|
Ken je het gevoel van naar iemand te verlangen met elke
vezel van je lichaam, elke porie, elke zenuw die je rijk bent? Dat je iemand zo
graag wilt, dat het allesomvattend wordt? Dat je zo naar iemand verlangt dat
het bijna fysiek pijn doet. Dat is hoe ik verlang. En als dat wederzijds is, is
dat het meest zalige gevoel dat je kunt hebben. Dan is iedere aanraking
explosief, ieder woord muziek en iedere blik voldoende om door je benen te
zakken. Maar als je alleen blijft in dat verlangen, is het elke keer een beetje
sterven.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Gelukkig is het geen permanente toestand. Het komt op en het
zakt weer. Het wordt getriggerd door kleine zaken. Weten dat je iemand zal
horen of zien, kan al voldoende zijn. Ook een herinnering of een toekomstplan
dat wellicht nooit ten uitvoer zal worden gebracht. De tijd heelt en de tijd
doet vergeten en er komt een dag waarop dat verlangen verdwenen is, maar dat
lijkt een eeuwigheid. En hoewel het verlangen in die mate zwaar kan zijn dat
het je maag doet keren uit onmacht, hou ik er toch ook aan vast, want het
vertelt mij dat ik passie in me heb, intensiteit, liefde, en dat ik leef.
Zolang het verlangen beantwoord wordt, vergeet je vaak om er
bewust mee om te gaan. In het begin is dat wel zo, verliefdheid heeft datzelfde
effect, maar na een tijdje wordt alles normaal en gewoonte en raak je die
intensiteit een beetje kwijt. Pas als het wegvalt, besef je hoe zeer je het
mist en nodig hebt in je leven, maar vaak is het dan al te laat. Ik wou dat ik
meer intens was blijven genieten van elke seconde die ik had. Bewuster en
completer. Er zijn momenten waarop ik dat heb gedaan, maar niet voldoende.
Misschien is dat het mooie wanneer je elkaar een tweede kans kunt geven, dat je
bewuster met dingen omgaat. Als je weet wat het effect is wanneer je iemand
verliest, kan je meer genieten wanneer je die persoon terug hebt.
Elke knuffel, elke verloren kus is een marteling en een
zege. Het geeft hoop, misschien valse, het voelt zo juist en goed en
comfortabel, maar het benadrukt ook wat weg is. Het confronteert je met je
verlies en je gebrek aan aanvaarding. Het kan je laten panikeren, want wat als
dit niet meer goed komt. Wat als de ander geen kansen meer ziet of wil geven,
wat als de ander verder gaat zonder je. Liefdesverdriet is zo overweldigend en
pijnlijk en zwaar om dragen. Er zijn momenten waarop je het even kan laten
varen, gewoon verdergaan met je leven,
omdat het moet, om niet in een depressie te vallen. Maar er zijn ook tal van
momenten waarop dat gewoon niet gaat en het gevoel zo overweldigend is dat je
met jezelf geen blijf weet.
Vaak willen mensen vrienden blijven, afhankelijk van de
situatie waarin iets verkeerd loopt. Ik denk niet dat zoiets is weggelegd voor
mij. Zolang er hoop is dat het nog goed komt wel, want zonder contact ben je
gedoemd. En ten slotte was hij je beste vriend en je maatje, dat schuif je niet
zomaar opzij. Maar eens alle hoop
gevaren is, wordt een vriendschap te pijnlijk. Het zegt je alleen dat je niet
meer de grote liefde bent. Het zet je in een positie waarin je vroeg of laat
zijn grote liefde zult ontmoeten en dat wil je toch niet?
Wellicht zijn er enkele blogs die op elkaar lijken, maar dat
is nu eenmaal de mindset waar ik inzit en woorden zijn het enige dat ik heb om
rust te vinden en alles te kunnen plaatsen.
|
