Ik hield van wie ik was toen we net samen waren. Ik was vrolijk, gelukkig, vol leven en ideeën. Ik wilde allerlei dingen doen en ontdekken. Ik wilde jou ontdekken en samen dingen ontdekken. Leuke hotelletjes doen en uitstapjes. Een glaasje drinken en buitenlucht opsnuiven. Ik wilde je voorstellen aan vriendinnen en gaan dansen, muziek maken en luisteren, een huis inrichten en creatief zijn.

Ik hield niet van wie ik bij je was op het einde. Ik zat altijd maar te wachten, kwam niet meer buiten, deed niets meer en leerde niets meer. Ik was gedurig kwaad en zat vol stress en ik kon het amper opbrengen om lief of vriendelijk te blijven, laat staan om ergens naartoe te gaan. Ik weet niet goed waarom dat zo was en hoe ik zo geworden ben. Misschien was het omdat we te klein woonden of omdat mijn spulletjes ergens opgeborgen stonden.

Ik heb de fout gemaakt die ik anderen verwijt. Ik heb mijn leven on hold gezet. Zat gedurig te wachten tot de volgende fase zou beginnen om dan terug mezelf te zijn. Ik ben gestopt met te zijn wie ik ben, heb dat even geparkeerd en ben geworden wie ik zeker niet wil zijn. En ik ben het veel te laat beginnen beseffen.

Ik geloof dat ik mezelf kan zijn bij jou, zoals in het begin, maar dan voor altijd. Ik ben er zeker van dat het niet door jou is dat ik veranderd ben. Het is een samenloop van omstandigheden geweest. Ik heb te lang uit dozen geleefd, ben te veel verhuisd, woonde te klein, wist met mezelf geen blijf meer. En dan is er nog eens alle stress van buitenaf waarmee wij te maken kregen. De invloed van anderen, van werk, van familie, enz.

Het is vreemd hoe snel iemand terug op zijn plooi kan raken wanneer al die dingen wegvallen. Althans, bij mij is dat toch het geval. Enkele weken zijn voldoende om weer helemaal mezelf te zijn, zonder reserves. Enkel bij jou heb ik die nog, want ik voel dat wie ik ben geworden voor jou nog levendig is en realiteit en ik heb geen zin om mezelf te moeten bewijzen en te vechten tegen een verkeerd beeld.

We komen wel op een punt waarbij ik mezelf kan zijn in alle omstandigheden, ongeacht of jij er bent of niet. Ik voel nu al hoe dat steeds minder invloed heeft op mij en hoe ik steeds sterker sta in mijn schoenen. Ik heb voorlopig nog één laatste verhuis te gaan en dan kan ik mijn rust volledig terugvinden, maar ik zit niet meer te wachten tot het zo ver is. Mijn leven staat niet meer on hold, het gebeurt nu. Ik heb voorlopig genoeg gewacht voor een paar jaren. Het is tijd om volop in het leven te springen en ervoor te gaan.

Ik ben blij dat ik terug een leven heb, dat ik op stap kan gaan met vrienden en genieten van dingen, ook al praat ik nog steeds teveel over jou. Maar waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Ik ben blij dat ik mezelf heb gevonden en mijn eigen ding kan doen. Dat ik dat nog veel meer zal kunnen eens ik terug mijn spullen rondom me heb. Ik ben blij dat ik terug schrijfopdrachten krijg en ze met volle zin kan uitvoeren. Ik hou ervan om in de zon te zitten of avondwandelingen te maken. Ik hou ervan om naar feestjes te gaan en met mensen te praten. Ik zit niet meer te wachten, ik heb geen moeite meer om consequent te zijn, ik heb vrede met wie ik ben.

Maar dit is het leven dat wij hadden moeten delen. Een leven dat ongedwongen is en vrij van frustraties en kwellingen. Vrij van stress en angsten. Ik had mezelf de tijd moeten gunnen om rust te vinden voor ik jou vond. Want wat je niet hebt, kan je niet delen. Ik had tijd moeten nemen om tot mezelf te komen. Om te stabiliseren en een balans te vinden. De tijd om terug open te kunnen zijn. De tijd om samen te groeien en op te bouwen in plaats van halsoverkop en te snel te gaan.

En nu die tijd er is en die mogelijkheden zich aanbieden, ben jij er niet meer. Dit zijn de dingen die ik met jou wil delen. Dit is het leven dat ik met jou wil ervaren. Dit zijn de zaken die ik met jou wil beleven. De passies, de vurigheid, de intensiteit, maar ook de rust en de kalmte. De ruimte om zelf iemand te zijn en de ruimte om een ander datzelfde te gunnen. En ik weet dat het zou lukken, ik weet dat het zou kunnen, maar het heeft geen zin om te vechten tegen vooroordelen en vastgeroeste gedachten. Zo lang jij dat niet kan zien, heeft het geen zin ervoor te gaan. Ik zou mezelf alleen maar kwetsen.

Ik vind geluk in andere dingen, maar ik mis je en ik mis om dat geluk met jou te kunnen delen. En dus schrijf ik je brieven die je nooit zult lezen. Gedachten die je nooit zult kennen en woorden die je nooit zult horen. Maar ik zet ze op papier voor jou zodat ik ze de wereld in kan sturen en er vrij van zijn. Je bent bij me in alles wat ik doe, ook al ben je er niet. En elke dag probeer ik om een beetje meer afscheid van je te nemen. Soms valt dat zwaar en soms gaat het makkelijk. Soms is het een hel en soms gaat er een uur voorbij zonder dat ik aan je gedacht heb.

Er zijn momenten waarop ik nog steeds gek word, niet kan begrijpen hoe jij niet kan zien dat wij bij elkaar horen. Momenten waarop ik er niet bij kan hoe jij wat wij hebben zomaar kunt laten gaan. En er zijn andere momenten waarop ik je probeer te begrijpen, waarop ik tracht begrip op te brengen voor wie jij bent en hoe je denkt. Momenten waarop ik je koppigheid en volhardend zijn probeer te plaatsen. Want ik kan niet veranderen dat jij vast zit op negatieve gedachten, dat jij weigert kansen te zien en geluk.

En ik weet dat mensen mijn brieven lezen en soms sta ik daarbij stil. Dan moet ik even slikken bij het idee dat ik mensen zo diep toelaat in mijn ziel. Maar het is een troostende gedachte te weten dat andere meevoelen. Dat ze geboeid zijn door wat ik voel en denk.  Of het nu is omdat ze van soaps houden of omdat ze gewoon graag mijn stijl lezen. Of misschien omdat ze dit als een verhaal aanschouwen. Een verhaal waarbij ze hopen dat de twee geliefden elkaar op het einde terugvinden. Of een verhaal waarbij de geliefden elkaar voor eeuwig kwijt zijn, want iedereen heeft zijn eigen voorkeur.

Ik kan duizend keren schrijven dat ik je graag zie en mis, maar ik kan nooit in woorden vertalen wat ik diep vanbinnen voor je voel.

Waar twijfel geboren wordt, sterven dromen. Niets zo vernietigend als onzekerheid. Het sluipt binnen op kousenvoeten, ongemerkt en ongezien, om zich langzaam maar zeker in je hoofd te nestelen. Steeds verder en dieper tot het allesoverheersend is. En voor je het weet, bepaalt het elke reactie, elke actie, elk woord en elke handeling. Het maakt angstig en kondigt enkel verlies aan. En het faalt nooit, want eens twijfel is gezaaid, is verlies het gedoemde resultaat. Het is een zelf vervullende voorspelling die haast onmogelijk tegengehouden kan worden. Het geeft een beeld van wantrouwen, tekort aan engagement en liefhebben. Het slaat de sterkste banden moeiteloos neer en het heeft er amper tijd voor nodig.

Waar twijfel geboren wordt, sterven dromen. Vaak onterecht en zonder reden, zinloos en nodeloos pijnlijk. En twijfel komt niet altijd voort uit reden, vaak is twijfel het gevolg van een verleden, een omgeving, allerhande externe factoren die hun invloed uitoefenen voor je het in de gaten hebt. En je kan jezelf beloven om dat niet meer toe te laten, er tegenin te gaan, het te vermijden, maar twijfel is zo’n goede inbreker dat het vaak al gebeurd is voor je het in de gaten hebt. En wanneer je het merkt, is het meestal al te laat. Is het zaad al gezaaid en opgeschoten om tot volle bloei te komen.

En pas later zie je hoe twijfel onnodig is, ongepast en misplaatst. Pas later valt twijfel weg, maar op dat ogenblik is ze al doorgegeven en twijfel kan je niet wegredeneren bij een ander. Twijfel is besmettelijk, zoals een hardnekkige ziekte, een epidemie of een virus. En slechts weinigen zijn er immuun voor. We hebben allemaal onze gebreken, tekortkomingen, complexen, onzekerheden en die worden zo makkelijk gevoed. Twijfel voelt zo natuurlijk aan, bijna als een thuiskomen en doordat twijfel zich steeds laat bevestigen, wordt het bijna een feit.

Twijfel houdt zichzelf in stand, steeds opnieuw, als een levenscyclus die nooit zal of wil eindigen. Misschien als we ons daar bewust van zijn, dat we er slimmer mee kunnen omgaan. De twijfel vellen en uitschakelen voor er schade is of gewonden gevallen. Misschien kunnen we twijfel onderscheppen en gevangen houden zodat ze geen kans maakt om zich te manifesteren en ons van binnenuit te verteren. En misschien ook niet, misschien is twijfel het lot van de onzekere en rusteloze ziel en bestaat er geen remidie tegen.

Leef nu! Gisteren is voorbij en zal nooit meer terugkomen. Morgen bestaat misschien niet. Nu is je kans om te leven! Om plezier te maken en te genieten, om een stempel te drukken op anderen, om juiste of foute keuzes te maken. Nu is wat je hebt om iets te doen, hoe klein of groot of belangrijk of onbelangrijk dan ook. Nu is je moment om te treuren of te lachen, nu is je moment om bewust en ten volle te zijn. En nu is ook alweer voorbij en verleden. En dat is geweldig, want als je een fout hebt gemaakt, moet je er niet langer om tobben, ze is toch al voorbij. Nu is het enige dat echt is en dat is een feit. Helaas is het in ons hoofd vaak anders. We leven in het verleden of in de toekomst. Kijken naar wat is geweest en houden daaraan vast of naar wat komen zal of kan.

Ken je het gevoel iemand te missen terwijl die eigenlijk al lang niet meer zo goed voor je was. Je niet meer gelukkig maakte? Wat je mist, is een situatie die ooit is geweest, een persoon die ooit heeft bestaan, een idee en perceptie, een illusie misschien. Herinneringen kleuren, dat doen ze altijd. En afhankelijk van wie jij bent en hoe jij naar de wereld kijkt en de mensen om je heen, kleuren ze in prachtige tinten en zonnige beelden of in sombere flarden van wat is geweest. Wat de ene bekijkt als een droom, is voor de ander een nachtmerrie. En de waarheid ligt ergens tussenin. Hoe je naar dingen kijkt, heb je zelf in de hand, het is een kwestie van openheid en keuze. Ik kies ervoor om te zien wat mooi en goed was. Een ander kiest misschien om dat niet te doen.

De keuze die je maakt, bepaalt hoe je verder gaat. Wie enkel ziet wat goed was, kiest voor nieuwe kansen en mogelijkheden, voor vertrouwen en hernieuwde moed. Wie enkel ziet wat minder was, kiest voor vluchten en afscheid, voor wantrouwen en teleurstelling. Wie ziet wat goed was, kan niet begrijpen hoe een ander zoveel moois kan laten gaan, zoveel kansen op geluk. Wie ziet wat minder was, kan niet zien hoe een ander daaraan kan vasthouden, hoe het anders en beter kan, waarom iemand wil blijven strijden voor zoveel somberheid. Enkel wanneer je volledig kunt loslaten, kan je terug met een heldere blik kijken, maar geheel ongekleurd raken ze nooit.

Wat herinneringen wel doen, is vervagen. Ze krijgen een filter over zich heen gegoten die hen verzacht. Inwendig sterven, wordt het moeilijk gehad hebben met iets. Totaal geluk wordt een zeer fijn moment. Ondraaglijk wordt zwaar en fantastisch wordt zeer fijn. De intensiteit is verdwenen. Je weet nog wel dat iets intens was, maar je kan je nooit herinneren hoe dat exact voelde. Wat dat met zich meebracht, hoe overweldigend het was. Het is iets geworden dat je enkel nog in woorden kunt uitdrukken, maar niet meer in gevoelens. Misschien is dat wel goed, want sommige dingen willen we ons niet levendig kunnen herinneren, ze doen te veel pijn, zijn te zwaar om dragen en de enige reden dat we ermee om kunnen gaan is omdat ze verzacht zijn.

Onze hersenen doen wat nodig is om alles draaglijk te maken, helaas doen ze dat ook met vreugde en geluk. Ze beperken zich niet tot het minderen van pijn en verdriet, ze filteren niet en maken geen onderscheid tussen positieve en negatieve ervaringen. Eigenlijk neutraliseren ze onze belevingen een beetje. Afhankelijk van je persoonlijkheid doen ze dat volcontinu of slechts met momenten.

Ik stel me wel eens de vraag of mensen die niet pieken en dalen gelukkig zijn? Ze kennen niet de intensiteit die zo’n schommelingen met zich meebrengen, maar ook niet de diepte die erbij komt kijken. Misschien zijn ze gelukkiger, wat je niet kent kan je niet missen. Misschien ook niet, misschien zouden ze willen dat ze dat wel konden ervaren. Ik ken koppels die nooit halsoverkop voor elkaar zijn gevallen, niet volledig uit hun lood geslagen waren. Ze zien elkaar graag, ze passen bij elkaar, maar de intense passie hebben ze nooit ervaren. Ze geloven er ook niet in, het is volgens hen een illusie en niet van blijvende aard. Ik geloof er wel in. Misschien zit in mijn lichaam de mogelijkheid tot een chemisch proces dat zij niet kennen. Een proces met voor- en nadelen. Verslavend, allesoverheersend met momenten en doorspekt van risico’s, maar evengoed fantastisch, overweldigend en grandioos.

Er wordt vaak gezegd dat uit het oog ook uit het hart is, maar zelf geloof ik daar niet in. Talrijke voorbeelden tonen trouwens aan dat er niets minder waar is. Uit het oog maakt wel dat dingen makkelijker om dragen worden. Als je iemand niet meer ziet, vervagen bepaalde herinneringen en gevoelens zwakken een beetje af. Maar vergeten doe je niet. Mensen die reeds jaren uit elkaar zijn, praten nog steeds over hun ‘grote liefde’ met een affiniteit en tederheid alsof het gisteren was. Je kan er bewust voor kiezen om iemand niet meer te zien, maar je kan er nooit bewust voor kiezen om iemand niet meer lief te hebben.

Eén van de grote nadelen van een verloren liefde is je vertrouwen dat langzaam maar zeker verdwijnt. Hoeveel mensen blijven niet single omdat ze er gewoon niet meer in geloven. Omdat ze er zeker van zijn dat het toch terug zal mislopen, dat ze nog maar eens gekwetst zullen worden en afzien. En hoe ouder we worden, hoe meer dat gevoel aanwezig is. We zeggen zelf dat we onze naïviteit verloren zijn, maar eigenlijk is het ons vertrouwen en de moed om er nog eens voor te gaan. Onszelf honderd procent smijten, wordt een onmogelijke opdracht en daarmee houden we onze mislukkingen in stand. Want hoe willen we dat een relatie kan slagen als we niet bereid zijn om ten volle te investeren?

Sommige mensen settelen voor ‘the next best thing’. Iemand waarbij ze zich comfortabel voelen, die hen rust geeft en waarmee ze geen ruzies maken. Logisch, want de grote passie is niet aanwezig. Ik kan begrijpen dat je hiervoor zou kiezen. Het is eenvoudiger, minder pijnlijk wanneer het verkeerd loopt en gezien er geen pieken zijn, zijn er ook geen laagtes. Zelf echter weet ik dat ik niet voor zo’n relatie kan kiezen. Ik heb passie nodig, vurigheid, pieken en dalen, halsoverkop verliefd worden en de wereld vergeten. En tegelijkertijd is dat wat mij bang maakt. De kans om mezelf te verliezen, om in die mate opgeslorpt te worden door die passie dat ze destructieve vormen aanneemt. In die mate iemand lief te hebben dat het nooit meer helemaal verdwijnt.

Misschien is deze liefde niet mijn grote liefde, zwakt ze af tot ze verdwijnt, misschien is ze wel mijn grote liefde en blijft ze eeuwig in mijn hart aanwezig. Misschien brengt het lot ons weer samen en misschien ook niet. Mijn hart zegt dat dit mijn liefde is om mee te dragen door het leven, maar verdriet en gemis kan verwarrende gevoelens scheppen. Ik geloof niet dat tijd doet vergeten, maar wel dat tijd raad brengt en heelt.

Wat kan de liefde complex zijn! Je hart dat naar alle richtingen wijst, maar nooit echt kan kiezen. De ene moment wil je loslaten, al was het maar om nadien te kunnen terugvinden. De andere wil je vasthouden uit schrik te verliezen. Soms voelt het geweldig om hem te zien en soms is het een nachtmerrie. Althans, nadien dan toch, op het moment zelf is het altijd een beetje proeven van geluk dat ooit is geweest. En dat maakt het zo moeilijk, want wat je niet kent, kan je niet missen, maar wat je wel kent…

Afleiding wordt wel steeds makkelijker. Een avond bij vrienden hoeft niet meer te vervallen in een avond geklaag en gezeur. Slapen lukt terug vlotjes, al moet je er moe genoeg voor zijn. Eten is geen probleem meer, al is het met mate. Maar ook andere dingen komen stilaan terug op gang en het besef dat alleen niet miserabel hoeft te zijn. Al is het leuker met twee, leuker om te kunnen delen, om te weten dat iemand je altijd en onvoorwaardelijk steunt, al bleek dat laatste een illusie.

De zomer kruipt op kousenvoeten binnen en dat helpt natuurlijk ook. Alles ziet er minder somber uit met een klein beetje zonlicht. Alles is net iets stralender en mooier. Maar het brengt ook herinneringen met zich mee en die zijn niet altijd even eenvoudig om dragen. Gelukkig zijn er altijd mogelijkheden om nieuwe herinneringen te creëren, nieuwe vriendschappen te sluiten, nieuwe dingen te ontdekken en oude dingen om te herontdekken.

En dan is er goede raad, van jezelf en van anderen. En op bepaalde momenten, maak je jezelf hard dat je die raad gaat volgen, maar een dag later stap je daar weer vanaf. Het hart kiest zijn eigen weg en wie trouw wil zijn aan zichzelf volgt zonder aarzelen. En iedereen zegt dat het wel voorbij gaat, maar daar denk ik anders over. Sommige dingen gaan niet voorbij, ze slijten en verzachten, maar blijven voor altijd op de achtergrond sluimeren. Je leert ermee leven en je leert ze een plaats te geven, maar je draagt ze voor altijd met je mee.

Maar er zijn ook leuke dingen, dingen die je helpen, die je oppeppen en doen leven. Plannen en visies, vrienden en muziek. Vooruitzichten en genieten van kleine dingen. Het besef dat je kunt wakker worden en je gedachten niet meer overheerst worden door hem. Dat je niet meer gedurig op het punt staat te huilen omdat je enkel kan zien wat je bent verloren. Dat je ook een toekomst kan zien die de moeite is zonder dat je er iemand voor nodig hebt.