De mooiste dingen gebeuren altijd onverwacht. Op een dag zat ik met de handen in het haar omwille van een verhuis die maar niet wilde lukken. Ik had al tal van vrienden gecontacteerd voor een helpende hand, maar niemand bleek te kunnen helpen. Iedereen had al andere verplichtingen, had geen tijd, was ziek, oververmoeid, had geen vervoer om tot bij mij te geraken of gewoon geen zin. Sommige mensen gaven gewoon geen reactie. Geen probleem, dat kan gebeuren. Ik ben ook niet altijd in de stemming om met dozen te gaan zeulen. In een laatste wanhoopspoging zette ik een bericht op één van de vele sociale media waarop we allemaal honderden vrienden hebben die we zelden of nooit zien. Of toch een groot deel ervan. Een mengeling van heden, verleden, een ander leven en soms ook de toekomst. Uit onverwachte hoek kwam toen hulp, geheel onvoorzien en onverhoopt, maar daarom niet minder gewaardeerd. In tegenstelling zelfs, … En dat is hoe ik mijn beste vriendin heb leren kennen, door een simpele vraag op het juiste moment.

Slechts een voorbeeld van hoe de mooiste dingen op je weg komen wanneer je er eigenlijk niet mee bezig bent. Een plotse knuffel, een hernieuwde of nieuwe vriendschap, een lach, een schouderklop, een woord van begrip. Toen alles verkeerd leek te lopen en ik niet meer zag hoe ik verder moest gaan, kreeg ik een uitnodiging van iemand uit een ver verleden. Of ik een glaasje wilde komen drinken, een hapje eten, een babbeltje slaan. Omdat ik de afleiding wel kon gebruiken, herinneringen wel wilde ophalen en er gewoon een avond tussenuit zijn, accepteerde ik met veel plezier. Onverwacht en niet voorzien, zonder verwachtingen, dromen of hoop. Gewoon een leuke avond, niet meer, niet minder. Wat begon als een mijmering over lang geleden, groeide uit tot een echte vriendschap met wederzijds begrip, steun en plezier. Door een reikende hand op het juiste moment.

Wanneer de mensen die we kennen ons steunen, appreciëren we dat. Maar we verwachten het ergens ook. Het is vaak zelfs moeilijk om ons niet teleurgesteld te voelen wanneer ze het niet doen. Wanneer ze geen tijd kunnen maken of zelf dingen aan hun hoofd hebben, is het niet altijd even evident om dat te kunnen plaatsen en begrijpen. We willen dat ze er voor ons zijn, om ons verhaal te delen. Wanneer het echter mensen zijn die we niet goed kennen, amper zien of contact mee hebben, verwarmt dat ons hart veel meer. Niet omdat het meer waard is, maar omdat de oprechtheid van hun toenadering zo ontzettend groot is. Zij hebben geen onuitgesproken verplichting, ze zeggen niets omdat het zo hoort, ze laten gewoon van zich horen omdat er iets is dat hen aangesproken heeft. Een herkenning, een herinnering, een moment van begrijpen.

Maar mooie dingen gebeuren niet enkel in slechte momenten. Ook in je beste momenten zijn de mooiste dingen vaak onverwacht. Tijdens een wandeling met mijn zoontje in december kwamen we een oude dame tegen die ons aansprak. Hoewel ik in eerste instantie niet zoveel zin had in dat gesprek, bleef ik wel staan. Respect voor ouderen vind ik belangrijk en misschien heeft die vrouw geen familie of kleinkinderen en kleurt het haar hele dag om even met ons te spreken. Ze vertelde dat ze een kerst/nieuwjaarsgedicht had geschreven dat ze met mensen wilde delen. Ze had ze ingetypt en afgedrukt op kleine blaadjes. Nadat ze een kwartiertje met ons gebabbeld had, gaf ze een briefje mee. Het is een van de mooiste gedichten voor die periode van het jaar die ik al gelezen heb. Het is echt, integer, nooit melig en vol mijmeringen en gedachten die tot reflectie aanzetten. Ik gebruik het gedicht ieder jaar in één of andere vorm om zelf met anderen te delen. Mooie dingen komen uit onverwachte hoek op onverwachte momenten.

Vroeger zou ik blind geweest zijn voor zo’n momenten, voor die mensen end ie mogelijkheden. Vanuit een schrik voor het onbekende zou ik afstand genomen hebben nog voor iemand de kans zou krijgen om dichterbij te komen. Geen ongeplande afspraken, geen etentjes met mensen die ik niet goed ken, geen gesprekken met vreemde oude dames, geen openheid naar vage kennissen. Misschien ben ik heel wat misgelopen op die manier, maar misschien ook niet. Misschien kunnen die mooie onverwachte dingen pas komen wanneer je klaar bent om ze te herkennen en ontvangen. Misschien kan je ze niet missen omdat ze er pas zijn als je ze kunt zien. Ik hou van onverwachte dingen, ik grijp ze met beide handen en heb er nog nooit spijt van gehad. Als jij dat niet doet, misschien loont het dan om het te overwegen.

Ja, ik ben de dertig voorbij, ik ben niet de meest geweldige versierder, maar ik weet wel hoe ik subtiel wat kan flirten en ik sta volop in het leven. Ik ben zelfstandig, ik weet hoe ik de vuilzakken tot aan de straatkant krijg, ik weet hoe ik de frigo gevuld moet houden en met een spuitbus tegen kruipende insecten in de hand kan ik ook ongedierte en spinnen aan. Ik heb hobby’s, vrienden en bezigheden, een voltijdse baan en ik maak plezier. Ik vind het geen schande om single te zijn en ik kan mijn mannetje staan als vrouw. En soms vloek ik als een man en wou ik, al was het maar heel even, dat er iemand was om mijn verhaal aan te doen en in zijn armen te kruipen om een rotdag weg te knuffelen. Maar meestal is het prima zoals het is en ben ik heel tevreden met wie ik ben en waar ik sta. Ik ben thirty, flirty and thriving en dat zal je geweten hebben.

Eén van de grootste voordeel van leven als single is de hoeveelheid dingen die je erdoor leert. Na een tijdje ken je van alles wat. Je leert hoe je een wc moet ontstoppen, insecten buiten krijgen, kleine problemen fixen en spullen repareren. Je leert hoe je vervelende deur aan deur verkopers moet afschepen en je ontwikkelt een routine voor alles wat nodig is. Helaas leer je ook hoe je een leven moet leiden waarin de ruimte voor een extra persoon steeds kleiner wordt. Je moet zelfstandig zijn en dus ben je dat ook, soms misschien net iets te veel. Heel wat mannen blijken zelfstandige vrouwen geweldig te vinden; als one night stand, als date, als vriend, maar niet als partner. Want een zelfstandig vrouw wil te veel controle voor zichzelf. Een zelfstandige vrouw heeft geen man nodig en heel wat mannen willen heel graag het gevoel dat ze nodig zijn.

En toch heb ook ik een man nodig. Niet om klusjes te klaren of problemen op te lossen, maar om te delen. Om samen naar een mooie zonsondergang te kijken, om de straten van Berlijn onveilig te maken, om te lachen en te huilen, om gezellig een poging tot koken te doen of om gewoon wat voor de tv te hangen en lepeltje in de zetel te liggen. Ik heb een man nodig om geluk mee te delen, want dan wordt het nog groter en grootser. Ik heb geen man nodig om bij weg te kruipen, maar dat wil niet zeggen dat ik er niet ontzettend van kan genieten. Ik hou van warmte, van knuffels, van contact op ieder vlak, zowel fysiek als mentaal. Ik hou van het gevoel een maatje te hebben dat er altijd is en een maatje te zijn voor iemand.

Ik ben er zeker van dat mijn maatje daar ook ergens rondloopt en dat ik hem ook wel tegen zal komen. Misschien straks, misschien morgen, misschien binnen ene jaar of tien en heel misschien ben ik hem al tegengekomen, maar weet ik dat gewoon nog niet. Maar tot het zover is ben ik thirty, flirty en thriving. Tot het zover is, ben ik een vrouw die weet wat ze wil en met twee voeten in het leven staat. Een vrouw die van aanpakken weet en die doorgaat. Niet omdat het moet en niet omdat ze geen keuze heeft, maar omdat leven nu eenmaal geweldig is en kansen enkel bestaan voor zij die ze grijpen. En daar wil ik absoluut bij horen. Bij mensen die kansen creëren en grijpen en beleven en ervaren. De herinneringen van morgen worden vandaag gemaakt, dus waarom er niet ten volle van genieten en voor gaan?

En het maakt me niet uit dat ik onderweg ben naar liefde en dat ik tijdens die tocht ook vaak de verkeerde mensen tegenkom. Niet dat die mensen niet leuk of lief kunnen zijn, maar ze zijn niet mijn prins op het witte paard. En voor minder wil ik niet gaan. Ik kies ervoor om alles te willen. Ik neem geen genoegen met ‘net niet’, ‘bijna’ of ‘als ik dit of dat door de vingers zie’. En mensen die wel in die categorie vallen, kunnen vrienden worden of kennissen of voorbijgangers, maar zelfs daar leer je iets van, dus het is nooit verloren. Maar wat ik voor mijn leven wil, is iemand die mij overweldigd, van mijn stuk brengt, achterover doet vallen. Iemand die mij het gevoel geeft de mooiste te zijn, de boeiendste, de liefste, de creatiefste, de origineelste, een prinses. Misschien ben ik hopeloos romantisch, geloof ik teveel in sprookjes, maar dat ik ok. Ik ben er zeker van dat mijn sprookje een lang en gelukkig einde krijgt.