Ik schrijf de dingen die ik hem had willen zeggen. De woorden die ik niet over mijn lippen heb gekregen en nu rusteloos door mijn hoofd blijven zwerven. Ik beschrijf de liefde die ik had willen geven. De gevoelens die zich een weg naar buiten willen banen om dan in het ijle te verdwijnen. Ik schrijf zoals ik had moeten zijn. De handelingen die opgeborgen bleven uit schrik afgewezen te worden. Want wie een ander is, kan nooit geweigerd worden om zichzelf. Ik schrijf omdat wie ik ben misschien nooit afgewezen was geweest.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik schrijf om te vergeten en te herinneren, om los te laten en vast te houden. Ik schrijf omdat ik niet anders kan, omdat ik alleen tot mezelf kan komen op papier. Ik schrijf omdat het echt is en waarachtig, zonder twijfels of onzekerheden. Ik schrijf omdat de grenzen dan verdwijnen en een vrijheid zich van mij meester maakt. Ik schrijf omdat mijn gedachten zich niet laten opsluiten. En ik wilde dat ik mijn woorden kon uiten, maar ik heb te lang gewacht. Ik kan mezelf niet blootgeven om gekwetst te worden, ik ben al gebroken.

Ik schrijf om te kunnen verdergaan, om ’s ochtends op te staan en de dag door te komen. Om vrolijk te blijven voor mijn kind en sterk voor mijn omgeving. Omdat ik hoop dat mijn kunstmatige sterkte op den duur veranderd in een echte sterkte, een balans waaruit ik kan blijven putten.

En elke meevaller geeft mij kracht, maar elke tegenvaller haalt mij terug naar beneden. Ik zou willen verdwijnen, er een tijdje tussenuit gaan, maar ik weet dat zoiets geen zin heeft. Dit is mijn realiteit die ik moet confronteren.

Ik ben al veel te lang mezelf niet meer geweest. Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik wat anderen zien. Soms is dat een zegen en soms een vloek. Ik weet niet meer wie ik ben. Ik ben alles en niets, ik ben wie een ander van mij verwacht of wie ik denk te moeten zijn. Ik ben soms vrolijk en soms melancholisch of down, ik ben actief en rusteloos, maar ook sloom en traag. En heel af en toe ben ik gewoon ik, kom ik mezelf even tegen, maar even snel ben ik weer verdwenen.

Ik snak naar een plek om thuis te komen. Ik ben overal welkom, maar nergens thuis. Ik draai mee met de wereld, maar ben in gedachten verzonken. En ik weet dat ik niet de enige ben, maar ieder verdriet is uniek en daardoor nooit volledig te delen. Ik wil het uitschreeuwen en ik wil ergens in een stil hoekje huilen. Ik ben gebonden door tegenstrijdigheden. Ik wil hem elke dag zien en ik wil hem nooit meer zien.

Hoe lang heb je nodig om een hart te herstellen?

En wat met de littekens? Ze vervagen, maar ze verdwijnen niet.

Hoe kom je sterker weer naar buiten?

Ik ben mijn eigen gevangenis, mijn eigen kerker en ik wil wel naar buiten, maar ik vind de sleutel niet.