Er zijn verschillende manieren om met het leven om te gaan. Zeker wanneer het verlies, pijn of verdriet betreft, kan je keuzes maken. Zo kan je kiezen om jezelf in zelfmedelijden te verzwelgen en eraan kapot te gaan. Je kan ook kiezen om te negeren en jezelf in duizend en één dingen te storten zodat je er niet aan hoeft te denken of je kan kiezen om te aanvaarden, verder te gaan en dankbaar te zijn voor wat je hebt gehad. De moeilijkheid hierbij is dat hoe mooier datgene wat je gehad hebt is, hoe moeilijker om het los te laten en te aanvaarden dat je het wellicht nooit meer zal terugkrijgen. Uitzonderlijk gebeurt dat wel. Uitzonderlijk krijgen mensen de kans om na de feiten in te zien dat ze iets niet kwijt willen en kunnen ze het vanuit dat inzicht terugwinnen. Maar dat zijn slechts enkele gevallen en daaraan vasthouden zou niet meer zijn dan valse hoop. Beter is om te begrijpen dat iets niet meer is, te rouwen en de draad weer op te nemen. En dankbaar te zijn om wat is geweest. Wie liefde toelaat, weet dat er altijd een kans is dat verdriet volgt. Maar dat verdriet mag niet in de weg staan om liefde te ervaren en te proeven.

Het is niet altijd even eenvoudig om vanuit dankbaarheid te leven. Vooral omdat je het moet doen vanuit een vertrouwen en niet om er iets voor terug te krijgen. Je moet het leven dankbaar zijn om wat het heeft gegeven, zonder te hopen dat die dankbaarheid je terug naar dat punt van geluk kan voeren. Hetzelfde geldt voor openheid. Je dient open te kunnen zijn omdat je wilt geven en niet omdat je denkt dat het iets zal veranderen of iets opleveren. Pas als je dat kan, weet je met zekerheid dat niets je kan laten hervallen in een staat van angst of wrok. Pas dan kan je trachten te vergeven. En meestal is het niet de ander die je moet vergeven, maar jezelf. Want hoewel mensen heel snel verwijten uiten naar een ander, zijn ze meestal enkel bezig met zichzelf te verwijten. Omdat ze dingen niet anders hebben gedaan, omdat ze niet voluit zijn gegaan, omdat ze het gevoel hebben dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor pijn of verdriet. Omdat het zo verdomd moeilijk is om gewoon te aanvaarden zonder een schuldige te zoeken in een verhaal. Maar in de liefde is niemand schuldig. We handelen vanuit angst, liefde, paniek, vertrouwen, wantrouwen of welke emotie dan ook, maar nooit bewust om onszelf te kwetsen. Althans, ik heb dat toch nooit gedaan.

Mocht ik in een sprookje leven dan waren deze inzichten, deze houding en deze visie voldoende om nog lang en gelukkig te leven. Maar dit is geen sprookje, dit is realiteit en daar leef ik wellicht vooral nog lang, maar niet van vandaag op morgen gelukkig. Niet dat ik denk dat geluk niet meer voor mij weggelegd is. Ik vertrouw erop dat ik geluk zal vinden, in één of andere vorm, op één of andere manier. Misschien geheel onverwacht en in vormen die ik nu nog niet kan dromen, misschien exact zoals ik het me zelf voorstel. De toekomst brengt wat ze brengt en hoewel ik er door mijn denken en handelen wel een invloed op heb, kan ik ze nooit geheel bepalen en kan ik dus enkel vertrouwen op wat zal komen.

Iemand schreef me naar aanleiding van de blog dat ik het wellicht zelf niet weet, maar dat ik volgens hem of haar een heel goed idee heb van wat ik wil en dat ik sterker ben dan ik zelf denk. Ik weet inderdaad heel goed wat ik wil en ik ben sterk genoeg om alle oneffenheden te overwinnen die zich op mijn pad bevinden, maar ik ben evengoed wankel en angstig met momenten. Net zoals iedereen zoek ik naar een houvast, een steun, een rots in mijn branding en een manier om gelukkig te zijn, maar vooral ook te blijven. Net zoals iedereen heb ik momenten van volledig vertrouwen en momenten van wanhoop. En net zoals iedereen kies ik ervoor een richting te zoeken in mijn leven waar ik mij het beste bij voel. In mijn geval is dat dankbaarheid. En op de dagen dat die richting in alle volledigheid lukt, voel ik me goed en zeker. Dat zijn de dagen waarop er geen verwijten zijn, geen spijt en geen wrok. Wel pijn, want dankbaar zijn voor wat goed is, confronteert ook met wat verloren is.