Vertalen, vertaalbureau, vertalingen, vertaler, literatuur, Ezzulia, forum
Vertalen, vertaalbureau, vertalingen, vertaler, literatuur, Ezzulia, forum
14-04-2019
Iedereen welkom: voorstelling van nieuwe biografie van Jean Ray
De Vriendenkring Jean Ray zet zijn schouders onder de biografie die Geert Vandamme samenstelde over de Gentse auteur met de vele namen RAYMOND JEAN-MARIE DE KREMER, alias JEAN RAY alias JOHN FLANDERS.
Op donderdag 9 mei 2019 wordt het boek om 20 uur voorgesteld in AMSAB - ISG in de Bagattenstraat 174, 9000 Gent (België).
De ingang is gratis, maar om te kunnen schatten hoeveel mensen zullen opdagen, wordt gevraagd vooraf te telefoneren naar +31-(0)9-222.91.67 of te e-mailen naar paul.luyten@walry.be
Het boek is een tour de force.
Jean enzovoort Ray schreef als een duizendpoot op steroïden, en had een enorm publicatieritme.
In Soms overtreft de werkelijkheid de fantasie: Raymond de Kremer alias Jean Ray / John Flanders brengt Geert Vandamme het resultaat samen van tientallen jaren onderzoek.
Raymond De Kremer (Gent, 1887-1964) was de auteur van een bijzonder divers oeuvre.
Naast fantastische romans en verhalen schreef hij ook sprookjes, scenarios voor stripverhalen, gedichten en revueteksten, avonturenverhalen voor de jeugd en talloze journalistieke stukken. In Vlaanderen is hij vooral bekend voor zijn Vlaamsche Filmkens voor de jeugd en de (verfilmde) roman Malpertuis (1943). In die laatste roman rekent hij af met zijn eigen socialistische verleden en vooral met zijn oom, Edward Anseele.
Geert Vandamme (1962) onderzoek al tientallen jaren gepassioneerd Gent. Hij heeft zich ingezet voor de biografische aspecten van Raymond De Kremer. Deze monumentale biografie (2 delen, samen 630 paginas) onthult tal van nieuwe feiten, informatie en anekdotes.
De organisatie is een samenwerking van AMSAB - ISG met BOEKHANDEL WALRY en POESPA PRODUCTIES
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:jean ray, john flanders, raymond de kremer, raymond jean-marie de kremer, geert vandamme, van damme, vandamme, geert van damme, biografie
10-04-2019
Eerste foto van een zwart gat
De spanning wordt er al enkele weken in gehouden: er zou een foto van een zwart gat worden gemaakt.
Om de foto te maken werd het internationale Event Horizon
Project (EHP) georganiseerd. Dat is een netwerk van acht radiotelescopen op vier
continenten. Als het beeld wordt samengevoegd, ontstaat een supertelescoop met een diameter zo
groot is als die van de aarde.
De eerste studieobjecten van het EHP
waren het zwarte gat Sagittarius A* in het centrum van de Melkweg op
26.000 lichtjaar van ons, en een nog veel groter exemplaar in het
centrum van het sterrenstelsel Messier 87 op 50 miljoen lichtjaar van
ons.
De foto hierboven is van Messier 87. Het is 40 miljard km doorsnede, 3 miljoen keer zo groot als de aarde. Het staat 500 miljoen biljard km ver. De massa is 6.5 miljard keer die van de zon. Het is trouwens een van de grootste in het ons bekende heelal, wat waarschijnlijk betekent dat het ontstond doordat meerdere zwarte gaten zich samenvoegden.
Strikt gezien is aan een zwart gat niets te zien, omdat het nu eenmaal zwart is. Er kan geen licht uit ontsnappen. Wat wel zichtbaar is, is het gedrag van de materie BUITEN het zwarte gat. Met natuurkundige formules kan in hoge mate berekend worden hoe die materie zich gedraagt, maar metingen kunnen controleren of die formules juist zijn.
De foto is een valsekleurenweergave van de gecombineerde waarneming van acht verschillende telescopen. De telescopen waren radiotelescopen en namen milimetergolven waar. Om het zichtbaar te maken, werd het omgezet in licht. Het had evengoed zwart-wit kunnen zijn, maar er werd gekozen voor rood-oranje-wit. De echte prestatie is eigenlijk dat het lukte om de gegevens van acht verschillende telescopen te combineren in één beeld. Daardoor werd een telescoop met een enorme diameter gecreëerd. De bedoeling is om nu telescopen toe te voegen, om het vermogen van de telescoop te laten stijgen.
Ook is een zwart gat niet dat wat het zwarte gat veroorzaakt. Het is de grens van waaraf licht binnen het gat niet meer naar buiten kan. De buitengrens van het object IN het zwarte gat valt dus niet noodzakelijk samen met de "zichtbare" rand van het gat. Die rand wordt de gebeurtenissenhorizon genoemd, omdat we niets kunnen zien van de gebeurtenissen binnen die horizon.
Het is de vraag of er objecten bestaan waarvan de grenzen van het massale object in de kern samenvalt met de gebeurtenissenhorizon. Zo'n object heet een "naakte singulariteit".
De foto hierboven toont de kern van het sterrenstelsel Messier 87.
De "ring van vuur" wordt veroorzaakt door gas dat uiterst heet wordt terwijl het in het zwarte gat valt. Het licht is helderder dan dat van de de miljarden sterren samen die in dat melkwegstelsel zitten. Alleen daardoor is het vanaf de aarde zichtbaar. De "ring van vuur" rond het zwarte gat in het centrum van ons melkwegstelsel is trouwens veel zwakker.
Zwarte gaten zijn eigenlijk zeer eenvoudige voorwerpen, maar hun aantrekkingskracht en hun gravitatieveld is zo immens, dat veel processen binnenin zo ver af staan van onze dagelijkse ervaringen, dat we er ons moeilijk iets bij kunnen voorstellen. Ruimte en tijd zouden één en hetzelfde verschijnsel worden. Bovendien kunnen we er niets van waarnemen om het te onderzoeken.
Vermoedelijk ontstaan melkwegstelsels rond een zwart gat. In principe bevat elk stelsel dus een zwart gat, maar door turbulente gebeurtenissen in het heelal, vooral botsingen tussen melkwegstelsels, is het niet uitgesloten dat sommige zwarte gaten hun sterren en stofwolken verliezen, waardoor ze onzichtbaar in het heelal rondzweven, soms aan duizelingwekkend hoge snelheden, terwijl hun sterren en stofwolken zonder kern verdergaan.
Als melkwegstelsels op elkaar botsen, is de kans heel groot dat hun zwarte gaten met elkaar versmelten, en waarschijnlijk ontstond daardoor Messier 87.
Messier 87 is het 87e object opgenomen in de catalogus samengesteld door de Franse sterrenkundige Charles Messier (26 juni 1730 12 april 1817). Sommige van die objecten zijn melkwesgstelsels, andere gaswolken binnen ons melkwegstelsel. Toen Messier zijn catalogus opstelde, wist men nog niet dar er ook voorwerpen BUITEN ons melkwegstelsel konden zijn.
