Ik zit tijdelijk vast in een ‘in between’ toestand. Of om het anders te stellen, ik zit tussen twee toestanden in op een heleboel vlakken.  Ik zit vast tussen twee huizen, tussen twee jobs, tussen twee auto’s, tussen twee relaties (of in between één relatie), …xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Daarnaast zit ik ook al meer dan een jaar te leven tussen dozen. Mijn leven is een aaneenschakeling geworden van verhuizen, veranderingen, inpakken en uitpakken en weer inpakken. Ik snak ernaar om al mijn zaken terug in kasten te zetten, binnen handbereik en gesorteerd. Tussen dozen leven, brengt het risico met zich mee om jezelf te verliezen. Je kunt nergens meer aan, vindt niets terug. En elke dag die je thuis vast zit, is dus een dag waarop je niets weet te doen omdat alles ‘ergens’ is. Op de duur verval je in tv staren en wijn drinken om de tijd te verdrijven.

Het probleem is dat dit ook uitstraalt op je omgeving. Je leeft in een soort van ‘in between’ modus waardoor je engagement nooit volledig kan zijn. Alles is een onderweg zijn en er bestaat geen thuiskomen meer. En bijgevolg ook geen echte rust of tot jezelf komen. Bovendien geldt dat ook voor je kind en ook dat voel je aan. Voor je kind is het minder bewust, maar daarom niet minder aangrijpend. Ik vraag me weleens af hoe zigeuners dat doen, altijd maar onderweg zijn en nooit het gevoel om echt thuis te zijn.

Aan de andere kant heeft het ‘in between’ leven ook voordelen. Het geeft je de ruimte om te groeien, te ontdekken, te evolueren en te veranderen. Doordat de vaste lijnen wegvallen, opent een wereld aan mogelijkheden die zich anders verscholen houdt achter de muren van comfort. Impulsiviteit is eigen aan wie geen wanden heeft om zich te beperken. Alleen moet het niet te lang duren, want grenzen definiëren ons en zorgen dat we weten wie we zijn en binnen welk kader we horen.

Maar voorlopig blijf ik ‘in between’ zitten en daar valt niet dadelijk iets aan te veranderen. Wel op korte termijn. Niet op ieder vlak, maar op een paar vlakken. Rustig terug een kader opbouwen, alles in plooi laten vallen en settelen. Liefst niet volledig, een beetje ruimte mag blijven. De kans om gek te doen en dingen te laten gebeuren. Misschien een doos die niet uitgepakt wordt om niet te vergeten dat ook een vaste plek veranderlijk kan en mag zijn.