Soms is het moeilijk te weten of je iets doet voor jezelf of eigenlijk gewoon gebruik maakt van anderen. Hetzelfde geldt ook in de omgekeerde richting. Naar mijn mening kan het evengoed dat je niet echt mensen gebruikt, maar dat ze gewoon passen in je gevoel van het moment. Je krijgt dus wel iets van hen, maar je geeft evengoed, dus als je vindt dat je hen gebruikt, kan je evengoed vinden dat je gebruikt wordt. Maar dat geldt dan voor elke menselijke interactie, want mochten ze ons geen enkele meerwaarde geven, dan zouden we er snel van afstappen. Ze zouden ons niet meer boeien en we zouden er geen behoefte aan hebben. Een kluizenaarsleven is het gevolg voor wie niet kan geven en/of nemen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wanneer ik met vrienden afspreek doe ik dat om verschillende redenen. Enerzijds om niet alleen te zijn, anderzijds omdat ik mensen nodig heb om mee te praten, van gedachten te wisselen en te knuffelen, maar ook omdat ik iets wil geven. De ene keer geef ik mijn verhaal, mijn aanwezigheid, mijn dankbaarheid, de andere keer neem ik die dingen van een ander. Wanneer je afspreekt en beiden eenzaam bent, gebruik je die ander misschien om je minder alleen te voelen, maar je wordt ook gebruikt om datzelfde effect te bereiken. Dat hoeft echter niet te betekenen dat je contact enkel daarom gaat draaien. Je kan er ook vriendschap uithalen, een vervulling van elkanders behoeften, een aangename avond en een leuk gevoel. En daar is eigenlijk niets mis mee, want je helpt elkaar en je komt er beiden sterker uit en met meer zelfvertrouwen en eigenwaarde.

Waar je wel mee moet oppassen is dat alles in balans blijft. Met iemand afspreken om je eenzaamheid te verdrijven die andere intenties heeft naar jou toe is in mijn ogen wel verkeerd. Op dat ogenblik bestaat er geen gelijkheid en is één van beiden gedoemd om gekwetst of verloren achter te blijven. Dan is het beter je eigen behoeftes aan de kant te zetten of gewoon iemand te zoeken waarbij het wel goed voelt om elkaar te zien omdat het juist voelt. Voor mij is dat de essentie van een afspraak. Een persoon moet juist voelen op dat ogenblik. Wanneer je het gevoel hebt dat je beter met iemand anders afgesproken had, maar dat alles beter is dan niet, kan je beter afzeggen. Niet zozeer voor jezelf, maar voor de ander. Want je wilt elkaar aanvullen en sterken, niet naar beneden halen.

Het is niet altijd even eenvoudig. Iemand kan juist voelen op het ogenblik dat de afspraak gemaakt wordt en geheel verkeerd wanneer het zo ver is. Vaak zetten we dan door omdat we mensen niet willen afzeggen of omdat we niet weten hoe we dat moeten doen. We hebben al afgesproken en afzeggen klinkt al snel als een afwijzing. Wanneer we mensen echter in hun waarde laten, mag dat geen probleem zijn. Zelf heb ik niet veel moeite met een afspraak die geannuleerd wordt. Als de ander op dat ogenblik niet het gevoel heeft dat ik ‘juist’ ben, dan is het beter een andere dag te kiezen voor een ontmoeting. Het wil niet zeggen dat ik als persoon niet gewaardeerd of geliefd ben, enkel dat ik niet pas in het moment. En momenten wisselen van dag tot dag, want elke interactie die we hebben, heeft er een invloed op.

Dat wil niet zeggen dat ik niet kwaad kan worden, frustraties opbouwen of mensen verwijten. Niemand is perfect en ik zeker niet. Het wil wel zeggen dat ik het meestal snel kan plaatsen en dan vallen die frustraties, kwaadheid of verwijten weg. Als het voor jou wel juist voelt en voor een ander niet, is het moeilijk om dat in perspectief te zetten. Er kan zelf een obsessieve dwingendheid uit ontstaan die eigenlijk geheel misplaatst is. Mensen hebben de vrijheid om hun eigen keuzes te maken, ook op vlak van interactie.

Er wordt mij weleens verweten dat subtiliteit mij vreemd is. Dat klopt ergens wel, maar ergens ook helemaal niet. Ik kan zeer subtiel zijn, maar bij vrienden vind ik dat niet nodig. Subtiliteit leidt al snel tot misverstanden, ergernissen die blijven sluimeren en kleine zorgen die groeien tot heuse drama’s. Wie duidelijk is, krijgt wat vaker een deur tegen zijn neus, maar op lange termijn meestal appreciatie. Wie zegt wat hij denkt, doet een ander weleens slikken, maar na een periode van storm volgt rust en aanvaarding en komt de ander meestal wel terug. En als dat niet zo is, dan is dat misschien een interactie die niet past. Noch in dat moment, noch in dat leven.

Met duidelijkheid bedoel ik niet dat je anderen moet kwetsen, daar is geen reden toe. Het is hardvochtig en ronduit verkeerd, behalve als er geen andere keuze meer is. Duidelijkheid wil zeggen dat je een correcte en eerlijke mening geeft, dat je mensen niet naar de mond praat om geliefd te zijn. Doe je dat wel, dan ben je eigenlijk enkel bezig met jezelf en niet met de ander. Wanneer je mensen zegt wat ze willen horen, doe je dat in de grond niet om hen te plezieren, je doet het om door hen geliefd te worden en blijven, want dat is een aangenaam gevoel voor jezelf. Je zal zien echter dat de mensen die je oprecht liefhebben diegene zijn waarbij je wel gewoon kan zeggen wat je denkt. Het zijn de mensen die aanvaarden dat jij een andere mening hebt en dat die soms de juiste kan zijn. Het zijn de mensen die weten dat je dat enkel zegt omdat je hen wil helpen en uit respect, ongeacht de gevolgen voor jezelf.

Toch hou ik soms mijn mond. Niet omdat ik iets niet wil zeggen, maar omdat alles zijn plaats en tijd kent. Soms is het beter op je tong te bijten en de dingen af te wachten. Niet omdat je niet eerlijk bent of geen respect hebt, maar omdat een situatie niet klaar is voor die woorden. De kunst is om aan te voelen in welk moment je leeft en welke woorden daarbij horen.