Misschien is het wat vroeg om hier al een mening over te hebben en neer te pennen, maar ik wil me er toch aan wagen. De kans is groot dat met het verstrijken van de tijd mijn mening zal wijzigen, maar ik schrijf enkel neer wat ik nu denk en voel. Morgen is een andere dag en dan zal ik even hard achter mijn ideeën van die dag staan. Het kan alleen dat ze niet dezelfde zijn als vandaag.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Iedereen zegt mij dat ik nog jong ben en zoveel te bieden heb en mij dus geen zorgen moet maken wat alleen blijven betreft. Dat het nog altijd kan goedkomen als de tijd de ergste wonden heeft geheeld en we elkaar terug tegenkomen zonder stress en andere problemen. Ik wil dat graag geloven, maar op dit moment laat mijn hart dat niet toe. Ik heb teveel schrik om vast te klampen aan onbestaande dromen en te verdwijnen in een fantasie.

Maar zelfs als het niet goed komt en ik leer iemand anders kennen, maak ik mij daar zorgen over. Toen ik jong was kon ik makkelijk van het ene naar het andere vriendje gaan. Mezelf elke keer voor 100% gooien, ongeacht of ik gekwetst was of gekwetst had. Geloven in ware liefde en eeuwige trouw. Zelfs bij mijn laatste relatie was ik overtuigd van een toekomst en eeuwigdurende liefde.

Maar ik ben ouder geworden en de wonden zijn dieper en pijnlijker. Ik vraag me af of ik ooit nog mijn hart op die manier voor iemand zal kunnen openstellen. Of ik geen reserves zal houden, uit schrik om terug gekwetst te worden, uit zelfbehoud en zelfbescherming. Ik leef intens, ik ga volledig, ik stort mij in die mate in een gevoel dat ik mezelf dreig te verliezen. Dat wil zeggen dat ik met een intensiteit geniet en liefheb die veel mensen niet kennen, maar ook dat ik met diezelfde intensiteit tegen de grond ga wanneer het misloopt.

Ik weet dat ik overweldigend ben in een relatie. Misschien té intens, té veel, té snel, té passioneel, … maar dat is wie ik ben en er moet toch iemand zijn die daar waardering voor kan opbrengen?

Ik voel hoe ik voor het eerst in mijn leven mijn hart een kleine beetje afsluit. Hoe ik voor het eerst niet meer zomaar durf te vertrouwen. Hoe ik voor het eerst een stukje van mezelf ben kwijtgeraakt. En ik vraag me af of ik dat stukje ooit zal terugvinden en waar ik het moet gaan zoeken.