Vertalen, vertaalbureau, vertalingen, vertaler, literatuur, Ezzulia, forum
Vertalen, vertaalbureau, vertalingen, vertaler, literatuur, Ezzulia, forum
06-04-2021
Ezzulia-uitdaging april 2021
Het is de tijd van de maand dat we een
nieuw boekenthema aanpakken. De organisator liet zich inspireren door
de (halve) lockdowns. Hij dacht: We moeten nu al zo lang braaf in het
rijtje lopen. Laat ons per 1 april eens even alle grenzen open gooien.
Hij hoopt dat wat imaginaire losbandigheid werkt om het nog even vol te
houden.
Dus
worden we uitgenodigd om boeken te kiezen waarin het verhaal vertrekt
vanuit feesten, vakanties, uitgebreide diners, volkstoelopen voor van
alles en nog wat. Daarin zal op een gegeven moment wel een kink in de
kabel komen, want anders zit je in een reiscatalogus of een menukaart te
lezen
Deelname aan de challenge is gratis.
Meer info: http://www.ezzulia.nl/forum/viewforum.php?f=217
De Ezzulia-challenge van maart 2021 was Lees een boek waarvan je al lang vindt dat je het eens zou moeten lezen.
Het leek aanvankelijk moeilijk uit de
startblokken te komen, maar uiteindelijk werden er de volgende 16
boeken, waardoor de challenge werd overschreden:
1 Stille leugens, door Rochelle Majer Krich
2 Montaillou, een ketters dorp in de Pyreneeën, 1294-1324, door Emmanuel Le Roy Ladurie
3 Death Note 1-4, door Tsugumi Ohba & Takeshi Obata (manga)
4 Death Note 5-8, door Tsugumi Ohba & Takeshi Obata (manga)
5 Death Note 9-12, door Tsugumi Ohba & Takeshi Obata (manga)
6 Het SAS Surival Handboek, door John Lofty Wiseman
7 Game of thrones 3: Een storm van zwaarden, 1 Staal en sneeuw, door George RR Martin
8 Basho. The Complete Haiku, door Matsuo Basho, Jane Reichhold en Shiro Tsujimura
9 Fatale dosis, door Rochelle Majer Krich
10 Zoek naar mij, door Lisa Gardner
11 Vallend licht, door Anita Shreve
12 Verlichting, door Stephen King
13 The Shining, door Stephen king (luisterboek)
14 Game of thrones: Een Storm van zwaarden, Bloed en Goud, door George RR Martin
Van Dale Grammatica - Werkwoord: Nederlands, Engels, Frans, Duits, Spaans
Van Dale Grammatica - Werkwoord
door Peter Motte
Van Dale schiet een salvo af op het bastion van de
werkwoordsvervoegingen:
zes delen in de reeks "Grammatica - Werkwoord"
moeten de weerbarstige regeltjes slopen die een dam vormen tegen de
toegankelijkheid van de talen Nederlands, Frans, Engels, Duits, Spaans en
Italiaans.
Van Dale Lexicografie beschikt over een massa taalgegevens
doordat ze hun woordenboeken op peil willen houden, en gebruiken die voor een
taalkunde-offensief. Er verschenen al algemene grammaticaboeken, en nu is het
werkwoord aan de buurt.
Als we de zes boeken oppervlakkig vergelijken, zien we al
enkele
verschillen:
- ze tellen allemaal zo'n 250 pagina's, behalve de
Duitse: dat is ongeveer
200 pagina's.
- ze vermelden in een lijst 1200 tot 1600 werkwoorden,
behalve de Spaanse:
dat zijn er 2500
- ze bestaan uit twee delen, behalve het Engelse: dat
zijn er drie.
Maar wat is het uitgangspunt?
ERK: het Gemeenschappelijk Europese Referentiekader, ook
vaak Europees referentiekader genoemd. Het is een richtlijn om het niveau te
beoordelen waarop iemand een taal beheerst, zowel mondeling als schriftelijk.
De niveaus gaan van het basisniveau A1 tot het gevorderde niveau C2.
Elk boek in de reeks bevat een schema vanhet ERK. Enig minpuntje: niveau
C1 is in gele inkt gedrukt op een gele achtergrond, wat
erg onleesbaar is.
Het ERK is handig, maar soms lijkt het wat anders te
beoordelen dan taalvaardigheid. C1 stelt bijvoorbeeld dat de taalgebruiker een
"redelijk uitgebreid standpunt [kan] uiteenzetten", "complexe
onderwerpen" kan behandelen, en "de [voor hem] belangrijkste punten
kan benadrukken". Dat lijkt meer over kennis en psychologische
volwassenheid dan over taal te gaan (alhoewel wie psychologisch volwassen is in
een dictatuur wel zo verstandig zal zijn om zijn eigen standpunten niet te
benadrukken).
Het is boeiend om te zien dat het hoogste
werkwoordniveaus niet voor alle talen hetzelfde ERK-niveau is. Talen zijn
allemaal even ingewikkeld, maar uit de ERK's blijkt duidelijk dat het niet voor
alle grammatica-aspecten geldt.
Bij elke paragraaf wordt het niveau vermeld. Daardoor kun
je gemakkelijk overslaan wat je al kent. Dat is handig voor zelfstudie. Je
vermijdt tijdverlies maar ook verveling, omdat je recht naar het niveau gaat
dat voor jou nieuw is.
Elk boek bevat een lijst grammaticale termen, eventueel
met een Nederlandse vertaling. Ook de werkwoordsindex geeft een Nederlandse
vertaling, en hij verwijst naar de betrokken tabellen.
Het theoretische deel van het Nederlands besteedt twee
pagina's aan de vervoeging van Engelse werkwoorden in het Nederlands. Het boek
over het Engels werkwoord heeft een hoofdstuk over question tags, en een lijst
phrasal verbs. Frans is bekend om zijn vele vervoegingssystemen, en die zijn
ook allemaal vermeld, net zoals die van het Spaans. Het Duitse boek behandelt
de invloed van de naamvallen op het gebruik van de werkwoorden.
Omdat we nietst van Italiaans afweten, vroegen we dat
boek niet aan. Maar we betwijfelen niet dat het deel in overeenstemming is met
de typische kenmerken van Italiaans.
Van Dale heeft de ERK-niveaus tot een degelijke hulp
omgesmeed. Door de systematische benadering is het gemakkelijker om de
inzichten in talen met elkaar te vergelijkingen, en tussen de talen om te
schakelen. De niveaus leiden je beter naar wat je nog niet weet. Al die
eigenschappen maken van de reeks Van Dale Grammatica - Werkwoord uitstekende
boeken voor zelfstudie en voor opzoekingen.
Van Dale Werkwoordgrammatia Nederlands, Robertha Huitema,
213 p's, isbn
978-94-6077-162-0
Van Dale Werkwoordgrammatia Duits, Kasper Maes en
Josefien Sweep, 200 p's, isbn 978-94-6077-164-4
Van Dale Werkwoordgrammatia Frans, Jos Canton, 253 p's,
isbn
978-94-6077-165-1
Van Dale Werkwoordgrammatia Engels, Linda Mous, 256 p's,
isbn
978-94-6077-163-7
Van Dale Werkwoordgrammatia Spaans, Cristina Irun
Chavarria, 253 p's, isbn
978-94-6077-166-8
Van Dale Werkwoordgrammatia Italiaans (niet aangevraagd)
Alle boeken: Van Dale Uitgevers, 2016, Utrecht, beterback
met leeslint en met kleur, 25 x 16,5 cm, nieuwe: 25 euro
Meer info: http://www.ezzulia.nl/forum/viewtopic.php?f=217&t=14591
Deze keer is de keuze erg vrij, en gaat het er vooral om
dat jullie wat in jezelf kijken.
In maart begint de lente, en dan is het tijd voor de
lenteschoonmaak.
En deze keer gaan we schoonmaken in al die stapels boeken
die bij ons rondslingeren, of die we op verlanglijstjes staan hebben, en waar
we om een of andere rden niet toe kwamen, terwijl we toch vinden dat we ze eens moeten lezen.
We nemen de de
beruchte NTL-stapel en de "open boeken". in het vizier!
Open boeken zijn boeken waarin je ooit bent begonnen,
maar die je nooit hebt uitgelezen. En de NTL is natuurlijk Nog Te Lezen.
Nu is het moment gekomen om onze goede
leesvoornemens uit te voeren.
De maand februari was een succes: niet alleen werd de challenge
gehaald, maar bovendien was het met 19boeken!
Dit zijn ze:
Challenge februari 2021
1. Lady Mechanica: Bloed - speciale 3-delige editie
2.
Leo en Florence Spitéri: Terug naar Aldebaran
3. Rodolphe, Leo, Marchel:
Amazonia
4. De schelmenstreken van Reinaert de Vos - bewerking door Koos Meinderts
5. The Walking Dead - Compendium 1
6. VE Schwab: Het Onzichtbare Leven van
Addie LaRue
7. The Walking Dead - Compendium 2
8. Dean Koontz: Veertien
9.
Juliet Marillier: De kronieken van Bridei 1 - Des magiërs leerling
10. Ilja
Gort: Godendrank
11. The Walking Dead - Compendium 3
12. Leigh Bardugo:
Dreiging en Duisternis - Grisha Trilogie 2
13. Kiera Cass: De selectie
14. J.
Marillier: De Kronieken van Bridei 2 - Het zwaard van Fortriu
15. Sinan
Çinkaya: Mijn ontelbare identiteiten
16. Juliet Marillier: De Kronieken van
Bridei 3 - De schaduwbron
Hamilton heeft corona, Stoffel op pole als vervanger.
Lewis Hamilton is betrapt op corona.
Hij werd wakker met lichte symptomen.
Mercedes meldt dat Hamilton vorige week drie keer werd getest, ook op zondag op het Bahrain International Circuit, en dat hij telkens niet besmet was
Maar maandagmorgen had hij lichte symptomen, werd getest, en was positief.
Hamilton kreeg ook het bericht dat iemand met wie hij in contact was geweest voor zijn aankomst in Bahrain, positief was op een test.
Het blijft een zeer besmettelijke ziekte.
Verwacht wordt dat Hamilton de volgende wedstrijd, deze zondag ook in Bahrein, niet kan deelnemen.
Hij is momenteel in quarantaine en moet een negatieve test afleveren voor hij mag terugkeren naar de pits.
De vraag is dan ook of hij de laatste twee wedstrjden van het seizoen zal missen.
Los van het feit dat hij daardoor dit jaar niet zijn 100e pole position kan halen, moeten we ook hopen dat hij er geen definitieve nadelen van krijgt.
Voor zijn vervanging circuleren er twee namen: de Brit George Russel, die momenteel voor Williams rijdt, en de Belg Stoffel Vandoorne, vice-kampioen voor Mercedes in Formule E 2019-2020, die dit weekend sowieso naar Bahrein ging.
Stoffel schijnt de grootste kans te hebben, omdat Williams George Russel niet graag zou afstaan omdat hij hun beste rijder is, en ze wanhopig op jacht zijn naar enkele punten om niet met een 0-score het seizoen af te sluiten.
Het zou echter niet de eerste keer zijn dat voor een vervanger in de F1 een wit konijn uit de hoed wordt getoverd, en dat zou deze keer Nico Hulkenberg zijn, omdat hij dit seizoen al zowel Lance Stroll als Sergio Perez verving voor in totaal drie wedstrijden..
Er zijn ook combinaties mogelijk: als Williams aanvaardt dat Hulkenberg George vervangt, dan kan George naar Mercedes.
Ook Esteban Gutierrez maakt kans, maar hij zou een probleem hebben met zijn superlicentie. Zijn laatste wedstrijd is te lang geleden en zijn licentie zou zijn vervallen.
Stoffel staat op de pole als vervanger, maar Mercedes heeft nog niets bevestigd en houdt momenteel alle opties open.
Nieuws:
Op woensdagmorgen 2 december werd bekend dat Hamilton wordt vervangen door George Russel, en Russel door Jack Aitken.
Jaren geleden was er de ALS Ice Bucket Challenge op de sociale media. Je moest telkens drie mensen nomineren om het verder te zetten. Dat gaf dus de machtsverheffing van drie, en moet je eens kijken hoe snel dat uitbreidt: 1 x 3 = 3 -> 9 -> 27 -> 81 -> 243 -> 729 -> 2187 -> 6.561 -> 19.683 -> 59.049 Bij de 10e stap zit je dus al aan 19.683 personen en bij de 11e aan 59.049. Kun je je voorstellen hoe snel corona zich verspreidt als mensen feestjes met 20 personen organiseren! Om verder te gaan met de machtsverheffing van drie 11e stap: 59.049. 12e stap: 177.147 13e stap: 531.441 14e stap: 1.594.323 15e stap: 4.782.969 16e stap: 14.348.907 -> al meer dan België 17e stap: 43.046.721 -> al meer dan de meeste landen 18e stap: 129.140.163- > meer dan Japan 19e stap: 387.420.489 -> meer dan de VS 20e stap: 1.162.261.467 21e stap: 3.486.784.401 -> de halve wereldbevolking 22e stap: 10.460.353.203 -> iedereen op aarde heeft het dan, en we hebben nog wat overschot voor de marsmannetjes
Veel heeft dit met de onderwerpen van deze blog niet te maken, maar ik wil het toch vermelden: vanmorgen kreeg ik het bericht dat er in mijn familie een overlijden door corona is.
Ik had de man al een hele tijd niet meer gezien, en vroeg me enkele maanden geleden af hoe het met hem was.
Het blijkt nu dat hij in een woonzorgcentrum zat. En dat verklaart waarom ik hem al een hele tijd niet meer had ontmoet.
Daar heeft hij dus corona opgelopen, en hij is er vannacht aan gestorven.
Waarom dit bericht?
Omdat er nog altijd mensen zijn die beweren dat corona een hoax is, dat het niet zo erg is als wordt beweerd, dat het maar een griepje is, zelfs dat het een wereldwijde samenzwering is om ons vanalles te laten doen. Allemaal leuke ideeën voor een scenario, maar zo is het dus niet.
Als je in je eigen kring geen mensen kent die aan corona zijn gestorven, wordt het gemakkelijk een reeks onheilsberichten die zich alleen maar in het nieuws en de media afspelen, het wordt een ver-van-mijn-bed-show die niet echt aansluit bij de realiteit. Een beetje zoals de verkiezingen in de V.S.: je bent er wel mee bezig, maar uiteindelijk heb je er weinig mee te maken.
En dan wordt het moeilijk de maatregelen op te volgen. Het voelt te gemakkelijk aan als een wit voetje willen halen bij de schoolmeester.
Maar dat is het dus niet.
Corona is er wel degelijk, en slaat wel degelijk toe.
Deze dode morgen: Luister naar die stem, studiën en kritieken, door Albert Westerlinck
Luister naar die stem, studiën en kritieken, door Albert Westerlinck
bespreker: Peter Motte
Albert Westerlinck (Geel, 17 februari 1914 - Kasterlee, 30 april 1984) was een Vlaams dichter, schrijver en priester. Naast poëzie publiceerde hij vooral literaire kritieken en literatuurwetenschappelijke essays en studies.
"Luister naar die stem" is een bundel van zes essays over poëzie. De eerste vijf behandelen een dichter: P.G. Buckinx, René Verbeeck, Paul de Vree, Jan Vercammen en Willem Elsschot.
Westerlinck hecht veel belang aan de ontwikkeling van de dichter als dichterlijke persoonlijkheid. Daar moet voorzichtig mee worden omgesprongen. Toen John Thawn (Inspector Morse) stierf, zei zijn vrouw: "Mensen houden niet van John, ze houden van inspecteur Morse." Hetzelfde geldt voor schrijvers en dichters: ook zij zijn niet noodzakelijk zoals ze in hun werk naar voren komen. Albert Westerlinck merkt dat wel eens op, maar naarmate de lectuur van zijn essays vordert, vergeet de lezer dat gemakkelijk, en wordt Westerlincks behandeling van de dichterlijke kwaliteiten gemakkelijk een behandeling van de kwaliteiten van de mens achter de dichter. Het is een val, die vaak dichtklapt. Ook voor mensen die dagelijks met literatuur en kunst bezig zijn, zelfs als het hun beroep is. Vandaar dat als Westerlinck de poëzie van Paul de Vree wat simpel vindt, dat toch het gevoel ontstaat dat hij dat hij ook Paul de Vree zelf wat simpel vindt. Het enige essay dat op dat vlak goed lijkt te zijn uitgewerkt, is het stuk over Willem Elsschot. Hij behandelt Elsschot vanuit het cynisme van de auteur. Aangezien Elsschot meer proza dan poëzie schreef, ontkomt Westerlinck niet aan de behandeling van het prozawerk. Van enkele andere auteurs heeft hij trouwens ook het proza behandelt, omdat hij er vaak belangrijke aanwijzingen in vindt over hun persoonlijkheid. Bij Elsschot wijst hij erop dat er een groot verschil is tussen de schrijver als dichter, en de schrijver als mens. Met enkele getuigenissen van vrienden en kennissen, toont hij aan dat Elsschots cynisme een masker is, waarachter een erg gevoelige ziel schuilt. Hij vindt dat in de gedichten terug, al is het in Elsschots werk niet overdadig rondgestrooid. Daarbij blijf ik me afvragen hoe sterk Westerlinck het onderscheid dichter/mens eigenlijk wel wil maken. In zijn essay over Elsschot wordt toch duidelijk een link gelegd tussen de mens en zijn werk.
Het stuk over Elsschot is ook een van de meest toegankelijke van de bundel. De behandeling van Paul de Vree lijkt zich soms te verliezen in opsommingen van abstracta, in een poging om zo nauwkeurig mogelijk te omschrijven wat hij precies bedoelt. En dan wordt het wel eens moeilijk om er de aandacht bij te houden. Die voorkeur voor abstracta ontstaat ook omdat Westerlinck een erg psychologische benadering van de dichter en dichtkunst heeft. Alhoewel hij vaak verkondigt dat de vorm van een gedicht een rol speelt, schrijft hij weinig over versrythme, rijm, enjambementen, alliteratie en dergelijke. Meestal gooit hij enkele citaten uit de gedichten op papier, en richt hij zich vooral op de woordenschat en de betekenis. Met zijn psychologiserende benadering is dat niet te vermijden. Maar op zulke momenten dreigt zijn benadering ook de objectiviteit te verliezen, want ze is gebonden aan de interpretatie, die onvermijdelijk een persoonlijk en dus subjectief element bevat. Ook dat is in tegenstelling met zijn vaak vermelde opvatting dat literaire kritiek objectief moet zijn, en zijn verwijt aan soommigen dat ze dat juist niet zijn.
Hij sluit af met "Nederlandsche letterkunde van volksch standpunt gezien. Overpeinzingen over de methode van literatuurbeschouwing", dat eigenlijk een reactie is op een lezing van Wies Moens met dezelfde titel. Moens krijgt er flink van langs, en Westerlincks beoordeling snijdt ook hout.
De argumenten van Westerlinkc zijn het overwegen waard, ondanks zijn wat gecamoufleerde subjectiviteit (als priester heeft hij ook duidelijk voorkeuren waarvan hij niet lijkt te willen inzien dat ze niet objectief zijn, net zoals sommigen beweren dat het "natuurlijk" is dat mensen in god geloven, zonder te willen toegeven dat ze dat doen omdat het hen van jongsaf is verteld en ze daardoor niet anders meer kunnen denken - het is niet zonder reden dat er in België een schoolstrijd geweest is). Zelfs als hij dichters afkeurt, hoeft je dat niet tegen te houden om ze toch te willen lezen. Ik kreeg belangstelling voor P.G. Buckinx' vroege werk, ondanks de afkeuring door Westerlinck.
Het boekje is tegenwoordig alleen nog maar tweedehands verkrijgbaar (o.a. bij mij), het lot van veel literatuur, zeker als het literair-wetenschappelijk is. Dat is een beetje een ongelukkige toestand, want het bevat veel inzichten voor de studie van de dichters die Westerlinck hier behandelt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:bespreking Tags:Luister naar die stem, studiën en kritieken, Albert Westerlinck, deze dode morgen, bespreking, boek
Ezzulia lees-uitdaging november 2020
Het is een goed moment om als uitdaging van de maand november 2020 van Ezzulia de leden te vragen om samen 15 boeken te lezen van een Vlaams auteur.
De minister van cultuur van de Vlaamse Gemeenschap Jan Jambon roept immers een nieuwe Vlaamse literatuurprijs in het leven. In 2017 werd voor de laatste keer een literatuuprijs van de Vlaamse Gemeenschap uitgereikt.
De prijs moet worden georganiseerd door het boekenfonds Literatuur Vlaanderen.
Er zullen twee prijzen zijn: de eerste pijs is voor volwassenen en behelst zowel fictie als non-fictie. De tweede prijs is voor het beste kinder- of jeugdboek.
De nieuwe prijs heeft nog geen naam. Hij wordt toegekend vanaf 2022, en wordt telkens in februari uitgereikt.
Deelname en inschrijving is gratis, net als registratie voor het forum. Link naar regitratie
De challenge van oktober 2020 bij Ezzulia was heel simpel en voortbordurend op de challenge van septemberd: Kies een titel met de beginletter uit het woord "OKTOBER"
Gelezen boeken: 1 The Secret Garden, door Linda Chapman 2 Bas Banning en de mysterieuze kabelbaan, door A. van Aardenburgh 3 Bloemen van de duisternis, door Tatiana de Rosnay 4 Bas Banning en de Zwarte Ruiter, door A. van Aardenburgh 5 Terug naar Kongo, door Lieve Joris 6 Bas Banning en de schatgravers, door A. van Aardenburgh 7 Rookgordijn, door Philip Margolin 8 Onhoudbaar, door Linwood Barclay 9 Oost, west, thuis, door Linda Holmes 10 Terug naar Tarvod, door Boris O. Dittrich 11 Broeders van het zwaard, door Diana Gabaldon 12 Bevroren goud, door Cilla en Rolf Börjlind
Deze dode morgen Bas Banning en de Zwarte Ruiter, door A. van Aardenbrug
Voor de Ezzulia-uitdaging van deze maand konden we een boek kiezen waarvan de TITEL BEGINT MET EEN LETTER UIT HET WOORD OKTOBER, dus de naam van de maand. Erg inspirerend lijkt dat niet te zijn: er zijn maar weinig lezers bezig, en momenteel zijn er nog maar 6 boeken gelezen. Ik nam van de gelegenheid gebruik om mijn voorraadje Bas Banning uit te lezen, een jongensboekenserie uit de jaren 1950. Wat! 1950! Dat is 70 jaar oud! Dat kan niet deugen! Nou, misschien niet, maar Shakespeare is 400 jaar oud, en Homeros 2500. Dus laten we niet te snel conclusies trekken.
Merk je dat Bas Banning uit de jaren 50 dateert? Jazeker, maar dat is ook een deel van de charme ervan. Toen ik eind 2019 - nog vóór corona - "Bas Banning en de zweefmannen" las, was ik verrast door de schrijfkwaliteiten van A. van Aardenburg. DIe man kan echt wel een scène neezetten. Toegegeven: net daarvoor had ik een Hardy Boys gelezen, en dat is om van weg te lopen. Op zulke momenten is het sneu te merken dat er nog altijd nieuwe delen van The Hardy Boys verschijnen, terwijl Bas Banning in de vergetelheid dreigt weg te zinken.
"Bas Banning en de Zwarte Ruiter" wordt net als de rest van de reeks voorgesteld met de ondertitel "spannende avonturen van een doodgewone jongen", waardoor het automatisch in de jongensboeken valt, en op de achterflap staat er bovendien "Voor jongens en meisjes", en bij dit deel expliciet zelfs "Deze jeugdboeken". Maar deze aflevering, het eerste deel waarin persfotograaf Heiliger voorkomt, is een spannende thriller die alle leeftijden zal aantrekken. Sterker nog: dit boek is wel leesbaar voor de jeugd van de tijd (geen erotische scènes of zo), maar lijkt daar niet eens specifiek voor te zijn geschreven. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat de enige jeugdige persoon die echt een rol speelt in dit boek, Bas Banning zelf is, terwijl in veel van de andere delen ook nog zijn (oudere) broer Rob en zijn zus Paula voorkomen. De andere delen brengen het hele gezin Banning naar voren, zodat ze meer aanvoelen dan een jeugdboek. Al zul je me niet gauw Bas Banning en de Zweefmannen een flauwe aflevering horen noemen. Van Aardenburg heeft ook de plot goed in elkaar gestoken: halverwege het verhaal begonnen, zelfs zo goed als tegen het eind, middenin een actiescène, waardoor het verhaal een vaart krijgt dat het in de rest van het boek niet meer verliest, om bij het incipit de lezer over de onvermijdelijke trage gang van het begin gemakkelijk heen te trekken. Een truc die trouwens Homeros al kende, en gebruikte in de Ilias. Een deel van het verhaal speelt zich af in de V.S., maar mijn opmerking in Bas Banning en de Schatgravers, dat Van Aardenburg nogal clichés rondstrooit als er buitenlanders bij worden betrokken, wordt hier niet bevestigd. Ik moet eerlijk toegeven dat de clichékijk op de buitenlanders in het vliegtuig eigenlijk van Bas zelf komt, en niet noodzakelijk van de auteur. Hij mag er dus misschien wel van worden verschoond. Wat natuurlijk niet wegneemt dat hij er nogal wat Rolls Royces en Bentleys in gooit. Het moet ook worden toegegeven dat Van Aardenburg er uitstekend in slaagt de infodump over diamant niet als infodump te doen aanvoelen. Maar het is natuurlijk wel zo dat ik dit boek in één dag tijd uitlas, en dan valt dat vijftal pagina's tussen de rest natuurlijk niet zo op. Al bij al vind ik dit het meest geslaagde deel van de hele reeks, al moet ik toegeven dat ik er maar vier heb gelezen. Echt een snelle, goed geschreven thriller met realistische actie en bedreigingen voor het hoofdpersonage waaraan iedere lezer plezier kan beleven.
De Ezzulia-challenge van september 2020 werd niet gehaald. Toen kozen we boeken waarvan de auteursnaam begint met 1 van de letters uit het woord SCHOOL.
Dit werd er gelezen:
1 Lynn Flewelling: Tamir-serie "Prins van eer" 2 Salman Rushdie: "Quichotte" 3 Suzanne Vermeer: "Waterland" 4 Lynn Flewelling: Tamir-serie "Het koninklijk orakel" 5 Cassandra Clare: "Schaduwheer" 6 Simone van der Vlught: "De kaasfabriek" 7 Salman Rushdie: "The Enchantress of Florence" 8 Colleen Hoover: "Confess" 9 Joelle Charbonneau: "Tijdbom" 10 Herman J. Claeys: "Het geluid" 11 Robin Hobb: "Fool's quest" 12 Martina Cole: "De wraakneming" 13 Sander Kollaart: "Stadium IV"
(afbeelding: boekhandel Livraria Lello & Irmao in Porto, Portugal)
Van de 39 boeken die ik dit jaar al heb gelezen is Salman Rushdie's "Quichotte" ongetwijfeld de beste fictie.
Het duurt wel tot ongeveer p. 80 voor het echt boeiend wordt. Daarvoor worden personages vaak voorgesteld met biografieën van enkele pagina's, die op de duur de indruk wekken dat Rushdie aan infodump doet, en de regel "show, don't tell" vergeten is.
Net als in zijn andere werken doet hij ook iets wat mij al vanaf het lager onderwijs werd verboden als ik opstellen moest schrijven: opsommen.
Vreemd genoeg is Rushdie heel sterk in opsommingen. Het wordt in stijlboekjes dikwijls omschreven als een gebrekkig stijlmiddel, iets dat alleen maar de verveling van de lezer kan opwekken. Maar Rushdie slaagt er juist in om er veel vaart in te steken, en het verhaal een rijkdom aan details mee te geven die helemaal niet stoort.
Wie herinnert zich niet de opsomming van lichamen en voorwerpen die uit de lucht naar beneden tuimelen uit het in tweeën gebroken passagiersvliegtuig waarmee De Duivelsverzen (The Satanic Verses) opent?
Zijn gewiekst gebruik van opsommingen kan echter niet verhinderen dat de lezer van Quichotte toch even op de tanden moet bijten om eindelijk de boeiende ontwikkelingen in het verhaal te bereiken. Je moet er dus wel even overheen dat het aanvankelijk "weer een verhaal over migratie" is, een uitspraak waarmee hem oneer wordt aangedaan. Zijn personages zijn wel migranten, maar eigenlijk is dat maar één aspect van het boek.
Rushdies boeken proberen altijd veel cultuur en culturele achtergronden door elkaar te weven, een gevolg van zijn eigen migratieachtergrond waardoor hij in zijn leven altijd verschillende culturen met elkaar in contact bracht, en een verklaring van zijn voorkeur voor opsommingen, want verschillende uiteenlopende elementen met elkaar versmelten kan niet, maar je kunt ze wel naast elkaar zetten.
Die verscheidenheid aan achtergronden is immens groot. Het gaat niet alleen om bijv. Indisch en Westers, maar ook om hoge en lage cultuur, haut couteur en confectie, en haut cuisine en fastfood.
Ook opvallend is dat hij altijd recente fenomen in zijn boeken verwerkt, en dat is hier misschien nog het belangrijkste aspect. Alhoewel hij heel wat anecdotes kan inwerken om over racisme te vertellen, is het echte onderwerp het verschil tussen werkelijkheid en fantasy, tussen echt nieuws en fake news, en vandaar ook het tussendoor vermelden van presidenten en veel aandacht voor de opioidencrisis die enige tijd geleden in de VS aan het licht kwam en een verklaring was voor de vele doden door verkeerd gebruik van medicijnen.
Evenmin verwonderlijk is het dus dat een schrijver het sturende personage van Quichotte is. Zou Rushdie die geschreven hebben vanuit het besef dat het misschien zijn laatste roman is? Hij was ten slotte al 72 toen Quichotte verscheen, en dat de sturende hoofdpersoon, de auteur, hoopt nog lang genoeg te leven om zijn boek te voltooien, lijkt een echo van Rusdies eigen angst het niet af te krijgen.
Een van de bindende thema's in het boek is het verhaal "The Nine Billion Names of God", een sf-verhaal van Arthur C. Clarke, een sf-auteur die door een van de personages als belangrijk wordt beschouwd. Er zitten trouwens nog veel meer verwijzingen in naar sciencefiction, en dat hoeft niet te verwonderen: Rushdies debuut, Grimus, werd als sf gepubliceerd. Daarmee maakt hij dus ook de cirkel voor zichzelf rond: zijn eerste boek was sf met een scheut fantasy, net als zijn voorlopig laatste.
Of het zijn laatste is, kunnen we nog niet weten, maar één ding is wel zeker: een ouderdomswerk is dit niet.
Voor de leesuitdaging van september 2020 doe ik de administratie, maar het idee komt van @Minnie. De inspiratie is de start van het nieuwe schooljaar: lees een boek waarvan de auteursnaam begint met 1 van de letters uit het woord SCHOOL.
De vorige challenge werd niet gehaald, wat verrassend is, omdat het
eerste boek van een trilogie populair genoeg moet zijn om de hele
trilogie uit te geven.
Ik hoop dat het deze maand algemeen genoeg is om meer mensen aan te trekken.
Deze dode morgen, Vorm en geest door Urbain van de Voorde
bespreker: Peter Motte
Achterin het boek staat een bibliografie van Urbain van de Voorde, en daarin worden enkele poëziebundels vermeld. Dat verduidelijkt voor een deel zijn aanpak: hij kan nogal bevlogen en persoonlijk over schilderijen en beelden schrijven. Maar dat wil niet zeggen dat "Vorm en geest" alleen maar persoonlijke impressies bevat
Het is eigenlijk een bundel van zes essays over zes kunstenaars: Henri de Braeckeleer, Jacob Smits, Henri Evenepoel, Rik Wouters, Constant Permeke en Henry van de Velde. De laatste is vooral bekend als architect, maar was ook designer.
Elk essay begint met een algemene schets van de kunstenaar in zijn tijd, en behandelt dan de specifieke elementen die de betrokkene utzonderlijk en kwalitatief maken. Het is vooral bij de beschrijving van de afzonderlijke kunstwerken dat Van de Voorde zijn dichterlijke talenten in stelling brengt, met een meeslepende, vlotte stijl.
Laat je niet afschrikken door de alinea's: die zijn lang, Als ik me goed herinner heb ik een alinea van wel zes bladzijden geteld. Maar door de vlotte stijl valt dat allemaal mee.
Het boek is van 1939, en dat betekende dat ik weer eens katernen moest opensnijden. Achteraan staan er 8 z/w-foto's.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:vorm en geest, urb van de voorde, urbain van de voorde, deze dode morgen, beeldende kunst, plastische kunst, essay, bundel
01-08-2020
Ezzulia leesuitdaging augustus 2020
Een nieuwe maand, een nieuwe uitdaging bij Ezzulia.
Deze keer is de uitdaging: lees een trilogie.
Aangezien een trilogie drie boeken telt,
is een volledig gelezen trilogie dus ook het maximum dat je deze maand
kunt lezen (maar je leest natuurlijk zo veel je wilt terwijl we niet
kijken).
Mijn keuze is Les Fourmis van Bernard Werber, een geweldig succes in de jaren 1990.
Lees waar je zin in hebt, dus alles mag deze maand.
En zoals altijd zijn strips mogelijk, al is dat niet expliciet gezegd.
In mei 2020 was het thema vrijheid, naar aanleiding van de 75e verjaardat van de bevrijding in mei 1945.
Het boek hoefde niet per se over WOII te
gaan. Het mocht ook vrijheid na een andere oorlog zijn, mensen die uit
een sekte zijn gestapt of wat je nog meer kon verzinnen. Zolang de
vrijheid maar centraal stond.
De gelezen boeken:
Stan Lauryssens Adolf Eichmann
Natascha Kampusch De diefstal van mijn jeugd
Julie Klassen De brug naar het eiland
Sanne Rooseboom Het ministerie van oplossingen en het veel te volle huis
Sanne Rooseboom Jippie en de onderwaterpiraten
Mary Chamberlain De kleermaakster van Dachau
Sanne Rooseboom Jippie en de ridders van Hak
Adam Hochschild De geest van Koning Leopold II
Cordwainer Smith Norstrilia
Brenda Novak Kijk nooit om
Frank Krake De laatste getuige
Tilar Mazzeo Irenas kinderen
Om mee te doen moet je alleen maar lid zijn van Ezzulia, en dat is gratis.
Toen de voorpagina op een leesforum werd gezet, was de eerste reactie: "Een ontzettend lelijke cover, als ik eerlijk ben."In werkelijkheid is het rood van de cover minder opdringerig dan op digitale foto's, omdat er een zweempje oranje in zit. Op het echte boek zie je ook beter dat het rood meer over de voorpagina is verspreid, door het roest van de sporen. Die leiden naar het rode vraagteken in de verte.
Maar zoals we allemaal weten moet je een boek niet beoordelen volgens de cover. Al moet ik toegeven dat die uitspraak meestal wordt gebruikt door mensen met een twijfelachtige smaak, die daarmee jouw oordeel over hun favorieten onontvankelijk willen verklaren, omdat je ze niet zou hebben gelezen. Waarbij ze wel negeren dat een cover nu eenmaal wordt gemaakt om een bepaald publiek aan te trekken. Als er met bloed besmeurde blote madammen opstaan, is het wel degelijk de bedoeling om mensen aan te trekken die iets willen lezen over met bloed besmeurde blote madammen.
Maar op "Spoorloos" staan geen met bloed besmeurde blote madammen, gewoon een roestig treinspoor.
En waar leidt dat heen?
Onderaan op deze webpagina vind je tamelijk volledige lijsten van alle publicaties van Frank Roger. Ik zocht eerst op wat in de bundel stond dat ik al had gelezen. Als je een torenhoge ongelezen NTL hebt, dan doe je dat.
Maar uiteindelijk moest ik toegeven dat ik niet zeker wist of ik die oudere uitgaven van Frank Rogers verhalen wel al had gelezen. Hoogstwaarschijnlijk wel, maar in enkele gevallen misschien ook niet, en ik wou die verhalen niet mislopen.
Dus besloot ik maar het hele boeltje te lezen.
En toen bleek dat de verhalen in de bundel beter tot hun recht kwamen dan in de tijdschriftuitgaven. Het is niet de eerste keer dat ik merk dat het medium waarin een tekst verschijnt, de ervaring ervan sterk kan beïnvloeden, maar ik had dit niet verwacht.
En uiteindelijk las ik de hele bundel in vier avonden uit.
En wat staat er zoal in?
Je kunt niet zomaar zeggen dat Frank Roger een sciencefictionschrijver is, al profileerde hij zich wel zo in de jaren 1970 en 1980. Maar geleidelijk breidde hij de genres uit. Zijn belangrijkste richting is het magisch-realisme. De verhalen zijn vreemd, erg geïnspireerd, en al heeft hij de neiging zich niet te veel te bekommeren om redactionele eisen en regels die worden opgelegd in schrijfcursussen, toch weten ze tot het einde te boeien.
Enkele verhalen zijn inderdaad sciencefiction, zoals "Het complex", "Brussel bij nacht" en "Vallen en opstaan". Dat laatste heeft zelfs wat van typische de-mens-tegen-intelligente-beestjes-sf. Horror zit er nooit echt in, en wat dat betreft is de verwijzing naar H.P. Lovecraft op de flaptekst misleidend.
Vreemde ideeën zijn er wel. In "Bibliopolis" verdwaalt iemand in een enorme boekhandel. De eerste regels van "De man die stierf" illustreren op wat voor paden Frank Roger ons wil sturen: "Gisteren heb ik Oliver Cunningham teruggezien. Dat was een verrassing, want de man overleed enkele weken geleden."
Nou, een boek dat zo durft te beginnen, leg je niet meer aan de kant.
Spoorloos, Frank Roger, 2020, De scriptomanen, paperback, 254 p's, 24x15x2,5 cm, isbn 978-94-6566-405-7,
prijs: 22 euro
Niet bij mij te koop. Probeer via de Standaard Boekhandel, of www.schrijverspunt.nl
De Ezzulia-challenge is gebaseerd op een challenge van
vorig jaar, maar deze keer wordt het net iets anders:
Van de 39 boeken die ik dit jaar al heb gelezen is Salman Rushdie's "Quichotte" ongetwijfeld de beste fictie.
Een nieuwe maand, een nieuwe uitdaging bij Ezzulia.
Spoorloos, Frank Roger
