Ergens in februari kwam er een mail in mijn mailbox van running.be (zoals regelmatig gebeurd) al een paar keer iets over één of andere Spartacusrun. 10km lopen met tussendoor hindernissen een soort van survival

Net als verleden jaar na GroetuitSchoorl werd mijn volgende evenement weer de ten miles van Antwerpen, maar de Spartacus trok toch ook mijn aandacht.

Raoul wou ook weer meedoen met de ten miles, dat moest na ons halve marathon in Schoorl een makkie worden hé. Maar ik vroeg hem ook of hij zin had voor ook de uitdaging aan te gaan voor de Spartacusrun. Hij wou dat ook wel, dus schreven we ons tegelijk in voor de ten miles en de spartacusrun. 18€ voor de ten miles, 25€ voor de Spartacus dat in één keer meteen te betalen bij de inschrijving, maar ieder zo’n zijn hobby hé het lopen zelf kan ik zo duur maken als ik wil. De weken gingen ondertussen voorbij, via Facebook Spartacus pagina kwam ik steeds meer te weten over de hindernissen en ik begon eigenlijk toch wel schrik te krijgen ohoo.. hoe meer foto’s  zag met uitleg. Elektriciteit schokjes oh….

Maar ik was volop eigenlijk aan het trainen voor de ten miles, af en toe een zwemtraining erbij, soms naar de fitnes een enkele keer met de mountainbike naar mijn werk fietsen.

Na de ten miles nog lichte looptrainingen gedaan, maar dinsdag 1mei kwam er ook weer aan, weeral met de trein naar Antwerpen (Zoo, ten miles, winkelen en Spartacus)

Op het station van Mol weeral een treinkaartje gekocht en toch ook maar netjes een LIJN kaart. Ik verbaas me erover dat in het stad zoveel zwart wordt gereden, je kan daar zo in stappen en je bent zo aan de andere kant van de Schelde.

Het was weer even wachten op Cobie en co…. Op het perron vlak voor de trein aankwam, kwam op spoor1 Jurgen met zijn dochtertje aangelopen (de man van Liesbeth (Liesbeth is de zus van Raoul) het leek erop dat ze deze trein niet meer gingen halen, maar Cobie belde ondertussen Liesbeth op, ‘kom spring in de trein’

Liesbeth kwam er ook aan met Bente. De conducteur werd verwittigd, tot Cobie in Liesbeth haar handtas de treinkaartjes al zag zitten. We zaten dus met allemaal in de trein. De avond voordien cupcakes gemaakt, ideaal voor de kinderen en dat maakt het nog lekkerder met de sandwishes die we ook mee hadden. Ook mijn T-shirt met ‘EIGENWIJS’ erop ging mee, ja want soms ben ik gewoon lekker eigenwijs J In de trein, hadden mijn padjakkertjes stiften bij om wat op de T-shirt te tekenen of te schrijven.

We waren dus weer met een hele bende, Raoul en Cobie met de kids, de zus van Raoul Liesbeth met Jurgen en de de kids en Koen en ik met de kids, ja meer kinderen dan volwassenen.

Weer een goede drie kwartier later kwamen we weeral aan op het station Antwerpen centraal.

Weer de metro in, lijn15 naar de Linkeroever.

Maar dan….het was toch ergens dichtbij waar de ten miles ook was? Na wat zoeken en vragen, hadden we het ook gevonden. Niet zo veel volk als op de ten miles, maar dat moet ook niet hé,over een paar jaar is het misschien ook wel een massa evenement. We gingen ons startnummer halen en natuurlijk een T-shirt, zonder mouwen, voor ons spierballekes te showen hé haha…

Alleen Jessy wou graag even een T-shirt aan dus had ze de Spartacus T-shirt aangetrokken.

Even mij omgekleed, enkelband aan J ja overal werd ik wel gecontroleerd, zullen ze daarmee zien dat je de ‘chickenlane neemt? (een hindernis ontwijkt door de hoogte, schokken bijvoorbeeld?)

Ik had gezien op de FB ‘vind ik leuk pagina van Spartacus, waar je alle informatie en vooruitgang ging te lezen kreeg, foto’s te zien. Dat er een elektrische tijd sprietjes gordijn waar je doormoest, niet gevaarlijk maar toch onaangenaam die schokjes, oh daar had ik het meeste schrik voor. Ik dacht er zelfs erover om daar de chickenlane te nemen.

Maar ons omgekleed. Mijn rugzak afgegeven en Koen zijn winterjas erbij (het leek opeens immers dat het zomer was, het was een stralende mooie zonnige dag)

En dan hop naar het terrein waar het allemaal te doen was. Even wat hindernissen verkennen en proberen, the wall bijvoorbeeld, met een aanloopje zo’n twee meter ongeveer tegen de nettouwen en dan stijl omhoog klimmen zo’n 7m hoog schijnbaar, van bovenaf (op 3containers) er aan de andere kan er vanaf via trapjes van hooibalen. Even proberen dus dat aanloopje naar de nettouwen. Echt heel tof, dat ging heel goed. Dus nadien verder op verkenning, met alle kinderen onder de netten kruipenJ maar we zagen ook twee zandbergen met telkens onderaan de berg water…..oh…dit gaat toch niet in het begin zijn hé, met kleddernatte schoenen dan lopen? Gelukkig zagen we via de startboxen dat de loop andersom ging, we hoorden ondertussen dat als tweede hindernis met die elektriciteit was brr…

Stilletjesaan gingen we in de buurt van de start zitten, het leek wel op een festival, sommige spartacusrunners waren ook echt verkleed als een spartacus of een heldin.

De zenuwen begonnen weer, even naar de wc, kwartiertje later weer en dan stilletjesaan naar de startbox,we mochten met ons startnummer in de 4^de box plaatsnemen (van de 6) om dan dus zo’n 9minuten later dan de officiële start te starten.

De zon scheen fel, het was warm… maar het verhaaltje over deze SpartacusRun ter nagedachtenis van Artoer Aghanjanyan (student geneeskunde kwam verleden jaar tijdens de Antwerp Ironman om na een valpartij)

 Artoer was nooit tevreden  met half werk in alles wat hij deed ging hij tot het uiterste. Daardoor kreeg hij snel de bijnaam Spartacus

…zijn leven was soms erg onzeker,hard, belabberd e op momenten armzalig, maar ik heb hem nooit horen klagen. Emoties zoals jaloezie of haat kende Artoer  niet. Hij hechtte veel waarde aan de Amerikaanse mentaliteit van niet over je problemen en negatieve gevoelens te praten. Positivisme, keihard werken en enthousiasme, dat waren de waarden waar hij zijn kracht uit haalde’

Gelukkig vond Romy mij ook  in de startbox, mijn buddy bij het lopen en de hindernissen, want Raoul dacht alleen maar aan winnen hé haha…

De muziek was geweldig….Rammstein, Iron Maiden…. Het paste allemaal goed bij het decor.

Het ging ook allemaal snel, voor we het wisten waren we weg, rustig aan, eerst wat opwarming hindernissen, en ja dus met die elektriciteit maar ik zag dat ik er door kon, zonder iets aan te raken, niets gevoeld, oef (stond er wel eigenlijk elektriciteit op?)

Dan de banden, goed kijken, gewoon rustig aan dacht ik bij mezelf…

Nadien was het toch zo’n 4km alleen maar lopen, wel precies een mooi natuur gebied, de zon scheen wel hard amai, ook zonder mijn Garmin Forerunner, voelde ik me toch verloren, hoe hard liep ik? De benen voelde zwaar, de zon pff neen de conditie zat er nog niet in. Ik geraakte pas in the flow, ongeveer bij de rugbyspelers. Natuurlijk met een dikke vette knipoog mocht ik er gewoon door.

We kwamen bij de zandberg en naar beneden werd het eerst pootje baden, dit viel nog mee, maar dan weer een berg op en tot je borst in het water. Hier stond mijn gezinneke klaar, ‘mama!’ na die berg en het nat worden nog even een verfrissing met wat water drinken, maar wat ik niet wist…we gingen een bos in, met een moddergracht, stinken, pikzwart, eigenlijk ben ik daar zonder na te denken door gegaan een modder bos…hardlopen zat hier niet bij… maar dan het stukje naar the wall…. Weer stond mijn gezin daar klaar (waarvoor dank……) het viel heel goed mee de beklimming en eraf springen…leuk! Nu was het wat zigzag lopen…. Bij the jump was het weer een opstopping, nu hoorde ik opeens dat er aan de andere kant een meisje zwaar gekwetst daar lag. Het duurde nogal even voor ik ook die hindernis kon doen…ik klom omhoog en dus moest nadien er ook weer eraf springen, neen shit, wat was dit hoog, ik voelde me precies terug op de hoge duikplank in het zwembad staan brr… twee jongens van de crew, namen mijn hand als steun, ik wou terug….. had ik hier maar de chickenlane genomen, had ik ook geen tijd verloren. Met mijn ogen dicht met een bang hart toch gesprongen..deze hindernis nooit meer! Nadien was het nog heerlijk lopen, door het gras waar flink wat water was, heerlijk was het zelfs er zo door te lopen, walk on waterJ op het einde ook nog vuur, de laatste meters…Romy natuurlijk weer vooruit…..

Handen in de lucht bij de eindstreep….

Deze Spartacus goed gedaan…..

Romy werd nog geïnterviewd door de VRT, heel kort kwam ze op het late nieuws ‘keiplezant, vies, stinken’ waren haar woorden.

Ik vergat daar wel mijn medaille in ontvangst te nemen, wel had ik een suikerwafel, Red Bull en een sportdrank gekregen hmm… maar nog even terug voor mijn medaille. Samen met Jordy ermee op de foto. Maar nadien douchen. Er was buiten bij de sporthal en ‘men wash’ en woman wash, maar ik ging de sporthal binnen in de kleedkamer, waar het druk was, maar gelukkig niet zo heel veel,tja de spartacusrun daar deed maar 1/6^de vrouwen aan mee. Dus ik kon redelijk rap onder de douche. Terug op het terrein een pint bier afgenomen van Koen,ik drink dat anders bijna nooit, maar hier had ik nu echt eens goesting voor se….

Even nog wat na genieten daar, maar toen de tram genomen terug de stad in, iets voor te eten zoeken.

Op de grote markt heerlijk ergens gegeten, we mochten daar naar boven, de kinderen apart, het was heerlijk eten, Kriek erbij, nadien nog een ijsje….

Een beetje verbrand door de zon, beetje moe nadien terug naar de treinen, bij de koffiewinkel Starbrucks kregen we gratis meeneem koffie en nog een grote koffie ook hmmm…. Dat was dubbel nagenieten nog in de trein.

Volgend jaar zeker weer…. Het is eens wat anders dan alleen maar lopen… en ja ik ben gewoon een beetje eigenwijs, ik speel wel eens graag in de modder en hou wel eens een beetje van actie.

In het nieuws zei iemand, komend jaar weer, als ik nog leef tenminste, awel hij heeft gelijk, doe wat je graag doet, geniet NU…morgen is het misschien gedaan.

Bijlagen:
http://www.sporza.be/cm/sporza/videozone/MG_sportnieuws/MG_ander_nieuws/1.1294401