Soms is het moeilijk om te schrijven, niet zozeer omdat je geen inspiratie hebt, maar omdat je altijd het risico loopt dat mensen je teksten op hen gaan betrekken. Vaak hebben de teksten niets met hen te maken, zijn ze niet eens de reden waarom je schrijft, maar probeer hen dat maar eens uit te leggen. De dingen die ik schrijf komen van overal en nergens. Het zijn hersenspinsels en gedachten die gevormd worden door alles wat om mij heen gebeurt. Soms zijn dat handelingen van mensen, maar even vaak zijn het dingen die op tv zie, films, boeken, reclames, zaken die ik op straat zie of gedachten die voortkomen uit een ver verleden of melancholie. Ze zijn zelden gerelateerd aan het hier en nu, en wanneer dat wel zo is, staan ze meestal los van zware problemen, ruzies of strubbelingen. Want dat zijn zaken die ik eerst voor mezelf wil kunnen plaatsen voor ik ze met de wereld deel. Dit gezegd zijnde, weet ik dat deze intro geen barst zal uitmaken, dat er nog steeds mensen zullen zijn die alles op zichzelf betrekken, maar ten minste is het nu gezegd en bijgevolg van de baan.

Ik vraag me weleens af waarom niets zo moeilijk is dan eerlijk zijn over gevoelens. Echt eerlijk, zonder schroom, zonder angst, zonder twijfel. Wanneer we iemand leren kennen en die leuk vinden, is het een hele opgave om dat ook over te brengen. We hebben schrik dat de ander ons niet hetzelfde heeft ervaren, dat we afgewezen gaan worden en gekwetst. En dat is jammer want we missen een heleboel kansen op mooie vriendschappen op die manier. Maar niet iedereen is even gevoelig en niets zo pijnlijk als je liefde of vriendschap aan iemand verklaren en een lege onbegrijpende blik terugkrijgen. Zelfs mensen die heel lief handelen en waarvan het lijkt alsof ze het zouden begrijpen, kunnen heel anders reageren dan je verwacht. Zoals ik eerder zei, mensenkennis is iets dat de meeste mensen gewoon niet hebben, hoe hard ze ook roepen dat het wel zo is. Mensenkennis is meer dan inschatten of iemand een slechte dag heeft, zich onzeker voelt of problemen gaat maken. Mensenkennis is kunnen begrijpen of iemand openstaat voor jouw gevoelsmatige woorden en daar juist op zal reageren. En dat is een heel andere zaak.

Wanneer je iemand zegt dat je hem of haar mist, gaat die in negen van de tien gevallen aannemen dat je hopeloos verliefd bent. In het ene geval reageert die positief, dat wil zeggen, heeft die gevoelens voor jou. In het andere geval reageert die kwaad en verward. Maar zelf het positieve kan negatief zijn wanneer je eigenlijk gewoon wilde zeggen dat je iemand wel leuk vindt en zelf helemaal geen gevoelens van die aard hebt. Bijgevolg hou je maar gewoon je mond om misverstanden te vermijden en geef je het compliment niet. Je vriendschap is minder diepgaand en eigenlijk is op dat moment een eerste vorm van wantrouwen al in werking gezet. En is dat niet het laatste wat je eigenlijk wilt binnen een vriendschap? Mocht iedereen kunnen reageren vanuit emotie, intelligentie en eerlijkheid, dan was er geen probleem geweest, maar dat is nu eenmaal niet zo.

Mensen horen en zien vaak ook wat ze willen horen en zien en niet wat je zegt en toont. Ik mis je wil niet meer zeggen dan dat je iemands afwezigheid hebt ervaren en jammer vindt. Het houdt niet in dat je verliefd bent, al je vrije tijd met iemand wilt doorbrengen of een leven denkt te delen. Maar dat is wel de interpretatie die veel mensen aan die woorden geven. Ik vond het fijn bij jou krijgt een zelfde connotatie, vaak volledig onterecht. En wanneer we niets zeggen, neemt de ander aan dat we hem of haar toch niet zo fijn vonden en al even graag niet meer zien. Weer een kans verloren, weer een potentiele vriendschap weggesmeten.

Heel zelden vind je mensen bij wie dit wel kan. Die de zaken in het juiste licht kunnen plaatsen en reageren vanuit integriteit. Dit zijn de mensen aan wie je moet vasthouden in je leven want ze zijn dun gezaaid en moeilijk tot onmogelijk te vervangen. Zelf kan je alleen proberen om altijd vanuit een eerlijke emotie te reageren, maar dat is soms moeilijker dan gedacht. Want iedereen heeft een filter die bepaalt hoe hij of zij dingen ervaart en ook je verleden speelt hier een belangrijke rol in. Wanneer ik net tegen een muur ben gelopen, ben ik heel wat ontvankelijker voor lieve woorden en warme gebaren. Dat is het ogenblik waarop ik denk dat het beter zou zijn mezelf op te sluiten gezien ik snel overtuigd zou kunnen raken van een goed gebaar dat met een verkeerde intentie gegeven wordt. Want dat zijn de momenten waarop je dolgraag wil geloven dat er ook nog lieve en goede mensen zijn die gewoon oprecht van je willen houden, als vriend of vriendin, zonder meer.

Eindelijk is alles uitgepakt en kan het leven terug ten volle beginnen. Er is toch plaats en tijd voor muziek, films, boeken, vrienden en liefde. Er is terug tijd om bezig te zijn met de dingen die mij het meeste boeien en die mij gelukkig maken. Er is terug tijd om niets te doen en daar ook werkelijk van te genieten. Er is tijd en ruimte voor mensen die al een hele tijd opzij zijn gezet door een gebrek aan ruimte in mijn hoofd en mijn agenda. Tijd om herinneringen op te halen en bij te praten, tijd voor een warme knuffel en een lief woord.

En het is alsof mensen dat op één of andere kosmische wijze kunnen voelen, want alsof het zo afgesproken is, komen ze één voor één terug binnendruppelen in mijn leven. Klaar om hun verhaal te doen of naar het mijne te luisteren. Klaar om een luisterend oor te bieden of er eentje te vragen. Klaar om een helpende hand toe te steken of gewoon even samen te zijn en te beseffen hoe fantastisch het is dat wij vrienden zijn. Ware vrienden zijn diegene die je door en door kennen, waarbij tijd en afstand er niet toe doen. Die weten wie je bent en hoe je bent en dat altijd in het juiste licht kunnen plaatsen.

En ook mijn brein speelt mee en in op de ruimte die gecreëerd is. Allerhande creatieve ideeën dringen zich op. Zin om muziek te maken, zin om juwelen te maken, zin om te schrijven, zin om te dansen en van het leven te genieten. Fuck it! aan alles wat niet past binnen het leven van deze kleine hommel. Fuck it! aan alles dat naar beneden haalt en doet vergeten hoe mooi de dingen kunnen zijn. Fuck it! aan alle problemen die eigenlijk niet bestaan, behalve in onze hoofden. Fuck it! Fuck it! Fuck it! En voor wie er niet genoeg van kan krijgen, is er Fuck it! 2, the sequel (smile).

Tijd is relatief en onbestaande! Maar wanneer er teveel chaos is in je hoofd, teveel drukte en teveel praktische zaken die nog moeten gebeuren, vergeet je dat wel eens. Het is pas op het ogenblik dat er een moment van rust opduikt dat die wijsheden en waarheden terug naar boven komen drijven en zich met volle kracht manifesteren. Soms moet je dingen kwijtraken om ze te kunnen herontdekken. De schoonheid van creatie bijvoorbeeld, de warmte van een vriend, de geborgenheid van een knuffel of de ontroering van een goed boek. Soms zijn dingen pas echt aanwezig nadat ze een tijdje verdwenen zijn. Ying en yang is meer dan slecht een idee dat bedacht werd door een dromerige of zweverige mens op de dool. Het is een steenharde waarheid die voor ieder van ons geldt, ongeacht of we erin willen meegaan.

Niets zo mooi dan het besef dat alles mogelijk is en alles kan. Ongeacht het heden, verleden of de toekomst, bestaande buiten tijd en ruimte zijn er geen beperkingen aan de dingen die we kunnen verwezenlijken op ieder vlak. Mijn filosofische brein gaat met mij op de loop en misschien schrijf ik dingen die eigenlijk niet in woorden gevat kunnen worden. Het heeft geen belang, voor mij zijn ze echt en waarlijk en dat is tenslotte waar het om gaat. Wie leest en kan begrijpen, is welkom om te delen, wie dat niet kan, is welkom te vergeten of naast zich neer te leggen.

Het is verbazend hoe je soms volledig de mist in kan gaan op het gebied van mensenkennis. Ik heb nooit beweerd of gedacht dat ik mensen goed kan inschatten, maar ik ga ervan uit dat ik de basis ervan toch beet heb. Soms blijkt niets minder waar te zijn! Mensen kunnen zo anders uit de hoek komen dan je verwacht van hen. Zelfs mensen waarvan je meent ze goed te kennen. Hun reacties tonen trouwens aan dat ze eigenlijk al even weinig mensenkennis hebben als jij. Dat ze geen enkel zicht hebben op hoe jij bent en denkt. Dat ze niet de flauwste notie hebben van wat een realistische gedachte is en wat een absurde. Weer iets bijgeleerd!

Ik ben wie ik ben! Dat is soms serieus, soms thirty, flirty and thriving, soms speels en vrolijk en soms immens kwaad en bitchy. Ik zeg wat ik denk, wat ik voel, wat ik droom en waar ik de muren van oploop. En dat is altijd even echt en eerlijk en integer. Daarom niet altijd even lief of leuk om horen, maar wel oprecht en vanuit het hart. Ik zeg geen dingen om mensen te kwetsen, ik doe geen dingen om mensen een hak te zetten. Wat ik geef, geef ik met veel plezier en liefde, wat ik ontvang, ontvang ik met oprechte dankbaarheid. Ik hou er geen agenda op na (teveel chaos in mijn hoofd anyway) en ik heb geen duistere plannen. Ik leef nu en ik leef echt en ik probeer van ieder moment te genieten.

Ik kom veel mooie dingen tegen in mijn leven die ik koester en vasthou in prachtige herinneringen, maar ik kom ook teleurstelling tegen, onbegrip, verdriet, kwetsende woorden en gedachten en desillusie. En wanneer dat gebeurt, word ik vooral gek wanneer ik op geen enkele manier kan duidelijk maken wie ik ben en hoe ik denk. Wanneer mensen rondom mij blijven vastzitten in verkeerde ideeën die ze zichzelf hebben aangepraat en daar weigeren uit te stappen. Zoveel mooie zaken gaan verloren doordat mensen volhardend door hun eigen filter blijven kijken. Misschien ben ik daar ook schuldig aan, wellicht wel.

Ongeacht hoe ik nu over mensen denk, de herinneringen hou ik zuiver. Wat mooi was, blijft mooi, wat lief was, blijft lief en wat oprecht was, blijft oprecht. Ik doe geen geschenken weg, foto’s, herinneringen, woorden of symbolen. Ze maken deel uit van mijn leven en wat nu is, heeft voor mij geen invloed op wat is geweest. Ik blijf niet stilstaan bij misverstanden of negatieve gedachten. Je kan ze toch niet veranderen en ze verdwijnen niet omdat je ze overdenkt. Ik neem ze heel even en laat ze dan los, ga verder met mijn leven, er is nog zoveel moois om te ontdekken.

Niettemin heeft elke desillusie een impact op wie je bent, hoe je met anderen omgaat, hoe open je kunt zijn en hoeveel je nog wilt geven (of krijgen). Elke mens die verdwijnt uit je leven waar je van gehouden hebt (op welke manier dan ook) is een mens die een leegte achterlaat en een gemis met zich meebrengt. Niet de hele tijd, maar op onverwachte momenten.

Wellicht zijn er mensen die vinden dat je zoiets niet dient te bloggen, dat het privé is en zo moet blijven, maar ik ben een kind van mijn tijd en schrijven helpt mij om dingen te plaatsen. Bovendien blijft alles vaag en anoniem, dus ik schaad er niemand mee. Ik loop niets rond te bazuinen, ik ga niets negatief zeggen over mensen, ik betrek er geen anderen bij. Ik kan tenminste over mezelf zeggen dat ik geen nood heb om anderen hun mening te beïnvloeden. Mijn blog is mijn lijntje naar de wereld op het ogenblik dat ik er eigenlijk geen lijntje mee wil en mijn eigen, veilige cocon fantastisch voelt.