hij vorige week donderdagnamiddag naar pepe gaan. Ik was bezig met Evy op haar kamer het gerief van het internaat op te ruimen. Toen ik de was naar beneden bracht, zag ik hem huilend op de trap zitten. Hij wist niet waarom, voelde zich gewoon niet goed in zijn vel...

Zondag had Koen plots besloten dat zijn kinderen het enige goede waren dat hij had, en dat ik de slechte was. Toen was Thomas wel goed bezig volgens hem. Gisteren was Thomas opnieuw het mikpunt van Koen zijn ergernissen. Alhoewel Thomas heel de dag door allert is voor de signalen van papa om hem te helpen, en ook altijd klaar staat om te helpen, was het weer niet goed genoeg, kreeg hij continue onder zijn voeten. Het resultaat is natuurlijk dat Thomas, en ook de andere kinderen, van zodra het werk gedaan is, zich terug trekken, zo ver mogelijk van papa, en dat zint hem nog minder, want dan zijn ze niet in zijn onmiddelijk bereik als hij denkt ze nodig te hebben.  Eigenlijk zou Thomas dus heel de dag rond zijn papa moeten draaien, om af en toe iets te doen.

Gisterenavond begon Koen in bed erover dat Thomas veranderd was, dat hij lusteloos overkwam. Dat had hij dan toch opgemerkt. Alleen : dit komt volgens Koen omdat hij te lui is om iets te doen, omdat ik hem te veel in de watten leg, dat ik hem altijd verdedig, en dat het hoog tijd werd dat hij Thomas eens hard aanpakte. Alleen dat zou er voor zorgen dat hij geen hele nietsnut wordt. Ik heb opgesomd wat Thomas die dag wél allemaal gedaan had voor Koen, én op welke momenten hij er was, zonder dat Koen het moest vragen. "Zie je wel! Jij verdedigt hem altijd! Het is jou schuld dat hij zo wordt!" Hij wil trouwens niets meer vragen. Thomas moet het volgens hem zelf weten wat hij moet doen en wanneer. Maar als het niet gedaan is, op de manier en het ogenblik dat hij het in gedachten heeft, dan zit het fout! Ik heb gisteren Thomas horen vragen : papa roep je me als je daar aan begint? Koen reageerde niet, weigerde te roepen op het ogenblik zelf, en was dan nog woedend omdat Thomas er niet was! Thomas kon onmogelijk weten wanneer hij er moest zijn. Ik heb hem dat gezegd, maar hij vond dat Thomas tijd genoeg had om in het koestal te zitten wachten (een kwartier, een half uur, een uur????) tot hij er aan begon. Het lag me op de tong om te zeggen dat dit toch geen normale manier van reageren is, maar in het weekend heb ik het dubbel moeten bekopen, nadat ik iets gelijkaardigs gezegd had, en ik heb het dus net op tijd nog ingeslikt. Daarmee help ik Thomas niet.

Wat Thomas dringend nodig heeft is een aantal afspraken met zijn therapeute. Alleen wil Thomas niet, zolang papa dat niet wil, want dan krijgt hij toch te horen hoe belachelijk en kleinzierig hij is, en hoe hij het geld uit onze zakken jaagt.
En van mijn accepteert hij niet dat Thomas hulp nodig heeft. Ik ben het die hem overbescherm, het ligt aan mij, en hij zal het wel oplossen met de harde aanpak.

Er moet dringend iets gebeuren, maar ik weet niet hoe. Als de nood het hoogst is,... Laat ons hopen...