Ik ben het type dat zich blind in een relatie stort. Niet dat ik er grote ervaring mee heb, maar de relaties die ik heb gehad bewijzen mijn punt wel.

Concreet wil dat zeggen dat ik niet snel verliefd word, maar als het zo is, is het overweldigend en allesomvattend. Dan leef ik in functie van mijn vriend en wil zo veel mogelijk bij hem zijn. Op zich nog niets mis mee, maar ik verlies mezelf volledig.

Toen hij mij leerde kennen, was ik zelfstandig, stond zeker in mijn schoenen, had ambitie, passie voor mijn job, hobby’s en vrienden. Ik at misschien niet conventioneel, maar wel gezond en volgens mijn eigen lichaam en ritme. Ik ging niet elke avond stappen, ten slotte heb ik een kind, maar wel geregeld. Kortom, ik was een jonge, aantrekkelijke en levenslustige vrouw.

En ik weet niet hoe ik het zover heb kunnen laten komen of waarom, maar de laatste twee maanden ben ik iemand geweest die niet meer buitenkwam, behalve als hij dat voorstelde, ik sprak niet meer af met vrienden, vond geen passie meer in mijn job, zat thuis te wachten en niets te doen, was onzeker geworden, paste mij gedurig aan. Kortom, er blijft niets meer over van wie ik ben.

Het fijne is wel dat ik dat nu kan zien en beseffen. En dat maakt dat ik het kan vermijden in de toekomst. Ik zeg niet dat ik mezelf al volledig heb teruggevonden. Een groot deel van mijn tijd bestaat nog steeds uit hopen en wachten op een teken van zijn kant, maar ik ben ondertussen wel bezig. Ik spreek af met vrienden, ga op stap, heb terug hobby’s opgenomen, doe activiteiten met mijn kind, ga wandelen… En soms laat ik mezelf toe om alleen te zijn en te treuren, om mij eens lekker te laten gaan, want dat moet ook kunnen.

Ik wil mezelf in de eerste plaats terugvinden omdat ik enkel dan gelukkig kan zijn. Ik straalde toen ik hem leerde kennen. Nu ben ik nog een dof omhulsel van wie ik kan zijn. Maar ik hoop natuurlijk ook dat als ik mezelf vind, hij zijn liefde voor mij kan terug vinden. En ook dat is ok! Er is niets mis met hopen, zolang het geen obsessie wordt en alles enkel nog daarom gaat draaien.

Vandaag voel ik me ok. Zie ik kleine stukjes van mezelf aan de oppervlakte komen en denk ik “hé, daar ben je dus gebleven”. Morgen kan het anders zijn. Ik zit tenslotte aan het begin van de verwerking van mijn relatiebreuk. Alle inzichten van de wereld zullen niet kunnen vermijden dat het nog veel tijd zal nemen om verder te gaan en nog veel pijn, verdriet en momenten van wanhoop met zich zal meebrengen.

Ik ben een single mom en dat is ok!

Ik schrijf dat nu alsof het niets is, maar niets is minder waar. De bedoeling van mijn blog is niet om mijn hele leven uit de doeken te doen. Kort samengevat ben ik een single mom die na een relatie van vijftien jaar een tweede relatie is begonnen. Die relatie loopt nu na een jaar op de klippen. Niet mijn keuze, maar zo gaat dat in het leven.

In mijn blog wil ik de inzichten meegeven die ik hierdoor gekregen heb. Het kan dat ze met de dag wijzigen, want net zoals het leven zijn ook mijn gedachten veranderlijk. Ik heb mijn slechte en betere dagen. Ik heb momenten van wanhoop, paniek en een gemis dat fysiek pijn doet, maar ik heb ook momenten van rust, inzicht en begrip.

Misschien dat mijn blog andere kan helpen om hun relatie op een betere manier aan te pakken dan ik heb gedaan. Misschien dat ik er zelf inzicht door krijg en mijn verwerkingsproces kan versnellen.

Op dit ogenblik wil ik maar één ding en dat is mijn relatie terug goed krijgen. Ik zie hem graag! En zolang dat een feit blijft, maakt het niet uit wat anderen denken of vinden.

Ik hoop dat je veel plezier hebt bij het lezen van mijn blog en dat je er dingen kunt uithalen die je verder kunnen helpen.

Dikke kus

Katje