Vriendschap is één van de meest vluchtige dingen ooit, net zoals relaties dat zijn en elk intermenselijk contact. Dat mag vreemd klinken, zeker voor wie al jaren met dezelfde mensen bevriend is, maar het is niettemin een feit. Niets zo fragiel als de band met de mensen die het dichtste bij je staan. Want hoe onvoorwaardelijk je vriendschap of liefde voor hen ook mag zijn, doordat ze dicht bij je staan, kunnen ze je het makkelijkste kwetsen en in een positie stellen waarbij breken de enige overgebleven optie is.

Vaak eindigen relaties, in welke vorm dan ook, door verwatering. Het leven verandert, je krijgt kinderen, verhuist, hebt een nieuwe job, een nieuwe relatie… Maar even vaak gebeurt er gewoon iets dat je in geen duizend jaar had zien komen en betekent dat het einde van een jarenlange vriendschap. Mensen zeggen iets dat ons raakt en we willen niet langer met hen geconfronteerd worden. Misschien hebben we hen verkeerd begrepen of de dingen onterecht slecht opgevat, maar dat wijzigt niet aan de zaak. Eens we dingen laten escaleren is de weg terug vaak zo oneffen en moeilijk dat we ons de moeite niet meer troosten. En los daarvan staat onze koppigheid ons vaak in de weg. Want wie zich benadeeld voelt, is niet geneigd om toe te geven. Dus wat als iedereen zich benadeeld voelt?

Situaties zijn tenslotte niet meer dan onze eigen perceptie van feiten en gebeurtenissen.
Het leuke aan het leven is dat relaties die verdwijnen ruimte scheppen. In ons hoofd en in onze tijdsbesteding. Ze geven ons de vrijheid om keuzes te maken, om nieuwe mensen te ontdekken, nieuwe hobby’s te vinden of nieuwe avonturen te beleven. Dat wil niet zeggen dat we mensen niet zullen missen. Ze zijn lange tijd een belangrijk deel van ons leven gaan uitmaken, maar er blijft zelden een permanente leegte achter. Enkel als we dat zelf toelaten, gebeurt het dat we niet verder geraken in ons leven en eenzaam achter blijven.

Soms komen relaties terug tot stand. Wanneer tijd wonden heeft geheeld, de hardheid van woorden heeft verzacht of de redenen tot een breuk heeft laten vergeten. Alles hangt af van de diepgang van wat gebeurd is, de waarde die we er na al die tijd nog aan hechten en de relatie die we voorheen hadden. Soms zijn relaties gedoemd om voor eeuwig beëindigd te zijn. Is er geen weg terug, hoeveel tijd er ook over mag gaan. Sommige zaken kunnen niet meer hersteld worden. Wanneer de littekens te groot zijn en de lasten te zwaar, is het soms beter om het gewoon te laten voor wat het was en niet meer achterom te kijken.

Heel af en toe gebeurt het dat je na jaren iemand opnieuw leert kennen en dat de klik terug zo groot is, dat je niets kan doen om een nieuwe relatie tegen te houden. Relatie in de meest ruime vorm van het woord. In die uitzonderlijke gevallen is de nieuwe vriendschap vaak veel sterker dan de vorige, gezien je weet wat je aan elkaar hebt, hoe het is wanneer de ander niet meer in je leven is en doordat je beseft dat je een nieuwe kans hebt gekregen om deel uit te maken van elkaars leven. En als dat gebeurt, krijg je een vriendschap die ijzersterk is, die alles kan doorstaan en die gebaseerd is op wederzijds en onvoorwaardelijk vertrouwen. Maar het zijn slecht enkelingen die dit soort vriendschap tegenkomen.

Het leven neemt en het leven geeft. Soms door dood, soms door ruzie, soms door afstand, soms door omstandigheden. De kunst is om te genieten van wat gegeven wordt en datgene wat verloren gaat los te laten. Afstand te nemen en enkel de herinnering koesteren zonder wroeging, wrok of spijt. Laat nooit een mooie gedachte verloren gaan aan wat nu is. Wat goed was, mag dat ook blijven, wie we vandaag wel of niet voor elkaar zijn, mag daar geen invloed op hebben.

Waarom zijn relaties altijd zo moeilijk? Niet dat ik er momenteel eentje heb, maar ook wanneer ik rond mij kijk, zie ik mensen vechten en kronkelen om hun relatie goed te houden. De volhouders blijven aanmodderen en doorgaan, de rest eindigt als happy of not-so-happy single. Niet dat er geen goede relaties bestaan waarin het allemaal wat eenvoudiger gaat, maar die kom je zelden tegen. Het lijkt bijna alsof mensen niet gemaakt zijn om hun leven met een ander te delen. Aan de andere kant zijn ze ook niet gemaakt om alleen te zijn, dus daar komt de eerste contradictio in terminis al tevoorschijn. Vanop het ogenblik dat we alleen zijn, al dan niet door keuze, missen we een ander in ons leven. Iemand om dingen mee te delen, tijd, gedachten, warmte, zorgen,… We missen iemand om vast te houden, mee te kroelen, in de zetel te hangen en te lachen. We missen affectie en fysiek contact. En toch, eens we iemand hebben die een deel uitmaakt van ons leven, maken we vaak meer ruzie dan ons lief is en verdwijnen al die lieve dingen naar de achtergrond.

Natuurlijk is het geen kunst om fysieke liefde te vinden, maar het geeft weinig voldoening en op termijn is het al helemaal niets waard. Als je er met je hoofd niet bij bent, is de rest gewoon niet relevant. Het kan dat ik alleen sta met die mening of enkel vrouwen vindt die er navolging aan geven. Voor mannen ligt dat misschien net iets anders, al kan ik me niet voorstellen dat die geen behoefte hebben aan een diepere connectie dan enkel wat gefrummel. Het kan misschien wat helpen op zeer korte termijn, een gevoel van instant liefde en affectie, een illusie die heel even hoog gehouden kan worden, for the time being, zeg maar. Maar de weerslag volgt onvermijdelijk, het besef dat dit slechts een momentopname is en niets substantieels. Een vluchtige weerspiegeling van een dieper iets dat al lang vervlogen is.

Idealiter is er een vriendschap die echt en waarlijk is en waarbinnen affectie ook een plek kan vinden. Eerlijkheid, oprechtheid en vertrouwen worden hoog in het vaandel gedragen en het gebrek aan constante aanwezigheid of bemoeienissen zorgen ervoor dat ruzies geen draagvlak krijgen. Een vervulling van behoeften voor twee volwassen partijen in samenspraak. Ideaal voor al diegene die verbitterd en gebroken zijn achtergebleven en de moed niet meer vinden om een nieuw engagement aan te gaan. Soms is er te veel gegeven en te weinig gekregen en heb je gewoon geen zin meer om je hart nog eens in de strijd te gooien. Er zijn nu eenmaal grenzen aan het aantal stukken waarin iets kan breken voor het een hopeloze zaak wordt om het nog te herstellen. Een alternatieve oplossing biedt dan een uitweg aan de verloren en wanhopige. Maar ook aan zij die gewoon geen zin meer hebben in gedoe en het leven licht en leuk willen houden. Het is geen schande om single te zijn en ja, het kan een keuze zijn in plaats van een verplicht stigmata dat meegedragen wordt uit gebrek aan een uitweg.

Dus, om alle verbittering in bovenstaande tekst teniet te doen, hier mijn visie op het single zijn. Single zijn is fantastisch. Het geeft je een onbeperkte vrijheid, een keuze over hoe je tijd in te vullen, een ruimte voor zelfontplooiing die onnavolgbaar is. Single zijn maakt je aantrekkelijk, want wie nog in de markt ligt, wil graag weten dat die ook nog goed in de markt ligt en maakt daar, al dan niet bewust, werk van. Single zijn is vooral geweldig als er genoeg vriendschappen zijn die het gemis aan affectie oplossen. Wanneer er vrienden zijn die een luisterend oor spelen en vragen, een knuffel geven wanneer het nodig is en klaar staan bij een lach en een traan. Single zijn is engagement zonder complicaties. En soms sucked het gewoon heel hard! Niettemin wil ik het op dit ogenblik niet opgeven, de gedachte aan een relatie schrikt mij af en geeft mij de daver!