Waar je hart ligt, kan je niet kiezen. Liefde vindt zijn eigen weg en laat zich niet temperen, noch vastleggen aan banden. Het overkomt je en overstroomt je, hecht zich vast met scherpe klauwen om niet snel meer los te laten. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik weet niet hoe ik daarmee moet omgaan. De intensiteit maakt mij angstig, de kwetsbaarheid doet mij verstijven en verstarren. De onzekerheid dwingt om mij te verschuilen achter een façade van boosheid bij elke twijfel of elk teken van afwijzing.

En daardoor kan hij mij niet meer zien voor wie ik ben. Niet geloven dat ik hem oprecht graag zie. Ik ben niet wie ik door zijn ogen zie, maar hij kan of wil niet door de mijne kijken. En alle liefde van de wereld kan daar niets aan veranderen.

Ik zou mezelf willen zijn als ik bij hem ben, handelen vanuit mijn gevoel, zoals ik dat in het begin heb gedaan. Maar voor hem is die brug al lang naar beneden gehaald. In alles wat ik zeg of doe, zoekt hij bevestiging voor zijn keuze. Een teken voor zijn gelijk, het niet bij elkaar passen van twee mensen. En ik pas mij aan en voldoe aan die verwachting, niet sterk genoeg om ertegen te vechten.

Ik geloof niet in loslaten om terug te vinden. Ik geloof in berusting en verlies. Misschien is dat mijn kruis om dragen. Ik kan niet vastklampen, noch verlaten, mijn hart is er niet klaar voor. Wat zou ik er voor over hebben om de tijd te kunnen terugdraaien. Maar zo werkt het leven niet. Wat zou ik er voor over hebben om nog een kans te krijgen. Maar zo zijn mensen niet.

Hij vraagt mij waarom ik met hem afspreek als het toch zo’n pijn doet. Ik denk om hem niet volledig te verliezen. Maar misschien is dat juist wat ervoor zorgt dat ik dat wel doe. Hij vraagt om vrienden te zijn, maar voor mij benadrukt dat enkel wat verloren is en niet wat gewonnen kan worden.

Ik weet dat ik onze dromen moet laten varen, onze visie op een mogelijke toekomst, onze ideeën, onze verlangens. Eraan vasthouden doet pijn, soms in die mate dat ik er gek van word. Want hoe kan je zoveel moois zomaar laten schieten, zonder het ook nog maar één kans te geven?

Ik weet dat ik hier een lijn moet trekken, al was het maar om mezelf niet te verliezen, maar ik heb schrik om gelukkig te kunnen zijn zonder hem en evenzeer om het niet te kunnen. Mijn geluk kan niet verbonden zijn aan een persoon of een situatie. Het moet vanbinnen zitten. Hij zegt dat hij mij niet graag kan zien als ik dat zelf niet kan. Ik vrees dat mijn gevoel naar mezelf toe er echter weinig mee te maken heeft. Hij heeft zich afgesloten en gaat verder, zal zichzelf nooit toelaten om mij te zien zoals ik ben.

Ik wil mezelf niet opsluiten, noch in honderden avonturen storten. Ik zoek naar een manier om rust te vinden. Rust in mijn hart en rust in mijn hoofd. En niet door drank of moedeloosheid, maar een rust die echt en blijvend is.

Het spijt me als mijn blogs vandaag niet vrolijk zijn en niet het grote inzicht met zich meebrengen, maar soms doet het leven gewoon echt heel veel pijn en is er even geen ruimte meer voor optimisme. Ik weet dat zoiets voorbijgaat, maar ik heb nog steeds niet de kracht gevonden om mij te laten gaan en het verdriet in alle hevigheid te aanvaarden. Misschien als ik terug in een eigen huis woon en alleen ben, dat ik dat kan toelaten. Want zolang dat niet gebeurt, kan ik mijn hart niet helen.