Vandaag aanvaard ik dat wij vrienden zijn. Beste vrienden, echte vrienden, trouwe vrienden, vrienden die elkaar vaak zien en dingen doen voor elkaar. Maar wel gewoon vrienden. Ik aanvaard het niet door keuze, maar bij gebrek daaraan. Ik aanvaard het omdat ik anders niet enkel mijn liefde, maar ook mijn beste maatje kwijt ben. Ik aanvaard het tot jij een nieuwe liefde hebt en dan stopt het. Of misschien ook niet, want tijd heelt en tijd verzacht en misschien vind ik het dan niet eens zo erg.

Ik vind het jammer dat wij er niet in geslaagd zijn om samen te blijven en ik weet dat jij daar ook mee zit. Het begon niet perfect en we hebben van bij de start demonen moeten bekampen, maar we deden dat samen en we hielden wel vol. En toen is dat veranderd, stond ik er alleen voor en jij evengoed. We zijn elkaar beginnen bekampen in plaats van elkaar te steunen en dat is niet wat mensen doen als ze in een relatie zitten. We zijn elkaar en ook onszelf kwijt geraakt en hoe we ook zochten, we hebben de weg niet teruggevonden.

En nu je weg bent is dat een nachtmerrie, maar ook een opluchting, net zoals je zien. Want elke dag zie ik steeds meer van jou terug en van mezelf. Elke ontmoeting merk ik dat we onszelf hebben teruggevonden en dan klikt het geweldig tussen ons. Maar we dragen een verleden mee, een last, een herinnering die niet zomaar vergeten wordt. We dragen een angst mee om weer onszelf te verliezen als we toelaten elkaar te vinden. Misschien is dat onterecht en misschien ook niet. Tijd zou het kunnen uitwijzen, maar wie zo diep geraakt is, is niet snel bereid om dat risico te nemen.

Misschien denken we er over een maand anders over. Misschien zijn we dan blij dat we deze weg gekozen hebben, misschien ook niet. Misschien nemen we dan wel een risico en heel misschien zijn we elkaar dan uit het oog verloren, maar dat kan ik niet geloven. Want nu alle druk verdwenen is, hebben wij plaats voor elkaar, meer dan we daarvoor konden geven. En hoewel het soms pijn doet, aanvaard ik het, want jij bent mijn vriend en ik respecteer jouw keuze.

En er zijn momenten waarop het plots heel zwaar dragen wordt en ik enkel ruimte heb voor tranen en verdriet. Op die momenten vind ik troost bij jou, want jij bent het niet die mij verdriet aandoet, het is mijn hart dat af en toe blijft hopen en naar je smachten. Het is mijn keuze om dat verdriet erbij te nemen, want dat is nu eenmaal de prijs die onze vriendschap met zich meebrengt. En ergens is het mijn keuze niet, ik heb geen keuze want ik zie je graag.

Overdag voel ik me prima, vol leven en energie, vol ideeën en plannen. En ‘s avonds is het vaak iets minder. Zeker wanneer ik alleen ben en de stilte benadrukt dat jij er niet meer bent om mee te delen en te praten. En dat is zwaar om dragen voor mij.

Ik vraag me weleens af of jij dat gevoel ook kent? Of jij me ook weleens mist en snakt naar mijn warmte. Of jij weleens twijfelt of deze keuze wel de juiste was. Of je weleens in eenzaamheid bedenkt dat je dat moment met mij had willen delen.

Je zal het nooit vertellen dus dat zal ik nooit weten. Niet omdat je niet open wil zijn, maar omdat je mij zou verwarren en laten hopen. Ik weet dat je mij dat verdriet wilt besparen.

Ik aanvaard dat wij vrienden zijn ook al is dat soms het moeilijkste wat er is.

Tik tak tik tak tik tak … mijn leven voelt als een klok die niet anders kan dan verdergaan. Soms wat sneller en soms wat trager. Soms gestadig en stabiel en soms volledig uit balans.

Tik – ik kan hem niet meer zien, het doet te veel pijn, het is te moeilijk en ik eindig elke keer als een wrak.

Tak – als ik hem niet zie zal zijn beeld over mij nooit veranderen, dan kan hij nooit zijn liefde voor mij terugvinden, ik word gek als ik naast mijn liefde ook mijn beste vriend kwijt ben

Tik – hem zien geeft mij hoop, valse hoop?

Tak – hem zien maakt me blij, het bevestigt mijn gevoelens en het is leuk met hem te praten

Tik – ik moet verhuizen

Tak – ik heb geen zin om alleen te zijn

Tik – ik moet eten

Tak – ik heb geen honger

Tik tak tik tak tik tak… blijven doorgaan is de enige manier om rechtop te blijven staan. Geen tijd om na te denken of voor verdriet. Misschien slijt alles wel ongemerkt terwijl de tijd voorbij gaat, zonder dat ik er echt een rouwperiode voor door moet.

Het vreemde is dat ik enkel kan rouwen wanneer ik bij hem ben. Dat is het enige ogenblik waarop ik niet blokkeer en mezelf kan toestaan om gewoon verdriet te hebben zonder meer. Ironie, o ironie, want wat is fout gegaan, is dat ik te veel probeerde te zijn wie ik dacht dat hij wilde en te weinig mezelf. Ik kon mezelf niet open opstellen uit schrik gekwetst te worden en daardoor ben ik nu gekwetst. Hij wilde mij, zoals ik ben, en dat heb ik niet kunnen geven.

En nu ik het wel kan, kan hij dat niet meer zien. Of misschien wel? Na verloop van tijd?

Tik tak tik tak tik tak…

Ik mis je. Ik mis middagen onder de brug en ik mis in je armen liggen. Ik mis flesjes schuimwijn kraken en in de zetel hangen. Ik mis lange wandelingen en leuke gesprekken. Ik mis het om gedachten uit te wisselen met jou en om hand in hand te lopen. Ik mis je stem, ik mis hoe je mij noemt. Ik mis om er voor jou te zijn en ik mis om te weten dat jij er voor mij bent. Ik mis het om te gaan poolen of bowlen of samen een glas te gaan drinken. Ik mis concertjes en beschonken naar huis te wandelen. Ik mis het om in je armen te slapen en wakker te worden. Ik mis je passie en je gedrevenheid. Ik mis je zachtheid, maar evengoed je directheid, al is die soms hard om dragen. Ik mis je eerlijkheid. Ik mis hoe jij mij zag. Ik mis toekomstplannen maken en dromen. Ik mis hotelletjes en gestolen uren. Ik mis ons. Ik mis wie wij waren en wat wij hadden. Ik mis je en dat doet pijn.

En ik weet dat het voorbij gaat. Ik weet dat tijd verzacht en heelt. Ik weet dat ik je op een dag zal zien zonder dat mijn hart zal krimpen en mijn maag zal keren. Ik weet dat ik je op een dag zal horen zonder een beetje te sterven. Maar nu nog niet.

En ik wou dat jij die woorden voor mij kon schrijven. Ik wou dat jij mij zo kon zien als ik jou zie. Ik zou je mijn ogen willen lenen om door te kijken. Mijn hart om mee te voelen. Mijn ziel om te begrijpen.

Ik verdraai geen realiteit. Ik weet dat er voldoende dingen zijn gebeurd die we hadden moeten vermijden. Ik weet dat er genoeg zaken zijn om niet te missen. Maar ik verkies om die te vergeten. Ze zijn niet relevant voor mij. Ze zijn vluchtig en voor je het weet verdwenen. Ze zijn geen vast gegeven en slechts een samenloop van omstandigheden.

Ik mis je! En de wereld mag dat weten…

Ik schrijf de dingen die ik hem had willen zeggen. De woorden die ik niet over mijn lippen heb gekregen en nu rusteloos door mijn hoofd blijven zwerven. Ik beschrijf de liefde die ik had willen geven. De gevoelens die zich een weg naar buiten willen banen om dan in het ijle te verdwijnen. Ik schrijf zoals ik had moeten zijn. De handelingen die opgeborgen bleven uit schrik afgewezen te worden. Want wie een ander is, kan nooit geweigerd worden om zichzelf. Ik schrijf omdat wie ik ben misschien nooit afgewezen was geweest.

Ik schrijf om te vergeten en te herinneren, om los te laten en vast te houden. Ik schrijf omdat ik niet anders kan, omdat ik alleen tot mezelf kan komen op papier. Ik schrijf omdat het echt is en waarachtig, zonder twijfels of onzekerheden. Ik schrijf omdat de grenzen dan verdwijnen en een vrijheid zich van mij meester maakt. Ik schrijf omdat mijn gedachten zich niet laten opsluiten. En ik wilde dat ik mijn woorden kon uiten, maar ik heb te lang gewacht. Ik kan mezelf niet blootgeven om gekwetst te worden, ik ben al gebroken.

Ik schrijf om te kunnen verdergaan, om ’s ochtends op te staan en de dag door te komen. Om vrolijk te blijven voor mijn kind en sterk voor mijn omgeving. Omdat ik hoop dat mijn kunstmatige sterkte op den duur veranderd in een echte sterkte, een balans waaruit ik kan blijven putten.

En elke meevaller geeft mij kracht, maar elke tegenvaller haalt mij terug naar beneden. Ik zou willen verdwijnen, er een tijdje tussenuit gaan, maar ik weet dat zoiets geen zin heeft. Dit is mijn realiteit die ik moet confronteren.

Ik ben al veel te lang mezelf niet meer geweest. Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik wat anderen zien. Soms is dat een zegen en soms een vloek. Ik weet niet meer wie ik ben. Ik ben alles en niets, ik ben wie een ander van mij verwacht of wie ik denk te moeten zijn. Ik ben soms vrolijk en soms melancholisch of down, ik ben actief en rusteloos, maar ook sloom en traag. En heel af en toe ben ik gewoon ik, kom ik mezelf even tegen, maar even snel ben ik weer verdwenen.

Ik snak naar een plek om thuis te komen. Ik ben overal welkom, maar nergens thuis. Ik draai mee met de wereld, maar ben in gedachten verzonken. En ik weet dat ik niet de enige ben, maar ieder verdriet is uniek en daardoor nooit volledig te delen. Ik wil het uitschreeuwen en ik wil ergens in een stil hoekje huilen. Ik ben gebonden door tegenstrijdigheden. Ik wil hem elke dag zien en ik wil hem nooit meer zien.

Hoe lang heb je nodig om een hart te herstellen?

En wat met de littekens? Ze vervagen, maar ze verdwijnen niet.

Hoe kom je sterker weer naar buiten?

Ik ben mijn eigen gevangenis, mijn eigen kerker en ik wil wel naar buiten, maar ik vind de sleutel niet.

Waar je hart ligt, kan je niet kiezen. Liefde vindt zijn eigen weg en laat zich niet temperen, noch vastleggen aan banden. Het overkomt je en overstroomt je, hecht zich vast met scherpe klauwen om niet snel meer los te laten.

Ik weet niet hoe ik daarmee moet omgaan. De intensiteit maakt mij angstig, de kwetsbaarheid doet mij verstijven en verstarren. De onzekerheid dwingt om mij te verschuilen achter een façade van boosheid bij elke twijfel of elk teken van afwijzing.

En daardoor kan hij mij niet meer zien voor wie ik ben. Niet geloven dat ik hem oprecht graag zie. Ik ben niet wie ik door zijn ogen zie, maar hij kan of wil niet door de mijne kijken. En alle liefde van de wereld kan daar niets aan veranderen.

Ik zou mezelf willen zijn als ik bij hem ben, handelen vanuit mijn gevoel, zoals ik dat in het begin heb gedaan. Maar voor hem is die brug al lang naar beneden gehaald. In alles wat ik zeg of doe, zoekt hij bevestiging voor zijn keuze. Een teken voor zijn gelijk, het niet bij elkaar passen van twee mensen. En ik pas mij aan en voldoe aan die verwachting, niet sterk genoeg om ertegen te vechten.

Ik geloof niet in loslaten om terug te vinden. Ik geloof in berusting en verlies. Misschien is dat mijn kruis om dragen. Ik kan niet vastklampen, noch verlaten, mijn hart is er niet klaar voor. Wat zou ik er voor over hebben om de tijd te kunnen terugdraaien. Maar zo werkt het leven niet. Wat zou ik er voor over hebben om nog een kans te krijgen. Maar zo zijn mensen niet.

Hij vraagt mij waarom ik met hem afspreek als het toch zo’n pijn doet. Ik denk om hem niet volledig te verliezen. Maar misschien is dat juist wat ervoor zorgt dat ik dat wel doe. Hij vraagt om vrienden te zijn, maar voor mij benadrukt dat enkel wat verloren is en niet wat gewonnen kan worden.

Ik weet dat ik onze dromen moet laten varen, onze visie op een mogelijke toekomst, onze ideeën, onze verlangens. Eraan vasthouden doet pijn, soms in die mate dat ik er gek van word. Want hoe kan je zoveel moois zomaar laten schieten, zonder het ook nog maar één kans te geven?

Ik weet dat ik hier een lijn moet trekken, al was het maar om mezelf niet te verliezen, maar ik heb schrik om gelukkig te kunnen zijn zonder hem en evenzeer om het niet te kunnen. Mijn geluk kan niet verbonden zijn aan een persoon of een situatie. Het moet vanbinnen zitten. Hij zegt dat hij mij niet graag kan zien als ik dat zelf niet kan. Ik vrees dat mijn gevoel naar mezelf toe er echter weinig mee te maken heeft. Hij heeft zich afgesloten en gaat verder, zal zichzelf nooit toelaten om mij te zien zoals ik ben.

Ik wil mezelf niet opsluiten, noch in honderden avonturen storten. Ik zoek naar een manier om rust te vinden. Rust in mijn hart en rust in mijn hoofd. En niet door drank of moedeloosheid, maar een rust die echt en blijvend is.

Het spijt me als mijn blogs vandaag niet vrolijk zijn en niet het grote inzicht met zich meebrengen, maar soms doet het leven gewoon echt heel veel pijn en is er even geen ruimte meer voor optimisme. Ik weet dat zoiets voorbijgaat, maar ik heb nog steeds niet de kracht gevonden om mij te laten gaan en het verdriet in alle hevigheid te aanvaarden. Misschien als ik terug in een eigen huis woon en alleen ben, dat ik dat kan toelaten. Want zolang dat niet gebeurt, kan ik mijn hart niet helen.

Om te kunnen vliegen, moet je eerst bovenop de berg durven staat, je armen spreiden en de sprong wagen. Om te blijven vliegen, moet je terug omhoog durven klimmen en vol vertrouwen diezelfde sprong herhalen, vergetende dat je eerst gevallen bent. Pas wanneer je keer op keer neerstort, weet je dat je daar niet vliegen zal. Maar hoe moeilijk is het om die tweede sprong te wagen. Hoe makkelijk om te besluiten dat je maar beter te voet kan gaan. Je wordt er niet gelukkiger van en je zal je altijd blijven afvragen hoe het geweest zou zijn als je die sprong gewaagd had. Maar je loopt niet het risico om neer te storten, althans niet op dat moment of die manier.

Te voet gaan brengt ook een risico met zich mee. Je zou kunnen struikelen en vallen. Je zou je lelijk kunnen bezeren of de tocht opgeven omdat het te zwaar is. Alleen zie je die risico’s niet wanneer je met je hoofd bij vliegen bent. Je ziet enkel dat vliegen gevaarlijk kan zijn. En alles wat niet vliegen is, lijkt haalbaar en veilig.

Maar wat als je er gewoon voor gaat en als het lukt! Wat als je de wind door je haren kan voelen waaien, snelheid nemen en wolken doorklieven. Wat als je de wereld te rijk kan zijn en al wat daarvoor nodig is, is een sprong in het onbekende, een gok, een risico, een kans…

Zou je daar dan niet voor kiezen?

Zijn de beste dingen in het leven niet diegene waarvoor we gekozen hebben om juist dat te doen. Gewoon onze ogen sluiten en gaan, blind voor wat in de toekomst lag en toch vol vertrouwen. Wie kinderen heeft, zal dat zeker begrijpen, want hoeveel je ook twijfelt, overweegt, informeert en voorbereidt, je kan nooit inschatten welke impact zo’n wezentje op je leven zal hebben. Je kan nooit dromen hoe overweldigend dat gevoel is van moeder of vader worden, hoe allesomvattend en tegelijk ook beangstigend. Weten dat je nooit meer gelukkig zal kunnen zijn als dat wezentje het niet is. Dat vanaf dat punt jouw zijn verbonden is met een ander en dat zal nooit meer veranderen.

En toch, … wanneer het over kinderen gaat, zijn er zoveel mensen die de sprong wagen. Niet eens beseffen hoe groot die stap wel is en hoe hoog die berg. Maar als het over liefde gaat, ligt dat blijkbaar anders. Zoveel kleiner het risico, zoveel hoger de berg. Want daar weten we hoe het voelt om neer te storten, hoeveel pijn een hart kan leiden en de schrik is verlammend en houdt ons stil.

Zonde want wie niet springt, zal nooit vliegen. Misschien wel stappen, lopen, varen, zwemmen, … en daar is niets mis mee. Maar de hoogste piek zal nooit gehaald worden en er zal altijd die vraag blijven, wat als…?

Ik ben een fysieke persoon. Ik hou ervan om mensen te knuffelen en vast te nemen, ik hou van contact en lichaamswarmte. Niets zo zalig dan hand in hand lopen of in iemands armen slapen. Tenminste, als je op eenzelfde lijn zit en je comfortabel kunt voelen bij de ander. Voor mij hoeft daar niets seksueels aan te zijn, genegenheid komt in alle maten en vormen en vaak is dat op zich al voldoende. Ik mis dan ook om samen met iemand te kunnen slapen. Alleen in bed liggen, vind ik ronduit vreselijk. Ik heb een hele nacht kou, woel en wroet en graai op zoek naar iemand om vast te nemen. Een knuffelvriendje zou ideaal zijn voor mij. Geen risico om gekwetst te worden, geen druk of spanning, gewoon genegenheid en affectie, niets meer, niets minder.

Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die daar behoefte aan heeft, een mens is niet gemaakt om alleen te zijn, maar ik merk dat er een grote taboe rond hangt. Vanaf een bepaalde leeftijd is het niet meer gepast om iemand gewoon te knuffelen. Er komt automatisch meer bij kijken, ten minste voor één van beide partijen en dan gaat het hele idee van knuffelen een beetje verloren. Want waar het zalig is om gewoon in iemands armen te slapen, is het vreselijk wanneer de verwachtingen anders liggen en je gedoemd bent om iemand teleur te stellen. Als kind vinden we het nochtans normaal om fysiek te zijn en anderen vast te nemen. Maar ergens onderweg krijgen we ons seksueel bewustzijn en kan dat niet langer.

Ik heb geen behoefte aan one night stands, mijn hart is al verpacht en ik zou er mij enkel schuldig over voelen. Bovendien spreekt een vreemde mij niet aan, affectie is meer dan lichaamswarmte, er komt vriendschap en respect bij kijken. Het werkt alleen als je volledig vertrouwen kunt geven en als het juist voelt.  En daar knelt het schoentje, want hoe weet je of een ander dat begrijpt? Je kan het vragen, maar ik ken weinig mensen die een eerlijk antwoord geven. Meestal krijg je het antwoord dat je wilt krijgen en de verwachting die je liever vermijdt.

Heel wat mensen zijn afgeschrikt door fysiek contact. Een eenvoudige kus of schouderklop kan al een felle reactie veroorzaken. Wie niet gewend is om een ander te voelen, is snel onder de indruk dat persoonlijke ruimte binnengedrongen wordt en voelt zich snel bedreigd of onder druk gezet. Bovendien is fysiek contact enkel een optie als je in wezen ook fysiek ingesteld bent. Mensen die zich ertoe moeten zetten, komen geforceerd over en dan is het helemaal een ramp.

Ik zeg niet dat ik enkel fysiek contact mis nu ik alleen slaap, ik mis ook een goed gesprek ’s avonds laat, gezellig samen een glaasje drinken of nog een wandeling maken, het gevoel om te kunnen delen met elkaar. Maar dat zijn dingen die je makkelijker kan vinden, in vrienden, in kennissen, in gelijkgestemden… Los daarvan mis ik natuurlijk ook een persoonlijkheid, een karakter en dat is niet zomaar te vervangen. Het leven zou eenvoudig zijn mocht de persoon zelf er niet toe doen, want er is altijd wel een ander die klaarstaat om die leegte te vullen. Het probleem is dat je niet een ander wil en bijgevolg blijf je met een plek in je hart die niet zomaar op te vullen is.

Ik zit tijdelijk vast in een ‘in between’ toestand. Of om het anders te stellen, ik zit tussen twee toestanden in op een heleboel vlakken.  Ik zit vast tussen twee huizen, tussen twee jobs, tussen twee auto’s, tussen twee relaties (of in between één relatie), …

Daarnaast zit ik ook al meer dan een jaar te leven tussen dozen. Mijn leven is een aaneenschakeling geworden van verhuizen, veranderingen, inpakken en uitpakken en weer inpakken. Ik snak ernaar om al mijn zaken terug in kasten te zetten, binnen handbereik en gesorteerd. Tussen dozen leven, brengt het risico met zich mee om jezelf te verliezen. Je kunt nergens meer aan, vindt niets terug. En elke dag die je thuis vast zit, is dus een dag waarop je niets weet te doen omdat alles ‘ergens’ is. Op de duur verval je in tv staren en wijn drinken om de tijd te verdrijven.

Het probleem is dat dit ook uitstraalt op je omgeving. Je leeft in een soort van ‘in between’ modus waardoor je engagement nooit volledig kan zijn. Alles is een onderweg zijn en er bestaat geen thuiskomen meer. En bijgevolg ook geen echte rust of tot jezelf komen. Bovendien geldt dat ook voor je kind en ook dat voel je aan. Voor je kind is het minder bewust, maar daarom niet minder aangrijpend. Ik vraag me weleens af hoe zigeuners dat doen, altijd maar onderweg zijn en nooit het gevoel om echt thuis te zijn.

Aan de andere kant heeft het ‘in between’ leven ook voordelen. Het geeft je de ruimte om te groeien, te ontdekken, te evolueren en te veranderen. Doordat de vaste lijnen wegvallen, opent een wereld aan mogelijkheden die zich anders verscholen houdt achter de muren van comfort. Impulsiviteit is eigen aan wie geen wanden heeft om zich te beperken. Alleen moet het niet te lang duren, want grenzen definiëren ons en zorgen dat we weten wie we zijn en binnen welk kader we horen.

Maar voorlopig blijf ik ‘in between’ zitten en daar valt niet dadelijk iets aan te veranderen. Wel op korte termijn. Niet op ieder vlak, maar op een paar vlakken. Rustig terug een kader opbouwen, alles in plooi laten vallen en settelen. Liefst niet volledig, een beetje ruimte mag blijven. De kans om gek te doen en dingen te laten gebeuren. Misschien een doos die niet uitgepakt wordt om niet te vergeten dat ook een vaste plek veranderlijk kan en mag zijn.