Onlangs experimenteerde ik wat met filmpjes. Er blijkt in mijn gsm nl. een digitale camcorder te zitten. Het resultaat is niet geweldig, maar kom... Dit is een van de 7 filmpjes.
Bij Deathe Note 12 werd een shitajiki cadeau gedaan. Ik vond het volgende artikel over shitajiki's. Shitajiki is Japans en het betekent letterlijk "onderblad" of "onder de hand". Het is dus een soort onderlegger, maar het is vooral bedoeld als schrijblad.
Een shitajiki kan uit verschillende soorten materiaal bestaan en wordt onder een blad papier gelegd als je er op wilt schrijven.
Het dient vooral om meer steun voor het schrijfmateriaal te geven, maar ook om te verhinderen dat er merktekens achterblijven op het blad eronder.
Shitajiki's voor handschrift zijn meestal 1 mm tot 2 mm dik, waardoor ze wel flexibel zijn, maar toch ook duurzaam en niet te slap. Gewoonlijk is het formaat B5. Ook A4 en A5 komen vaak voor, en er zijn ook andere formaten mogelijk. De formaten zijn afhankelijk van de behoeften.
Voor kalligrafie worden shitajiki's gewoonlijk gemaakt van donkerblauw of zwart vilt.
Shitajiki's worden vaak recto-verso versierd met afbeeldingen. Die kunnen op allerlei thema's zijn gebaseerd: toeristische trekpleisters, film- en rocksterren, en natuurlijk ook anime- en mangafiguren. De afbeeldingen zijn doorgaans van hoge kwaliteit, en door de duurzaamheid van de shitajiki gaan ze lang mee.
Maar we weten niet wat we ervan moeten denken. Moeten we nu blij zijn, of triestig?
Death Note 12 is immers de laatste aflevering van de reeks. Hierna is het afgelopen. Gedaan met de lol. Snif!
Maar het einde van een reeks is natuurlijk ook altijd een beetje feest: de ontknoping! De apotheose! De climax!
En of er een climax is! Death Note 12 is daardoor een van de beste afleveringen van de serie. Niet te missen!
Bovendien wil Kana ons ook echt een feest geven: bij deze laatste aflevering is er gratis een Japanse shitajiki, die niet los verkrijgbaar is en zelfs niet los mag worden verkocht.
Death Note 12 biedt daardoor een unieke kans om deze plaat in handen te krijgen.
Een shitajiki is een typisch Japans verschijnsel, en dat Kana dat bij deze Death Note voegt voor de prijs van een gewone aflevering, is niet alleen vriendelijk, maar ook een buitenkansje: dat is in de Nederlanden nog nooit gebeurd.
(Ik ben dan gezwicht voor fangedrag en heb er direct twee gekocht. Ik verontschuldig me hierbij welgemeend voor dit onvolwassen gedrag. Die kans om een prachtige bladwijzer te krijgen wou ik echter niet laten liggen. Bovendien wil ik hem natuurlijk gebruiken, en stel je voor dat ik hem verlies. )
Een shitajiki wordt in Japan gebruikt om onder een blad papier te leggen om meer steun te geven bij het schrijven, en om te verhinderen dat je merktekens nalaat op de onderliggende bladen.
Shitajikiâs worden versier met afbeeldingen van toeristische trekpleisters, popsterren, mangaâs, â¦
Vaak worden shitajikiâs in een beperkte oplage gedrukt, waardoor het echte collectorâs items worden.
Mogelijk gebruik van shitajiki's: als bladwijzer, als muismatje, voor decoratie⦠Dus alle omstandigheden waarin je een stevige onderlegger nodig hebt, of om iets te versieren. Ja, je kunt het ook als onderlegger van je colaflesje gebruiken!
Die shitajiki zat niet eens bij de Franse uitgave, terwijl manga's het op de Franse markt nochtans uitstekend doen, en ze het zeker niet moesten nalaten omdat de oplage te laag is.
En al bij al is het meer dan een hebbeding: de oppervlakte ervan is iets kleiner dan die van een Kana-manga, waardoor het perfect als bladwijzer in een manga past. Zoiets is voor Westerse strips tamelijk nutteloos, omdat Europese en Amerikaanse strips doorgaans aan de dunne kant zijn; die lees je soms in een verloren kwartiertje uit (je draait er je geld dan ook in een verloren kwartiertje door; haha, verloren geld in een verloren kwartietje).
Maar manga's zijn doorgaans een blok papier dat je er niet zomaar als een wergwerpproduct doormaalt. En dan wil je toch wel eens weten waar je gebleven bent. Heel handig dus voor bijvoorbeeld de extra dikke afleveringen van Nana.
Sommigen leggen zo'n shitajiki op z'n kant om in hun bibliotheekrekken de verschillende series van elkaar af te scheiden, maar met Nederlandstalige uitgaven kan dat momenteel alleen maar met Death Note doen.
Maar goed; ik blijf maar leuteren, en ondertussen ligt dat boekje hier naar me te schreeuwen om uit zijn verpakking te worden verlost.
Toch nog gauw dit meegeven: hier wordt een Death Note wedstrijd aangekondigd die begint op 7 maart 2009.
Afbeelding gepubliceerd met toestemming en copyrighted DEATH NOTE (c) 2003 by Tsugumi Ohba, Takeshi Obata/ Shueisha Inc.
De Nederlandse Taalunie, een officiële samenwerking tussen Nederland en Vlaanderen, werkt volgens een vast schema: eens in de tien jaar wordt bezien of de spellingsregels aan herziening toe zijn. Volgend jaar zou beslist moeten worden over de voorbereiding van de ronde voor 2015. Schinkelshoek ziet er niks in, maakte hij in Taalunie-verband duidelijk. "Laten we onze taal eventjes met rust laten", zei hij. "Niet alleen om iedereen te laten wennen aan de laatste veranderingen. Maar vooral ook om de historische keten - kunnen volgende generaties onze klassieken nog wel lezen? - niet te verbreken."
Minister Anciaux kwam aan Schinkelshoeks wensen tegemoet. Als er in 2015 iets gebeurt, zal het niet meer zijn dan het "toevoegen van nieuwe Nederlandse woorden en uitdrukkingen" aan de officiële woordenlijst, zei hij.
Nieuws van de pottenbakker Marnic "Den Boelover" De Lange: hij organiseert opendeurdagen tijdens de weekends van 24-25 mei en 31 mei - 1 juni. Hij toont de nieuwe resultaten van zijn anagama-noborigama-oven. Meer info.Marnic "Den Boelover" De Lange
De man die de geostationaire baan voor communicatiesatellieten uitvond is overleden. Het stierf in Colombo (Stri Lanka). Hij werd bekend doordat hij de inspiratie leverde voor de film "2001, A Space Oddyssey" van Stanley Kubrick, maar hij presteerde veel meer dan dat. Zijn bekendste prestatie is de geostationaire satellietbaan, waardoor we nu bliksemsnel op de hoogte zijn van wat aan de andere kant van de wereld gebeurt, maar ook heel snel met elkaar de hele aardbol rond kunnen communiceren. Van velen onder ons is het leven en de manier van werken grondig veranderd door Clarkes geniale inval van de geostationaire communicatiesatellietbaan. Daardoor is het met Clarke zoals met het water: vissen zijn continu met water omgeven, en beseffen daardoor niet hoe belangrijk dat voor hen is. Net zou beseffen veel mensen niet hoe belangrijk die communicatiesatellieten zijn. Niet alleen het belang van de geostationaire baan wordt onderschat. Velen beseffen in het algemeen niet dat de mens een technologisch wezen is, dat alles wat hij is te danken heeft aan de technologie, die mogelijk wordt gemaakt door onze hersenen. Dat is al het geval sinds we het eerste beest hebben gedood en met vuistbijlen in stukken hebben gesneden om het te kunnen opeten. Clarke besefte het belang van die technologie echter wel. Hij wees bijvoorbeeld op het belang van de bril, die het actieve leven van intellectuelen met vele jaren verlengde, maar uiteindelijk het leven van iedereen leefbaarder maakt. Maar net zoals alle kunstenaars wordt hij wel eens verkeerd geïnterpreteerd. Sommigen denken dat "2001, A Space Oddyssey" gaat over een computer die gezag over de mens probeert te verwerven, terwijl dat helemaal niet waar is. Wie de film ziet, weet dat het hoofdpersonage pas op het moment dat hij de opstandige computer uitschakelt, het ware doel van zijn expeditie ontdekt. Wie het boek leest, ontdekt ook wat er in werkelijkheid met de computer verkeerd liep. Maar het belangrijkste is nog dat de opstand van de computer hoe dan ook mislukt, en dat de mens zijn expeditie verder kan zetten, tot hij de volgende stap in de evolutie bereikt.
Vandaag is het pi-dag. Hiernaast een foto van Larry Shaw, de 'stichter' van pi-dag. Hij was een medewerker van het San Francisco Exploratorium, waar in 1988 de eerste pi-dag werd georganiseerd. Shaw is nu gepensioneerd, maar helpt nog altijd mee aan de viering op pi-dag. Tijdens die eerste viering in 1988 liepen het personeel en de aanwezigen rond een van de cirkelvormige ruimten van het San Francisco Exploratorium, waarna ze fruittaartjes aten. Ronde, neem ik aan. Het museum heeft sindsdien pizza toegevoegd aan het menu van pi-dag.
Wat kan er gebeuren tegen alternatieve geneeswijzen en alternatieve geneesheren? Weing, naar het blijkt, want: "Wie beschermt de patiënt eigenlijk tegen kwakzalvers, vraagt Willem Betz* zich af. De bonafide arts niet, want die mag van zijn orde geen collega's bekritiseren. De ziekenfondsen niet, want die ruiken geld. En de overheid kan alleen repressief optreden na een klacht. En de rechtbank? 'Als je per jaar 1.500 nepbehandelingen kunt verpatsen voor 30.000 euro per stuk, dan kun je al eens een dure advocaat inschakelen.' " bron: de website van De Standaard. *Willem Betz is emeritus hoogleraar Ik citeer dit vooral wegens de eerste zin: "De bonafide arts niet, want die mag van zijn orde geen collega's bekritiseren."
Zeker uitgeverij Dupuis (Marcinelle, België) zal daar veel aandacht aan besteden, maar we zullen ook elders activiteiten zien, niet alleen in België, maar in heel Europa..
De Smurfen zijn de geesteskinderen van o.a. Peyo, die o.a. het uitstekende album "De Smurführer" leverde, waarin hij op zijn manier, net als Franquin met "De Z van Zwendel", de zwarte periode in Euorpa van de jaren 30 en 40 verwerkte.
In de Bozar te Brussel werd het activiteitenjaar 2008 van desmurfen officieel ingezet. Ze maakten een website daarover in 12 talen.
Vanmorgen belde de postbode aan, en overhandigde een platte, rechthoekige doos. Ik wist direct wat het was: het woordenloze twaalfde album uit de reeks "Capricornus" van Andreas.
Alhoewel... voor de volledigheid moeten we toegeven dat er toch wel letters in staan. Maar Andreas heeft wel vermeden er genoeg letters op te zetten om een volledig woord te krijgen. Wie de puzzelende Andreas kent, weet dat het woord cruciaal kan worden voor de volgende afleveringen.
En werkt dat, zo'n woordenloos album?
Er waren moment dat ik dacht: het wordt niks.
Maar toch: zonder woorden vertelt Andreas een volledig verhaal, met begin, midden en slot. En zoals het einde van elk verhaal moet doen, wekt ook dit emoties op.
Toen ik dacht: "Dit wordt niks,", zat ik ergens middenin, in dat deel waarin een verhaal gewoonlijk alleen maar ontwikkelt, en waarin elk verhaal al gauw niets anders doet dan opeenvolgende gebeurtenissen vertellen.
Een zwak punt? Nee. Maar in een leuter-de-leuter-verhaal wordt de lezer afgeleid door het... leuter-de-leuter. De geest wordt beziggehouden doordat hij die lettertjes moet ontleden, en vergeet dat er weinig te zeggen valt.
Of weinig te zeggen lijkt. Want je kunt in een verhaal niet zomaar een brok overslaan en het toch blijven volgen. Doordat deze "Capricornus 12" alleen maar een kijk-album is, valt het wat sterker op. Dat is alles.
Maar nee: "alleen maar een kijk-album" is verkeerd uitgedrukt. Het is een "kijk-en-denk-album".
Zoals we weten stopt Andreas in zijn albums puzzels. Elke tekeningen kan aanwijzingen bevatten over de intrige. Die aanwijzingen worden niet altijd gezegd. Dat is een sterk verschil met bijvoorbeeld de reeks "Death Note", de mangareeks van Ohba & Obata: zij leggen erg veel uit.
Bij Andreas daarentegen mag de lezer het genoegen beleven zelf de puzzelstukjes samen te spronkelen en in elkaar te passen. Onder andere daarom blijven ze bij herlezen boeiend, en hoe langer Andreas' reeksen worden, hoe meer ze bij herlezen bieden.
Maar Andreas blijft altijd Andreas. Hij zei ook al eens geïnspireerd te worden door Amerikaanse strips, maar wie zijn oeuvre vergelijkt met de reeks van over de grote plas, merkt meer verschillen dan overeenkomsten.
Overigens sluit dit boek duidelijk aan bij de voorafgaande 12 delen. De woordenloze aanwijzingne, de grafische puzzelstukjes, verwijzen naar eerdere gebeurtenissen. Het is de ineenschakeling van de motieven en leidmotieven die zorgt voor de dramatische hoogtepunten. Net als je denkt: "Dit wordt niks," duikt er een element op waardoor dit ene verhaal stevig in de hele reeks wordt ingeplant, en waardoor Capricornus plots weer in een net verstrikt wordt. De lezer wordt altijd meer herinnerd aan de onopgeloste raadsels van de vorige albums, en Capricornus kan zelfs in de sneeuw niet vluchten voor de hete maanden die vooraf gingen aan zijn reis sinds de dood van Goth.
Wanneer? 30 november 2007 - 17 februari 2008, 10.00-18.00, behalve op maandag (sluitingsdag); gesloten op 24, 25 en 31 december 2007 en op 1 januari 2008
Prijs: individuen: 4 euro; groepen vanaf 15 personen: 3 euro/pers., gratis tot en met 12 jaar, korting voor 50+-ers.
Groepen: gids 75 euro per groep tot 20 pers. exclusief toegangstickets
Hij is een leerling van Frits Van den Berghe, en als kunstschilder won o.a. de schilderprijs Prix de Rome.
Als cartoonist signeerde hij met Buth, en onder die naam publiceerde hij vanaf 1946 in de krant Het Volk de stripreeks "Thomas Pips".
In 1947 begon hij met de wieleravonturen van Pips in de Ronde van Frankrijk. Dat leverde erg populaire sportcartoons, die tijdens de Tour verschenen in de sportbijlagen van "Het Volk".
In 1962 verscheen een afzonderlijk tourkrantje, het "Rondegazetje", dat in 's avonds op straat werd verkocht. Daarin werd telkens een gebeurtenis uit de Ronde in een cartoon verwerkt. Het waren tegelijk zoekplaatjes waarin een muisje zat verborgen. Die cartoons werden later in "Het Nieuwsblad" overgenomen.
) 
