Ik mis je. Ik mis middagen onder de brug en ik mis in je armen liggen. Ik mis flesjes schuimwijn kraken en in de zetel hangen. Ik mis lange wandelingen en leuke gesprekken. Ik mis het om gedachten uit te wisselen met jou en om hand in hand te lopen. Ik mis je stem, ik mis hoe je mij noemt. Ik mis om er voor jou te zijn en ik mis om te weten dat jij er voor mij bent. Ik mis het om te gaan poolen of bowlen of samen een glas te gaan drinken. Ik mis concertjes en beschonken naar huis te wandelen. Ik mis het om in je armen te slapen en wakker te worden. Ik mis je passie en je gedrevenheid. Ik mis je zachtheid, maar evengoed je directheid, al is die soms hard om dragen. Ik mis je eerlijkheid. Ik mis hoe jij mij zag. Ik mis toekomstplannen maken en dromen. Ik mis hotelletjes en gestolen uren. Ik mis ons. Ik mis wie wij waren en wat wij hadden. Ik mis je en dat doet pijn.

En ik weet dat het voorbij gaat. Ik weet dat tijd verzacht en heelt. Ik weet dat ik je op een dag zal zien zonder dat mijn hart zal krimpen en mijn maag zal keren. Ik weet dat ik je op een dag zal horen zonder een beetje te sterven. Maar nu nog niet.

En ik wou dat jij die woorden voor mij kon schrijven. Ik wou dat jij mij zo kon zien als ik jou zie. Ik zou je mijn ogen willen lenen om door te kijken. Mijn hart om mee te voelen. Mijn ziel om te begrijpen.

Ik verdraai geen realiteit. Ik weet dat er voldoende dingen zijn gebeurd die we hadden moeten vermijden. Ik weet dat er genoeg zaken zijn om niet te missen. Maar ik verkies om die te vergeten. Ze zijn niet relevant voor mij. Ze zijn vluchtig en voor je het weet verdwenen. Ze zijn geen vast gegeven en slechts een samenloop van omstandigheden.

Ik mis je! En de wereld mag dat weten…

Ik schrijf de dingen die ik hem had willen zeggen. De woorden die ik niet over mijn lippen heb gekregen en nu rusteloos door mijn hoofd blijven zwerven. Ik beschrijf de liefde die ik had willen geven. De gevoelens die zich een weg naar buiten willen banen om dan in het ijle te verdwijnen. Ik schrijf zoals ik had moeten zijn. De handelingen die opgeborgen bleven uit schrik afgewezen te worden. Want wie een ander is, kan nooit geweigerd worden om zichzelf. Ik schrijf omdat wie ik ben misschien nooit afgewezen was geweest.

Ik schrijf om te vergeten en te herinneren, om los te laten en vast te houden. Ik schrijf omdat ik niet anders kan, omdat ik alleen tot mezelf kan komen op papier. Ik schrijf omdat het echt is en waarachtig, zonder twijfels of onzekerheden. Ik schrijf omdat de grenzen dan verdwijnen en een vrijheid zich van mij meester maakt. Ik schrijf omdat mijn gedachten zich niet laten opsluiten. En ik wilde dat ik mijn woorden kon uiten, maar ik heb te lang gewacht. Ik kan mezelf niet blootgeven om gekwetst te worden, ik ben al gebroken.

Ik schrijf om te kunnen verdergaan, om ’s ochtends op te staan en de dag door te komen. Om vrolijk te blijven voor mijn kind en sterk voor mijn omgeving. Omdat ik hoop dat mijn kunstmatige sterkte op den duur veranderd in een echte sterkte, een balans waaruit ik kan blijven putten.

En elke meevaller geeft mij kracht, maar elke tegenvaller haalt mij terug naar beneden. Ik zou willen verdwijnen, er een tijdje tussenuit gaan, maar ik weet dat zoiets geen zin heeft. Dit is mijn realiteit die ik moet confronteren.

Ik ben al veel te lang mezelf niet meer geweest. Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik wat anderen zien. Soms is dat een zegen en soms een vloek. Ik weet niet meer wie ik ben. Ik ben alles en niets, ik ben wie een ander van mij verwacht of wie ik denk te moeten zijn. Ik ben soms vrolijk en soms melancholisch of down, ik ben actief en rusteloos, maar ook sloom en traag. En heel af en toe ben ik gewoon ik, kom ik mezelf even tegen, maar even snel ben ik weer verdwenen.

Ik snak naar een plek om thuis te komen. Ik ben overal welkom, maar nergens thuis. Ik draai mee met de wereld, maar ben in gedachten verzonken. En ik weet dat ik niet de enige ben, maar ieder verdriet is uniek en daardoor nooit volledig te delen. Ik wil het uitschreeuwen en ik wil ergens in een stil hoekje huilen. Ik ben gebonden door tegenstrijdigheden. Ik wil hem elke dag zien en ik wil hem nooit meer zien.

Hoe lang heb je nodig om een hart te herstellen?

En wat met de littekens? Ze vervagen, maar ze verdwijnen niet.

Hoe kom je sterker weer naar buiten?

Ik ben mijn eigen gevangenis, mijn eigen kerker en ik wil wel naar buiten, maar ik vind de sleutel niet.

Waar je hart ligt, kan je niet kiezen. Liefde vindt zijn eigen weg en laat zich niet temperen, noch vastleggen aan banden. Het overkomt je en overstroomt je, hecht zich vast met scherpe klauwen om niet snel meer los te laten.

Ik weet niet hoe ik daarmee moet omgaan. De intensiteit maakt mij angstig, de kwetsbaarheid doet mij verstijven en verstarren. De onzekerheid dwingt om mij te verschuilen achter een façade van boosheid bij elke twijfel of elk teken van afwijzing.

En daardoor kan hij mij niet meer zien voor wie ik ben. Niet geloven dat ik hem oprecht graag zie. Ik ben niet wie ik door zijn ogen zie, maar hij kan of wil niet door de mijne kijken. En alle liefde van de wereld kan daar niets aan veranderen.

Ik zou mezelf willen zijn als ik bij hem ben, handelen vanuit mijn gevoel, zoals ik dat in het begin heb gedaan. Maar voor hem is die brug al lang naar beneden gehaald. In alles wat ik zeg of doe, zoekt hij bevestiging voor zijn keuze. Een teken voor zijn gelijk, het niet bij elkaar passen van twee mensen. En ik pas mij aan en voldoe aan die verwachting, niet sterk genoeg om ertegen te vechten.

Ik geloof niet in loslaten om terug te vinden. Ik geloof in berusting en verlies. Misschien is dat mijn kruis om dragen. Ik kan niet vastklampen, noch verlaten, mijn hart is er niet klaar voor. Wat zou ik er voor over hebben om de tijd te kunnen terugdraaien. Maar zo werkt het leven niet. Wat zou ik er voor over hebben om nog een kans te krijgen. Maar zo zijn mensen niet.

Hij vraagt mij waarom ik met hem afspreek als het toch zo’n pijn doet. Ik denk om hem niet volledig te verliezen. Maar misschien is dat juist wat ervoor zorgt dat ik dat wel doe. Hij vraagt om vrienden te zijn, maar voor mij benadrukt dat enkel wat verloren is en niet wat gewonnen kan worden.

Ik weet dat ik onze dromen moet laten varen, onze visie op een mogelijke toekomst, onze ideeën, onze verlangens. Eraan vasthouden doet pijn, soms in die mate dat ik er gek van word. Want hoe kan je zoveel moois zomaar laten schieten, zonder het ook nog maar één kans te geven?

Ik weet dat ik hier een lijn moet trekken, al was het maar om mezelf niet te verliezen, maar ik heb schrik om gelukkig te kunnen zijn zonder hem en evenzeer om het niet te kunnen. Mijn geluk kan niet verbonden zijn aan een persoon of een situatie. Het moet vanbinnen zitten. Hij zegt dat hij mij niet graag kan zien als ik dat zelf niet kan. Ik vrees dat mijn gevoel naar mezelf toe er echter weinig mee te maken heeft. Hij heeft zich afgesloten en gaat verder, zal zichzelf nooit toelaten om mij te zien zoals ik ben.

Ik wil mezelf niet opsluiten, noch in honderden avonturen storten. Ik zoek naar een manier om rust te vinden. Rust in mijn hart en rust in mijn hoofd. En niet door drank of moedeloosheid, maar een rust die echt en blijvend is.

Het spijt me als mijn blogs vandaag niet vrolijk zijn en niet het grote inzicht met zich meebrengen, maar soms doet het leven gewoon echt heel veel pijn en is er even geen ruimte meer voor optimisme. Ik weet dat zoiets voorbijgaat, maar ik heb nog steeds niet de kracht gevonden om mij te laten gaan en het verdriet in alle hevigheid te aanvaarden. Misschien als ik terug in een eigen huis woon en alleen ben, dat ik dat kan toelaten. Want zolang dat niet gebeurt, kan ik mijn hart niet helen.

Om te kunnen vliegen, moet je eerst bovenop de berg durven staat, je armen spreiden en de sprong wagen. Om te blijven vliegen, moet je terug omhoog durven klimmen en vol vertrouwen diezelfde sprong herhalen, vergetende dat je eerst gevallen bent. Pas wanneer je keer op keer neerstort, weet je dat je daar niet vliegen zal. Maar hoe moeilijk is het om die tweede sprong te wagen. Hoe makkelijk om te besluiten dat je maar beter te voet kan gaan. Je wordt er niet gelukkiger van en je zal je altijd blijven afvragen hoe het geweest zou zijn als je die sprong gewaagd had. Maar je loopt niet het risico om neer te storten, althans niet op dat moment of die manier.

Te voet gaan brengt ook een risico met zich mee. Je zou kunnen struikelen en vallen. Je zou je lelijk kunnen bezeren of de tocht opgeven omdat het te zwaar is. Alleen zie je die risico’s niet wanneer je met je hoofd bij vliegen bent. Je ziet enkel dat vliegen gevaarlijk kan zijn. En alles wat niet vliegen is, lijkt haalbaar en veilig.

Maar wat als je er gewoon voor gaat en als het lukt! Wat als je de wind door je haren kan voelen waaien, snelheid nemen en wolken doorklieven. Wat als je de wereld te rijk kan zijn en al wat daarvoor nodig is, is een sprong in het onbekende, een gok, een risico, een kans…

Zou je daar dan niet voor kiezen?

Zijn de beste dingen in het leven niet diegene waarvoor we gekozen hebben om juist dat te doen. Gewoon onze ogen sluiten en gaan, blind voor wat in de toekomst lag en toch vol vertrouwen. Wie kinderen heeft, zal dat zeker begrijpen, want hoeveel je ook twijfelt, overweegt, informeert en voorbereidt, je kan nooit inschatten welke impact zo’n wezentje op je leven zal hebben. Je kan nooit dromen hoe overweldigend dat gevoel is van moeder of vader worden, hoe allesomvattend en tegelijk ook beangstigend. Weten dat je nooit meer gelukkig zal kunnen zijn als dat wezentje het niet is. Dat vanaf dat punt jouw zijn verbonden is met een ander en dat zal nooit meer veranderen.

En toch, … wanneer het over kinderen gaat, zijn er zoveel mensen die de sprong wagen. Niet eens beseffen hoe groot die stap wel is en hoe hoog die berg. Maar als het over liefde gaat, ligt dat blijkbaar anders. Zoveel kleiner het risico, zoveel hoger de berg. Want daar weten we hoe het voelt om neer te storten, hoeveel pijn een hart kan leiden en de schrik is verlammend en houdt ons stil.

Zonde want wie niet springt, zal nooit vliegen. Misschien wel stappen, lopen, varen, zwemmen, … en daar is niets mis mee. Maar de hoogste piek zal nooit gehaald worden en er zal altijd die vraag blijven, wat als…?

Ik ben een fysieke persoon. Ik hou ervan om mensen te knuffelen en vast te nemen, ik hou van contact en lichaamswarmte. Niets zo zalig dan hand in hand lopen of in iemands armen slapen. Tenminste, als je op eenzelfde lijn zit en je comfortabel kunt voelen bij de ander. Voor mij hoeft daar niets seksueels aan te zijn, genegenheid komt in alle maten en vormen en vaak is dat op zich al voldoende. Ik mis dan ook om samen met iemand te kunnen slapen. Alleen in bed liggen, vind ik ronduit vreselijk. Ik heb een hele nacht kou, woel en wroet en graai op zoek naar iemand om vast te nemen. Een knuffelvriendje zou ideaal zijn voor mij. Geen risico om gekwetst te worden, geen druk of spanning, gewoon genegenheid en affectie, niets meer, niets minder.

Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die daar behoefte aan heeft, een mens is niet gemaakt om alleen te zijn, maar ik merk dat er een grote taboe rond hangt. Vanaf een bepaalde leeftijd is het niet meer gepast om iemand gewoon te knuffelen. Er komt automatisch meer bij kijken, ten minste voor één van beide partijen en dan gaat het hele idee van knuffelen een beetje verloren. Want waar het zalig is om gewoon in iemands armen te slapen, is het vreselijk wanneer de verwachtingen anders liggen en je gedoemd bent om iemand teleur te stellen. Als kind vinden we het nochtans normaal om fysiek te zijn en anderen vast te nemen. Maar ergens onderweg krijgen we ons seksueel bewustzijn en kan dat niet langer.

Ik heb geen behoefte aan one night stands, mijn hart is al verpacht en ik zou er mij enkel schuldig over voelen. Bovendien spreekt een vreemde mij niet aan, affectie is meer dan lichaamswarmte, er komt vriendschap en respect bij kijken. Het werkt alleen als je volledig vertrouwen kunt geven en als het juist voelt.  En daar knelt het schoentje, want hoe weet je of een ander dat begrijpt? Je kan het vragen, maar ik ken weinig mensen die een eerlijk antwoord geven. Meestal krijg je het antwoord dat je wilt krijgen en de verwachting die je liever vermijdt.

Heel wat mensen zijn afgeschrikt door fysiek contact. Een eenvoudige kus of schouderklop kan al een felle reactie veroorzaken. Wie niet gewend is om een ander te voelen, is snel onder de indruk dat persoonlijke ruimte binnengedrongen wordt en voelt zich snel bedreigd of onder druk gezet. Bovendien is fysiek contact enkel een optie als je in wezen ook fysiek ingesteld bent. Mensen die zich ertoe moeten zetten, komen geforceerd over en dan is het helemaal een ramp.

Ik zeg niet dat ik enkel fysiek contact mis nu ik alleen slaap, ik mis ook een goed gesprek ’s avonds laat, gezellig samen een glaasje drinken of nog een wandeling maken, het gevoel om te kunnen delen met elkaar. Maar dat zijn dingen die je makkelijker kan vinden, in vrienden, in kennissen, in gelijkgestemden… Los daarvan mis ik natuurlijk ook een persoonlijkheid, een karakter en dat is niet zomaar te vervangen. Het leven zou eenvoudig zijn mocht de persoon zelf er niet toe doen, want er is altijd wel een ander die klaarstaat om die leegte te vullen. Het probleem is dat je niet een ander wil en bijgevolg blijf je met een plek in je hart die niet zomaar op te vullen is.

Ik zit tijdelijk vast in een ‘in between’ toestand. Of om het anders te stellen, ik zit tussen twee toestanden in op een heleboel vlakken.  Ik zit vast tussen twee huizen, tussen twee jobs, tussen twee auto’s, tussen twee relaties (of in between één relatie), …

Daarnaast zit ik ook al meer dan een jaar te leven tussen dozen. Mijn leven is een aaneenschakeling geworden van verhuizen, veranderingen, inpakken en uitpakken en weer inpakken. Ik snak ernaar om al mijn zaken terug in kasten te zetten, binnen handbereik en gesorteerd. Tussen dozen leven, brengt het risico met zich mee om jezelf te verliezen. Je kunt nergens meer aan, vindt niets terug. En elke dag die je thuis vast zit, is dus een dag waarop je niets weet te doen omdat alles ‘ergens’ is. Op de duur verval je in tv staren en wijn drinken om de tijd te verdrijven.

Het probleem is dat dit ook uitstraalt op je omgeving. Je leeft in een soort van ‘in between’ modus waardoor je engagement nooit volledig kan zijn. Alles is een onderweg zijn en er bestaat geen thuiskomen meer. En bijgevolg ook geen echte rust of tot jezelf komen. Bovendien geldt dat ook voor je kind en ook dat voel je aan. Voor je kind is het minder bewust, maar daarom niet minder aangrijpend. Ik vraag me weleens af hoe zigeuners dat doen, altijd maar onderweg zijn en nooit het gevoel om echt thuis te zijn.

Aan de andere kant heeft het ‘in between’ leven ook voordelen. Het geeft je de ruimte om te groeien, te ontdekken, te evolueren en te veranderen. Doordat de vaste lijnen wegvallen, opent een wereld aan mogelijkheden die zich anders verscholen houdt achter de muren van comfort. Impulsiviteit is eigen aan wie geen wanden heeft om zich te beperken. Alleen moet het niet te lang duren, want grenzen definiëren ons en zorgen dat we weten wie we zijn en binnen welk kader we horen.

Maar voorlopig blijf ik ‘in between’ zitten en daar valt niet dadelijk iets aan te veranderen. Wel op korte termijn. Niet op ieder vlak, maar op een paar vlakken. Rustig terug een kader opbouwen, alles in plooi laten vallen en settelen. Liefst niet volledig, een beetje ruimte mag blijven. De kans om gek te doen en dingen te laten gebeuren. Misschien een doos die niet uitgepakt wordt om niet te vergeten dat ook een vaste plek veranderlijk kan en mag zijn.

Onzekerheid is zwaar om dragen, maar het geeft ook hoop en hoop is goed! Misschien is het valse hoop en wordt die op een zeker moment met de grond gelijk gemaakt, volgt een tweede mokerslag die je gebroken achterlaat. Misschien is de hoop terecht en kom je in een fase van extase, blijheid om wat niet verloren is en waar je voor hebt gevochten.

Ik tracht niet langer te zijn wie ik voor jou moet zijn. Ik ben mezelf, met slechte en goede kanten. Soms vind je dat fijn en soms erger ik je, maar dat is menselijk, dus ik kan er mij geen zorgen meer over maken. Ik ben niet perfect, maar dat ben jij evenmin. Ik ben niet altijd vrolijk en goed gezind, ik loop niet altijd over van geluk en ik ben kritisch. Maar ik geef minstens even vaak complimenten. Ik zeg wat ik denk en soms zou ik beter op mijn tong bijten, maar dat is wie ik ben.  Ik ben een hoge boom en ik vang veel wind, maar ik ben er tegen bestand.

Jij bent koppig, een stijfkop zoals dat genoemd wordt. Je stoot mij niet af en soms laat je mij zelfs toe, maar je komt niet snel terug op een beslissing, ongeacht of ze goed of slecht voor je is. Daarom weet ik dat het niet voldoende is of je mij mist en wat je voor me voelt, je moet een klik in je hoofd maken en misschien gebeurt dat niet.

Ik hou ervan om je te zien, dingen samen te doen. Het voelt juist en goed, comfortabel… En aan het einde van de rit doet het pijn, want waar er vroeger een samenzijn volgde, volgt nu een afscheid en dat valt me zwaar, steeds opnieuw.

Er zijn geen ruzies meer, geen druk, geen reden tot presteren en dat is fijn. We kunnen nu ongedwongen met elkaar praten en omgaan, maar er mist iets. Ik zoek naar een teken, probeer te geven, maar niet te veel, want ik wil je niet onder druk zetten. Misschien zie ik tekens die er niet zijn, omdat ik dat wil, misschien zijn ze er wel en durf ik ze niet te zien. Onzekerheid is mijn vijand en mijn vriend.

En er komt een dag waarop ik de knoop zelf moet doorhakken als jij dat niet doet, maar die dag is niet vandaag. Vandaag kies ik voor onzekerheid. Welke keuze ik morgen maak, staat nog niet vast, dat zien we dan wel.

Ken je het gevoel van naar iemand te verlangen met elke vezel van je lichaam, elke porie, elke zenuw die je rijk bent? Dat je iemand zo graag wilt, dat het allesomvattend wordt? Dat je zo naar iemand verlangt dat het bijna fysiek pijn doet. Dat is hoe ik verlang. En als dat wederzijds is, is dat het meest zalige gevoel dat je kunt hebben. Dan is iedere aanraking explosief, ieder woord muziek en iedere blik voldoende om door je benen te zakken. Maar als je alleen blijft in dat verlangen, is het elke keer een beetje sterven.

Gelukkig is het geen permanente toestand. Het komt op en het zakt weer. Het wordt getriggerd door kleine zaken. Weten dat je iemand zal horen of zien, kan al voldoende zijn. Ook een herinnering of een toekomstplan dat wellicht nooit ten uitvoer zal worden gebracht. De tijd heelt en de tijd doet vergeten en er komt een dag waarop dat verlangen verdwenen is, maar dat lijkt een eeuwigheid. En hoewel het verlangen in die mate zwaar kan zijn dat het je maag doet keren uit onmacht, hou ik er toch ook aan vast, want het vertelt mij dat ik passie in me heb, intensiteit, liefde, en dat ik leef.

Zolang het verlangen beantwoord wordt, vergeet je vaak om er bewust mee om te gaan. In het begin is dat wel zo, verliefdheid heeft datzelfde effect, maar na een tijdje wordt alles normaal en gewoonte en raak je die intensiteit een beetje kwijt. Pas als het wegvalt, besef je hoe zeer je het mist en nodig hebt in je leven, maar vaak is het dan al te laat. Ik wou dat ik meer intens was blijven genieten van elke seconde die ik had. Bewuster en completer. Er zijn momenten waarop ik dat heb gedaan, maar niet voldoende. Misschien is dat het mooie wanneer je elkaar een tweede kans kunt geven, dat je bewuster met dingen omgaat. Als je weet wat het effect is wanneer je iemand verliest, kan je meer genieten wanneer je die persoon terug hebt.

Elke knuffel, elke verloren kus is een marteling en een zege. Het geeft hoop, misschien valse, het voelt zo juist en goed en comfortabel, maar het benadrukt ook wat weg is. Het confronteert je met je verlies en je gebrek aan aanvaarding. Het kan je laten panikeren, want wat als dit niet meer goed komt. Wat als de ander geen kansen meer ziet of wil geven, wat als de ander verder gaat zonder je. Liefdesverdriet is zo overweldigend en pijnlijk en zwaar om dragen. Er zijn momenten waarop je het even kan laten varen, gewoon  verdergaan met je leven, omdat het moet, om niet in een depressie te vallen. Maar er zijn ook tal van momenten waarop dat gewoon niet gaat en het gevoel zo overweldigend is dat je met jezelf geen blijf weet.

Vaak willen mensen vrienden blijven, afhankelijk van de situatie waarin iets verkeerd loopt. Ik denk niet dat zoiets is weggelegd voor mij. Zolang er hoop is dat het nog goed komt wel, want zonder contact ben je gedoemd. En ten slotte was hij je beste vriend en je maatje, dat schuif je niet zomaar opzij.  Maar eens alle hoop gevaren is, wordt een vriendschap te pijnlijk. Het zegt je alleen dat je niet meer de grote liefde bent. Het zet je in een positie waarin je vroeg of laat zijn grote liefde zult ontmoeten en dat wil je toch niet?

Wellicht zijn er enkele blogs die op elkaar lijken, maar dat is nu eenmaal de mindset waar ik inzit en woorden zijn het enige dat ik heb om rust te vinden en alles te kunnen plaatsen.

Deze is nog eens een verhaal in plaats van een gewone blog. Vanzelfsprekend zit er een bepaalde diepgang in, maar je kan het evengoed lezen als een gewoon sprookje zonder meer. Aan jou de keuze...

Er woonde eens een meisje in een land hier niet zo ver vandaan. Het was een warme lentedag en ze wandelde door de tuin. Ze genoot van de kleurenpracht van de bloemen, het fluiten van de vogels en de zon die haar huid verwarmde. Rond haar lippen speelde een glimlach en ze genoot zichtbaar van al dat moois om haar heen. Ze kende geen zorgen en keek door ogen van een kind dat de wereld nog moet ontdekken. Ze was alleen, maar nooit eenzaam want ze had het gras om door te rollen, een vijvertje om zich te koelen en bomen in wiens schaduw ze kon schuilen. Ze hield van lange wandelingen en neuriën in het bos. Ze zocht geen geluk, maar ze vond het achter iedere hoek.

Op een dag kroop een grote rosse kater door de haag in de tuin van het meisje. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt door de zachte klanken die uit de tuin de weide wereld indreven en wilde de bron van dat gezang kennen. Nadat hij zich door het gebladerte had gewurmd, liet hij zijn blik over de tuin glijden tot zijn oog op het meisje viel. Ze lag op haar rug in het gras en keek naar de figuren die door de wolken gevormd werden. Haar haren schitterden goud door de zon en ze straalde puur geluk uit. De kater was gefascineerd door zoveel moois en sloop langzaam dichterbij. Toen hij op enkele meters van het meisje verwijderd was draaide ze haar hoofd en keek hem recht in de ogen. Ze verroerde geen vin, maar glimlachte haar mooiste lach en de kater liep naar haar toe en vlijde zich tegen haar aan.

Een hele tijd ging het goed tussen het meisje en de rosse kater. Wanneer zij in de tuin lag, spinde hij op haar schoot. Ze joegen samen achter vogels, maakten lange wandelingen of genoten van de zon. Wanneer zij neuriede miauwde hij met haar mee. Ze stoeiden en rolden door het gras of rustten uit in de schaduw van een boom. Hun leven was zorgeloos en goed en ze raakten gehecht aan elkaar. Maar mooie sprookjes duren meestal niet zo lang en op een dag liep het mis.

Er kwam een konijntje door de tuin gehuppeld. Onverwacht en verrassend genoeg zonder enige schrik voor de kater die naast het meisje op een bankje zat. Het meisje keek naar het konijntje, glimlachte en richtte haar aandacht terug op haar rosse vriend. Maar de kater vond het konijntje zo fascinerend, dat hij het niet kon laten er wat dichterbij te sluipen. Zodra het konijntje hem zag, vluchtte het weg. De kater ging bedroefd terug op het bankje zitten en het meisje streelde hem, maar zijn gedachten waren niet meer bij haar.

Zo ging het in de volgende dagen steeds opnieuw. De kater wachtte op het konijntje, trachtte dichterbij te komen en nadat het vluchtte, zette hij zich terug naast het meisje. Het meisje probeerde zijn aandacht te krijgen, maar zonder resultaat. De kater begon zich zelf terug te trekken. Hij vond het vervelend wanneer het meisje hem oppakte of streelde. Hij wilde niet meer met haar spelen of door het gras rollen en hij kwam niet meer iedere dag langs. Het meisje miste de kater en deed er alles aan om zijn vriendschap terug te winnen.

Wanneer het meisje de tuin in liep, zag ze de schoonheid van de bloemen niet meer, ze hoorde de vogels niet fluiten en de warmte van de zon ging aan haar verloren. Ze zocht de kater, riep hem, zette een bordje met melk en miauwde in de hoop zijn aandacht te krijgen, maar niets mocht baten. Hoe meer moeite ze deed, hoe vaker hij wegbleef, tot ze hem amper nog zag. En zo zat het meisje in haar prachtige tuin waarvan ze de schoonheid niet meer kon zien. Ze had nu de ogen van een mens die weet hoe het voelt om iets kostbaars te verliezen. Ze kende de angst om gekwetst te worden en het verdriet van de eenzaamheid. Ze zocht naar geluk, maar kon het niet vinden.

Een jaar ging voorbij en uiteindelijk gaf het meisje de strijd op. Ze zocht niet meer naar de kater, zette geen melk meer en stopte met miauwen. Een hele tijd kwam ze niet meer in de tuin. Ze sloot zich op in haar huisje en troostte zichzelf om zoveel verdriet. Haar ogen waren rood van de tranen die ze liet vloeien en haar haren kleurden dof nu de zon ze niet meer in een gouden gloed kon vangen. De wereld kende geen schoonheid door haar ogen en ze sloot zich af voor de buitenwereld. Tot ze op een dag door het raam keek en het konijntje zag.

Voorzichtig ging het meisje naar buiten, haar nieuwsgierigheid gewekt door dat wezentje dat zo onvermoeibaar de tuin bleef bezoeken. Toen ze het gras onder haar voeten voelde, keek ze naar de lucht en zag het blauw van de hemel. Ze voelde de warmte van de zon en rook de frisse geur van de bloemen. Ze hoorde vogels fluiten en huppelde langs de schaduwen van de bomen. Ze maakte een lange wandeling en ging spontaan neuriën. Ze keek naar de wereld en vroeg zich af waar al dat moois zo lang gebleven was. Ze zocht geen geluk, maar vond het achter elke hoek.

De hele lente lang genoot het meisje van de tuin en al het moois dat die te bieden had. Tot ze op een dag geritsel hoorde in de struiken. Ze draaide zich naar het geritsel en zag de rosse kater door de haag kruipen. Hij kwam voorzichtig naar haar toe en vlijde zich tegen haar aan. Hij werd aangetrokken door haar gouden haren, haar gezang en gerol door het gras, haar blik op de tuin en de wereld. Ze zocht niet langer naar zijn aandacht, maar ze vond die toen hij spinnend op haar schoot lag. Soms kwam het konijntje de tuin inhuppelen en trachten ze samen dichterbij te komen. Tot het konijntje hen zag en wegliep. Want dat is nu eenmaal wat konijntjes doen als iemand hen achterna zit.

Er zijn twee manieren om met verdriet om te gaan. Een eerste manier is om het los te laten. Niet enkel het verdriet, maar ook de persoon die ermee verbonden is. De makkelijkste manier om dat te doen is door jezelf in allerhande activiteiten te storten. Afleiding te zoeken en zo snel mogelijk te vergeten. Wat je zeker niet mag doen is naar plaatsen gaan waar je met die persoon geweest bent of plannen te overlopen die je samen gemaakt had. Je neemt afstand op elke mogelijke manier tot je er geheel over bent. Dat kan snel gaan, maar het kan ook een hele tijd duren. En je moet natuurlijk wel in de mogelijkheid zijn. Als de ander een klasgenoot, collega of buur is, is het niet zo eenvoudig. Als je maar één vriendenkring hebt of een kind samen lukt het ook niet altijd. Maar in de meeste andere situaties is het een keuze die je kan maken. Ik weet niet zeker of je het verdriet goed en volledig verwerkt op die manier, maar het slijt uiteindelijk wel. Een mens is gemaakt om te overleven en ons geheugen draagt daaraan bij.

Een tweede manier is door het verdriet te omarmen, het een plaats te geven. Als je daarvoor kiest, kan je de ander nog zien. Dat is niet altijd even gemakkelijk. Ten eerste moet je het zelf aankunnen en ten tweede moet de ander jou ook willen zijn. Een derde probleem is dat het hoop kan geven. Door iemand te zien word je geconfronteerd met je verdriet, maar als het contact aangenaam is, word je evengoed geconfronteerd met mogelijkheden, perspectieven, dromen en verlangens.

Ik kies ervoor om mijn verdriet een plaats te geven en bijgevolg hoop ik ook. Ik weet dat die hoop ingevuld kan worden, maar ook dat ze de grond ingeslagen kan worden. Maar deze keer is het mijn eigen keuze om voor dat pad te kiezen. Mijn hart zit vol liefde, mijn hoop vol dromen en ik voel gewoon dat wij nog niet klaar zijn met elkaar. Ik weet dat wij elkaar gelukkig kunnen maken, maar ook dat ik daar deels alleen in sta. Ik word niet volledig afgewezen, maar ik bots op een muur van schrik, twijfel en tegenstrijdigheden. Elke aanhaling sterkt mij en elke afwijzing kwetst. Maar dat is mijn keuze om te maken. Want alle pijnlijke momenten wegen niet op tegen de mooie momenten en wie ik graag zie, is geen keuze. Mijn hart volgt zijn eigen weg en ik kan niet anders dan het te volgen.

Ik heb geen zekerheden en ik krijg momenten van paniek, waarop alles mij teveel wordt. Momenten waarop ik mezelf toelaat te zien wat wij samen konden en wilden bereiken. Dat zijn de momenten waarop mijn maag keert en ik haast gek word omdat ik hem niet door mijn ogen kan laten kijken. Omdat ik zijn twijfels en angsten niet kan wegnemen. Omdat hij op dit ogenblik niet open kan staan voor die toekomst. Ik weet niet of hij dat morgen wel zal kunnen, of binnen een maand, een jaar, een leven… Ik weet alleen dat dit mijn realiteit is en dat ik ze nu, in dit moment, niet kan of wil loslaten.

Ik probeer te focussen op de dingen die wij wel nog samen kunnen bereiken, binnen deze relatie, deze vriendschap die wij nu delen. Maar dat is moeilijk want ik wil geen vriendin zijn, ik wil zijn vriendin zijn. Ik weet ook niet of ik slechts een vriend kan zijn. Zolang ik gevoelens heb, lijkt mij dat een onbegonnen taak, want ik zal altijd met een onvervuld verlangen zitten en een steeds weerkerende pijn. Voorlopig hou ik vol, mijn gevoel zegt dat dit is wat nodig is opdat wij elkaar zouden kunnen terugvinden. Wanneer ik daar niet meer in geloof, weet ik dat ik mezelf zal moeten afsluiten.

Ik zou willen dat ik het kon, een vriend zijn, want ik geef om hem en ik wil hem dat gunnen, maar ik kan mezelf niet opzij schuiven voor een ander. Ik heb recht op geluk en als hij dat niet bij mij kan vinden, zal ik daar mijn lessen uit moeten trekken. Nu kan ik nog even wachten, mijn verdriet, hoop en wanhoop ergens tussenin laten zweven, maar dat is een realiteit die niet blijft duren. In mijn dromen verandert die realiteit in een tweede kans, een zekerheid, liefde. In mijn nachtmerries verandert ze in een vriendschap die ik niet zal kunnen dragen.

Ik ben mij bewust van mijn keuzes en de gevolgen die ze met zich meebrengen. Ik weet dat ik gekwetst kan worden en verliezen. Maar op geen enkel ogenblik twijfel ik eraan dat dit het juiste is voor mij. Want dit is eerlijk en oprecht. En als ik dan faal, zal ik mezelf nooit kunnen verwijten dat ik, uit schrik, de kans op geluk heb laten liggen. Dit is niet de makkelijkste weg, maar dat moet ook niet. Dit is mijn weg en ik kies ervoor om hem te volgen, mijn hart achterna.

Soms is het moeilijk te weten of je iets doet voor jezelf of eigenlijk gewoon gebruik maakt van anderen. Hetzelfde geldt ook in de omgekeerde richting. Naar mijn mening kan het evengoed dat je niet echt mensen gebruikt, maar dat ze gewoon passen in je gevoel van het moment. Je krijgt dus wel iets van hen, maar je geeft evengoed, dus als je vindt dat je hen gebruikt, kan je evengoed vinden dat je gebruikt wordt. Maar dat geldt dan voor elke menselijke interactie, want mochten ze ons geen enkele meerwaarde geven, dan zouden we er snel van afstappen. Ze zouden ons niet meer boeien en we zouden er geen behoefte aan hebben. Een kluizenaarsleven is het gevolg voor wie niet kan geven en/of nemen.

Wanneer ik met vrienden afspreek doe ik dat om verschillende redenen. Enerzijds om niet alleen te zijn, anderzijds omdat ik mensen nodig heb om mee te praten, van gedachten te wisselen en te knuffelen, maar ook omdat ik iets wil geven. De ene keer geef ik mijn verhaal, mijn aanwezigheid, mijn dankbaarheid, de andere keer neem ik die dingen van een ander. Wanneer je afspreekt en beiden eenzaam bent, gebruik je die ander misschien om je minder alleen te voelen, maar je wordt ook gebruikt om datzelfde effect te bereiken. Dat hoeft echter niet te betekenen dat je contact enkel daarom gaat draaien. Je kan er ook vriendschap uithalen, een vervulling van elkanders behoeften, een aangename avond en een leuk gevoel. En daar is eigenlijk niets mis mee, want je helpt elkaar en je komt er beiden sterker uit en met meer zelfvertrouwen en eigenwaarde.

Waar je wel mee moet oppassen is dat alles in balans blijft. Met iemand afspreken om je eenzaamheid te verdrijven die andere intenties heeft naar jou toe is in mijn ogen wel verkeerd. Op dat ogenblik bestaat er geen gelijkheid en is één van beiden gedoemd om gekwetst of verloren achter te blijven. Dan is het beter je eigen behoeftes aan de kant te zetten of gewoon iemand te zoeken waarbij het wel goed voelt om elkaar te zien omdat het juist voelt. Voor mij is dat de essentie van een afspraak. Een persoon moet juist voelen op dat ogenblik. Wanneer je het gevoel hebt dat je beter met iemand anders afgesproken had, maar dat alles beter is dan niet, kan je beter afzeggen. Niet zozeer voor jezelf, maar voor de ander. Want je wilt elkaar aanvullen en sterken, niet naar beneden halen.

Het is niet altijd even eenvoudig. Iemand kan juist voelen op het ogenblik dat de afspraak gemaakt wordt en geheel verkeerd wanneer het zo ver is. Vaak zetten we dan door omdat we mensen niet willen afzeggen of omdat we niet weten hoe we dat moeten doen. We hebben al afgesproken en afzeggen klinkt al snel als een afwijzing. Wanneer we mensen echter in hun waarde laten, mag dat geen probleem zijn. Zelf heb ik niet veel moeite met een afspraak die geannuleerd wordt. Als de ander op dat ogenblik niet het gevoel heeft dat ik ‘juist’ ben, dan is het beter een andere dag te kiezen voor een ontmoeting. Het wil niet zeggen dat ik als persoon niet gewaardeerd of geliefd ben, enkel dat ik niet pas in het moment. En momenten wisselen van dag tot dag, want elke interactie die we hebben, heeft er een invloed op.

Dat wil niet zeggen dat ik niet kwaad kan worden, frustraties opbouwen of mensen verwijten. Niemand is perfect en ik zeker niet. Het wil wel zeggen dat ik het meestal snel kan plaatsen en dan vallen die frustraties, kwaadheid of verwijten weg. Als het voor jou wel juist voelt en voor een ander niet, is het moeilijk om dat in perspectief te zetten. Er kan zelf een obsessieve dwingendheid uit ontstaan die eigenlijk geheel misplaatst is. Mensen hebben de vrijheid om hun eigen keuzes te maken, ook op vlak van interactie.

Er wordt mij weleens verweten dat subtiliteit mij vreemd is. Dat klopt ergens wel, maar ergens ook helemaal niet. Ik kan zeer subtiel zijn, maar bij vrienden vind ik dat niet nodig. Subtiliteit leidt al snel tot misverstanden, ergernissen die blijven sluimeren en kleine zorgen die groeien tot heuse drama’s. Wie duidelijk is, krijgt wat vaker een deur tegen zijn neus, maar op lange termijn meestal appreciatie. Wie zegt wat hij denkt, doet een ander weleens slikken, maar na een periode van storm volgt rust en aanvaarding en komt de ander meestal wel terug. En als dat niet zo is, dan is dat misschien een interactie die niet past. Noch in dat moment, noch in dat leven.

Met duidelijkheid bedoel ik niet dat je anderen moet kwetsen, daar is geen reden toe. Het is hardvochtig en ronduit verkeerd, behalve als er geen andere keuze meer is. Duidelijkheid wil zeggen dat je een correcte en eerlijke mening geeft, dat je mensen niet naar de mond praat om geliefd te zijn. Doe je dat wel, dan ben je eigenlijk enkel bezig met jezelf en niet met de ander. Wanneer je mensen zegt wat ze willen horen, doe je dat in de grond niet om hen te plezieren, je doet het om door hen geliefd te worden en blijven, want dat is een aangenaam gevoel voor jezelf. Je zal zien echter dat de mensen die je oprecht liefhebben diegene zijn waarbij je wel gewoon kan zeggen wat je denkt. Het zijn de mensen die aanvaarden dat jij een andere mening hebt en dat die soms de juiste kan zijn. Het zijn de mensen die weten dat je dat enkel zegt omdat je hen wil helpen en uit respect, ongeacht de gevolgen voor jezelf.

Toch hou ik soms mijn mond. Niet omdat ik iets niet wil zeggen, maar omdat alles zijn plaats en tijd kent. Soms is het beter op je tong te bijten en de dingen af te wachten. Niet omdat je niet eerlijk bent of geen respect hebt, maar omdat een situatie niet klaar is voor die woorden. De kunst is om aan te voelen in welk moment je leeft en welke woorden daarbij horen.

Soms moet je gewoon vertrouwen, maar dat is niet altijd even evident. Zo wil ik vertrouwen dat als ik gewoon mij ben en mijn liefde bij mij hoort, dat vanzelf wel terug goed komt. Dat ik gewoon kan zijn wie ik ben en niet hoef te pushen of overtuigen. Dat ik door los te laten kan vasthouden. En ik weet dat dit de realiteit is, maar er zijn zoveel filters, gedachten en twijfels dat vertrouwen het moeilijkste kan zijn wat er is.

Vertrouwen is reageren vanuit te je gevoel en niet vanuit je rationele denken. Er zijn mensen die hier ongelofelijk sterk in zijn, maar daar hoor ik niet meer bij. Ik kan mezelf verliezen in dingen, maar ik ken mijn eigen destructiviteit en heb geleerd om te rationaliseren. Het nadeel daarvan is dat ik daar ook te ver in kan gaan. Als ik dit, dan dat, en als ik zus, dan zo… Op zich een absurde notie want dit denken gaat ervan uit dat een ander hetzelfde denkt en dat is zelden het geval.

Eigenlijk is het zo dat je denk: als een ander zo is bij mij, dan… en als een ander zo doet tegen mij, dan… En die gedachte projecteer je dan op jezelf. Maar een ander reageert niet zoals jij dat zou doen en acties die bij jou effect hebben, kunnen iemand anders juist afstoten en wegjagen. Nu is er geen garantie dat een ander bij je blijft omdat je wel jezelf bent, maar als hij dan loopt, is het tenminste om een juiste reden. Dan pas je misschien gewoon echt niet bij elkaar.

Naast vertrouwen is ook geduld nodig. Het is niet omdat je de juiste dingen doet, dat je daar een instant effect mee bereikt. Je moet iemand de tijd en ruimte laten om te voelen dat dit echt is. Dat jouw acties weergeven wie je bent en niet wat je denkt te moeten doen. Zeker als je het, door omstandigheden, al anders hebt gedaan. Geduld is een mooie, maar moeilijke deugd. Zeker wanneer je geen enkele verandering ziet, ga je al snel denken dat dit toch niet de juiste weg is en herval je in oude patronen. Maar het is juist die reactie die maakt dat er nooit iets kan veranderen.

De enige manier die ik ken om vertrouwen en geduld te behouden, is aarden met jezelf. Af en toe zorgen dat je nog bewust omgaat met wie je bent, wat je wilt, waarom je dat wilt en evalueren of je acties in balans zijn met jezelf. Voor mij is schrijven een goede manier of muziek spelen. Voor anderen is het misschien mediteren, praten, koken, … Ieder moet daar zijn eigen weg in vinden, maar er is voor iedereen wel iets dat hierbij kan helpen.

Het zwaarste zijn de momenten waarop je gaat panikeren. Plots alles zwart gaat inzien en er allemaal niet meer in gelooft. Zeker wanneer je op die momenten alle acties onderneemt die je zeker moet laten en alle inspanning van de periode ervoor teniet doet. Dit zijn voor mij de momenten waarop ik ga wandelen of rijden. Mijn telefoon zet ik af zodat ik geen andere mensen kan betrekken in mijn neerslachtigheid. Meestal werkt dat wel…

Ik hou van het leven in al zijn facetten en vormen. Ik hou van intensiteit en passie. Ik hou ervan mij volledig te smijten, ongeacht de gevolgen. En daarmee heb ik het niet over illegale of gevaarlijke praktijken, maar over emotionele investering. Ervaring leert dat zoiets destructief kan zijn, dat je er jezelf volledig in kunt verliezen, maar toch blijf ik het keer op keer doen, want de manier waarop je dingen beleefd als je dat kan, is ronduit uniek.

Ik hou van mooie momenten, van gewoon genieten, van jezelf laten gaan en gek doen, van wandelen en van luid en wellicht vals meezingen met een goede cd. Maar ik hou ook van de dieptes die het leven met zich meebrengt. Van verdriet, gemis en pijn. Van frustratie en niet weten wat je met jezelf moet aanvangen. Want het is enkel door die dieptes dat je hoogtes kunt herkennen.

Ik geloof ook in het leven. Ik geloof in tweede, derde, vierde en zelfs vijfde kansen. Zolang je ze vanuit je gevoel kunt nemen. Ik geloof ook dat sommige dingen niet meer te herstellen zijn. Dat loslaten soms de enige optie is, maar dat overkomt me niet vaak. Want er zijn zoveel kansen om zaken anders aan te pakken, om de toekomst te wijzigen om dingen te keren en te draaien dat je gek zou zijn om daar niet voor te gaan en te vechten.

Ik hou van impulsiviteit en creativiteit, van muziek en passie. Ik hou ervan om mezelf te verliezen in dingen, zolang ik daarna de weg naar huis maar terugvind. Ik weet dat ik daardoor destructief kan zijn, vooral op emotioneel vlak, maar dit is wie ik ben en ik vind dat fantastisch.

Ik zou mijn zijn, mijn leven, mijn keuzes en mijn manier van denken, handelen en voelen nooit willen ruilen met een ander. Pas op, er zijn momenten waarop ik heel even spijt krijg van zaken, waarop ik wou dat ik meer zo of minder zo was. Maar ik weet wat ik dan allemaal zou verliezen. Dat mijn beleving minder volkomen zou zijn. Hetzelfde geldt dan natuurlijk ook voor mijn verdriet, maar om daar mijn pieken voor op te geven?

Ik ben rationeel, heb mijn zaken min of meer voor elkaar en leef in deze realiteit. Niet altijd even conventioneel in mijn denken, maar wel bewust van de maatschappij en de mensen rondom mij en hoe ik daartussen kan functioneren. Ik ben weleens onbegrepen, heb weleens mensen die mij net iets té vinden of verwarrend of anders en daarom afstand houden. Maar dat hoort bij wie ik ben, en net zo goed heb ik mensen die juist die zaken aan mij appreciëren.

Ik hou van echtheid en openheid, al kan ik dat zelf niet altijd geven. Want niets zo confronterend als jezelf tegenkomen in de ogen van een ander. Want die zien het altijd toch net iets anders dan je zelf doet. Anderzijds zijn dat ook de zaken die je inzicht geven en ruimte voor groei. Zolang je ze kan plaatsen en een ander in zijn waarde laten. En op voorwaarde dat die ander dat ook bij jou doet natuurlijk.

Mijn beste vrienden zijn diegene die wellicht de meest kwetsende uitspraken hebben gedaan. Niet om mij te kwetsen, maar om mij te helpen vanuit hun visie. En ik ben blij dat ze dat doen. Want ook al zeggen ze dingen die ik op dat moment misschien liever niet wil horen, ze zijn eerlijk en oprecht. Soms hebben ze gelijk en soms hebben ze mij gewoon niet begrepen. Ik verwijt hen nooit en word niet kwaad. Ik laat bezinken en neem mee wat ik kan gebruiken. En ik hoop voor hen hetzelfde te kunnen doen. Vanuit mijn perceptie en op mijn manier en liefst zonder hen te kwetsen.

Ik hou van het leven en het leven houdt van mij!!!

Niets is zo moeilijk als reageren vanuit eerlijkheid. Om dat te kunnen, moet je volledig in balans zijn met jezelf en dat zijn we zelden. En zeker niet de hele tijd. Niet dat we niet proberen, maar het leven geeft ons zoveel uitdagingen op de weg, dat we onze balans verliezen en dan reageren we vanuit doordachtheid en niet vanuit wie we zijn. Dan reageren we op een bepaalde manier omdat we een ander niet willen kwetsen of omdat we ons sterk willen tonen of omdat we denken dat het beter is. En dat is jammer, want enkel een eerlijke reactie kan de juiste zijn.

Het fijne aan eerlijke reacties en handelingen is dat je er nooit spijt van kunt krijgen. Als je weet dat je vanuit jezelf handelt, heb je daar altijd vrede mee, ongeacht de uitkomst. Ik ben mezelf lang verloren en mijn reacties bestonden enkel nog uit een samenstelling van gedachten, overwegingen en keuzes, maar nooit vanuit mezelf. Het probleem daarmee was dat ik ook nooit vrede kon hebben met mogelijke gevolgen. Elk gevolg leidde tot een verwijt naar mezelf. Mijn eigenwaarde daalde zienderogen en ik geraakte niet meer in balans.

Het mag vreemd lijken dat je zo snel jezelf kan terugvinden, maar het is ook logisch. Tenslotte is jezelf nooit weggeweest. Je hebt het verdrongen of opgesloten onder een waaier van bedenkingen, maar jezelf is nooit ver weg. Dus op het ogenblik dat je het toelaat, ben je zo weer terug. Dat wil niet zeggen dat het vanaf dan een constante blijft en je altijd in balans zult zijn. Het is iets waar je alert voor moet blijven en aan werken. Tal van andere mensen en externe factoren hebben een grote invloed op wie je bent en of je in balans blijft en het is niet altijd even eenvoudig om vast te houden.

Maar je moet het eigenlijk wel doen, want het is het meest vredevolle en fantastische gevoel dat er is. Al je acties zijn juist en goed en voelen ook zo aan. En soms krijg je een tegenreactie die niet leuk is, maar dat geeft dan niet. Je kan nooit voor iedereen goed doen of door iedereen geliefd worden. Maar als je in balans bent met jezelf heb je daar ook geen moeite mee. Dan zijn dat gewoon aanvaardbare feiten, niets meer en niets minder.

Jezelf terugvinden wil ook niet zeggen dat je gedurig filosofische of diepe gedachten moet hebben. Je kan evengoed eens gek doen of je met triviale zaken bezighouden. Want ook dat maakt deel uit van wie je bent. Het is leuk om inzichten te verwerven, jezelf te ontwikkelen en voorruit te komen, maar het is evengoed leuk om jezelf eens te laten gaan en gewoon in het moment te leven en te zijn. Het leukste is wanneer je een balans kunt vinden tussen beiden.

Vanaf het moment waarop ik mijn balans had teruggevonden, kon ik ’s nachts terug slapen. Niet veel en niet altijd even vast, maar wel rustig. De perfecte harmonie, want dankzij slaap krijg je de rust en energie die je nodig hebt om je balans vast te houden.

Ik heb weleens schrik om mezelf te geven voor andere mensen. Ergens is dat hetgene wat mij het meeste drijft en gelukkig maakt, maar anderzijds weet ik dat anderen bij mij een grote invloed kunnen hebben op mijn balans. Natuurlijk is dat enkel zo als ik het toelaat, maar ik verlies dat weleens uit het oog. Aan de andere kant heb ik het nodig om mij voor anderen te kunnen smijten om die balans te vinden. Op het ogenblik dat ik kan geven, voel ik mij sterker, beter, stralender… Wanneer dat niet zo is, verander ik al snel in een schim van wie ik kan zijn. Hoe ik dat kan vermijden, weet ik nog niet volledig. Misschien door erover te schrijven en mezelf er bewust van te blijven maken. En als het niet lukt, is dat nog geen ramp. Hoe ver ik ook van het pad afwijk, ik vind altijd de weg naar mezelf terug.

Opgedragen aan Kimberley en Bjorn, omdat ware liefde altijd de weg naar huis vindt.

Proloog: Deze blog wordt een A typische blog. Hoewel het ook een gedachte is of inzicht, vertel ik ze deze keer vanuit een verhaaltje. Iedereen is vrij om eruit te halen wat hij of zij wilt. Of je kan er voor kiezen om gewoon een verhaaltje te lezen.

De kleine waarheid

Er woonde eens in een land hier ver vandaag (of misschien heel dichtbij, afhankelijk van waar jij je nu bevindt) een meisje en een jongen die samen door het leven gingen. Ze waren geen complexe mensen en leidden een gewoon leventje, maar net zoals dat bij iedereen gaat, maakten ze hun eigen kleine drama’s en zorgen door. Ze zagen elkaar graag, al werd dat zelden in woorden vertaald, maar ze hadden een gevoel van thuiskomen wanneer ze ’s avonds in de zetel ploften en hun dag woordeloos overliepen.

Ze teerden niet op passie, maar kenden hun momenten. Ze waren niet gedreven door intensiteit, maar voelden wel diepgang. Ze spraken met elkaar, maar niet alles raakte de oppervlakte en dat was al lang geleden een feit geworden. Ze waren niet onnoemelijk gelukkig, maar ze waren ook niet ongelukkig. Ze leefden hun leventje en hadden daar vrede mee. Nu mag dat een beetje zielig en kleurloos lijken, maar niets is minder waar. Want zo leven de meeste mensen hun leven en daar is niets verkeerd mee.

Overdag werkte hij als meubelmaker en zij als receptioniste. Hij maakte niet de meest creatieve meubels, maar hij zorgde voor kwaliteit en zijn klanten waren tevreden. Zij was niet de meest gedreven receptioniste, maar ze voerde haar job uit zoals dat moest en haar bazen waren tevreden. ’s Avonds haakte zij terwijl hij naar voetbal keek.

Zo ging het leven jaren door en de tijd sloop stil en gestadig voorbij. De dingen waren wat ze waren en wat ze altijd zouden blijven. Tot zij op een dag tot de conclusie kwam dat er meer moest zijn in het leven. Toen zij ’s avonds in de zetel plofte, keek ze hem aan en zei ‘Vertel mij de waarheid, is dit leven genoeg voor jou’? Hij wist niet wat ze bedoelde, staarde haar aan en zweeg. Zijn hoofd zal vol gedachten, maar hij kon geen enkele uiten want hij was lang geleden verleerd hoe met haar te praten.

En dus vertrok ze. Amper na twee dagen waren haar spullen gepakt en de deur achter haar toegevallen. Hij bleef alleen en verdwaasd achter, maar half beseffend wat hem overkomen was. En daarna ging het leven verder en maakte hij overdag meubelen en plofte ’s avonds in zijn zetel om voetbal te kijken.

Zij trok de wereld in, ontdekte nieuwe oorden, deed ervaringen op en leerde mensen kennen. Wie haar kende, had bewondering want zelden had iemand zo ten volle geleefd. Zo liep het leven verder tot het ogenblik waarop het niet meer mogelijk was om te reizen en te verkennen en haar zoektocht ten einde liep.

Ze waren oud en wisten dat hun leven op zijn einde liep. Zij had de wereld gezien, maar nooit gevonden wat ze zocht. Hij had vooral veel voetbal gezien en nooit gezocht wat hij wilde vinden. En toen kwam ze naar huis. Hij deed de deur open en liet haar binnen en ze plofte in de zetel en nam haar haakwerk in de hand. ‘Vertel mij de waarheid’ zei hij ‘was dit leven genoeg voor je?’ Ze keek hem aan en zag wie zij was door zijn ogen en knikte. Want pas toen had ze gevonden wat ze zocht en wat grootse avonturen niet hadden kunnen bieden. De kleine waarheid.

Misschien is het wat vroeg om hier al een mening over te hebben en neer te pennen, maar ik wil me er toch aan wagen. De kans is groot dat met het verstrijken van de tijd mijn mening zal wijzigen, maar ik schrijf enkel neer wat ik nu denk en voel. Morgen is een andere dag en dan zal ik even hard achter mijn ideeën van die dag staan. Het kan alleen dat ze niet dezelfde zijn als vandaag.

Iedereen zegt mij dat ik nog jong ben en zoveel te bieden heb en mij dus geen zorgen moet maken wat alleen blijven betreft. Dat het nog altijd kan goedkomen als de tijd de ergste wonden heeft geheeld en we elkaar terug tegenkomen zonder stress en andere problemen. Ik wil dat graag geloven, maar op dit moment laat mijn hart dat niet toe. Ik heb teveel schrik om vast te klampen aan onbestaande dromen en te verdwijnen in een fantasie.

Maar zelfs als het niet goed komt en ik leer iemand anders kennen, maak ik mij daar zorgen over. Toen ik jong was kon ik makkelijk van het ene naar het andere vriendje gaan. Mezelf elke keer voor 100% gooien, ongeacht of ik gekwetst was of gekwetst had. Geloven in ware liefde en eeuwige trouw. Zelfs bij mijn laatste relatie was ik overtuigd van een toekomst en eeuwigdurende liefde.

Maar ik ben ouder geworden en de wonden zijn dieper en pijnlijker. Ik vraag me af of ik ooit nog mijn hart op die manier voor iemand zal kunnen openstellen. Of ik geen reserves zal houden, uit schrik om terug gekwetst te worden, uit zelfbehoud en zelfbescherming. Ik leef intens, ik ga volledig, ik stort mij in die mate in een gevoel dat ik mezelf dreig te verliezen. Dat wil zeggen dat ik met een intensiteit geniet en liefheb die veel mensen niet kennen, maar ook dat ik met diezelfde intensiteit tegen de grond ga wanneer het misloopt.

Ik weet dat ik overweldigend ben in een relatie. Misschien té intens, té veel, té snel, té passioneel, … maar dat is wie ik ben en er moet toch iemand zijn die daar waardering voor kan opbrengen?

Ik voel hoe ik voor het eerst in mijn leven mijn hart een kleine beetje afsluit. Hoe ik voor het eerst niet meer zomaar durf te vertrouwen. Hoe ik voor het eerst een stukje van mezelf ben kwijtgeraakt. En ik vraag me af of ik dat stukje ooit zal terugvinden en waar ik het moet gaan zoeken.

Het is vreemd hoe kleine zaken je terug een warm gevoel kunnen geven, hoe tijdelijk dan ook. Een eerste feit zijn de talloze vrienden die tijd en ruimte maken voor mij en mijn verhaal. Die mij mee op stap willen nemen, hun huis en hun hart voor mij openen, luisteren naar mijn zorgen, verdriet, frustraties, maar ook de inzichten die ik verwerf en hoe ik hiermee om wil gaan. De mensen die mij steunen op mijn pad en daar bewust voor kiezen. Bereid zijn om hun eigen zorgen even opzij te zetten en enkel te geven, want dat is wat ik nu nodig heb. Ik hoop dat ik hen iets teruggeef door mijn openheid, mijn waardering voor hun vriendschap en mijn visies op dingen.

Een tweede feit zijn de mensen die mij complimenten geven, zeggen dat ik er goed uit zie en dat ook menen, zeggen dat ik mijn leven voor elkaar heb, een fantastisch kind heb en een goede moeder ben, boeiend ben of leuk om mee te praten. Mensen die mij een andere kijk geven op mezelf die ik zelf al lang verloren was. Mensen die mij even door hun ogen laten kijken waardoor ik plots een jonge vrouw vol ambities en potentieel zie en niet een verloren hoopje verdriet. En hoe meer die mensen mij hun bril voorhouden, hoe meer ik mezelf terug zo ga zien en hoe beter ik me voel.

Een derde feit zijn de reacties die ik krijg op mijn blog. Helaas blijkt niemand de knop ‘reacties’ onder de artikels te vinden, maar veel mensen sturen mij privé een bericht of een mailtje om te zeggen dat ze volgen en houden van de manier waarop ik mijn verhaal neerpen. Een kopie van een artikel kreeg op Yunomi.be zelfs een speciale plek toegewezen omdat de reactie het zo goed vond. Ik was lang geleden vergeten dat ik ervan hou om te schrijven, om zaken aan papier toe te vertrouwen, om alles om te zetten in blijvende woorden.

Maar wat mij vooral een warm gevoel geeft, zijn die mensen van wie ik nooit verwacht had dat mijn verhaal hen zou boeien. Mensen die oprecht willen helpen en met mij begaan zijn ongeacht tijd, afstand of gebrek aan contact. Mensen die mij zeggen dat ik een geweldige meid ben omdat ze het menen en niet enkel om mij beter te doen voelen. Mensen die mij lezen omdat het hen boeit en niet uit leedvermaak of omdat ze van een leuke soap houden. Bij elke reactie, ieder contact, elke mail, sms of eenvoudig gebaar warmt mijn hart en kom ik terug dichter bij mezelf.

Ik weet niet hoe lang het duurt om je hart te helen, want het mijne doet nog ontzettend veel pijn. Ik weet niet hoelang het duurt voor gemis verdwijnt, want elke dag sterf ik een beetje. Maar ik weet wel wat er nodig is om door te kunnen zetten: vrienden! In alle maten, kleuren en vormen. Vrienden die praten en vrienden die je gewoon een schouderklop geven, vrienden met warme armen om in te schuilen en vrienden die je meenemen voor een stapje in de wereld. En die heb ik in overvloed!

Verliefdheid is niet meer dan een chemisch proces in de hersenen dat voor de aanmaak van bepaalde stoffen zorgt die ons een goed gevoel geven. Deze stoffen zijn verslavend en ons lichaam zal ze dus in steeds grotere mate aanmaken. Tot er een punt komt waarop ons lichaam weer in balans moet geraken.  De belangrijkste stoffen zijn PEA, het geen je energieker maakt, Dopamine, hetgeen je kortstondig euforisch maakt en Endorfines, het geen je rustig maakt. Daarnaast stijgt na een tijdje ook de productie van Oxytocine (wat vrouwen betreft) of Vasopressine (bij de mannen) en dit kan je beschouwen als de stoffen die je doen knuffelen.

Liefdesverdriet is dus deels een afkick van deze stoffen. Ik zeg wel deels, want het graag zien van iemand omwille van zijn of haar kwaliteiten staat hier los van. Dat gevoel van gemis heeft te maken met het ontbreken van een wezenlijk deel van je leven. Daar kan je helaas weinig aan doen behalve ontwennen aan iemand zijn aanwezigheid.

De verliefdheid echter of het gebrek eraan, kan je trachten te compenseren. Er bestaan geen toverdrankjes die al deze stoffen combineren of opwekken en ook de dokter zal geen medicijn kunnen voorschrijven, maar er zijn wel enkele middeltjes.

Een eerste optie is ervoor te zorgen dat je terug verliefd wordt. Helaas is dit de moeilijkste optie, want wanneer je hart aan iemand toebehoort, is het eigenlijk geen optie om het aan iemand anders te schenken. Bovendien zal die tweede verliefdheid niet ‘echt’ zijn en bijgevolg je wonden niet verzachten.

Een tweede optie is chocolade. De lekkernij zorgt ervoor dat bepaalde stoffen (in kleinere mate weliswaar) opgewekt worden waardoor je een beter gevoel krijgt en de pijn mindert. Voor diegene die alles kunnen eten zonder een gram bij te komen, is dit ideaal, maar in het andere geval geen echte aanrader. Af en toe een stukje kan geen kwaad, maar de kilo’s die je nodig hebt om je verliefdheid te vervangen, zijn echt geen optie.

Een laatste optie is sport. Zeker de ietwat extremere of fellere sporten komen in aanmerking. Zelf heb ik teveel last van gewrichten, rug en knieën om volop aan het sporten te gaan, maar ik merk dat een goede wandeling wel deugd kan doen. Zeker wanneer deze in gezelschap kan gebeuren en gecombineerd met een goed gesprek.

Wat naar mijn gevoel ook helpt, is affectie. Een goede knuffel met vrienden, een compliment, jezelf verwennen zodat je terug een beetje verliefd kan worden op wie je bent, een aanraking… Als je van nature fysiek bent en voldoende vrienden hebt die dat ook zijn, is dat zeker een optie. Het zal er niet voor zorgen dat je iemand niet meer mist of graag ziet, maar het maakt het wel allemaal veel draaglijker.

Gisterenavond ben ik naar een vriend gegaan die ik al jaren niet meer gezien had. Mensen spreken niet snel af wanneer iemand al zo lang uit hun leven is verdwenen en dat is eigenlijk jammer. Pas wanneer het slecht gaat en alles tegenzit, neem je het initiatief om mensen van weleer terug te contacteren en op te zoeken. Eigenlijk zou je dat ook op goede momenten moeten doen want het is een fantastisch idee.

Het leuke aan sommige mensen is dat ze altijd juist en goed zullen aanvoelen. Hoeveel tijd ook verstreken is, ze geven je een gevoel van thuiskomen en comfort. Zo ook met mijn “jeugdvriend”. Alsof het gisteren was dat we elkaar uit het oog verloren zijn en vandaag gewoon een nieuwe dag. Ze geven je energie en liefde, waardoor de wereld er terug wat zonniger uitziet.

Het is fijn te weten dat mensen er voor je zijn als je ze nodig hebt. Men zegt wel eens dat men in tijden van nood zijn vrienden leert kennen. Veel mensen ervaren dat dan als iets negatiefs. Ze blijken minder vrienden te hebben dan verwacht en veel vrienden komen niet over de brug. Ik heb gemerkt dat het voor mij iets positiefs is.

Door mezelf te verliezen, kwam ik niet meer buiten. Dat gaf mij het gevoel geen vrienden meer te hebben of toch maar in zeer beperkte mate. Maar in mijn momenten van nood, blijkt het tegendeel waar te zijn. Ik heb massa’s vrienden. Sommige wat recenter, sommige al een leven lang. Sommige zie ik geregeld en sommige heb ik al in geen tijden gezien. Maar allemaal staan ze klaar voor een babbel, een knuffel en een troostend woord. En dan vraag ik me af hoe ik die vriendschappen heb kunnen laten verwateren. Hoe ik mijn tijd heb kunnen doorbrengen met wachten in plaats van leven. Want al die verloren uren had ik ook met hen kunnen doorbrengen.

Mocht ik dat gedaan hebben, was ik niet gefrustreerd geraakt. Ik was niet boos geworden omdat een ander eens later thuis was, ik had het wellicht niet eens gemerkt. Ik zou rust gevonden hebben in mezelf en die kunnen doorgeven hebben. Nog een inzicht dat te laat komt.

Niettemin voel ik me goed en ok vandaag. Vrienden werken als een drugs. Ze zijn verslavend en niet te weerstaan. Ze geven je een fantastisch gevoel, maar je weet dat de kans bestaat dat er een afkick komt.