Ik ben een fysieke persoon. Ik hou ervan om mensen te knuffelen en vast te nemen, ik hou van contact en lichaamswarmte. Niets zo zalig dan hand in hand lopen of in iemands armen slapen. Tenminste, als je op eenzelfde lijn zit en je comfortabel kunt voelen bij de ander. Voor mij hoeft daar niets seksueels aan te zijn, genegenheid komt in alle maten en vormen en vaak is dat op zich al voldoende. Ik mis dan ook om samen met iemand te kunnen slapen. Alleen in bed liggen, vind ik ronduit vreselijk. Ik heb een hele nacht kou, woel en wroet en graai op zoek naar iemand om vast te nemen. Een knuffelvriendje zou ideaal zijn voor mij. Geen risico om gekwetst te worden, geen druk of spanning, gewoon genegenheid en affectie, niets meer, niets minder.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die daar behoefte aan heeft, een mens is niet gemaakt om alleen te zijn, maar ik merk dat er een grote taboe rond hangt. Vanaf een bepaalde leeftijd is het niet meer gepast om iemand gewoon te knuffelen. Er komt automatisch meer bij kijken, ten minste voor één van beide partijen en dan gaat het hele idee van knuffelen een beetje verloren. Want waar het zalig is om gewoon in iemands armen te slapen, is het vreselijk wanneer de verwachtingen anders liggen en je gedoemd bent om iemand teleur te stellen. Als kind vinden we het nochtans normaal om fysiek te zijn en anderen vast te nemen. Maar ergens onderweg krijgen we ons seksueel bewustzijn en kan dat niet langer.

Ik heb geen behoefte aan one night stands, mijn hart is al verpacht en ik zou er mij enkel schuldig over voelen. Bovendien spreekt een vreemde mij niet aan, affectie is meer dan lichaamswarmte, er komt vriendschap en respect bij kijken. Het werkt alleen als je volledig vertrouwen kunt geven en als het juist voelt.  En daar knelt het schoentje, want hoe weet je of een ander dat begrijpt? Je kan het vragen, maar ik ken weinig mensen die een eerlijk antwoord geven. Meestal krijg je het antwoord dat je wilt krijgen en de verwachting die je liever vermijdt.

Heel wat mensen zijn afgeschrikt door fysiek contact. Een eenvoudige kus of schouderklop kan al een felle reactie veroorzaken. Wie niet gewend is om een ander te voelen, is snel onder de indruk dat persoonlijke ruimte binnengedrongen wordt en voelt zich snel bedreigd of onder druk gezet. Bovendien is fysiek contact enkel een optie als je in wezen ook fysiek ingesteld bent. Mensen die zich ertoe moeten zetten, komen geforceerd over en dan is het helemaal een ramp.

Ik zeg niet dat ik enkel fysiek contact mis nu ik alleen slaap, ik mis ook een goed gesprek ’s avonds laat, gezellig samen een glaasje drinken of nog een wandeling maken, het gevoel om te kunnen delen met elkaar. Maar dat zijn dingen die je makkelijker kan vinden, in vrienden, in kennissen, in gelijkgestemden… Los daarvan mis ik natuurlijk ook een persoonlijkheid, een karakter en dat is niet zomaar te vervangen. Het leven zou eenvoudig zijn mocht de persoon zelf er niet toe doen, want er is altijd wel een ander die klaarstaat om die leegte te vullen. Het probleem is dat je niet een ander wil en bijgevolg blijf je met een plek in je hart die niet zomaar op te vullen is.