Soms zou ik terug 15 willen zijn. Smoorverliefd op een jongen die je niet eens zag staan en je daar geen barst van aantrekken omdat je er toch lekker over kon dagdromen. Met als grootste zorg welke kleren geschikt waren voor de lokale fuif op vrijdag en wie al dan niet in het jeugdhuis zou zitten als je binnenkwam. Wetende dat je met amper 100 Belgische frank zakgeld makkelijk een week kon rondkomen en toetsen met succes afleggend omdat je op de bus gauw het hoofdstuk had nagekeken.

In een tijdperk voor Dutroux of terroristen om je angst aan te jagen en je ’s nachts uit je dromen te houden. Een tijd zonder insomnia en zorgen, met amper verantwoordelijkheden of redenen om af en toe stijf te staan van angst. Met een slanke lijn die het gevolg was van een goed metabolisme en niet van stress of een schildklier die de bocht uit gaat. Met een eigen smaak die je zelf helemaal top vond en waarvan het je geen barst kon schelen wat anderen ervan dachten. Met vriendinnen waarvan je dacht dat ze er voor het leven waren en nu weet dat het niet altijd zo is, maar soms ook wel.

Maar wel zonder de diepgang die je pas krijgt wanneer je ouder wordt en ervaringen hebt opgedaan die je inzichten geven. Zonder kind om onvoorwaardelijk van te houden en onvoorwaardelijk liefde van te krijgen. Zonder de vrijheid om meestal zelf je keuzes te maken, ook al zijn ze niet altijd de juiste, en van je fouten te leren. Zonder waardering voor de kleine dingen in het leven omdat ze toen te groot leken om gewaardeerd te worden. Zonder het besef dat alles uiteindelijk wel goed komt, al ben je daar nu niet meer altijd zeker van.

Soms zou ik terug 15 willen zijn, onbezorgd en vrolijk en vol leven.

Maar misschien zijn dat slechts vertekende herinneringen en was 15 zijn ook niet altijd even geweldig.

Ik heb lang niets meer geschreven, want het ontbrak me aan inspiratie. Ik schrijf wanneer ik me angstig voel of onzeker, emotioneel of kwaad. Ik schrijf wanneer de chaos in mijn hoofd de bovenhand krijgt en ik niet meer weet hoe dingen een plaats te geven. Ik schrijf wanneer er niemand is om te zeggen dat het wel goed komt, dat ook slechte dingen verdwijnen en er na regen altijd zonneschijn komt. Ik schrijf om dingen los te laten en om te kunnen leven, nooit om te vergeten, maar om mezelf terug te vinden tussen de scherven van wat is geweest.

We leven in een gebroken wereld, vol gebroken mensen met gebroken ideeën en wensen. In een wereld waar het makkelijker is om bang te zijn dan gelukkig, makkelijker om weg te lopen en je te verbergen dan te vechten. Waar kleine dingen soms groot zijn en grote dingen ook. In een wereld waarin je soms jezelf verliest en ook anderen. En in die wereld proberen we te blijven geloven en hopen en dromen en zin te geven aan wat is en is geweest en nog komen moet.

En elke dag zoek ik een lichtpuntje, iets om te waarderen, iets dat me vertelt dat er schoonheid is en liefde. Ik zoek naar de glimlach van een toevallige voorbijganger, een autobestuurder die me even doorlaat wanneer ik de oprit afrij, een winkelbediende die me een fijne dag wenst en een vriend die vraagt hoe het met me gaat en oprecht geboeid is door het antwoord. Iemand waaraan ik niet hoef te zeggen dat alles prima is wanneer dat niet zo is.

Achter mijn oogleden prikken tranen die niet willen stromen. Misschien omdat ik al te vaak heb gehuild, omdat er ook daaraan grenzen zijn. Misschien omdat ik geleerd heb sterk te zijn en altijd vrolijk. Misschien omdat het soms gewoon heel moeilijk is om los te laten. Angst, verdriet, pijn, eenzaamheid, … soms is het eenvoudiger om vast te houden aan wat we kennen, ongeacht of het goed of slecht is voor ons.

Er zijn dagen waarop ik zou willen schreeuwen. Hard, lang en zonder einde. Er zijn dagen waarop ik gelukkig ben en even mijn zorgen ben vergeten. Er zijn dagen waarop ik alles aan kan en andere waarop het minste geringste me naar de keel grijpt en naar adem doet happen. Er zijn dagen waarop de enige met wie je wilt praten geen zin heeft om te luisteren en andere waarop je wil luisteren, maar niemand wil praten.

Ik vraag me vaak af of anderen dat ook kennen. Dat je hoofd zo vol zit dat het op ontploffen staat of dat je leeg bent en niets anders dan stilte en rust wilt. Of ze de verlammende angst kennen wanneer ze te lang stilstaan bij dingen en de onuitputbare kracht die muziek kan oproepen.

We leven in een gebroken wereld en soms ben ik een gebroken mens. Maar niet altijd… soms vind ik de woorden om het van me af te schrijven en dan gaat het weer een tijdje beter. En soms vindt een ander de juiste woorden en voel ik me, al is het maar heel even, geborgen en beschermd.

Iedereen is anders, dat is een feit. Iets wat allemaal weten en waar we ons bewust van zijn. En toch is het soms zo moeilijk om dat te accepteren. Toch schuilt daar de sleutel in tot succesvolle relaties, vriendschappen en partnerschappen. Ook loslaten hoort daarbij. Wanneer je kwaad bent op iemand, is dat de enige manier, maar vaak het moeilijkste wat er is. Je boosheid loslaten en verder gaan. Gewoon terug normaal doen tegen elkaar. De ‘grotere’ partij zijn en afwachten hoe de ander reageert. En meestal reageren mensen positief wanneer jij dat doet. Aanvaarden ze je ingesteldheid en volgen ze je daarin. Hetzelfde gebeurt trouwens ook wanneer je kiest om kwaad te blijven. Blijheid lokt blijheid uit, kwaadheid lokt kwaadheid uit, agressie lokt agressie uit. Als we dat allemaal weten en ons daar bewust van zijn, waarom kiezen we dan zo vaak om niet los te laten? Misschien omdat we ons onterecht behandeld voelen, omdat we gekwetst zijn of beledigd, omdat we vinden dat we niet voldoende respect krijgen en dat een ander te weinig rekening met ons houdt. Wanneer we een ander verteld hebben hoe we ons voelen, zit er nog enige grond van waarheid in deze manier van handelen, maar in het andere geval is het een straatje zonder einde dat nooit iets zal opleveren.

Mij stoort het mateloos wanneer anderen hun beloftes niet nakomen. Misschien in de eerste plaats omdat ik dat zelf wel doe. En dan is het maar de vraag of het voor mij een mogelijkheid is om te aanvaarden dat iemand ‘anders’ is en een belofte ziet als iets wat snel gemaakt en ook snel vergeten is. Druist het niet in tegen mijn normen en waarden om dat zomaar te aanvaarden? Of is het beter om dat wel te doen. Om los te laten? Want eens je in staat bent om dingen te laten gaan, kan je verder. Zolang je hoofd vol zit met ongenoegen en ergernis is er geen plaats voor geluk of vreugde. Maar geef je dan niet het verkeerde signaal, wanneer je loslaat? Zeg je dan niet dat het ok is voor jou dat een ander op die manier met je omgaat. Want uiteindelijk is het niet ok voor jou, het is een doorn in je oog die gaat ontsteken en je zicht belemmert. Een belemmering om goede dingen te zien en te ervaren.

Dankbaarheid is de basis van geluk. Dat geloof ik echt. Wanneer we de moeite en tijd nemen om te zien wat we allemaal hebben om dankbaar voor te zijn, voelen we ons als vanzelf beter. En hoe vaker we dit doen, hoe vaker er dingen opduiken die onze dankbaarheid verdienen. Van een klein straaltje zon tot een glimlach, een tocht naar het werk zonder file of een lekker hapje voor het slapengaan. Wie alert is voor zo’n dingen lijkt voor het geluk geboren. Niet dat die mensen meer geluk hebben of alles in hun schoot geworpen krijgen, ze merken het alleen op. Ze focussen op het goede in plaats van op het negatieve. Iets wat niet altijd even makkelijk is, maar wanneer je besluit om het bewust te doen, sta je verstelt van wat je allemaal wel hebt in plaats van te treuren om de zaken die je niet hebt.

Ik hou niet van goede voornemens, beloftes, verwachtingen… de kans dat ze niet ingelost worden en dat je verbitterd raakt, is gewoon te groot. Dat wil niet zeggen dat ik ze nooit heb, ik ben er alleen niet zo’n fan van. Wanneer je het leven gewoon laat komen zoals het is, met al zijn slechte, maar vooral ook goeie aspecten kleuren je dagen als vanzelf in alle kleuren van de regenboog. En elke dag is er meer licht en meer kleur en meer reden tot vrolijkheid.

Dit blogje gaat niet over mezelf, maar heb ik geschreven naar aanleiding van iets wat recentelijk bij een vriendin is gebeurd. Ik hoop dat zij en andere mensen in haar situatie er wat mee kunnen. Het blogje heet bedrog…

Lieve schat,

Waarom mensen doen wat ze doen is niet altijd duidelijk. Zeker niet wanneer het om bedrog gaat. Misschien vinden ze het spannend, misschien waren ze even de weg kwijt, misschien zijn ze je gewoon niet waard. Misschien is de reden van hun bedrog gewoon niet belangrijk en moet je trachten het naast je neer te leggen. Net zoals het leven zijn mensen complex en niet altijd te doorgronden.

Ik weet niet wat ik in jouw situatie zou doen. Het is zo eenvoudig om de valiezen klaar te zetten. En aan de andere kant ook niet. Misschien moet je kunnen vergeven en vergeten, maar dat is niet altijd even simpel he. Tracht voor jezelf te bepalen wat je het ergste vindt. Het bedrog zelf of dat je er op die manier moet achter komen. Was het anders geweest, mocht je het gewoon rechtstreeks hebben gehoord en niet via een omweg? Ik weet dat ik makkelijker zou kunnen vergeven indien iemand zelf het lef zou hebben de waarheid te zeggen. Dat ik dan bereid zou zijn te luisteren en trachten te begrijpen. Het zou tenminste een teken van respect zijn.

Kan iemand je oprecht graag zien en toch bedriegen? Ik weet het niet, lieve schat, alles hangt van de omstandigheden af. Misschien wel. Misschien was het een tijdelijke vlaag van zinsverbijstering. Misschien zou het gestopt zijn om nooit meer te herbeginnen, misschien ook niet. Dat is zo moeilijk te bepalen. Ik heb, net als jij, geen glazen bol waarmee ik in de toekomst kan kijken.

Soms moet je confronteren, heb je gewoon geen keuze, soms kun je kiezen om jezelf dom te houden, om dingen te negeren. Maar kun je daarmee leven? Of barst de bom ooit. Want wat je weet, vergeet je niet meer en het zal altijd in je achterhoofd sluimeren.

Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat ik liever een harde waarheid ken, dan een zachte leugen te leven. Dat fouten en problemen te overbruggen zijn indien ze je in alle oprechtheid verteld zijn. En op voorwaarde dat ze zich niet meer voordoen natuurlijk. Dat het daar dan ook stopt. Je kunt erover praten of kiezen ze te uiten om er daarna nooit meer op terug te komen. Wonden helen, maar dat kost soms tijd.

Ik heb geen goede raad om je te geven, geen woorden van wijsheid, slechts wat troost en een visie. Je bent niet de enige in jouw situatie, maar wel de enige die kan bepalen hoe je met die situatie omgaat. Ik kan niemand afbreken en verdoemen tot de eeuwige slechterik gezien ik geen motieven ken en ieder zijn eigen waarden en normen moet hanteren. Misschien is de spijt die getoond wordt oprecht en werd er enkel gezwegen om je niet te verliezen meid, maar dat was dan een verkeerde keuze. En spijt komt vaak te laat, nietwaar…

Leef, geniet, maak je eigen keuzes, zonder rekening te houden met de oordelen van anderen. Zij weten en voelen niet wat jouw hart je verteld, wat jou vreugde brengt.

Met liefs

In het holst van de nacht, in het donker, blind door een volledig gebrek aan licht, heb ik je ontdekt. Afgesloten van elke vorm van een visuele wereld, zag ik plots alles helder. Ik hoorde het ritme van je hart en deinde mee op de melodie van je adem en wist dat het goed zat. Als je van een concert kan genieten, rest er niets dan erop mee te bewegen en je over te geven aan zoete klanken.

Wanneer beeld wegvalt, is er ruimte voor andere zintuigen. Geur, gevoel, smaak, gehoor, lichaamsbewustzijn en evenwicht. Er is geen afleiding door kleuren of vormen, oordelen of veroordelen. Je bewustzijn vergroot en vertrouwen wordt een noodzaak. En als je dan het gevoel hebt dat alles goed is, ben je exact waar je hoort te zijn. Niets moet, alles kan. Tijd is onbestaande en relatief, maar ook o zo aanwezig. Alleen niet op dat moment. Het is jammer dat je het niet kan vasthouden. Dat het net zo vluchtig is als het leven zelf, maar daarin schuilt ook de kracht van het ogenblik.

En dan druppelt er licht naar binnen. Het baant zich een weg door kieren en gaten en kruipt traag, maar gestaag om te onthullen. Verhullen behoort niet langer tot de mogelijkheden en waar het oog helder wordt, vertroebelt ieder ander zintuig daar afleiding altijd baas is. Of misschien toch niet, misschien kan helderheid behouden blijven dankzij een herinnering, een gevoel of een rotsvast geloven. Misschien is dat wat instinct is, een geloven zonder oorzaak of reden. Ontdaan van alle logica. Een natuurlijke naïviteit die al dan niet stand kan houden.

Realiteit kondigt zich aan met volle vuisten. Bonkt en slaat en roept en tiert en gaat tekeer, maar dat mag geen probleem heten. Ook daarin bevindt zich schoonheid en een vorm van weten. En ’s avonds keert de nacht terug, als een warm deken met de zachtheid van zekerheden. Een zoete herinnering en herontdekken van wat in wezen altijd blijft.

Er zijn nog geen woorden om te beschrijven, geen naam om te geven. Nog even is wat is gewoon dat en niet meer. En het ruist en fluistert en is immer aanwezig. Het streelt en beveelt en geeft en neemt. Het groeit en het leeft en mijn god, wat is het zalig om te doorleven.

Ik hou ervan om het leven te zien als een groot avontuur. De feiten veranderen niet wanneer je dat doet, maar je ervaringen nemen een geheel andere wending. Wat vervelend, frustrerend, hatelijk of ergerlijk is, wordt plots spannend, grappig, intrigerend of fantastisch. Mensen vinden dat je niets dan geluk hebt wanneer je leven een avontuur is. Niet omdat het zoveel beter is dan hun leven, maar om de manier waarop je ermee omgaat. Ik heb wel vaker getracht om dat aan mensen uit te leggen of om het hen te laten begrijpen, maar ik merk dat er nog een groot verschil is tussen het verstaan en het ook werkelijk vatten. Wat voor mij eenvoudig is, blijkt dat voor een ander vaak niet te zijn. En hoe graag ik ook aan andere zou willen geven om het leven zo te zien, het is iets dat ik niet altijd kan schenken. Voor sommige mensen is het nu eenmaal moeilijk om de dingen anders te zien. Misschien is dat de frustratie die ik moet loslaten. Misschien moet ik leren dat het ok is dat ik anderen niet door mijn ogen kan laten kijken. Maar hoe fantastisch zou het niet zijn, mocht ik dat wel kunnen. Mochten zij kunnen ervaren wat ik ervaar, zien wat ik zie, voelen wat ik voel en genieten van ieder avontuur dat op hun weg komt.

Op donderdag heb ik afgesproken met een vriend die zijn afspraken weleens wil vergeten. De kans om voor een gesloten deur te staan is reëel. Halverwege de rit krijg ik de slappe lach. Hoewel ik natuurlijk hoop om voorbij de voordeur te geraken, moet ik zeggen dat ik de extra spanning niet erg vind. Raak ik binnen of niet? Statistisch gezien sta ik er goed voor, praktijk kan iets anders uitwijzen, maar dan ga ik gewoon naar huis, lees een goed boek of speel wat piano. Wat het ook zij, ik heb de garantie op een leuke avond. En ik kan het humoristische van de situatie wel appreciëren, wie anders dan ik komt zoiets tegen? Wie anders dan ik blijft hardnekkig langsgaan bij iemand die misschien niet opendoet? En voor wie zich zou afvragen waarom ik dat doe. Omdat ik die vriend graag mag en zolang die mij niet vlakaf zegt dat hij mij eigenlijk helemaal niet moet, vind ik de keren die we wel effectief afspreken het waard om die moeite voor te doen. En deze keer heb ik geluk, want ik raak voorbij de voordeur en heb een leuke avond. Soms is het gewoon een kwestie van ervoor te gaan.

Op vrijdag valt mijn wagen in panne. Ik sta op een drietal kilometer van mijn huis, het is donker en mijn zoontje van 25 kilo ziet het niet zitten om dat eind naar huis te stappen. Om één of andere absurde reden heb ik net op dat moment geen handtas bij. Dat wil zeggen, geen geld, geen gsm. Het stoort me eigenlijk niet echt. Dit is een avontuur en daar moet je van genieten. Dus ik zet de wagen aan de kant, neem de kleine op mijn schouders en zet me schrap voor een 3 kilometer lange wandeling op 10 centimeter hakken. Het is spannend want de baan is niet verlicht en heeft iets spookachtigs. Uiteindelijk zijn we een uur later thuis. Moe, maar voldaan en klaar voor een ijszakje op de knie en een warme chocolademelk voor het inmiddels onderkoelde lichaam. En na zo’n tocht is dat echt genieten. Ijs heeft nog nooit zo zalig aangevoeld en chocolademelk is nog nooit zo lekker geweest. Maar het in panne vallen, brengt nog meer voordelen met zich mee. Zo krijg ik hulp aangeboden van een vriendin die ik al even niet gezien heb. Dus onverwacht hebben we weer afgesproken, zonder weken wachten, gedoe en urenlang puzzelen met een agenda bij de hand. We krijgen de wagen niet gestart, maar ik heb wel weer een ervaring achter de rug en de bevestiging dat twee vrouwen die niets van auto’s kennen gedoemd zijn om een wagen in panne niet te kunnen starten. Uiteindelijk komt de VAB eraan te pas en raakt de wagen in orde. Een fout contact blijkt de oorzaak te zijn van de problemen, dus jippie!, niet mijn fout dat ik in panne sta.

Op zaterdag blijkt mijn zoontje ziek te zijn. Wat erin gaat, komt eruit en dat gebeurt aan een niet te volgen tempo. Gelukkig heeft hij het emmer principe snel begrepen en eindigt de extra was bij twee dekentjes, een tapijt en een bergje kleding. We blijven de hele dag in de zetel luieren met een paar leuke filmpjes, een tablet en een warm dekentje. Het grootste pijnpunt is het bezoek van de Sint op zondag dat hij zal moeten missen. Maar voor alles is een oplossing en dankzij de technologie van vandaag kan een skype-date met de goed heilig man op poten gezet worden. Mijn zoontje is de eerste jongen van vier die met de Sint skyped (of dat zeg ik hem toch) en dat is een avontuur op zich. Dat de sint ontmoeten in levende lijve er niet bij is, zijn we al vergeten. Want wie anders dan hij zal maandag op school vertellen dat ook de Sint skype heeft ontdekt.

Mijn leven is een groot avontuur, dat van jou wellicht ook. Kan je het zien?

Bij wijze van experiment vraag ik een vriendin met een maatje meer om een profiel aan te maken op één van de datingsites die ik ook onveilig maak met mijn aanwezigheid. Ik wil even melden dat ik haar vraag omdat we fysiek elkaars tegenpolen zijn en niet om te bewijzen dat er iets mis is met een maatje meer. Ze is een pracht van een meid in elk opzicht. Gezien we beiden relatief nieuw zijn op de site, verschijnen we bovenaan de zoeklijsten. Ik zet enkele foto’s waarop duidelijk te zien is dat ik slank ben en zelfs een beetje aan de magere kant.  Zij zet een foto die duidelijk aangeeft dat ze rond en gezond is. Ook de rest van ons profiel verschilt van elkaar als water van vuur. We hebben nagenoeg niets gemeenschappelijks. Ik hou van taal en kies elk woord weloverwogen, zij schrijft zoals ze praat. Onze verwachting is dat we beiden diverse verzoekjes zullen krijgen, maar van een totaal verschillende doelpubliek. Want iedereen heeft toch een beetje een type?

Na een half uur al valt het op dat datingsites niet te vergelijken zijn met het gewone datingleven. Daar waar wij op een feestje of in een gezellig etablissement nooit dezelfde mannen zouden aantrekken, zijn online 80% van onze ‘nieuwe vrienden’ hetzelfde. En ook de berichten die we krijgen, lopen gelijk op. Zo vindt Mr X mij een prachtige slanke lijn hebben en daar valt hij echt op, dus we moeten zeker afspreken (bij hem in bed vermoed ik) en mijn vriendin vindt diezelfde Mr X ‘dik’ in orde, want van die magere sprinkhanen is hij niet zo’n fan.  En vanzelfsprekend zou zij ook absoluut eens met hem moeten afspreken, want hij voelt de emotionele klik nu al in alle hevigheid.

Zelf blijken we wel een duidelijk beeld te hebben van wat we leuk vinden. Ik hou van slank, strak en boyish, zij van stoer, behaard en mannelijk. De selectie mannen die dus aan onze eisen voldoen overlapt op geen enkel punt. Vanzelfsprekend vinden we persoonlijkheid ook belangrijk, maar op datingsites is de regel nu eenmaal dat zoiets de tweede stap is. Het aanbod is  zo groot en overweldigend dat ik bijna zin heb om gewoon rustig in mijn zetel te gaan zitten en een film te kijken. Het is zoals een supermarkt met 15 soorten yoghurt. Allemaal goed en wel, maar trop is teveel en een keuze maken wordt plots een hele opgave. En dat mag niet de bedoeling zijn, toch?

De eerste selectie betreft dus het uiterlijk van de mannen in combinatie met de luttele gegevens die ze zelf verschaft hebben. Vaak zijn deze gegevens niet helemaal correct. Zo heeft de man met de felblauwe ogen op de foto volgens zijn profiel donker haar en bruine ogen? En de strakke adonis die haast zo hoog komt als de voordeur op zijn foto is 1 meter 72 en weegt 87 kilo volgens zijn profiel. Blijkbaar is het leggen van een link tussen informatie en foto niet voor iedereen weggelegd. Wat het uiterlijk betreft, kies ik daarom voor de mannen die geen fotomodel zijn, maar wel perfect presentabel op een zonovergoten dag. Hoe meer foto’s ze hebben, hoe makkelijker ze in mijn selectie vallen. Het geeft een gevoel van echtheid.

Wat persoonlijkheid betreft, kan ik weinig met de teksten die ik op hun profiel lees. Dit zijn allemaal superlieve mannen zonder vooroordelen die naar een ware vriendschap zoeken in tegenstelling tot alle perverten die ook op de site te vinden zijn. Wanneer ik de moeite neem iemand aan te spreken, blijkt na enkele minuten dat lief en vriendschap twee wel zeer relatieve begrippen zijn. Maar wie alles met een korrel zout neemt en ad rem is, kan zich wel amuseren. En het moet gezegd, ik leer ook mensen kennen die echt de moeite zijn. Zoals in de supermarkt, als en 15 soorten yoghurt aangeboden worden, moet er wel eentje tussen zitten die overheerlijk smaakt.

Onze conclusie is gemaakt. Wij hebben een duidelijk beeld van wat we zoeken in een man. Maar ook de mannen op de site hebben een duidelijk beeld van wat ze zoeken. Ze zoeken een vrouw! Lief, stout, klein, groot, dik of dun blijkt voor de meeste niet veel uit te maken. Let wel, voor de meesten, want ik wil zeker niet alle mannen over één kam scheren, er zijn er ook voor wie uiterlijk, persoonlijkheid, studies, humor, hobby’s, etc. er wel toe doen. Zijn de datingsites een aanrader voor singles? Ik vind van wel, ik leer er af en toe leuke mensen op kennen, het is een enorme ego boost om erop aanwezig te zijn, ik heb er al veel mee gelachen en het zorgt ervoor dat je actief blijft binnen het datingcircuit. Ga ik de ware hier vinden? Ik moet zeggen dat als ik eerlijk ben, ik dat betwijfel, maar je weet het nooit natuurlijk.

De complimenten die ik krijg, de lieve woorden en statements over wat een geweldige vrouw ik ben, aanvaard ik met een serieuze lach en knipoog. Ik weet dat ze wellicht aan iedere vrouw even vlot gegeven worden, maar dat maakt niet uit. Het blijft leuk om een compliment te krijgen.

Ik heb vertrouwensproblemen… Geen kleine, maar grote serieuze vertrouwensproblemen. Ik heb ze in die mate dat ik eigenlijk enkel mensen vertrouw die ik al ontzettend lang en goed ken of mensen die gewoon rottig doen tegen mij. Die eerste vertrouw ik omdat ze eerlijk en direct zijn, ze weten dat zoiets kan bij mij, die laatste omdat iemand meestal alleen rottig doet als hij of zij echt zo is. Alle andere mensen vertrouw ik niet of amper. Alhoewel, dat is niet helemaal correct. Het zijn eigenlijk enkel mannen die ik niet vertrouw.

Misschien trek ik gewoon het verkeerde soort mannen aan. Het soort dat bereid is om heel ver te gaan om je in bed te krijgen of naakt. Het soort dat bereid is om wekenlang lief te zijn, berichten te sturen en je zelfs te vragen om een relatie met hen te hebben om je dan als een baksteen te laten vallen. En dat is dan echt letterlijk te nemen. Dit zijn het soort mannen dat gewoon niets meer van zich laat horen en nergens meer op reageert.

Ik begrijp niet dat zo’n mensen bestaan en hoe ze zou kunnen zijn. Dat ze de moeite nemen je te leren kennen, weten hoe kwetsbaar je bent en integer, hoe eenvoudig te breken. Dat ze exact weten hoe je te overtuigen dat ze anders zijn, wetende wat ze gaan doen, en dat ze dan toch besluiten om zichzelf te zijn. Dat ze niet het punt bereiken waarop ze beseffen dat ze zoiets niet kunnen maken bij jou. Dat je zoiets niet verdient en dat het gewoon fundamenteel fout is.

Ik zie wat goed is in mensen, maar ik heb het er steeds moeilijker mee. Steeds vaker betrap ik mezelf op achterdocht, op een automatische aanname dat iemand toch weer hetzelfde is. Ik ben niet bitter, niet gesloten, niet eens venijnig of haatdragend, maar ik heb wel vertrouwensproblemen. En toch blijf ik keer op keer mensen kansen geven, probeer ik ze te begrijpen, te doorgronden en te bereiken. Wil ik weten wat hen drijft, wat maakt dat ze zo zijn. Mocht iemand hun zus of dochter zo behandelen, ze zouden gek worden van woede, maar blijkbaar vinden ze het wel ok wanneer zij diegenen zijn die op die manier met mensen omgaan.

Ik schrijf hen aan wanneer ik bemerk hoe ze in elkaar zitten. Je kunt er prat op gaan dat ze dan van de aardbol verdwijnen, overtuigd zijn dat je hen iets aandoet wanneer ze zouden reageren. Of dat ze het gewoon naast zich neerleggen en op zoek gaan naar een volgend slachtoffer, hoewel ik mezelf liever niet in die rol zie. Ik hoop hen te bereiken in hun ziel, hen te laten beseffen wat ze anderen aandoen, maar ik betwijfel of het nut heeft. Wie zo vol is van zichzelf, heeft geen ruimte om een ander te zien zoals die werkelijk is. Laat staan om empathie te krijgen voor een ander zijn of haar gevoelens.

En heel af en toe blijkt iemand anders te zijn, kan iemand mij verbazen. Dat wil niet zeggen dat ik die dadelijk mijn vertrouwen zal schenken. Zelfs al mocht ik dat willen, ik zou het niet kunnen. Maar ik geef wel mijn aandacht en mijn tijd. Ik doe wel de moeite om openheid te creëren en te luisteren naar wat iemand te vertellen heeft. Want nog steeds geloof ik dat mensen niet slecht zijn. Ik denk dat ze handelen vanuit onwetendheid, onzekerheid of gekwetstheid. Het zijn meestal de mensen die zelf het meest hebben afgezien die dat later bij anderen doen.

En dat is wat ik zeker niet wil worden, iemand die anderen pijn doet als weerwraak op zoveel verkeerde mannen die mijn leven in en uitgewandeld zijn. Het is fout om dat te doen. Niemand leert er wat mee, je zorgt er hooguit voor dat nog meer mensen vanuit pijn gaan handelen. En verdriet is snel voorbij, wat je mist is uiteindelijk de illusie van wie iemand had kunnen zijn en niet van wie iemand in werkelijkheid is. Maar het gemis is wel even echt en hard. Je kunt niet missen wat je niet kent, maar wel wat nooit heeft bestaan. Althans, als jij het als echt ervaren hebt.

En voor diegenen die de moeite hebben genomen om tot het einde te lezen, voel je niet dadelijk aangesproken, tenzij je echt zo bent. Misschien wordt het dan tijd om eens een blik in de spiegel te werpen en jezelf af te vragen wat je ziet. Het is nooit te laat om eerlijk te zijn tegen mensen en schade ongedaan te maken. Ik zou nooit kwaad zijn op iemand als die mij zegt dat die fout gehandeld heeft tegenover mij. In tegendeel, ik zou moeiteloos een nieuwe kans geven. Ik ben enkel kwaad op diegenen die een leegte achterlaten en iets meenemen dat hen niet toebehoort, een stuk van wie je was, van je zorgeloosheid, van je ziel.

Ik vraag me weleens af waarom zoveel mensen niet gewoon zeggen wat ze denken, willen, voelen, … Waarom ze zich verschuilen achter valse beloften, vage opmerkingen, voorwendselen of leugens. Waarom ze geen confrontatie aankunnen wanneer je hen ernaar vraagt. En diegene die de confrontatie wel aankunnen geven de vreemdste uitleg voor hun gedrag. Ze zijn niet oprecht tegen je geweest om je niet te kwetsen of om je niet te verliezen of omdat ze dachten dat je anders kwaad zou zijn of hen niet leuk zou vinden. Absurd toch, het is juist hun gebrek aan eerlijkheid dat bepaalt dat je hen niet mag of niet in je leven wilt toelaten. Maar als je dat zegt, vervallen ze meestal in stilte en hoor je ze nooit meer.

Misschien is dat ook geen echt verlies, misschien heb je zo’n mensen liever niet in je leven, maar aan de andere kant missen ze zo veel op die manier en misschien jij ook. Misschien is het de kans op een geweldige vriendschap die ze weggooien of een paar fantastische momenten of een manier om zichzelf beter te leren kennen en te verbeteren. Misschien ontnemen ze jou de kan om iets van hen te leren of om hen te geven. En misschien mag je er gewoon niet bij stilstaan. Niet iedereen denkt zo ver na en heeft dezelfde integriteit. Misschien vinden sommige mensen het gewoon ok om zo met andere om te gaan. Ik vraag me weleens af wat zij zien wanneer ze ’s avonds in de spiegel kijken.

Mensen krijgen altijd wat ze toekomt wordt weleens gezegd, maar daar geloof ik niet in. Het is niet waar dat goede dingen bij goede mensen gebeurt en slechte dingen bij slechte mensen. Wel integendeel, want slechte mensen doen slechte dingen bij goede mensen die ze zelf als goed ervaren. Niet dat mijn wereldbeeld negatief is, ik geloof ook dat wie vrolijk is en het goede in het leven kan zien, steeds meer reden krijgt om gelukkig te zijn. Niet zozeer omdat er alleen nog goede dingen gebeuren, maar omdat je er alerter voor wordt en dus de goede dingen makkelijker gaat zien.

Ik geloof dat de meeste mensen diep vanbinnen begaan zijn met anderen, integriteit kennen, emoties, mededogen enzovoort. Ik hoop ze te raken met wat ik schrijf. Ik hoop hun ogen te openen en hen te laten zien dat het ook anders kan. Dat het ok is om gewoon zichzelf te zijn en echt te zijn. Dat mensen hen niet minder graag zullen zien omdat ze eerlijk zijn. Maar die mensen zijn niet de mensen die mijn woorden lezen of erbij stilstaan. En wanneer ze dat wel doen, is hun angst om te veranderen groter dan hun wil om te zijn wie ze kunnen zijn. Het zijn de mensen die aannemen dat het toch te laat is.

Ik hoop dat er ooit een van die mensen is die in die mate geraakt wordt dat mijn woorden iets kunnen verwezenlijken, hoe klein dan ook.  Het enige wat ik die mensen toewens is dat ze oprecht en echt gelukkig zijn. Dat ze anderen met het respect behandelen dat ze zelf ook verdienen. Dat ze weten wat het is om geliefd te zijn om wie ze diep vanbinnen zijn en niet om het masker dat ze naar buiten brengen.

Ok, voor deze blog moet je in de juiste stemming zijn. Het is echt essentieel dat je mijn instructies volgt voor je gaat lezen. Want alles staat of valt bij de juiste setting en de juiste ‘mood’. Natuurlijk kan je ook beslissen om gewoon verder te lezen, maar dan mis je een groot deel van het gevoel dat ik wil overdragen en dat zou echt zonde zijn. Het kan ook dat deze blog een beetje hectisch wordt en van de hak op de tak springt, maar zo ben ik ook wanneer ik happy ben, dus dat kan alleen maar helpen om je mee te trekken in mijn moment. Misschien slaag ik erin om structuur te behouden. Zoals elke chaoot heb ik ook mijn momenten van orde en rechtlijnigheid. Ik hoop dat je mijn geluk in die mate kan proeven en grijpen dat je er zelf ook van kunt genieten. Maar first things first, doe iets comfortabels aan, zet je in een zetel, neem er een dekentje bij en een kopje warme melk met of zonder honing en zet The Cup song van Anna Kendrick op. Settled? Veel leesplezier.

Er was eens een kans die zich aanbood, maar niet gegrepen werd. Het was jammer dat het gebeurde want het was een mooie kans met schitterende kleuren en smaken. Een kans met potentieel en toekomst, een kans om later nog over te mijmeren en mee te nemen als een prachtige herinnering. Maar gezien de kans niet werd gegrepen en het verleden niet gecreëerd, kon er in het heden niet over gemijmerd worden en zou de toekomst nooit bestaan. De kans kwam en ging en meer valt er eigenlijk niet over te zeggen. Want gisteren is voorbij en of morgen zal komen is maar de vraag. Nu is de enige zekerheid en daar was de kans niet meer te bespeuren.

Het leven ging verder en nieuwe kansen werden gecreëerd en al dan niet gegrepen. Ervaringen werden opgedaan, paden betreden en gevolgd. En soms werd er ook van afgeweken, waar natuurlijk niets mis mee is. Er werden keuzes gemaakt en het verleden kreeg vorm, het heden werd geleefd en de toekomst bleef een vraagteken, maar dat zal nooit wijzigen. De kans die zich ooit had aangeboden werd niet vergeten, gezien er nooit nota van genomen was. En dat is perfect, want wat niet vergeten kan worden, blijft altijd op de loer liggen, op zoek naar nieuwe mogelijkheden en opportuniteiten.

En zo gebeurde het dat de kans zichzelf een tweede kans bood en weer mogelijkheid vond om te bestaan. Misschien is dat wat gebeurd met kansen die de kans verdienen om gegrepen te worden. Ik hoop dat ik hier niet te complex ben in mijn beschrijvingen, maar ik ga er voor het gemak even van uit dat je weet wat ik bedoel. En de kans werd gegrepen. Ze gaf geen garantie op geluk, maar ze maakte wel deel uit van het verleden vanaf het eerste moment waarop ze zich ontplooide. Er kon over gemijmerd worden en ze kon geleefd, beleefd en doorleefd worden. Het is maar de vraag of ze toekomst in zich droeg, want dat is nooit geweten gezien de toekomst pas bestaat wanneer ze heden wordt. En dan is het natuurlijk geen toekomst meer. Maar dat ze gegrepen werd, is eigenlijk al voldoende.

En ze bestond in alle kleuren en geuren en smaken die geluk met zich meebrengt. Misschien maar heel even, maar die vluchtigheid mag zeker geen afbreuk doen aan de waarde ervan. Er werd gekozen om ze te leven, beleven en doorleven. Ze was als confetti die door de lucht dwarrelt, vuurwerk dat schittert boven het water, een heldere lucht en een stralende zomerzon, een dans die gedanst wordt alsof niemand kijkt, een lied dat met passie en overtuiging wordt meegezongen, een stuk zwarte chocolade, een ijsje wanneer het buiten veertig graden is of een warme douche na een looptocht door een plotse regenbui. Ze was zoals een eerste kus, een lief woord waarop een eeuwigheid gehoopt is, een lied dat je meevoert en doet lachen zonder dat er echt een reden toe is, het gevoel ‘on top of the world’ te zijn.

Aantrekkelijkheid is zo relatief als wat. Niemand is in wezen aantrekkelijk of onaantrekkelijk. We zijn allemaal gewoon mensen. We komen in alle vormen en maten, kleuren en soorten. Sommige zijn wat slimmer, andere wat slanken, sommige hebben een grote boezem, andere dan weer een kont uit de duizend. We hebben blauwe, groene, grijze of bruine ogen, bruine, zwarte, rode, blonde of zelfs blauwe of groene haren. En dat is allemaal even aantrekkelijk. Alles hangt af van de voorkeur van een ander en van hoe we zelf in het leven staan. Aantrekking is niet zozeer gebonden met de kenmerken die je van moeder natuur hebt meegekregen, het gaat om de uitstraling waarin je alles verpakt. Wie vrolijk, zelfzeker en optimistisch is, heeft een streepje voor. Maar nog meer, diegene die weten wat ze willen en daar aan vasthouden. Want wat je niet kan krijgen, is datgene dat je wilt. Dus plat gaan voor een man op de eerste date maakt je niet aantrekkelijk, duidelijk maken dat het moeite kost om jou te kunnen krijgen des te meer.

Ik ben niet anders dan anderen. Ik heb mijn figuur mee, maar mijn boezem tegen. Ik heb blauwe ogen, een ‘grote’ neus. Af en toe sukkel ik met acne en mijn benen zijn helaas niet zo lang. Met mijn haren valt geen land te bezeilen, die hebben een eigen wil. Ik ben verstandig, maar evengoed kan ik naïef uit de hoek komen en over sommige zaken weet ik absoluut niets. Ik heb een miserabel gevoel voor oriëntatie (ik ben het meisje dat verloren loopt zonder ooit de straat uit te gaan) en ik ben een complete chaoot. Een gesprek met mij vergt pure concentratie want ik wip van de hak op de tak en weer terug naar het begin. Maar ik weet wat ik wil, ik weet waar ik voor sta en ik ben niet te bedeesd om dat te zeggen. Als je een foto van mij ziet, leg je mij op het hoopje ‘onopvallend en gewoon’. Maar als je mij ontmoet, laat ik een indruk na. Ik ben grappig zonder mopjes te tappen, ik ben onderhoudend, ik weet net genoeg pit in mijn conversatie te leggen, maar ik ben niet goedkoop.

Ik sta open voor nieuwe dingen, nieuwe ontmoetingen en nieuwe mensen. Ik vind het geweldig om te luisteren, maar evengoed om te praten. Iedereen boeit mij, soms in wat meer en soms in mindere mate. Ik heb een rotgeheugen als het op namen aankomt, maar wat je mij inhoudelijk vertelt, kan ik een jaar later nog herhalen. En als ik iets niet wil, zeg ik nee. Ik ben geen volgertje en ik ga niet in tegen mijn principes om geliefd te zijn. Ik hecht er dan ook geen belang aan om door iedereen fantastisch gevonden te worden. Wie ik ben, maakt mij een hoge boom en ik vang dan ook veel wind, maar daar heb ik geen moeite mee. Want ik ben buigzaam en flexibel en ik breek niet zo snel. En ik heb gemerkt dat zoiets aantrekkelijk is.

Ik heb mezelf nooit als aantrekkelijk beschouwt en ik heb lang opgesloten  gezeten in mijn eigen hoofd en mijn eigen wereldje, in relaties en patronen, in situaties en verwachtingen. Tot ik besloot om daar uit te stappen. Want plots had ik begrepen dat je dat zomaar kan. Beslissen om ergens mee te stoppen en gewoon jezelf te zijn. En een wereld ging voor me open. Ik verbaas me er nog steeds over hoe makkelijk mensen naar me toe komen. Hoe makkelijk mensen blijven terug komen. Hoe eenvoudig het is om mensen te leren kennen en hoe snel die mensen mij appreciëren om wie ik ben. Niet omdat ik ja en amen zeg of doe wat ze mij vragen. Niet omdat ze hun zin krijgen bij mij of hun gelijk (behalve als ze gelijk hebben natuurlijk), maar omdat ik een mening heb en die ook kan uiten (op een beleefde en vriendelijke manier). Omdat ik ergens voor sta en niet zomaar buig om geliefd te zijn. Omdat ik bereikbaar en tegelijk onbereikbaar ben.

En soms vindt iemand mij arrogant en protserig. Dat mag, dat is ok. Niet iedereen kan waarderen wie ik ben, ik waardeer ook niet altijd hoe een ander is. Soms uit frustratie of jaloezie, soms omdat iemand mij gewoon niet ligt of recht tegen mijn waarden en normen in gaat. De tijd waarin de hele wereld van mij moest houden, ligt ver achter mij. Ik hou van mij en dat is toch fantastisch. Want wat ik ook doe, welke fouten ik ook maak, hoe vervelend mijn haren ook doen en hoe jammer ik het ook vind dat mijn benen niet langer zijn en mijn boezem niet groter, ik zal er nooit minder van mezelf om houden.

De mooiste dingen gebeuren altijd onverwacht. Op een dag zat ik met de handen in het haar omwille van een verhuis die maar niet wilde lukken. Ik had al tal van vrienden gecontacteerd voor een helpende hand, maar niemand bleek te kunnen helpen. Iedereen had al andere verplichtingen, had geen tijd, was ziek, oververmoeid, had geen vervoer om tot bij mij te geraken of gewoon geen zin. Sommige mensen gaven gewoon geen reactie. Geen probleem, dat kan gebeuren. Ik ben ook niet altijd in de stemming om met dozen te gaan zeulen. In een laatste wanhoopspoging zette ik een bericht op één van de vele sociale media waarop we allemaal honderden vrienden hebben die we zelden of nooit zien. Of toch een groot deel ervan. Een mengeling van heden, verleden, een ander leven en soms ook de toekomst. Uit onverwachte hoek kwam toen hulp, geheel onvoorzien en onverhoopt, maar daarom niet minder gewaardeerd. In tegenstelling zelfs, … En dat is hoe ik mijn beste vriendin heb leren kennen, door een simpele vraag op het juiste moment.

Slechts een voorbeeld van hoe de mooiste dingen op je weg komen wanneer je er eigenlijk niet mee bezig bent. Een plotse knuffel, een hernieuwde of nieuwe vriendschap, een lach, een schouderklop, een woord van begrip. Toen alles verkeerd leek te lopen en ik niet meer zag hoe ik verder moest gaan, kreeg ik een uitnodiging van iemand uit een ver verleden. Of ik een glaasje wilde komen drinken, een hapje eten, een babbeltje slaan. Omdat ik de afleiding wel kon gebruiken, herinneringen wel wilde ophalen en er gewoon een avond tussenuit zijn, accepteerde ik met veel plezier. Onverwacht en niet voorzien, zonder verwachtingen, dromen of hoop. Gewoon een leuke avond, niet meer, niet minder. Wat begon als een mijmering over lang geleden, groeide uit tot een echte vriendschap met wederzijds begrip, steun en plezier. Door een reikende hand op het juiste moment.

Wanneer de mensen die we kennen ons steunen, appreciëren we dat. Maar we verwachten het ergens ook. Het is vaak zelfs moeilijk om ons niet teleurgesteld te voelen wanneer ze het niet doen. Wanneer ze geen tijd kunnen maken of zelf dingen aan hun hoofd hebben, is het niet altijd even evident om dat te kunnen plaatsen en begrijpen. We willen dat ze er voor ons zijn, om ons verhaal te delen. Wanneer het echter mensen zijn die we niet goed kennen, amper zien of contact mee hebben, verwarmt dat ons hart veel meer. Niet omdat het meer waard is, maar omdat de oprechtheid van hun toenadering zo ontzettend groot is. Zij hebben geen onuitgesproken verplichting, ze zeggen niets omdat het zo hoort, ze laten gewoon van zich horen omdat er iets is dat hen aangesproken heeft. Een herkenning, een herinnering, een moment van begrijpen.

Maar mooie dingen gebeuren niet enkel in slechte momenten. Ook in je beste momenten zijn de mooiste dingen vaak onverwacht. Tijdens een wandeling met mijn zoontje in december kwamen we een oude dame tegen die ons aansprak. Hoewel ik in eerste instantie niet zoveel zin had in dat gesprek, bleef ik wel staan. Respect voor ouderen vind ik belangrijk en misschien heeft die vrouw geen familie of kleinkinderen en kleurt het haar hele dag om even met ons te spreken. Ze vertelde dat ze een kerst/nieuwjaarsgedicht had geschreven dat ze met mensen wilde delen. Ze had ze ingetypt en afgedrukt op kleine blaadjes. Nadat ze een kwartiertje met ons gebabbeld had, gaf ze een briefje mee. Het is een van de mooiste gedichten voor die periode van het jaar die ik al gelezen heb. Het is echt, integer, nooit melig en vol mijmeringen en gedachten die tot reflectie aanzetten. Ik gebruik het gedicht ieder jaar in één of andere vorm om zelf met anderen te delen. Mooie dingen komen uit onverwachte hoek op onverwachte momenten.

Vroeger zou ik blind geweest zijn voor zo’n momenten, voor die mensen end ie mogelijkheden. Vanuit een schrik voor het onbekende zou ik afstand genomen hebben nog voor iemand de kans zou krijgen om dichterbij te komen. Geen ongeplande afspraken, geen etentjes met mensen die ik niet goed ken, geen gesprekken met vreemde oude dames, geen openheid naar vage kennissen. Misschien ben ik heel wat misgelopen op die manier, maar misschien ook niet. Misschien kunnen die mooie onverwachte dingen pas komen wanneer je klaar bent om ze te herkennen en ontvangen. Misschien kan je ze niet missen omdat ze er pas zijn als je ze kunt zien. Ik hou van onverwachte dingen, ik grijp ze met beide handen en heb er nog nooit spijt van gehad. Als jij dat niet doet, misschien loont het dan om het te overwegen.

Ja, ik ben de dertig voorbij, ik ben niet de meest geweldige versierder, maar ik weet wel hoe ik subtiel wat kan flirten en ik sta volop in het leven. Ik ben zelfstandig, ik weet hoe ik de vuilzakken tot aan de straatkant krijg, ik weet hoe ik de frigo gevuld moet houden en met een spuitbus tegen kruipende insecten in de hand kan ik ook ongedierte en spinnen aan. Ik heb hobby’s, vrienden en bezigheden, een voltijdse baan en ik maak plezier. Ik vind het geen schande om single te zijn en ik kan mijn mannetje staan als vrouw. En soms vloek ik als een man en wou ik, al was het maar heel even, dat er iemand was om mijn verhaal aan te doen en in zijn armen te kruipen om een rotdag weg te knuffelen. Maar meestal is het prima zoals het is en ben ik heel tevreden met wie ik ben en waar ik sta. Ik ben thirty, flirty and thriving en dat zal je geweten hebben.

Eén van de grootste voordeel van leven als single is de hoeveelheid dingen die je erdoor leert. Na een tijdje ken je van alles wat. Je leert hoe je een wc moet ontstoppen, insecten buiten krijgen, kleine problemen fixen en spullen repareren. Je leert hoe je vervelende deur aan deur verkopers moet afschepen en je ontwikkelt een routine voor alles wat nodig is. Helaas leer je ook hoe je een leven moet leiden waarin de ruimte voor een extra persoon steeds kleiner wordt. Je moet zelfstandig zijn en dus ben je dat ook, soms misschien net iets te veel. Heel wat mannen blijken zelfstandige vrouwen geweldig te vinden; als one night stand, als date, als vriend, maar niet als partner. Want een zelfstandig vrouw wil te veel controle voor zichzelf. Een zelfstandige vrouw heeft geen man nodig en heel wat mannen willen heel graag het gevoel dat ze nodig zijn.

En toch heb ook ik een man nodig. Niet om klusjes te klaren of problemen op te lossen, maar om te delen. Om samen naar een mooie zonsondergang te kijken, om de straten van Berlijn onveilig te maken, om te lachen en te huilen, om gezellig een poging tot koken te doen of om gewoon wat voor de tv te hangen en lepeltje in de zetel te liggen. Ik heb een man nodig om geluk mee te delen, want dan wordt het nog groter en grootser. Ik heb geen man nodig om bij weg te kruipen, maar dat wil niet zeggen dat ik er niet ontzettend van kan genieten. Ik hou van warmte, van knuffels, van contact op ieder vlak, zowel fysiek als mentaal. Ik hou van het gevoel een maatje te hebben dat er altijd is en een maatje te zijn voor iemand.

Ik ben er zeker van dat mijn maatje daar ook ergens rondloopt en dat ik hem ook wel tegen zal komen. Misschien straks, misschien morgen, misschien binnen ene jaar of tien en heel misschien ben ik hem al tegengekomen, maar weet ik dat gewoon nog niet. Maar tot het zover is ben ik thirty, flirty en thriving. Tot het zover is, ben ik een vrouw die weet wat ze wil en met twee voeten in het leven staat. Een vrouw die van aanpakken weet en die doorgaat. Niet omdat het moet en niet omdat ze geen keuze heeft, maar omdat leven nu eenmaal geweldig is en kansen enkel bestaan voor zij die ze grijpen. En daar wil ik absoluut bij horen. Bij mensen die kansen creëren en grijpen en beleven en ervaren. De herinneringen van morgen worden vandaag gemaakt, dus waarom er niet ten volle van genieten en voor gaan?

En het maakt me niet uit dat ik onderweg ben naar liefde en dat ik tijdens die tocht ook vaak de verkeerde mensen tegenkom. Niet dat die mensen niet leuk of lief kunnen zijn, maar ze zijn niet mijn prins op het witte paard. En voor minder wil ik niet gaan. Ik kies ervoor om alles te willen. Ik neem geen genoegen met ‘net niet’, ‘bijna’ of ‘als ik dit of dat door de vingers zie’. En mensen die wel in die categorie vallen, kunnen vrienden worden of kennissen of voorbijgangers, maar zelfs daar leer je iets van, dus het is nooit verloren. Maar wat ik voor mijn leven wil, is iemand die mij overweldigd, van mijn stuk brengt, achterover doet vallen. Iemand die mij het gevoel geeft de mooiste te zijn, de boeiendste, de liefste, de creatiefste, de origineelste, een prinses. Misschien ben ik hopeloos romantisch, geloof ik teveel in sprookjes, maar dat ik ok. Ik ben er zeker van dat mijn sprookje een lang en gelukkig einde krijgt.

Vriendschap is één van de meest vluchtige dingen ooit, net zoals relaties dat zijn en elk intermenselijk contact. Dat mag vreemd klinken, zeker voor wie al jaren met dezelfde mensen bevriend is, maar het is niettemin een feit. Niets zo fragiel als de band met de mensen die het dichtste bij je staan. Want hoe onvoorwaardelijk je vriendschap of liefde voor hen ook mag zijn, doordat ze dicht bij je staan, kunnen ze je het makkelijkste kwetsen en in een positie stellen waarbij breken de enige overgebleven optie is.

Vaak eindigen relaties, in welke vorm dan ook, door verwatering. Het leven verandert, je krijgt kinderen, verhuist, hebt een nieuwe job, een nieuwe relatie… Maar even vaak gebeurt er gewoon iets dat je in geen duizend jaar had zien komen en betekent dat het einde van een jarenlange vriendschap. Mensen zeggen iets dat ons raakt en we willen niet langer met hen geconfronteerd worden. Misschien hebben we hen verkeerd begrepen of de dingen onterecht slecht opgevat, maar dat wijzigt niet aan de zaak. Eens we dingen laten escaleren is de weg terug vaak zo oneffen en moeilijk dat we ons de moeite niet meer troosten. En los daarvan staat onze koppigheid ons vaak in de weg. Want wie zich benadeeld voelt, is niet geneigd om toe te geven. Dus wat als iedereen zich benadeeld voelt?

Situaties zijn tenslotte niet meer dan onze eigen perceptie van feiten en gebeurtenissen.
Het leuke aan het leven is dat relaties die verdwijnen ruimte scheppen. In ons hoofd en in onze tijdsbesteding. Ze geven ons de vrijheid om keuzes te maken, om nieuwe mensen te ontdekken, nieuwe hobby’s te vinden of nieuwe avonturen te beleven. Dat wil niet zeggen dat we mensen niet zullen missen. Ze zijn lange tijd een belangrijk deel van ons leven gaan uitmaken, maar er blijft zelden een permanente leegte achter. Enkel als we dat zelf toelaten, gebeurt het dat we niet verder geraken in ons leven en eenzaam achter blijven.

Soms komen relaties terug tot stand. Wanneer tijd wonden heeft geheeld, de hardheid van woorden heeft verzacht of de redenen tot een breuk heeft laten vergeten. Alles hangt af van de diepgang van wat gebeurd is, de waarde die we er na al die tijd nog aan hechten en de relatie die we voorheen hadden. Soms zijn relaties gedoemd om voor eeuwig beëindigd te zijn. Is er geen weg terug, hoeveel tijd er ook over mag gaan. Sommige zaken kunnen niet meer hersteld worden. Wanneer de littekens te groot zijn en de lasten te zwaar, is het soms beter om het gewoon te laten voor wat het was en niet meer achterom te kijken.

Heel af en toe gebeurt het dat je na jaren iemand opnieuw leert kennen en dat de klik terug zo groot is, dat je niets kan doen om een nieuwe relatie tegen te houden. Relatie in de meest ruime vorm van het woord. In die uitzonderlijke gevallen is de nieuwe vriendschap vaak veel sterker dan de vorige, gezien je weet wat je aan elkaar hebt, hoe het is wanneer de ander niet meer in je leven is en doordat je beseft dat je een nieuwe kans hebt gekregen om deel uit te maken van elkaars leven. En als dat gebeurt, krijg je een vriendschap die ijzersterk is, die alles kan doorstaan en die gebaseerd is op wederzijds en onvoorwaardelijk vertrouwen. Maar het zijn slecht enkelingen die dit soort vriendschap tegenkomen.

Het leven neemt en het leven geeft. Soms door dood, soms door ruzie, soms door afstand, soms door omstandigheden. De kunst is om te genieten van wat gegeven wordt en datgene wat verloren gaat los te laten. Afstand te nemen en enkel de herinnering koesteren zonder wroeging, wrok of spijt. Laat nooit een mooie gedachte verloren gaan aan wat nu is. Wat goed was, mag dat ook blijven, wie we vandaag wel of niet voor elkaar zijn, mag daar geen invloed op hebben.

Waarom zijn relaties altijd zo moeilijk? Niet dat ik er momenteel eentje heb, maar ook wanneer ik rond mij kijk, zie ik mensen vechten en kronkelen om hun relatie goed te houden. De volhouders blijven aanmodderen en doorgaan, de rest eindigt als happy of not-so-happy single. Niet dat er geen goede relaties bestaan waarin het allemaal wat eenvoudiger gaat, maar die kom je zelden tegen. Het lijkt bijna alsof mensen niet gemaakt zijn om hun leven met een ander te delen. Aan de andere kant zijn ze ook niet gemaakt om alleen te zijn, dus daar komt de eerste contradictio in terminis al tevoorschijn. Vanop het ogenblik dat we alleen zijn, al dan niet door keuze, missen we een ander in ons leven. Iemand om dingen mee te delen, tijd, gedachten, warmte, zorgen,… We missen iemand om vast te houden, mee te kroelen, in de zetel te hangen en te lachen. We missen affectie en fysiek contact. En toch, eens we iemand hebben die een deel uitmaakt van ons leven, maken we vaak meer ruzie dan ons lief is en verdwijnen al die lieve dingen naar de achtergrond.

Natuurlijk is het geen kunst om fysieke liefde te vinden, maar het geeft weinig voldoening en op termijn is het al helemaal niets waard. Als je er met je hoofd niet bij bent, is de rest gewoon niet relevant. Het kan dat ik alleen sta met die mening of enkel vrouwen vindt die er navolging aan geven. Voor mannen ligt dat misschien net iets anders, al kan ik me niet voorstellen dat die geen behoefte hebben aan een diepere connectie dan enkel wat gefrummel. Het kan misschien wat helpen op zeer korte termijn, een gevoel van instant liefde en affectie, een illusie die heel even hoog gehouden kan worden, for the time being, zeg maar. Maar de weerslag volgt onvermijdelijk, het besef dat dit slechts een momentopname is en niets substantieels. Een vluchtige weerspiegeling van een dieper iets dat al lang vervlogen is.

Idealiter is er een vriendschap die echt en waarlijk is en waarbinnen affectie ook een plek kan vinden. Eerlijkheid, oprechtheid en vertrouwen worden hoog in het vaandel gedragen en het gebrek aan constante aanwezigheid of bemoeienissen zorgen ervoor dat ruzies geen draagvlak krijgen. Een vervulling van behoeften voor twee volwassen partijen in samenspraak. Ideaal voor al diegene die verbitterd en gebroken zijn achtergebleven en de moed niet meer vinden om een nieuw engagement aan te gaan. Soms is er te veel gegeven en te weinig gekregen en heb je gewoon geen zin meer om je hart nog eens in de strijd te gooien. Er zijn nu eenmaal grenzen aan het aantal stukken waarin iets kan breken voor het een hopeloze zaak wordt om het nog te herstellen. Een alternatieve oplossing biedt dan een uitweg aan de verloren en wanhopige. Maar ook aan zij die gewoon geen zin meer hebben in gedoe en het leven licht en leuk willen houden. Het is geen schande om single te zijn en ja, het kan een keuze zijn in plaats van een verplicht stigmata dat meegedragen wordt uit gebrek aan een uitweg.

Dus, om alle verbittering in bovenstaande tekst teniet te doen, hier mijn visie op het single zijn. Single zijn is fantastisch. Het geeft je een onbeperkte vrijheid, een keuze over hoe je tijd in te vullen, een ruimte voor zelfontplooiing die onnavolgbaar is. Single zijn maakt je aantrekkelijk, want wie nog in de markt ligt, wil graag weten dat die ook nog goed in de markt ligt en maakt daar, al dan niet bewust, werk van. Single zijn is vooral geweldig als er genoeg vriendschappen zijn die het gemis aan affectie oplossen. Wanneer er vrienden zijn die een luisterend oor spelen en vragen, een knuffel geven wanneer het nodig is en klaar staan bij een lach en een traan. Single zijn is engagement zonder complicaties. En soms sucked het gewoon heel hard! Niettemin wil ik het op dit ogenblik niet opgeven, de gedachte aan een relatie schrikt mij af en geeft mij de daver!

Iets waarover ik al een tijdje wil schrijven, maar nog niet toe gekomen ben. Om de tijd wat te doden op eenzame momenten, om actief te blijven op de markt der relaties en vrijgezellen, omdat het weleens leuk kan zijn en omdat het soms spannend is, heb ik mij enige tijd geleden ingeschreven bij de twee grootste datingsites van België. Ook wel omdat het aangeraden werd in een boek dat als theorie aangaf dat daten ervoor zorgt dat je zelfvertrouwen terug opgekrikt wordt na een pijnlijk relatiebreuk. En dat blijkt effectief ook zo te zijn. Mijn profiel is echt in alle opzichten en blijkt nog succesvol te zijn ook. Dagelijks ontvang ik meerdere mails van het platform waarin aangegeven wordt dat deze en genen mij willen ontmoeten, mijn foto geweldig vinden of met mij willen chatten. Het gros van de gegadigden kan mij echter niet boeien en het kaf van het koren scheiden is niet zo eenvoudig, maar ik voel me in ieder geval wel aantrekkelijk, jong en nog steeds de moeite waard. Mijn zelfbeeld wordt opgekrikt, zeker wanneer mooie jongens van bijna tien jaar jonger complimenten geven op mijn foto’s. Af en toe is de commentaar niet helemaal gepast of zelfs creepy, maar dat hoort bij het format.

Na enige tijd actief te zijn, met mate weliswaar, op de site valt mij op dat een groot deel van de aanwezigen eigenlijk alleen op zoek is naar vleselijke lust. Een klein deel wil wanhopig van straat geraken en een nog veel kleiner deel zoekt gewoon mensen te leren kennen in de hoop een klik met iemand te maken. Doordat deze laatsten maar beperkt aanwezig zijn, is het effectief daten iets dat ik minder doe. Een beetje chatten, zien of iemand mij na drie berichten nog boeit en mensen blokkeren nadat ze heel foute bedoelingen hebben geuit, is iets wat meer voorkomt. Maar toch heb ik al enkel fijne vriendschappen opgebouwd via het platform. Mensen die ik ook echt heb ontmoet en waarmee er een klik is. Geen ware liefdes of prinsen op het witte paard, maar vrienden voor een leuk gesprek, een warme knuffel (ja, ja enkel een knuffel) of een avondje cinema of poolen. Vriendschappen die verder uitgebouwd kunnen worden en potentieel hebben tot echte kameraadschap en vertrouwen. En dan zijn er natuurlijk ook de mensen die je ontmoet en waarbij je maar één gedachte hebt: ‘hoe snel kan ik lopen en hoe blokkeer ik die mens op elke mogelijke manier’.

Ik weet het, het internet zit vol gekken, maar daar zit het echte leven ook vol van. Wanneer ik iemand op café ontmoet, in het park of op een feestje is dat net zo goed een blanco blad als wanneer ik die online leer kennen. Het risico om freaks tegen te komen bestaat altijd. Soms is het voldoende om ’s avonds op de verkeerde plek te zijn op het verkeerde ogenblik. En ik bouw veiligheidsmaatregelen in. We spreken af op openbare plaatsen die vooraf gecommuniceerd worden aan vrienden en vriendinnen. Een uur na de start van de afspraak volgt dan een eerste telefoontje naar de vrienden of vriendinnen in kwestie om te laten weten of alles goed gaat. Een uur of twee later nog een tweede telefoontje. Daarna gaan we ervan uit dat het wel goed zit. Je weet natuurlijk nooit wanneer iemand plots gaat doorslaan, het kan altijd nog, maar dat kan evengoed gebeuren nadat je al een jaar samen bent en meent iemand door en door te kennen.

De grootste miserie met het platform is dat je erop moet vertrouwen dat mensen eerlijk zijn. Ik heb ondervonden dat dit niet altijd zo is. Typische problemen zijn foto’s van 10 jaar oud en 20 kilo lichter, een vriendin waarover vakkundig gezwegen wordt, studies en werkervaringen die onbestaande blijken, en noem zo maar op. Nuttig is dit niet want als ik niet op dik val, gaat dat echt niet veranderen omdat je ooit in een ververleden mager was! Zo’n dates scheep ik na twee minuten af. Ik ga mijn tijd niet verdoen aan mensen die niet de degelijkheid hebben een eerlijk profiel op te stellen.

Over dat profiel wil ik trouwens ook nog iets kwijt. Ik weet niet waar mannen vandaag met hun gedachten zitten, maar als je een vrouw zoekt te versieren, hou dan rekening met volgende zaken.

-          Als je geen enkele foto hebt waarop je lacht, begin er dan gewoon niet aan. Niemand is op zoek naar een zuurpruim!

-          Foto’s met een ontbloot bovenlijf of meer (!) doen het echt niet goed als je wilt dat iemand je serieus neemt. Als ik een gigolo wil, google ik wel naar ‘gigolo’ en ga ik niet op datingssites.

-          Je foto is het eerste wat iemand ziet, neem alsjeblieft de moeite om een foto te zoeken waar je leuk op staat.

-          Je bent meer dan een uiterlijk, doe de moeite om je profiel naar behoren in te vullen.

Enfin, misschien ergeren andere vrouwen zich er niet aan of zijn ze naar iets anders op zoek, maar wat mij betreft, is het eenvoudig. Als de basis niet goed zit, begin je er beter helemaal niet aan!

En voor alle mannen die op datingsites zitten en nu klaar staan om mij arrogant, kritisch, vervelend en dergelijke meer te noemen. Iedereen heeft recht op een mening, dit is de mijne. Voel je vrij om ook een blog te maken en de jouwe de wereld in te sturen. Ik zal ze met veel aandacht en plezier lezen.

Ik heb een beetje een dipje. Dat gebeurt. Het is niet erg en het gaat wel weer over, maar op dit moment is het er. Ik denk dat het er gekomen is doordat iemand heel lief voor me was. Zonder bijbedoelingen (daar ga ik toch van uit, want je weet het natuurlijk nooit), zonder meer te verwachten, zonder wat dan ook. Iemand was gewoon zomaar lief en dat was al een hele poos geleden. Niet dat mensen nooit lief zijn voor mij, maar deze keer heeft het mij echt geraakt en dan volgt er een weerslag. Dan besef je plots ten volle dat je er alleen voor staat, dat je zoveel liefde hebt om te geven en niemand om die liefde te krijgen. Dat je zoveel warmte te bieden hebt en niemand om er gebruik van te maken. Dat je een leegte zou kunnen vullen, maar enkel met een leegte achterblijft en dat is geen leuk gevoel. Ik heb geen dipje omdat iemand vervelend deed tegen mij, want dat maakt me hooguit kwaad en kan ik makkelijk naast me neerleggen. Ik hoef niet in de spiegel te kijken en iemand te zien die lelijk doet tegen anderen, dus dat laat ik niet aan mijn hart komen. Ik heb een dipje omdat ik heel even kon proeven van wat ik niet heb. Alsof je een stukje chocoladetaart mag proeven om dan de taart aan iemand anders cadeau te geven. Het is leuk dat iemand anders gelukkig zal zijn met die taart, maar soms zou je de taart liever helemaal voor jezelf houden en zelf opeten.

Ik weet niet waarom die persoon lief deed tegen mij, ik weet wel dat het eenmalig was en geen vervolg gaat krijgen. Ik vraag niet om meer, ik smeek niet, ik val niet lastig en ik dring niet aan. Dat heeft toch geen zin. Als het niet spontaan komt, dan is het niets waard. Ik koester de herinnering en het gevoel en ik mis. Ik mis in die mate dat het me een dipje geeft, maar daar valt nu niets aan te doen. Het leuke aan dipjes is dat ze mij dwingen tot creativiteit, tot inspiratie en creatie. Dipjes maken dat ik muziek speel en juwelen maak, want ik moet ergens naartoe met alles wat ik heb en waarom niet op een positieve manier. Dipjes maken ook dat ik me afsluit van de wereld en mensen wil vermijden. Dipjes zijn persoonlijk en intimistisch en ik wil ze niet delen. Wellicht zouden ze sneller voorbijgaan mocht ik ze wel delen, maar iedereen heeft recht op een dipje en ik dus ook. Dus ik nestel me in een warme trui met een heerlijke kop warme chocolademelk en geniet van mijn dipje, want ook dat is een mogelijkheid.

Ik vraag me af wat mensen ertoe drijft om zomaar heel lief te zijn voor een ander om dan terug te verdwijnen. Of ze dan echt lief zijn of enkel in een moment van opwelling. Of ze misschien toch een behoefte te vullen hadden waar jij je als ontvanger niet bewust van bent. Of ze misschien geschrokken zijn van je reactie of iets gezien hebben dat hen deed besluiten weg te gaan. En met lief zijn bedoel ik niets fysieks. Ik bedoel een mooi woord, een warme lach, een teken van interesse of begaan zijn met een ander. Dingen waaraan je wil kunnen vasthouden, maar hoe zelden blijven zo’n momenten langer duren dan een fractie van de tijd. Of misschien is dat enkel bij mij zo, ik zou het niet weten want ik kan enkel mezelf zijn en dus mijne eigen ervaringen delen. Ik weet niet of ik het zelf kan, altijd lief zijn. Ik probeer vanuit liefde te leven en te delen, maar ik ken ook momenten van ergernis, kwaadheid of onverschilligheid. Misschien geef ik anderen ook een dipje en zeggen ze het gewoon niet. Net zoals ik nu ook niet ga zeggen dat ik een dipje heb of dat lief gebaar mis.

Het zou fijn zijn, mochten we gewoon altijd lief kunnen zijn voor anderen. Maar het zou niet realistisch zijn, want dan waren we wellicht niet altijd lief voor onszelf. We hebben ieder onze eigen behoeften en noden en om die in te vullen, moeten we soms dingen doen die niet lief zijn tegenover de mensen om ons heen. Dat is nu eenmaal hoe de wereld in elkaar zit. Ik hou van openheid en integriteit. Ik zeg wat ik denk en ik ken weinig taboes. Je mag bij mij hetzelfde doen. Maar ik merk dat dit niet altijd geldt voor de mensen om mij heen. Wat een knuffel is voor de ene, is een aanval op persoonlijke ruimte voor een ander. Het hangt er allemaal maar van af hoe je de wereld ervaart. Misschien is wat ik lief vind voor een ander niet meer dan beleefdheid. Dan zou die nooit kunnen begrijpen hoe het mij zo diep kan raken, want het zou enkel die diepgang en relevantie hebben voor mij. Alleen al daarom moet je leren loslaten en een ander in zijn waarde laten. De reden van het lief zijn is tenslotte niet relevant en wijzigt niets aan de ervaring. Ernaar vragen en vissen zou enkel een mooie herinnering kunnen vergiftigen en tot iets lelijks maken. En dat is niet de bedoeling van een mooi gevoel.

Soms geloof ik in liefde, in de prins op het witte paard en alles wat daarbij komt kijken. Meestal geloof ik er niet in. Ik ben niet verbitterd, maar ervaring heeft mij die magie ontnomen en ik kan mezelf niet dwingen om ze terug te vinden. Misschien komt dat wel vanzelf. Misschien steeds heel even om dan gevolgd te worden door een dipje. Het maakt niet uit, ik leef in pieken en dalen en dat is prima. Ik zou de pieken nooit willen opgeven voor de dalen. De pieken zijn nog steeds veel talrijker aanwezig. Een vlak leven zou niets voor mij zijn, ik zou het gevoel krijgen gestorven te zijn en enkel nog aanwezig omdat mijn lichaam dat zo bepaalt. Klinkt misschien negatief, maar het is niet zo geschreven en wie mij kent, weet het wel te plaatsen. De rest moet mij maar op mijn woord geloven.

Rest mij nog dank je te zeggen voor het liefs dat ik mocht ontvangen. Wie of wat, waarom, wanneer of waar heeft geen belang, ik ben er zeker van dat die persoon mijn dankbaarheid ooit of ergens wel zal ervaren. Dus, vanuit de grond van mijn hart, een oprechte dank je omdat je mij, al is het maar heel even, de koning te rijk deed voelen.

Ben vandaag aan een paar teksten begonnen, maar heb ze opgeslagen om eventueel later eens te posten. Voor alles een tijd en een plaats en soms is nu niet de juiste tijd en hier niet de juiste plaats.

Ik heb, in een niet al te ver verleden, eens een draak cadeau gekregen in een glazen blokje. Het is moeilijk om te beschrijven, want ik had nooit eerder zoiets gezien, maar neem van mij aan dat het iets lieflijks en magisch heeft. De gever van het geschenk is ondertussen verleden, maar de herinneringen koester ik nog steeds en de draak prijkt op mijn kast waar hij een plekje heeft gekregen.  Af en toe kijk ik naar die draak en raak ik in verwondering door de magie die hij met zich meedraagt. Het is niet enkel de magie van het beeldje zelf, hoewel dat op zich al magie is. Wie maakt zoiets en hoe? Het is zo gedetailleerd en verfijnd! Maar wat nog meer magie met zich meebrengt is wie zoiets bedacht heeft. Bij mijn weten zijn er geen draken te vinden in deze wereld en toch zijn ze alom tegenwoordig, in alle maten en kleuren. Kinderen zijn erdoor gefascineerd, ze houden ervan of ze hebben er schrik van, ze koesteren ze of ze willen ze zo ver mogelijk uit hun buurt houden.

Hoe fantastisch is het niet als je dat kan. Zo opgaan in de magie van iets dat het een werkelijkheid kan worden. Dat het een deel uitmaakt van je leven en het vreugde met zich mee kan brengen. Voor mij is liefde ook zo’n vorm van magie. Iets waarin je wilt geloven, iets dat je wilt ervaren en koesteren en iets dat je als werkelijkheid wil beschouwen. Het punt is dat magie ook inhoudt dat je als volwassenen weet dat het niet bestaat. En daarin weet ik niet of liefde magie is voor mij of niet. De ene moment geloof ik erin, de andere ben ik ervan overtuigd dat het slechts een illusie betreft. Niet dat ik geen mensen ken waarvan ik geloof dat ze werkelijk van elkaar houden en weten wat liefde is, maar of het iets is wat in mijn leven past. Let op, ik ben niet verbitterd en ik koester geen afkeer voor liefde. Ik ben alleen vergeten hoe erin te geloven. Mocht liefde een elfje zijn, dan ben ik diegene die niet meer weet hoe je in je handen moet klappen.

Ik denk dat magie overal om ons heen is, in kleine en grote dingen, maar dat het niet altijd even eenvoudig is om ze te blijven zien en ontdekken. Ik denk dat het leven ons soms zoveel uitdagingen toegooit dat het moeilijk wordt om er nog langs te kijken en gewoon in verwondering te ontdekken. Ik denk dat ons ego ons vaak in de weg staat en onze emoties. Dat we ons vereenzelvigen met wat we voelen en niet met wie we zijn. Want dat zijn twee verschillende dingen. We zijn onze emoties niet, we ervaren ze alleen. Niet meer en niet minder. Wie we zijn zit dieper en is fundamenteler. Wie we zijn wijzigt niet omdat we ons anders voelen, de essentie blijft gelijk, alleen de uiting ervan verandert. Maar dat weten, wil nog niet zeggen dat het altijd makkelijk is om ernaar te leven. Soms zijn emoties zo sterk dat ze allesoverheersend zijn en elke logica in de weg staan.

Focus op jezelf! Niet op wat een ander zou denken, voelen, vinden, willen, hopen, zeggen, proberen… maar op jezelf. De kans is groot dat je dan enkel nog correcte bedenkingen maakt en je niet met jezelf op de loop gaat. Wat een ander denkt, weet je toch niet. Je kunt hooguit verkeerde aannames maken en onzin de wereld in strooien.  Uiteindelijk heb jij alleen jouw ogen om door te kijken en die zien iets anders dan wat een ander ziet. Bijgevolg interpreteren ze ook anders, beslissen ze anders en leren ze anders.  Wanneer ik garnalen zie, denk ik ‘jakkes’, wanneer een vriendin ze ziet, denk ze ‘jammie’, wanneer een zwangere vrouw ze ziet, denk ze ‘zo is ons kleintje nu ook’ (afhankelijk van het aantal weken), wanneer een chef kok ze ziet, denk hij aan alle mogelijke gerechten die hij kan maken, wanneer een veganist ze ziet, denkt hij moor en verderf en ga zo maar verder. Onze gedachten worden bepaald door wie we zijn, waar we voor staan, wat onze achtergrond is en onze ervaringen. Ze zijn geen feiten en geen waarheden, slecht een visie op dingen. Zelfs bij iets stoms als garnalen heeft iedereen al een volledig ander gamma aan gedachten en gevoelens.

Kan je jezelf voorstellen hoe dat dan bij mensen gaat? Hoe je gedachten over iemand gevormd worden omwille van je eigenheid en niet zozeer door die ander en hoe die is of doet. Wat ik lief vind, vind jij misschien maar koud, wat ik hard vind, vind jij misschien gewoon. Het hangt er maar van af wat wij gewend zijn en waar wij belang aan hechten. Ik kan helemaal tilt slaan wanneer iemand niet de moeite wil nemen om correct te praten of te schrijven of op zijn minst een poging te doen. Taal is de basis voor alles in mijn ogen en ik kan het belang ervan niet genoeg benadrukken. Een ander merkt het misschien niet eens op wanneer iemand die moeite niet doet. Een ander hecht niet diezelfde waarde aan taal en ziet er bijgevolg geen problemen in. En zo zijn er tal van zaken die voor mij niet relevant zijn en voor een ander wel. Bijgevolg is mijn mening het resultaat van mijn ervaringen en niet per definitie van een ander zijn handelen.

Wanneer je enkel op jezelf focust, kan je de wereld om je heen als iets feitelijks zien. Dan is de draagkracht van een ander zijn handelen minder groot. Misschien is dat niet altijd even leuk, want het geldt natuurlijk in twee richtingen. Wat mij kwetst, zal mij minder raken, maar wat mij gelukkig maakt, zal mij ook minder bereiken. De kunst is om net genoeg van beiden toe te laten en een balans te vinden. Maar de focus naar jezelf brengen, helpt wel om te relativeren.

Soms is het moeilijk om te schrijven, niet zozeer omdat je geen inspiratie hebt, maar omdat je altijd het risico loopt dat mensen je teksten op hen gaan betrekken. Vaak hebben de teksten niets met hen te maken, zijn ze niet eens de reden waarom je schrijft, maar probeer hen dat maar eens uit te leggen. De dingen die ik schrijf komen van overal en nergens. Het zijn hersenspinsels en gedachten die gevormd worden door alles wat om mij heen gebeurt. Soms zijn dat handelingen van mensen, maar even vaak zijn het dingen die op tv zie, films, boeken, reclames, zaken die ik op straat zie of gedachten die voortkomen uit een ver verleden of melancholie. Ze zijn zelden gerelateerd aan het hier en nu, en wanneer dat wel zo is, staan ze meestal los van zware problemen, ruzies of strubbelingen. Want dat zijn zaken die ik eerst voor mezelf wil kunnen plaatsen voor ik ze met de wereld deel. Dit gezegd zijnde, weet ik dat deze intro geen barst zal uitmaken, dat er nog steeds mensen zullen zijn die alles op zichzelf betrekken, maar ten minste is het nu gezegd en bijgevolg van de baan.

Ik vraag me weleens af waarom niets zo moeilijk is dan eerlijk zijn over gevoelens. Echt eerlijk, zonder schroom, zonder angst, zonder twijfel. Wanneer we iemand leren kennen en die leuk vinden, is het een hele opgave om dat ook over te brengen. We hebben schrik dat de ander ons niet hetzelfde heeft ervaren, dat we afgewezen gaan worden en gekwetst. En dat is jammer want we missen een heleboel kansen op mooie vriendschappen op die manier. Maar niet iedereen is even gevoelig en niets zo pijnlijk als je liefde of vriendschap aan iemand verklaren en een lege onbegrijpende blik terugkrijgen. Zelfs mensen die heel lief handelen en waarvan het lijkt alsof ze het zouden begrijpen, kunnen heel anders reageren dan je verwacht. Zoals ik eerder zei, mensenkennis is iets dat de meeste mensen gewoon niet hebben, hoe hard ze ook roepen dat het wel zo is. Mensenkennis is meer dan inschatten of iemand een slechte dag heeft, zich onzeker voelt of problemen gaat maken. Mensenkennis is kunnen begrijpen of iemand openstaat voor jouw gevoelsmatige woorden en daar juist op zal reageren. En dat is een heel andere zaak.

Wanneer je iemand zegt dat je hem of haar mist, gaat die in negen van de tien gevallen aannemen dat je hopeloos verliefd bent. In het ene geval reageert die positief, dat wil zeggen, heeft die gevoelens voor jou. In het andere geval reageert die kwaad en verward. Maar zelf het positieve kan negatief zijn wanneer je eigenlijk gewoon wilde zeggen dat je iemand wel leuk vindt en zelf helemaal geen gevoelens van die aard hebt. Bijgevolg hou je maar gewoon je mond om misverstanden te vermijden en geef je het compliment niet. Je vriendschap is minder diepgaand en eigenlijk is op dat moment een eerste vorm van wantrouwen al in werking gezet. En is dat niet het laatste wat je eigenlijk wilt binnen een vriendschap? Mocht iedereen kunnen reageren vanuit emotie, intelligentie en eerlijkheid, dan was er geen probleem geweest, maar dat is nu eenmaal niet zo.

Mensen horen en zien vaak ook wat ze willen horen en zien en niet wat je zegt en toont. Ik mis je wil niet meer zeggen dan dat je iemands afwezigheid hebt ervaren en jammer vindt. Het houdt niet in dat je verliefd bent, al je vrije tijd met iemand wilt doorbrengen of een leven denkt te delen. Maar dat is wel de interpretatie die veel mensen aan die woorden geven. Ik vond het fijn bij jou krijgt een zelfde connotatie, vaak volledig onterecht. En wanneer we niets zeggen, neemt de ander aan dat we hem of haar toch niet zo fijn vonden en al even graag niet meer zien. Weer een kans verloren, weer een potentiele vriendschap weggesmeten.

Heel zelden vind je mensen bij wie dit wel kan. Die de zaken in het juiste licht kunnen plaatsen en reageren vanuit integriteit. Dit zijn de mensen aan wie je moet vasthouden in je leven want ze zijn dun gezaaid en moeilijk tot onmogelijk te vervangen. Zelf kan je alleen proberen om altijd vanuit een eerlijke emotie te reageren, maar dat is soms moeilijker dan gedacht. Want iedereen heeft een filter die bepaalt hoe hij of zij dingen ervaart en ook je verleden speelt hier een belangrijke rol in. Wanneer ik net tegen een muur ben gelopen, ben ik heel wat ontvankelijker voor lieve woorden en warme gebaren. Dat is het ogenblik waarop ik denk dat het beter zou zijn mezelf op te sluiten gezien ik snel overtuigd zou kunnen raken van een goed gebaar dat met een verkeerde intentie gegeven wordt. Want dat zijn de momenten waarop je dolgraag wil geloven dat er ook nog lieve en goede mensen zijn die gewoon oprecht van je willen houden, als vriend of vriendin, zonder meer.