Officieel is het vandaag de laatste dag van het schooljaar. Ruben heeft nog school tot deze middag. Hij zit nog in het lager onderwijs en daar houdt men het vol tot de laatste dag. :) Thomas en Evy zitten in het secundair onderwijs en zijn vorige week al enkele dagen thuis geweest. Gisteren moest Thomas zijn schoolboeken, agenda,... binnenbrengen. Hij rijdt met de fiets, dus daar hadden we geen last van. Ik toch niet, want Koen uitte duidelijk zijn ongenoegen, dat Thomas nog naar school moest, terwijl hij hem eigenlijk nodig had. Gisteren rond 16u mochten we om Evy haar rapport. Weer ongenoegen, want dat betekende dat ik enkele uren minder zou werken. Zij zit niet bij de deur op school omwille van haar studiekeuze, en zit normaal gezien op internaat. Goed nieuws mag trouwens ook vermeld worden : ze heeft het schitterend gedaan op school en ik ben fier op mijn dochter!!! Koen ook trouwens. Dat mag ook gezegd worden. Omdat ik vond dat we het beiden, ik zelf na de voorbije zware dagen, en mijn dochter met haar schitterend resultaat, verdienden zijn we nog eerst een ijscoupe gaan eten voor we terug naar huis gingen. Dat blijft tussen ons beidjes! Voor Koen is dit een doodzonde : geld verdoen, terwijl ik zou kunnen geld verdienen!
Vandaag moet Evy deze morgen nog enkele uren naar school. Omdat ik deze voormiddag ook Thomas zijn rapport moet ophalen, lukt het me niet om haar te brengen. Ze is dus voor het eerst gestart met de trein, was afgesproken met een ander meisje die het gewoon is om met de trein te reizen. Alleen kan ze het niet. Het autisme speelt daarin een rol. Ik heb haar vanmorgen wel 10km ver gebracht naar het station. Dat ze met de fiets gaat, is door haar autisme ook te ver gegrepen, maar dat ziet Koen niet, of wil hij niet weten. Om tijdig in het station te zijn, moesten we om 6u45 vertrekken. Dit vroeg een kleine inspanning om een half uurtje vroeger op te staan, net zoals alle andere maandagen dat ik haar naar school breng, zodat we tijdig kunnen starten met het melken van de koeien (Koen) en het geven van de kalveren (ik). Het staat Koen niet aan dat ze vandaag naar school moest, dus denk maar niet dat hij enige inspanning zou leveren om tijdig klaar te zijn. Ik kan de kalveren maar geven volgens dat hij melkt, dus ben ik van hem afhankelijk. Het laatste kalf kon ik geven op het ogenblik dat ik eigenlijk wou vertrekken. En denk maar niet dat hij dat even van me overneemt. Ik moest me maar eerst omkleden, en dan dat kalf geven! En dat terwijl hij nog maar twee dagen terug beweerde dat ik er niets van terecht bracht om de kalveren te geven, dat hij het zelf veel beter kon. Als het hem zo uitkomt, dan kan hij het wel, maar zeker niet als het voor mij gunstig is. We waren op tijd, dat wel. 's Morgens vroeg is er weinig verkeer, maar het was wel extra stressen voor mij. En de melkmachine stond netjes te wachten om gekuisd te worden, toen ik terug thuis kwam. Nog iets dat ik volgens hem niet goed doe, maar zelf denkt hij er niet aan om het over te nemen.
Ik moet rond 10u30 in dezelfde stad zijn waar Evy op de trein stapte om Thomas zijn rapport te halen, en om 11u50 is Evy terug met de trein. Het lijkt het meest evidente om na het ophalen van Thomas zijn rapport nog samen even de stad in te trekken, even de boekhandel binnen te lopen (is zowel Thomas als mijn favoriete ding), iets te gaan drinken, in plaats van over en weer te rijden (2 keer 10km), maar dat mag van Koen niet! Ik moet werken, me niet bezig houden. En ondertussen staat het hem ook niet aan dat Tine maar rond 11u50 terug is. Want hij wou kort voor de middag met de kinderen de dieren die tegen het kalven staan binnen doen (omdat het te warm is buiten voor hen), en met uitzondering van Tom, als ik over en weer rij, heeft hij niemand.
Hem schikken en de koeien net na twaalf uur binnen doen? Dat is teveel gevraagd. Hij steekt een speech af dat het dan wel eens verkeerd zou kunnen lopen met de kalvingen, net alsof een half uur een verschil uit maakt, maar in werkelijkheid moet hij om 12u kunnen eten, zodat hij daarna tot 13u30 op zijn bed kan liggen. Daar kan alleen van afgeweken worden als HIJ er een reden voor heeft, maar niet omwille van een ander.
pffff. Terwijl ik dit neerschrijf besef ik eigenlijk pas goed hoe absurd dit is, hoe wij steeds maar continue moeten plooien naar hem, springen voor hem, in de hoop dat hij rustig en aangenaam blijft. Ik zou zijn wensen kunnen negeren, maar dan mag ik terug de komende dagen de volle lading verwachten, en ik kan dit na het voorbije weekend er echt niet meer bij hebben.
Is dit mijn verantwoordelijkheid? Moet ik bij hem weggaan? Was het maar zo simpel!
Reacties op bericht (2)
01-07-2009
bedankt
Bedankt voor je steun. Het doet me goed!Sofie
01-07-2009, 09:10 geschreven door sofie
30-06-2009
Als de muren spreken konden...
Dit is meer dan intriest... Dat iemands leven zo beangstigend, verlammend en ziekelijk indringend wordt bepaald, beheerst, geleefd, gedomineerd én geterroriseerd, al is het door je echtgenoot... of door gelijk wie, is onmenselijk en ondraaglijk naar hart en ziel .Sofie's verhaal is geen roman maar de trieste werkelijkheid . Ik hoop dat er vele bloggers zijn die haar een ruggesteuntje willen geven . Hoe hulpeloos zij en de kinderen zich misschien ook mogen voelen haar blog getuigt alvast van oprechte moed .Het zij gezegd .
