Ik heb hem een brief geschreven. Een echte ouderwetse lange brief met vulpen op wit papier. Een brief van twee velletjes lang die vertelt wat ik denk en voel en dacht en voelde. Een brief die vertelt waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt en bepaalde acties wel of niet heb genomen. Een brief die geeft en niets neemt. Een soort geschenk van eerlijkheid, openheid, vertrouwen en liefde. Geen smeekbede en geen wanhopige poging om ons een kans te geven. Een brief die een verhaal vertelt en feiten op een rijtje zet. Die emoties duidt en handelingen. Ik heb een brief geschreven met alle woorden die ik had moeten zeggen, toen en nu.

Op zich is dat goed, want alle boeken zeggen dat je die brief moet schrijven, dat het ervoor zorgt dat je bitterheid, spijt en frustraties een uitweg vinden. Maar er staat ook dat je die brief niet dient af te geven, wat ik dus wel zal doen. Ik zal de brief posten, zoals dat in lang vervlogen tijden werd gedaan. Een vleugje melancholie is hier wel op zijn plaats. Ik zou een postduif opteren, maar ik vrees een beetje dat mijn brief dan nooit zal toekomen. De reden dat ik de brief stuur, is omdat het mij weinig nuttig lijkt om iemand openheid te geven als het enkel in een verborgen vorm blijft.

Ik verwacht geen antwoord of reactie op mijn brief. Ik verwacht niet dat hij iets verandert of dat er ooit over gesproken zal worden. Ik verwacht zelfs niet dat mijn woorden zullen raken. Maar ik weet dat ik met die brief een geschenk geef, dat mij ooit gevraagd is en dat ik toen niet heb kunnen schenken. Nu ben ik er klaar voor, veel te laat natuurlijk, maar niettemin klaar. En daarom schrijf ik die brief, omdat je nooit geschenken zou moeten achterhouden voor mensen. Omdat je moet kunnen vertrouwen zonder reserves of twijfels. Omdat je niets verkeerd kunt doen als je vanuit liefde en eerlijkheid handelt.

 En zoals steeds heb ik weer een gevoel van opluchting en energie nu ik de brief geschreven heb. Net zoals ik dat heb wanneer ik in de zelfcoaching boeken werk, muziek speel, praat met mensen of op de blog schrijf. Een gevoel van vooruit te komen en ergens naartoe te gaan. Ik weet dat het gevoel tijdelijk is en morgen misschien volledig verdwenen kan zijn, maar nu is het echt en goed en levendig! En dat gevoel inspireert en leert. Het geeft inzichten en maakt gelukkig.

Vanochtend kwam mijn zoontje bij mij in de zetel liggen en gaf mij spontaan een kus. Omdat ik de liefste mama ben. En dat is het moment waarop ik besef dat ik heus niet alles verkeerd doe. Dat ik ook goede beslissingen maken en juiste handelingen uitvoer. Dat ik liefde kan geven en krijgen, gewoon omdat ik mezelf ben. En het is frustrerend als je liefde voelt en geeft aan iemand die niet kan teruggeven. Maar het is ook mooi wanneer je dat kan doen zonder verwachtingen en zonder te willen nemen. Het is fantastisch als je de feiten onder ogen kunt zien en besluiten om toch te geven. Omdat het mooi is om te doen en omdat je er zelf gelukkig van wordt.

Misschien dat ik er binnen er paar dagen anders over denk, mij anders voel en eigenlijk alleen pijn en frustratie ervaar. Maar dan lees ik deze blog en weet ik dat het ook anders kan. Dat liefde iets in dat je in de eerste plaats moet kunnen geven om gelukkig te zijn. En als je dat in alle oprechtheid kan blijven doen, dan kan het niet anders dan dat je ook liefde krijgt. Van je kind, een vriend, een zus of een kennis, van een vreemde of een collega… Misschien niet van diegene die je zo diep in je hart houdt, maar daarom niet minder belangrijk of waardevol.

Ik heb een resem boeken gekocht om aan zelfcoaching te doen. Leren loslaten, meer zelfvertrouwen, “how to mend a broken heart”, … Stuk voor stuk goede boeken, gescheven door goede psychologen en therapeuten. Boeken met opdrachten en inzichten, verhalen en voorbeelden … Stuk voor stuk boeken die je zeggen dat je moet plaatsen, vergeven en stoppen met van iemand te houden. En daar klemt het schoentje, want hoewel vergeven en plaatsen haalbaar is, is stoppen met van iemand te houden dat niet. Enerzijds omdat het hart zich niet laat dwingen, anderzijds omdat ik het gewoon niet wil. Mijn hart, mijn hoofd, mijn hele zijn weigert om dat te doen. Want hoewel het pijn doet, voelt het ook goed.

Er zijn heel wat zaken in de boeken die ik wel doe. Ik tracht zelf geen contact op te nemen en dat lukt me soms. Ik tracht afstand te nemen en ook dat wil wel eens werken. Ik tracht mezelf te beschermen wanneer je afstandelijk doet. Maar elke keer dat een beetje wil lukken, zeg of doe je iets dat mij weer helemaal gek op je maakt en ben ik verloren. Dan ligt mijn maag weer overhoop, krimpt mijn hart en voelt mijn hoofd alsof iemand er een knoop in gelegd heeft. Ik kan je niet loslaten en ik kan je niet bij mij houden. En geen enkel boek kan dat veranderen. De tijd misschien wel, maar daar zullen maanden of misschien zelfs jaren voor nodig zijn.

Wanneer we elkaar zien en het goed en gezellig gaat, kan ik niet anders dan hopen, verlangen en wensen dat jij dat ook ziet en ons een kans wilt geven. Dat zijn de momenten waarop het plots heel moeilijk wordt om je te vergeven dat je afstand hebt genomen. Ik kan het ook niet begrijpen, want hoe moeilijk het ook was met momenten en hoe slecht ik mij ook voelde, ik zou nooit opgegeven hebben. Ik zou nooit afstand genomen hebben of gestopt zijn met van je te houden. Ik weet dat je nog steeds om me geeft en dat maakt het nog moeilijker. En dat zijn de momenten waarop ik negatief en verbitterd reageer omdat ik niet weet hoe het anders moet. En dus ook de momenten waarop ik jou de bevestiging geef dat het altijd weer zal mislopen. Het is een vicieuze cirkel waar ik enkel kan uitbreken als jij ons een kans geeft. Een kans die jij enkel kan geven als de cirkel doorbroken wordt. Wat een ironie!

Het is vreemd hoe zoveel mensen geraakt kunnen worden door wat ik schrijf, behalve jij. En toch is dit voor jou geschreven. En voor mezelf, om te helen en te delen. Om te plaatsen en vooruit te kunnen gaan. Om een toekomst te kunnen zien en niet te wanhopen. Of misschien lees je mijn teksten niet en raken ze je daarom niet. Of misschien raken ze je wel, maar wil je niet dat ik dat weet. We zwijgen wel vaker om onszelf en anderen te beschermen. Omdat we het niet goed weten, omdat we onszelf ervan overtuigen dat het beter is om ons hart niet te volgen. Omdat we niet de moed hebben om risico’s te nemen. Omdat we niet weten hoe we ze moeten nemen.

Ik tracht elke dag in die boeken te lezen, ze te volgen, de opdrachten te doen, de inzichten  te geloven en ervaren. En soms weiger ik ze boven te halen omdat ik mezelf niet kan toelaten verder te gaan en te vergeten. Ik heb schrik om niet meer van je te houden. Absurd, want eens dat gebeurt, is er geen pijn meer, geen verlangen en geen bitterheid. En zelfs als jij mij dan graag zou zien, zou het niet uitmaken. Maar het idee dat we dan een kans zouden weggooien, is zo groot dat het verlammend is.