Hamilton heeft corona, Stoffel op pole als vervanger.
Lewis Hamilton is betrapt op corona.
Hij werd wakker met lichte symptomen.
Mercedes meldt dat Hamilton vorige week drie keer werd getest, ook op zondag op het Bahrain International Circuit, en dat hij telkens niet besmet was
Maar maandagmorgen had hij lichte symptomen, werd getest, en was positief.
Hamilton kreeg ook het bericht dat iemand met wie hij in contact was geweest voor zijn aankomst in Bahrain, positief was op een test.
Het blijft een zeer besmettelijke ziekte.
Verwacht wordt dat Hamilton de volgende wedstrijd, deze zondag ook in Bahrein, niet kan deelnemen.
Hij is momenteel in quarantaine en moet een negatieve test afleveren voor hij mag terugkeren naar de pits.
De vraag is dan ook of hij de laatste twee wedstrjden van het seizoen zal missen.
Los van het feit dat hij daardoor dit jaar niet zijn 100e pole position kan halen, moeten we ook hopen dat hij er geen definitieve nadelen van krijgt.
Voor zijn vervanging circuleren er twee namen: de Brit George Russel, die momenteel voor Williams rijdt, en de Belg Stoffel Vandoorne, vice-kampioen voor Mercedes in Formule E 2019-2020, die dit weekend sowieso naar Bahrein ging.
Stoffel schijnt de grootste kans te hebben, omdat Williams George Russel niet graag zou afstaan omdat hij hun beste rijder is, en ze wanhopig op jacht zijn naar enkele punten om niet met een 0-score het seizoen af te sluiten.
Het zou echter niet de eerste keer zijn dat voor een vervanger in de F1 een wit konijn uit de hoed wordt getoverd, en dat zou deze keer Nico Hulkenberg zijn, omdat hij dit seizoen al zowel Lance Stroll als Sergio Perez verving voor in totaal drie wedstrijden..
Er zijn ook combinaties mogelijk: als Williams aanvaardt dat Hulkenberg George vervangt, dan kan George naar Mercedes.
Ook Esteban Gutierrez maakt kans, maar hij zou een probleem hebben met zijn superlicentie. Zijn laatste wedstrijd is te lang geleden en zijn licentie zou zijn vervallen.
Stoffel staat op de pole als vervanger, maar Mercedes heeft nog niets bevestigd en houdt momenteel alle opties open.
Nieuws:
Op woensdagmorgen 2 december werd bekend dat Hamilton wordt vervangen door George Russel, en Russel door Jack Aitken.
Jaren geleden was er de ALS Ice Bucket Challenge op de sociale media. Je moest telkens drie mensen nomineren om het verder te zetten. Dat gaf dus de machtsverheffing van drie, en moet je eens kijken hoe snel dat uitbreidt: 1 x 3 = 3 -> 9 -> 27 -> 81 -> 243 -> 729 -> 2187 -> 6.561 -> 19.683 -> 59.049 Bij de 10e stap zit je dus al aan 19.683 personen en bij de 11e aan 59.049. Kun je je voorstellen hoe snel corona zich verspreidt als mensen feestjes met 20 personen organiseren! Om verder te gaan met de machtsverheffing van drie 11e stap: 59.049. 12e stap: 177.147 13e stap: 531.441 14e stap: 1.594.323 15e stap: 4.782.969 16e stap: 14.348.907 -> al meer dan België 17e stap: 43.046.721 -> al meer dan de meeste landen 18e stap: 129.140.163- > meer dan Japan 19e stap: 387.420.489 -> meer dan de VS 20e stap: 1.162.261.467 21e stap: 3.486.784.401 -> de halve wereldbevolking 22e stap: 10.460.353.203 -> iedereen op aarde heeft het dan, en we hebben nog wat overschot voor de marsmannetjes
Veel heeft dit met de onderwerpen van deze blog niet te maken, maar ik wil het toch vermelden: vanmorgen kreeg ik het bericht dat er in mijn familie een overlijden door corona is.
Ik had de man al een hele tijd niet meer gezien, en vroeg me enkele maanden geleden af hoe het met hem was.
Het blijkt nu dat hij in een woonzorgcentrum zat. En dat verklaart waarom ik hem al een hele tijd niet meer had ontmoet.
Daar heeft hij dus corona opgelopen, en hij is er vannacht aan gestorven.
Waarom dit bericht?
Omdat er nog altijd mensen zijn die beweren dat corona een hoax is, dat het niet zo erg is als wordt beweerd, dat het maar een griepje is, zelfs dat het een wereldwijde samenzwering is om ons vanalles te laten doen. Allemaal leuke ideeën voor een scenario, maar zo is het dus niet.
Als je in je eigen kring geen mensen kent die aan corona zijn gestorven, wordt het gemakkelijk een reeks onheilsberichten die zich alleen maar in het nieuws en de media afspelen, het wordt een ver-van-mijn-bed-show die niet echt aansluit bij de realiteit. Een beetje zoals de verkiezingen in de V.S.: je bent er wel mee bezig, maar uiteindelijk heb je er weinig mee te maken.
En dan wordt het moeilijk de maatregelen op te volgen. Het voelt te gemakkelijk aan als een wit voetje willen halen bij de schoolmeester.
Maar dat is het dus niet.
Corona is er wel degelijk, en slaat wel degelijk toe.
Deze dode morgen: Luister naar die stem, studiën en kritieken, door Albert Westerlinck
Luister naar die stem, studiën en kritieken, door Albert Westerlinck
bespreker: Peter Motte
Albert Westerlinck (Geel, 17 februari 1914 - Kasterlee, 30 april 1984) was een Vlaams dichter, schrijver en priester. Naast poëzie publiceerde hij vooral literaire kritieken en literatuurwetenschappelijke essays en studies.
"Luister naar die stem" is een bundel van zes essays over poëzie. De eerste vijf behandelen een dichter: P.G. Buckinx, René Verbeeck, Paul de Vree, Jan Vercammen en Willem Elsschot.
Westerlinck hecht veel belang aan de ontwikkeling van de dichter als dichterlijke persoonlijkheid. Daar moet voorzichtig mee worden omgesprongen. Toen John Thawn (Inspector Morse) stierf, zei zijn vrouw: "Mensen houden niet van John, ze houden van inspecteur Morse." Hetzelfde geldt voor schrijvers en dichters: ook zij zijn niet noodzakelijk zoals ze in hun werk naar voren komen. Albert Westerlinck merkt dat wel eens op, maar naarmate de lectuur van zijn essays vordert, vergeet de lezer dat gemakkelijk, en wordt Westerlincks behandeling van de dichterlijke kwaliteiten gemakkelijk een behandeling van de kwaliteiten van de mens achter de dichter. Het is een val, die vaak dichtklapt. Ook voor mensen die dagelijks met literatuur en kunst bezig zijn, zelfs als het hun beroep is. Vandaar dat als Westerlinck de poëzie van Paul de Vree wat simpel vindt, dat toch het gevoel ontstaat dat hij dat hij ook Paul de Vree zelf wat simpel vindt. Het enige essay dat op dat vlak goed lijkt te zijn uitgewerkt, is het stuk over Willem Elsschot. Hij behandelt Elsschot vanuit het cynisme van de auteur. Aangezien Elsschot meer proza dan poëzie schreef, ontkomt Westerlinck niet aan de behandeling van het prozawerk. Van enkele andere auteurs heeft hij trouwens ook het proza behandelt, omdat hij er vaak belangrijke aanwijzingen in vindt over hun persoonlijkheid. Bij Elsschot wijst hij erop dat er een groot verschil is tussen de schrijver als dichter, en de schrijver als mens. Met enkele getuigenissen van vrienden en kennissen, toont hij aan dat Elsschots cynisme een masker is, waarachter een erg gevoelige ziel schuilt. Hij vindt dat in de gedichten terug, al is het in Elsschots werk niet overdadig rondgestrooid. Daarbij blijf ik me afvragen hoe sterk Westerlinck het onderscheid dichter/mens eigenlijk wel wil maken. In zijn essay over Elsschot wordt toch duidelijk een link gelegd tussen de mens en zijn werk.
Het stuk over Elsschot is ook een van de meest toegankelijke van de bundel. De behandeling van Paul de Vree lijkt zich soms te verliezen in opsommingen van abstracta, in een poging om zo nauwkeurig mogelijk te omschrijven wat hij precies bedoelt. En dan wordt het wel eens moeilijk om er de aandacht bij te houden. Die voorkeur voor abstracta ontstaat ook omdat Westerlinck een erg psychologische benadering van de dichter en dichtkunst heeft. Alhoewel hij vaak verkondigt dat de vorm van een gedicht een rol speelt, schrijft hij weinig over versrythme, rijm, enjambementen, alliteratie en dergelijke. Meestal gooit hij enkele citaten uit de gedichten op papier, en richt hij zich vooral op de woordenschat en de betekenis. Met zijn psychologiserende benadering is dat niet te vermijden. Maar op zulke momenten dreigt zijn benadering ook de objectiviteit te verliezen, want ze is gebonden aan de interpretatie, die onvermijdelijk een persoonlijk en dus subjectief element bevat. Ook dat is in tegenstelling met zijn vaak vermelde opvatting dat literaire kritiek objectief moet zijn, en zijn verwijt aan soommigen dat ze dat juist niet zijn.
Hij sluit af met "Nederlandsche letterkunde van volksch standpunt gezien. Overpeinzingen over de methode van literatuurbeschouwing", dat eigenlijk een reactie is op een lezing van Wies Moens met dezelfde titel. Moens krijgt er flink van langs, en Westerlincks beoordeling snijdt ook hout.
De argumenten van Westerlinkc zijn het overwegen waard, ondanks zijn wat gecamoufleerde subjectiviteit (als priester heeft hij ook duidelijk voorkeuren waarvan hij niet lijkt te willen inzien dat ze niet objectief zijn, net zoals sommigen beweren dat het "natuurlijk" is dat mensen in god geloven, zonder te willen toegeven dat ze dat doen omdat het hen van jongsaf is verteld en ze daardoor niet anders meer kunnen denken - het is niet zonder reden dat er in België een schoolstrijd geweest is). Zelfs als hij dichters afkeurt, hoeft je dat niet tegen te houden om ze toch te willen lezen. Ik kreeg belangstelling voor P.G. Buckinx' vroege werk, ondanks de afkeuring door Westerlinck.
Het boekje is tegenwoordig alleen nog maar tweedehands verkrijgbaar (o.a. bij mij), het lot van veel literatuur, zeker als het literair-wetenschappelijk is. Dat is een beetje een ongelukkige toestand, want het bevat veel inzichten voor de studie van de dichters die Westerlinck hier behandelt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:bespreking Tags:Luister naar die stem, studiën en kritieken, Albert Westerlinck, deze dode morgen, bespreking, boek
Ezzulia lees-uitdaging november 2020
Het is een goed moment om als uitdaging van de maand november 2020 van Ezzulia de leden te vragen om samen 15 boeken te lezen van een Vlaams auteur.
De minister van cultuur van de Vlaamse Gemeenschap Jan Jambon roept immers een nieuwe Vlaamse literatuurprijs in het leven. In 2017 werd voor de laatste keer een literatuuprijs van de Vlaamse Gemeenschap uitgereikt.
De prijs moet worden georganiseerd door het boekenfonds Literatuur Vlaanderen.
Er zullen twee prijzen zijn: de eerste pijs is voor volwassenen en behelst zowel fictie als non-fictie. De tweede prijs is voor het beste kinder- of jeugdboek.
De nieuwe prijs heeft nog geen naam. Hij wordt toegekend vanaf 2022, en wordt telkens in februari uitgereikt.
Deelname en inschrijving is gratis, net als registratie voor het forum. Link naar regitratie
De challenge van oktober 2020 bij Ezzulia was heel simpel en voortbordurend op de challenge van septemberd: Kies een titel met de beginletter uit het woord "OKTOBER"
Gelezen boeken: 1 The Secret Garden, door Linda Chapman 2 Bas Banning en de mysterieuze kabelbaan, door A. van Aardenburgh 3 Bloemen van de duisternis, door Tatiana de Rosnay 4 Bas Banning en de Zwarte Ruiter, door A. van Aardenburgh 5 Terug naar Kongo, door Lieve Joris 6 Bas Banning en de schatgravers, door A. van Aardenburgh 7 Rookgordijn, door Philip Margolin 8 Onhoudbaar, door Linwood Barclay 9 Oost, west, thuis, door Linda Holmes 10 Terug naar Tarvod, door Boris O. Dittrich 11 Broeders van het zwaard, door Diana Gabaldon 12 Bevroren goud, door Cilla en Rolf Börjlind
Deze dode morgen Bas Banning en de Zwarte Ruiter, door A. van Aardenbrug
Voor de Ezzulia-uitdaging van deze maand konden we een boek kiezen waarvan de TITEL BEGINT MET EEN LETTER UIT HET WOORD OKTOBER, dus de naam van de maand. Erg inspirerend lijkt dat niet te zijn: er zijn maar weinig lezers bezig, en momenteel zijn er nog maar 6 boeken gelezen. Ik nam van de gelegenheid gebruik om mijn voorraadje Bas Banning uit te lezen, een jongensboekenserie uit de jaren 1950. Wat! 1950! Dat is 70 jaar oud! Dat kan niet deugen! Nou, misschien niet, maar Shakespeare is 400 jaar oud, en Homeros 2500. Dus laten we niet te snel conclusies trekken.
Merk je dat Bas Banning uit de jaren 50 dateert? Jazeker, maar dat is ook een deel van de charme ervan. Toen ik eind 2019 - nog vóór corona - "Bas Banning en de zweefmannen" las, was ik verrast door de schrijfkwaliteiten van A. van Aardenburg. DIe man kan echt wel een scène neezetten. Toegegeven: net daarvoor had ik een Hardy Boys gelezen, en dat is om van weg te lopen. Op zulke momenten is het sneu te merken dat er nog altijd nieuwe delen van The Hardy Boys verschijnen, terwijl Bas Banning in de vergetelheid dreigt weg te zinken.
"Bas Banning en de Zwarte Ruiter" wordt net als de rest van de reeks voorgesteld met de ondertitel "spannende avonturen van een doodgewone jongen", waardoor het automatisch in de jongensboeken valt, en op de achterflap staat er bovendien "Voor jongens en meisjes", en bij dit deel expliciet zelfs "Deze jeugdboeken". Maar deze aflevering, het eerste deel waarin persfotograaf Heiliger voorkomt, is een spannende thriller die alle leeftijden zal aantrekken. Sterker nog: dit boek is wel leesbaar voor de jeugd van de tijd (geen erotische scènes of zo), maar lijkt daar niet eens specifiek voor te zijn geschreven. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat de enige jeugdige persoon die echt een rol speelt in dit boek, Bas Banning zelf is, terwijl in veel van de andere delen ook nog zijn (oudere) broer Rob en zijn zus Paula voorkomen. De andere delen brengen het hele gezin Banning naar voren, zodat ze meer aanvoelen dan een jeugdboek. Al zul je me niet gauw Bas Banning en de Zweefmannen een flauwe aflevering horen noemen. Van Aardenburg heeft ook de plot goed in elkaar gestoken: halverwege het verhaal begonnen, zelfs zo goed als tegen het eind, middenin een actiescène, waardoor het verhaal een vaart krijgt dat het in de rest van het boek niet meer verliest, om bij het incipit de lezer over de onvermijdelijke trage gang van het begin gemakkelijk heen te trekken. Een truc die trouwens Homeros al kende, en gebruikte in de Ilias. Een deel van het verhaal speelt zich af in de V.S., maar mijn opmerking in Bas Banning en de Schatgravers, dat Van Aardenburg nogal clichés rondstrooit als er buitenlanders bij worden betrokken, wordt hier niet bevestigd. Ik moet eerlijk toegeven dat de clichékijk op de buitenlanders in het vliegtuig eigenlijk van Bas zelf komt, en niet noodzakelijk van de auteur. Hij mag er dus misschien wel van worden verschoond. Wat natuurlijk niet wegneemt dat hij er nogal wat Rolls Royces en Bentleys in gooit. Het moet ook worden toegegeven dat Van Aardenburg er uitstekend in slaagt de infodump over diamant niet als infodump te doen aanvoelen. Maar het is natuurlijk wel zo dat ik dit boek in één dag tijd uitlas, en dan valt dat vijftal pagina's tussen de rest natuurlijk niet zo op. Al bij al vind ik dit het meest geslaagde deel van de hele reeks, al moet ik toegeven dat ik er maar vier heb gelezen. Echt een snelle, goed geschreven thriller met realistische actie en bedreigingen voor het hoofdpersonage waaraan iedere lezer plezier kan beleven.
De Ezzulia-challenge van september 2020 werd niet gehaald. Toen kozen we boeken waarvan de auteursnaam begint met 1 van de letters uit het woord SCHOOL.
Dit werd er gelezen:
1 Lynn Flewelling: Tamir-serie "Prins van eer" 2 Salman Rushdie: "Quichotte" 3 Suzanne Vermeer: "Waterland" 4 Lynn Flewelling: Tamir-serie "Het koninklijk orakel" 5 Cassandra Clare: "Schaduwheer" 6 Simone van der Vlught: "De kaasfabriek" 7 Salman Rushdie: "The Enchantress of Florence" 8 Colleen Hoover: "Confess" 9 Joelle Charbonneau: "Tijdbom" 10 Herman J. Claeys: "Het geluid" 11 Robin Hobb: "Fool's quest" 12 Martina Cole: "De wraakneming" 13 Sander Kollaart: "Stadium IV"
(afbeelding: boekhandel Livraria Lello & Irmao in Porto, Portugal)
Van de 39 boeken die ik dit jaar al heb gelezen is Salman Rushdie's "Quichotte" ongetwijfeld de beste fictie.
Het duurt wel tot ongeveer p. 80 voor het echt boeiend wordt. Daarvoor worden personages vaak voorgesteld met biografieën van enkele pagina's, die op de duur de indruk wekken dat Rushdie aan infodump doet, en de regel "show, don't tell" vergeten is.
Net als in zijn andere werken doet hij ook iets wat mij al vanaf het lager onderwijs werd verboden als ik opstellen moest schrijven: opsommen.
Vreemd genoeg is Rushdie heel sterk in opsommingen. Het wordt in stijlboekjes dikwijls omschreven als een gebrekkig stijlmiddel, iets dat alleen maar de verveling van de lezer kan opwekken. Maar Rushdie slaagt er juist in om er veel vaart in te steken, en het verhaal een rijkdom aan details mee te geven die helemaal niet stoort.
Wie herinnert zich niet de opsomming van lichamen en voorwerpen die uit de lucht naar beneden tuimelen uit het in tweeën gebroken passagiersvliegtuig waarmee De Duivelsverzen (The Satanic Verses) opent?
Zijn gewiekst gebruik van opsommingen kan echter niet verhinderen dat de lezer van Quichotte toch even op de tanden moet bijten om eindelijk de boeiende ontwikkelingen in het verhaal te bereiken. Je moet er dus wel even overheen dat het aanvankelijk "weer een verhaal over migratie" is, een uitspraak waarmee hem oneer wordt aangedaan. Zijn personages zijn wel migranten, maar eigenlijk is dat maar één aspect van het boek.
Rushdies boeken proberen altijd veel cultuur en culturele achtergronden door elkaar te weven, een gevolg van zijn eigen migratieachtergrond waardoor hij in zijn leven altijd verschillende culturen met elkaar in contact bracht, en een verklaring van zijn voorkeur voor opsommingen, want verschillende uiteenlopende elementen met elkaar versmelten kan niet, maar je kunt ze wel naast elkaar zetten.
Die verscheidenheid aan achtergronden is immens groot. Het gaat niet alleen om bijv. Indisch en Westers, maar ook om hoge en lage cultuur, haut couteur en confectie, en haut cuisine en fastfood.
Ook opvallend is dat hij altijd recente fenomen in zijn boeken verwerkt, en dat is hier misschien nog het belangrijkste aspect. Alhoewel hij heel wat anecdotes kan inwerken om over racisme te vertellen, is het echte onderwerp het verschil tussen werkelijkheid en fantasy, tussen echt nieuws en fake news, en vandaar ook het tussendoor vermelden van presidenten en veel aandacht voor de opioidencrisis die enige tijd geleden in de VS aan het licht kwam en een verklaring was voor de vele doden door verkeerd gebruik van medicijnen.
Evenmin verwonderlijk is het dus dat een schrijver het sturende personage van Quichotte is. Zou Rushdie die geschreven hebben vanuit het besef dat het misschien zijn laatste roman is? Hij was ten slotte al 72 toen Quichotte verscheen, en dat de sturende hoofdpersoon, de auteur, hoopt nog lang genoeg te leven om zijn boek te voltooien, lijkt een echo van Rusdies eigen angst het niet af te krijgen.
Een van de bindende thema's in het boek is het verhaal "The Nine Billion Names of God", een sf-verhaal van Arthur C. Clarke, een sf-auteur die door een van de personages als belangrijk wordt beschouwd. Er zitten trouwens nog veel meer verwijzingen in naar sciencefiction, en dat hoeft niet te verwonderen: Rushdies debuut, Grimus, werd als sf gepubliceerd. Daarmee maakt hij dus ook de cirkel voor zichzelf rond: zijn eerste boek was sf met een scheut fantasy, net als zijn voorlopig laatste.
Of het zijn laatste is, kunnen we nog niet weten, maar één ding is wel zeker: een ouderdomswerk is dit niet.
Voor de leesuitdaging van september 2020 doe ik de administratie, maar het idee komt van @Minnie. De inspiratie is de start van het nieuwe schooljaar: lees een boek waarvan de auteursnaam begint met 1 van de letters uit het woord SCHOOL.
De vorige challenge werd niet gehaald, wat verrassend is, omdat het
eerste boek van een trilogie populair genoeg moet zijn om de hele
trilogie uit te geven.
Ik hoop dat het deze maand algemeen genoeg is om meer mensen aan te trekken.
Deze dode morgen, Vorm en geest door Urbain van de Voorde
bespreker: Peter Motte
Achterin het boek staat een bibliografie van Urbain van de Voorde, en daarin worden enkele poëziebundels vermeld. Dat verduidelijkt voor een deel zijn aanpak: hij kan nogal bevlogen en persoonlijk over schilderijen en beelden schrijven. Maar dat wil niet zeggen dat "Vorm en geest" alleen maar persoonlijke impressies bevat
Het is eigenlijk een bundel van zes essays over zes kunstenaars: Henri de Braeckeleer, Jacob Smits, Henri Evenepoel, Rik Wouters, Constant Permeke en Henry van de Velde. De laatste is vooral bekend als architect, maar was ook designer.
Elk essay begint met een algemene schets van de kunstenaar in zijn tijd, en behandelt dan de specifieke elementen die de betrokkene utzonderlijk en kwalitatief maken. Het is vooral bij de beschrijving van de afzonderlijke kunstwerken dat Van de Voorde zijn dichterlijke talenten in stelling brengt, met een meeslepende, vlotte stijl.
Laat je niet afschrikken door de alinea's: die zijn lang, Als ik me goed herinner heb ik een alinea van wel zes bladzijden geteld. Maar door de vlotte stijl valt dat allemaal mee.
Het boek is van 1939, en dat betekende dat ik weer eens katernen moest opensnijden. Achteraan staan er 8 z/w-foto's.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:vorm en geest, urb van de voorde, urbain van de voorde, deze dode morgen, beeldende kunst, plastische kunst, essay, bundel
01-08-2020
Ezzulia leesuitdaging augustus 2020
Een nieuwe maand, een nieuwe uitdaging bij Ezzulia.
Deze keer is de uitdaging: lees een trilogie.
Aangezien een trilogie drie boeken telt,
is een volledig gelezen trilogie dus ook het maximum dat je deze maand
kunt lezen (maar je leest natuurlijk zo veel je wilt terwijl we niet
kijken).
Mijn keuze is Les Fourmis van Bernard Werber, een geweldig succes in de jaren 1990.
Lees waar je zin in hebt, dus alles mag deze maand.
En zoals altijd zijn strips mogelijk, al is dat niet expliciet gezegd.
In mei 2020 was het thema vrijheid, naar aanleiding van de 75e verjaardat van de bevrijding in mei 1945.
Het boek hoefde niet per se over WOII te
gaan. Het mocht ook vrijheid na een andere oorlog zijn, mensen die uit
een sekte zijn gestapt of wat je nog meer kon verzinnen. Zolang de
vrijheid maar centraal stond.
De gelezen boeken:
Stan Lauryssens Adolf Eichmann
Natascha Kampusch De diefstal van mijn jeugd
Julie Klassen De brug naar het eiland
Sanne Rooseboom Het ministerie van oplossingen en het veel te volle huis
Sanne Rooseboom Jippie en de onderwaterpiraten
Mary Chamberlain De kleermaakster van Dachau
Sanne Rooseboom Jippie en de ridders van Hak
Adam Hochschild De geest van Koning Leopold II
Cordwainer Smith Norstrilia
Brenda Novak Kijk nooit om
Frank Krake De laatste getuige
Tilar Mazzeo Irenas kinderen
Om mee te doen moet je alleen maar lid zijn van Ezzulia, en dat is gratis.
Toen de voorpagina op een leesforum werd gezet, was de eerste reactie: "Een ontzettend lelijke cover, als ik eerlijk ben."In werkelijkheid is het rood van de cover minder opdringerig dan op digitale foto's, omdat er een zweempje oranje in zit. Op het echte boek zie je ook beter dat het rood meer over de voorpagina is verspreid, door het roest van de sporen. Die leiden naar het rode vraagteken in de verte.
Maar zoals we allemaal weten moet je een boek niet beoordelen volgens de cover. Al moet ik toegeven dat die uitspraak meestal wordt gebruikt door mensen met een twijfelachtige smaak, die daarmee jouw oordeel over hun favorieten onontvankelijk willen verklaren, omdat je ze niet zou hebben gelezen. Waarbij ze wel negeren dat een cover nu eenmaal wordt gemaakt om een bepaald publiek aan te trekken. Als er met bloed besmeurde blote madammen opstaan, is het wel degelijk de bedoeling om mensen aan te trekken die iets willen lezen over met bloed besmeurde blote madammen.
Maar op "Spoorloos" staan geen met bloed besmeurde blote madammen, gewoon een roestig treinspoor.
En waar leidt dat heen?
Onderaan op deze webpagina vind je tamelijk volledige lijsten van alle publicaties van Frank Roger. Ik zocht eerst op wat in de bundel stond dat ik al had gelezen. Als je een torenhoge ongelezen NTL hebt, dan doe je dat.
Maar uiteindelijk moest ik toegeven dat ik niet zeker wist of ik die oudere uitgaven van Frank Rogers verhalen wel al had gelezen. Hoogstwaarschijnlijk wel, maar in enkele gevallen misschien ook niet, en ik wou die verhalen niet mislopen.
Dus besloot ik maar het hele boeltje te lezen.
En toen bleek dat de verhalen in de bundel beter tot hun recht kwamen dan in de tijdschriftuitgaven. Het is niet de eerste keer dat ik merk dat het medium waarin een tekst verschijnt, de ervaring ervan sterk kan beïnvloeden, maar ik had dit niet verwacht.
En uiteindelijk las ik de hele bundel in vier avonden uit.
En wat staat er zoal in?
Je kunt niet zomaar zeggen dat Frank Roger een sciencefictionschrijver is, al profileerde hij zich wel zo in de jaren 1970 en 1980. Maar geleidelijk breidde hij de genres uit. Zijn belangrijkste richting is het magisch-realisme. De verhalen zijn vreemd, erg geïnspireerd, en al heeft hij de neiging zich niet te veel te bekommeren om redactionele eisen en regels die worden opgelegd in schrijfcursussen, toch weten ze tot het einde te boeien.
Enkele verhalen zijn inderdaad sciencefiction, zoals "Het complex", "Brussel bij nacht" en "Vallen en opstaan". Dat laatste heeft zelfs wat van typische de-mens-tegen-intelligente-beestjes-sf. Horror zit er nooit echt in, en wat dat betreft is de verwijzing naar H.P. Lovecraft op de flaptekst misleidend.
Vreemde ideeën zijn er wel. In "Bibliopolis" verdwaalt iemand in een enorme boekhandel. De eerste regels van "De man die stierf" illustreren op wat voor paden Frank Roger ons wil sturen: "Gisteren heb ik Oliver Cunningham teruggezien. Dat was een verrassing, want de man overleed enkele weken geleden."
Nou, een boek dat zo durft te beginnen, leg je niet meer aan de kant.
Spoorloos, Frank Roger, 2020, De scriptomanen, paperback, 254 p's, 24x15x2,5 cm, isbn 978-94-6566-405-7,
prijs: 22 euro
Niet bij mij te koop. Probeer via de Standaard Boekhandel, of www.schrijverspunt.nl
Deze dode morgen, Een inleiding tot de geschiedenis van Van Nu en Straks, door Louis Sourie
Een inleiding tot de geschiedenis van 'Van Nu en Straks',
door Louis Sourie
Bespreking: Peter Motte, 515 woorden
"Een inleiding tot de geschiedenis van 'Van Nu en
Straks' " is eigenlijk een dubbelzinnige titel.
Deze literatuurgeschiedenis door Louis Sourie behandelt
eerst de omgeving waarin de ideeën van "Van Nu en Straks" ontstonden,
daarna de gebeurtenissen rond 1883, dan de tijdschriften "Jong
Vlaanderen" en "Ons Toneel", om ten slotte in te gaan op de tijd
dat de Van Nu en Straks'ers geen eigen blad hadden, en vaak in de
"Nederlandsche Dicht- en Kunsthalle". Pas het laatste hoofdstuk gaat
over "Van Nu en Straks" zelf.
"Inleiding" betekent dus niet alleen dat het boek
de geschiedenis niet tot in alle details behandelt, en slechts een voorzet is
tot verder onderzoek, maar ook dat het de periode behandelt die voorafgaat aan
"Van Nu en Straks", waardoor het een inleiding is tot de
gebeurtenissen met het dat blad.
Ergens slaat die titel nergens op. Beweren dat het louter
een inleidinkje zou zijn, is vooral een bescheidenheidstopos. Toegegeven: als
je die periode echt zou willen kennen, zou je om te beginnen de publicaties
waarover het gaat, moeten lezen. En dat zijn niet alleen de eerder vermelde
tijdschrift, maar ook boeken, zoals bijv. "Hoe men schrijver wordt"
van Stijn Streuvels.
Dit werkje van Louis Sourie - het telt maar 186 p's,
eindnoten en bibliografie inbegrepen - vertelt nauwkeurig hoe de omstandigheden
waren, en wat voor tegenstand de hele generatie van "Van Nu en
Straks" kreeg. Ze worden ook de Negentigers genoemd, omdat ze na de
Tachtigers komen. Ze moesten zich loswrikken uit een vastgelopen literair
milieu. Hun critici keurden zelfs Guido Gezelle af, terwijl hij nu de enige
Vlaamse dichter uit de 19e eeuw is, die nog vaak wordt gelezen.
Opvallend was dat ik Louis Sourie in het algemeen
leesbaarder vind dan August Vermeylen in "Beschouwingen". Vermeylen
was een belangrijk denker, die een grote rol heeft gespeeld in het bevrijden
van Vlaanderen uit limiterende visies, maar sommige passages van hem lezen als
gehakt stro, al kan hij ook meeslepend zijn. Het gehakt stro-verschijnsel doet
zich bij Sourie echter minder voor, en lijkt een hebbelijkheid van de laat
19e-eeuwse schrijfstijl.
Sourie heeft wel zijn onderwerp mee. Door alle tegenstand en
het geruzie tussen Tachtigers en Negentigers, tot in Nederland waar ook de
Nieuwe Gids'ers tegenstanders hadden, zijn er genoeg ingrediënten om er meer
van te maken dan een louter geschiedkundige opsomming van feiten. Er zijn in
die periode nogal wat polemieken over en weer geweest. Dat helpt natuurlijk
beter om een boeiend verhaal te schrijven, dan de soms puur theoretische
uiteenzettingen van August Vermeylen.
"Inleiding tot de geschiedenis van "Van Nu en
Straks" van Louis Sourie is in elk geval een onmisbaar boekje om het
literaire tijdperk van Vlaanderen in de 19e eeuw beter te begrijpen.Dat er soms wat moeilijk door te komen is,
neem je er dan graag bij.
"Inleiding tot de geschiedenis van "Van Nu en
Straks", Louis Sourie, 1942, Kortrijk, Jos. Vermaut, paperback, 186 p's,
22,5 x 15 cm, duidelijk oud exemplaar
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:louis sourie, een inleiding tot de geschiedenis van van nu en straks, deze dode morgen, recensie, besperking, essay, literatuurgeschiedenis
29-05-2020
Deze dode morgen, Beschouwingen, een nieuwe reeks verzamelde opstellen, door August Vermeylen
Beschouwingen, een nieuwe reeks verzamelde opstellen, door
August Vermeylen
Bespreking: Peter Motte
Dit boek lezen was een beetje een begrafenis. Het karton van
de cover dateert al van 1942 - de datum van de druk - en door uitdroging hebben
de vezels hun veerkracht verloren. Bovendien is de lijm van de rug verstorven.
Dat kwam tijdens het lezen geleidelijk in snippers los, en ten slotte scheurde
eerste de voorpagina en daarna ook de achterpagina geleidelijk in, zodat ik
eindigde met een papierblok zonder omslag. Het boek zal in de papiermand
eindigen.
Soms is het spijtig een boek bij het oud papier te doen.
Niet dat ik nu zo vreselijk dol ben op deze "Beschouwingen" van
August Vermeylen, maar er staan toch enkele essays in die ik iedereen zou
aanraden. "Kunst en moraal" heb ik zelfs twee keer gelezen, de eerste
keer in het Frans in een boekje van Paul de Smaele over August Vermeylen, en de
tweede keer in deze bundel.
Maar ook "Het wezen van de romantiek", "Hoger
onderwijs en cultuur" en nog enkele andere zijn het lezen waard.
Sommige stukken geven een algemeen overzicht van een auteur
of schilder. Net als in de essays zet Vermeylen daarin zijn kunstopvattingen
uiteen, waardoor er in de bundel wat herhaling zit. Hij hecht veel belang aan
de harmonie in een werk: dat alle elementen ervan in de juiste verhoudingen ten
opzichte van elkaar staan, maar ook dat er een idee aan ten grondslag ligt dat
verder gaat dan het louter waarneembare. Voor hem moet er een
"karakter" in het werk zitten, dat nog het best van al een "geest"
heeft.
In het algemeen zijn de stukken zo'n vijf bladzijden lang,
al zitten er enkele langere essays tussen, die ideeën dan ook grondiger
uitwerken. Maar de bundel wordt wat ontsierd door weggevertjes, zoals
"Hugo Verriest", dat maar twee bladzijden telt en een inleiding was
bij "Werk van Hugo Verriest". Ook "Rik Wouters" telt maar
twee pagina's, en verscheen als inleiding bij een boek van A.J.J. Delen over de
schilder. Er staat zelfs een "Heildronk op Herman Teirlinck bij zijn
vijftigste verjaardag!" in. Zulke korte inleidinkjes verworden al gauw tot
lofliedjes, die een bundel als deze zijn diepgang wat ontnemen. Elegische
tendensen komen wel meer voor in de artikelen in deze bundel, en het stoort
soms wat, vooral omdat Vermeylen vaak met het volle gemoed van de Romantiek
schrijft.
Soms zijn Augusts persoonlijke ontboezemingen wel grappig
gebracht, zoals "Onze grote interviews: een half uur met Pieter
Bruegel", waarin de auteur een spiritist opzoekt om de schilder Bruegel
tijdens een séance te interviewen.
Vermeylen was ook een gedreven polemist. Dat blijkt uit
teksten zoals "Vlaamsch voor 't Assissenhof van Brabant" en "De
Bisschoppen en de Vlaamsche zaak", die ook tonen dat hij samen met anderen
aan het begin stond van de nieuwe groei van de Vlaamse letteren, die sinds 1830
in de verdrukking waren gekomen. Zonder de polemische inborst van mensen zoals
Vermeylen was er toen in België veel minder literatuur in het Nederlands geweest.
Het Nederlands was niet altijd het beste, al is het na zo
veel jaar moeilijk om dat nog te beoordelen zonder een degelijke taalkundig
onderzoek. En in de titels hierboven heb ik af en toe de spelling
gemoderniseerd om niet te veel last te hebben van rode kringellijntjes, een
verschijnsel dat Vermeylen zich niet kon indenken.
De grote variatie, van polemiek, naar loven, naar
karakteriseren, naar essays, met daartussen wat weggevertjes voor
vriendendiensten, wekken de indruk ofwel dat er in die tijd weinig verscheen,
ofwel dat hij erg populair was en sommigen gewoon alles van hem wilden lezen. De
teksten verschenen allemaal van 1905 tot 1939, meestal in het tijdschrift
"Vlaanderen". In 1940 was het oorlog, en uit met de pret. De bundel
kon wel nog in 1942 verschijnen. Twee jaar later stierf de auteur.
"Beschouwingen, een nieuwe reeks verzamelde
opstellen", August Vermeylen, 1942, Brussel-Rotterdam, Manteau -Nijgh & Van Ditmar, met korte
bibliografie, paperback met flappen, 267 p's, 20x16x2,5cm,
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:August Vermeylen, beschouwingen, een nieuwe reeks verzamelde opstellen, recensie, bespreking, deze dode morgen
23-05-2020
Deze dode morgen, Het verhaal van de Goscinny's, door Catel
Het verhaal van de Goscinny's, door Catel
Bespreking: Peter Motte
"Het verhaal van de Goscinny's" geen roman of
prozatekst, maar een stripalbums. Van 366 p's.
Zoiets heet een "graphic novel", al hou ik het
niet van die term. Hij is overgewaaid uit de VS, waar ze zich wilden
onderscheiden van de "comics", die doorgaans superheldenverhalen
zijn, van de krantenstrips, die doorgaans grappen-in-een-strookje zijn, van de
Walt Disney-strips, die je wel kent, en ook een beetje van de underground
strips, al is de graphic novel eigenlijk uit de underground voortgekomen.
In Europa vind ik de term eigenlijk overbodig, omdat onze
strips nooit zo sterk gesegmenteerd en gepolariseerd werden, en de standaard
strips evengoed avonturenverhalen als biografieën konden bevatten. En al leek
de lengte gestandaardiseerd op 44 p's (Dupuis) of 64 p's (Casterman), toch was
dat nooit echt het geval, en waren er zowel kortere als langere verhalen.
Catels tekenstijl spreek me ook niet erg aan, maar ik loop
er ook niet gillend van weg. Dat is een stukje een kwestie van smaak, maar de
tekenaar lijkt hem nog niet helemaal te beheersen.. Al zal dat wel nog komen.
Die tekenstijl is echter geen reden om het boek aan de kant
te leggen. Goscinny staat met enkele anderen aan de basis van het huidige beeldverhaal.
Zijn bekendste scenario's schrijf hij voor "Lucky Luke" en
"Asterix", maar hij werkte voor vele tientallen strips, waarvan de
meeste vergeten zijn. Enkele worden nog herdrukt, zoals "Hoempa Pa".
Goscinny deed dat flink hard door te werken. Soms sliep hij
maar een uur of vier per nacht. Hij tekende aanvankelijk ook, maar alhoewel
zijn portretten erg geslaagd zijn, hield hij minder van ingewikkelde decors.
Twee goed geportretteerde pratende koppen tegenover elkaar zetten, was één
ding, maar ze op een marktplein zetten, was nog wat anders. Decors waren echt
niet zijn dada, en daardoor schoot hij als striptekenaar tekort.
Gelukkig zijn er ook tekenaars die graag gedetailleerde
decors tekenen, maar minder goed zijn in plots en grappen bedenken, en om een
of andere reden kon Goscinny die aan de lopende band uit zijn mouw schudden.
Dat talent werd opgemerkt, en hij werd door meerdere mensen
gevraagd voor scenario's. Dat was zijn redding qua inkomen, want dat viel een
tijd flink tegen.
In "Het verhaal van de Goscinny's" gaat het niet
alleen over de René, maar ook over andere leden van de familie. Hij was een
jood die tijdens WOII in Argentinië zat, maar de rest van de familie was in Europa.
Zowat zijn hele familie en die van zijn vrouw stierf tijdens WOII. Het is dus een
biografie waar meer aan vasthangt dan lollige plaatjes tekenen.
Verder passeert zowat het hele fundament van de Europese en
zelfs stukken van de Amerikaanse stripscène de revue.
Goscinny werkte mee aan de oprichting van het cartoonblad "Mad",
dat ook al sterk afweek van wat doorgaans als strips werd beschouwd. Veel mensen
worstelden met het feit dat strips werden beschouwd als iets voor kinderen. Hij
had daar geen problemen mee, maar het maakte het leven voor hem moeilijker. "Mad"
paste ook niet helemaal in het rijtje kinderliteratuur.
Goscinny leerde de mensen van "Mad" kennen toen
hij in de VS was om werk te vinden als striptekenaar. Hij leerde daar ook
Franquin, Jijé en Moris kennen, die er om dezelfde reden waren.
Maar al die Europeanen zijn uiteindelijk teruggekeerd naar
de heimat, en bouwden hier een indrukwekkende carrière uit, in bladen zoals "Spirou/Robbedoes",
"Tintin/Kuifje" en "Pilote".
Catel selecteerde voor "Het verhaal van de
Goscinny's" ook veel tekeningen en vroege stripverhaaltjes van René, zodat
we een goed beeld krijgen van zijn tekentalent. Voor de biografische inhoud is
ze ten dele dank verschuldigd aan zijn dochter, die pas 9 was toen René stierf.
Voor wie door een flinke avond lezen meer wil weten over een
belangrijk stuk geschiedenis van het stripverhaal, is "Het verhaal van de
Goscinny's" een goede keuze. En wie gewoon van strips of geschiedenis
houdt, komt ook aan zijn trekken.
"Het verhaal van de Goscinny's. De geboorte van een
Galliër", Catel, 2020, Amsterdam, De Geus, stripalbum, met steunkleur, met
bibliografie, vertaling: Toon Dohmen, oorspr. "Le roman des Goscinny,
naissance d'un Gaulois", 2019, paperback, 342 p's, 22x16x2,5 cm, isbn
978-90-445-4278-3, nieuwprijs: 25 euro
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:het verhaal van de goscinny's, recensie, strip, goscinny, lucky luke, asterix, hoempa pa, catel, het leven van de goscinny, biografie, graphic novel, deze dode morgen, bespreking
14-05-2020
Deze dode morgen, Norstrilia, Cordwainer Smith
Deze dode morgen, Norstrilia, Cordwainer Smith
Bespreking: Peter Motte
Toen het boek uit was, wou ik
wel meer lezen dat zich afspeelde in de multiplanetaire wereld met
talrijke rassen, mengrassen, robots en kunstmatig leven die Cordwainer
Smith heeft bedacht.
Norstrilia is echter de enige roman, de rest zijn korte verhalen en novellen. Terwijl
ik het las vond ik het eigenlijk niet echt bijzonder, maar het eerste
hoofdstuk was apart genoeg om het boek met plezier verder te willen
lezen. Ahoewel Cordwainer Smith een van de meest originele
sf-schrijvers wordt genoemd, ben ik het daar niet helemaal mee eens. Het
is al vanaf het begin duidelijk dat de gebreken die het hoofdpersonage
Rod McBan heeft, en die aanvankelijk tot zijn ondergang lijken te leiden, op een of andere manier zullen worden gecompenseerd zodat het
verhaal met een happy end kan eindigen. Dat is nu eenmaal de standaard
ontwikkeling van dit soort boeken. Hun originaliteit ligt in de
behandeling van die standaard ontwikkeling. De inleiding beviel me door
de originele aanpak qua taal en stijl. Soms vond ik de personages
wat erg geëmotioneerd, maar ze slagen er wel in te boeien. Het boek
heeft best wel goeie momenten. Terwijl het geheel dus nogal standaard
is, geldt dat minder voor de belevenissen van het hoofdpersonage. Het zou bij space opera kunnen worden geklasseerd, maar het is niet gericht op actie, al zijn er wel een paar actiescènes. Door
de gebreken van Rod McBan is hij vanaf het begin de gevangene van de
regels van zijn maatschappij, maar door een bijzondere eigenschap krijgt
hij respijt. Wat ertoe leidt dat een hooggeplaatst persoon hem naar het
leven staat. Dat respijt heeft McBan dus niet zijn vrijheid, maar genoeg
mogelijkheden om een uitweg te zoeken, wat een verre reis naar de Aarde
veroorzaakt en een queeste op die planeet, die hem totaal vreemd is.
Ons trouwens ook, want het verhaal speelt zich 15.000 jaar in de
toekomst af. Eigenlijk moet McBan zelf niet veel initiatief nemen.
Daarmee heeft hij geluk, want hij kent de Aarde zo slecht, dat hij op
z'n eentje voor problemen zorgt. Gelukkig voor hem zijn er politieke
machten op de achtergrond bezig, die in McBan een manier zien om hun
eigen problemen op te lossen. En daardoor krijgt hij uiteindelijk toch
de vrijheid die hij wenst, zij het met een weerhaakje.
Deze dode morgen, De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo, Adam Hochschild
"De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo", Adam Hochschild bespreker: Peter Motte
Ondertussen al meer dan honderd jaar geleden trok Henry Morton Stanley door het Congo-bekken. Zijn trektochten werden bekend met de uitspraak: "Dr. Livingstone, I presume?" Hij had de dokter immers gevonden, die ook een ontdekkingsreiger was, maar van een van zijn expedities niet was teruggekeerd. Stanley deed veel mensen dromen, en talrijke schrijvers vulden hun feuilletons, avonturenverhalen en jeugdboeken met verwijzingen naar de moedige reiziger, o.a. onder invloed van de vele verheerlijkende artikelen en boeken die Stanley zelf schreef. Maar Stanleys karakter kan met één anekdote worden verduidelijkt: hij had van zijn hond de staart afgehakt, en die aan de hond te eten gegeven. Het is dus duidelijk wat hij bedoelde toen hij een nieuw machinegeweer zag, en opmerkte dat ze daarmee de beschaving in Congo zouden kunnen brengen. In zijn kielzog zijn veel andere veroveraars gekomen, die naar buiten toe begaan waren met de bestrijding van de Arabische slavenhandelaren en de neger wilden beschaven, maar die in werkelijkheid het gebied leegroofden om snel rijk te worden. De wantoestanden die daardoor ontstonden geraakten maar langzaam bekend, en het is door een reeks toevaligheden en enkele echt dappere mensen dat het uiteindelijk bekend werd. Het heeft veel moeite gekost om de greep van koning Leopold II op Congo los te wringen. Een recensietje kan aan dat hele proces geen recht doen. Adam Hochschild heeft in "De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo" bijzonder aandacht besteed aan Congo onder Leopold, maar heeft er ook enkele inleidende hoofdstukken en een nabeschouwing bijgevoegd. Daarin verklaart hij de toestand in 1482, toen het koninkrijk van de Kongo aan de monding van de grote rivier door de Portugezen werd ontdekt. Voor een stuk bouwden de wantoestanden onder koning Leopold II verder op de situatie zoals die al vóór de komst van de Portugezen bestond, maar het werd veel erger door de enorme vuurkracht waarover de blanke indringers beschikten. Ook na de onafhankelijkheid in 1960 waren veel problemen niet opgelost: het beleid van Mobutu lijkt gewoon een kopie van dat van Leopold. Allebei werden ze miljardair door het land leeg te plunderen. Doordat "De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo" van 1998 dateert, is zijn beschrijving van het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren verkeerd. Een museum herinrichten kost nu eenmaal tijd en geld, maar in 2018 werd het heropend met een nieuwe benadering. Tegenwoordig heet het eigenlijk het AfricaMuseum. Ik zou ook graag wat meer foto's in het boek hebben gezien, maar er is wel een index, een bibliografie, en eindnoten om de bronnen van de tekst toe te lichten. Adam Hochschild baseert zich op het vele werk dat werd verricht door mensen die hem vanaf de 19e eeuw vooraf gingen, maar zijn verdienste is dat hij zowel de vroegste als de recentste geschiedenis heeft samengebracht.
"De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo", Adam Hochschild, 1998, derde druk, Amsterdam, Meulenhoff-Kritak, vertaling: Jan Willem Bos, oorspr. King Leopold's Ghost. A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, met z/w-foto's, noten, bibliografie, namenregister, paperback, 359 p's, 21x14x3,5 cm, isbn nl 90-290-5081-0, isbn b 90-6303-762-7
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:deze dode morgen, de geest van koning leopold ii, de plundering van de congo, leopold ii, adam hochschild
03-05-2020
Deze dode morgen, Rudolf Eichmann, boekhouder van de dood, door Stan Lauryssens
Is het nu fictie of geen fictie? Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Om de achterflap te citeren: "een boeiende geschiedenis van intrige en verraad, een verhaal van menselijk falen waarin waarheid en fictie elkaar voortdurend uitdagen". En ook het deel "Verantwoording" trekt het waarheidsgehalte van het boek in twijfel: "Ik schrijf in de eerste plaats spannende boeken en leg daar al mijn passie en mijn ziel en zaligheid in". (p. 238) En: "Ik ben schrijver, geen historicus, ik doe niet aan geschiedenis." (p. 238) Bovendien staan er ook dingen in zoals: "Karl Breyer, een homoseksueeltje, zit naast Bockaert." (p. 20) Die Karl zou SS-vrijwilliger voor het Oostfront zijn geweest. Wat doet een homo bij de SS? Nochthans schrijft de auteur: "Tevergeefs zoek ik de pijn van alle Joden, politieke gevangenen uit Polen, zigeuners, Russische krijgsgevangenen, homo's, lesbiennes, mensen met een lichamelijk gebrek en gewetensbezwaarden die hier (= Auschwitz) het leven lieten." (p. 227) Er is ook de zware wetenschappelijke fout: "Zijn handschrift heeft door de jaren heen aan kracht en souplesse ingeboet; zelfs de leek merkt dat het handschrift de angst en nevorsiteit verraadt van iemand die gebonden is aan regels en principes in alles wat hij onderneemt en zijn innerlijke onzekerheid verbergt achter een uiterlijk van steen." (p. 84). Met het stukje voor de puntkomma heb ik geen probleem, maar daarna wordt het quatsch, je reinste grafologie. En door die onbetrouwbaarheid heb ik een probleem met het boek. In grote lijnen zal het allemaal wel kloppen. Dus wie eens iets wil te weten komen over Adolf Eichmann, de organisator van de jodentransporten naar de concentratiekampen, kan dit wel eens lezen. Het boekje leest ook vlot weg: in twee dagen was ik erdoorheen. Maar de onbetrouwbaarheid hindert. Vaak lijkt de auteur zijn bronnen niet kritisch genoeg te hebben benaderd, en ontbreekt het hem soms aan inzicht (zoals over grafologie). Het boek geeft me ook het gevoel dat de schrijver ervan zichzelf nogal sterk op de voorgrond wil zetten, bijna alsof hijzelf het gelauwerde hoofdpersonage wil zijn, i.p.v. dat het boek ons diets maakt wie Eichmann en zijn kompanen waren. EIgenlijk raad ik aan om over dit onderwerp een beter boek te lezen.
Van de 39 boeken die ik dit jaar al heb gelezen is Salman Rushdie's "Quichotte" ongetwijfeld de beste fictie.
Een nieuwe maand, een nieuwe uitdaging bij Ezzulia.
Spoorloos, Frank Roger
"De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo", Adam Hochschild
Is het nu fictie of geen fictie? Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken.
