De machine is er twee dagen en de poppen zijn aan het dansen...
Vorige week donderdag, nadat ik meermaals gebeld had, was de machine aangekomen bij onze leverancier. We zijn die avond nog gaan kijken. Er moesten daar nog enkele klein aanpassingen gebeuren en dan kon ze geleverd worden. "Maandag zal ze normaal klaar staan!" Zaterdagvoormiddag is Koen met Ruben opnieuw gaan kijken hoe ver het al stond, en de machine stond klaar. Dus onmiddelijk actie : Hij is naar huis gereden om mij en Thomas op te halen. Ik, omdat ik met de wagen terug naar huis moest rijden. Thomas, omdat die dan ook de uitleg kon volgen... Enfin, het nieuwe speelgoed was aangekomen en ze konden beginnen spelen, proberen hoe het ging voor dit, of dat... om al voor de middag tot de vaststelling te komen dat het niet zo evident zou zijn om met die machine uit te mesten, aangezien de beperkte plaats. Enfin, Koen kwam tot die ontdekking, want ik wist dit al lang! Ondertussen deed Thomas ook al zijn beklag : "Papa staat te roepen en te tieren hoe ik het moet doen, dat ik alles verkeerd doe, maar zelf kruipt hij niet achter het stuur!" Een goed begin, wetende dat hij Thomas heel vaak nodig zal hebben om met die machine te leren werken!
Koen wist dat in de namiddag een vriendinnetje, Cindy, zou langs komen voor Thomas. Logisch gezien wist hij dus ook dat hij op Thomas niet kon rekenen... Ruben was er wel. Het kon geen kwaad, zei Koen. Veel tijd had hij niet om met de machine bezig te zijn (zei hij zelf). Hij had ook zijn voederbak nog niet, maar de oude machine is hier nog, tot men tijd heeft om ze te komen halen. De nieuwe machine mag langs de openbare weg rijden, de vorige niet.
Ik ben met Evy de wekelijkse boodschappen gaan doen, en toen ik terug thuis kwam, zag ik aan Koen dat het niet juist zat : "Hoe belachelijk is dat nu weer! Ik heb aan Thomas gevraagd hoe je het uur juist moet instellen, en hij wil niet kijken. Hij zal vanavond wel eens kijken! En ik sta hier!" Of het uur nu juist ingesteld is, of niet, doet er gewoon niet toe om met de machine te werken. Het enige verschil is dat je dan weet hoe laat het is. Ik zag alvast dat het tijd was om in te grijpen, heb gezegd dat ik het wel zou oplossen, en ben met de boek naar de machine gegaan. Het vraagt wel even tijd om op te zoeken en om te bekijken hoe het moet, en ondertussen blijft Koen maar commentaar geven. "'t zal ook niet gaan zeker! Is dat nu zo moeilijk? Dat Thomas nu ook zijn voeten er niet aan veegde. En druk daar niet zo hard op! Moet het kapot??" Oren toe, en verder kijken, tot ik het gevonden had. Ondertussen wist ik ook hoe hij de snelheid van de machine, of het toerental,... en nog een aantal andere zaken, op het scherm kon krijgen. Uitgelegd. Eén keer, twee keer, drie keer,... in de hoop dat het er nu toch voor even in zit... Weer iets dat ik ook bij weet, maar er zijn nog heel veel knopjes aan die machine...
Zondagvoormiddag zou de voederbak geleverd worden. Vroeg, rond 9u, omdat het voorzien was dat ik rond 10u met de kinderen naar mijn broer zou vertrekken. Helaas, blijkbaar werkte dat ding niet naar behoren en vond de leverancier niet onmiddelijk het probleem... Naarmate de tijd vorderde werd Koen steeds nerveuzer. Ten opzichte van de leverancier laat hij dat niet blijken, maar op een moment dat hij alleen is vloog het eruit : "Heel die machine is kapot. Hij zal ze helemaal moeten demonteren. Dat komt NOOIT goed!" Enfin, na rondbellen, wist de leverancier hoe hij het dan toch moest oplossen. Terwijl hij daaraan bezig was (ondertussen was het al 10u30) vroeg ik aan Koen of hij ons nog nodig had (ik wist echt niet waarvoor wij moesten wachten om te vertrekken), waarop een kregelig "Ik weet dat niet! Kun je nu aan niets anders denken dan vertrekken, terwijl het hier niet lukt!" Om 10u40 lukte het dan toch, en zijn we vertrokken, zonder de demonstratie af te wachten.
Mij lukt het wel om op het ogenblik dat ik vertrek alles achter te laten. Genieten van wat komt, en de rest telt niet meer. In de auto werd alles wel nog eens besproken met de kinderen, hoe erg en belachelijk papa wel deed volgens hen. Praten is noodzakelijk om dit te overleven!
's Avonds waren we tijdig thuis en zijn we nog eens uitgebreid gaan kijken naar de machine, vooral om Koen tevreden te stellen, waarna hij nog eens moest proberen hoe het ging om maïs te scheppen. Enfin, Thomas moest het proberen... Het lukte... dus toch nog alles goed? Koen had in de namiddag geoefend om te manouvreren, dus morgen beter...
Deze morgen was Ruben al vroeg op. Hij wou er graag bij zijn als papa voor het eerst voederde met de nieuwe machine en nieuwe voederbak. Een kwartier later zie ik Ruben voor bij rijden naar de weide van de jonge vaarzen, terwijl papa het hekken open doet. Evy is op dat moment boven, met haar raam open aan de zijde van de weide. Ze komt naar beneden : "Typisch, papa staat te roepen en te tieren naar Ruben dat hij het allemaal verkeerd doet, maar hij doet het zelf wel niet! Ondertussen ziet niemand dat hij het zelf ook niet kan!" Thomas is een beetje later ook naar buiten getrokken : "Ik zal maar eens gaan kijken, zeker, zodat papa tevreden is, want ik zou deze namiddag willen gaan fietsen met Cindy. Ik moet vandaag niet werken (vakantiejob) en het is mooi weer." Koen heeft samen met de jongens in de loop van de voormiddag nog het één en ander geprobeerd, op dezelfde manier als de vorige dagen : Thomas of Ruben aan het stuur en Koen maar roepen en tieren. Het uiteindelijke probleem bij dergelijke zaken (bij alles wat wij moeten doen samen met Koen) is dat Koen in zijn hoofd heeft wat er moet gebeuren, maar nooit duidelijk verwoord wat hij wil. "Rij naar dat stro" Welk stro? Links, rechts, voor, boven, onder??? Vragen mag niet, want dan krijg je te horen dat je moet zwijgen, dat het toch logisch is, en dat je wel heel stom bent om dat niet te weten. Een antwoord krijg je toch niet! Dus is het gokken en hopen dat het is zoals Koen in zijn gedachten heeft, want anders krijg je opnieuw de lading. Enfin, Thomas mocht in de namiddag vertrekken, wel duidelijk tegen de zin van Koen, maar Thomas was blij dat hij weg kon. Hij kreeg wel de verwittiging dat hij zijn gsm moest bij hebben, voor het geval dat Koen iets niet wist... Ik maakte me onmiddelijk de bedenking dat het niet logisch is om telefonisch ondersteuning te geven over een machine die je zelf nauwelijks kent...
Rond 16u gingen de poppen helemaal aan het dansen. Ruben kwam naar binnen gelopen (Tiens, ik dacht dat hij bij mijn schoonouders was!) om te zeggen dat ik onmiddelijk met de handleiding moest komen, om te weten hoe die kraan moest staan! Bleek dat hij Ruben opgebeld had "Waar zit jij nu weer??? Zorg dat je hier onmiddelijk bent!" Ik ben onmiddelijk er naar toe gegaan, en Koen was al in alle staten. Het ging niet, de machine was al kapot. En Thomas weigerde te antwoorden als hij belde. 's Avonds hoord ik dat Koen gebeld had, gewoon gezegd had dat die snelkoppeling niet werkte en gevraagd hoe hij het moest oplossen, en toen Thomas antwoordde dat hij dat ook niet onmiddelijk wist, met het nodige gevloek de telefoon dicht gegooid had... Thomas had dus zelfs de kans niet gekregen om te horen wat er verkeerd liep! Koen had al zodanig veel die kraan verdraait, dat hij helemaal niet meer wist hoe ze moest staan. Ik ook niet! geen excuus. Ik moest maar zorgen dat ik het vond in de handleiding. Het stond er niet in! Ondertussen was hij wel maar aan het proberen, en bleek dat er effectief iets niet klopte : wanneer hij mais uitdraaide kwam de snelkoppeling van zijn voederbak los, met het risico om de bak te verliezen. "Hoe komt dat?" "Hoe moet ik dat weten?" Ik mocht trouwens niet kijken naar de machine en/of zijn gefoefel. "Kijk in dat boek, en zorg dat je het weet! En voor de rest moet je zwijgen!" "Het staat er niet in! Bel naar V. (de leverancier)" "Bellen naar V.? En wat moet ik zeggen? Dat ik te stom ben om er mee te werken? Dat ik ze al kapot gekregen heb?" "Wie zegt dat ze kapot is? Vermoedelijk is het een detail die je over het hoofd ziet!" "Wat weet jij daar nu weer van? Kijk in die boek en zorg dat je het weet!" Enfin, na nog een half uur gevloek en getier, heb ik voorgesteld om zelf te bellen naar V. Uitgelegd wat er niet ging, en omdat ik niet op alles kon antwoorden, de telefoon doorgegeven aan Koen. De technieker wist het ook niet en zou langs komen... Een kwartier later was die er en toen bleek dat twee olieleidingen verkeerd aangekoppeld waren en gewoon omgewisseld moesten worden. Een fout gebeurd door degenen die de snelkoppeling geplaatst hadden op de machine, voor de levering, en niet gezien... Niet gezien omdat we er niet op gelet hadden of omdat die snelkoppeling de eerste keren minder vlot open en toe ging. Koen had er vrij veel vet aan gedaan om dit soepeler te laten verlopen. Dus helemaal niets kapot, helemaal niets verkeerd gedaan,... en daarvoor staat hij dan meer dan een uur te roepen en te tieren. Ik heb dan ook nog een kaartje moeten maken, met de bediening van de snelkoppeling en de wieltjes van de joy-stick. Opgeschreven zoals hij het zei en kaartje in de machine bevestigd. Uiteindelijk gaat het wel om zaken, als je ze twee keer gedaan hebt, je toch zou moeten weten. Ik heb niet met die machine gewerkt en ik weet het gewoon door het op te schrijven... Maar als hij met dat kaartje tevreden is...
Zaterdag, zondag, maandag,... we zijn drie dagen ver, en eigenlijk heb ik het nu al gehad. Eigenlijk zou ik ook moeten leren rijden en werken met die machine. Ik zou het wel zien zitten, maar NIET op het moment dat Koen in de buurt is. We zien wel. Mocht het ooit nodig zijn, dan vraag ik wel aan Thomas of Ruben hoe het in elkaar zit!
De laatste tijd valt het nog sterker op dan vroeger : Er komt toch gewoon NOOIT een positief woord uit Koen. Geen enkel, maar dan ook geen enkel. Op alles en iedereen heeft hij commentaar en kritiek. Zelfs goed nieuws verdraait en verwringt hij tot er niets goeds meer overblijft in zijn ogen. Zelfs het feit dat hij voor het ogenblik gratis afval van aardappelen kan krijgen om de dieren te voederen, wat de voederkost een stuk drukt, draait hij in een negatief daglicht.
En van het in het lang en breed uitsmeren van negatieve kritiek op anderen, geniet hij. Zeker als hij die negatieve zaken van iemand ander gehoord heeft. Opblazen, uitsmeren, en met een waar genoegen vertellen om toch maar te bewijzen dat hij gelijk had. Gisteren hoorde hij negatief commentaar over diegene waar Evy haar vakantiejob zou doen. "Dikke nek, uitbuiter, slavendrijver,..." Ik ga daar niet over oordelen, maar hij gaat voorbij aan het feit dat sommige mensen niemand gunnen dat ze goed geld verdienen, ook al is dat met keihard werken. Daarnaast zijn er nog altijd mensen, ook studenten, die denken geld te verdienen zonder te werken. En dan ligt het niet aan hen als ze geen werk kunnen houden... Vaak zijn dergelijke geruchten gebaseerd op jaloezie. Het feit dat ik al hoorde dat die of die daar al meerdere jaren als jobstudent werkt, spreekt volgens mij die geruchten tegen. Maar enfin, voor het ogenblik werkt ze er niet, en laat ik dat dus gewoon los... Ondertussen is het wel nog eens een gelegenheid om zijn dochter door het slijk te sleuren : ze kan niets, ze doet niets, wat zou ze dan een vakantiejob kunnen doen??? Dit heb ik sinds gisteren tot vervelens toe mogen horen. Gelukkig heeft ze het zelf nog niet mogen horen, want het gaat nog steeds niet goed met haar. Ze vlucht de hele dag op haar kamer om papa te ontwijken, kan zijn negatieve houding niet aan. Ik zie haar enkel als we haar roepen om iets te doen (wat ze dan ook onmiddelijk en zonder protest doet), EN op de momenten dat Koen niet thuis is. Dan komt iedereen van alle kanten uitgekropen om samen te zijn.
Wat mij nog het meest verontrust dat zijn Koen zijn complottheoriën die steeds meer opduiken. Hij heeft dat altijd al gehad, maar voor het ogenblik is dat wel zeer sterk toegenomen : wanneer de wereld niet draait zoals hij het ziet, dan heeft "men" een complot tegen hem gesmeedt. En dan maar roepen en tieren dat hij het "ze" wel betaald zal zetten. Uiteindelijk doet hij wel niets, daar niet van, maar wij zitten wel met zijn gedrag dat hij dan maar op ons uitwerkt.
De aangekochte machine is nog steeds niet binnen, en dat is dus het gedroomde scenario voor een complottheorie. "Men" wil niet dat hij die machine heeft. De waarheid is een stuk minder dramatisch : De machine staat bij de hoofdleverancier omdat één optie niet in orde is : de luchtgeveerde stoel was niet geplaatst, en dus heeft men die besteld. Wegens het verlof loopt die levering vertraging op... Ondertussen hebben we wel al de inschrijvingspapieren, de nummerplaten,... Het is een kwestie van enkele dagen. Maar ondertussen stapelen zijn veronderstellingen wel op... Ze hebben ze nodig om te tonen op de landbouwbeurs in Libramont, maar op het ogenblik dat de landbouwbeurs liep, stond ze wel bij de hoofdverdeler, want we zijn gaan kijken... Ze hebben ze nodig voor demonstraties, maar de hoofdverdeler heeft wel dezelfde machine als demo, wat we ook zelf gezien hebben... En zo kunnen we blijven doorgaan. En ondertussen vangen wij wel de vlaag : ik moet maar rond bellen, want je denkt niet dat hij nog met zijn voeten zal laten spelen... Ondertussen hebben ze beloofd om te bellen als die stoel geleverd is. Dus krijg ik de volle lading omdat ik niet zie dat ze "gebeld" hebben, terwijl ik de kalveren aan het drinken geven was. Er was dus wel niet gebeld... Dan maar een hele theorie waarom ze niet bellen... terwijl dat eigenlijk simpel is : omdat de stoel nog niet geleverd is. Helaas breidt zijn paranoïde gedrag zich ook uit over al het andere : zo houdt hij de laatste tijd nauwgezet in de gaten wanneer de postbode langs komt, zodat hij de eerste bij de brievenbus is. Ik moet ze onmiddelijk open maken en alle post eerst aan hem geven, zodat hij ze kan nachecken : ik zou wel eens kunnen post wegmoffelen. ????????? Vraag me af waarom ik dat zou doen! In tegenstelling tot wat hij denkt heb ik niets te verbergen! Ook de uren dat ik werk, voor wie, of ze genoteerd zijn en of ik alle uren aanreken, wordt opnieuw gecontroleerd, want ik zou anders gratis werken voor iedereen ???????????? En leven van de liefde??? En zo zijn er nog zaken.
Dat, wanneer die machine over enkele dagen geleverd zal worden, het allemaal terug beter wordt, is iets waar ik niet in geloof. Ik heb hem bij de hoofdleverancier in die machine zien zitten, heel onwennig, en ik vrees dat het de nodige tijd zal vergen om er vlot mee te kunnen werken. Koen vergelijkt nog altijd de situatie met zijn vorige aankoop, 20 jaar geleden, maar toen was hij nog soepelder, moest die machine enkel dienen om boxen uit te mesten, dus dat kon op zijn tempo, en ik herinner me nog al te goed zijn uitvallen dat die machine niets waard was.... Nu voedert hij ook de dieren met die machine, dus zal hij er onmiddelijk tenvolle mee moeten werken, en dat dat niet van een leien dakje zal lopen is mij nu al duidelijk, want mijn inziens is ze een stuk minder handig dan de machine die hij nu heeft. Hij zal niet toegeven dat het niet lukt, want dat zou wel eens mijn gelijk kunnen betekenen. Ik heb hem dat altijd gezegd, dat die machine minder geschikt is voor dit bedrijf dan de vorige. Maar hij zal het dan wel op alle andere vlakken uitwerken. De komende weken zal niemand niets goeds kunnen doen...
Daarnaast wordt zijn "dubbel gezicht" steeds groter. Waar vroeger alleen zijn negatief gedrag ten dele verborgen werd, of in zijn voordeel gedraaid werd, ten opzichte van de omgeving, is dit nu veel sterker : Ondanks het feit dat hij vroeger bij alles en nog wat zijn broer er bij sleurde, zegt hij nu tegen hem geen woord meer over het hele verloop van het wachten op... Jammer genoeg, want dit is de enige die hem met de voeten op de grond kan houden... Dus lopen de complottheoriën steeds verder op. Zondag, toen we van bij mijn schoonouders vertrokken, vroeg hij zelfs nijdig wie het hem gelapt had om aan zijn broer te vertellen dat we bij de hoofdverdeler geweest waren. Hij zweeg toch, toen ik hem er op wees dat hij toestemming gegeven had aan Ruben om alles in geuren en kleuren te vertellen aan zijn ouders, en dat het logisch was dat ze dat verteld hadden aan zijn broer, die er diezelfde dag, enkele uren later, langs ging.
Het feit dat hij steeds meer zaken verdraait of verzwijgd naar buiten toe, maakt het voor ons alleen maar zwaarder. Ik sta er steeds duidelijker helemaal alleen voor, samen met de kinderen, dat wel, maar uiteindelijk is het mijn taak hen te ondersteunen, en niet omgekeerd. Ook in de begeleiding en zorg voor hen sta ik alleen. En ondertussen speelt Koen naar buiten toe wel voor de ideale papa. Voor het ogenblik zitten zowel Ruben als Evy compleet aan de grond, en houdt Thomas zich nog voor een deel recht aan zijn vakantiejob en zijn vrienden. Ik voel me daarin machteloos en vraag me af hoe het verder moet, want het tij moet dringend keren, willen ze normaal kunnen starten aan het volgend schooljaar. Professionele hulp inschakelen kan ik niet, want daar zal Koen het nooit mee eens zijn, en dan wordt het alleen maar erger. Daarnaast is dit alleen maar dweilen met de kraan open : hoe kan er een oplossing komen, als zijn gedrag, zijn negatieve denegrerende houding in het gezin, niet veranderd??? Hoe zou hij moeten zien dat het niet goed gaat met zijn kinderen, als hij zelfs niet beseft dat de pijn in de voeten van Ruben niet normaal is, en dat daar dringend hulp voor nodig is? Ruben neemt opnieuw regelmatig pijnstillers. En ondertussen zit Koen te zeuren dat zijn ene voet de laatste tijd af en toe pijn doet, dat hij dat best eens zou vermelden aan de huisarts... Waarom ik dan zelf de stappen niet zet? Als ik er durf over te beginnen, dan wordt zijn overtuiging dat het allemaal onzin is, dat er niets moet gebeuren steeds heviger, en krijgt het kind de volle lading dat hij een slapjanus is, dat hij zich dat allemaal maar inbeeld, dat hij gewoon belachelijk doet, dat als hij zo verder doet gepest zal worden op school, dat hij een moederkindje is,.... Uiteindelijk is het wel de bedoeling dat ik dat kind help en niet dat het verder de put ingeduwd wordt. Wie dit zelf niet meemaakt, dag in, dag uit, kan moeilijk begrijpen hoe zwaar en ingrijpend dit is, en hoe machteloos we zijn om aan zijn gedrag te ontsnappen. Daarnaast heb ik het gevoel dat de huisarts niet de geschikte persoon is, dat hij, de keren dat het gemeld werd, veel te licht er over gaat. Ik vermoed dat de oplossing uit de richting van de ostheopatie zal moeten komen, te meer daar Ruben ook regelmatig klaagt over zijn rug die vast zit, en in ostheopatie gelooft de huisarts niet ... Enfin, hij geloofde ook niet in de therapeute van Thomas, en toch is die daar geholpen geweest, meer dan door de kinderpsychiater en medicatie, en is Evy daar nu ook in therapie, met positief resultaat, in zover de thuissituatie dat mogelijk maakt... Maar maak dat eens duidelijk aan Koen... Hulp zoeken zonder dat hij het weet? Dat heb ik wel eens gedaan als het echt niet anders kon, maar ik betrek daar niet graag de kinderen bij (iets achter papa's rug doen) en daarnaast is het zeker niet evident, aangezien zijn sterke controle over mijn doen en laten...
Ondertussen kan ik alleen maar blijven hopen, dat er een oplossing komt, dat er iets of iemand is die het tij kan doen keren. Als de nood het hoogst is... Maar voor de kinderen wordt dit wel vrij urgent...
