Er zijn twee manieren om met verdriet om te gaan. Een eerste manier is om het los te laten. Niet enkel het verdriet, maar ook de persoon die ermee verbonden is. De makkelijkste manier om dat te doen is door jezelf in allerhande activiteiten te storten. Afleiding te zoeken en zo snel mogelijk te vergeten. Wat je zeker niet mag doen is naar plaatsen gaan waar je met die persoon geweest bent of plannen te overlopen die je samen gemaakt had. Je neemt afstand op elke mogelijke manier tot je er geheel over bent. Dat kan snel gaan, maar het kan ook een hele tijd duren. En je moet natuurlijk wel in de mogelijkheid zijn. Als de ander een klasgenoot, collega of buur is, is het niet zo eenvoudig. Als je maar één vriendenkring hebt of een kind samen lukt het ook niet altijd. Maar in de meeste andere situaties is het een keuze die je kan maken. Ik weet niet zeker of je het verdriet goed en volledig verwerkt op die manier, maar het slijt uiteindelijk wel. Een mens is gemaakt om te overleven en ons geheugen draagt daaraan bij.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een tweede manier is door het verdriet te omarmen, het een plaats te geven. Als je daarvoor kiest, kan je de ander nog zien. Dat is niet altijd even gemakkelijk. Ten eerste moet je het zelf aankunnen en ten tweede moet de ander jou ook willen zijn. Een derde probleem is dat het hoop kan geven. Door iemand te zien word je geconfronteerd met je verdriet, maar als het contact aangenaam is, word je evengoed geconfronteerd met mogelijkheden, perspectieven, dromen en verlangens.

Ik kies ervoor om mijn verdriet een plaats te geven en bijgevolg hoop ik ook. Ik weet dat die hoop ingevuld kan worden, maar ook dat ze de grond ingeslagen kan worden. Maar deze keer is het mijn eigen keuze om voor dat pad te kiezen. Mijn hart zit vol liefde, mijn hoop vol dromen en ik voel gewoon dat wij nog niet klaar zijn met elkaar. Ik weet dat wij elkaar gelukkig kunnen maken, maar ook dat ik daar deels alleen in sta. Ik word niet volledig afgewezen, maar ik bots op een muur van schrik, twijfel en tegenstrijdigheden. Elke aanhaling sterkt mij en elke afwijzing kwetst. Maar dat is mijn keuze om te maken. Want alle pijnlijke momenten wegen niet op tegen de mooie momenten en wie ik graag zie, is geen keuze. Mijn hart volgt zijn eigen weg en ik kan niet anders dan het te volgen.

Ik heb geen zekerheden en ik krijg momenten van paniek, waarop alles mij teveel wordt. Momenten waarop ik mezelf toelaat te zien wat wij samen konden en wilden bereiken. Dat zijn de momenten waarop mijn maag keert en ik haast gek word omdat ik hem niet door mijn ogen kan laten kijken. Omdat ik zijn twijfels en angsten niet kan wegnemen. Omdat hij op dit ogenblik niet open kan staan voor die toekomst. Ik weet niet of hij dat morgen wel zal kunnen, of binnen een maand, een jaar, een leven… Ik weet alleen dat dit mijn realiteit is en dat ik ze nu, in dit moment, niet kan of wil loslaten.

Ik probeer te focussen op de dingen die wij wel nog samen kunnen bereiken, binnen deze relatie, deze vriendschap die wij nu delen. Maar dat is moeilijk want ik wil geen vriendin zijn, ik wil zijn vriendin zijn. Ik weet ook niet of ik slechts een vriend kan zijn. Zolang ik gevoelens heb, lijkt mij dat een onbegonnen taak, want ik zal altijd met een onvervuld verlangen zitten en een steeds weerkerende pijn. Voorlopig hou ik vol, mijn gevoel zegt dat dit is wat nodig is opdat wij elkaar zouden kunnen terugvinden. Wanneer ik daar niet meer in geloof, weet ik dat ik mezelf zal moeten afsluiten.

Ik zou willen dat ik het kon, een vriend zijn, want ik geef om hem en ik wil hem dat gunnen, maar ik kan mezelf niet opzij schuiven voor een ander. Ik heb recht op geluk en als hij dat niet bij mij kan vinden, zal ik daar mijn lessen uit moeten trekken. Nu kan ik nog even wachten, mijn verdriet, hoop en wanhoop ergens tussenin laten zweven, maar dat is een realiteit die niet blijft duren. In mijn dromen verandert die realiteit in een tweede kans, een zekerheid, liefde. In mijn nachtmerries verandert ze in een vriendschap die ik niet zal kunnen dragen.

Ik ben mij bewust van mijn keuzes en de gevolgen die ze met zich meebrengen. Ik weet dat ik gekwetst kan worden en verliezen. Maar op geen enkel ogenblik twijfel ik eraan dat dit het juiste is voor mij. Want dit is eerlijk en oprecht. En als ik dan faal, zal ik mezelf nooit kunnen verwijten dat ik, uit schrik, de kans op geluk heb laten liggen. Dit is niet de makkelijkste weg, maar dat moet ook niet. Dit is mijn weg en ik kies ervoor om hem te volgen, mijn hart achterna.