Ik mis je. Ik mis middagen onder de brug en ik mis in je armen liggen. Ik mis flesjes schuimwijn kraken en in de zetel hangen. Ik mis lange wandelingen en leuke gesprekken. Ik mis het om gedachten uit te wisselen met jou en om hand in hand te lopen. Ik mis je stem, ik mis hoe je mij noemt. Ik mis om er voor jou te zijn en ik mis om te weten dat jij er voor mij bent. Ik mis het om te gaan poolen of bowlen of samen een glas te gaan drinken. Ik mis concertjes en beschonken naar huis te wandelen. Ik mis het om in je armen te slapen en wakker te worden. Ik mis je passie en je gedrevenheid. Ik mis je zachtheid, maar evengoed je directheid, al is die soms hard om dragen. Ik mis je eerlijkheid. Ik mis hoe jij mij zag. Ik mis toekomstplannen maken en dromen. Ik mis hotelletjes en gestolen uren. Ik mis ons. Ik mis wie wij waren en wat wij hadden. Ik mis je en dat doet pijn.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

En ik weet dat het voorbij gaat. Ik weet dat tijd verzacht en heelt. Ik weet dat ik je op een dag zal zien zonder dat mijn hart zal krimpen en mijn maag zal keren. Ik weet dat ik je op een dag zal horen zonder een beetje te sterven. Maar nu nog niet.

En ik wou dat jij die woorden voor mij kon schrijven. Ik wou dat jij mij zo kon zien als ik jou zie. Ik zou je mijn ogen willen lenen om door te kijken. Mijn hart om mee te voelen. Mijn ziel om te begrijpen.

Ik verdraai geen realiteit. Ik weet dat er voldoende dingen zijn gebeurd die we hadden moeten vermijden. Ik weet dat er genoeg zaken zijn om niet te missen. Maar ik verkies om die te vergeten. Ze zijn niet relevant voor mij. Ze zijn vluchtig en voor je het weet verdwenen. Ze zijn geen vast gegeven en slechts een samenloop van omstandigheden.

Ik mis je! En de wereld mag dat weten…