Soms moet je gewoon vertrouwen, maar dat is niet altijd even evident. Zo wil ik vertrouwen dat als ik gewoon mij ben en mijn liefde bij mij hoort, dat vanzelf wel terug goed komt. Dat ik gewoon kan zijn wie ik ben en niet hoef te pushen of overtuigen. Dat ik door los te laten kan vasthouden. En ik weet dat dit de realiteit is, maar er zijn zoveel filters, gedachten en twijfels dat vertrouwen het moeilijkste kan zijn wat er is.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vertrouwen is reageren vanuit te je gevoel en niet vanuit je rationele denken. Er zijn mensen die hier ongelofelijk sterk in zijn, maar daar hoor ik niet meer bij. Ik kan mezelf verliezen in dingen, maar ik ken mijn eigen destructiviteit en heb geleerd om te rationaliseren. Het nadeel daarvan is dat ik daar ook te ver in kan gaan. Als ik dit, dan dat, en als ik zus, dan zo… Op zich een absurde notie want dit denken gaat ervan uit dat een ander hetzelfde denkt en dat is zelden het geval.

Eigenlijk is het zo dat je denk: als een ander zo is bij mij, dan… en als een ander zo doet tegen mij, dan… En die gedachte projecteer je dan op jezelf. Maar een ander reageert niet zoals jij dat zou doen en acties die bij jou effect hebben, kunnen iemand anders juist afstoten en wegjagen. Nu is er geen garantie dat een ander bij je blijft omdat je wel jezelf bent, maar als hij dan loopt, is het tenminste om een juiste reden. Dan pas je misschien gewoon echt niet bij elkaar.

Naast vertrouwen is ook geduld nodig. Het is niet omdat je de juiste dingen doet, dat je daar een instant effect mee bereikt. Je moet iemand de tijd en ruimte laten om te voelen dat dit echt is. Dat jouw acties weergeven wie je bent en niet wat je denkt te moeten doen. Zeker als je het, door omstandigheden, al anders hebt gedaan. Geduld is een mooie, maar moeilijke deugd. Zeker wanneer je geen enkele verandering ziet, ga je al snel denken dat dit toch niet de juiste weg is en herval je in oude patronen. Maar het is juist die reactie die maakt dat er nooit iets kan veranderen.

De enige manier die ik ken om vertrouwen en geduld te behouden, is aarden met jezelf. Af en toe zorgen dat je nog bewust omgaat met wie je bent, wat je wilt, waarom je dat wilt en evalueren of je acties in balans zijn met jezelf. Voor mij is schrijven een goede manier of muziek spelen. Voor anderen is het misschien mediteren, praten, koken, … Ieder moet daar zijn eigen weg in vinden, maar er is voor iedereen wel iets dat hierbij kan helpen.

Het zwaarste zijn de momenten waarop je gaat panikeren. Plots alles zwart gaat inzien en er allemaal niet meer in gelooft. Zeker wanneer je op die momenten alle acties onderneemt die je zeker moet laten en alle inspanning van de periode ervoor teniet doet. Dit zijn voor mij de momenten waarop ik ga wandelen of rijden. Mijn telefoon zet ik af zodat ik geen andere mensen kan betrekken in mijn neerslachtigheid. Meestal werkt dat wel…