Eindelijk, na maanden op voorhand trainen. Ruim op voorhand mijn ingeschreven.
één van mijn favoriete loopevenementen de GroetuitSchoorl run.

De eerste keer daar was in 2011 mijn allereerste keer de 10km toen, nadien waren er grotere uitdagingen, de ten miles van Antwerpen, Spartacus run en verleden jaar deed ik in Schoorl mijn eerste halve marathon met toen een eindtijd van 2uur38minuten.

Mijn doel was nu op zijn minst binnen de 2u en half.

De laatste trainingsweken kwamen eraan. Een nieuw jaar, nieuwe doelen, ik schreef me ook in voor de Antwerp urban trail (17maart) Ten miles (22april) en Spartacus (1mei) tussendoor ga ik meedoen met de boslopen van Kasterlee, Kangoeroe Dessel.  In ieder geval tot juni zijn het grote uitdagingen, lange afstanden.

Sinds ik mij ook heb ingeschreven voor deze activiteiten, heb ik een loopmaatje gevonden voor in de weekenden. Heidi (de onthaalmoeder van Jordy en Jessy vroeger) we lopen even snel (en dat vinden wij niet veel, want we lopen iets trager dan de gemiddelde hardloper)

Maar zoveel wij kunnen trainen wij in de weekenden en soms doen we mee met een loopactiviteit hier in de buurt. De natuurloop van Meerhout (echt zeer mooi in het koude sneeuwlandschap)

Natuurlijk werd ik ook zwaar verkouden. Gelukkig eigenlijk voor de halve marathon.
Mijn Garmin Forerunner kreeg ik niet geïnstalleerd op mijn nieuwe laptop, dus deed ik het naar de computer winkel. Een week zat ik zonder mijn laptop! Maar ook een week zonder mijn sporthorloge! Op zich niet erg, ik weet ongeveer wel hoe hard ik loop bepaalde afstanden zijn, maar het is toch een handig hulpmiddel om het lopen te doseren, aan te voelen het is letterlijk en figuurlijk mijn virtuele partner.

Verleden week zondag liepen Heidi en ik samen nog de halve marathon afstand, haar eerste keer. Ik wou dit zelf nog doen na mijn verkoudheid, door de sneeuwtoestanden.

En dan…dan komt het weekend eraan, een weekendje met Jessy naar mijn ouders met de trein (voor 14€ dankzij het Kruitvat ‘steeds verassend altijd voordelig’)

Zaterdagochtend 9 februari wil ik toch redelijk op tijd vertrekken.

Jessy en ik worden naar het station van Tilburg gebracht, daar neem ik mijn eerste koffie (met een appelkoek voor 2.5€) we namen de trein die rechtstreeks naar Utrecht ging.

In Tilburg kocht ik eerst nog toch nog het boek PAAZ een psychiatrisch roman (is eens wat anders dan vijftig tinten…)

Een uur in de eerste trein.

In Utrecht ons lunch…de Burger King, niks geen Sonja Bakker dit weekend! Ik heb zin in een hamburger.

Net als ik Tilburg, lopen er hier in Utrecht centraal ook allemaal verkleedde mensen. Leuk om te zien hoe carnaval overal gevierd wordt, mensen verkleed in iets wat ze willen zijn (?)

Nadien nog een grote koffie (een halve liter, tja het is nog een lange treinrit) bij de Starbrucks (gewoon omdat ze de allerlekkerste koffies hebben daar)

Een latte met vanille hmmm….

We reizen verder naar Alkmaar, mijn geboortestad, jaja ik blijf een echte kaaskop.

We komen aan in Heerhugowaard, natuurlijk al voordien een sms verstuurd naar mijn ouders en mijn paps komt ons op het station oppikken.

Bij mijn ouders, what’s app ik naar mijn zusje. Ze komt met mijn neefje Dani-Jay ook even langs.

Ik krijg heerlijke macaroni, altijd thuis al lekker gevonden.

Met mijn mams en mijn zusje gaan we nog ’s avonds lekker gezellig mama met haar dochters naar de bioscoop. Een superleuke echte Nederlandse film ‘Alles is familie’

Leuk, grappig… om te zien wat er allemaal in de familie is (nobody is perfect)

http://www.youtube.com/watch?v=5yeLDnvTpZw

Terug thuis bij mijn ouders, nog een wit wijntje en dan gaan Jessy en ik slapen.

Half acht ’s morgens gaat de wekker. Pannenkoeken ontbijt.
ik doe mijn hardloopkleren aan en we rijden naar Schoorl.

Op een parkeerplaats dichtbij de start kunnen we de auto kwijt. Natuurlijk waren we op tijd, dus blijven we nog even wat in de auto zitten.

Nadien wandelen langs start, even bij de Blinkerd kijken, de finish en zo wandelen weer even terug waar ik mijn eerste plasmoment ga houden.

Kwart voor elf ga ik naar mijn startvak blauw (bij de niet allersnelste lopers) in een processie wandeltempo gaan we richting start, vlak voor de start (tijdregistratie) ga ik toch nog even het wc huisje in (het wordt tegenwoordig een ritueel dat ik toch nog altijd voor ik ga lopen moet plassen)

Negen minuten na elf uur begin ik mijn echte halve marathon.

Ik herken Inge van Facebook, ik zo roepen ‘hoi Inge’ ze keek (van hé wie is dat nu) maar wenste mij succes.

Mijn vader had met het parcours plannetje al gezegd dat ze bij de 3km gingen staan en bij de 7km (bij de 19km ging ik dan mijn mams haar gsm laten rinkelen, zo ze wisten dat ik een kwartiertje later ongeveer over de eindstreep kom)

De snelheid zat goed, eigenlijk weer te snel, want ik had mij voorgenomen net onder de 7minuten de kilometer te blijven, nu zat ik soms een halve minuut onder die 7, maar het voelde goed aan en ik nam me ook voor als ik een dipje ging krijgen in ieder geval te proberen net onder die 7 te blijven.

Bij de 7km punt kwam ik mijn Inge weer tegen, de vrouw met de spandoek KANJER en mijn ouders met Jessy.

Nadien het bos gebied door beetje berg op, langs de Berenkuil. Met het sneeuwlandschap was het een mooi pitoreske. Het was heel even een glad stuk, dus liep ik wat aan de kant van het pad, maar ik kon de snelheid aanhouden.

Toch kreeg ik in de duinen wel een beetje een dipje… je bent daar bijna alleen, de stilte, de zee, de zon die volop scheen. Dit lopen is voor mij pure meditatie.

Ik ben een klein beetje in loopsnelheid gezakt, maar het ging nog goed, af en toe op mijn sporthorloge kijken, vooruit denken, als ik zo bleef lopen, behaalde ik mijn PR.

Het is daar echt genieten. Dan kom je terug het dorp in, bij de 19km de laatste drankpost (ik nam bij elke drank, verfrissingpost een thee, halverwege een stuk appelsien, bij de 19km een stuk banaan. Een fanfare speelde daar ‘vlieg met mij mee’ van Paul de Leeuw… shit…brok in mijn keel, dan denk je even aan al die mensen die er niet meer zijn.

Ik moest me terug herpakken, nog een keer langs de KANJER spandoek van Anne, ik nog roepen ‘Hoi Anne’….

Inge daar nog eens gezien en dan kom je bij de laatste 500meter (dat werd toch door iemand gezegd) ik versnelde, nog even, weer die euforie…. De omroeper hoor je, ‘steek je handen omhoog’ als je een applaus van de supporters wil, steek je duim omhoog voor de foto…

Ik liet me dat allemaal aan mij voorbij gaan, ik was zo content dat ik na maandenlang trainen hiervoor dit weer behaald heb, met een nieuwe PR…

Ik liep vooral rechts, ik keek natuurlijk waar mijn ouders en Jessy waren, maar ik had ze niet gezien. Was ik er nu echt zo snel voorbij geflitst?

Ik ging de eindstreep over met op mijn Forerunner 2uur en 23minuten (een kwartier sneller dan verleden jaar)

Ik nam de AA sportdrank en de handdoek in ontvangst, waar ik altijd heel blij mee ben, daar heb ik veel meer herinnering aan dan een medallie.

Ik liep langs de hekken mijn ouders ergens te zien, maar niks. Ik probeerde te bellen, maar ik kreeg een foute toon. Ik had ze dus NIET kunnen bereiken bij de 19km punt.

Waarschijnlijk waar ze in de Blinkerd nog lekker iets warms aan het drinken toen ik weeral sneller dan verwacht de finish over ging.

Gelukkig zijn er de finish foto’s van ‘aktiefoto’ en het bewijs op mijn Garmin.

Maar toen ik mijn ouders en Jessy terug vond, mijn vader zo ‘hé moet jij niet aan de andere kant van dit hek de eindstreep over?’ Euh HALLO, ik ben twintig minuten geleden al over de eindstreep gekomen. Op het liedje van Rosanne van Nick en Simon.

Maar ik had halve marathon er weer op zitten…. Volgend jaar de 30km? Voor het jaar nadien dan een PR ermee te lopen? Of volgend jaar de halve marathon nog een tikkeltje sneller? Ik weet nog niet, in ieder geval kom ik komend jaar weer terug.

Weer terug in Heerhugowaard een heerlijke douche. Mijn zusje, Dani en John kwamen ook nog langs. Een heerlijk salade gegeten met soep. Tegen 19u wou ik terug naar het Belgenland.

19:30u hadden we de trein terug. Jessy wou eigenlijk nog heel graag vliegtuigjes kijken op Schiphol, maar dat zal voor een andere keer zijn, deze treinreis ging ook nog lang zijn. Van Heerhugowaard naar Utrecht en jaja weer een koffie bij de Starbucks (een iets kleinere variant dit keer) we besloten de trein naar Eindhoven te nemen (niet voordien geweten dat we in Den Bosch konden overstappen naar Tilburg) maar of Koen nu naar Tilburg of Eindhoven moet dat maakt eigenlijk niet uit in afstand.

De laatste carnaval mensen waren ook op de trein. Een aantal mensen spraken natuurlijk Jessy aan. ‘Is het voor jou niet wat laat?’ ik natuurlijk meteen in de verdediging dat we vakantie hebben. Jongens die aan het opvallen waren met een badjas aan, indianen….

Toch apart zo’n feestmomenten.

Net tegen de nacht waren we terug thuis.

Een weekje looprust en een weekje met de kinderen Krokusvakantie

Tot de volgende loopevenement….