Misschien is het wat vroeg om hier al een mening over te hebben en neer te pennen, maar ik wil me er toch aan wagen. De kans is groot dat met het verstrijken van de tijd mijn mening zal wijzigen, maar ik schrijf enkel neer wat ik nu denk en voel. Morgen is een andere dag en dan zal ik even hard achter mijn ideeën van die dag staan. Het kan alleen dat ze niet dezelfde zijn als vandaag.

Iedereen zegt mij dat ik nog jong ben en zoveel te bieden heb en mij dus geen zorgen moet maken wat alleen blijven betreft. Dat het nog altijd kan goedkomen als de tijd de ergste wonden heeft geheeld en we elkaar terug tegenkomen zonder stress en andere problemen. Ik wil dat graag geloven, maar op dit moment laat mijn hart dat niet toe. Ik heb teveel schrik om vast te klampen aan onbestaande dromen en te verdwijnen in een fantasie.

Maar zelfs als het niet goed komt en ik leer iemand anders kennen, maak ik mij daar zorgen over. Toen ik jong was kon ik makkelijk van het ene naar het andere vriendje gaan. Mezelf elke keer voor 100% gooien, ongeacht of ik gekwetst was of gekwetst had. Geloven in ware liefde en eeuwige trouw. Zelfs bij mijn laatste relatie was ik overtuigd van een toekomst en eeuwigdurende liefde.

Maar ik ben ouder geworden en de wonden zijn dieper en pijnlijker. Ik vraag me af of ik ooit nog mijn hart op die manier voor iemand zal kunnen openstellen. Of ik geen reserves zal houden, uit schrik om terug gekwetst te worden, uit zelfbehoud en zelfbescherming. Ik leef intens, ik ga volledig, ik stort mij in die mate in een gevoel dat ik mezelf dreig te verliezen. Dat wil zeggen dat ik met een intensiteit geniet en liefheb die veel mensen niet kennen, maar ook dat ik met diezelfde intensiteit tegen de grond ga wanneer het misloopt.

Ik weet dat ik overweldigend ben in een relatie. Misschien té intens, té veel, té snel, té passioneel, … maar dat is wie ik ben en er moet toch iemand zijn die daar waardering voor kan opbrengen?

Ik voel hoe ik voor het eerst in mijn leven mijn hart een kleine beetje afsluit. Hoe ik voor het eerst niet meer zomaar durf te vertrouwen. Hoe ik voor het eerst een stukje van mezelf ben kwijtgeraakt. En ik vraag me af of ik dat stukje ooit zal terugvinden en waar ik het moet gaan zoeken.

Het is vreemd hoe kleine zaken je terug een warm gevoel kunnen geven, hoe tijdelijk dan ook. Een eerste feit zijn de talloze vrienden die tijd en ruimte maken voor mij en mijn verhaal. Die mij mee op stap willen nemen, hun huis en hun hart voor mij openen, luisteren naar mijn zorgen, verdriet, frustraties, maar ook de inzichten die ik verwerf en hoe ik hiermee om wil gaan. De mensen die mij steunen op mijn pad en daar bewust voor kiezen. Bereid zijn om hun eigen zorgen even opzij te zetten en enkel te geven, want dat is wat ik nu nodig heb. Ik hoop dat ik hen iets teruggeef door mijn openheid, mijn waardering voor hun vriendschap en mijn visies op dingen.

Een tweede feit zijn de mensen die mij complimenten geven, zeggen dat ik er goed uit zie en dat ook menen, zeggen dat ik mijn leven voor elkaar heb, een fantastisch kind heb en een goede moeder ben, boeiend ben of leuk om mee te praten. Mensen die mij een andere kijk geven op mezelf die ik zelf al lang verloren was. Mensen die mij even door hun ogen laten kijken waardoor ik plots een jonge vrouw vol ambities en potentieel zie en niet een verloren hoopje verdriet. En hoe meer die mensen mij hun bril voorhouden, hoe meer ik mezelf terug zo ga zien en hoe beter ik me voel.

Een derde feit zijn de reacties die ik krijg op mijn blog. Helaas blijkt niemand de knop ‘reacties’ onder de artikels te vinden, maar veel mensen sturen mij privé een bericht of een mailtje om te zeggen dat ze volgen en houden van de manier waarop ik mijn verhaal neerpen. Een kopie van een artikel kreeg op Yunomi.be zelfs een speciale plek toegewezen omdat de reactie het zo goed vond. Ik was lang geleden vergeten dat ik ervan hou om te schrijven, om zaken aan papier toe te vertrouwen, om alles om te zetten in blijvende woorden.

Maar wat mij vooral een warm gevoel geeft, zijn die mensen van wie ik nooit verwacht had dat mijn verhaal hen zou boeien. Mensen die oprecht willen helpen en met mij begaan zijn ongeacht tijd, afstand of gebrek aan contact. Mensen die mij zeggen dat ik een geweldige meid ben omdat ze het menen en niet enkel om mij beter te doen voelen. Mensen die mij lezen omdat het hen boeit en niet uit leedvermaak of omdat ze van een leuke soap houden. Bij elke reactie, ieder contact, elke mail, sms of eenvoudig gebaar warmt mijn hart en kom ik terug dichter bij mezelf.

Ik weet niet hoe lang het duurt om je hart te helen, want het mijne doet nog ontzettend veel pijn. Ik weet niet hoelang het duurt voor gemis verdwijnt, want elke dag sterf ik een beetje. Maar ik weet wel wat er nodig is om door te kunnen zetten: vrienden! In alle maten, kleuren en vormen. Vrienden die praten en vrienden die je gewoon een schouderklop geven, vrienden met warme armen om in te schuilen en vrienden die je meenemen voor een stapje in de wereld. En die heb ik in overvloed!

Verliefdheid is niet meer dan een chemisch proces in de hersenen dat voor de aanmaak van bepaalde stoffen zorgt die ons een goed gevoel geven. Deze stoffen zijn verslavend en ons lichaam zal ze dus in steeds grotere mate aanmaken. Tot er een punt komt waarop ons lichaam weer in balans moet geraken.  De belangrijkste stoffen zijn PEA, het geen je energieker maakt, Dopamine, hetgeen je kortstondig euforisch maakt en Endorfines, het geen je rustig maakt. Daarnaast stijgt na een tijdje ook de productie van Oxytocine (wat vrouwen betreft) of Vasopressine (bij de mannen) en dit kan je beschouwen als de stoffen die je doen knuffelen.

Liefdesverdriet is dus deels een afkick van deze stoffen. Ik zeg wel deels, want het graag zien van iemand omwille van zijn of haar kwaliteiten staat hier los van. Dat gevoel van gemis heeft te maken met het ontbreken van een wezenlijk deel van je leven. Daar kan je helaas weinig aan doen behalve ontwennen aan iemand zijn aanwezigheid.

De verliefdheid echter of het gebrek eraan, kan je trachten te compenseren. Er bestaan geen toverdrankjes die al deze stoffen combineren of opwekken en ook de dokter zal geen medicijn kunnen voorschrijven, maar er zijn wel enkele middeltjes.

Een eerste optie is ervoor te zorgen dat je terug verliefd wordt. Helaas is dit de moeilijkste optie, want wanneer je hart aan iemand toebehoort, is het eigenlijk geen optie om het aan iemand anders te schenken. Bovendien zal die tweede verliefdheid niet ‘echt’ zijn en bijgevolg je wonden niet verzachten.

Een tweede optie is chocolade. De lekkernij zorgt ervoor dat bepaalde stoffen (in kleinere mate weliswaar) opgewekt worden waardoor je een beter gevoel krijgt en de pijn mindert. Voor diegene die alles kunnen eten zonder een gram bij te komen, is dit ideaal, maar in het andere geval geen echte aanrader. Af en toe een stukje kan geen kwaad, maar de kilo’s die je nodig hebt om je verliefdheid te vervangen, zijn echt geen optie.

Een laatste optie is sport. Zeker de ietwat extremere of fellere sporten komen in aanmerking. Zelf heb ik teveel last van gewrichten, rug en knieën om volop aan het sporten te gaan, maar ik merk dat een goede wandeling wel deugd kan doen. Zeker wanneer deze in gezelschap kan gebeuren en gecombineerd met een goed gesprek.

Wat naar mijn gevoel ook helpt, is affectie. Een goede knuffel met vrienden, een compliment, jezelf verwennen zodat je terug een beetje verliefd kan worden op wie je bent, een aanraking… Als je van nature fysiek bent en voldoende vrienden hebt die dat ook zijn, is dat zeker een optie. Het zal er niet voor zorgen dat je iemand niet meer mist of graag ziet, maar het maakt het wel allemaal veel draaglijker.

Gisterenavond ben ik naar een vriend gegaan die ik al jaren niet meer gezien had. Mensen spreken niet snel af wanneer iemand al zo lang uit hun leven is verdwenen en dat is eigenlijk jammer. Pas wanneer het slecht gaat en alles tegenzit, neem je het initiatief om mensen van weleer terug te contacteren en op te zoeken. Eigenlijk zou je dat ook op goede momenten moeten doen want het is een fantastisch idee.

Het leuke aan sommige mensen is dat ze altijd juist en goed zullen aanvoelen. Hoeveel tijd ook verstreken is, ze geven je een gevoel van thuiskomen en comfort. Zo ook met mijn “jeugdvriend”. Alsof het gisteren was dat we elkaar uit het oog verloren zijn en vandaag gewoon een nieuwe dag. Ze geven je energie en liefde, waardoor de wereld er terug wat zonniger uitziet.

Het is fijn te weten dat mensen er voor je zijn als je ze nodig hebt. Men zegt wel eens dat men in tijden van nood zijn vrienden leert kennen. Veel mensen ervaren dat dan als iets negatiefs. Ze blijken minder vrienden te hebben dan verwacht en veel vrienden komen niet over de brug. Ik heb gemerkt dat het voor mij iets positiefs is.

Door mezelf te verliezen, kwam ik niet meer buiten. Dat gaf mij het gevoel geen vrienden meer te hebben of toch maar in zeer beperkte mate. Maar in mijn momenten van nood, blijkt het tegendeel waar te zijn. Ik heb massa’s vrienden. Sommige wat recenter, sommige al een leven lang. Sommige zie ik geregeld en sommige heb ik al in geen tijden gezien. Maar allemaal staan ze klaar voor een babbel, een knuffel en een troostend woord. En dan vraag ik me af hoe ik die vriendschappen heb kunnen laten verwateren. Hoe ik mijn tijd heb kunnen doorbrengen met wachten in plaats van leven. Want al die verloren uren had ik ook met hen kunnen doorbrengen.

Mocht ik dat gedaan hebben, was ik niet gefrustreerd geraakt. Ik was niet boos geworden omdat een ander eens later thuis was, ik had het wellicht niet eens gemerkt. Ik zou rust gevonden hebben in mezelf en die kunnen doorgeven hebben. Nog een inzicht dat te laat komt.

Niettemin voel ik me goed en ok vandaag. Vrienden werken als een drugs. Ze zijn verslavend en niet te weerstaan. Ze geven je een fantastisch gevoel, maar je weet dat de kans bestaat dat er een afkick komt.

Er zijn twee zaken die je sterk houden: kwaadheid en begrip. Op het eerste zicht misschien vreemd gezien die zaken zo ver uit elkaar liggen, maar het is wel een feit. Het goede is dat ik beide meedraag en dat motiveert mij om door te zetten. Daarnaast is een toekomst voor jezelf bedenken ook een goede motivator. Dus ook daar hou ik mij mee bezig.

Wat de kwaadheid betreft. Deze is absoluut niet gericht op de jongen die mij na een jaar heeft verlaten. Mijn kwaadheid is wel ergens gerelateerd aan de situatie, maar staat los van hem. Ik kan niet kwaad zijn op iemand omdat hij het niet meer zag zitten. Ik ben zelf ook al uit een relatie gestapt omdat het voor mij niet meer ging en dat is een recht dat iedere mens heeft. Het is niet leuk voor diegene die achter blijft en gekwetst is, maar het is geen kwade wil. Hij heeft mij niet bedrogen, niet aan het lijntje gehouden, geen valse beloftes gedaan. Hij heeft geprobeerd en mij daardoor het gevoel gegeven dat het zou goedkomen, maar dat kan ik hem niet kwalijk nemen.

Ik kan niet begrijpen dat hij niet kan zien dat we het goed kunnen hebben samen en dat hij het geen nieuwe kans geeft, maar ik kan er niet boos om zijn. Ik heb mijn visie op de zaken en hij de zijne. Helaas voor mij stemmen die niet overeen. Ik hoop dat hij mij gaat missen, terug verliefd wordt op mij, van gedachten verandert, …maar als dat niet zo is, is dat zijn recht. Ik heb hetzelfde gedaan bij anderen en dat was ook mijn recht.

Het begrip is wel voor hem. Nu ik vanop een (kleine) afstand kijk, kan ik zien wat ik anders had moeten doen, waar ik de mist in ben gegaan. Ik zeg niet dat alles mijn schuld is, een relatie kent twee kanten en we hebben beiden fouten gemaakt. Maar ik kan wel begrijpen waarom het niet meer ging voor hem, waarom hij geen tweede kansen kan zien, waarom hij geen openheid kan geven naar mij toe. En dat begrip helpt mij ook in mijn verwerking.

Soms zorgt dat begrip voor veel frustraties, wanhoop en pijn, want alle begrip van de wereld kan zijn visie niet veranderen, maar dat is het punt waarom ik moet loslaten en zoals gezegd is dat niet mijn sterkste kant. Maar ik werk eraan. Voor diegene onder jullie die er ook moeite mee hebben om los te laten, raad ik het werkschrift leren loslaten aan dat verkrijgbaar is bij de standaard boekhandel.

Wat de toekomst betreft, probeer ik mij te focussen op mijn nieuwe huis. Op de meubels die ik er kan zetten, het leven dat ik er met mijn zoon kan opbouwen. Daarnaast stel ik mij een toekomst voor waarin ik kan vasthouden aan de ruimte die ik voor mezelf creëer, een toekomst waarin de problemen waarmee ik nu geconfronteerd word niet bestaan. Ik zal nooit zorgvrij zijn, want dat is niemand. Maar wat ik nu moet doormaken, is meer dan een mens verdient. En in die toekomst is er ruimte om iemand graag te zien, om te delen met iemand. Want ik heb zoveel gegeven dat ik een nemer ben geworden. Ik heb niets meer te geven, het is op. En dat is iets wat ik anders wil in de toekomst. Ik wil kunnen geven en nemen in balans.

Kortom, ik heb een goede dag vol inzichten, leuke afspraken en minder leuke acties. Maar acties die mij wel het gevoel geven vooruit te gaan en veranderingen teweeg te brengen. Soms moet je vervelende dingen doen zoals je huis eens grondig kuisen. Dat is niet fijn op het ogenblik dat je het doet, maar achteraf ben je immens gelukkig dat je het gedaan hebt.

Het moeilijkste in een relatie is met elkaar praten. Wanneer je iemand leert kennen praat je over alles. Met je beste vrienden praat je over alles. Met je vriend of vriendin doe je dat na een tijdje niet meer. De reden hiervoor is dat je iemand niet wil kwetsen, schrik hebt dat de ander je minder leuk gaat vinden of dat je de sfeer gaat verpesten of dat je gekwetst gaat worden.

Ook wij spraken in het begin over alles. Zorgen, angsten, problemen, dingen die stoorden. We deden dat op een rustige manier, zonder ruzie of verwijten. Zoals vrienden dat bij elkaar doen. En als de ander een reactie gaf die we niet fijn vonden, zeiden we dat gewoon. We werden er niet kwaad om. En dat gaf ons rust bij elkaar. Een soort thuiskomen, weten dat het ergens goed was. We konden hele discussies hebben terwijl we in elkaars armen lagen en dat ging allemaal vanzelf.

Na een tijdje zijn we daarmee gestopt. Hoe, wat en waarom is niet helemaal duidelijk. Misschien omdat we dachten dat we anders ruzie zouden maken, elkaar stress bezorgen. Het feit is dat we juist door niet meer te praten in een fase van stress terechtkwamen. Uiteindelijk geraakten we er niet meer uit.

Er waren teveel zaken die bleven sluimeren, die onderhuids broeiden en niet uitgesproken werden. En als ze op tafel werden gegooid, beloofden we dat alles zou veranderen, maar dat gebeurde niet meer. Je kan iemand zeggen dat je niet meer kwaad zal reageren op bepaalde zaken, maar als die je die frustratie maandenlang hebt opgebouwd, lukt dat niet. Je zegt niets meer om je aan je afspraak te houden, maar je reageert wel vanuit een boosheid die diep in je zit.

De schok van iemand te verliezen, geeft je de plots de kracht om dingen te evalueren. Om ook je eigen fouten te zien en hoe je zaken had moeten aanpakken. En het is nooit te laat om de zaken op dat moment nog aan te pakken, maar je krijgt er iemand niet mee terug. Er zijn teveel beloftes verbroken en ook al doe je deze keer echt wat je zegt, de ander kan dat niet meer geloven of zien.

Heel soms is het voldoende om er tijd over te laten gaan. Om je zaken aan te pakken zoals je had moeten doen en om elkaar dan opnieuw te vinden. Maar meestal is tegen dan alles verwerkt en ben je in de overtuiging dat het beter is zoals het is. Of heb je zoveel schrik dat het weer goed zal gaan in het begin om later hetzelfde te eindigen, dat je het geen kans meer kan of wil geven.

Het doet pijn om iemand kwijt te raken. Fysiek en mentaal. Gemis uit zich in alle vormen en maten en graag zien kan fantastisch zijn, maar ook een echte hel. Als je daar door geraakt, durf je misschien gewoon niet meer het risico lopen om dat nog eens te moeten meemaken.

Het heeft geen zin jezelf te verwijten dat je foute keuzes hebt gemaakt. Het heeft geen zin om dat aan een ander te verwijten. Gedane zaken nemen geen keer. En hoeveel je dat ook inziet, je kan een ander niet overtuigen je graag te zien. Dat is een feit, maar af en toe is het zo snel vergeten omdat het hart nog altijd sterker is dan het verstand.

Als jij een relatie hebt zoals ik had, met iemand die je doodgraag ziet, maar waar er tal van verwijten tussen jullie instaan, kan ik maar één raad geven. Probeer los te laten, je verwijten echt van je af te schudden. Want zolang je ze onderhuids met je meesleept, is er niets dat je relatie nog kan herstellen.

En als je acties belooft, onderneem die dan ook, zonder schrik voor de gevolgen. Alle acties die ik heb genomen, heb ik gedaan om goed te doen voor hem en het zijn juist al die acties die hem hebben weggejaagd. Ik had moeten doen wat juist was en dan had hij mij wellicht gesteund, maar ik had zo’n schrik hem te verliezen dat ik hem weggejaagd heb. Geen gevoel zo sterk als verlatingsangst en geen angst zo zelfvervullend.

Na twee dagen niets van mij te laten horen, heb ik hem gisteren dan toch gebeld. Ik had het niet mogen doen, het was een grote stommiteit, maar ik kon het gewoon niet laten.

Het probleem is dat de pijn nog zo diep zit bij mij en zo vers is dat ik niet anders kan dan hem verwijten als ik hem hoor. Dat hij onze kans wegsmijt, dat hij weigert te zien dat het ook anders kans, dat we bij elkaar passen en hij ons geluk gewoon laat vallen. Gevolg daarvan is dat ik druk zet en hem nerveus maak, terwijl hij is weggegaan omdat hij geen rust meer kon vinden bij mij. Wat ik dus doe met bellen, is hem nog verder wegduwen en bevestigen in zijn beslissing.

Ik zou hem moeten bellen wanneer ik er vrede mee heb. Wanneer ik terug mezelf kan zijn en terug zelf rust heb gevonden en geluk. Eigenlijk is het allemaal absurd. Ik hou vast aan ongelukkig zijn omdat ik schrik heb dat als ik gelukkig ben hij gaat denken dat het beter is omdat ik ook gelukkig ben. Of dat hij terug verliefd wordt en ik niet meer. Terwijl dat natuurlijk geen belang heeft, want als ik echt en oprecht gelukkig ben, is het goed, ongeacht wat er verder tussen ons nog gebeurt.

Het goede aan hem te horen of te zien is dat het mij steeds duidelijker wordt dat er voor hem echt geen ruimte is nu. Doordat hij eerst zei een relatie te willen zonder samen te wonen, bleef ik met hoop achter. Die valt nu langzaam weg. Natuurlijk niet volledig want ik blijf bedenken dat het toch niet kan dat je plots zomaar al je gevoelens voor iemand kan uitzetten, maar aan de andere kant zie ik dat hij dat blijkbaar wel kan.

Als we echt voor elkaar bestemd zijn, dan zal de tijd dat wel uitmaken, dan kan ik daarop vertrouwen en hoef ik me eigenlijk geen zorgen te maken. En als het niet zo is, zal de tijd dat ook uitwijzen en zal ik daar niet ongelukkiger van worden. Een gedachte die ik probeer vast te houden. Eenvoudig is dat niet, want nu is de pijn groter dan welk vertrouwen of welke rationaliteit dan ook.

Ik probeer het van mij af te schrijven, door zijn ogen te kijken, te vertrouwen, verder te gaan. Er zijn dagen die meevallen en dagen die tegenvallen en elke dag is een beetje sterven, maar elke dag gaat het ook een beetje beter.

Wanneer iemand je verlaat, is dat een beetje zoals wanneer iemand sterft. Je moet omgaan met het gemis van die persoon aan je zijde. Je moet rouwen om wat je kwijt bent om dan te zien wat je allemaal nog hebt. Met dat rouwen echter heb ik het moeilijk. Ik kan me niet laten gaan, ik kan moeilijk loslaten. Maar we zijn weer een dag verder. En dat ik gisteren niet heb kunnen laten om te bellen, is voorbij. Daar hoef ik mij nu geen zorgen meer over te maken. En morgen komt misschien nooit, dus dat heeft ook geen belang. Er is enkel nu en nu wil ik leren om te leven zonder hem en dat ok te vinden.

Eerst en vooral enkele losse nota’s. Ze zijn niet echt relevant, maar ik zet ze er toch even bij.

1.       Deze blog moet je eigenlijk lezen met mumford & sons loeihard naast je oren. Ik weet niet of je zelf ook in een bepaalde emotionele staat raakt van muziek, maar ik wel en zo heb ik hem geschreven.

2.       Ik vind het fantastisch dat er mensen meelezen en deze fase van mijn leven delen. Hoewel ik niet weet wie leest en in welke mate ze volgen, geeft het mij toch een gevoel van steun en verbondenheid. Ik ben niet de meest open persoon en dit is een eerste stap waarbij ik me blootgeef en wil delen wat ik denk en voel zonder terughoudendheid. Bij elke blog kan je commentaar geven als je dat wil, hou je zeker niet in om dat te doen.

3.       De reden dat ik zo laat schrijf is omdat ik ten eerste niet kan slapen en ten tweede tijdelijk bij mijn ouders woon. Ik ben die mensen daar zeker dankbaar voor, maar na zestien jaar is het geen evidentie en vertoon ik dus vluchtgedrag.

Tot zover de nota’s.

Vandaag is een dag met een dubbel gevoel. Ik ben tot een heleboel inzichten gekomen waarvan er sommige aangenaam zijn en sommige heel wat minder.

Zo heb ik beseft op welke punten ik zelf verkeerd gereageerd of gehandeld heb. En dat is hard, want het zijn die punten die hem hebben weggejaagd en ze zijn zo eenvoudig te veranderen. Alleen kan ik hem dat nu niet zeggen, hij zou het toch niet geloven. Het doet mij ook realiseren dat we echt bij elkaar passen, maar ik heb niets aan dat inzicht als hij er zelf ook niet toe komt

Ik besef ook dat ik in de eerste plaats voor mezelf moet groeien en problemen aanpakken. Het zou fantastisch zijn als hij dat dan ook ziet, maar evengoed leert hij volgende week iemand anders kennen. Hij zei dat het met mij anders was dan met zijn vorige vriendinnen en misschien is dat waar. Misschien ben ik de vrouw waarmee hij een tweede kans wil en er echt voor wil gaan. Misschien is dat gewoon wishfull thinking.

De positieve dingen van de dag:

-          Ik heb nieuwe inzichten gekregen

-          Ik heb de moed om problemen echt aan te pakken

-          Ik heb voor het eerst in een jaar niets van mij laten horen, geen mail, geen sms, geen belletje

-          Ik heb goede gesprekken gehad

-          Ik ben er niet onderdoor gegaan

De mindere zaken:

-          Hij heeft mij niet genoeg gemist om zelf iets te laten horen (misschien is dat ook wat snel, het is maar één dag en hij heeft ruimte nodig om zichzelf te vinden en mij te kunnen missen)

-          Ik heb nog steeds niet uitgehuild en dat zit dus nog ergens opgekropt

-          Ik eet te weinig en begin er onrustwekkend mager uit te zien

-          Ik slaap te weinig en ik rook teveel

-          Ik mis hem nog steeds op het pijnlijke af

Wat ik nu moet doen, is terug op gewicht komen. Mijn leven aangenaam maken in die mate dat ik niet zomaar alles opgeef als ik hem zou terugkrijgen. Volharden in mijn beslissingen en voor mezelf opkomen. Eens goed uithuilen en een avondje rust nemen (zodra hier een tv staat). Proberen te genieten van wat ik heb en niet gedurig aan hem denken. Niet wachten op een teken van leven, het komt of het komt niet, wachten verandert daar niets aan.

En nu vooral wat slapen en zien wat morgen brengt.

Goede nacht!

Natuurlijk ga je zo positief mogelijk om met een breuk, althans, dat doe ik toch. Je probeert de voordelen te zien zoals de tijd die je krijgt om jezelf terug te vinden, de mogelijkheid om te leren jezelf gelukkig te maken en te ontplooien en je hebt nog bergen hoop. Dat laatste is zowel een zegen als een hel. Enerzijds helpt het je om jezelf niet te laten gaan, want zielige mensen trekken niet aan. Anderzijds zorgt het ervoor dat je niet volledig loslaat. Maar dat is in de eerste fase ook niet nodig.

Helaas is het niet altijd even eenvoudig om dat positieve vast te houden. Kleine dingen kunnen je hele humeur doen omslaan. Iets wat je samen gekocht hebt, een oude foto, een t-shirt die nog bij jou ligt, maar ook een plots en overweldigend gevoel van gemis. Omdat je iets wil delen en vertellen, zoals je dat altijd hebt gedaan. En dat gaat nu niet. Want wie begint met bellen en smssen laat geen ruimte en vervalt al snel in ergeren en irriteren. En dat zijn momenten waarop je maag samentrekt, je huid begint te gloeien en alles er plots heel erg somber gaat uitzien.

Ik heb nog geen manier gevonden om deze momenten te vermijden, ook niet om ze te minderen of er makkelijker mee om te gaan. Ik aanvaard ze als deel van het proces waar ik door moet. Ik tracht niet wanhopig van er niet aan te denken, maar ik focus ook niet. Ik zoek dingen die mij mogelijk kunnen afleiden. En ik zie een beetje af, begrijp niet dat hij niet belt, mij blijkbaar niet mist, van de ene op de andere dag zonder mij kan…

Ik weet dat het gemis ook zal minderen en ooit misschien verdwijnen, maar dat hoeft nu nog niet. Ik wil ook kunnen missen op dit moment. Ik heb ook het recht om er even door te zitten. Net zoals ik ook mag hopen, dromen en af en toe heel kwaad zijn.

De grootste valkuil wanneer je verliefd wordt op een ander is dat je stopt met houden van jezelf. Wanneer je al je liefde weggeeft, blijft er niets meer over voor jezelf. Zolang die ander hetzelfde doet, is dat nog geen ramp. Maar wanneer die ander ermee stopt, door stress of andere factoren, zit je met een probleem. Want dan val je zonder liefde. En wie geen liefde krijgt, kan geen liefde geven.

Aan het begin van een relatie zijn we gek op elkaar. We praten over alles, geven alle liefde van de wereld, alles is perfect. Na een tijdje komen we in een comfortzone terecht en vaak stoppen we dan met een heleboel dingen.

Hoeveel mensen zijn er niet die over alles konden praten met hun partner, maar daar later mee gestopt zijn. Ze praten nog over veel zaken, maar er zijn kleine dingen die ze gaan verzwijgen. Soms belangrijk en soms details, maar dat heeft geen belang. Het gaat erom dat we onszelf een deeltje opgeven voor een ander. Omdat we denken dat we een vervelende reactie gaan krijgen of dat de ander ons minder graag gaat zien.

Eigenlijk wil die angst zeggen dat we zelf niet helemaal akkoord zijn met onze eigen acties. Want anders zouden we het gewoon kunnen zeggen. En als de ander fout reageert, kan erover gepraat worden, want een relatie is geven en nemen en niemand is 100% gelijkgestemd. We zijn allemaal unieke personen. Maar het is gewoon eenvoudiger om te zwijgen en onenigheid te vermijden. Althans, op korte termijn, want op langere termijn is dat eigenlijk het begin van het einde.

Leuk om dat besef te hebben, alleen krijg ik het deze keer wat aan de late kant.

Ik ben zelf iemand die geeft, op het absurde af. En dan vind ik dat ik alles heb gedaan wat ik kon binnen een relatie. Ik ben er 100% voor gegaan. Tot ik niets meer te geven heb omdat ik op ben. Het enige wat ik ben vergeten te geven is ruimte. De kan som mij te missen, de kans om terug te geven. En aan mezelf ben ik de vrijheid vergeten te geven om te zijn wie ik ben. Absurd he, want dat is wel waar die ander voor gevallen is.

Ik hou ervan om op stap te gaan, met vriendinnen te babbelen, creatieve dingen te doen. En toch deed ik niets meer van die dingen op het einde van mijn relatie. Ik zat gedurig te wachten. Eerst omdat ik elke moment die we samen konden zijn ook echt samen wilde zijn, daarna omdat ik mezelf al lang kwijt was. Dat we een leven lang hadden om samen te zijn en er dus geen reden was om geen tijd te investeren in andere dingen, is nooit in mij opgekomen.

Ik kan mezelf een heleboel verwijten maken, maar dat zou niet veel bijdragen. Het is gewoon zoals het is en ik heb ervan geleerd. Dat is op zich toch al een fantastisch gegeven?! Ik hoop dat een ander tot diezelfde inzichten komt, beseft dat we het ook anders kunnen aanpakken en dat het dan super kan gaan, maar dat heb ik niet in handen.

Ik kan duizend keer zeggen dat ik eigenlijk niet het type ben om de hele tijd binnen te zitten, maar als dat is wat ik doe, hoe kan die ander dat dan geloven. Nu vind ik mezelf stap per stap terug. Doe dingen en voel me daar goed bij. Niet dat hij dat ziet of weet, ik doe het voor mij, niet voor een ander.

En zelfs al mocht hij het weten, dan sterkt hem dat misschien in de gedachte dat we beter niet samen zijn, dat ik duidelijk gelukkiger ben zonder hem. Dat ik misschien terug in mijn oude patroon zou hervallen zodra dat gebeurt. Ik weet dat ik deze inzichten niet zomaar verwerf, dat ik een volgende keer die fouten niet meer zal maken (of toch niet in die mate, want ik ben ook maar een mens), maar daarmee weet een ander dat nog niet, laat staan dat hij het gelooft.

Wat ik wel zeker weet, is dat ik terug zal stralen wanneer ik weer helemaal tot mezelf ben gekomen. Dat ik de wereld zal aankunnen. En dat het wellicht veel minder zwaar dragen zal zijn als hij dan niet volgt, dan het nu lijkt.

Gelukkig zijn is het meest eenvoudige en het meest complexe dat er bestaat. Het heeft te maken met je leven in eigen handen nemen, vasthouden aan jezelf en aanvaarden. Eenvoudig toch? En tegelijkertijd zo ontzettend moeilijk!

Voor mij zijn de zaken die ik moet aanvaarden de volgende:

-       Ik hou van iemand die geen ruimte heeft om van mij te houden op dit ogenblik

-       Ik weet niet of die ruimte er ooit terug zal zijn

-       Ik ben een single mom

-       Ik neig ernaar mezelf weg te cijferen binnen een relatie

En dat is ok! Want ik besef het en ik kan het niet enkel aanvaarden, ik kan eraan werken.

Als je die lijst bekijkt, valt het al bij al nog mee en dat geldt voor de meeste mensen. Alleen zijn we allemaal geneigd om de zaken die we moeten aanvaarden uit te vergroten. Eraan vast te houden, op het wanhopige na. Ze te zien als de basis van ons leven en alle gevolgen ervan als feiten te gaan beschouwen. De positieve elementen uit ons leven vergeten we of laten we varen omdat we ze als ondergeschikt zien.

Om een voorbeeld te geven: toen ik gelukkig was en in vrede met mezelf straalde ik. Ik zag er niet anders uit, was niet slanker, knapper, of wat dan ook. Maar ik kreeg een hele dag complimenten, zowel van bekenden als vreemden. Mijn aantrekking lag ik mijn geluk. Als je gelukkig bent, zien mensen dat en willen ze daar deel van uitmaken. Maar in plaats daaraan vast te houden, ben ik gaan focussen op de dingen die ik niet goed vond. Daardoor was ik niet gelukkig, straalde niet meer en kreeg ik die complimenten ook niet meer. Dat bevestigde mijn idee dat de negatieve zaken zwaarder doorwogen dan de positieve en zo kom je in een vicieuze cirkel terecht. Het enige dat ik had moeten doen, was vasthouden aan mijn geluk.

Makkelijker gezegd dan gedaan, want ik heb me er ook niet aan gehouden. Maar nu weet ik dat en kan ik het een volgende keer vermijden.

Ik ben niet naïef, ik weet dat er dipjes komen en slechte dagen en momenten waarop alles slecht is en niets goed. Maar als ik me daar bewust van ben, kan ik het een halt toeroepen, mezelf herpakken en gelukkig zijn.

De zaken die ik mee heb, zijn de volgende:

-       Ik ben slank (niet dadelijk het meest essentiële in het leven, maar ik ben er toch blij om)

-       Ik heb een fantastisch kind

-       Ik heb een dak boven mijn hoofd

-       Ik heb een goede job die ik graag doe

-       Ik heb de meest fantastische vrienden

-       Ik heb voldoende vrije tijd om op stap te gaan en leuke dingen te doen

-       Ik heb voldoende hobby’s om mij bezig te houden wanneer ik thuis ben

-       Ik kan genieten van een avondje in de zetel zitten met een dekentje en wezenloos naar de televisie staren

-       Ik kan genieten van een goede babbel

-       Ik heb altijd wel een vriend die mij wil opvangen wanneer ik daar nood aan heb

-       Ik heb nog een leven om te vullen met fantastische ervaringen

-       …

En dat is niet ok, het is geweldig!

Ik heb zoveel meer potentieel en mogelijkheden dan dat ik problemen, zorgen of nadelen heb. Er is dus geen enkele reden waarom ik niet gelukkig zou kunnen zijn.

Ja, ik ben mijn vriend kwijt. Ja, ik mis hem. Ja, ik heb rotdagen. Maar als ik mij focus op de goede dingen uit mijn leven en gelukkig ben, dan zijn die dingen best wel draagbaar. En misschien hoeven ze dan niet te bestaan.

Net zoals de meeste andere mensen, probeer ik te analyseren waar het mis gelopen is in mijn relatie. Hij is weggegaan nadat voor hem de laatste druppel de spreekwoordelijke emmer heeft doen overlopen. Ik ben verdwaasd achtergebleven.

Laten we eerlijk zijn, het ging al even niet zo geweldig meer. We liepen beiden over van de stress, konden niet meer van elkaar genieten, wisten geen blijf meer met elkaar. Maar toch was ik ervan overtuigd dat we het wel konden rechttrekken. Misschien in een nieuwe omgeving of als er enkele externe stressfactoren wegvielen. Hij heeft helaas niet gewacht tot het zover was.

We zijn nu een kleine week verder. Ik heb eigenlijk bijzonder weinig gehuild. Ik ben een denker, geen huiler. Ik heb hem verweten, ik heb gesmeekt, geargumenteerd, ben kwaad geworden en wanhopig. Kortom, alles wat een mens doet in zo’n situatie. En toen ben ik gaan nadenken.

Wat er allemaal extern is misgelopen is mij duidelijk. Daar hoeft niemand een tekening bij te maken. Wat mij meer zorgen baart, is waarom die externe factoren zoveel impact hebben gehad. Ja, ik heb een kind dat aanwezig is. Ja, ik heb een moeilijke ex. Ja, hij heeft veel stress op zijn werk. Ja, hij is weinig thuis en ik vond dat niet altijd even leuk. Maar dan nog hadden we daar voorbij moeten gaan. En dat zijn de antwoorden die ik zoek.

Want ik ben ervan overtuigd dat wij bij elkaar passen. Dat wij elkaar gelukkig kunnen maken. Ik weet dat ik niets aan die overtuiging heb als hij ze niet volgt; maar op dit ogenblik kan ik die gedachte niet loslaten. Voor mij is dat een feit.

Het zwaarste is hem niet te bellen of te mailen. Ik wil hem horen, zien, weten dat hij nog iets voor mij voelt en mij mist. Maar hij heeft tijd en ruimte nodig om zichzelf terug te vinden en daar kan hij mij niet bij gebruiken. Hij wil rust vinden in zichzelf en stalken gaat daar geen goed aan doen. Ik weet niet of hij zijn hart nog zal openstellen voor mij als ik die tijd en ruimte geef. Maar ik weet wel met zekerheid dat ik hem definitief kwijt ben als ik het niet doe.

Ik heb in mijn agenda een datum geprikt, een maand van nu. Tot dan zoek ik geen contact. Als hij belt, zal ik natuurlijk wel reageren. Niet eenvoudig hoor. Ik heb schrik dat hij sneller verder zal kunnen gaan als hij mij niet ziet of hoort. Dat hij iemand anders leert kennen of tot de conclusie komt dat het toch eenvoudiger is zo. Ik hoop dat hij mij zal missen. Ik wil elke dag opnieuw mijn afspraak met mezelf verbreken, maar ik hou vol J

Loslaten is het moeilijkste wat een mens kan doen. Dat komt omdat we het concept vaak niet goed begrijpen. Wanneer mensen zeggen dat we moeten loslaten gaan we ervan uit dat we geen contact meer mogen hebben met iemand. Hem of haar moeten vergeten en verder gaan. Niets is minder waar. De ander wordt een roze olifant* en loslaten is geen optie meer.

*roze olifant: wanneer je ergens niet aan mag denken, ga je dat juist heel hardnekkig doen. Probeer nu maar eens om niet aan een roze olifant te denken ;-)

Loslaten wil zeggen dat je iemand vrij laat. In mijn geval wil loslaten zeggen dat ik hem ruimte geef. Dat ik hem niet tracht te overtuigen van mijn visie en dat ik erop vertrouw dat tijd geven de juiste keuze. Dat wil niet zeggen dat ik niet hoop dat hij zal terugkomen of mij zal missen. Ik laat mijn liefde voor hem niet los. Ik laat het krampachtige vasthouden los.

Had ik dat gekund voor hij weg was, dan was mijn relatie wellicht heel anders gelopen. Maar spijt komt altijd te laat natuurlijk. Door niet te kunnen loslaten, werd ik nijdig als hij bij vrienden langsging. Want voor mij wilde dat zeggen dat hij liever bij een ander zat dan bij mij. Wat eigenlijk geen probleem is, want hij kwam altijd naar huis.

Door niet te kunnen loslaten, zat ik altijd op hem te wachten in plaats van zelf iets te doen. Ik ging geheel in functie van hem leven. Lijkt heel toegewijd en nobel van mij, maar het is eigenlijk heel verstikkend, ook voor jezelf.

Door hem niet te kunnen loslaten, ben ik mezelf kwijt geraakt. Ik ben gestopt met van mezelf te houden en hij is mij gevolgd. Je moet ook een idioot zijn om zo’n slecht voorbeeld te geven natuurlijk.

Als ik in de spiegel kijk, zie ik een schim van wie ik was. En dat is niet enkel omdat hij mij verlaten heeft en ik nu intens verdrietig ben, want ik was al een schim voor hij weg was. Hoe kan ik verwachten dat hij terug op mij valt als de persoon waarvoor hij gevallen is niet meer bestaat.

Ik moet mezelf terugvinden. Niet het meisje dat altijd binnen zit te wachten, maar het meisje met plannen en dromen en bezigheden en vrienden. Maar wat meer is, ik moet terug verliefd worden op mezelf, van mezelf gaan houden. Niet zozeer omdat er dan een sprankje hoop bestaat dat hij dat ook gaat doen, maar voor mezelf.

Als ik mezelf kan vinden, kan ik gelukkig zijn. Als ik hem dan zie en hij heeft niet meer de openheid om mij toe te laten, dan is dat rottig, maar dan ga ik daarmee om kunnen. Uiteindelijk zal ik een gelukkige, zelfzekere en enthousiaste vrouw zijn en dat is toch geweldig.

Ik ben het type dat zich blind in een relatie stort. Niet dat ik er grote ervaring mee heb, maar de relaties die ik heb gehad bewijzen mijn punt wel.

Concreet wil dat zeggen dat ik niet snel verliefd word, maar als het zo is, is het overweldigend en allesomvattend. Dan leef ik in functie van mijn vriend en wil zo veel mogelijk bij hem zijn. Op zich nog niets mis mee, maar ik verlies mezelf volledig.

Toen hij mij leerde kennen, was ik zelfstandig, stond zeker in mijn schoenen, had ambitie, passie voor mijn job, hobby’s en vrienden. Ik at misschien niet conventioneel, maar wel gezond en volgens mijn eigen lichaam en ritme. Ik ging niet elke avond stappen, ten slotte heb ik een kind, maar wel geregeld. Kortom, ik was een jonge, aantrekkelijke en levenslustige vrouw.

En ik weet niet hoe ik het zover heb kunnen laten komen of waarom, maar de laatste twee maanden ben ik iemand geweest die niet meer buitenkwam, behalve als hij dat voorstelde, ik sprak niet meer af met vrienden, vond geen passie meer in mijn job, zat thuis te wachten en niets te doen, was onzeker geworden, paste mij gedurig aan. Kortom, er blijft niets meer over van wie ik ben.

Het fijne is wel dat ik dat nu kan zien en beseffen. En dat maakt dat ik het kan vermijden in de toekomst. Ik zeg niet dat ik mezelf al volledig heb teruggevonden. Een groot deel van mijn tijd bestaat nog steeds uit hopen en wachten op een teken van zijn kant, maar ik ben ondertussen wel bezig. Ik spreek af met vrienden, ga op stap, heb terug hobby’s opgenomen, doe activiteiten met mijn kind, ga wandelen… En soms laat ik mezelf toe om alleen te zijn en te treuren, om mij eens lekker te laten gaan, want dat moet ook kunnen.

Ik wil mezelf in de eerste plaats terugvinden omdat ik enkel dan gelukkig kan zijn. Ik straalde toen ik hem leerde kennen. Nu ben ik nog een dof omhulsel van wie ik kan zijn. Maar ik hoop natuurlijk ook dat als ik mezelf vind, hij zijn liefde voor mij kan terug vinden. En ook dat is ok! Er is niets mis met hopen, zolang het geen obsessie wordt en alles enkel nog daarom gaat draaien.

Vandaag voel ik me ok. Zie ik kleine stukjes van mezelf aan de oppervlakte komen en denk ik “hé, daar ben je dus gebleven”. Morgen kan het anders zijn. Ik zit tenslotte aan het begin van de verwerking van mijn relatiebreuk. Alle inzichten van de wereld zullen niet kunnen vermijden dat het nog veel tijd zal nemen om verder te gaan en nog veel pijn, verdriet en momenten van wanhoop met zich zal meebrengen.

Ik ben een single mom en dat is ok!

Ik schrijf dat nu alsof het niets is, maar niets is minder waar. De bedoeling van mijn blog is niet om mijn hele leven uit de doeken te doen. Kort samengevat ben ik een single mom die na een relatie van vijftien jaar een tweede relatie is begonnen. Die relatie loopt nu na een jaar op de klippen. Niet mijn keuze, maar zo gaat dat in het leven.

In mijn blog wil ik de inzichten meegeven die ik hierdoor gekregen heb. Het kan dat ze met de dag wijzigen, want net zoals het leven zijn ook mijn gedachten veranderlijk. Ik heb mijn slechte en betere dagen. Ik heb momenten van wanhoop, paniek en een gemis dat fysiek pijn doet, maar ik heb ook momenten van rust, inzicht en begrip.

Misschien dat mijn blog andere kan helpen om hun relatie op een betere manier aan te pakken dan ik heb gedaan. Misschien dat ik er zelf inzicht door krijg en mijn verwerkingsproces kan versnellen.

Op dit ogenblik wil ik maar één ding en dat is mijn relatie terug goed krijgen. Ik zie hem graag! En zolang dat een feit blijft, maakt het niet uit wat anderen denken of vinden.

Ik hoop dat je veel plezier hebt bij het lezen van mijn blog en dat je er dingen kunt uithalen die je verder kunnen helpen.

Dikke kus

Katje