Iets waarover ik al een tijdje wil schrijven, maar nog niet toe gekomen ben. Om de tijd wat te doden op eenzame momenten, om actief te blijven op de markt der relaties en vrijgezellen, omdat het weleens leuk kan zijn en omdat het soms spannend is, heb ik mij enige tijd geleden ingeschreven bij de twee grootste datingsites van België. Ook wel omdat het aangeraden werd in een boek dat als theorie aangaf dat daten ervoor zorgt dat je zelfvertrouwen terug opgekrikt wordt na een pijnlijk relatiebreuk. En dat blijkt effectief ook zo te zijn. Mijn profiel is echt in alle opzichten en blijkt nog succesvol te zijn ook. Dagelijks ontvang ik meerdere mails van het platform waarin aangegeven wordt dat deze en genen mij willen ontmoeten, mijn foto geweldig vinden of met mij willen chatten. Het gros van de gegadigden kan mij echter niet boeien en het kaf van het koren scheiden is niet zo eenvoudig, maar ik voel me in ieder geval wel aantrekkelijk, jong en nog steeds de moeite waard. Mijn zelfbeeld wordt opgekrikt, zeker wanneer mooie jongens van bijna tien jaar jonger complimenten geven op mijn foto’s. Af en toe is de commentaar niet helemaal gepast of zelfs creepy, maar dat hoort bij het format.

Na enige tijd actief te zijn, met mate weliswaar, op de site valt mij op dat een groot deel van de aanwezigen eigenlijk alleen op zoek is naar vleselijke lust. Een klein deel wil wanhopig van straat geraken en een nog veel kleiner deel zoekt gewoon mensen te leren kennen in de hoop een klik met iemand te maken. Doordat deze laatsten maar beperkt aanwezig zijn, is het effectief daten iets dat ik minder doe. Een beetje chatten, zien of iemand mij na drie berichten nog boeit en mensen blokkeren nadat ze heel foute bedoelingen hebben geuit, is iets wat meer voorkomt. Maar toch heb ik al enkel fijne vriendschappen opgebouwd via het platform. Mensen die ik ook echt heb ontmoet en waarmee er een klik is. Geen ware liefdes of prinsen op het witte paard, maar vrienden voor een leuk gesprek, een warme knuffel (ja, ja enkel een knuffel) of een avondje cinema of poolen. Vriendschappen die verder uitgebouwd kunnen worden en potentieel hebben tot echte kameraadschap en vertrouwen. En dan zijn er natuurlijk ook de mensen die je ontmoet en waarbij je maar één gedachte hebt: ‘hoe snel kan ik lopen en hoe blokkeer ik die mens op elke mogelijke manier’.

Ik weet het, het internet zit vol gekken, maar daar zit het echte leven ook vol van. Wanneer ik iemand op café ontmoet, in het park of op een feestje is dat net zo goed een blanco blad als wanneer ik die online leer kennen. Het risico om freaks tegen te komen bestaat altijd. Soms is het voldoende om ’s avonds op de verkeerde plek te zijn op het verkeerde ogenblik. En ik bouw veiligheidsmaatregelen in. We spreken af op openbare plaatsen die vooraf gecommuniceerd worden aan vrienden en vriendinnen. Een uur na de start van de afspraak volgt dan een eerste telefoontje naar de vrienden of vriendinnen in kwestie om te laten weten of alles goed gaat. Een uur of twee later nog een tweede telefoontje. Daarna gaan we ervan uit dat het wel goed zit. Je weet natuurlijk nooit wanneer iemand plots gaat doorslaan, het kan altijd nog, maar dat kan evengoed gebeuren nadat je al een jaar samen bent en meent iemand door en door te kennen.

De grootste miserie met het platform is dat je erop moet vertrouwen dat mensen eerlijk zijn. Ik heb ondervonden dat dit niet altijd zo is. Typische problemen zijn foto’s van 10 jaar oud en 20 kilo lichter, een vriendin waarover vakkundig gezwegen wordt, studies en werkervaringen die onbestaande blijken, en noem zo maar op. Nuttig is dit niet want als ik niet op dik val, gaat dat echt niet veranderen omdat je ooit in een ververleden mager was! Zo’n dates scheep ik na twee minuten af. Ik ga mijn tijd niet verdoen aan mensen die niet de degelijkheid hebben een eerlijk profiel op te stellen.

Over dat profiel wil ik trouwens ook nog iets kwijt. Ik weet niet waar mannen vandaag met hun gedachten zitten, maar als je een vrouw zoekt te versieren, hou dan rekening met volgende zaken.

-          Als je geen enkele foto hebt waarop je lacht, begin er dan gewoon niet aan. Niemand is op zoek naar een zuurpruim!

-          Foto’s met een ontbloot bovenlijf of meer (!) doen het echt niet goed als je wilt dat iemand je serieus neemt. Als ik een gigolo wil, google ik wel naar ‘gigolo’ en ga ik niet op datingssites.

-          Je foto is het eerste wat iemand ziet, neem alsjeblieft de moeite om een foto te zoeken waar je leuk op staat.

-          Je bent meer dan een uiterlijk, doe de moeite om je profiel naar behoren in te vullen.

Enfin, misschien ergeren andere vrouwen zich er niet aan of zijn ze naar iets anders op zoek, maar wat mij betreft, is het eenvoudig. Als de basis niet goed zit, begin je er beter helemaal niet aan!

En voor alle mannen die op datingsites zitten en nu klaar staan om mij arrogant, kritisch, vervelend en dergelijke meer te noemen. Iedereen heeft recht op een mening, dit is de mijne. Voel je vrij om ook een blog te maken en de jouwe de wereld in te sturen. Ik zal ze met veel aandacht en plezier lezen.

Ik heb een beetje een dipje. Dat gebeurt. Het is niet erg en het gaat wel weer over, maar op dit moment is het er. Ik denk dat het er gekomen is doordat iemand heel lief voor me was. Zonder bijbedoelingen (daar ga ik toch van uit, want je weet het natuurlijk nooit), zonder meer te verwachten, zonder wat dan ook. Iemand was gewoon zomaar lief en dat was al een hele poos geleden. Niet dat mensen nooit lief zijn voor mij, maar deze keer heeft het mij echt geraakt en dan volgt er een weerslag. Dan besef je plots ten volle dat je er alleen voor staat, dat je zoveel liefde hebt om te geven en niemand om die liefde te krijgen. Dat je zoveel warmte te bieden hebt en niemand om er gebruik van te maken. Dat je een leegte zou kunnen vullen, maar enkel met een leegte achterblijft en dat is geen leuk gevoel. Ik heb geen dipje omdat iemand vervelend deed tegen mij, want dat maakt me hooguit kwaad en kan ik makkelijk naast me neerleggen. Ik hoef niet in de spiegel te kijken en iemand te zien die lelijk doet tegen anderen, dus dat laat ik niet aan mijn hart komen. Ik heb een dipje omdat ik heel even kon proeven van wat ik niet heb. Alsof je een stukje chocoladetaart mag proeven om dan de taart aan iemand anders cadeau te geven. Het is leuk dat iemand anders gelukkig zal zijn met die taart, maar soms zou je de taart liever helemaal voor jezelf houden en zelf opeten.

Ik weet niet waarom die persoon lief deed tegen mij, ik weet wel dat het eenmalig was en geen vervolg gaat krijgen. Ik vraag niet om meer, ik smeek niet, ik val niet lastig en ik dring niet aan. Dat heeft toch geen zin. Als het niet spontaan komt, dan is het niets waard. Ik koester de herinnering en het gevoel en ik mis. Ik mis in die mate dat het me een dipje geeft, maar daar valt nu niets aan te doen. Het leuke aan dipjes is dat ze mij dwingen tot creativiteit, tot inspiratie en creatie. Dipjes maken dat ik muziek speel en juwelen maak, want ik moet ergens naartoe met alles wat ik heb en waarom niet op een positieve manier. Dipjes maken ook dat ik me afsluit van de wereld en mensen wil vermijden. Dipjes zijn persoonlijk en intimistisch en ik wil ze niet delen. Wellicht zouden ze sneller voorbijgaan mocht ik ze wel delen, maar iedereen heeft recht op een dipje en ik dus ook. Dus ik nestel me in een warme trui met een heerlijke kop warme chocolademelk en geniet van mijn dipje, want ook dat is een mogelijkheid.

Ik vraag me af wat mensen ertoe drijft om zomaar heel lief te zijn voor een ander om dan terug te verdwijnen. Of ze dan echt lief zijn of enkel in een moment van opwelling. Of ze misschien toch een behoefte te vullen hadden waar jij je als ontvanger niet bewust van bent. Of ze misschien geschrokken zijn van je reactie of iets gezien hebben dat hen deed besluiten weg te gaan. En met lief zijn bedoel ik niets fysieks. Ik bedoel een mooi woord, een warme lach, een teken van interesse of begaan zijn met een ander. Dingen waaraan je wil kunnen vasthouden, maar hoe zelden blijven zo’n momenten langer duren dan een fractie van de tijd. Of misschien is dat enkel bij mij zo, ik zou het niet weten want ik kan enkel mezelf zijn en dus mijne eigen ervaringen delen. Ik weet niet of ik het zelf kan, altijd lief zijn. Ik probeer vanuit liefde te leven en te delen, maar ik ken ook momenten van ergernis, kwaadheid of onverschilligheid. Misschien geef ik anderen ook een dipje en zeggen ze het gewoon niet. Net zoals ik nu ook niet ga zeggen dat ik een dipje heb of dat lief gebaar mis.

Het zou fijn zijn, mochten we gewoon altijd lief kunnen zijn voor anderen. Maar het zou niet realistisch zijn, want dan waren we wellicht niet altijd lief voor onszelf. We hebben ieder onze eigen behoeften en noden en om die in te vullen, moeten we soms dingen doen die niet lief zijn tegenover de mensen om ons heen. Dat is nu eenmaal hoe de wereld in elkaar zit. Ik hou van openheid en integriteit. Ik zeg wat ik denk en ik ken weinig taboes. Je mag bij mij hetzelfde doen. Maar ik merk dat dit niet altijd geldt voor de mensen om mij heen. Wat een knuffel is voor de ene, is een aanval op persoonlijke ruimte voor een ander. Het hangt er allemaal maar van af hoe je de wereld ervaart. Misschien is wat ik lief vind voor een ander niet meer dan beleefdheid. Dan zou die nooit kunnen begrijpen hoe het mij zo diep kan raken, want het zou enkel die diepgang en relevantie hebben voor mij. Alleen al daarom moet je leren loslaten en een ander in zijn waarde laten. De reden van het lief zijn is tenslotte niet relevant en wijzigt niets aan de ervaring. Ernaar vragen en vissen zou enkel een mooie herinnering kunnen vergiftigen en tot iets lelijks maken. En dat is niet de bedoeling van een mooi gevoel.

Soms geloof ik in liefde, in de prins op het witte paard en alles wat daarbij komt kijken. Meestal geloof ik er niet in. Ik ben niet verbitterd, maar ervaring heeft mij die magie ontnomen en ik kan mezelf niet dwingen om ze terug te vinden. Misschien komt dat wel vanzelf. Misschien steeds heel even om dan gevolgd te worden door een dipje. Het maakt niet uit, ik leef in pieken en dalen en dat is prima. Ik zou de pieken nooit willen opgeven voor de dalen. De pieken zijn nog steeds veel talrijker aanwezig. Een vlak leven zou niets voor mij zijn, ik zou het gevoel krijgen gestorven te zijn en enkel nog aanwezig omdat mijn lichaam dat zo bepaalt. Klinkt misschien negatief, maar het is niet zo geschreven en wie mij kent, weet het wel te plaatsen. De rest moet mij maar op mijn woord geloven.

Rest mij nog dank je te zeggen voor het liefs dat ik mocht ontvangen. Wie of wat, waarom, wanneer of waar heeft geen belang, ik ben er zeker van dat die persoon mijn dankbaarheid ooit of ergens wel zal ervaren. Dus, vanuit de grond van mijn hart, een oprechte dank je omdat je mij, al is het maar heel even, de koning te rijk deed voelen.

Ben vandaag aan een paar teksten begonnen, maar heb ze opgeslagen om eventueel later eens te posten. Voor alles een tijd en een plaats en soms is nu niet de juiste tijd en hier niet de juiste plaats.

Ik heb, in een niet al te ver verleden, eens een draak cadeau gekregen in een glazen blokje. Het is moeilijk om te beschrijven, want ik had nooit eerder zoiets gezien, maar neem van mij aan dat het iets lieflijks en magisch heeft. De gever van het geschenk is ondertussen verleden, maar de herinneringen koester ik nog steeds en de draak prijkt op mijn kast waar hij een plekje heeft gekregen.  Af en toe kijk ik naar die draak en raak ik in verwondering door de magie die hij met zich meedraagt. Het is niet enkel de magie van het beeldje zelf, hoewel dat op zich al magie is. Wie maakt zoiets en hoe? Het is zo gedetailleerd en verfijnd! Maar wat nog meer magie met zich meebrengt is wie zoiets bedacht heeft. Bij mijn weten zijn er geen draken te vinden in deze wereld en toch zijn ze alom tegenwoordig, in alle maten en kleuren. Kinderen zijn erdoor gefascineerd, ze houden ervan of ze hebben er schrik van, ze koesteren ze of ze willen ze zo ver mogelijk uit hun buurt houden.

Hoe fantastisch is het niet als je dat kan. Zo opgaan in de magie van iets dat het een werkelijkheid kan worden. Dat het een deel uitmaakt van je leven en het vreugde met zich mee kan brengen. Voor mij is liefde ook zo’n vorm van magie. Iets waarin je wilt geloven, iets dat je wilt ervaren en koesteren en iets dat je als werkelijkheid wil beschouwen. Het punt is dat magie ook inhoudt dat je als volwassenen weet dat het niet bestaat. En daarin weet ik niet of liefde magie is voor mij of niet. De ene moment geloof ik erin, de andere ben ik ervan overtuigd dat het slechts een illusie betreft. Niet dat ik geen mensen ken waarvan ik geloof dat ze werkelijk van elkaar houden en weten wat liefde is, maar of het iets is wat in mijn leven past. Let op, ik ben niet verbitterd en ik koester geen afkeer voor liefde. Ik ben alleen vergeten hoe erin te geloven. Mocht liefde een elfje zijn, dan ben ik diegene die niet meer weet hoe je in je handen moet klappen.

Ik denk dat magie overal om ons heen is, in kleine en grote dingen, maar dat het niet altijd even eenvoudig is om ze te blijven zien en ontdekken. Ik denk dat het leven ons soms zoveel uitdagingen toegooit dat het moeilijk wordt om er nog langs te kijken en gewoon in verwondering te ontdekken. Ik denk dat ons ego ons vaak in de weg staat en onze emoties. Dat we ons vereenzelvigen met wat we voelen en niet met wie we zijn. Want dat zijn twee verschillende dingen. We zijn onze emoties niet, we ervaren ze alleen. Niet meer en niet minder. Wie we zijn zit dieper en is fundamenteler. Wie we zijn wijzigt niet omdat we ons anders voelen, de essentie blijft gelijk, alleen de uiting ervan verandert. Maar dat weten, wil nog niet zeggen dat het altijd makkelijk is om ernaar te leven. Soms zijn emoties zo sterk dat ze allesoverheersend zijn en elke logica in de weg staan.

Focus op jezelf! Niet op wat een ander zou denken, voelen, vinden, willen, hopen, zeggen, proberen… maar op jezelf. De kans is groot dat je dan enkel nog correcte bedenkingen maakt en je niet met jezelf op de loop gaat. Wat een ander denkt, weet je toch niet. Je kunt hooguit verkeerde aannames maken en onzin de wereld in strooien.  Uiteindelijk heb jij alleen jouw ogen om door te kijken en die zien iets anders dan wat een ander ziet. Bijgevolg interpreteren ze ook anders, beslissen ze anders en leren ze anders.  Wanneer ik garnalen zie, denk ik ‘jakkes’, wanneer een vriendin ze ziet, denk ze ‘jammie’, wanneer een zwangere vrouw ze ziet, denk ze ‘zo is ons kleintje nu ook’ (afhankelijk van het aantal weken), wanneer een chef kok ze ziet, denk hij aan alle mogelijke gerechten die hij kan maken, wanneer een veganist ze ziet, denkt hij moor en verderf en ga zo maar verder. Onze gedachten worden bepaald door wie we zijn, waar we voor staan, wat onze achtergrond is en onze ervaringen. Ze zijn geen feiten en geen waarheden, slecht een visie op dingen. Zelfs bij iets stoms als garnalen heeft iedereen al een volledig ander gamma aan gedachten en gevoelens.

Kan je jezelf voorstellen hoe dat dan bij mensen gaat? Hoe je gedachten over iemand gevormd worden omwille van je eigenheid en niet zozeer door die ander en hoe die is of doet. Wat ik lief vind, vind jij misschien maar koud, wat ik hard vind, vind jij misschien gewoon. Het hangt er maar van af wat wij gewend zijn en waar wij belang aan hechten. Ik kan helemaal tilt slaan wanneer iemand niet de moeite wil nemen om correct te praten of te schrijven of op zijn minst een poging te doen. Taal is de basis voor alles in mijn ogen en ik kan het belang ervan niet genoeg benadrukken. Een ander merkt het misschien niet eens op wanneer iemand die moeite niet doet. Een ander hecht niet diezelfde waarde aan taal en ziet er bijgevolg geen problemen in. En zo zijn er tal van zaken die voor mij niet relevant zijn en voor een ander wel. Bijgevolg is mijn mening het resultaat van mijn ervaringen en niet per definitie van een ander zijn handelen.

Wanneer je enkel op jezelf focust, kan je de wereld om je heen als iets feitelijks zien. Dan is de draagkracht van een ander zijn handelen minder groot. Misschien is dat niet altijd even leuk, want het geldt natuurlijk in twee richtingen. Wat mij kwetst, zal mij minder raken, maar wat mij gelukkig maakt, zal mij ook minder bereiken. De kunst is om net genoeg van beiden toe te laten en een balans te vinden. Maar de focus naar jezelf brengen, helpt wel om te relativeren.