Opgedragen aan Kimberley en Bjorn, omdat ware liefde altijd de weg naar huis vindt.

Proloog: Deze blog wordt een A typische blog. Hoewel het ook een gedachte is of inzicht, vertel ik ze deze keer vanuit een verhaaltje. Iedereen is vrij om eruit te halen wat hij of zij wilt. Of je kan er voor kiezen om gewoon een verhaaltje te lezen.

De kleine waarheid

Er woonde eens in een land hier ver vandaag (of misschien heel dichtbij, afhankelijk van waar jij je nu bevindt) een meisje en een jongen die samen door het leven gingen. Ze waren geen complexe mensen en leidden een gewoon leventje, maar net zoals dat bij iedereen gaat, maakten ze hun eigen kleine drama’s en zorgen door. Ze zagen elkaar graag, al werd dat zelden in woorden vertaald, maar ze hadden een gevoel van thuiskomen wanneer ze ’s avonds in de zetel ploften en hun dag woordeloos overliepen.

Ze teerden niet op passie, maar kenden hun momenten. Ze waren niet gedreven door intensiteit, maar voelden wel diepgang. Ze spraken met elkaar, maar niet alles raakte de oppervlakte en dat was al lang geleden een feit geworden. Ze waren niet onnoemelijk gelukkig, maar ze waren ook niet ongelukkig. Ze leefden hun leventje en hadden daar vrede mee. Nu mag dat een beetje zielig en kleurloos lijken, maar niets is minder waar. Want zo leven de meeste mensen hun leven en daar is niets verkeerd mee.

Overdag werkte hij als meubelmaker en zij als receptioniste. Hij maakte niet de meest creatieve meubels, maar hij zorgde voor kwaliteit en zijn klanten waren tevreden. Zij was niet de meest gedreven receptioniste, maar ze voerde haar job uit zoals dat moest en haar bazen waren tevreden. ’s Avonds haakte zij terwijl hij naar voetbal keek.

Zo ging het leven jaren door en de tijd sloop stil en gestadig voorbij. De dingen waren wat ze waren en wat ze altijd zouden blijven. Tot zij op een dag tot de conclusie kwam dat er meer moest zijn in het leven. Toen zij ’s avonds in de zetel plofte, keek ze hem aan en zei ‘Vertel mij de waarheid, is dit leven genoeg voor jou’? Hij wist niet wat ze bedoelde, staarde haar aan en zweeg. Zijn hoofd zal vol gedachten, maar hij kon geen enkele uiten want hij was lang geleden verleerd hoe met haar te praten.

En dus vertrok ze. Amper na twee dagen waren haar spullen gepakt en de deur achter haar toegevallen. Hij bleef alleen en verdwaasd achter, maar half beseffend wat hem overkomen was. En daarna ging het leven verder en maakte hij overdag meubelen en plofte ’s avonds in zijn zetel om voetbal te kijken.

Zij trok de wereld in, ontdekte nieuwe oorden, deed ervaringen op en leerde mensen kennen. Wie haar kende, had bewondering want zelden had iemand zo ten volle geleefd. Zo liep het leven verder tot het ogenblik waarop het niet meer mogelijk was om te reizen en te verkennen en haar zoektocht ten einde liep.

Ze waren oud en wisten dat hun leven op zijn einde liep. Zij had de wereld gezien, maar nooit gevonden wat ze zocht. Hij had vooral veel voetbal gezien en nooit gezocht wat hij wilde vinden. En toen kwam ze naar huis. Hij deed de deur open en liet haar binnen en ze plofte in de zetel en nam haar haakwerk in de hand. ‘Vertel mij de waarheid’ zei hij ‘was dit leven genoeg voor je?’ Ze keek hem aan en zag wie zij was door zijn ogen en knikte. Want pas toen had ze gevonden wat ze zocht en wat grootse avonturen niet hadden kunnen bieden. De kleine waarheid.