Ik ben nog steeds niet echt tot een update gekomen.  Ik heb problemen met mijn schildklier en daardoor had ik een hele tijd heel weinig energie. Zelfs niet genoeg om gewoon te functioneren, dus helemaal niet om me ook nog te wijden aan deze blog. De laatste weken lijkt de medicatie eindelijk in evenwicht en aan te slaan.

 En met de positieve wending bij mezelf, valt het autisme bij Koen weer harder op. Over het algemeen is het hier vrij rustig. Een groot jaar geleden zijn de laatste dieren van het erf verdwenen. Koen wou al een hele tijd stoppen, zag het niet meer zitten, en met de stress van het overlijden van zijn moeder en het terug beginnen drinken, was het ook teveel. Het stoppen met dieren houden is een goeie zet geweest, want dat heeft de hele situatie hier toch wel serieus ontlast. Voor Koen, maar ook voor mij.  Ik heb die stap proberen tegen te houden, wou dat hij eerst wist wat hij in de plaats zou doen, voor hij er mee stopte. Oh, dat zou zichzelf wel uitwijzen! Hij doet niets in de plaats, slaapt veel en houdt zich bezig met een deel onbenulligheden. En af en toe verveelt hij zich duidelijk. En dan komt de kat uit de mouw, heeft hij spijt dat hij “geluisterd heeft naar mij en volledig gestopt is met koeien” !!!!! Zelfde als hij beseft dat het landbouwbedrijf nog nauwelijks iets opbrengt. Niet genoeg om van te leven, zeker niet genoeg om de kinderen te laten studeren. Mijn inkomen is het belangrijkste. Dat wist ik en ik maak er geen probleem van.  Ik dacht dat mijn weerstand vooraf toch duidelijk genoeg zou aantonen dat het een gunst was die ik hem verleende om te stoppen met het houden van dieren en dat hij deze keer zou beseffen dat het niet mijn beslissing was. Niet dus! Op het ogenblik dat hij het als negatief ervaart, ben en blijf ik de grote schuldige!!!! Ik ben het volgens hem die gezegd heeft dat hij moest stoppen met het houden van koeien!!!! Ik onderschat het autisme terug. Blijkbaar is alles voor we SAMEN beslisten, volledig weg.

 Ik laat het niet aan mijn hart komen. Enfin, dat probeer ik toch en de ene keer lukt me dat ook wel beter dan de andere keer. Aangezien hij nog altijd heel goed is in claimend gedrag en niet loslaat, is dat niet altijd evident.

Het tweede dat mij duidelijk irriteert is dat hij de laatste weken terug duidelijk bezig is met mijn leven te regelen : wanneer en hoe ik moet werken, hoe ik met mijn klanten moet omgaan, hoe en voor wie ik facturen moet maken,…. Voor alle duidelijkheid : ik luister er niet naar. Mijn werk is het mijne, en daar heeft hij niets over te zeggen, maar zijn gedrag is wel irritant. En als ik duidelijk maak dat hij zich daar niet mee hoeft te moeien, is het hek helemaal van de dam : want dan draaft hij maar door, dat ik blij mag zijn dat ik hem nog heb, want dat er anders niets van me terecht zou komen…. Simpelste is dus gewoon negeren en hopen dat hij iets anders vind om in zijn hoofd mee bezig te zijn…. Niet dat dat veel verandert : het wordt gewoon het zoveelste negatieve stokpaardje.

Oh, vanmorgen vroeg hij zich plots af, waarom ik langer bleef liggen ’s morgens dan vroeger, toen we nog koeien hadden. Een uur vroeger opstaan, is een uur per dag meer kunnen werken…. Hij staat wel nog een uur later op dan ik, maar dat ligt ook aan mij : had ik maar niet moeten willen dat hij de dieren weg deed.  En dat mijn schildklier niet voldoende functioneert is volgens hem ook een uitvindsel van de dokter om veel visites te kunnen hebben. Ik mankeer niets, en na een half jaar onder doktersbehandeling is er volgens hem niets veranderd…. Ik begrijp het wel : ik zie er niet ziek uit, heb nooit gelaten van werken, dus…. Is ook een deel frustratie omdat hij toch duidelijk achteruit gaat , hij steeds meer last heeft van een hoge bloeddruk, en de huisarts het niet goed krijgt…. Kan ook niet, zolang hij niet laat van roken en drinken. Gemiddeld zo’n 12 pinten per dag, en een half pakje sigaretten,…. Zelfs voor een gezond mens is dat veel te veel.

Een autist blijft een autist. En ik werd er wel aan herinnerd hoe moeilijk het is voor hen om normaal te functioneren door een artikel dat verscheen in de Standaard, en dat mijn vader me doorstuurde.... Dat helpt wel even om te relativeren, en opnieuw te beseffen dat het om geen slechte bedoelingen gaat, maar dat hij niet anders kan....

Laten lopen, en mijn eigen weg gaan. Dat is wat ik probeer en wat me meestal wel lukt, maar soms kan ik hem wel echt achter het behang plakken….